Hieronder wat relevante quotes:
quote:Op maandag 5 augustus 2013 22:44 schreef Moonah het volgende:
En eerlijk gezegd vind ik het een beetje dubieus om je gezag van de andere ouder af te laten hangen. Dat ondermijnt jouw eigen gezag. Snap je wat ik bedoel? Net zo iets als "wacht maar tot je vader thuis is....!!!".
quote:
[..]
Ik vind ook niet dat je van een kind een dergelijke belofte kunt vragen.
En papa zou inderdaad geen boeman mogen zijn. Bovendien als hij 'stout' is bij jou, los jij het op en hoeft papa (heel belangrijke dingen buiten beschouwing gelaten) het toch niet eens te weten? Dat is toch helemaal niet belangrijk?
quote:
[..]
Ach als Jen bij oma gaat logeren vraag ik ook altijd, zul je wel lief zijn en netjes luisteren?
Er hangt uiteraard geen straf aan als dat niet gebeurt... Als ze zich misdraagt bij mn ouders dan lossen zij dat op dat moment op.
quote:
[..]
Ik vraag dat nooit. Ik ga er van uit dat het absoluut haar bedoeling is om lief te zijn en te luisteren, maar dat dat ook wel eens mis zal gaan. En als het misgaat, kunnen opa en omi dat prima oplossen en hoef ik niet te horen of en wanneer ze 'niet lief' is geweest.
quote:
Bij Jen is het gewoon absoluut nodig om het even te melden..
Ik vraag nooit of mijn kind zich wel lief zal gedragen en goed zal luisteren. Net als Miss_Sly ga ik ervan uit dat dat altijd zijn intentie zal zijn. Bovendien vind ik het ook een wat 'vage' opdracht.quote:Op dinsdag 6 augustus 2013 12:54 schreef Troel het volgende:
[..]
Er zijn kinderen waarbij dat nodig is, ik geef het ook altijd aan, maar ik hoef het probleem nooit op te lossen, dat is aan papa.
Maar deze discussie past beter elders denk ikDit is juist een leuk topic vanwege herkenning en dergelijke en nu is het meer discussie. My 2 cents.
Nu moet ik er wel bij vermelden dat mijn kind een brave is.
Ik ga er inderdaad vanuit dat ze echt lief wil zijn en zeker niet iets wil doen dat niet mag en zal luisteren naar degene waar ze bij is. Dat is voor een kind natuurlijk wel moeilijk, niet alleen voor een kleuter, maar ook zeker nog wel wat langer.Ik kan me van mezelf herinneren bijvoorbeeld dat ik soms vervelend deed als er bezoek was bij mijn ouders. Ik wilde dat echt helemaal niet, maar op de een of andere manier kon ik op dat moment niet anders doen dan vervelend. Ik kan me zo voorstellen dat mijn dochter ook zulke momenten heeft en ik wil het haar niet nog moeilijker maken door onmogelijke beloftes van haar te vragen.
Sowieso vind ik haar nog veel te jong voor beloftes. Soms zegt ze wel eens "dat beloof ik, mama, echt waar", maar ik antwoord dan altijd dat ik het fijn vind als ze wil proberen er de volgende keer op te letten. Ze zijn nog zo jong en zaken zijn zo moeilijk te overzien.
Kleine kanttekening: er is daadwerkelijk een keer door de jongens gezegd "dat ze dan bij papa wel op de bank gaan springen, want die geeft ons toch geen straf"
Tja.Nou, dát. Dat bedoelde ik toen ik schreef dat ik het een 'vage' opdracht vind. Een kind (volwassene trouwens ook niet...!) weet vooraf helemaal niet wat er allemaal te gebeuren staat en hoe hij/zij zich daarbij voelt en hoe hij/zij zal reageren.quote:
Ze zijn nog zo jong en zaken zijn zo moeilijk te overzien.
En anders wil ik nooit meer met jou knuffelen en dat vind ik niet leuk want ik wil met jou knuffelen en dus moet je....quote:
Ze zijn nog zo jong en zaken zijn zo moeilijk te overzien.
En als ik het dan niet doe, dan wil hij nooit meer knuffelen. Voor 2 minuten ofzo
Jullie weten zelf al waar de angel zit. Waarom neemt B het dan niet serieus en pakt het dan ook daadwerkelijk aan ipv op jou te blijven leunen? Niet bedoeld als vraag om hier te beantwoorden hoor!quote:
Tja, hier is het papa die aangegeven heeft dat hij het moeilijk vind om consequent te blijven, omdat hij de kinderen weinig ziet en daardoor snel dingen door de vingers ziet. Ondanks dat hij dat eigenlijk zelf aan moet pakken, is het net een klein duwtje in de rug van de jongens door toch nog even eraan te denken dat je ook bij papa moet luisteren en dat daar ook regels zijn.
Op de korte termijn is het wellicht handig, maar op den duur wordt hij ongeloofwaardig voor de kinderen. Hij ondermijnt op deze manier zijn gezag, maar ook het respect dat hij van jullie kinderen (al dan niet) krijgt.Ja, maar juist omdat ze dit ook nog zo zeggen, vind ik dat ik ook niet mag vragen of ze iets nooit meer wil doen of wil beloven dat ze maar lief zal zijn. Ze overzien het echt totaal niet, en dat is ook logisch!quote:
[..]
En anders wil ik nooit meer met jou knuffelen en dat vind ik niet leuk want ik wil met jou knuffelen en dus moet je....
En als ik het dan niet doe, dan wil hij nooit meer knuffelen. Voor 2 minuten ofzo
Bovendien vind ik lief zijn nogal een vaag begrip. Wanneer zijn ze lief?
Tja, ik weet het niet Moonquote:
[..]
Jullie weten zelf al waar de angel zit. Waarom neemt B het dan niet serieus en pakt het dan ook daadwerkelijk aan ipv op jou te blijven leunen? Niet bedoeld als vraag om hier te beantwoorden hoor!
Ik weet het niet Ik vraag meestal of ze zullen proberen naar papa te luisteren. Ze hoeven het niet te beloven, maar ze moeten het wel proberen. En dat zullen ze ook echt wel doen.quote:
[..]
Ja, maar juist omdat ze dit ook nog zo zeggen, vind ik dat ik ook niet mag vragen of ze iets nooit meer wil doen of wil beloven dat ze maar lief zal zijn. Ze overzien het echt totaal niet, en dat is ook logisch!
Mijn kinderen zijn altijd liefquote:Bovendien vind ik lief zijn nogal een vaag begrip. Wanneer zijn ze lief?
Bij jen kun je er gif op innemen dat er een moment komt met drama. Elke dag, bij wie dan ook. De vraag die ik stel komt niet uit het niets vallen.quote:Op dinsdag 6 augustus 2013 17:31 schreef Moonah het volgende:
Wat ik me nog bedacht: impliciet geef je je kind met "Zul je wel lief zijn?" de boodschap mee dat je er eigenlijk van uit gaat dat het níet lief zal zijn als jij het niet expliciet vraagt. Eigenlijk een soort blijk van wantrouwen. Niet heel stimulerend voor het zelfbeeld lijkt me...
Als ik in de ochtend al een aanvaring heb gehad en ik lever haar af bij school vraag ik het haar ook. Evengoed kan ik haar in slechte perioden gewoon 2x per week komen halen wegens onhandelbaar. Dan zou je zeggen een juf is toch wel wat gewent en kan er 26 in een groep handelen. Maar jen dus niet.
Dat heeft niets te maken met dat ik haar niet vertrouw of haar zelfbeeld verniel. Het is gewoon nodig dat ik het even benadruk.
Ons idee zeg maar.
Snap overigens ook helemaal niet waarom hij het zelf aan papa en opa zou moeten zeggen/vragen want die wonen niet bij hem in hetzelfde huis, zijn er niet bij (geweest), kunnen dus ook nooit een mening hebben en dan zwijg ik nog maar over het ene huis uit en het andere huis in zonder gedag te hebben kunnen zeggen aan zijn kamertje/balkon weet ik wat al meer wat in zijn ogen belangrijk zou kunnen zijn. Hoe bedoel je je gaat voorbij aan je zoon pfff...
Sorry weer onder mijn steen kruipt.
Tsja, ze zijn twee vakantie weken lang best eh, zal ik het uitdagend noemen, geweest en dus hield ik mijn hart vast toen ze maandag naar mijn moeder gingen. Zondag toen mijn ouders hier waren was het al één grote uitdagende kermis waarvoor ik me kapot schaamde en het zweet me op mijn rug stond, laat staan dat ze dan dus een hele dag daar zijn zonder mij er bij.quote:
Wat ik me nog bedacht: impliciet geef je je kind met "Zul je wel lief zijn?" de boodschap mee dat je er eigenlijk van uit gaat dat het níet lief zal zijn als jij het niet expliciet vraagt. Eigenlijk een soort blijk van wantrouwen. Niet heel stimulerend voor het zelfbeeld lijkt me...
En dan vraag ik ze idd wel 's ochtends iets als 'zullen jullie lief zijn en niet steeds ruzie met elkaar maken?'
Eigenlijk heb ik best moeite
met hoe dat soort opmerkingen hier weggezet worden als je zelf al toe geeft een brave te hebben. Dat is best makkelijk praten dan namelijk. Twee temperamentvolle heren zoals de mijne die, ongelogen, elkaar echt opjutten, tot steeds grotere hoogtes, is toch wel even andere koek denk ik. Dreigen met de andere ouder doen we trouwens niet, daar zie ik ook het nut niet van in.
Dank je be.quote:Op dinsdag 6 augustus 2013 20:20 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Tsja, ze zijn twee vakantie weken lang best eh, zal ik het uitdagend noemen, geweest en dus hield ik mijn hart vast toen ze maandag naar mijn moeder gingen. Zondag toen mijn ouders hier waren was het al één grote uitdagende kermis waarvoor ik me kapot schaamde en het zweet me op mijn rug stond, laat staan dat ze dan dus een hele dag daar zijn zonder mij er bij.
En dan vraag ik ze idd wel 's ochtends iets als 'zullen jullie lief zijn en niet steeds ruzie met elkaar maken?'
Eigenlijk heb ik best moeite
Dreigen met de andere ouder doen we trouwens niet, daar zie ik ook het nut niet van in.
Hier zeg je zelf toch ook dat je er dus van uit gaat dat het mis zal gaan?quote:
[..]
Bij jen kun je er gif op innemen dat er een moment komt met drama. Elke dag, bij wie dan ook. De vraag die ik stel komt niet uit het niets vallen.
De ervaring heeft je dat geleerd (en ik herinner met het ook gelezen te hebben).. Alleen vraag ik me af hoe effectief zo'n boodschap is die je meegeeft.
Oh, zeker! Dat geef ik grif toe! En sowieso is maar één kind al veel rustiger dan wanneer je er meer hebt. Het is ook niet bedoeld als kritiek. Ik vind het alleen een zo vage boodschap.quote:
Eigenlijk heb ik best moeite
Ik denk dat het zinvoller (en voor een kind prettiger) is, om indien nodig concrete afspraken te maken.
"Ik wil dat je straks als je bij oma bent netjes aan tafel blijft tot dat ik zeg dat je mag gaan spelen."
"Als je in de klas bent, wil ik dat je luistert naar de juf als ze je iets vraagt."
Zoiets. Daar kan een kind toch veel meer mee dan met een algemene opmerking als "Wel lief zijn he?".
Maar goed, daar ging het niet over eigenlijk.
Zoals gezegd 'wacht maar tot papa straks thuis komt' vind ik ook raar, daar ondermijn je jezelf idd mee.
De vraag zul je lief zijn is net zo raar als ver van tevoren afspreken dat er bij het eten niet van tafel mag worden gelopen. Eer je aan tafel zit zijn ze het toch alweer vergeten.
Dat maar dat dan voor mijn 2 dames.quote:
[..]
Tsja, ze zijn twee vakantie weken lang best eh, zal ik het uitdagend noemen, geweest en dus hield ik mijn hart vast toen ze maandag naar mijn moeder gingen. Zondag toen mijn ouders hier waren was het al één grote uitdagende kermis waarvoor ik me kapot schaamde en het zweet me op mijn rug stond, laat staan dat ze dan dus een hele dag daar zijn zonder mij er bij.
En dan vraag ik ze idd wel 's ochtends iets als 'zullen jullie lief zijn en niet steeds ruzie met elkaar maken?'
Eigenlijk heb ik best moeite
Dreigen met de andere ouder doen we trouwens niet, daar zie ik ook het nut niet van in.
Zo maken wij ook altijd de afspraak dat ze, als we wegens heen gaan, niet gaan zeuren/piepen/dreinen en als dat gebeurd we linea recta naar huis gaan.
Ik schaam me soms echt voor het gedrag van mijn dames..
Nope, ben ik niet met je eens.quote:
De vraag zul je lief zijn is net zo raar als ver van tevoren afspreken dat er bij het eten niet van tafel mag worden gelopen. Eer je aan tafel zit zijn ze het toch alweer vergeten.
"Lief zijn" is heel breed en ook best abstract.
Dat voorbeeld van aan tafel blijven is heel concreet gedrag. Op het moment van aan tafel gaan kun je je kind even herinneren aan de afspraak.
hier is het eerder onderdeel van het afscheidsritueel eigenlijk. Ik zeg altijd 'lief zijn hè' *insert vette knipoog... Geloof niet dat dat haar zelfbeeld ondermijnt.quote:
Wat ik me nog bedacht: impliciet geef je je kind met "Zul je wel lief zijn?" de boodschap mee dat je er eigenlijk van uit gaat dat het níet lief zal zijn als jij het niet expliciet vraagt. Eigenlijk een soort blijk van wantrouwen. Niet heel stimulerend voor het zelfbeeld lijkt me...
'Wacht maar tot papa thuiskomt' zeg ik dan weer nooit, opvoeden is niet afwachten maar zelf doen. Vind ik...
Kinderen kunnen prima bedenken wat niet door de beugel kan. Lief zijn is een heel normaal begrip.quote:
[..]
Nope, ben ik niet met je eens.
"Lief zijn" is heel breed en ook best abstract.
Dat voorbeeld van aan tafel blijven is heel concreet gedrag. Op het moment van aan tafel gaan kun je je kind even herinneren aan de afspraak.
Jen snapt prima dat brutale monden, tong uitsteken als het haar niet zint of niet reageren op vragen niet lief is.
Wat mij meer heeft geholpen is het loslaten dat dingen gaan zoals ik het graag zie. En dan blijkt het dat de mensen die op mijn kinderen passen zelf wel ingrijpen als het te ver gaat. Ook oma. Maar ook dat ze dan veel minder ver gaan dan waar ik bang voor ben (of die mensen vertellen het niet, maar ook daar wil ik niet meer over piekeren) en dat iedereen kinderen heel veel vergeeft. En dat een andere aanpak soms heel anders uitwerkt.
En nogmaals BE, ik zal de foto eens voor je opzoeken. Van de vakantie in Zeeland. Alleen maar als een kluwen over de grond bewogen, uitdagen, ruzie het was een hel!
ze waren 5, bijna 6 en 4. Komt bekend voor? Ik kan ie écht jongens, hoe voedt je ze op aanraden. Ik heb er zoveel aan gehad toen ik dacht te falen als opvoeder. Wist ik veel dat jongens van deze leeftijd een testosteronpiek hebben!
het verklaart wél heel veel! Op een schaal van begrijpelijk, niet makkelijk. 
Maar dit terzijde.
Ik heb nog nooit papa als backup gebruikt. Ik wil dat ze blij worden van hun vader ipv bang. En ik kan mijn boontjes prima zelf doppen ook nog. Zo bemoei ik me ook niet met zijn straffen etc.
Klopt.quote:
[..]
Kinderen kunnen prima bedenken wat niet door de beugel kan.
Ik wil best op de rest ingaan, maar kan niet goed inschatten of je dat op prijs stelt. Het is niet mijn bedoeling met een belerend vingertje te komen.
Dat was nl niet de insteek van dit topic.Interesting. Ik ga het eens opzoeken. Ik las laatst een artikel over het boek "Jongens zijn 't. Van Pietje Bell tot probleemgeval." Waarschijnlijk eenzelfde insteek.quote:
Ik kan ie écht jongens, hoe voedt je ze op aanraden. Ik heb er zoveel aan gehad toen ik dacht te falen als opvoeder. Wist ik veel dat jongens van deze leeftijd een testosteronpiek hebben!
Je maakt een goede inschatting dat ik dat niet op prijs stel nee. Ik zal er ook weinig mee doen. Ik voed de kinderen op op mijn manier en als ik ze bij oma afzet met de mededeling dat ze zich moet gedragen en moet luisteren dan doe ik dat.quote:
[..]
Klopt.
Ik wil best op de rest ingaan, maar kan niet goed inschatten of je dat op prijs stelt. Het is niet mijn bedoeling met een belerend vingertje te komen.
Bij ons is dat nodig, bij jou niet. Prima.
Ik werk de hele week en mijn man is thuis. Hij is in ieder geval blij als de vakantie volgende week voorbij is. Rust in huis.
Bij mijn ouders gedragen ze zich ook zo. Mijn moeder vindt dat ook wel vaak moeilijk maar lief vindt ze ze toch wel
Zou mijn man dreigen met; wacht maar tot mama thuiskomt?
quote:
Vast niet. Anders zouden ze zich wel beter gedragen.quote:
Zou mijn man dreigen met; wacht maar tot mama thuiskomt?
Is dat 'Raising boys'?quote:
Interessante discussie. Ik heb nooit gevraagd of ze lief wilden zijn. Ik vind ze namelijk altijd lief. Ook als ze me het bloed onder de nagels vandaan halen. Wel vraag ik of ze goed willen luisteren, geen ruzie maken of zich willen gedragen. Dan weten ze echt wel wat ik bedoel.
Wat mij meer heeft geholpen is het loslaten dat dingen gaan zoals ik het graag zie. En dan blijkt het dat de mensen die op mijn kinderen passen zelf wel ingrijpen als het te ver gaat. Ook oma. Maar ook dat ze dan veel minder ver gaan dan waar ik bang voor ben (of die mensen vertellen het niet, maar ook daar wil ik niet meer over piekeren) en dat iedereen kinderen heel veel vergeeft. En dat een andere aanpak soms heel anders uitwerkt.
En nogmaals BE, ik zal de foto eens voor je opzoeken. Van de vakantie in Zeeland. Alleen maar als een kluwen over de grond bewogen, uitdagen, ruzie het was een hel!
Ik kan ie écht jongens, hoe voedt je ze op aanraden. Ik heb er zoveel aan gehad toen ik dacht te falen als opvoeder. Wist ik veel dat jongens van deze leeftijd een testosteronpiek hebben!
Maar dit terzijde.
Ik heb nog nooit papa als backup gebruikt. Ik wil dat ze blij worden van hun vader ipv bang. En ik kan mijn boontjes prima zelf doppen ook nog. Zo bemoei ik me ook niet met zijn straffen etc.
Been there, done that.
Net als alle zeer interessante opvoedboeken die ik in OUD langs heb zien komen maakte dat me eig alleen maar depressief omdat ik, hoe mooi ik het allemaal vind klinken en hoe graag ik het ook toe zou passen, ik het nooit allemaal toegepast krijg. 
Raising boys staat overigens wel hoog aan de lijst om te herlezen tijdens of na de volgende mindfulness training
Oh, en
terug, want ik weet dat je het goed bedoeld. Ik denk ook dat veel van dit bij mij ligt ipv bij de jongens en ik doe mijn stinkende best het beter te maken. Zo krijg je ook weer begrip voor elkaar. En zij voor elkaar en ons (hopen we dan steeds).
Maar uiteindelijk helpt het weinig wat betreft het geruzie. Ze verschillen veel teveel en pikken niks van elkaar. Onze oudste zoekt zijn broertje ook nog eens voortdurend op, die daar explosief op reageert. Andersom ook weer vaak.
Maar goed; Moonah heeft wel een punt met concreet maken van dingen. Of dat nu makkelijk of moeilijk is dat doet er niets aan af.
Ik vind het wel fijn om af en toe zo'n dingen te lezen. Houdt je scherp ook al krijg ik het zelf niet voor elkaar. Blijven proberen en ergens blijft er vast iets hangen bij iedereen (ouders en kinderen). Je verzandt snel in gedrag waar niemand wat aan heeft en dan kom je in zo'n neerwaartse spiraal.
Opvoedboeken lees ik niet snel maar tips van andere moeders of wat artiken van J/M ouders ofzo. Ik google er ook wel eens naar. Even lezen wat anderen beweegt en hoe zij het doen.
SPOILER: off-topicWij hebben nav de vakantie, die soms gewoon echt niet leuk was, afgelopen weekend veel gepraat met elkaar en uitgesproken wat we graag wél zouden willen en wat we niet meer willen. Dit staat ook op papier en alleen dat al helpt om weer even helemaal fris naar dingen te kijken.
Op een gegeven moment was alles negatief en mocht niks meer bij wijze van spreken en dat is onzin. Natuurlijk zijn en blijven het twee kleine jongetjes en die maken nou eenmaal een hoop lol met bijbehorende herrie en troep.
Heb jij dat boek? Ik zou hem heel graag willen lenen..quote:
Interessante discussie. Ik heb nooit gevraagd of ze lief wilden zijn. Ik vind ze namelijk altijd lief. Ook als ze me het bloed onder de nagels vandaan halen. Wel vraag ik of ze goed willen luisteren, geen ruzie maken of zich willen gedragen. Dan weten ze echt wel wat ik bedoel.
Wat mij meer heeft geholpen is het loslaten dat dingen gaan zoals ik het graag zie. En dan blijkt het dat de mensen die op mijn kinderen passen zelf wel ingrijpen als het te ver gaat. Ook oma. Maar ook dat ze dan veel minder ver gaan dan waar ik bang voor ben (of die mensen vertellen het niet, maar ook daar wil ik niet meer over piekeren) en dat iedereen kinderen heel veel vergeeft. En dat een andere aanpak soms heel anders uitwerkt.
En nogmaals BE, ik zal de foto eens voor je opzoeken. Van de vakantie in Zeeland. Alleen maar als een kluwen over de grond bewogen, uitdagen, ruzie het was een hel!
Ik kan ie écht jongens, hoe voedt je ze op aanraden. Ik heb er zoveel aan gehad toen ik dacht te falen als opvoeder. Wist ik veel dat jongens van deze leeftijd een testosteronpiek hebben!
Maar dit terzijde.
Ik heb nog nooit papa als backup gebruikt. Ik wil dat ze blij worden van hun vader ipv bang. En ik kan mijn boontjes prima zelf doppen ook nog. Zo bemoei ik me ook niet met zijn straffen etc.
En bij mijn zwager thuis werd het wel gedaan. Mama kon het niet aan, papa gaf savonds straf. Met de pollepel
Hebben ze niet lang volgehouden overigens gelukkig. Hij vond het nergens op slaan. (Zit een heel omslachtig verhaal bij, maar dit is de short version
)Hier is papa nu weer een paar dagen weg, dat gebeurt regelmatig. Ik zou het echt heel naar vinden, voor zowel S als B, als ik vrijdagavond met een lijst aan 'stoute' op de proppen moest komen. Of als S als iets niet lekker loopt papa dan 's avonds zou moeten bellen om te vertellen wat ze fout heeft gedaan. Lijkt me ook niet echt goed voor de relatie tussen vader en dochter.
Ik neem aan dat F dat ook niet doet als jij weg bent, BE
oh ik vond daar juist geen opvoedadvies inquote:
[..]
Is dat 'Raising boys'?
Been there, done that.
Raising boys staat overigens wel hoog aan de lijst om te herlezen tijdens of na de volgende mindfulness training
Oh, en
ik vond daar juist een verklaring voor veel gedrag. En door die verklaring vond ik t makkelijker te handelen.Het idee dat kinderen ruzie maken of de grootste/beste/snelste/slimste/noem t maar opze willen zijn is makkelijker te verkroppen wanneer dit door testosteron komt dan door mijn opvoedfalen.
dat maakte het minder persoonlijk ofzo.En ik zat echt in een diepe dip toen hoor, opvoedgewijsch. Ik vond t níet leuk, trok me alles aan en dacht dat ik mijn kinderen verpest had met mijn geviswijf en gechagrijn.
Maar t werd beter! Door mijzelf bij elkaar te vegen maar ook door leeftijd.
Het nare van dit soort situaties is alleen wel dat het (bij mij in elk geval wel) te maken heeft met eigen kwetsbaarheid, onmacht, onvermogen, onzekerheid. Het kost nogal wat moed om dat onder ogen te zien en er over te durven praten (in mijn geval dus met mijn ouders).
hij is bij mijn zus, daarna nog twee te gaan. Maar daarna is t prima. Anders even bij de bieb kijken?quote:Op dinsdag 6 augustus 2013 21:21 schreef Vlindur het volgende:
[..]
Heb jij dat boek? Ik zou hem heel graag willen lenen..
En bij mijn zwager thuis werd het wel gedaan. Mama kon het niet aan, papa gaf savonds straf. Met de pollepel
Hebben ze niet lang volgehouden overigens gelukkig. Hij vond het nergens op slaan. (Zit een heel omslachtig verhaal bij, maar dit is de short version
De schrijver heet Steve Bidulpph
Mss moet ik hem dan toch weer eens herlezen. Sasha was drie denk ik toen ik hem las.quote:
[..]
oh ik vond daar juist geen opvoedadvies in
Het idee dat kinderen ruzie maken of de grootste/beste/snelste/slimste/noem t maar opze willen zijn is makkelijker te verkroppen wanneer dit door testosteron komt dan door mijn opvoedfalen.
En ik zat echt in een diepe dip toen hoor, opvoedgewijsch. Ik vond t níet leuk, trok me alles aan en dacht dat ik mijn kinderen verpest had met mijn geviswijf en gechagrijn.
Maar t werd beter! Door mijzelf bij elkaar te vegen maar ook door leeftijd.
Dat van dat verpesten ben ik ook heilig van overtuigd.
Wel goed om onder ogen te zien.
En dan zou ik mijn jongens écht omschrijven als meegaand en redelijk. Maar toen wist ik niet wat ik met hun interactie aanmoest.
SPOILEREn dat van elkaar opjutten herken ik ook! Al doen ze dat hier thuis veel minder dan op vakantie. Frustrerend en vermoeiend omdat ze dan zo onbereikbaar kunnen worden samen.
Één en al herkenning hier hoor. Ook van het jezelf schuldig voelen, of het idee hebben te falen. Check. En dat begint al bij het slaapprobleem tijdens de zwangerschap van S. "Ze is vast daardoor af en toe zo hyperdepieper". Enz enz...
gevoel van falen is zo herkenbaar.quote:SPOILEREn dat van elkaar opjutten herken ik ook! Al doen ze dat hier thuis veel minder dan op vakantie. Frustrerend en vermoeiend omdat ze dan zo onbereikbaar kunnen worden samen.
Één en al herkenning hier hoor. Ook van het jezelf schuldig voelen, of het idee hebben te falen. Check. En dat begint al bij het slaapprobleem tijdens de zwangerschap van S. "Ze is vast daardoor af en toe zo hyperdepieper". Enz enz...
Tijdje geleden zat ik er echt doorheen.
Ze kunnen hier niet met en niet zonder elkaar.
Ah. Meer zussen hebben dat dus.quote:
[..]
gevoel van falen is zo herkenbaar.
Tijdje geleden zat ik er echt doorheen.
Ze kunnen hier niet met en niet zonder elkaar.
Echt een hele dag thuis met 3 kinderen in je eentje is amper te doen. Ik moet de meiden vaak echt uit elkaar halen, plukken haar lospeuteren enz. Soms voel ik me echt een politieagent die de hele dag alleen maar nee kan zeggen. En dan is het echt niet dat ze niets mogen, maar ze verzinnen de raarste dingen samen en het gaat altijd fout. Altijd is er wel 1 die gaat janken.
Maar ik herpak me weer snel en ben geduldig, dat scheelt. Los van elkaar zijn het ook schatten dus als ze elkaar niet steeds opzochten...maar ja.
Ik heb geen 6 ogen en 10 handen mensen.
[ Bericht 100% gewijzigd door groofskendezoveelste op 06-08-2013 21:51:15 ]
Ik ben van nature ook niet zo perfectionistisch eigenlijk, maar voel me gewoon heel verantwoordelijk voor hoe ze zijn. Tè, denk ik wel eens. En ik merk ook vaak dat hun gedrag een reflectie is van mijn 'staat van zijn'.quote:
Ik heb dat eigenlijk niet...een gevoel van falen. Ook geen schuldgevoel, dat heb ik zelden. Perfectionistisch ben ik ook al niet maar wel vaker het gevoel van onvermogen en vermoeidheid wat zaken lastig maakt.
Maar ik herpak me weer snel en ben geduldig, dat scheelt. Los van elkaar zijn het ook schatten dus als ze elkaar niet steeds opzochten...maar ja.
Dus als het dan niet loopt, dan voel ik me daar verantwoordelijk voor.
owja, die ken ik. had ik laatst ook met iemand. toen vroeg ik "als je het zag, waarom zei je er dan niks vanquote:
Oh en dat als je ze dan uit elkaar haalt en je de verkeerde op d'r donder geeft. Dat m'n vader zei, ja maar het was de ander die uitlokte.
Ik heb geen 6 ogen en 10 handen mensen.
" en fixte ik dingen met jut & jul.oh ja dat gejank..zo irritant.quote:
[..]
Ah. Meer zussen hebben dat dus.
Echt een hele dag thuis met 3 kinderen in je eentje is amper te doen. Ik moet de meiden vaak echt uit elkaar halen, plukken haar lospeuteren enz. Soms voel ik me echt een politieagent die de hele dag alleen maar nee kan zeggen. En dan is het echt niet dat ze niets mogen, maar ze verzinnen de raarste dingen samen en het gaat altijd fout. Altijd is er wel 1 die gaat janken.
Net als dat gemep en geklik.
Blijkbaar waren mijn zusje en ik ook zo.
Mijn moeder heeft echt heel veel geduld. Gisteren waren mijn meiden en mijn nichtje er. De 3 dames hebben mijn moeder knettergek gekregen. Ze waren alle 3 niet zo leuk gisteren
Leyla is jen de baas. Als jen speelgoed terugpakt dan bijt Leyla. Heel heel vervelend, maar leer het maar eens af.
Ach..een beetje zelfredzaamheid is ook nodig. Los het zelf maar op (mijn oudste heeft er een handje van om voor alles bij mij te komen). Dat werkt voor hele jonge kinderen wel wat minder denk ik.quote:
[..]
Ik ben van nature ook niet zo perfectionistisch eigenlijk, maar voel me gewoon heel verantwoordelijk voor hoe ze zijn. Tè, denk ik wel eens. En ik merk ook vaak dat hun gedrag een reflectie is van mijn 'staat van zijn'.
Dus als het dan niet loopt, dan voel ik me daar verantwoordelijk voor.
En ja, als ik erg moe ben ben ik minder geduldig en dan ben ik misschien verantwoordelijk voor de iets mindere sfeer, maar soit.
Morgen is er weer een dag.
Al wil ik gezegd hebben dat ik nu helemaal geen gedoe meer heb. Al jaren niet meer.
Dat komt omdat ik zelf losser en humorvoller ben geworden (en gewerkt heb aan mijn 'issues') de jongste gaat alleen nog even door zijn 9 jaar crisis
da's bij vlagen behoorlijk intensief maar het eind is in zicht. En ja, puberteit. Maar hoe bang ik daar eerder voor was zie ik nu wel hoe dat gaat zijn. Vooralsnog zijn het nog steeds redelijke en rustige jongens. Lief ook
Ja. Dat dus. Helemaal.quote:
[..]
Ik ben van nature ook niet zo perfectionistisch eigenlijk, maar voel me gewoon heel verantwoordelijk voor hoe ze zijn. Tè, denk ik wel eens. En ik merk ook vaak dat hun gedrag een reflectie is van mijn 'staat van zijn'.
Dus als het dan niet loopt, dan voel ik me daar verantwoordelijk voor.
Ik ben alleen behoorlijk perfectionistisch.
Mits verantwoord negeer ik ze ook wel. Dan staan ze met z'n 2 te gillen.quote:
Ach..een beetje zelfredzaamheid is ook nodig. Los het zelf maar op (mijn oudste heeft er een handje van om voor alles bij mij te komen). Dat werkt voor hele jonge kinderen wel wat minder denk ik.
En ja, als ik erg moe ben ben ik minder geduldig en dan ben ik misschien verantwoordelijk voor de iets mindere sfeer, maar soit.
Morgen is er weer een dag.
Maar uiteindelijk eindigt dat dan in dat of jen keihard wordt gebeten of dat Leyla een onwijze schop krijgt of ergens vanaf geduwd wordt.
Helemaal negeren kan dus niet, dan vallen er gewonden.
waarom werkt die quote bij jou wel?quote:
[..]
Ja. Dat dus. Helemaal.
Ik ben alleen behoorlijk perfectionistisch.
ik was het er ook zo mee eens. Maar quote weigerde.Humor werkt goed ja.quote:
Dat komt omdat ik zelf losser en humorvoller ben geworden
Maar ik kan dat helaas niet altijd opbrengen (maar voel me daar toch niet schuldig over)
Dit herken ik heel erg. Eigenlijk woordelijk.quote:
[..]
Ik ben van nature ook niet zo perfectionistisch eigenlijk, maar voel me gewoon heel verantwoordelijk voor hoe ze zijn. Tè, denk ik wel eens. En ik merk ook vaak dat hun gedrag een reflectie is van mijn 'staat van zijn'.
Dus als het dan niet loopt, dan voel ik me daar verantwoordelijk voor.
Ze zijn zo mooi puur als ze geboren zijn en ik voel me heel erg verantwoordelijk voor bepaalde dingen. En toch weet ik het tij niet altijd te keren, omdat ik nou eenmaal ook ben wie ik ben en dat niet 1-2-3 te veranderen is.
Hij staat er twee keer. 1 keer gewist en 1 keer wel.quote:
[..]
waarom werkt die quote bij jou wel?
dit en dat wat Groofs zegtquote:
[..]
Dit herken ik heel erg. Eigenlijk woordelijk.
Ze zijn zo mooi puur als ze geboren zijn en ik voel me heel erg verantwoordelijk voor bepaalde dingen. En toch weet ik het tij niet altijd te keren, omdat ik nou eenmaal ook ben wie ik ben en dat niet 1-2-3 te veranderen is.
Fijn om zo te kunnen denken.quote:
[..]
En ja, als ik erg moe ben ben ik minder geduldig en dan ben ik misschien verantwoordelijk voor de iets mindere sfeer, maar soit.
Morgen is er weer een dag.
Mijn ouders hebben ook echt wel een paar keer benadrukt dat heus niet elke mindere situatie aan mij lag. En dat zelfs als het wel zo was dat dan ook gewoon zo mag zijn.
Ik kan dat trouwens anderen ook prima voorhouden zo, maar ja, jezelf daarin toespreken is toch net iets moeilijker.
Omdat ik niet blauw ben.quote:
[..]
waarom werkt die quote bij jou wel?
Het zijn echt zusjes, ene moment lief spelen en het andere moment gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet.
De jongste weet precies hoe ver ze moet gaan om haar zus over de zeik te krijgen, zodat de oudste gaat slaan, omdat ze uit onmacht niet meer weet wat ze doen moet na 3 keer vragen of ze op wil houden...
Maar "wacht maar tot papa thuis is", dat doe ik niet. Als ze iets doen wat niet mag dan spreekt degene die thuis is ze daar op aan. Laatst had de oudste de bakken van de kast in de gang "mooi" versierd...
Daar had ze van papa al een standje voor gekregen, dan laten ze het me zien, maar ze krijgt van mij niet ook nog op haar kop. (stiekem was het best wel geordend, ik had plaatjes met schoenen op de bakken gemaakt, voor ieder van hen 2 bakken en zij had bedacht dat de ene voor lente en zomerschoenen en de ander voor herfst en winterschoenen was, dus ook nog best goed doordacht zeg maar, maar om het er dan gelijk op te schrijven...
)Oh, dat heb ik precies andersom.quote:
Ik ben wel steeds vaker blij met onze keuze dat het bij één kind blijft, vooral als ik een dag in het gezelschap van gezinnen met meer kinderen geweest ben.
dan hebben we allebei de juiste keuze gemaaktquote:
[..]
Oh, dat heb ik precies andersom.
Dat is toch geweldig, eigenlijk?! Ze wilde je helpen.quote:
(stiekem was het best wel geordend, ik had plaatjes met schoenen op de bakken gemaakt, voor ieder van hen 2 bakken en zij had bedacht dat de ene voor lente en zomerschoenen en de ander voor herfst en winterschoenen was, dus ook nog best goed doordacht zeg maar, maar om het er dan gelijk op te schrijven...
Dit vind ik nou een uitstekend voorbeeld van 'eerst even met elkaar praten over het wat en waarom, daarna pas evt maatregelen nemen'.
Ik lees altijd graag stukjes van Steven Pont. Laatst ergens in een artikel; is het wat hij doet niet gevaarlijk? hebben anderen er geen last van? laat maar gaan. Goed voor zijn ontwikkeling.
Ouders zitten er vaak bovenop.
of deze
http://www.simplifylife.nl/overview.php?cid=348
Maar goed; de praktijk is altijd anders, maar dit soort stukjes zetten me toch altijd weer aan het denken.
quote:
de jongste gaat alleen nog even door zijn 9 jaar crisis
waarom weet ik daar niks van? Ja! Die had ik ook gelezen en onthouden!quote:
is het wat hij doet niet gevaarlijk? hebben anderen er geen last van? laat maar gaan. Goed voor zijn ontwikkeling.
Leuke link trouwens, tnx!
quote:
ik moest aan je denken toen ik het typte is dat niet een fameus sprongetje uit oei ik groei? Of een steve Biddulpph weetje. Geen idee, het is drie keer opgegaan. Helaas is mijn begrip bij nummer drie soms wat schaarser geworden. arme jongen.
Goeie!quote:
Ik vind het ook juist super, Nijna. Eigen initiatief is toch prachtig? Zeker in dit geval.
Ik lees altijd graag stukjes van Steven Pont. Laatst ergens in een artikel; is het wat hij doet niet gevaarlijk? hebben anderen er geen last van? laat maar gaan. Goed voor zijn ontwikkeling.
Ouders zitten er vaak bovenop.
of deze
http://www.simplifylife.nl/overview.php?cid=348
Maar goed; de praktijk is altijd anders, maar dit soort stukjes zetten me toch altijd weer aan het denken.
Dat is wat F en ik dus ook tegen elkaar zeiden dit weekend 'we moeten ze soms ook gewoon laten gaan, het blijven natuurlijk gewoon twee kleine jongetjes die gek zijn op stoeien etc'.
Ik heb alleen soms moeite me af te sluiten voor de herrie, maar nu ik me dit voorgenomen heb stoort het me al weer minder.
Vanavond moest ik zelfs lachen om hun gespring door de kamer om maar niet in de lava te vallen. Zelfs toen ze bij me kwam met 'mama, je lijstjes zijn gevallen maar we hebben ze weer rechtop gezet werd ik niet (zoals eerder) boos maar zei alleen maar 'maar heren, jullie weten toch dat je niet op de bankleuning mag staan of zitten, straks gaat er iets kapot, niet meer doen dus'.
Het antwoord was: Ja, maar ik wilde weten of ik van daar ook over de lava heen kon springen.
Maar ik heb me voorgenomen om niet meer loeipissig te worden, want dat heeft net zo veel effect dan zachtjes zeggen 'niet meer doen voortaan' en het laatste klinkt veel gezelliger. *let go*
Nouja, dit ook wel jaquote:
[..]
Goeie!
Dat is wat F en ik dus ook tegen elkaar zeiden dit weekend 'we moeten ze soms ook gewoon laten gaan, het blijven natuurlijk gewoon twee kleine jongetjes die gek zijn op stoeien etc'.
Ik heb alleen soms moeite me af te sluiten voor de herrie, maar nu ik me dit voorgenomen heb stoort het me al weer minder.
Vanavond moest ik zelfs lachen om hun gespring door de kamer om maar niet in de lava te vallen. Zelfs toen ze bij me kwam met 'mama, je lijstjes zijn gevallen maar we hebben ze weer rechtop gezet werd ik niet (zoals eerder) boos maar zei alleen maar 'maar heren, jullie weten toch dat je niet op de bankleuning mag staan of zitten, straks gaat er iets kapot, niet meer doen dus'.
Het antwoord was: Ja, maar ik wilde weten of ik van daar ook over de lava heen kon springen.
Maar ik heb me voorgenomen om niet meer loeipissig te worden, want dat heeft net zo veel effect dan zachtjes zeggen 'niet meer doen voortaan' en het laatste klinkt veel gezelliger. *let go*
En met een koptelefoon op gaan zitten doe je ook niet snel, want je wilt het wel kunnen horen als het echt mis is.Zo ook als we naar een restaurant gingen of iets in die geest, gewoon even vertellen wat ik van hem verwachte qua gedrag. Dat vond ik wel een prettige manier van duidelijkheid geven en het heeft ook altijd(vrijwel altijd
) gewerkt.Aan wacht maar tot papa thuis komt heb ik nooit gedaan, ik kan heel prima zelf consequentie's uitdelen als het moet en achteraf zoiets doen ben ik geen voorstander van en al helemaal niet dat de andere ouder het dan maar moet oplossen, dat vind ik niet eerlijk tegenover kind en partner.
Heb weleens gehad dat mijn man mijn zoon nog ergens over wilde aanspreken als ik wat vertelde, maar toen heb ik gezegd dat we dat al samen opgelost hadden, dat hij nog zat kansen kreeg om mijn zoon aan te spreken als mijn zoon bij hem wat deed
Bij opa en oma heb ik nooit gezegd wel lief zijn, die hebben als hij er is vrij spel om zelf consequentie's op te leggen geheel naar hun eigen smaak(ik weet dat ze daarin geen gekke dingen doen die ik niet ok zou vinden), dus dat moesten en moeten ze maar zelf uitzoeken met elkaar. Dat kunnen ze prima.
Heb ik wel gedaan hoor als mijn zenuwen het echt niet meer trekken. Koken met keiharde ska in mijn oren.quote:
[..]
Nouja, dit ook wel ja
Even afsluiten. 
Ze komen me wel halen als het echt mis is. Zeker, maar het helpt me wel ontnuchteren, past mooi bij wat we hier in gang gezet hebben.quote:
ik vind 't ook een goed stuk, van Steven Pont. maar ai ai ai, wat is 't in de praktijk soms toch lastig!
Want kinderen zijn in beginsel lief, dus onnodig en van alle kanten straffen doen we niet. En als we iets anders van ze willen dan geven we dat in duidelijke concrete termen aan.
Maar wanneer het dan om moeders eigen 'misdragingen' gaat die ook heus uit goede wil zijn ontstaan dan gaat dit allemaal overboord. En zijn we onnodig streng voor onszelf.
Wanneer dan onze stemquote:
[..]
Goeie!
Dat is wat F en ik dus ook tegen elkaar zeiden dit weekend 'we moeten ze soms ook gewoon laten gaan, het blijven natuurlijk gewoon twee kleine jongetjes die gek zijn op stoeien etc'.
Ik heb alleen soms moeite me af te sluiten voor de herrie, maar nu ik me dit voorgenomen heb stoort het me al weer minder.
Vanavond moest ik zelfs lachen om hun gespring door de kamer om maar niet in de lava te vallen. Zelfs toen ze bij me kwam met 'mama, je lijstjes zijn gevallen maar we hebben ze weer rechtop gezet werd ik niet (zoals eerder) boos maar zei alleen maar 'maar heren, jullie weten toch dat je niet op de bankleuning mag staan of zitten, straks gaat er iets kapot, niet meer doen dus'.
Het antwoord was: Ja, maar ik wilde weten of ik van daar ook over de lava heen kon springen.
Maar ik heb me voorgenomen om niet meer loeipissig te worden, want dat heeft net zo veel effect dan zachtjes zeggen 'niet meer doen voortaan' en het laatste klinkt veel gezelliger. *let go*
Hetzij vroeg of laat
In de wind verloren gaat
Waarom blijven wij hem
Verheffen, altijd weer?
Och, misschien dat ooit een keer
Een flard van onze schreeuw
In de onverschillige wind
Toch nog een gehoor vindt,
In deze of een andere eeuw.
En gedicht van Ida Kalmijn waar ik aan moest denken bij het lezen van je post. Ik kwam het tegen in 'De onschuldige Gevangene, over opvoeden en overleven.
Ik heb het boek. Mag je wel lenen. Wil het wel graag terug.quote:
[..]
Heb jij dat boek? Ik zou hem heel graag willen lenen..
Ik herken ook veel in de verhalen van buuv en BE. Hoewel de mijne nog een stuk kleiner zijn. Maar hier hoor je bijna de hele dag: Harry laat Huubke met rust. Huubke niet aan de haren van Harry trekken. 'mama, Huubke doet ...' en /of een hoop gegil van Huubke :S
En gisteren heeft Harry Huubke op de kop gespuugd
Net als BE word ik soms gestoord van het gestuiter en gespring en geklim (en wij hebben dan ook nog eens een houten ondervloer
). En inderdaad als je het loslaat, heb je er minder last van. Maar soms lukt het loslaten zo moeilijk Maar ik hoor inderdaad net als buuv terug van anderen, dat ze mijn kinderen zo netjes vinden en dat de kinderen zich netjes hebben gedragen en heel lief zijn, ook voor elkaar.
[ Bericht 18% gewijzigd door Asyniur op 07-08-2013 08:06:37 ]
Zeker is hoe ik me voel van invloed op het gedrag van S. Ik merk dat sinds ik drie keer in de week ga sporten, ik veel meer kan hebben en langer geduldig kan blijven. Of het een kwestie is van dat mijn energie wat meer gekanaliseerd wordt of dat het ook komt door wat meer loslaten en even weg zijn, weet ik niet, maar ik merk daar echt verschil in. Het met moeite te bedwingen (en soms ook even niet) ontplof-gevoel heb ik al een tijdje niet gehad.quote:
[..]
Ik ben van nature ook niet zo perfectionistisch eigenlijk, maar voel me gewoon heel verantwoordelijk voor hoe ze zijn. Tè, denk ik wel eens. En ik merk ook vaak dat hun gedrag een reflectie is van mijn 'staat van zijn'.
Dus als het dan niet loopt, dan voel ik me daar verantwoordelijk voor.
Ik word ook al echt knetter van de jongens, R. maakt contiunue dwangmatig geluiden of schreeuwtquote:Op woensdag 7 augustus 2013 07:56 schreef Asyniur het volgende:
[..]
Ik heb het boek. Mag je wel lenen. Wil het wel graag terug.
Ik herken ook veel in de verhalen van buuv en BE. Hoewel de mijne nog een stuk kleiner zijn. Maar hier hoor je bijna de hele dag: Harry laat Huubke met rust. Huubke niet aan de haren van Harry trekken. 'mama, Huubke doet ...' en /of een hoop gegil van Huubke :S
En gisteren heeft Harry Huubke op de kop gespuugd
Net als BE word ik soms gestoord van het gestuiter en gespring en geklim (en wij hebben dan ook nog eens een houten ondervloer
Maar ik hoor inderdaad net als buuv terug van anderen, dat ze mijn kinderen zo netjes vinden en dat de kinderen zich netjes hebben gedragen en heel lief zijn, ook voor elkaar.
J. loopt op R. af en slaat hem gewoon boven op zn hoofd of vol in zn gezicht. R. die J. weer omver gooit met zn stoel Soms wilde ik dat ik nog rookte. 'jongens, jullie zoeken het maar even uit, mem is roken
'Maar helaas. Want nu als ik de deur achter mn kont dicht trek (voor de was ofzo) staat J. krijsend bij de deur
En graag Asy!
Dot is nu al wel heel duidelijk in wat ze vindt van andere kindjes die aandacht van ons krijgen. Maar dreigen met de ander (daar ging het eigenlijk over) vind ik echt min.
Ze begonnen vanochtend om 7 uur direct tegen elkaar in te gillen om een drinkbeker.
Ze zijn vaak ook superlief samen hoor, maar ik kan echt tegen de dag opzien omdat het mijn energie draint om politie-agent te moeten spelen.
En ja, ik schaam me dus ook voor het gillen en schreeuwen (en zelf ben ik af en toe ook aan het schreeuwen). Zou zo graag eens tips willen hoe ik ze leer om lief voor elkaar te zijn.
Ik ervaar het hebben van twee kinderen juist als heel erg ontspannen over het algemeen. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, spelen veel samen (ook als er andere kinderen zijn dan spelen ze daar samen mee). Ik heb veel vrije tijd nu, juist doordat ik er twee hebquote:
Met mijn ene kind herken ik (nog) niet wat jullie schrijven. Maakt me wel extra benieuwd wat er gebeurt als nummer 2 er is.
Dot is nu al wel heel duidelijk in wat ze vindt van andere kindjes die aandacht van ons krijgen. Maar dreigen met de ander (daar ging het eigenlijk over) vind ik echt min.
.Maar dat haalt niet weg dat ik dingen die hier genoemd worden ook herken.
Daarom heb ik alles 2x... 2 roze bekers, 2 paarse bekers...quote:
Ik lees hier even mee. Heb het momenteel ook moeilijk met 2 temperamentvolle meiden die elkaar vaak het licht in de ogen niet gunnen. Wat resulteert in gillen, krabben, bijten, slaan, schreeuwen. Mijn kleine is nog maar anderhalf maar kan haar grote zus (3,5) aardig op de kast jagen.
Ze begonnen vanochtend om 7 uur direct tegen elkaar in te gillen om een drinkbeker.
Ze zijn vaak ook superlief samen hoor, maar ik kan echt tegen de dag opzien omdat het mijn energie draint om politie-agent te moeten spelen.
En ja, ik schaam me dus ook voor het gillen en schreeuwen (en zelf ben ik af en toe ook aan het schreeuwen). Zou zo graag eens tips willen hoe ik ze leer om lief voor elkaar te zijn.
Alleen 1 roze bord... Je mag raden waar de eerste ruzie elke ochtend weer over gaat...
Ik ging afgelopen maandag alleen met S zwemmen bij een natuurbad. Ik kon maar heel even met haar in het water, want ik moest onze spullen wel in de gaten houden, natuurlijk: portemonnee, autosleutels, etc. Dus moest ze alleen spelen, dat vond ik zo sneu. En dan snap ik best dat broertjes en zusjes lang niet altijd gezellig met elkaar spelen, maar in zo'n geval is gezelschap van iemand die je goed kent wel fijn, denk ik.quote:
[..]
Ik ervaar het hebben van twee kinderen juist als heel erg ontspannen over het algemeen. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, spelen veel samen (ook als er andere kinderen zijn dan spelen ze daar samen mee). Ik heb veel vrije tijd nu, juist doordat ik er twee heb
Maar dat haalt niet weg dat ik dingen die hier genoemd worden ook herken.
Ja, maar dit ene bord komt precies bij de AH xl vandaan, en volgens mij hadden ze het niet meer...quote:
Ik heb dus met opzet meerdere sets bij de IKEA gehaald. Ik ga daar echt niet eens de strijd om aan. Ze pakken zelf hun eigen bord en hun eigen bekers en kunnen dus zelf de kleur kiezen. Als er geen roze in de kast staat, maken zelf een andere keuze.
Ik vond het ook wel een goed idee van haar .quote:
[..]
Dat is toch geweldig, eigenlijk?! Ze wilde je helpen.
Dit vind ik nou een uitstekend voorbeeld van 'eerst even met elkaar praten over het wat en waarom, daarna pas evt maatregelen nemen'.
Het idee op zich is prima, volgende keer liever eerst even overleg
(liever niet dat ze overal op gaat schrijven met haar goede ideeën, hihi).Dat herken ik wel van vroeger thuis en bij mijn neefjes/nichtjes, kan verschillende kanten op. Geloof dat ik wel geloof in het how2talk2kids verhaal. Geen straf, wel consequenties en zoveel mogelijk samen oplossen. Vooralsnog werkt het als een tiet.quote:
[..]
Ik ervaar het hebben van twee kinderen juist als heel erg ontspannen over het algemeen. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, spelen veel samen (ook als er andere kinderen zijn dan spelen ze daar samen mee). Ik heb veel vrije tijd nu, juist doordat ik er twee heb
Maar dat haalt niet weg dat ik dingen die hier genoemd worden ook herken.
Oh dat gezeur om spullen!!!!quote:
[..]
Daarom heb ik alles 2x... 2 roze bekers, 2 paarse bekers...
Alleen 1 roze bord... Je mag raden waar de eerste ruzie elke ochtend weer over gaat...
Tijdje geleden paste ik op mijn neefje en nichtje, gekrijs om een bord, ben het zo zat geworden dat ik dat bord heb gepakt en heb gezegd dat dat nu mijn bord was en heb ze beide een gewoon wit bordje gegeven. Heb heerlijk gelunched met dat kinderbordje. Neefje en nichtje verbouwereerd, maar het was wel stil
Nu zijn ze over het algemeen verdacht lief als ik op ze pas, maar dat ken ik wel, ook van mijn zoon. Had hij echt zo'n achter het behang plak dag, ik me zorgen maken omdat hij naar opa en oma of oom en tante zou gaan, was hij daar zo mak als een lammetje, kreeg je te horen dat hij oh zo zoet was geweest, zo lief geholpen had e.d.
Ik pak met regelmaat iets af wat een bron van dikke ruzie is. Gillen en slaan om een woezel en pip computer, prima, dan gaat het ding dus boven op de koelkast. Als jullie niet samen kunnen spelen ermee, dan maar helemaal niet.quote:
[..]
Oh dat gezeur om spullen!!!!
Tijdje geleden paste ik op mijn neefje en nichtje, gekrijs om een bord, ben het zo zat geworden dat ik dat bord heb gepakt en heb gezegd dat dat nu mijn bord was en heb ze beide een gewoon wit bordje gegeven. Heb heerlijk gelunched met dat kinderbordje. Neefje en nichtje verbouwereerd, maar het was wel stil
Nu zijn ze over het algemeen verdacht lief als ik op ze pas, maar dat ken ik wel, ook van mijn zoon. Had hij echt zo'n achter het behang plak dag, ik me zorgen maken omdat hij naar opa en oma of oom en tante zou gaan, was hij daar zo mak als een lammetje, kreeg je te horen dat hij oh zo zoet was geweest, zo lief geholpen had e.d.
Ook ik lees mee.quote:
Ik lees hier even mee. Heb het momenteel ook moeilijk met 2 temperamentvolle meiden die elkaar vaak het licht in de ogen niet gunnen. Wat resulteert in gillen, krabben, bijten, slaan, schreeuwen. Mijn kleine is nog maar anderhalf maar kan haar grote zus (3,5) aardig op de kast jagen.
Ze begonnen vanochtend om 7 uur direct tegen elkaar in te gillen om een drinkbeker.
Ze zijn vaak ook superlief samen hoor, maar ik kan echt tegen de dag opzien omdat het mijn energie draint om politie-agent te moeten spelen.
En ja, ik schaam me dus ook voor het gillen en schreeuwen (en zelf ben ik af en toe ook aan het schreeuwen). Zou zo graag eens tips willen hoe ik ze leer om lief voor elkaar te zijn.
Octo, ook ik heb 2 van die dametjes, ook haast zelfde leeftijd. Ook hier ruzie om alles, ook wij hebben veel dingen dubbel, maar ook bewust bepaalde dingen niet. Want niet alles hoeft van samen te zijn, dat kost soms wat drama, maar dat wil ik ze ook wel graag leren. En wat hier dus gebeurd is dat ze nu aan elkaar gaan vragen of ze datgeen mogen gebruiken.
Maar over de meidenruzies, gelukkig worden de hele heftige ruzies nu wat minder. Wies is nu wat meer controleerbaar en luistert steeds beter. Dat is wel fijn. Ook zorgt het ouderworden er steeds meer voor dat ze beter leren samenspelen. Soms laat ik ze ook gewoon even flink ruzie maken (ook als ze elkaar pijn beginnen te doen, zolang het maar niet te erg wordt) en spring pas bij als het kwaad al geschiet is zeg maar, zodat ik dan kan samenvatten bij die 2 wat er nou fout ging, maar ja dat kan pas sinds kort omdat Wies beter situaties begint te begrijpen. En soms zet ik ze gewoon uit elkaar, en dan niet boos worden, want ik wil ook niet continu die politie agent zijn, maar gewoon de een iets te doen geven en de ander ook. Even uit elkaar.
Soms heb je gewoon ramp-dagen dat ze beiden op onweer staan. Als dat zo is probeer ik de dag op te breken, korte bezigheden waarbij ze elkaar niet continu in de haren kunnen vliegen. Even fietsen, even speeltuin, filmpje kijken, tekenen met ze beiden aan een kant van de tafel (om afpakken van dingen te voorkomen), proberen plannetjes met ze te maken om dingen te doen zoals een hut bouwen of dat we met z'n 3en een toren gaan bouwen zodat ze meer leren samen te werken onder mijn toezicht enz.
We hebben het vrij pittig met de oudste gehad (en nog steeds wel zo af en toe). Die benadert alles gewoon net wat anders en als er iets binnen haar patroon anders is dan kan ze daar flink van over de rooie gaan. Daarnaast is ze temperamentvol en kan ze goed schreeuwen (terugdenkend aan een bepaald filmpje van haar met jouw oudste
). Ook wij hanteren nog altijd het How2talk2kids gebeuren en dat begint steeds meer echt goed te helpen en te werken. Ook voel ik mezelf een stuk minder opgefokt en gefrustreerd.
Wat trouwens voor ons heel goed heeft geholpen is dat we onze leefsituatie rustiger hebben gemaakt. Mijn vriend en ik waren beiden meer dan dat we wilden druk (op meerdere vlakken) en dat had een weerslag op ons humeur en dus ook op de kinderen. Wij hebben er zeer bewust voor gekozen ons het roer om te gooien en ons leven anders te gaan inrichten. En dat heeft hier veel rust gebracht, het rare is is dat we het nog steeds druk hebben maar op een heel andere manier. Wij als ouders zitten goed in ons vel, dat zorgt ervoor dat we meer aandacht en rust hebben voor onze kinderen waardoor hun ook meer rust in hunzelf hebben.
Ik wil niet zeggen dat alles koek en ei en altijd geweldig gaat hier, want dat gaat het niet (en dat vind ik ergens ook wel weer fijn, het houd mij scherp om over de dingen na te blijven denken om zelfreflectief te blijven), maar zo probeer ik (we) het aan te pakken en voor ons werkt dat (want dat is natuurlijk bovenal een heel persoonlijk iets).
Dat boek heb ik ook. Indrukwekkend inderdaad!quote:
Wanneer dan onze stem
Hetzij vroeg of laat
In de wind verloren gaat
Waarom blijven wij hem
Verheffen, altijd weer?
Och, misschien dat ooit een keer
Een flard van onze schreeuw
In de onverschillige wind
Toch nog een gehoor vindt,
In deze of een andere eeuw.
En gedicht van Ida Kalmijn waar ik aan moest denken bij het lezen van je post. Ik kwam het tegen in 'De onschuldige Gevangene, over opvoeden en overleven.
[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 07-08-2013 15:01:25 ]
beginnen ze elkaar ook al aardig uit de tent te vechten De mini gilt (al is het meer krijsen) en gaat met haar volle gewicht in het haar van de grote hangen
de grote duwt, of trekt weg... Enorm gezellig op zijn tijd!Vervolgens zit ik regelmatig op de kast en op het moment dat ik denk NU BEN IK ER KLAAR MEE! zitten ze 9 van de 10 keer weer enorm lief te spelen. En geeft de grote bijv het speelgoed waar even daarvoor om gevochten werd uit zichzelf aan de mini.
Mijn les is dus gewoon minimaal ingrijpen. Alleen als ze elkaar echt pijn doen grijp ik in. Verder zoeken ze het maar uit
Overal pas ik wel op dat iedereen 'evenveel' krijgt. Maar als ik een keer met de een koffie ga drinken tijdens het boodschappen doen hoeft dat niet met de andere twee ook. Als het zo uitkomt wel. Nu viel me op dat oudste en jongste blij en enthousiast waren voor middelste die ging kamperen met zijn vader vanwege 'naar de brugklas'. Oudste omdat hij dit ook al gedaan had en toen eigen leuke dingen had gekozen en jongste omdat hij nog gaat. Maar geen onvertogen woord over dat zij ook hadden willen karten of naar pretpark. Wij waren namelijk gewoon thuis. Knap en fijn vond ik.
T grootste inzicht vond ik toen ik eens las of je tegen je collega net zo zou doen als tegen je kind.
euhm, nee. Waarom kan ik me tegen een collega wel inhouden en mijn kind niet? Nou ja, nabijheid natuurlijk maar verder.......
De jongste wint het duidelijk fysiek en de oudste verbaal en ze gaan dan goed te keer samen
Maar dat is iets wat gewoon er bij hoort.
Ze doen heel veel samen en heel veel los van elkaar.
De oudste kan heel jaloers zijn soms maar tegelijkertijd zal ze ook alles wat ze heeft aan haar broer geven. Ze zal nooit mopperen dat ik met haar broertje ben gaan zwemmen terwijl ze op school zit of iets dergelijks. En hij is echt heel blij voor haar als ze iets krijgt en geeft haar complimentjes
met haar mooie nieuwe shirt of zegt eetsmakelijk als zij iets te eten krijgt of iets dergelijks.En wat betreft bordjes en bekers enzo ze wennen er maar aan dat ze niet tegelijkertijd hetzelfde kunnen hebben.
gelukkig kunnen ze hier ook erg lief met elkaar spelen en als ze samen uit logeren gaan beschermt Willem Cato echt, zo schattig. maar ze kunnen soms ook flink botsen, ze hebben zulke uiteenlopende wensen en voorkeuren, dat 't vaak tot ergernissen over en weer leidt.
mijn eigen leerpunt is vooral er niet teveel bovenop te zitten, ze dingen zelf op te laten lossen. daar ben ik nooit zo goed in geweest... maar ja, nooit te oud om te leren he.
soms lijkt 't wel of ik Cato om die reden 'in de schoot geworpen' heb gekregen. zij laat zich niet bepaald makkelijk manipuleren. vermoeiend soms, maar ook erg leerzaam.Het lastige daaraan vind ik dat het er vaak op neer komt dat IK er last van heb, wat natuurlijk ook legitiem is, maar dat ik er op "van die dagen" van veel meer dingen last heb dan op andere dagen. Waar mijn zoon natuurlijk feilloos op reageert en nog harder de kont tegen de krib gooit. Dat zou ik toch zo graag willen leren, om niet opgefokt te raken en op alle slakken zout te leggen.quote:
Ik vind het ook juist super, Nijna. Eigen initiatief is toch prachtig? Zeker in dit geval.
Ik lees altijd graag stukjes van Steven Pont. Laatst ergens in een artikel; is het wat hij doet niet gevaarlijk? hebben anderen er geen last van? laat maar gaan. Goed voor zijn ontwikkeling.
Ouders zitten er vaak bovenop.
of deze
http://www.simplifylife.nl/overview.php?cid=348
Maar goed; de praktijk is altijd anders, maar dit soort stukjes zetten me toch altijd weer aan het denken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Clubsoda op 07-08-2013 22:50:14 ]
Ja, ik snap je helemaal.quote:
[..]
Het lastige daaraan vind ik dat het er vaak op neer komt dat IK er last van heb,.................
. Dat zou ik toch zo graag willen leren, om niet opgefokt te raken en op alle slakken zou te leggen.
En dat is juist hetgeen wat wij als ouders los zouden moeten laten. Maar ik weet als geen ander dat het niet makkelijk is, maar wel nodig.
Voor mij is het lezen en opslaan van dit soort dingen al iets...ergens gaat er wel weer een laatje open zodat ik eraan denk, en de ene dag meer als de andere.
Verder ben ik opgegroeid met 1 oudere zus en vroeger hadden we om de haverklap ruzie, ik was haar al jong de baas, zij was te lief!
Dingen als bijten werden razendsnel afgeleerd doordat we terug gebeten werden door mn ma... Niet keihard natuurlijk, maar hard genoeg om te voelen dat het zeer doet, hetzelfde geld voor knijpen...
Maar ik geloof dat deze methodes je tegenwoordig op een schandpaal doen eindigen.
Hoewel het de begrijpelijke frustratie niet altijd zal verminderen, probeer af en toe te bedenken dat het geruzie en opstandig gedrag je kind helpt bij het vormen van zijn eigen "IK"
Ik kom wel terug als ik zelf kinderen heb
dit is wel herkenbaar. Helemaal als ik van die opvoedboeken lees. Ik ben ook gewoon wie ik ben geen halve heilige.dus neem ik mee wat bij mijn karakter past (als dingen niet goed gaan en je wil t anders kan je niet hetzelfde blijven doen) maar mag ook best chagrijnig zijn. Toen ik begon met dat duidelijk zeggen, aangeven werd het ook makkelijker. Sorry, ik heb een kort lontje vandaag of ik ben moe dus sorry dat ik snauw. T Lijkt wel of ze dan ook stoppen met 'op knoppen drukken'. Het is duidelijk. Of dat het feitdat je accepteert dat je ook maquote:
[..]
Het lastige daaraan vind ik dat het er vaak op neer komt dat IK er last van heb, wat natuurlijk ook legitiem is, maar dat ik er op "van die dagen" van veel meer dingen last heb dan op andere dagen. Waar mijn zoon natuurlijk feilloos op reageert en nog harder de kont tegen de krib gooit. Dat zou ik toch zo graag willen leren, om niet opgefokt te raken en op alle slakken zout te leggen.
ar mens bent helpt...