R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi,
Ik post hier even anoniem, omdat ik niet wil dat bekenden meelezen. Ik ben op zoek naar medelotgenoten die hebben gebroken met (een) ouder(s) of dit wel eens overwogen hebben. Na jarenlang gesoebat tussen mijn moeder en mij, sta ik nu namelijk op dit punt. Ik heb voorgesteld om alles met professionele begeleiding erbij uit te praten (ook met mijn vader erbij, die er nogal tussenin zit), daar heb ik nog geen reactie op, maar als zij dat niet wil is het voor mij einde oefening en heb ik naar mijn mening alles gedaan om de relatie te redden. Ik wil niet te veel ingaan op wat er allemaal is gebeurd, laten we het houden op een extreem claimerige, bemoeiende, ongelukkige control-freak moeder die mij nog ziet als een 12-jarige (ik ben begin 20), mij onderschat en nooit serieus neemt (ze lacht me vaak uit), die niet alleen al haar emoties opkropt, maar ook al haar problemen uit het verleden (en dat zijn er heel veel) op mij projecteert en dus van haar problemen mijn problemen maakt. Ze is totaal onredelijk, luistert niet en niets is ooit haar schuld. Ik ben altijd de boosdoener die excuses aan moet bieden voor iets wat zij heeft veroorzaakt. Ze heeft een enorme muur om zich heen die niemand kan doorbreken. Emotionele chantage is aan de orde van de dag en nu ben ik zelfs bang dat ze mijn spullen (die nog thuis staan, ik woon op kamers, ben trouwens student) kapotmaakt of weggooit en misschien wel zichzelf of een ander iets aan doet. Ik ben zelf een paar jaar terug in een depressie beland waarvan haar gedrag voor een groot deel de oorzaak was. Dus ja ik ben er nu nogal klaar mee. Mijn vader is een zeer conflictvermijdend persoon en heeft altijd geroepen 'dat het wel goed komt' en mij ook nooit serieus genomen toen ik zei dat er problemen waren tussen mijn moeder en mij, alhoewel dat (na heel veel ruzies en tranen) dat de laatste jaren wel iets meer is toegenomen. Hij neemt het nu zelfs voor mij op. Mijn broer sluit zich volledig af van de rest van het gezin (ook niet vreemd als je zo'n idioot gezin hebt) dus daar heb ik niks aan.
Vandaar dat ik op dit punt ben gekomen. Ik ben eigenlijk zoals gezegd vooral op zoek naar mensen die ook wel eens hebben overwogen om te breken met (een van) hun ouders of dat ook daadwerkelijk hebben gedaan. Ik zit heel erg in een dilemma, omdat ik mijn vader niet kwijt wil. Maarja, ik kan niet met hem zonder mijn moeder afspreken (dat laat zij niet toe, mijn vader zit aardig onder de plak). En ik ben bang dat mijn moeder de rest van de familie manipuleert, zodat ik nergens meer welkom ben. Ik heb best goede contacten met veel familie, maar ja je weet nooit, nu is ze echt tot alles in staat. Het is echt niet normaal meer hoe deze situatie is, ik heb dit met veel vrienden besproken en ik ken niemand bij wie het er zo thuis aan toe gaat. Veel studenten gaan regelmatig nog naar hun ouders, nou dat zit er voor mij dus niet in. Ik red me wel, daar niet van (heb gelukkig veel steun van vrienden) maar toch is het fijn om er ook online met mensen over te kunnen praten.
Dus, lotgenoten gezocht
enne, mensen die roepen dat ik niet moet breken 'omdat het mijn moeder is', daar heb ik geen boodschap aan 
Ik post hier even anoniem, omdat ik niet wil dat bekenden meelezen. Ik ben op zoek naar medelotgenoten die hebben gebroken met (een) ouder(s) of dit wel eens overwogen hebben. Na jarenlang gesoebat tussen mijn moeder en mij, sta ik nu namelijk op dit punt. Ik heb voorgesteld om alles met professionele begeleiding erbij uit te praten (ook met mijn vader erbij, die er nogal tussenin zit), daar heb ik nog geen reactie op, maar als zij dat niet wil is het voor mij einde oefening en heb ik naar mijn mening alles gedaan om de relatie te redden. Ik wil niet te veel ingaan op wat er allemaal is gebeurd, laten we het houden op een extreem claimerige, bemoeiende, ongelukkige control-freak moeder die mij nog ziet als een 12-jarige (ik ben begin 20), mij onderschat en nooit serieus neemt (ze lacht me vaak uit), die niet alleen al haar emoties opkropt, maar ook al haar problemen uit het verleden (en dat zijn er heel veel) op mij projecteert en dus van haar problemen mijn problemen maakt. Ze is totaal onredelijk, luistert niet en niets is ooit haar schuld. Ik ben altijd de boosdoener die excuses aan moet bieden voor iets wat zij heeft veroorzaakt. Ze heeft een enorme muur om zich heen die niemand kan doorbreken. Emotionele chantage is aan de orde van de dag en nu ben ik zelfs bang dat ze mijn spullen (die nog thuis staan, ik woon op kamers, ben trouwens student) kapotmaakt of weggooit en misschien wel zichzelf of een ander iets aan doet. Ik ben zelf een paar jaar terug in een depressie beland waarvan haar gedrag voor een groot deel de oorzaak was. Dus ja ik ben er nu nogal klaar mee. Mijn vader is een zeer conflictvermijdend persoon en heeft altijd geroepen 'dat het wel goed komt' en mij ook nooit serieus genomen toen ik zei dat er problemen waren tussen mijn moeder en mij, alhoewel dat (na heel veel ruzies en tranen) dat de laatste jaren wel iets meer is toegenomen. Hij neemt het nu zelfs voor mij op. Mijn broer sluit zich volledig af van de rest van het gezin (ook niet vreemd als je zo'n idioot gezin hebt) dus daar heb ik niks aan.
Vandaar dat ik op dit punt ben gekomen. Ik ben eigenlijk zoals gezegd vooral op zoek naar mensen die ook wel eens hebben overwogen om te breken met (een van) hun ouders of dat ook daadwerkelijk hebben gedaan. Ik zit heel erg in een dilemma, omdat ik mijn vader niet kwijt wil. Maarja, ik kan niet met hem zonder mijn moeder afspreken (dat laat zij niet toe, mijn vader zit aardig onder de plak). En ik ben bang dat mijn moeder de rest van de familie manipuleert, zodat ik nergens meer welkom ben. Ik heb best goede contacten met veel familie, maar ja je weet nooit, nu is ze echt tot alles in staat. Het is echt niet normaal meer hoe deze situatie is, ik heb dit met veel vrienden besproken en ik ken niemand bij wie het er zo thuis aan toe gaat. Veel studenten gaan regelmatig nog naar hun ouders, nou dat zit er voor mij dus niet in. Ik red me wel, daar niet van (heb gelukkig veel steun van vrienden) maar toch is het fijn om er ook online met mensen over te kunnen praten.
Dus, lotgenoten gezocht
enne, mensen die roepen dat ik niet moet breken 'omdat het mijn moeder is', daar heb ik geen boodschap aan
Wanneer je in een gezin opgroeit, zijn er altijd patronen (die je ouders ook onbewust hebben overgenomen van hun opvoeding).
Op een gegeven moment kan het dus zijn, dat je uit dat patroon wilt omdat het je niet helpt bij je ontwikkeling.
Ik herken het een beetje want ik heb heel veel moeite gehad om te ontwikkelen door de 'bagage' van vroeger.
Mij heeft het geholpen om voor mezelf hulp te zoeken en alle patronen uit te pluizen en mijn automatische (in de jeugd onbewust aangeleerde) reacties te bekijken.
Je ouders kun je niet veranderen, maar wel je eigen reactie op hun gedrag en daar kunnen ze uiteindelijk ook door veranderen naar jou toe.
Op een gegeven moment kan het dus zijn, dat je uit dat patroon wilt omdat het je niet helpt bij je ontwikkeling.
Ik herken het een beetje want ik heb heel veel moeite gehad om te ontwikkelen door de 'bagage' van vroeger.
Mij heeft het geholpen om voor mezelf hulp te zoeken en alle patronen uit te pluizen en mijn automatische (in de jeugd onbewust aangeleerde) reacties te bekijken.
Je ouders kun je niet veranderen, maar wel je eigen reactie op hun gedrag en daar kunnen ze uiteindelijk ook door veranderen naar jou toe.
Er staat een heel artikel over in de Linda, verschillende verhalen. Een van hen heeft er ook een boek over geschreven.
Worry is a misuse of imagination
Je ouders hebben je luier verschoond en je opgevoed en nu krijgen ze stank voor dank??
5 Ferrari's op videoband!
De Linda van deze week?quote:Op woensdag 26 juni 2013 10:07 schreef Probability het volgende:
Er staat een heel artikel over in de Linda, verschillende verhalen. Een van hen heeft er ook een boek over geschreven.
Dat vind ik altijd zo'n onzinargument. Dus omdat je ouders er (in de meeste gevallen bewust) voor hebben gekozen een kind te nemen, moet je als kind maar alles over je kant laten gaan?quote:
Je ouders hebben je luier verschoond en je opgevoed en nu krijgen ze stank voor dank??
Toen kregen ze ook al stank voor dank trouwens.quote:
Je ouders hebben je luier verschoond en je opgevoed en nu krijgen ze stank voor dank??
En dit.quote:
[..]
Dat vind ik altijd zo'n onzinargument. Dus omdat je ouders er (in de meeste gevallen bewust) voor hebben gekozen een kind te nemen, moet je als kind maar alles over je kant laten gaan?
Pfoe, lijkt me heel moeilijk. Ik zit, gelukkig, niet in een soortgelijke situatie. Maar ik weet dat er iemand ook een boek over heeft geschreven. Heb het even opgezocht: Breken met je Ouders van Marloes Hospes. Misschien dat je daar iets aan hebt. Ik wens je in ieder geval veel sterkte.
quote:
Je ouders hebben je luier verschoond en je opgevoed en nu krijgen ze stank voor dank??
.!
U MAD?
Hmm ja ik heb ook zelf al menig psycholoog bezochtquote:Op woensdag 26 juni 2013 10:05 schreef YogaLove het volgende:
Wanneer je in een gezin opgroeit, zijn er altijd patronen (die je ouders ook onbewust hebben overgenomen van hun opvoeding).
Op een gegeven moment kan het dus zijn, dat je uit dat patroon wilt omdat het je niet helpt bij je ontwikkeling.
Ik herken het een beetje want ik heb heel veel moeite gehad om te ontwikkelen door de 'bagage' van vroeger.
Mij heeft het geholpen om voor mezelf hulp te zoeken en alle patronen uit te pluizen en mijn automatische (in de jeugd onbewust aangeleerde) reacties te bekijken.
Je ouders kun je niet veranderen, maar wel je eigen reactie op hun gedrag en daar kunnen ze uiteindelijk ook door veranderen naar jou toe.
o.a. cognitieve gedragstherapie gedaan enzo. Dus dat heeft inderdaad zeker wel geholpen. Met mij zelf gaat het overigens nu uitstekend, alleen dit gedoe met mijn moeder belemmert natuurlijk een hoop. Maar ik ben er een beetje klaar mee dat ik altijd maar degene moet zijn die zich aanpast. Om maar even in relatietermen te blijven: zo zijn we niet getrouwd 
Bedankt voor de lieve reacties 
Ik ga vandaag meteen de Linda kopen. En dat boek zal ik ook even opzoeken. Meer tips zijn nog steeds welkom
Ik ga vandaag meteen de Linda kopen. En dat boek zal ik ook even opzoeken. Meer tips zijn nog steeds welkom
Ik heb geen contact meer met mijn vader, dat heb ik zo'n 15 jaar geleden verbroken en daar voel ik me nog steeds erg prettig bij.
Bij mij was het wel een iets andere situatie maar dat het je moeder is wil niet zeggen dat ze dan ook recht heeft om in je leven te zijn, dat moet ze verdienen.
Bij mij was het wel een iets andere situatie maar dat het je moeder is wil niet zeggen dat ze dan ook recht heeft om in je leven te zijn, dat moet ze verdienen.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Ik heb ook al een paar jaar geen contact meer met mijn vader. Op een gegeven moment hield ik op met contact zoeken en toen was het 3 jaar stil.
Toen belde hij een keer ineens op dat hij 5000 euro nodig had omdat hij anders op straat kwam te staan (onzin, want hij heeft een woning van 2.5 ton zonder hypotheek) en ik moest dat maar even overmaken want ik had een goede baan. Geen 'hallo, hoe is het met je' oid, na 3 jaar.
Dus toen heb ik dat maar niet gedaan en opgehangen. Sindsdien is het weer stil. Mis er niks aan en voel me er prima bij.
Veel mensen die zo'n situatie niet hebben meegemaakt zeggen: "ja, maar het blijft toch je vader" en dit en dat. Dat je spijt krijgt als het te laat is. Nou...nee. Ik mis er niks aan. Als hij dood is heb ik er net zoveel contact mee als nu.
Dus.
Groetjes,
K.
Toen belde hij een keer ineens op dat hij 5000 euro nodig had omdat hij anders op straat kwam te staan (onzin, want hij heeft een woning van 2.5 ton zonder hypotheek) en ik moest dat maar even overmaken want ik had een goede baan. Geen 'hallo, hoe is het met je' oid, na 3 jaar.
Dus toen heb ik dat maar niet gedaan en opgehangen. Sindsdien is het weer stil. Mis er niks aan en voel me er prima bij.
Veel mensen die zo'n situatie niet hebben meegemaakt zeggen: "ja, maar het blijft toch je vader" en dit en dat. Dat je spijt krijgt als het te laat is. Nou...nee. Ik mis er niks aan. Als hij dood is heb ik er net zoveel contact mee als nu.
Dus.
Groetjes,
K.
Ook ik heb jaren terug met mijn vader gebroken. De verhouding met hem was voor mij ronduit ongezond en daarom heb ik vlak voor mijn zeventiende verjaardag alle banden verbroken. Geen moment spijt van gehad. Hij heeft op mijn zeventiende verjaardag via een bosje Fleurop-bloemen nog een halfslachtige poging gedaan contact te leggen ('Gefeliciteerd, je vader'), maar daar is het bij gebleven. Vervolgens hoorde ik her en der dat hij verkondigde twee kinderen te hebben: mijn broer en zus.
Dit is een van de betere beslissingen geweest.
Mijn vader is alweer wat jaren terug overleden. Toen hij op zijn sterfbed lag, heb ik nog even met de gedachte gespeeld hem te bezoeken. Maar na wikken, wegen en veel praten met vrienden, kwam ik tot de conclusie dat me dat niet hetgeen zou brengen wat ik stiekem zocht en dat het me waarschijnlijk alleen maar weer terug zou werpen.
Wel heb ik op zijn begrafenis het contact hersteld met een broer van mijn vader en die is me erg dierbaar en vice versa. Zonder woorden snapt hij het hoe en waarom.
Dit is een van de betere beslissingen geweest.
Mijn vader is alweer wat jaren terug overleden. Toen hij op zijn sterfbed lag, heb ik nog even met de gedachte gespeeld hem te bezoeken. Maar na wikken, wegen en veel praten met vrienden, kwam ik tot de conclusie dat me dat niet hetgeen zou brengen wat ik stiekem zocht en dat het me waarschijnlijk alleen maar weer terug zou werpen.
Wel heb ik op zijn begrafenis het contact hersteld met een broer van mijn vader en die is me erg dierbaar en vice versa. Zonder woorden snapt hij het hoe en waarom.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik heb het een poos terug gehad , even een boel afstand genomen van mijn ouders omdat mijn moeder psychisch ziek is en nogal raar is , juist van de periode geen contact heeft ze toch wel wat geleerd en ik heb zelf ook wel geleerd wat meer afstand tussen mijn ouders te nemen want dat was toch wel iets wat gewoon moest.
Ik denk gewoon dat je even voor jezelf niet meteen contact hoeft stoppen maar even een time-out en zien hoe dat werkt en dat als je denkt van dit is toch goed juist even de knoop doorhakken, dan heb je het namelijk niet impulsief gedaan en is daar even wat tijd over gegaan.
Ik denk gewoon dat je even voor jezelf niet meteen contact hoeft stoppen maar even een time-out en zien hoe dat werkt en dat als je denkt van dit is toch goed juist even de knoop doorhakken, dan heb je het namelijk niet impulsief gedaan en is daar even wat tijd over gegaan.
Soms is breken een goed idee maar bedenk wel dat er vaak geen weg meer terug is
je kunt ook afstand nemen zonder daadwerkelijk te breken en kijken wat dat je brengt. Breken kan dan altijd nog
Ik heb toen voor afstand gekozen en nu gaat het voortaan redelijk.
je kunt ook afstand nemen zonder daadwerkelijk te breken en kijken wat dat je brengt. Breken kan dan altijd nog
Ik heb toen voor afstand gekozen en nu gaat het voortaan redelijk.
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Netjes je grens aan blijven geven. Tot hier en niet verder. Dan heeft ze dat te accepteren.quote:
[..]
Hmm ja ik heb ook zelf al menig psycholoog bezocht
En ik ben het ook eens met wat de 2 users boven mij zeggen.
True, maar dit speelt al een jaartje of 7 en afstand nemen is ook mijn tactiek geweest de laatste jaren, alleen krijgt mijn moeder het toch weer steeds voor elkaar me lastig te vallen.quote:Op woensdag 26 juni 2013 12:01 schreef rhubarbje het volgende:
Soms is breken een goed idee maar bedenk wel dat er vaak geen weg meer terug is
je kunt ook afstand nemen zonder daadwerkelijk te breken en kijken wat dat je brengt. Breken kan dan altijd nog
Ik heb toen voor afstand gekozen en nu gaat het voortaan redelijk.
Maar idd, ik wil niks impulsiefs doen, dus het is maar even afwachten...
nee je laat haar je lastig vallenquote:
[..]
True, maar dit speelt al een jaartje of 7 en afstand nemen is ook mijn tactiek geweest de laatste jaren, alleen krijgt mijn moeder het toch weer steeds voor elkaar me lastig te vallen.
sorry maar jij hebt hier net zo veel rol in als zij
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Ja dat klopt, ts blijf je grens duidelijk aangeven en neem desnoods meer afstand. Je hóeft niet op haar te reageren. (is er schuldgevoel als je niet reageert?).quote:
[..]
nee je laat haar je lastig vallen
sorry maar jij hebt hier net zo veel rol in als zij
Ja daar hebben jullie ook wel gelijk in, ik heb inderdaad soms wel schuldgevoel of ik heb medelijden met haar. De laatste jaren ook wel geleerd dat ik dat niet moet doen, maar het blijft lastig.
Ik denk juist dat je dus meer moet leren voor jezelf te gaan en eigen keuzes en dat is best moeilijk als je een moeder hebt die heel veeleisend is en het vaak om haar laat draaien.quote:
Ja daar hebben jullie ook wel gelijk in, ik heb inderdaad soms wel schuldgevoel of ik heb medelijden met haar. De laatste jaren ook wel geleerd dat ik dat niet moet doen, maar het blijft lastig.
Dat is bij mij juist ook zo'n valkuil geweest dat ik me steeds aan haar moest aanpassen wat eigenlijk totaal niet kon dat ik daarin mezelf een beetje vergat.
Focus even op je eigen leven je eigen dingen en probeer niet te veel mee te gaan in haar ding.
Ja schuldgevoel en medelijden zijn inderdaad lastig.
Echter het blijft háár ding en daarover kun jij de verantwoordelijkheid niet op je nemen.
En je kunt haar ook niet veranderen (helaas).
Zij is zo en blijkbaar is ze er zo tevreden mee, anders deed ze wel wat anders.
Dat wil niet zeggen dat je daarin mee moet gaan.
Echter het blijft háár ding en daarover kun jij de verantwoordelijkheid niet op je nemen.
En je kunt haar ook niet veranderen (helaas).
Zij is zo en blijkbaar is ze er zo tevreden mee, anders deed ze wel wat anders.
Dat wil niet zeggen dat je daarin mee moet gaan.
Dit. Het is inderdaad haar ding, zij maakt keuzes waar ze zelf verantwoordelijk voor is.quote:
Ja schuldgevoel en medelijden zijn inderdaad lastig.
Echter het blijft háár ding en daarover kun jij de verantwoordelijkheid niet op je nemen.
En je kunt haar ook niet veranderen (helaas).
Zij is zo en blijkbaar is ze er zo tevreden mee, anders deed ze wel wat anders.
Dat wil niet zeggen dat je daarin mee moet gaan.
Wat mij ook erg heeft geholpen, is verwachtingen bijstellen. Dat voorkomt (of vermindert) teleurstellingen. Op het moment dat het je minder raakt, wordt de omgang in mijn ervaring wat makkelijker.
Probeer te accepteren dat ze op bepaalde vlakken geen moeder voor je zal zijn, of in ieder niet zoals jij het graag zou willen.
Verder wat al gezegd is, grenzen en afstand bewaken. Wees daar duidelijk en consequent in.
"The problem with common sense is that most people are morons."
jaa helemaal mee eens!quote:
[..]
Dit. Het is inderdaad haar ding, zij maakt keuzes waar ze zelf verantwoordelijk voor is.
Wat mij ook erg heeft geholpen, is verwachtingen bijstellen. Dat voorkomt (of vermindert) teleurstellingen. Op het moment dat het je minder raakt, wordt de omgang in mijn ervaring wat makkelijker.
Probeer te accepteren dat ze op bepaalde vlakken geen moeder voor je zal zijn, of in ieder niet zoals jij het graag zou willen.
Verder wat al gezegd is, grenzen en afstand bewaken. Wees daar duidelijk en consequent in.
Klinkt raar maar het is uiteindelijk maar je ouders. Een band waarvoor jijzelf niet gekozen hebt. Mijn moeder speelde ook graag op mijn schuldgevoel maar daar moet je boven staan. Ik heb nu sinds enkele jaren geen enkel contact meer, beste beslissing die ik ooit gemaakt heb.
Even though we disagree, give a kiss 'cause life could be the death of me.
Daar ben ik het mee eens. Wat ik lees uit je reacties (van de TS dus) is dat jij je schuldig voelt als je er niet aan mee doet / wil doen of je rot voelt als je er wel aan mee doet. Beide werken dus niet dus maar 1 mogelijkheid en dat is afstand nemen, negeren (en eventueel breken).quote:
Ja schuldgevoel en medelijden zijn inderdaad lastig.
Echter het blijft háár ding en daarover kun jij de verantwoordelijkheid niet op je nemen.
En dat is waar. Wat al eerder geschreven is hier, jij laat je lastigvallen. Waarom zou ze veranderen, voor haar gaat het prima zo. Jij gaat iedere keer in therapie, wringt je in allerlei bochten etc. etc.. Zij hoeft niets te doen, jij doet uiteindelijk toch wel wat zij wil.quote:En je kunt haar ook niet veranderen (helaas).
Zij is zo en blijkbaar is ze er zo tevreden mee, anders deed ze wel wat anders.
Ik kan je nu al vertellen dat zij echt niet met jou in therapie gaat. Enige wat jij moet doen is voor jezelf kiezen en de afstand nemen die jij graag wil. Laat je niet meer lastig vallen, houdt haar bewust op afstand en zeg dat ook tegen haar als ze bv bij je voor de deur staat. Misschien dat dan ooit het kwartje zal vallen bij haar. Dat als ze contact met je wil dat zij dan moet veranderen...
Veel succes en sterkte in ieder geval...
Heel herkenbaar, je bent hier niet alleen in. Maar je bent wel de enige die voor jezelf keuzes kan maken.
Zoals anderen hierboven al zeggen: je ouders zullen niet veranderen, zeker niet als jij steeds offers brengt en ze zelf de noodzaak zien. Ik heb de mijne gesmeekt om iets te doen toen ze bijna uit huis gezet werden, maar nu tien jaar later is er nog niets veranderd. Ik houd nu zo'n vier jaar volledig afstand, zie ze niet eens bij feestdagen en verjaardagen. Dat blijft moeilijk, maar het scheelt wel een hoop verdriet, frustratie en uiteindelijk brengt het ook rust omdat je niet steeds met dezelfde problemen geconfronteerd wordt. Heel veel sterkte!
Zoals anderen hierboven al zeggen: je ouders zullen niet veranderen, zeker niet als jij steeds offers brengt en ze zelf de noodzaak zien. Ik heb de mijne gesmeekt om iets te doen toen ze bijna uit huis gezet werden, maar nu tien jaar later is er nog niets veranderd. Ik houd nu zo'n vier jaar volledig afstand, zie ze niet eens bij feestdagen en verjaardagen. Dat blijft moeilijk, maar het scheelt wel een hoop verdriet, frustratie en uiteindelijk brengt het ook rust omdat je niet steeds met dezelfde problemen geconfronteerd wordt. Heel veel sterkte!
Eens met bovenstaande.quote:
Wat mij ook erg heeft geholpen, is verwachtingen bijstellen. Dat voorkomt (of vermindert) teleurstellingen. Op het moment dat het je minder raakt, wordt de omgang in mijn ervaring wat makkelijker.
Probeer te accepteren dat ze op bepaalde vlakken geen moeder voor je zal zijn, of in ieder niet zoals jij het graag zou willen.
Verder wat al gezegd is, grenzen en afstand bewaken. Wees daar duidelijk en consequent in.
Ik heb toen ik een jaar of 30 was een half jaar geen contact gehad met mijn moeder. Ik had die tijd nodig om zelf stevig te worden, me heel goed te realiseren waar ik voor sta, wat ik wel en niet wilde accepteren van haar en om zelf te groeien.
Tevens heb ik toen (in therapie...) afstand gedaan van het ideaalplaatje dat ik had. Want daar kon mijn moeder (en wrs geen enkele moeder...) nooit aan voldoen. Ik heb me bedacht dat zij toch het voor haar hoogst haalbare heeft gedaan. Ze deed/doet wat ze kan. En dat is niet altijd veel geweest.
Dat heeft mij enorm geholpen. Ik heb nu al weer jaren een redelijk tot soms zelfs goed contact. Ik bewaak mijn grenzen, ik houd afstand wanneer nodig, ik erger me nog regelmatig aan bepaalde zaken, maar ik laat vooral veel bij haar, ipv die dingen op mezelf te betrekken of toe te laten in mijn leven.
En ik ben nu erg blij dat we een gezonder contact hebben. Ze is nl een heel leuke en lieve oma voor mijn zoon. En nu ik zelf moeder ben waardeer ik haar meer dan voorheen.
Sterkte en succes!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Bedankt voor de reacties. Ik heb nog steeds geen reactie van mijn ouders op het therapievoorstel, dit maakt me toch wel enigszins zenuwachtig. Ik moet er wel de hele tijd aan denken. Maar goed, jullie hebben gelijk wat betreft grenzen bewaken en dat ik me laat lastigvallen. Ik kan er verder alleen nog ff niks over zeggen omdat ik dus nog geen reactie van mijn ouders heb, maar ik heb iig elke reactie gelezen en denk er ook over na
Klinkt herkenbaar. Ik heb definitief met mijn vader gebroken na jarenlange terreur van hem, gezeik wat al begon op mijn 19e en waar hij nooit zijn excuses voor heeft aangeboden. Dat deed-ie sowieso nooit. Hij kon mij en mijn broer uitkafferen aan de telefoon, zweeg ons een week dood en belde daarna weer doodleuk op als-ie je nodig had. Ook was je asociaal als je niet à la minute je telefoon opnam als hij belde en als we niet dezelfde avond zijn computer onder de malware wilden opschonen (van afstand, want ik woonde toen al 180km van hem vandaan). Ook had ik het idee meer met een kennis te maken te hebben dan een vader. Ik heb nog nooit wijs, vaderlijk advies van hem gehad. Hij deelde dingen met me die je moet delen met een goede vriend of vriendin en niet je kinderen. Ik was vooral een uitlaatklep voor hém, andersom niet.
Het is uit de hand gelopen toen hij een nieuwe vriendin kreeg na al enkele jaren emotioneel gezeik en scheidingsdreigementen van beide ouders waar ze mij continue bij betrokken. Ik had het zelf moeilijk in die tijd, maar daar hadden ze geen oog voor, en passant was-ie nog even beledigend over mijn partner die toen lichamelijk ziek was en toen heb ik besloten van de ene op de andere dag dat ik er hélemaal klaar mee was.
Ik heb nooit spijt gehad van die breuk, omdat ik rond mijn 27e al van het idee was afgestapt dat hij mijn vader was, omdat ik die band toch nooit met hem zou kunnen krijgen. Hem beschouwen als kennis was beter voor mijn gemoedsrust. Als je alleen maar gefrustreerd wordt van een ouder-kindrelatie of als de rollen zijn omgedraaid, dan vind ik het geen foute beslissing het contract te verbreken. Vaak word er gelukkiger van, omdat je niet meer hoeft te voldoen aan hun onmogelijke verwachtingen.
[ Bericht 0% gewijzigd door SEMTEX op 27-06-2013 14:40:02 ]
Het is uit de hand gelopen toen hij een nieuwe vriendin kreeg na al enkele jaren emotioneel gezeik en scheidingsdreigementen van beide ouders waar ze mij continue bij betrokken. Ik had het zelf moeilijk in die tijd, maar daar hadden ze geen oog voor, en passant was-ie nog even beledigend over mijn partner die toen lichamelijk ziek was en toen heb ik besloten van de ene op de andere dag dat ik er hélemaal klaar mee was.
Ik heb nooit spijt gehad van die breuk, omdat ik rond mijn 27e al van het idee was afgestapt dat hij mijn vader was, omdat ik die band toch nooit met hem zou kunnen krijgen. Hem beschouwen als kennis was beter voor mijn gemoedsrust. Als je alleen maar gefrustreerd wordt van een ouder-kindrelatie of als de rollen zijn omgedraaid, dan vind ik het geen foute beslissing het contract te verbreken. Vaak word er gelukkiger van, omdat je niet meer hoeft te voldoen aan hun onmogelijke verwachtingen.
[ Bericht 0% gewijzigd door SEMTEX op 27-06-2013 14:40:02 ]
In school we learn that mistakes are bad, and we are punished for making them. Yet, if you look at the way humans are designed to learn, we learn by making mistakes.If we never fell down, we would never walk. Robert Kiyosaki
Klein beetje lang verhaal geworden. Hoop dat je er iets aan hebt.
Mijn ouders hadden geen traditionele relatie. Mijn moeder wilde heel graag kinderen en ze was al wat ouder dus heeft ze ons (ik ben de jongste van drie) gewoon genomen en zou ze wel zien of onze vader een rol in ons leven zou spelen. Mijn vader was een alcoholist, en werd daar aggresief van. Hij had gelukkig een drukke baan met veel nachtdiensten dus we zagen hem soms weken niet en dan een paar nachten wel. Iedere avond als hij thuis was was het hopen dat mijn ouders geen ruzie zouden hebben. Hij heeft mijn moeder ten minste een keer met een schedelbreuk het ziekenhuis in geslagen. Vriendjes thuis meenemen, dat was haast geen optie, ik was als de dood voor rare dingen die ik moest verklaren. Ook overdag was het al treiteren, vervelen en drinken. We hadden het best breed, gingen vaak op vakantie. Daar wordt altijd vol lof over gepraat, dat ik dat toch maar heb kunnen doen, maar ik herrinner me alleen de constante ruzies, de weglopen uit restaurants van mijn moeder omdat mijn vader vervelend was, het nooit gewoon eens normaal gezellig zijn, alles moest geforceerd. Van de buitenkant hadden we alles, binnen in huis was het altijd ellende.
Toen ik een jaar of 13 was heeft mijn moeder onder druk van ons drie de relatie compleet gebroken. Toen besloot ik dat ik geen contact wilde. Ik was nog bang op iedere straathoek dat hij daar ineens stond. Hij wist immers precies waar ik woonde, waar ik sportte etc. Ik kreeg een jaar of twee later ofzo op mijn verjaardag nog een bos bloemen met een misselijke kaart. Die heb ik wegegooid zonder ooit iemand erover te vertellen (tot de dag van vandaag). Ik was echt heel blij dat ik alleen thuis was toen die bezorgd werd. Verder heeft hij onze hond ontvoerd een keer, en die is niet veel later overleden (heb onze hond nooit meer gezien sinds de ontvoering). Mijn zussen wilden allebei nog wel contact met hem. Iedere keer als hij belde hing ik op, maar mijn zussen maakten afspraak na afspraak met hem die hij nooit nakwam. Samen uit eten enzo. Toen kwam een jaar of vijf geleden het telefoontje van een heel ver familielid dat hij was overleden. Mijn moeder en zussen hebben weken lopen huilen, maar ik was zo blij. Eindelijk vrij, eindelijk niet meer bang. Eindelijk verder. Eerste wat mijn moeder zei was 'bel je werk maar af' terwijl ik echt lekker wilde werken zonder gedachten over mijn vader, want ze zaten daar op de bank de hele dag te huilen met zijn allen. Mijn moeder vertelde veel later nog dat ze had gehoopt op een toekomst met hem zodra wij allemaal een eigen huis hadden, omdat ze niet wilde dat hij alleen overleed zoals nu het geval was. Dat vond ze blijkbaar heel erg. Ook mijn zussen vonden het verschrikkelijk dat ze nooit meer een band met hem hebben kunnen hebben.
Ik heb lang geworsteld met het feit dat zij mij compleet niet snapten en gevoelloos vonden. Maar ik sta nu nog compleet achter mijn beslissing zo'n tien jaar na het contact verbreken. Er zijn ook een hoop mensen die denken dat ik het niet goed heb verwerkt, of dat al dat verdriet later nog komt. Maar ik ben ervan overtuigd dat het bij mij allemaal wat zwaarder heeft getild omdat ik nog heel jong was toen alles gebeurde, mijn zussen hebben ook de wat jongere minder vervelende vader gekend. De leuke kant zeg maar. Wat het nu echt is dat zullen we nooit weten.
Ik ken ook een ander verhaal, ouders uit elkaar, moeder bleek al maanden emotioneel vreemd te gaan met de man met wie ze later is gaan samenwonen. Toen hebben de kinderen (vrienden van mij) besloten om geen contact meer met haar te hebben omdat ze dat zo verzwegen had en het zo van de een op andere dag was gebeurd dat uit elkaar gaan. Dat snapte ik dan minder goed. In mijn ogen was dat een liefdevolle moeder die er altijd was geweest voor haar kinderen, maar was ze gewoon verliefd geworden op een ander. Ze had het vast netter kunnen doen, maar in vergelijking met mijn ervaringen vond ik dat zeker geen reden om al het contact te verbreken.
Uiteindelijk is het je eigen keuze of je contact verbreekt of niet. De tip die ik wil geven is, bekijk het eens van een andere kant. Hoe 'erg' is nu werkelijk wat je is aangedaan en staat dat in verhouding met het 'compleet contact verbreken'? Als je erachter staat en je alle gevolgen beseft dan kan er niets van spijt komen denk ik.
Sorry als het een beetje chaotisch verhaal is geworden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tegan op 28-06-2013 22:33:29 ]
Mijn ouders hadden geen traditionele relatie. Mijn moeder wilde heel graag kinderen en ze was al wat ouder dus heeft ze ons (ik ben de jongste van drie) gewoon genomen en zou ze wel zien of onze vader een rol in ons leven zou spelen. Mijn vader was een alcoholist, en werd daar aggresief van. Hij had gelukkig een drukke baan met veel nachtdiensten dus we zagen hem soms weken niet en dan een paar nachten wel. Iedere avond als hij thuis was was het hopen dat mijn ouders geen ruzie zouden hebben. Hij heeft mijn moeder ten minste een keer met een schedelbreuk het ziekenhuis in geslagen. Vriendjes thuis meenemen, dat was haast geen optie, ik was als de dood voor rare dingen die ik moest verklaren. Ook overdag was het al treiteren, vervelen en drinken. We hadden het best breed, gingen vaak op vakantie. Daar wordt altijd vol lof over gepraat, dat ik dat toch maar heb kunnen doen, maar ik herrinner me alleen de constante ruzies, de weglopen uit restaurants van mijn moeder omdat mijn vader vervelend was, het nooit gewoon eens normaal gezellig zijn, alles moest geforceerd. Van de buitenkant hadden we alles, binnen in huis was het altijd ellende.
Toen ik een jaar of 13 was heeft mijn moeder onder druk van ons drie de relatie compleet gebroken. Toen besloot ik dat ik geen contact wilde. Ik was nog bang op iedere straathoek dat hij daar ineens stond. Hij wist immers precies waar ik woonde, waar ik sportte etc. Ik kreeg een jaar of twee later ofzo op mijn verjaardag nog een bos bloemen met een misselijke kaart. Die heb ik wegegooid zonder ooit iemand erover te vertellen (tot de dag van vandaag). Ik was echt heel blij dat ik alleen thuis was toen die bezorgd werd. Verder heeft hij onze hond ontvoerd een keer, en die is niet veel later overleden (heb onze hond nooit meer gezien sinds de ontvoering). Mijn zussen wilden allebei nog wel contact met hem. Iedere keer als hij belde hing ik op, maar mijn zussen maakten afspraak na afspraak met hem die hij nooit nakwam. Samen uit eten enzo. Toen kwam een jaar of vijf geleden het telefoontje van een heel ver familielid dat hij was overleden. Mijn moeder en zussen hebben weken lopen huilen, maar ik was zo blij. Eindelijk vrij, eindelijk niet meer bang. Eindelijk verder. Eerste wat mijn moeder zei was 'bel je werk maar af' terwijl ik echt lekker wilde werken zonder gedachten over mijn vader, want ze zaten daar op de bank de hele dag te huilen met zijn allen. Mijn moeder vertelde veel later nog dat ze had gehoopt op een toekomst met hem zodra wij allemaal een eigen huis hadden, omdat ze niet wilde dat hij alleen overleed zoals nu het geval was. Dat vond ze blijkbaar heel erg. Ook mijn zussen vonden het verschrikkelijk dat ze nooit meer een band met hem hebben kunnen hebben.
Ik heb lang geworsteld met het feit dat zij mij compleet niet snapten en gevoelloos vonden. Maar ik sta nu nog compleet achter mijn beslissing zo'n tien jaar na het contact verbreken. Er zijn ook een hoop mensen die denken dat ik het niet goed heb verwerkt, of dat al dat verdriet later nog komt. Maar ik ben ervan overtuigd dat het bij mij allemaal wat zwaarder heeft getild omdat ik nog heel jong was toen alles gebeurde, mijn zussen hebben ook de wat jongere minder vervelende vader gekend. De leuke kant zeg maar. Wat het nu echt is dat zullen we nooit weten.
Ik ken ook een ander verhaal, ouders uit elkaar, moeder bleek al maanden emotioneel vreemd te gaan met de man met wie ze later is gaan samenwonen. Toen hebben de kinderen (vrienden van mij) besloten om geen contact meer met haar te hebben omdat ze dat zo verzwegen had en het zo van de een op andere dag was gebeurd dat uit elkaar gaan. Dat snapte ik dan minder goed. In mijn ogen was dat een liefdevolle moeder die er altijd was geweest voor haar kinderen, maar was ze gewoon verliefd geworden op een ander. Ze had het vast netter kunnen doen, maar in vergelijking met mijn ervaringen vond ik dat zeker geen reden om al het contact te verbreken.
Uiteindelijk is het je eigen keuze of je contact verbreekt of niet. De tip die ik wil geven is, bekijk het eens van een andere kant. Hoe 'erg' is nu werkelijk wat je is aangedaan en staat dat in verhouding met het 'compleet contact verbreken'? Als je erachter staat en je alle gevolgen beseft dan kan er niets van spijt komen denk ik.
Sorry als het een beetje chaotisch verhaal is geworden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tegan op 28-06-2013 22:33:29 ]
Nou ik heb mijn ouders vandaag gezien en het was weer dramatisch. Ben boos bij mijn moeder weggelopen, of nouja boos, eerder zo van fuck you je stikt er maar in. Met vader nog wel redelijk contact. Bleek dat hij mijn mail waarin ik over therapie ben begonnen helemaal niet heb gelezen. Hoog care-level dus. Ik heb nu gezegd: laat maar, ik bewaar mijn afstand en zij hopelijk ook. Ik hoef haar dus ook ff niet meer te spreken. Eerlijk gezegd heb ik wat ze vanavond weer allemaal zei nog wel vrij goed van mezelf kunnen laten afglijden. Het waren gewoon weer een hoop onzinnige verwijten waarvan ik dacht ja, ga lekker tegen een muur praten, ik luister niet meer. Ik heb dus ook op een gegeven moment gezegd dat ik genoeg had gehoord van haar en niet meer naast haar wenste te zitten. Toen ben ik weggelopen zonder doei te zeggen (ik was met mijn moeder naar een concertje van mijn vader, alleen wist ik op het moment van de kaartjes kopen niet dat zij er ook zou zijn)
En Tante betje, je hebt gelijk ben ik bang toen ik vanavond weer met haar aan het bekvechten was, dacht ik echt van lol die therapie gaat er nooit komen. Het is gewoon onfuckingmogelijk. Luisteren ho maar, alleen maar zeiken. Dus ik hou nu mijn afstand en hoef de komende tijd geen contact met haar. Maar ze kreeg me wel weer bijna aan het huilen godverdomme. Ik heb me flink moeten inhouden, maar het liefst had ik tegen haar gezegd dat ik haar haat. Anyway, sorry, moet me niet zo laten meeslepen, probeer er echt boven te staan...
En Tante betje, je hebt gelijk ben ik bang
toen ik vanavond weer met haar aan het bekvechten was, dacht ik echt van lol die therapie gaat er nooit komen. Het is gewoon onfuckingmogelijk. Luisteren ho maar, alleen maar zeiken. Dus ik hou nu mijn afstand en hoef de komende tijd geen contact met haar. Maar ze kreeg me wel weer bijna aan het huilen godverdomme. Ik heb me flink moeten inhouden, maar het liefst had ik tegen haar gezegd dat ik haar haat. Anyway, sorry, moet me niet zo laten meeslepen, probeer er echt boven te staan...
quote:
Er staat een heel artikel over in de Linda, verschillende verhalen. Een van hen heeft er ook een boek over geschreven.
'De Japanners juichen, het net beweegt, maar de vis is niet gevangen.' http://www.youtube.com/watch?v=hzHKKo1oKD0
Ja heb de Linda gelezen idd. Was wel boeiend om te lezenquote:
boek heb ik ook al besteld en binnen, maar nog niet aan toegekomen.
Pardon, het zijn maar je ouders?quote:Op woensdag 26 juni 2013 16:42 schreef Seikcid het volgende:
Klinkt raar maar het is uiteindelijk maar je ouders. Een band waarvoor jijzelf niet gekozen hebt. Mijn moeder speelde ook graag op mijn schuldgevoel maar daar moet je boven staan. Ik heb nu sinds enkele jaren geen enkel contact meer, beste beslissing die ik ooit gemaakt heb.
Mijn ouders.
Ik ga blijvend super verdrietig zijn als ik een van m'n ouders kwijtraak.
Ja heel fijn dat je het goed met je ouders kan vinden maar niet iedereen heeft even fijne ouders hoorquote:
[..]
Pardon, het zijn maar je ouders?
Mijn ouders.
Sommige mensen mogen ook wel eens naar zichzelf kijken ipv de schuld per definitie bij de ouders te leggen. Interesseert mij verder ook niet. Ik val over de reactie: 'het zijn maar je ouders'. Dat is namelijk niet zo. Anders was het ook niet zo moeilijk om het contact te verbreken.quote:
[..]
Ja heel fijn dat je het goed met je ouders kan vinden maar niet iedereen heeft even fijne ouders hoor
En als je nou ouders hebt die psychisch ziek zijn ?? Dan valt er weinig naar jezelf te kijken. En ja soms is het niet makkelijk maar soms is het wel nodig omdat je er zelf aan onder door gaat . En dan zijn het wel je ouders maar dan zijn soms toch de momenten dat je toch echt voor jezelf moet kiezen. En er is heus wel een tweestrijd hoor want je zou ergens graag willen dat je ouders had die zich als ouders gedroegen, en dan kan je best jaloers zijn op andere die wel een goede band hebben .quote:
[..]
Sommige mensen mogen ook wel eens naar zichzelf kijken ipv de schuld per definitie bij de ouders te leggen. Interesseert mij verder ook niet. Ik val over de reactie: 'het zijn maar je ouders'. Dat is namelijk niet zo. Anders was het ook niet zo moeilijk om het contact te verbreken.
Hoe zie je contact verbreken? Door te zeggen van ik wil niks meer van je horen ofzo? Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt met m'n ouders en ik was het gezeik/manipulatie ook stront zat en ik wilde ook gewoon al het contact verbreken door dat duidelijk te zeggen. Echter heb ik besloten om gewoon een tijd lang nergens meer op te reageren en dat resulteerde in dat mijn moeder uiteindelijk huilend in m'n voicemailberichten zat(daar ging wel een maand of 10 over heen) met de vraag of ik alsjeblieft iets kon laten horen.
Misschien moet je daar eens mee beginnen? Direct op een drastische manier contact verbreken is eigenlijk niet echt goed denk ik.
Misschien moet je daar eens mee beginnen? Direct op een drastische manier contact verbreken is eigenlijk niet echt goed denk ik.
DM/PM maar, geen zin om mijn halve leven op Fokje te gooien, maar laten we het erop houden dat ik mijn moeder al 4 jaar lang niet spreek/zie, tenzij ze me nodig heeft om mijn vader te willen naaien.
T2K; "Je posts zijn leuker dan je lijstje"
-Scorpion_17
-Scorpion_17
Hmhm, dat ga ik nu ook doenquote:
Hoe zie je contact verbreken? Door te zeggen van ik wil niks meer van je horen ofzo? Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt met m'n ouders en ik was het gezeik/manipulatie ook stront zat en ik wilde ook gewoon al het contact verbreken door dat duidelijk te zeggen. Echter heb ik besloten om gewoon een tijd lang nergens meer op te reageren en dat resulteerde in dat mijn moeder uiteindelijk huilend in m'n voicemailberichten zat(daar ging wel een maand of 10 over heen) met de vraag of ik alsjeblieft iets kon laten horen.
Misschien moet je daar eens mee beginnen? Direct op een drastische manier contact verbreken is eigenlijk niet echt goed denk ik.
ik ga idd nu niet zeggen van ik wil je nooit meer zien. Ik ga de komende tijd alleen niks van me laten horen.
Overigens vind ik het best wel shocking dat dit toch zo leeft, te zien aan alleen al het aantal views van dit topic en het aantal dms/pms die ik krijg. Maar toch is het nog een groot taboe in de samenleving, want je ouders zijn heilig. Anyway, ik ben gisteravond ook begonnen in het boek van Marloes Hospes, leest erg fijn. Voordat ik het wist was ik al een uur aan het lezen. Héél veel herkenning in dat boek, echt bizar. Ik dacht ik kan letterlijk alles roze markeren wat ik herken. Dus bedankt voor de tip voor dat boek
Wat deed je trouwens toen je moeder huilend je voicemail insprak? Heb je daar op gereageerd?quote:
Hoe zie je contact verbreken? Door te zeggen van ik wil niks meer van je horen ofzo? Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt met m'n ouders en ik was het gezeik/manipulatie ook stront zat en ik wilde ook gewoon al het contact verbreken door dat duidelijk te zeggen. Echter heb ik besloten om gewoon een tijd lang nergens meer op te reageren en dat resulteerde in dat mijn moeder uiteindelijk huilend in m'n voicemailberichten zat(daar ging wel een maand of 10 over heen) met de vraag of ik alsjeblieft iets kon laten horen.
Misschien moet je daar eens mee beginnen? Direct op een drastische manier contact verbreken is eigenlijk niet echt goed denk ik.
Zit zelf ook in het proces afstand te nemen van mijn ouders. Maar niet om ze nooit meer te zien maar wel om onder de bemoeienis van mijn moeder uit te komen. Ze denkt dat ze weet wat het beste voor mij is en probeert daar alles aan te doen mij die kant op te krijgen.
Zo heeft ze twee weken terug de crisisdienst op mij afgestuurd omdat ik 6 uur niets van me heb laten horen. Politie in huis, psychiater erbij de hele rotzooi. "We hoorden dat hier een zelfmoord was" zei de politie. Nou lekker dan, zit je op je zondagmiddag lekker een spelletje te doen.
Nou heb ik wel ietwat een verleden en zit ik op de juiste weg om samen met wat hulp (meer een lifestyle coaching) me op de juiste weg te krijgen. Vrij onschuldig dus.
Nou was ik daar individueel al 3 maanden mee bezig en ik had het gevoel dat het goed ging en dat het de goede weg op ging. Maar goed de crisispsychiater zag "iets" aan mij. Ik heb nog gevraagd wat dat "iets" dan was, maar dat kon ze niet uitleggen.
Lang verhaal kort: huidige vrije behandeling durfde het niet meer aan ivm crisisdienst, naar een of ander vaag psychiatrisch ziekenhuis doorverwezen om weer helemaal opnieuw te beginnen met medicijnen. Ja niet dus.
Na 2 weken kloten nu toch eindelijk die lui zover gekregen om gewoon de oude behandeling te hervatten maar wel aangegeven dat ik voorlopig geen contact met mijn moeder wil.
Met mijn vader heb ik al een band zoals ik dat zou willen; een wat meer adviserende rol ipv een dwingende sturende rol en vooral bemoeiende rol.
Over een paar maanden/jaar of weet ik veel als ik mijn plekje heb gevonden neem ik wel weer contact op. Ik begrijp dat het uit een goed hart komt, maar het werkt averechts alles gaat kapot zo.
Zo heeft ze twee weken terug de crisisdienst op mij afgestuurd omdat ik 6 uur niets van me heb laten horen. Politie in huis, psychiater erbij de hele rotzooi. "We hoorden dat hier een zelfmoord was" zei de politie. Nou lekker dan, zit je op je zondagmiddag lekker een spelletje te doen.
Nou heb ik wel ietwat een verleden en zit ik op de juiste weg om samen met wat hulp (meer een lifestyle coaching) me op de juiste weg te krijgen. Vrij onschuldig dus.
Nou was ik daar individueel al 3 maanden mee bezig en ik had het gevoel dat het goed ging en dat het de goede weg op ging. Maar goed de crisispsychiater zag "iets" aan mij. Ik heb nog gevraagd wat dat "iets" dan was, maar dat kon ze niet uitleggen.
Lang verhaal kort: huidige vrije behandeling durfde het niet meer aan ivm crisisdienst, naar een of ander vaag psychiatrisch ziekenhuis doorverwezen om weer helemaal opnieuw te beginnen met medicijnen. Ja niet dus.
Na 2 weken kloten nu toch eindelijk die lui zover gekregen om gewoon de oude behandeling te hervatten maar wel aangegeven dat ik voorlopig geen contact met mijn moeder wil.
Met mijn vader heb ik al een band zoals ik dat zou willen; een wat meer adviserende rol ipv een dwingende sturende rol en vooral bemoeiende rol.
Over een paar maanden/jaar of weet ik veel als ik mijn plekje heb gevonden neem ik wel weer contact op. Ik begrijp dat het uit een goed hart komt, maar het werkt averechts alles gaat kapot zo.
Wie dit leest is een lezer van dit.
De Linda van deze maand? En welk boek?quote:
[..]
Ja heb de Linda gelezen idd. Was wel boeiend om te lezen
In school we learn that mistakes are bad, and we are punished for making them. Yet, if you look at the way humans are designed to learn, we learn by making mistakes.If we never fell down, we would never walk. Robert Kiyosaki
Volgens heeft mij iedereen in dit topic aardig goed onderbouwd waarom ze niet meer willen. Leuk dat jij liefdevolle, geïnteresseerde ouders hebt, sommige van ons dus niet.quote:
[..]
Sommige mensen mogen ook wel eens naar zichzelf kijken ipv de schuld per definitie bij de ouders te leggen. Interesseert mij verder ook niet. Ik val over de reactie: 'het zijn maar je ouders'. Dat is namelijk niet zo. Anders was het ook niet zo moeilijk om het contact te verbreken.
In school we learn that mistakes are bad, and we are punished for making them. Yet, if you look at the way humans are designed to learn, we learn by making mistakes.If we never fell down, we would never walk. Robert Kiyosaki
Je ziet waarover mijn reactie gaat hè. Namelijk de algemene zin dat ouders 'maar' ouders zijn. Dat geldt dan voor die persoon, prima, maar zo'n uitspraak moet je niet in z'n algemeen gooien. En ik vind sowieso dat mensen ook wel naar zichzelf mogen kijken in sommige situaties.quote:Op zondag 30 juni 2013 12:15 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Volgens heeft mij iedereen in dit topic aardig goed onderbouwd waarom ze niet meer willen. Leuk dat jij liefdevolle, geïnteresseerde ouders hebt, sommige van ons dus niet.
Ik denk dat de enige manier die veel mensen kennen is, afstand te nemen. Omdat je betrokken blijven voelen bij mensen die niets om jouw gevoel geven, alleen maar pijn doet. Ik snap de uitspraak 'het zijn maar ouders' in die context wel. Ik snap ook dat jij 't niet zo voelt en die uitspraak overtrokken vindt, maar ik denk dat heel veel mensen in dit topic allang al naar zichzelf gekeken hebben, geduld hebben uitgeoefend tot in het oneindige en dat dit écht geen makkelijke beslissing is geweest. Maar soms moet je je grenzen stellen en is het genoeg.quote:
[..]
Je ziet waarover mijn reactie gaat hè. Namelijk de algemene zin dat ouders 'maar' ouders zijn. Dat geldt dan voor die persoon, prima, maar zo'n uitspraak moet je niet in z'n algemeen gooien. En ik vind sowieso dat mensen ook wel naar zichzelf mogen kijken in sommige situaties.
In school we learn that mistakes are bad, and we are punished for making them. Yet, if you look at the way humans are designed to learn, we learn by making mistakes.If we never fell down, we would never walk. Robert Kiyosaki
Begrijp ik nou goed dat je nog thuis woont? Is het geen beter idee om eerst uit huis te gaan en kijken hoe het dan gaat, voordat je zo'n beslissing neemt om helemaal geen contact meer te hebben? Als jij daar namelijk niet bent, kan je moeder jou veel minder direct en snel als zwart schaap gebruiken.
Lees anders het topic even door. TS studeert en woont op kamers en komt/kwam alleen de weekends thuis.
Dit klinkt ontzettend bekend.quote:Op donderdag 27 juni 2013 14:33 schreef SEMTEX het volgende:
Ook had ik het idee meer met een kennis te maken te hebben dan een vader. Ik heb nog nooit wijs, vaderlijk advies van hem gehad. Hij deelde dingen met me die je moet delen met een goede vriend of vriendin en niet je kinderen. Ik was vooral een uitlaatklep voor hém, andersom niet.
Mijn vader had mij nodig als ja-knikker, als iemand die hem in alles steunde en het altijd met hem eens was, en daarin ben ik héél ver gegaan. Op een gegeven moment zei hij zelfs dat als hij moest kiezen tussen ons en zijn nieuwe vriendin, hij voor haar zou kiezen, en nog wilde hij dat ik daarmee in zou stemmen. Ik was altijd bezig hem te ondersteunen, motiveren, en hoe slecht het met mij ging en wat ik nodig had zag hij niet.
De ruzies die hij telkens met zijn vriendin had, escaleerden zo erg dat er politie bij moest komen, en uiteindelijk koos ik ervoor om bij mijn moeder te gaan wonen. En toen zei hij: "Je bent een aansteller, hiervoor loop je toch niet weg? Er is niks gebeurd. (...) Als je nu weggaat, ben je mijn dochter niet meer. (...) Als je nu weggaat rijd ik mezelf met de auto tegen een boom en dan is het jouw schuld."
Maar ik ben toch weggegaan.
Een tijdje later wilde ik, met hulp van de psycholoog waar ik toen bij liep, dingen met hem uitpraten en een nieuwe, betere relatie proberen op te bouwen. Ik kwam bij hem langs en het eerste wat hij zei was: "Er is nooit iets gebeurd, er is nooit ruzie geweest, er zijn nooit problemen geweest en er mag nooit over gepraat worden."
Ik ben weggelopen en hoewel het moeilijk was en ik mijn vader heel erg heb gemist, heb ik er nu totaal geen spijt van. Hij zoog zóveel energie op en ik was altijd zo druk het hem naar de zin te maken, na al die jaren kon ik eindelijk met mezelf bezig gaan.
Het wordt niet makkelijk, TS, en je zal je ouder zeker missen, maar vanuit eigen ervaring weet ik dat het ook een ontzettend opluchting kan zijn.
Love, it will not betray, dismay or enslave you
It will set you free
It will set you free
Dit soort emotionele chantage gebruikte mijn vader ook. Ook voor mijn broer overigens.quote:
(..) ben je mijn dochter niet meer...(..)
In school we learn that mistakes are bad, and we are punished for making them. Yet, if you look at the way humans are designed to learn, we learn by making mistakes.If we never fell down, we would never walk. Robert Kiyosaki
Snap echt niet dat er mensen zijn die kinderen willen en dan zulke dingen gaan doen... soms heb ik het idee dat er mensen zijn die kinderen nemen omdat ze die dan kunnen manipuleren om hun zin te krijgen.quote:
[..]
Dit soort emotionele chantage gebruikte mijn vader ook. Ook voor mijn broer overigens.
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''
Het lijkt me niet dat mensen dat op voorhand van plan zouden zijn. Er zitten vaak écht goede bedoelingen en in elk geval heel veel onmacht achter.quote:Op maandag 1 juli 2013 08:52 schreef bijdehand het volgende:
[..]
Snap echt niet dat er mensen zijn die kinderen willen en dan zulke dingen gaan doen... soms heb ik het idee dat er mensen zijn die kinderen nemen omdat ze die dan kunnen manipuleren om hun zin te krijgen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Dat inderdaad, en de manier waarop ze zelf zijn opgevoed zal ook meespelen. Sommige mensen kunnen zich aan hun eigen giftige opvoeding onttrekken en het bewust op een andere manier kunnen en willen doen, anderen blijven er (bewust of onbewust) in hangen en nemen het mee in de opvoeding van hun eigen kinderen.quote:
[..]
Het lijkt me niet dat mensen dat op voorhand van plan zouden zijn. Er zitten vaak écht goede bedoelingen en in elk geval heel veel onmacht achter.
Dit is ook één van de redenen dat ik zelf heel lang geen kinderen heb gewild, ik was bang dezelfde fouten te zullen maken.
Love, it will not betray, dismay or enslave you
It will set you free
It will set you free
Daar ben ik het wel mee eens hoor, het lijkt alleen zo.quote:
[..]
Het lijkt me niet dat mensen dat op voorhand van plan zouden zijn. Er zitten vaak écht goede bedoelingen en in elk geval heel veel onmacht achter.
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''
Nou, dat.quote:
Dit is ook één van de redenen dat ik zelf heel lang geen kinderen heb gewild, ik was bang dezelfde fouten te zullen maken.
Ik heb eerst mijn eigen rotzooi opgeruimd, gezorgd dat ik goed in mijn vel zit, en ben pas laat moeder geworden. En vooralsnog gaat dat erg goed.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Hier nog eenquote:
[..]
Dat inderdaad, en de manier waarop ze zelf zijn opgevoed zal ook meespelen. Sommige mensen kunnen zich aan hun eigen giftige opvoeding onttrekken en het bewust op een andere manier kunnen en willen doen, anderen blijven er (bewust of onbewust) in hangen en nemen het mee in de opvoeding van hun eigen kinderen.
Dit is ook één van de redenen dat ik zelf heel lang geen kinderen heb gewild, ik was bang dezelfde fouten te zullen maken.
Alleen gaat dat gevoel niet weg. Misschien omdat ik verschillende zaken nog geen goede plek heb weten te geven. Ik weet ook dat mijn moeder een hele kille moeder had (mijn oma) die nadat ze wees werd een stel hele gemene stiefouders kreeg. Het is dus een geschiedenis die zich blijft herhalen.
In school we learn that mistakes are bad, and we are punished for making them. Yet, if you look at the way humans are designed to learn, we learn by making mistakes.If we never fell down, we would never walk. Robert Kiyosaki
Veel mensen nemen ook kinderen als status. Zie ons gelukkig zijn met ons leventje. Leuk huis, leuke baan, leuke hond en leuke twee kinderen. Om het vervolgens niet te kunnen handelen.quote:
[..]
Snap echt niet dat er mensen zijn die kinderen willen en dan zulke dingen gaan doen... soms heb ik het idee dat er mensen zijn die kinderen nemen omdat ze die dan kunnen manipuleren om hun zin te krijgen.
U MAD?
Yup. Wat ben ik ze verschuldigd dan? Ik heb nooit een keuze gehad en heb er alleen het beste van kunnen maken.quote:
[..]
Pardon, het zijn maar je ouders?
Mijn ouders.
Even though we disagree, give a kiss 'cause life could be the death of me.
Ik ook. Heel lang in therapie geweest om de relatie met mijn vader een plek te geven en de problemen die daaruit zijn voorgevloeid op te lossen.quote:
[..]
Nou, dat.
Ik heb eerst mijn eigen rotzooi opgeruimd, gezorgd dat ik goed in mijn vel zit, en ben pas laat moeder geworden. En vooralsnog gaat dat erg goed.
Ben nu zwanger en er zeker van dat ik het niet op de manier van mijn vader ga doen.
Love, it will not betray, dismay or enslave you
It will set you free
It will set you free
Ik ben student en woon op kamers. Natuurlijk woon ik niet meer thuis, ik ben 'm zo snel mogelijk gepeerd!quote:
Begrijp ik nou goed dat je nog thuis woont? Is het geen beter idee om eerst uit huis te gaan en kijken hoe het dan gaat, voordat je zo'n beslissing neemt om helemaal geen contact meer te hebben? Als jij daar namelijk niet bent, kan je moeder jou veel minder direct en snel als zwart schaap gebruiken.
[ Bericht 8% gewijzigd door Maarevenzo op 03-07-2013 19:04:53 ]
Ik kreeg trouwens ook berichten van mensen die mij aanraadden een psycholoog te bezoeken (is geloof ik ook in dit topic gezegd). Maar dat heb ik ook allang gedaan, bij meerdere psychologen. Ben er nu net een paar weken vanaf, eigenlijk gaat het heel goed met me, zolang ik me maar niet met mijn ouders bezighoud.
Trouwens een update over de situatie: ik heb mijn ouders dus vorige week gesproken en tot de conclusie gekomen dat het a) mijn vader niets interesseert, hij wil zich niet met de hele situatie bemoeien (hij is erg conflictmijdend) dus daar kan ik niks mee. B) Mijn moeder is weer aan het razen en tieren en mauwen in de slachtofferrol. Ze stuurt me nu allerlei mails met wat voor een slechte dochter ik wel niet ben en wat voor vreselijke dingen ik allemaal heb gedaan. Ik heb haar teruggestuurd dat ik niet meer op onze meningsverschillen ga reageren, omdat we er toch niet uitkomen. Vervolgens ging ze me weer mailen maar daar heb ik niet meer op gereageerd (ga ik ook niet meer doen). Mijn tactiek is dus nu om geen contact te hebben/zoeken, ik hou afstand van haar en dan zie ik het wel. Ik heb dus nog geen definitieve dingen gedaan, ga ik voorlopig ook nog niet doen, maar voor nu is het wel lekker rustig zo.
Klinkt als een stap in de goede richting!
Laat je moeder maar eens voelen dat je het echt niet meer pikt, in tegenstelling tot het 'alleen' zeggen.
Ben benieuwd hoe ze er na een tijdje - misschien als ze wat is afgekoeld - op zal reageren.
Laat je moeder maar eens voelen dat je het echt niet meer pikt, in tegenstelling tot het 'alleen' zeggen.
Ben benieuwd hoe ze er na een tijdje - misschien als ze wat is afgekoeld - op zal reageren.
Love, it will not betray, dismay or enslave you
It will set you free
It will set you free
Ik heb eigenlijk alleen nog maar contact met mijn vader. Begin dit jaar volledig contact afgebroken met mijn moeder incluis de gehele familie en de familie van mijn vader sprak ik sowieso al niet . Ik heb geen broers en geen zussen dus hihaho met het alleen zijn .
Issues met de familie van mijn moeder had ik zo'n beetje al vanaf mijn geboorte (ouders zijn toen kort daarna gescheiden) en ik bleef elk jaar maar horen, je gaat spijt krijgen dat je je moeder niet vaker op zoekt..
Groep 5,6,7,8, 1e klas, 2e klas, 3e klas etc. Mentoren die bij me op bezoek kwamen. Bezoeeek haaaar nuuuuu ..
Mijn moeder is overigens psychiatrisch ziek (zit al meer dan 20 jaar in opvang) en de familie van mijn moeder heeft mijn vader door de hel heen en terug wezen sleuren omdat mijn vader ging scheiden met mijn moeder toen ze ziek was... en je mag niet scheiden enzo wanneer je partner ziek begint te worden ...
. Ik heb geen broers en geen zussen dus hihaho met het alleen zijn .Issues met de familie van mijn moeder had ik zo'n beetje al vanaf mijn geboorte (ouders zijn toen kort daarna gescheiden) en ik bleef elk jaar maar horen, je gaat spijt krijgen dat je je moeder niet vaker op zoekt..
Groep 5,6,7,8, 1e klas, 2e klas, 3e klas etc. Mentoren die bij me op bezoek kwamen. Bezoeeek haaaar nuuuuu ..
Mijn moeder is overigens psychiatrisch ziek (zit al meer dan 20 jaar in opvang) en de familie van mijn moeder heeft mijn vader door de hel heen en terug wezen sleuren omdat mijn vader ging scheiden met mijn moeder toen ze ziek was... en je mag niet scheiden enzo wanneer je partner ziek begint te worden ...
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Wellicht overbodig omdat je het zelf al weet: maar je bent geen slechte dochterquote:
Trouwens een update over de situatie: ik heb mijn ouders dus vorige week gesproken en tot de conclusie gekomen dat het a) mijn vader niets interesseert, hij wil zich niet met de hele situatie bemoeien (hij is erg conflictmijdend) dus daar kan ik niks mee. B) Mijn moeder is weer aan het razen en tieren en mauwen in de slachtofferrol. Ze stuurt me nu allerlei mails met wat voor een slechte dochter ik wel niet ben en wat voor vreselijke dingen ik allemaal heb gedaan. Ik heb haar teruggestuurd dat ik niet meer op onze meningsverschillen ga reageren, omdat we er toch niet uitkomen. Vervolgens ging ze me weer mailen maar daar heb ik niet meer op gereageerd (ga ik ook niet meer doen). Mijn tactiek is dus nu om geen contact te hebben/zoeken, ik hou afstand van haar en dan zie ik het wel. Ik heb dus nog geen definitieve dingen gedaan, ga ik voorlopig ook nog niet doen, maar voor nu is het wel lekker rustig zo.
In school we learn that mistakes are bad, and we are punished for making them. Yet, if you look at the way humans are designed to learn, we learn by making mistakes.If we never fell down, we would never walk. Robert Kiyosaki
Precies!quote:
[..]
Wellicht overbodig omdat je het zelf al weet: maar je bent geen slechte dochter
Bijna een week verder, hoe gaat het nu TS?
Love, it will not betray, dismay or enslave you
It will set you free
It will set you free
Ik ga een artikel schrijven over 'breken met je ouders'. Dit onderwerp is nog altijd een taboe en veel mensen snappen er niets van. Ik las hier verhalen van mensen die gebroken hebben, of overwegen om te breken met hun ouders. Mooi om te lezen hoe jullie op elkaar reageren.
Ik ben op zoek naar een ervaringsdeskundige die zijn of haar verhaal met mij wil delen. Mag ook onder pseudoniem. Je kunt mij een berichtje sturen. Alvast bedankt.
Ik ben op zoek naar een ervaringsdeskundige die zijn of haar verhaal met mij wil delen. Mag ook onder pseudoniem. Je kunt mij een berichtje sturen. Alvast bedankt.
Tip zorg voor jezelf dat je heel veel ontspannende afleiding hebt en zo min mogelijk met de situatie met je moeder stilstaan. Heb precies dezelfde reactie met ouders gehad en laat je niets aanpraten.quote:
Trouwens een update over de situatie: ik heb mijn ouders dus vorige week gesproken en tot de conclusie gekomen dat het a) mijn vader niets interesseert, hij wil zich niet met de hele situatie bemoeien (hij is erg conflictmijdend) dus daar kan ik niks mee. B) Mijn moeder is weer aan het razen en tieren en mauwen in de slachtofferrol. Ze stuurt me nu allerlei mails met wat voor een slechte dochter ik wel niet ben en wat voor vreselijke dingen ik allemaal heb gedaan. Ik heb haar teruggestuurd dat ik niet meer op onze meningsverschillen ga reageren, omdat we er toch niet uitkomen. Vervolgens ging ze me weer mailen maar daar heb ik niet meer op gereageerd (ga ik ook niet meer doen). Mijn tactiek is dus nu om geen contact te hebben/zoeken, ik hou afstand van haar en dan zie ik het wel. Ik heb dus nog geen definitieve dingen gedaan, ga ik voorlopig ook nog niet doen, maar voor nu is het wel lekker rustig zo.
De enige manier is om dat te doen door zelf goed voor jezelf te zorgen en niet meer mee te gaan in de emotionele spelletjes van haar.
Juist toen ik inzag hoe ik voor mezelf zorgde en juist meer met mijn eigen dingen bezig kon zijn des te minder impact ze had op mij.
En waar wordt dit artikel geplaatst en waarom kom je dan in een topic ronselen van een half jaar oud?quote:
Ik ga een artikel schrijven over 'breken met je ouders'. Dit onderwerp is nog altijd een taboe en veel mensen snappen er niets van. Ik las hier verhalen van mensen die gebroken hebben, of overwegen om te breken met hun ouders. Mooi om te lezen hoe jullie op elkaar reageren.
Ik ben op zoek naar een ervaringsdeskundige die zijn of haar verhaal met mij wil delen. Mag ook onder pseudoniem. Je kunt mij een berichtje sturen. Alvast bedankt.
TS bij iemand die jou psychologisch aan het castreren is helpt geen therapie. Heb voor mezelf ooit besloten dat 1 van mijn ouders vanaf dat moment dood voor me was en vanaf dat moment ging mijn leven met sprongen vooruit.
Bij halfzachte maatregelen wordt je toch weer terug geworpen. In mijn geval werd daarna mijn zus het volgende 'slachtoffer', en die heeft ook het contact verbroken. Het kind daarna leed er vervolgens ook onder.
Uiteindelijk hebben we allemaal weer contact (ik na ruim 10 jaar) maar er blijft een grote afstand (want ondanks dat de betreffende ouder van goede wil is zich te gedragen blijft het dezelfde persoon als vroeger. Het is alleen een andere houding) Ik wil je alleen maar meegeven, De belangrijkste jaren van je leven komen er aan. Zorg dat dit een plek heeft die voor jezelf geen kwaad kan. Emotioneel afgeleid worden, concentratieproblemen, het wordt allemaal zwaar onderschat. Schop iedereen die niet aan die doelstellingen wenst mee te werken je leven uit.
Creëer een duurzame prettige omgeving voor jezelf zodat je je studie kunt afmaken, een partner kunt vinden die bij je past ipv iemand die je opgebouwde afweer mechanismen vertrouwd vindt.
Kijk verder eens op pastreintegration therapie. Ik heb de therapie niet zelf gehad maar wel een goed besef gekregen van hoe ik niet wil zijn (maar wel was door de continue aanwezigheid van de betreffende persoon).
[ Bericht 0% gewijzigd door Hineni op 13-11-2014 10:08:41 (kutkick) ]
Bij halfzachte maatregelen wordt je toch weer terug geworpen. In mijn geval werd daarna mijn zus het volgende 'slachtoffer', en die heeft ook het contact verbroken. Het kind daarna leed er vervolgens ook onder.
Uiteindelijk hebben we allemaal weer contact (ik na ruim 10 jaar) maar er blijft een grote afstand (want ondanks dat de betreffende ouder van goede wil is zich te gedragen blijft het dezelfde persoon als vroeger. Het is alleen een andere houding) Ik wil je alleen maar meegeven, De belangrijkste jaren van je leven komen er aan. Zorg dat dit een plek heeft die voor jezelf geen kwaad kan. Emotioneel afgeleid worden, concentratieproblemen, het wordt allemaal zwaar onderschat. Schop iedereen die niet aan die doelstellingen wenst mee te werken je leven uit.
Creëer een duurzame prettige omgeving voor jezelf zodat je je studie kunt afmaken, een partner kunt vinden die bij je past ipv iemand die je opgebouwde afweer mechanismen vertrouwd vindt.
Kijk verder eens op pastreintegration therapie. Ik heb de therapie niet zelf gehad maar wel een goed besef gekregen van hoe ik niet wil zijn (maar wel was door de continue aanwezigheid van de betreffende persoon).
[ Bericht 0% gewijzigd door Hineni op 13-11-2014 10:08:41 (kutkick) ]
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Hoi Kreator,
Ik ga proberen het stuk te verkopen aan een tijdschrift. Ik weet dus nog niet precies waar het gepubliceerd wordt.
Er is weinig over dit onderwerp te vinden, dus ik kwam al gauw op deze site. Ik probeer iemand te vinden die dit meemaakt. Het is inderdaad verouderd, maar er zijn verder weinig mogelijkheden om ervaringsdeskundigen te benaderen. Ik vind het belangrijk dat er meer aandacht wordt geschonken aan dit onderwerp. Ik hoop dat iemand mij kan helpen.
Ik ga proberen het stuk te verkopen aan een tijdschrift. Ik weet dus nog niet precies waar het gepubliceerd wordt.
Er is weinig over dit onderwerp te vinden, dus ik kwam al gauw op deze site. Ik probeer iemand te vinden die dit meemaakt. Het is inderdaad verouderd, maar er zijn verder weinig mogelijkheden om ervaringsdeskundigen te benaderen. Ik vind het belangrijk dat er meer aandacht wordt geschonken aan dit onderwerp. Ik hoop dat iemand mij kan helpen.
ik heb sinds juli totaal geen contact meer met mijn vader. dat vind ik erg, maar het is geen doen. hij is erg manipulatief en gooit voortdurend zichzelf in de slachtofferrol terwijl hij doorgaans de veroorzaker is van de shit die hem 'overkomt'.
het nare is dat dit speelt sinds hij (4 jaar geleden) van mijn moeder gescheiden is. er komt van alles boven wat ik dacht dat mijn moeder gedaan had, wat allemaal gelogen en gemanipuleerd blijkt te zijn. ik heb gelukkig heel veel steun aan de rest van mijn familie (ik stam uit katholieke achtergrond en heb dus heel veel ooms, tantes, neven en nichten).
ik worstel vooral met wat ik in vredesnaam tegen de kinderen moet zeggen. nou ja. met hoe hij bezig is, zal hij snel genoeg dood zijn (hij is hartpatiënt, maar drinkt en rookt nogal veel)
het nare is dat dit speelt sinds hij (4 jaar geleden) van mijn moeder gescheiden is. er komt van alles boven wat ik dacht dat mijn moeder gedaan had, wat allemaal gelogen en gemanipuleerd blijkt te zijn. ik heb gelukkig heel veel steun aan de rest van mijn familie (ik stam uit katholieke achtergrond en heb dus heel veel ooms, tantes, neven en nichten).
ik worstel vooral met wat ik in vredesnaam tegen de kinderen moet zeggen. nou ja. met hoe hij bezig is, zal hij snel genoeg dood zijn (hij is hartpatiënt, maar drinkt en rookt nogal veel)
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
2x van dichtbij meegemaakt dat vrienden braken met 1 of 2 ouders, was in beide gevallen misschien wel de beste beslissing van hun leven.
“The problem with socialism is that you eventually run out of other people’s money.”
Ik heb op mijn 17de het contact met beide ouders verbroken. Het contact met mijn moeder heb ik na een half jaar, toen mijn ouders gescheiden waren, weer hersteld.
Achteraf heb ik wel spijt van het verbreken van het contact met mijn moeder, omdat ik haar niet heb kunnen steunen in de tijd dat ze het juist moeilijk had aangezien zij ook slachtoffer was, maar van het breken met mijn vader heb ik geen seconde spijt gehad. Helaas dacht hij daar anders over en is hij mij jarenlang blijven stalken. Sinds een jaar geleden mijn zusje ook gedreigd heeft om volledig te breken met hem, heb ik gelukkig niets meer van hem gehoord en ik hoop van harte dat ik hem ook niets van hem meer hoef te zien.
[ Bericht 0% gewijzigd door j669 op 15-11-2014 10:59:10 ]
Achteraf heb ik wel spijt van het verbreken van het contact met mijn moeder, omdat ik haar niet heb kunnen steunen in de tijd dat ze het juist moeilijk had aangezien zij ook slachtoffer was, maar van het breken met mijn vader heb ik geen seconde spijt gehad. Helaas dacht hij daar anders over en is hij mij jarenlang blijven stalken. Sinds een jaar geleden mijn zusje ook gedreigd heeft om volledig te breken met hem, heb ik gelukkig niets meer van hem gehoord en ik hoop van harte dat ik hem ook niets van hem meer hoef te zien.
[ Bericht 0% gewijzigd door j669 op 15-11-2014 10:59:10 ]
Miata is always the answer
Wow wat een heftig verhaal. Op je zeventiende... Waar ben je heen gegaan? Bespeur ik schuldgevoelens jegens je moeder? Zij blijft de ouder en heeft de rol om jou te beschermen. Niet andersom. Je kunt haar als kind niet steunen... Dapper van je. Is er ook niet een klein deel dat je vader mist?
Voor de mensen die contact hebben gebroken met een van de ouders en die ouders heeft met zijn/haar nieuwe partner kinderen gekregen, hoe gaan jullie daar mee om?
Ik heb dus geen contact met mijn vader, ik heb wel een halfzusje en een halfbroertje, een tijdje geleden heeft mijn halfzusje mij toegevoegd op facebook, daar was ik wel blij mee, ze is nu 18 en ik heb haar alleen een keer gezien als baby.
We begonnen te praten, dat was ook fijn alleen toen kwam het, ze ging me om geld vragen, zogenaamd voor haarzelf maar later bleek dus voor onze vader.
Ik heb dat niet gedaan en nu hoor ik ook niks meer van haar.
Ik vind dit jammer, ik had best graag contact met haar en ons broertje (16 jaar) willen hebben.
Ik heb dus geen contact met mijn vader, ik heb wel een halfzusje en een halfbroertje, een tijdje geleden heeft mijn halfzusje mij toegevoegd op facebook, daar was ik wel blij mee, ze is nu 18 en ik heb haar alleen een keer gezien als baby.
We begonnen te praten, dat was ook fijn alleen toen kwam het, ze ging me om geld vragen, zogenaamd voor haarzelf maar later bleek dus voor onze vader.
Ik heb dat niet gedaan en nu hoor ik ook niks meer van haar.
Ik vind dit jammer, ik had best graag contact met haar en ons broertje (16 jaar) willen hebben.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Ik ben 33 en ik heb heel goed contact met mijn moeder en stiefvader gelukkig.quote:
Wow, Snakelady. Heftig. Mag ik vragen hoe oud je bent? Heb je nog wel contact met je moeder?
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
O, gelukkig maar... Ik denk dat zolang je stiefzusje in de 'kluwen' van haar moeder en jouw vader vastzit, ze geen contact met jou 'mag' hebben. Sterkte
Ik studeerde en woonde al een jaar op kamers, dus dat was toen het probleem niet. Schuldgevoelens heb ik zeker, omdat ik weet dat mijn moeder er in die tijd bijna aan onderdoor is gegaan.quote:
Wow wat een heftig verhaal. Op je zeventiende... Waar ben je heen gegaan? Bespeur ik schuldgevoelens jegens je moeder? Zij blijft de ouder en heeft de rol om jou te beschermen. Niet andersom. Je kunt haar als kind niet steunen... Dapper van je. Is er ook niet een klein deel dat je vader mist?
Ik mis mijn biologische vader absoluut niet, ook niet voor een klein deel. Wat ik wel heb gemist in mijn leven is een vaderfiguur: iemand om echt tegen op te kijken en om belangrijke vader-zoon dingen mee te delen.
Miata is always the answer
Wat naar dat je je nog schuldig voelt... Ik herken het wel. Ja, dus je mist niet je eigen vader, maar wel EEN vader..
Ik merk weer dat er aardig wat mensen reageren op dit onderwerp. Als iemand verder met mij in gesprek wil gaan hierover, hoor ik dat graag. Zoals ik eerder al zei, wil ik een artikel schrijven over dit onderwerp om het weer meer onder aandacht te brengen. Je echte naam kan ik gewoon veranderen als je dat vervelend vindt. Alvast bedankt!
Ik merk weer dat er aardig wat mensen reageren op dit onderwerp. Als iemand verder met mij in gesprek wil gaan hierover, hoor ik dat graag. Zoals ik eerder al zei, wil ik een artikel schrijven over dit onderwerp om het weer meer onder aandacht te brengen. Je echte naam kan ik gewoon veranderen als je dat vervelend vindt. Alvast bedankt!
Wat is jouw binding met dit onderwerp?quote:
Hoi Kreator,
Ik ga proberen het stuk te verkopen aan een tijdschrift. Ik weet dus nog niet precies waar het gepubliceerd wordt.
Er is weinig over dit onderwerp te vinden, dus ik kwam al gauw op deze site. Ik probeer iemand te vinden die dit meemaakt. Het is inderdaad verouderd, maar er zijn verder weinig mogelijkheden om ervaringsdeskundigen te benaderen. Ik vind het belangrijk dat er meer aandacht wordt geschonken aan dit onderwerp. Ik hoop dat iemand mij kan helpen.
En in hoeverre denk je dat mensen hier aan mee willen werken als je motivatie is om het verhaal te verkopen? Dat zou mij nu niet bepaald motiveren om een persoonlijk verhaal te doen?
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Ik heb zelf gebroken met mijn ouders. Dat is 3,5 jaar geleden. Ik heb dit onderwerp niet zomaar gekozen natuurlijk. De motivatie is niet om het te verkopen, maar zoals ik eerder al zei om het onderwerp meer onder de aandacht te brengen. Vooral omdat er zo weinig over te vinden is... Het kan steun bieden. Althans voor mij wel.
Wow TS, alsof ik een rake profielschets van mijn eigen gezinssituatie lees waarbij de rollen alleen zijn omgedraaid (vader gestoord, moeder slachtofferr).
Hoewel ik mijn vader door en door ken ben ik toch erg tevreden dat ik nu eindelijk na wat onderzoek een stickertje op kan plakken: geremd narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dit weet ik sinds gisteren, omdat ik toen mijn eigen omgangregels (emotionele en fysieke afstand) even opzij schoof en iets deed wat ik meer dan 15jr heb vermeden, een serieus gesprek aangaan met mijn vader over zijn revalidatie (hij is net weer ontslagen uit het ziekenhuis), slecht idee kan ik je verklappen. De jeugdtrauma's kwamen weer opborrelen en voelde ik waarlijk weer angst voor mijn vader achter mijn kalme uiterlijk en reactie.
[ Bericht 5% gewijzigd door Hitch_Slap op 17-11-2014 14:51:02 ]
Hoewel ik mijn vader door en door ken ben ik toch erg tevreden dat ik nu eindelijk na wat onderzoek een stickertje op kan plakken: geremd narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dit weet ik sinds gisteren, omdat ik toen mijn eigen omgangregels (emotionele en fysieke afstand) even opzij schoof en iets deed wat ik meer dan 15jr heb vermeden, een serieus gesprek aangaan met mijn vader over zijn revalidatie (hij is net weer ontslagen uit het ziekenhuis), slecht idee kan ik je verklappen. De jeugdtrauma's kwamen weer opborrelen en voelde ik waarlijk weer angst voor mijn vader achter mijn kalme uiterlijk en reactie.
[ Bericht 5% gewijzigd door Hitch_Slap op 17-11-2014 14:51:02 ]
It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society
Wauw is alsof je over mijn moeder hebt... zou hier graag met je over praten ik ben namelijk aan aant overwegen omdat ze me gewoon weg kapot maakt.. door haar gedrag..quote:
Hoi,
Ik post hier even anoniem, omdat ik niet wil dat bekenden meelezen. Ik ben op zoek naar medelotgenoten die hebben gebroken met (een) ouder(s) of dit wel eens overwogen hebben. Na jarenlang gesoebat tussen mijn moeder en mij, sta ik nu namelijk op dit punt. Ik heb voorgesteld om alles met professionele begeleiding erbij uit te praten (ook met mijn vader erbij, die er nogal tussenin zit), daar heb ik nog geen reactie op, maar als zij dat niet wil is het voor mij einde oefening en heb ik naar mijn mening alles gedaan om de relatie te redden. Ik wil niet te veel ingaan op wat er allemaal is gebeurd, laten we het houden op een extreem claimerige, bemoeiende, ongelukkige control-freak moeder die mij nog ziet als een 12-jarige (ik ben begin 20), mij onderschat en nooit serieus neemt (ze lacht me vaak uit), die niet alleen al haar emoties opkropt, maar ook al haar problemen uit het verleden (en dat zijn er heel veel) op mij projecteert en dus van haar problemen mijn problemen maakt. Ze is totaal onredelijk, luistert niet en niets is ooit haar schuld. Ik ben altijd de boosdoener die excuses aan moet bieden voor iets wat zij heeft veroorzaakt. Ze heeft een enorme muur om zich heen die niemand kan doorbreken. Emotionele chantage is aan de orde van de dag en nu ben ik zelfs bang dat ze mijn spullen (die nog thuis staan, ik woon op kamers, ben trouwens student) kapotmaakt of weggooit en misschien wel zichzelf of een ander iets aan doet. Ik ben zelf een paar jaar terug in een depressie beland waarvan haar gedrag voor een groot deel de oorzaak was. Dus ja ik ben er nu nogal klaar mee. Mijn vader is een zeer conflictvermijdend persoon en heeft altijd geroepen 'dat het wel goed komt' en mij ook nooit serieus genomen toen ik zei dat er problemen waren tussen mijn moeder en mij, alhoewel dat (na heel veel ruzies en tranen) dat de laatste jaren wel iets meer is toegenomen. Hij neemt het nu zelfs voor mij op. Mijn broer sluit zich volledig af van de rest van het gezin (ook niet vreemd als je zo'n idioot gezin hebt) dus daar heb ik niks aan.
Vandaar dat ik op dit punt ben gekomen. Ik ben eigenlijk zoals gezegd vooral op zoek naar mensen die ook wel eens hebben overwogen om te breken met (een van) hun ouders of dat ook daadwerkelijk hebben gedaan. Ik zit heel erg in een dilemma, omdat ik mijn vader niet kwijt wil. Maarja, ik kan niet met hem zonder mijn moeder afspreken (dat laat zij niet toe, mijn vader zit aardig onder de plak). En ik ben bang dat mijn moeder de rest van de familie manipuleert, zodat ik nergens meer welkom ben. Ik heb best goede contacten met veel familie, maar ja je weet nooit, nu is ze echt tot alles in staat. Het is echt niet normaal meer hoe deze situatie is, ik heb dit met veel vrienden besproken en ik ken niemand bij wie het er zo thuis aan toe gaat. Veel studenten gaan regelmatig nog naar hun ouders, nou dat zit er voor mij dus niet in. Ik red me wel, daar niet van (heb gelukkig veel steun van vrienden) maar toch is het fijn om er ook online met mensen over te kunnen praten.
Dus, lotgenoten gezocht
Vanwaar deze kick? Dit topic is 4 jaar oud en er was al bijna 3 jaar niet meer in gepost..quote:
[..]
Wauw is alsof je over mijn moeder hebt... zou hier graag met je over praten ik ben namelijk aan aant overwegen omdat ze me gewoon weg kapot maakt.. door haar gedrag..
Maarevenzo is trouwens ook al ruim 4 jaar niet meer online geweest.. dus die gaat dit niet meer lezen..
[ Bericht 7% gewijzigd door madam-april op 20-09-2017 19:02:21 ]
Beter maak je even een iegen topic aan (je kunt de OP van dit topic eventueel meequoten, aangezien je 't verhaal van deze TS erg herkenbaar vindt).quote:
[..]
Wauw is alsof je over mijn moeder hebt... zou hier graag met je over praten ik ben namelijk aan aant overwegen omdat ze me gewoon weg kapot maakt.. door haar gedrag..
Heb zelf in de loop van de tijd met meerdere familieleden gebroken (al dan niet definitief) en eigenlijk geen enkele keer spijt van gehad. het was niet langer houdbaar en ze konden 't blijkbaar moeilijk verkroppen dat ik een eigen leven had en er niet voor hun was.
Veel van deze verbroken contacten zijn in de loop van de jaren wel partieel hersteld, maar 't zal nooit een innige relatie worden, en gelukkig maar.
Als ze je kapot maken en je breekt met ze, ga er maar vanuit dat op korte termijn je wellicht met represailles geconfronteerd zou kunnen worden (zoals roddel over hoe verrot en onbetrouwbaar kutwezen je wel niet bent). Neem dat alles op de koop toe, na verloop van tijd zullen deze laatste spartelingen ook steeds minder impact op je leven hebben en neemt de omvang van je psychische gevangenis af naar niks (afgezien van misschien nare herinneringen enzo) en je persoonlijke vrijheid neemt toe naar zo ver als je zelf maar wilt.
Ik heb trouwens nooit spijt gehad van wanneer ik uiteindelijk besloot met iemand te breken. Deze personen waren niet even in een slechte periode ofzo, ze waren slecht voor me omdat hun hele persoonlijkheid een slechte invloed op me had. Ze zouden nooit inhoudelijk veranderen (of pas na 10-tallen jaren ofzo en daar heb ik niks aan, 10 jaar is veel) en ze hadden (in tegenstelling tot wat ze beweerden) niet het beste met -mij- voor, waren er niet voor -mij- wanneer IK naar de klote ging. Liegen tegen mij, me manipuleren, beloftes die nooit waargemaakt werden, alsof ik aan 't lijntje gehouden werd. Dat gaat em niet worden, dus dikke doei voor ze
Ze is pas geregistreerd. Niet iedereen weet meteen hoe of wat. Helemaal niet erg dit.quote:
[..]
Vanwaar deze kick? Dit topic is 4 jaar oud en er was al bijna 3 jaar niet meer in gepost..
Maarevenzo is trouwens ook al ruim 4 jaar niet meer online geweest.. dus die gaat dit niet meer lezen..
Wel is Magnetronkoffie zijn tip een goede, een eigen topic openen.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
|
|
