Breken met ouder(s)-ervaringen?

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 15:02 schreef Lolaatje het volgende:

[..]

Dit. Het is inderdaad haar ding, zij maakt keuzes waar ze zelf verantwoordelijk voor is.

Wat mij ook erg heeft geholpen, is verwachtingen bijstellen. Dat voorkomt (of vermindert) teleurstellingen. Op het moment dat het je minder raakt, wordt de omgang in mijn ervaring wat makkelijker.
Probeer te accepteren dat ze op bepaalde vlakken geen moeder voor je zal zijn, of in ieder niet zoals jij het graag zou willen.

Verder wat al gezegd is, grenzen en afstand bewaken. Wees daar duidelijk en consequent in.

jaa helemaal mee eens!

Klinkt raar maar het is uiteindelijk maar je ouders. Een band waarvoor jijzelf niet gekozen hebt. Mijn moeder speelde ook graag op mijn schuldgevoel maar daar moet je boven staan. Ik heb nu sinds enkele jaren geen enkel contact meer, beste beslissing die ik ooit gemaakt heb.

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 12:48 schreef YogaLove het volgende:
Ja schuldgevoel en medelijden zijn inderdaad lastig.
Echter het blijft háár ding en daarover kun jij de verantwoordelijkheid niet op je nemen.

Daar ben ik het mee eens. Wat ik lees uit je reacties (van de TS dus) is dat jij je schuldig voelt als je er niet aan mee doet / wil doen of je rot voelt als je er wel aan mee doet. Beide werken dus niet dus maar 1 mogelijkheid en dat is afstand nemen, negeren (en eventueel breken).

quote:

En je kunt haar ook niet veranderen (helaas).

Zij is zo en blijkbaar is ze er zo tevreden mee, anders deed ze wel wat anders.

En dat is waar. Wat al eerder geschreven is hier, jij laat je lastigvallen. Waarom zou ze veranderen, voor haar gaat het prima zo. Jij gaat iedere keer in therapie, wringt je in allerlei bochten etc. etc.. Zij hoeft niets te doen, jij doet uiteindelijk toch wel wat zij wil.

Ik kan je nu al vertellen dat zij echt niet met jou in therapie gaat. Enige wat jij moet doen is voor jezelf kiezen en de afstand nemen die jij graag wil. Laat je niet meer lastig vallen, houdt haar bewust op afstand en zeg dat ook tegen haar als ze bv bij je voor de deur staat. Misschien dat dan ooit het kwartje zal vallen bij haar. Dat als ze contact met je wil dat zij dan moet veranderen...

Veel succes en sterkte in ieder geval...

Heel herkenbaar, je bent hier niet alleen in. Maar je bent wel de enige die voor jezelf keuzes kan maken.

Zoals anderen hierboven al zeggen: je ouders zullen niet veranderen, zeker niet als jij steeds offers brengt en ze zelf de noodzaak zien. Ik heb de mijne gesmeekt om iets te doen toen ze bijna uit huis gezet werden, maar nu tien jaar later is er nog niets veranderd. Ik houd nu zo'n vier jaar volledig afstand, zie ze niet eens bij feestdagen en verjaardagen. Dat blijft moeilijk, maar het scheelt wel een hoop verdriet, frustratie en uiteindelijk brengt het ook rust omdat je niet steeds met dezelfde problemen geconfronteerd wordt. Heel veel sterkte!

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 15:02 schreef Lolaatje het volgende:
Wat mij ook erg heeft geholpen, is verwachtingen bijstellen. Dat voorkomt (of vermindert) teleurstellingen. Op het moment dat het je minder raakt, wordt de omgang in mijn ervaring wat makkelijker.
Probeer te accepteren dat ze op bepaalde vlakken geen moeder voor je zal zijn, of in ieder niet zoals jij het graag zou willen.

Verder wat al gezegd is, grenzen en afstand bewaken. Wees daar duidelijk en consequent in.

Eens met bovenstaande.

Ik heb toen ik een jaar of 30 was een half jaar geen contact gehad met mijn moeder. Ik had die tijd nodig om zelf stevig te worden, me heel goed te realiseren waar ik voor sta, wat ik wel en niet wilde accepteren van haar en om zelf te groeien.
Tevens heb ik toen (in therapie...) afstand gedaan van het ideaalplaatje dat ik had. Want daar kon mijn moeder (en wrs geen enkele moeder...) nooit aan voldoen. Ik heb me bedacht dat zij toch het voor haar hoogst haalbare heeft gedaan. Ze deed/doet wat ze kan. En dat is niet altijd veel geweest.
Dat heeft mij enorm geholpen. Ik heb nu al weer jaren een redelijk tot soms zelfs goed contact. Ik bewaak mijn grenzen, ik houd afstand wanneer nodig, ik erger me nog regelmatig aan bepaalde zaken, maar ik laat vooral veel bij haar, ipv die dingen op mezelf te betrekken of toe te laten in mijn leven.
En ik ben nu erg blij dat we een gezonder contact hebben. Ze is nl een heel leuke en lieve oma voor mijn zoon. En nu ik zelf moeder ben waardeer ik haar meer dan voorheen.

Sterkte en succes!

Klinkt herkenbaar. Ik heb definitief met mijn vader gebroken na jarenlange terreur van hem, gezeik wat al begon op mijn 19e en waar hij nooit zijn excuses voor heeft aangeboden. Dat deed-ie sowieso nooit. Hij kon mij en mijn broer uitkafferen aan de telefoon, zweeg ons een week dood en belde daarna weer doodleuk op als-ie je nodig had. Ook was je asociaal als je niet à la minute je telefoon opnam als hij belde en als we niet dezelfde avond zijn computer onder de malware wilden opschonen (van afstand, want ik woonde toen al 180km van hem vandaan). Ook had ik het idee meer met een kennis te maken te hebben dan een vader. Ik heb nog nooit wijs, vaderlijk advies van hem gehad. Hij deelde dingen met me die je moet delen met een goede vriend of vriendin en niet je kinderen. Ik was vooral een uitlaatklep voor hém, andersom niet.

Het is uit de hand gelopen toen hij een nieuwe vriendin kreeg na al enkele jaren emotioneel gezeik en scheidingsdreigementen van beide ouders waar ze mij continue bij betrokken. Ik had het zelf moeilijk in die tijd, maar daar hadden ze geen oog voor, en passant was-ie nog even beledigend over mijn partner die toen lichamelijk ziek was en toen heb ik besloten van de ene op de andere dag dat ik er hélemaal klaar mee was.

Ik heb nooit spijt gehad van die breuk, omdat ik rond mijn 27e al van het idee was afgestapt dat hij mijn vader was, omdat ik die band toch nooit met hem zou kunnen krijgen. Hem beschouwen als kennis was beter voor mijn gemoedsrust. Als je alleen maar gefrustreerd wordt van een ouder-kindrelatie of als de rollen zijn omgedraaid, dan vind ik het geen foute beslissing het contract te verbreken. Vaak word er gelukkiger van, omdat je niet meer hoeft te voldoen aan hun onmogelijke verwachtingen.

[ Bericht 0% gewijzigd door SEMTEX op 27-06-2013 14:40:02 ]

<sub>Klein beetje lang verhaal geworden. Hoop dat je er iets aan hebt.

Mijn ouders hadden geen traditionele relatie. Mijn moeder wilde heel graag kinderen en ze was al wat ouder dus heeft ze ons (ik ben de jongste van drie) gewoon genomen en zou ze wel zien of onze vader een rol in ons leven zou spelen. Mijn vader was een alcoholist, en werd daar aggresief van. Hij had gelukkig een drukke baan met veel nachtdiensten dus we zagen hem soms weken niet en dan een paar nachten wel. Iedere avond als hij thuis was was het hopen dat mijn ouders geen ruzie zouden hebben. Hij heeft mijn moeder ten minste een keer met een schedelbreuk het ziekenhuis in geslagen. Vriendjes thuis meenemen, dat was haast geen optie, ik was als de dood voor rare dingen die ik moest verklaren. Ook overdag was het al treiteren, vervelen en drinken. We hadden het best breed, gingen vaak op vakantie. Daar wordt altijd vol lof over gepraat, dat ik dat toch maar heb kunnen doen, maar ik herrinner me alleen de constante ruzies, de weglopen uit restaurants van mijn moeder omdat mijn vader vervelend was, het nooit gewoon eens normaal gezellig zijn, alles moest geforceerd. Van de buitenkant hadden we alles, binnen in huis was het altijd ellende.

Toen ik een jaar of 13 was heeft mijn moeder onder druk van ons drie de relatie compleet gebroken. Toen besloot ik dat ik geen contact wilde. Ik was nog bang op iedere straathoek dat hij daar ineens stond. Hij wist immers precies waar ik woonde, waar ik sportte etc. Ik kreeg een jaar of twee later ofzo op mijn verjaardag nog een bos bloemen met een misselijke kaart. Die heb ik wegegooid zonder ooit iemand erover te vertellen (tot de dag van vandaag). Ik was echt heel blij dat ik alleen thuis was toen die bezorgd werd. Verder heeft hij onze hond ontvoerd een keer, en die is niet veel later overleden (heb onze hond nooit meer gezien sinds de ontvoering). Mijn zussen wilden allebei nog wel contact met hem. Iedere keer als hij belde hing ik op, maar mijn zussen maakten afspraak na afspraak met hem die hij nooit nakwam. Samen uit eten enzo. Toen kwam een jaar of vijf geleden het telefoontje van een heel ver familielid dat hij was overleden. Mijn moeder en zussen hebben weken lopen huilen, maar ik was zo blij. Eindelijk vrij, eindelijk niet meer bang. Eindelijk verder. Eerste wat mijn moeder zei was 'bel je werk maar af' terwijl ik echt lekker wilde werken zonder gedachten over mijn vader, want ze zaten daar op de bank de hele dag te huilen met zijn allen. Mijn moeder vertelde veel later nog dat ze had gehoopt op een toekomst met hem zodra wij allemaal een eigen huis hadden, omdat ze niet wilde dat hij alleen overleed zoals nu het geval was. Dat vond ze blijkbaar heel erg. Ook mijn zussen vonden het verschrikkelijk dat ze nooit meer een band met hem hebben kunnen hebben.

Ik heb lang geworsteld met het feit dat zij mij compleet niet snapten en gevoelloos vonden. Maar ik sta nu nog compleet achter mijn beslissing zo'n tien jaar na het contact verbreken. Er zijn ook een hoop mensen die denken dat ik het niet goed heb verwerkt, of dat al dat verdriet later nog komt. Maar ik ben ervan overtuigd dat het bij mij allemaal wat zwaarder heeft getild omdat ik nog heel jong was toen alles gebeurde, mijn zussen hebben ook de wat jongere minder vervelende vader gekend. De leuke kant zeg maar. Wat het nu echt is dat zullen we nooit weten.

Ik ken ook een ander verhaal, ouders uit elkaar, moeder bleek al maanden emotioneel vreemd te gaan met de man met wie ze later is gaan samenwonen. Toen hebben de kinderen (vrienden van mij) besloten om geen contact meer met haar te hebben omdat ze dat zo verzwegen had en het zo van de een op andere dag was gebeurd dat uit elkaar gaan. Dat snapte ik dan minder goed. In mijn ogen was dat een liefdevolle moeder die er altijd was geweest voor haar kinderen, maar was ze gewoon verliefd geworden op een ander. Ze had het vast netter kunnen doen, maar in vergelijking met mijn ervaringen vond ik dat zeker geen reden om al het contact te verbreken.

Uiteindelijk is het je eigen keuze of je contact verbreekt of niet. De tip die ik wil geven is, bekijk het eens van een andere kant. Hoe 'erg' is nu werkelijk wat je is aangedaan en staat dat in verhouding met het 'compleet contact verbreken'? Als je erachter staat en je alle gevolgen beseft dan kan er niets van spijt komen denk ik.

Sorry als het een beetje chaotisch verhaal is geworden.</sub>

[ Bericht 0% gewijzigd door Tegan op 28-06-2013 22:33:29 ]

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 10:07 schreef Probability het volgende:
Er staat een heel artikel over in de Linda, verschillende verhalen. Een van hen heeft er ook een boek over geschreven.

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 16:42 schreef Seikcid het volgende:
Klinkt raar maar het is uiteindelijk maar je ouders. Een band waarvoor jijzelf niet gekozen hebt. Mijn moeder speelde ook graag op mijn schuldgevoel maar daar moet je boven staan. Ik heb nu sinds enkele jaren geen enkel contact meer, beste beslissing die ik ooit gemaakt heb.

Pardon, het zijn maar je ouders?

Mijn ouders. Ik ga blijvend super verdrietig zijn als ik een van m'n ouders kwijtraak.

quote:

Op zaterdag 29 juni 2013 23:57 schreef Krullie. het volgende:

[..]

Pardon, het zijn maar je ouders?

Mijn ouders. Ik ga blijvend super verdrietig zijn als ik een van m'n ouders kwijtraak.

Ja heel fijn dat je het goed met je ouders kan vinden maar niet iedereen heeft even fijne ouders hoor

quote:

Op zondag 30 juni 2013 00:05 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Ja heel fijn dat je het goed met je ouders kan vinden maar niet iedereen heeft even fijne ouders hoor

Sommige mensen mogen ook wel eens naar zichzelf kijken ipv de schuld per definitie bij de ouders te leggen. Interesseert mij verder ook niet. Ik val over de reactie: 'het zijn maar je ouders'. Dat is namelijk niet zo. Anders was het ook niet zo moeilijk om het contact te verbreken.

quote:

Op zondag 30 juni 2013 00:08 schreef Krullie. het volgende:

[..]

Sommige mensen mogen ook wel eens naar zichzelf kijken ipv de schuld per definitie bij de ouders te leggen. Interesseert mij verder ook niet. Ik val over de reactie: 'het zijn maar je ouders'. Dat is namelijk niet zo. Anders was het ook niet zo moeilijk om het contact te verbreken.

En als je nou ouders hebt die psychisch ziek zijn ?? Dan valt er weinig naar jezelf te kijken. En ja soms is het niet makkelijk maar soms is het wel nodig omdat je er zelf aan onder door gaat . En dan zijn het wel je ouders maar dan zijn soms toch de momenten dat je toch echt voor jezelf moet kiezen. En er is heus wel een tweestrijd hoor want je zou ergens graag willen dat je ouders had die zich als ouders gedroegen, en dan kan je best jaloers zijn op andere die wel een goede band hebben .

Hoe zie je contact verbreken? Door te zeggen van ik wil niks meer van je horen ofzo? Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt met m'n ouders en ik was het gezeik/manipulatie ook stront zat en ik wilde ook gewoon al het contact verbreken door dat duidelijk te zeggen. Echter heb ik besloten om gewoon een tijd lang nergens meer op te reageren en dat resulteerde in dat mijn moeder uiteindelijk huilend in m'n voicemailberichten zat(daar ging wel een maand of 10 over heen) met de vraag of ik alsjeblieft iets kon laten horen.

Misschien moet je daar eens mee beginnen? Direct op een drastische manier contact verbreken is eigenlijk niet echt goed denk ik.

DM/PM maar, geen zin om mijn halve leven op Fokje te gooien, maar laten we het erop houden dat ik mijn moeder al 4 jaar lang niet spreek/zie, tenzij ze me nodig heeft om mijn vader te willen naaien.

Zit zelf ook in het proces afstand te nemen van mijn ouders. Maar niet om ze nooit meer te zien maar wel om onder de bemoeienis van mijn moeder uit te komen. Ze denkt dat ze weet wat het beste voor mij is en probeert daar alles aan te doen mij die kant op te krijgen.

Zo heeft ze twee weken terug de crisisdienst op mij afgestuurd omdat ik 6 uur niets van me heb laten horen. Politie in huis, psychiater erbij de hele rotzooi. "We hoorden dat hier een zelfmoord was" zei de politie. Nou lekker dan, zit je op je zondagmiddag lekker een spelletje te doen.

Nou heb ik wel ietwat een verleden en zit ik op de juiste weg om samen met wat hulp (meer een lifestyle coaching) me op de juiste weg te krijgen. Vrij onschuldig dus.

Nou was ik daar individueel al 3 maanden mee bezig en ik had het gevoel dat het goed ging en dat het de goede weg op ging. Maar goed de crisispsychiater zag "iets" aan mij. Ik heb nog gevraagd wat dat "iets" dan was, maar dat kon ze niet uitleggen.

Lang verhaal kort: huidige vrije behandeling durfde het niet meer aan ivm crisisdienst, naar een of ander vaag psychiatrisch ziekenhuis doorverwezen om weer helemaal opnieuw te beginnen met medicijnen. Ja niet dus.

Na 2 weken kloten nu toch eindelijk die lui zover gekregen om gewoon de oude behandeling te hervatten maar wel aangegeven dat ik voorlopig geen contact met mijn moeder wil.

Met mijn vader heb ik al een band zoals ik dat zou willen; een wat meer adviserende rol ipv een dwingende sturende rol en vooral bemoeiende rol.

Over een paar maanden/jaar of weet ik veel als ik mijn plekje heb gevonden neem ik wel weer contact op. Ik begrijp dat het uit een goed hart komt, maar het werkt averechts alles gaat kapot zo.

quote:

Op zaterdag 29 juni 2013 23:53 schreef Maarevenzo het volgende:

[..]

Ja heb de Linda gelezen idd. Was wel boeiend om te lezen boek heb ik ook al besteld en binnen, maar nog niet aan toegekomen.

De Linda van deze maand? En welk boek?

quote:

Op zondag 30 juni 2013 00:08 schreef Krullie. het volgende:

[..]

Sommige mensen mogen ook wel eens naar zichzelf kijken ipv de schuld per definitie bij de ouders te leggen. Interesseert mij verder ook niet. Ik val over de reactie: 'het zijn maar je ouders'. Dat is namelijk niet zo. Anders was het ook niet zo moeilijk om het contact te verbreken.

Volgens heeft mij iedereen in dit topic aardig goed onderbouwd waarom ze niet meer willen. Leuk dat jij liefdevolle, geïnteresseerde ouders hebt, sommige van ons dus niet.

quote:

Op zondag 30 juni 2013 12:15 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

Volgens heeft mij iedereen in dit topic aardig goed onderbouwd waarom ze niet meer willen. Leuk dat jij liefdevolle, geïnteresseerde ouders hebt, sommige van ons dus niet.

Je ziet waarover mijn reactie gaat hè. Namelijk de algemene zin dat ouders 'maar' ouders zijn. Dat geldt dan voor die persoon, prima, maar zo'n uitspraak moet je niet in z'n algemeen gooien. En ik vind sowieso dat mensen ook wel naar zichzelf mogen kijken in sommige situaties.

quote:

Op zondag 30 juni 2013 19:16 schreef Krullie. het volgende:

[..]

Je ziet waarover mijn reactie gaat hè. Namelijk de algemene zin dat ouders 'maar' ouders zijn. Dat geldt dan voor die persoon, prima, maar zo'n uitspraak moet je niet in z'n algemeen gooien. En ik vind sowieso dat mensen ook wel naar zichzelf mogen kijken in sommige situaties.

Ik denk dat de enige manier die veel mensen kennen is, afstand te nemen. Omdat je betrokken blijven voelen bij mensen die niets om jouw gevoel geven, alleen maar pijn doet. Ik snap de uitspraak 'het zijn maar ouders' in die context wel. Ik snap ook dat jij 't niet zo voelt en die uitspraak overtrokken vindt, maar ik denk dat heel veel mensen in dit topic allang al naar zichzelf gekeken hebben, geduld hebben uitgeoefend tot in het oneindige en dat dit écht geen makkelijke beslissing is geweest. Maar soms moet je je grenzen stellen en is het genoeg.