R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi,
Ik post hier even anoniem, omdat ik niet wil dat bekenden meelezen. Ik ben op zoek naar medelotgenoten die hebben gebroken met (een) ouder(s) of dit wel eens overwogen hebben. Na jarenlang gesoebat tussen mijn moeder en mij, sta ik nu namelijk op dit punt. Ik heb voorgesteld om alles met professionele begeleiding erbij uit te praten (ook met mijn vader erbij, die er nogal tussenin zit), daar heb ik nog geen reactie op, maar als zij dat niet wil is het voor mij einde oefening en heb ik naar mijn mening alles gedaan om de relatie te redden. Ik wil niet te veel ingaan op wat er allemaal is gebeurd, laten we het houden op een extreem claimerige, bemoeiende, ongelukkige control-freak moeder die mij nog ziet als een 12-jarige (ik ben begin 20), mij onderschat en nooit serieus neemt (ze lacht me vaak uit), die niet alleen al haar emoties opkropt, maar ook al haar problemen uit het verleden (en dat zijn er heel veel) op mij projecteert en dus van haar problemen mijn problemen maakt. Ze is totaal onredelijk, luistert niet en niets is ooit haar schuld. Ik ben altijd de boosdoener die excuses aan moet bieden voor iets wat zij heeft veroorzaakt. Ze heeft een enorme muur om zich heen die niemand kan doorbreken. Emotionele chantage is aan de orde van de dag en nu ben ik zelfs bang dat ze mijn spullen (die nog thuis staan, ik woon op kamers, ben trouwens student) kapotmaakt of weggooit en misschien wel zichzelf of een ander iets aan doet. Ik ben zelf een paar jaar terug in een depressie beland waarvan haar gedrag voor een groot deel de oorzaak was. Dus ja ik ben er nu nogal klaar mee. Mijn vader is een zeer conflictvermijdend persoon en heeft altijd geroepen 'dat het wel goed komt' en mij ook nooit serieus genomen toen ik zei dat er problemen waren tussen mijn moeder en mij, alhoewel dat (na heel veel ruzies en tranen) dat de laatste jaren wel iets meer is toegenomen. Hij neemt het nu zelfs voor mij op. Mijn broer sluit zich volledig af van de rest van het gezin (ook niet vreemd als je zo'n idioot gezin hebt) dus daar heb ik niks aan.
Vandaar dat ik op dit punt ben gekomen. Ik ben eigenlijk zoals gezegd vooral op zoek naar mensen die ook wel eens hebben overwogen om te breken met (een van) hun ouders of dat ook daadwerkelijk hebben gedaan. Ik zit heel erg in een dilemma, omdat ik mijn vader niet kwijt wil. Maarja, ik kan niet met hem zonder mijn moeder afspreken (dat laat zij niet toe, mijn vader zit aardig onder de plak). En ik ben bang dat mijn moeder de rest van de familie manipuleert, zodat ik nergens meer welkom ben. Ik heb best goede contacten met veel familie, maar ja je weet nooit, nu is ze echt tot alles in staat. Het is echt niet normaal meer hoe deze situatie is, ik heb dit met veel vrienden besproken en ik ken niemand bij wie het er zo thuis aan toe gaat. Veel studenten gaan regelmatig nog naar hun ouders, nou dat zit er voor mij dus niet in. Ik red me wel, daar niet van (heb gelukkig veel steun van vrienden) maar toch is het fijn om er ook online met mensen over te kunnen praten.
Dus, lotgenoten gezocht
enne, mensen die roepen dat ik niet moet breken 'omdat het mijn moeder is', daar heb ik geen boodschap aan 
Ik post hier even anoniem, omdat ik niet wil dat bekenden meelezen. Ik ben op zoek naar medelotgenoten die hebben gebroken met (een) ouder(s) of dit wel eens overwogen hebben. Na jarenlang gesoebat tussen mijn moeder en mij, sta ik nu namelijk op dit punt. Ik heb voorgesteld om alles met professionele begeleiding erbij uit te praten (ook met mijn vader erbij, die er nogal tussenin zit), daar heb ik nog geen reactie op, maar als zij dat niet wil is het voor mij einde oefening en heb ik naar mijn mening alles gedaan om de relatie te redden. Ik wil niet te veel ingaan op wat er allemaal is gebeurd, laten we het houden op een extreem claimerige, bemoeiende, ongelukkige control-freak moeder die mij nog ziet als een 12-jarige (ik ben begin 20), mij onderschat en nooit serieus neemt (ze lacht me vaak uit), die niet alleen al haar emoties opkropt, maar ook al haar problemen uit het verleden (en dat zijn er heel veel) op mij projecteert en dus van haar problemen mijn problemen maakt. Ze is totaal onredelijk, luistert niet en niets is ooit haar schuld. Ik ben altijd de boosdoener die excuses aan moet bieden voor iets wat zij heeft veroorzaakt. Ze heeft een enorme muur om zich heen die niemand kan doorbreken. Emotionele chantage is aan de orde van de dag en nu ben ik zelfs bang dat ze mijn spullen (die nog thuis staan, ik woon op kamers, ben trouwens student) kapotmaakt of weggooit en misschien wel zichzelf of een ander iets aan doet. Ik ben zelf een paar jaar terug in een depressie beland waarvan haar gedrag voor een groot deel de oorzaak was. Dus ja ik ben er nu nogal klaar mee. Mijn vader is een zeer conflictvermijdend persoon en heeft altijd geroepen 'dat het wel goed komt' en mij ook nooit serieus genomen toen ik zei dat er problemen waren tussen mijn moeder en mij, alhoewel dat (na heel veel ruzies en tranen) dat de laatste jaren wel iets meer is toegenomen. Hij neemt het nu zelfs voor mij op. Mijn broer sluit zich volledig af van de rest van het gezin (ook niet vreemd als je zo'n idioot gezin hebt) dus daar heb ik niks aan.
Vandaar dat ik op dit punt ben gekomen. Ik ben eigenlijk zoals gezegd vooral op zoek naar mensen die ook wel eens hebben overwogen om te breken met (een van) hun ouders of dat ook daadwerkelijk hebben gedaan. Ik zit heel erg in een dilemma, omdat ik mijn vader niet kwijt wil. Maarja, ik kan niet met hem zonder mijn moeder afspreken (dat laat zij niet toe, mijn vader zit aardig onder de plak). En ik ben bang dat mijn moeder de rest van de familie manipuleert, zodat ik nergens meer welkom ben. Ik heb best goede contacten met veel familie, maar ja je weet nooit, nu is ze echt tot alles in staat. Het is echt niet normaal meer hoe deze situatie is, ik heb dit met veel vrienden besproken en ik ken niemand bij wie het er zo thuis aan toe gaat. Veel studenten gaan regelmatig nog naar hun ouders, nou dat zit er voor mij dus niet in. Ik red me wel, daar niet van (heb gelukkig veel steun van vrienden) maar toch is het fijn om er ook online met mensen over te kunnen praten.
Dus, lotgenoten gezocht
enne, mensen die roepen dat ik niet moet breken 'omdat het mijn moeder is', daar heb ik geen boodschap aan
Wanneer je in een gezin opgroeit, zijn er altijd patronen (die je ouders ook onbewust hebben overgenomen van hun opvoeding).
Op een gegeven moment kan het dus zijn, dat je uit dat patroon wilt omdat het je niet helpt bij je ontwikkeling.
Ik herken het een beetje want ik heb heel veel moeite gehad om te ontwikkelen door de 'bagage' van vroeger.
Mij heeft het geholpen om voor mezelf hulp te zoeken en alle patronen uit te pluizen en mijn automatische (in de jeugd onbewust aangeleerde) reacties te bekijken.
Je ouders kun je niet veranderen, maar wel je eigen reactie op hun gedrag en daar kunnen ze uiteindelijk ook door veranderen naar jou toe.
Op een gegeven moment kan het dus zijn, dat je uit dat patroon wilt omdat het je niet helpt bij je ontwikkeling.
Ik herken het een beetje want ik heb heel veel moeite gehad om te ontwikkelen door de 'bagage' van vroeger.
Mij heeft het geholpen om voor mezelf hulp te zoeken en alle patronen uit te pluizen en mijn automatische (in de jeugd onbewust aangeleerde) reacties te bekijken.
Je ouders kun je niet veranderen, maar wel je eigen reactie op hun gedrag en daar kunnen ze uiteindelijk ook door veranderen naar jou toe.
Er staat een heel artikel over in de Linda, verschillende verhalen. Een van hen heeft er ook een boek over geschreven.
Worry is a misuse of imagination
Je ouders hebben je luier verschoond en je opgevoed en nu krijgen ze stank voor dank??
5 Ferrari's op videoband!
De Linda van deze week?quote:Op woensdag 26 juni 2013 10:07 schreef Probability het volgende:
Er staat een heel artikel over in de Linda, verschillende verhalen. Een van hen heeft er ook een boek over geschreven.
Dat vind ik altijd zo'n onzinargument. Dus omdat je ouders er (in de meeste gevallen bewust) voor hebben gekozen een kind te nemen, moet je als kind maar alles over je kant laten gaan?quote:
Je ouders hebben je luier verschoond en je opgevoed en nu krijgen ze stank voor dank??
Toen kregen ze ook al stank voor dank trouwens.quote:
Je ouders hebben je luier verschoond en je opgevoed en nu krijgen ze stank voor dank??
En dit.quote:
[..]
Dat vind ik altijd zo'n onzinargument. Dus omdat je ouders er (in de meeste gevallen bewust) voor hebben gekozen een kind te nemen, moet je als kind maar alles over je kant laten gaan?
Pfoe, lijkt me heel moeilijk. Ik zit, gelukkig, niet in een soortgelijke situatie. Maar ik weet dat er iemand ook een boek over heeft geschreven. Heb het even opgezocht: Breken met je Ouders van Marloes Hospes. Misschien dat je daar iets aan hebt. Ik wens je in ieder geval veel sterkte.
quote:
Je ouders hebben je luier verschoond en je opgevoed en nu krijgen ze stank voor dank??
.!
U MAD?
Hmm ja ik heb ook zelf al menig psycholoog bezochtquote:Op woensdag 26 juni 2013 10:05 schreef YogaLove het volgende:
Wanneer je in een gezin opgroeit, zijn er altijd patronen (die je ouders ook onbewust hebben overgenomen van hun opvoeding).
Op een gegeven moment kan het dus zijn, dat je uit dat patroon wilt omdat het je niet helpt bij je ontwikkeling.
Ik herken het een beetje want ik heb heel veel moeite gehad om te ontwikkelen door de 'bagage' van vroeger.
Mij heeft het geholpen om voor mezelf hulp te zoeken en alle patronen uit te pluizen en mijn automatische (in de jeugd onbewust aangeleerde) reacties te bekijken.
Je ouders kun je niet veranderen, maar wel je eigen reactie op hun gedrag en daar kunnen ze uiteindelijk ook door veranderen naar jou toe.
o.a. cognitieve gedragstherapie gedaan enzo. Dus dat heeft inderdaad zeker wel geholpen. Met mij zelf gaat het overigens nu uitstekend, alleen dit gedoe met mijn moeder belemmert natuurlijk een hoop. Maar ik ben er een beetje klaar mee dat ik altijd maar degene moet zijn die zich aanpast. Om maar even in relatietermen te blijven: zo zijn we niet getrouwd 
Bedankt voor de lieve reacties 
Ik ga vandaag meteen de Linda kopen. En dat boek zal ik ook even opzoeken. Meer tips zijn nog steeds welkom
Ik ga vandaag meteen de Linda kopen. En dat boek zal ik ook even opzoeken. Meer tips zijn nog steeds welkom
Ik heb geen contact meer met mijn vader, dat heb ik zo'n 15 jaar geleden verbroken en daar voel ik me nog steeds erg prettig bij.
Bij mij was het wel een iets andere situatie maar dat het je moeder is wil niet zeggen dat ze dan ook recht heeft om in je leven te zijn, dat moet ze verdienen.
Bij mij was het wel een iets andere situatie maar dat het je moeder is wil niet zeggen dat ze dan ook recht heeft om in je leven te zijn, dat moet ze verdienen.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Ik heb ook al een paar jaar geen contact meer met mijn vader. Op een gegeven moment hield ik op met contact zoeken en toen was het 3 jaar stil.
Toen belde hij een keer ineens op dat hij 5000 euro nodig had omdat hij anders op straat kwam te staan (onzin, want hij heeft een woning van 2.5 ton zonder hypotheek) en ik moest dat maar even overmaken want ik had een goede baan. Geen 'hallo, hoe is het met je' oid, na 3 jaar.
Dus toen heb ik dat maar niet gedaan en opgehangen. Sindsdien is het weer stil. Mis er niks aan en voel me er prima bij.
Veel mensen die zo'n situatie niet hebben meegemaakt zeggen: "ja, maar het blijft toch je vader" en dit en dat. Dat je spijt krijgt als het te laat is. Nou...nee. Ik mis er niks aan. Als hij dood is heb ik er net zoveel contact mee als nu.
Dus.
Groetjes,
K.
Toen belde hij een keer ineens op dat hij 5000 euro nodig had omdat hij anders op straat kwam te staan (onzin, want hij heeft een woning van 2.5 ton zonder hypotheek) en ik moest dat maar even overmaken want ik had een goede baan. Geen 'hallo, hoe is het met je' oid, na 3 jaar.
Dus toen heb ik dat maar niet gedaan en opgehangen. Sindsdien is het weer stil. Mis er niks aan en voel me er prima bij.
Veel mensen die zo'n situatie niet hebben meegemaakt zeggen: "ja, maar het blijft toch je vader" en dit en dat. Dat je spijt krijgt als het te laat is. Nou...nee. Ik mis er niks aan. Als hij dood is heb ik er net zoveel contact mee als nu.
Dus.
Groetjes,
K.
Ook ik heb jaren terug met mijn vader gebroken. De verhouding met hem was voor mij ronduit ongezond en daarom heb ik vlak voor mijn zeventiende verjaardag alle banden verbroken. Geen moment spijt van gehad. Hij heeft op mijn zeventiende verjaardag via een bosje Fleurop-bloemen nog een halfslachtige poging gedaan contact te leggen ('Gefeliciteerd, je vader'), maar daar is het bij gebleven. Vervolgens hoorde ik her en der dat hij verkondigde twee kinderen te hebben: mijn broer en zus.
Dit is een van de betere beslissingen geweest.
Mijn vader is alweer wat jaren terug overleden. Toen hij op zijn sterfbed lag, heb ik nog even met de gedachte gespeeld hem te bezoeken. Maar na wikken, wegen en veel praten met vrienden, kwam ik tot de conclusie dat me dat niet hetgeen zou brengen wat ik stiekem zocht en dat het me waarschijnlijk alleen maar weer terug zou werpen.
Wel heb ik op zijn begrafenis het contact hersteld met een broer van mijn vader en die is me erg dierbaar en vice versa. Zonder woorden snapt hij het hoe en waarom.
Dit is een van de betere beslissingen geweest.
Mijn vader is alweer wat jaren terug overleden. Toen hij op zijn sterfbed lag, heb ik nog even met de gedachte gespeeld hem te bezoeken. Maar na wikken, wegen en veel praten met vrienden, kwam ik tot de conclusie dat me dat niet hetgeen zou brengen wat ik stiekem zocht en dat het me waarschijnlijk alleen maar weer terug zou werpen.
Wel heb ik op zijn begrafenis het contact hersteld met een broer van mijn vader en die is me erg dierbaar en vice versa. Zonder woorden snapt hij het hoe en waarom.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik heb het een poos terug gehad , even een boel afstand genomen van mijn ouders omdat mijn moeder psychisch ziek is en nogal raar is , juist van de periode geen contact heeft ze toch wel wat geleerd en ik heb zelf ook wel geleerd wat meer afstand tussen mijn ouders te nemen want dat was toch wel iets wat gewoon moest.
Ik denk gewoon dat je even voor jezelf niet meteen contact hoeft stoppen maar even een time-out en zien hoe dat werkt en dat als je denkt van dit is toch goed juist even de knoop doorhakken, dan heb je het namelijk niet impulsief gedaan en is daar even wat tijd over gegaan.
Ik denk gewoon dat je even voor jezelf niet meteen contact hoeft stoppen maar even een time-out en zien hoe dat werkt en dat als je denkt van dit is toch goed juist even de knoop doorhakken, dan heb je het namelijk niet impulsief gedaan en is daar even wat tijd over gegaan.
Soms is breken een goed idee maar bedenk wel dat er vaak geen weg meer terug is
je kunt ook afstand nemen zonder daadwerkelijk te breken en kijken wat dat je brengt. Breken kan dan altijd nog
Ik heb toen voor afstand gekozen en nu gaat het voortaan redelijk.
je kunt ook afstand nemen zonder daadwerkelijk te breken en kijken wat dat je brengt. Breken kan dan altijd nog
Ik heb toen voor afstand gekozen en nu gaat het voortaan redelijk.
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Netjes je grens aan blijven geven. Tot hier en niet verder. Dan heeft ze dat te accepteren.quote:
[..]
Hmm ja ik heb ook zelf al menig psycholoog bezocht
En ik ben het ook eens met wat de 2 users boven mij zeggen.
True, maar dit speelt al een jaartje of 7 en afstand nemen is ook mijn tactiek geweest de laatste jaren, alleen krijgt mijn moeder het toch weer steeds voor elkaar me lastig te vallen.quote:Op woensdag 26 juni 2013 12:01 schreef rhubarbje het volgende:
Soms is breken een goed idee maar bedenk wel dat er vaak geen weg meer terug is
je kunt ook afstand nemen zonder daadwerkelijk te breken en kijken wat dat je brengt. Breken kan dan altijd nog
Ik heb toen voor afstand gekozen en nu gaat het voortaan redelijk.
Maar idd, ik wil niks impulsiefs doen, dus het is maar even afwachten...
nee je laat haar je lastig vallenquote:
[..]
True, maar dit speelt al een jaartje of 7 en afstand nemen is ook mijn tactiek geweest de laatste jaren, alleen krijgt mijn moeder het toch weer steeds voor elkaar me lastig te vallen.
sorry maar jij hebt hier net zo veel rol in als zij
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Ja dat klopt, ts blijf je grens duidelijk aangeven en neem desnoods meer afstand. Je hóeft niet op haar te reageren. (is er schuldgevoel als je niet reageert?).quote:
[..]
nee je laat haar je lastig vallen
sorry maar jij hebt hier net zo veel rol in als zij
Ja daar hebben jullie ook wel gelijk in, ik heb inderdaad soms wel schuldgevoel of ik heb medelijden met haar. De laatste jaren ook wel geleerd dat ik dat niet moet doen, maar het blijft lastig.
Ik denk juist dat je dus meer moet leren voor jezelf te gaan en eigen keuzes en dat is best moeilijk als je een moeder hebt die heel veeleisend is en het vaak om haar laat draaien.quote:
Ja daar hebben jullie ook wel gelijk in, ik heb inderdaad soms wel schuldgevoel of ik heb medelijden met haar. De laatste jaren ook wel geleerd dat ik dat niet moet doen, maar het blijft lastig.
Dat is bij mij juist ook zo'n valkuil geweest dat ik me steeds aan haar moest aanpassen wat eigenlijk totaal niet kon dat ik daarin mezelf een beetje vergat.
Focus even op je eigen leven je eigen dingen en probeer niet te veel mee te gaan in haar ding.
Ja schuldgevoel en medelijden zijn inderdaad lastig.
Echter het blijft háár ding en daarover kun jij de verantwoordelijkheid niet op je nemen.
En je kunt haar ook niet veranderen (helaas).
Zij is zo en blijkbaar is ze er zo tevreden mee, anders deed ze wel wat anders.
Dat wil niet zeggen dat je daarin mee moet gaan.
Echter het blijft háár ding en daarover kun jij de verantwoordelijkheid niet op je nemen.
En je kunt haar ook niet veranderen (helaas).
Zij is zo en blijkbaar is ze er zo tevreden mee, anders deed ze wel wat anders.
Dat wil niet zeggen dat je daarin mee moet gaan.
Dit. Het is inderdaad haar ding, zij maakt keuzes waar ze zelf verantwoordelijk voor is.quote:
Ja schuldgevoel en medelijden zijn inderdaad lastig.
Echter het blijft háár ding en daarover kun jij de verantwoordelijkheid niet op je nemen.
En je kunt haar ook niet veranderen (helaas).
Zij is zo en blijkbaar is ze er zo tevreden mee, anders deed ze wel wat anders.
Dat wil niet zeggen dat je daarin mee moet gaan.
Wat mij ook erg heeft geholpen, is verwachtingen bijstellen. Dat voorkomt (of vermindert) teleurstellingen. Op het moment dat het je minder raakt, wordt de omgang in mijn ervaring wat makkelijker.
Probeer te accepteren dat ze op bepaalde vlakken geen moeder voor je zal zijn, of in ieder niet zoals jij het graag zou willen.
Verder wat al gezegd is, grenzen en afstand bewaken. Wees daar duidelijk en consequent in.
"The problem with common sense is that most people are morons."
jaa helemaal mee eens!quote:
[..]
Dit. Het is inderdaad haar ding, zij maakt keuzes waar ze zelf verantwoordelijk voor is.
Wat mij ook erg heeft geholpen, is verwachtingen bijstellen. Dat voorkomt (of vermindert) teleurstellingen. Op het moment dat het je minder raakt, wordt de omgang in mijn ervaring wat makkelijker.
Probeer te accepteren dat ze op bepaalde vlakken geen moeder voor je zal zijn, of in ieder niet zoals jij het graag zou willen.
Verder wat al gezegd is, grenzen en afstand bewaken. Wees daar duidelijk en consequent in.
Klinkt raar maar het is uiteindelijk maar je ouders. Een band waarvoor jijzelf niet gekozen hebt. Mijn moeder speelde ook graag op mijn schuldgevoel maar daar moet je boven staan. Ik heb nu sinds enkele jaren geen enkel contact meer, beste beslissing die ik ooit gemaakt heb.
Even though we disagree, give a kiss 'cause life could be the death of me.
Daar ben ik het mee eens. Wat ik lees uit je reacties (van de TS dus) is dat jij je schuldig voelt als je er niet aan mee doet / wil doen of je rot voelt als je er wel aan mee doet. Beide werken dus niet dus maar 1 mogelijkheid en dat is afstand nemen, negeren (en eventueel breken).quote:
Ja schuldgevoel en medelijden zijn inderdaad lastig.
Echter het blijft háár ding en daarover kun jij de verantwoordelijkheid niet op je nemen.
En dat is waar. Wat al eerder geschreven is hier, jij laat je lastigvallen. Waarom zou ze veranderen, voor haar gaat het prima zo. Jij gaat iedere keer in therapie, wringt je in allerlei bochten etc. etc.. Zij hoeft niets te doen, jij doet uiteindelijk toch wel wat zij wil.quote:En je kunt haar ook niet veranderen (helaas).
Zij is zo en blijkbaar is ze er zo tevreden mee, anders deed ze wel wat anders.
Ik kan je nu al vertellen dat zij echt niet met jou in therapie gaat. Enige wat jij moet doen is voor jezelf kiezen en de afstand nemen die jij graag wil. Laat je niet meer lastig vallen, houdt haar bewust op afstand en zeg dat ook tegen haar als ze bv bij je voor de deur staat. Misschien dat dan ooit het kwartje zal vallen bij haar. Dat als ze contact met je wil dat zij dan moet veranderen...
Veel succes en sterkte in ieder geval...
Heel herkenbaar, je bent hier niet alleen in. Maar je bent wel de enige die voor jezelf keuzes kan maken.
Zoals anderen hierboven al zeggen: je ouders zullen niet veranderen, zeker niet als jij steeds offers brengt en ze zelf de noodzaak zien. Ik heb de mijne gesmeekt om iets te doen toen ze bijna uit huis gezet werden, maar nu tien jaar later is er nog niets veranderd. Ik houd nu zo'n vier jaar volledig afstand, zie ze niet eens bij feestdagen en verjaardagen. Dat blijft moeilijk, maar het scheelt wel een hoop verdriet, frustratie en uiteindelijk brengt het ook rust omdat je niet steeds met dezelfde problemen geconfronteerd wordt. Heel veel sterkte!
Zoals anderen hierboven al zeggen: je ouders zullen niet veranderen, zeker niet als jij steeds offers brengt en ze zelf de noodzaak zien. Ik heb de mijne gesmeekt om iets te doen toen ze bijna uit huis gezet werden, maar nu tien jaar later is er nog niets veranderd. Ik houd nu zo'n vier jaar volledig afstand, zie ze niet eens bij feestdagen en verjaardagen. Dat blijft moeilijk, maar het scheelt wel een hoop verdriet, frustratie en uiteindelijk brengt het ook rust omdat je niet steeds met dezelfde problemen geconfronteerd wordt. Heel veel sterkte!
Eens met bovenstaande.quote:
Wat mij ook erg heeft geholpen, is verwachtingen bijstellen. Dat voorkomt (of vermindert) teleurstellingen. Op het moment dat het je minder raakt, wordt de omgang in mijn ervaring wat makkelijker.
Probeer te accepteren dat ze op bepaalde vlakken geen moeder voor je zal zijn, of in ieder niet zoals jij het graag zou willen.
Verder wat al gezegd is, grenzen en afstand bewaken. Wees daar duidelijk en consequent in.
Ik heb toen ik een jaar of 30 was een half jaar geen contact gehad met mijn moeder. Ik had die tijd nodig om zelf stevig te worden, me heel goed te realiseren waar ik voor sta, wat ik wel en niet wilde accepteren van haar en om zelf te groeien.
Tevens heb ik toen (in therapie...) afstand gedaan van het ideaalplaatje dat ik had. Want daar kon mijn moeder (en wrs geen enkele moeder...) nooit aan voldoen. Ik heb me bedacht dat zij toch het voor haar hoogst haalbare heeft gedaan. Ze deed/doet wat ze kan. En dat is niet altijd veel geweest.
Dat heeft mij enorm geholpen. Ik heb nu al weer jaren een redelijk tot soms zelfs goed contact. Ik bewaak mijn grenzen, ik houd afstand wanneer nodig, ik erger me nog regelmatig aan bepaalde zaken, maar ik laat vooral veel bij haar, ipv die dingen op mezelf te betrekken of toe te laten in mijn leven.
En ik ben nu erg blij dat we een gezonder contact hebben. Ze is nl een heel leuke en lieve oma voor mijn zoon. En nu ik zelf moeder ben waardeer ik haar meer dan voorheen.
Sterkte en succes!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Bedankt voor de reacties. Ik heb nog steeds geen reactie van mijn ouders op het therapievoorstel, dit maakt me toch wel enigszins zenuwachtig. Ik moet er wel de hele tijd aan denken. Maar goed, jullie hebben gelijk wat betreft grenzen bewaken en dat ik me laat lastigvallen. Ik kan er verder alleen nog ff niks over zeggen omdat ik dus nog geen reactie van mijn ouders heb, maar ik heb iig elke reactie gelezen en denk er ook over na
Klinkt herkenbaar. Ik heb definitief met mijn vader gebroken na jarenlange terreur van hem, gezeik wat al begon op mijn 19e en waar hij nooit zijn excuses voor heeft aangeboden. Dat deed-ie sowieso nooit. Hij kon mij en mijn broer uitkafferen aan de telefoon, zweeg ons een week dood en belde daarna weer doodleuk op als-ie je nodig had. Ook was je asociaal als je niet à la minute je telefoon opnam als hij belde en als we niet dezelfde avond zijn computer onder de malware wilden opschonen (van afstand, want ik woonde toen al 180km van hem vandaan). Ook had ik het idee meer met een kennis te maken te hebben dan een vader. Ik heb nog nooit wijs, vaderlijk advies van hem gehad. Hij deelde dingen met me die je moet delen met een goede vriend of vriendin en niet je kinderen. Ik was vooral een uitlaatklep voor hém, andersom niet.
Het is uit de hand gelopen toen hij een nieuwe vriendin kreeg na al enkele jaren emotioneel gezeik en scheidingsdreigementen van beide ouders waar ze mij continue bij betrokken. Ik had het zelf moeilijk in die tijd, maar daar hadden ze geen oog voor, en passant was-ie nog even beledigend over mijn partner die toen lichamelijk ziek was en toen heb ik besloten van de ene op de andere dag dat ik er hélemaal klaar mee was.
Ik heb nooit spijt gehad van die breuk, omdat ik rond mijn 27e al van het idee was afgestapt dat hij mijn vader was, omdat ik die band toch nooit met hem zou kunnen krijgen. Hem beschouwen als kennis was beter voor mijn gemoedsrust. Als je alleen maar gefrustreerd wordt van een ouder-kindrelatie of als de rollen zijn omgedraaid, dan vind ik het geen foute beslissing het contract te verbreken. Vaak word er gelukkiger van, omdat je niet meer hoeft te voldoen aan hun onmogelijke verwachtingen.
[ Bericht 0% gewijzigd door SEMTEX op 27-06-2013 14:40:02 ]
Het is uit de hand gelopen toen hij een nieuwe vriendin kreeg na al enkele jaren emotioneel gezeik en scheidingsdreigementen van beide ouders waar ze mij continue bij betrokken. Ik had het zelf moeilijk in die tijd, maar daar hadden ze geen oog voor, en passant was-ie nog even beledigend over mijn partner die toen lichamelijk ziek was en toen heb ik besloten van de ene op de andere dag dat ik er hélemaal klaar mee was.
Ik heb nooit spijt gehad van die breuk, omdat ik rond mijn 27e al van het idee was afgestapt dat hij mijn vader was, omdat ik die band toch nooit met hem zou kunnen krijgen. Hem beschouwen als kennis was beter voor mijn gemoedsrust. Als je alleen maar gefrustreerd wordt van een ouder-kindrelatie of als de rollen zijn omgedraaid, dan vind ik het geen foute beslissing het contract te verbreken. Vaak word er gelukkiger van, omdat je niet meer hoeft te voldoen aan hun onmogelijke verwachtingen.
[ Bericht 0% gewijzigd door SEMTEX op 27-06-2013 14:40:02 ]
Kierkegaard: Life Can Only Be Understood Backwards, But It Must Be Lived Forwards
Klein beetje lang verhaal geworden. Hoop dat je er iets aan hebt.
Mijn ouders hadden geen traditionele relatie. Mijn moeder wilde heel graag kinderen en ze was al wat ouder dus heeft ze ons (ik ben de jongste van drie) gewoon genomen en zou ze wel zien of onze vader een rol in ons leven zou spelen. Mijn vader was een alcoholist, en werd daar aggresief van. Hij had gelukkig een drukke baan met veel nachtdiensten dus we zagen hem soms weken niet en dan een paar nachten wel. Iedere avond als hij thuis was was het hopen dat mijn ouders geen ruzie zouden hebben. Hij heeft mijn moeder ten minste een keer met een schedelbreuk het ziekenhuis in geslagen. Vriendjes thuis meenemen, dat was haast geen optie, ik was als de dood voor rare dingen die ik moest verklaren. Ook overdag was het al treiteren, vervelen en drinken. We hadden het best breed, gingen vaak op vakantie. Daar wordt altijd vol lof over gepraat, dat ik dat toch maar heb kunnen doen, maar ik herrinner me alleen de constante ruzies, de weglopen uit restaurants van mijn moeder omdat mijn vader vervelend was, het nooit gewoon eens normaal gezellig zijn, alles moest geforceerd. Van de buitenkant hadden we alles, binnen in huis was het altijd ellende.
Toen ik een jaar of 13 was heeft mijn moeder onder druk van ons drie de relatie compleet gebroken. Toen besloot ik dat ik geen contact wilde. Ik was nog bang op iedere straathoek dat hij daar ineens stond. Hij wist immers precies waar ik woonde, waar ik sportte etc. Ik kreeg een jaar of twee later ofzo op mijn verjaardag nog een bos bloemen met een misselijke kaart. Die heb ik wegegooid zonder ooit iemand erover te vertellen (tot de dag van vandaag). Ik was echt heel blij dat ik alleen thuis was toen die bezorgd werd. Verder heeft hij onze hond ontvoerd een keer, en die is niet veel later overleden (heb onze hond nooit meer gezien sinds de ontvoering). Mijn zussen wilden allebei nog wel contact met hem. Iedere keer als hij belde hing ik op, maar mijn zussen maakten afspraak na afspraak met hem die hij nooit nakwam. Samen uit eten enzo. Toen kwam een jaar of vijf geleden het telefoontje van een heel ver familielid dat hij was overleden. Mijn moeder en zussen hebben weken lopen huilen, maar ik was zo blij. Eindelijk vrij, eindelijk niet meer bang. Eindelijk verder. Eerste wat mijn moeder zei was 'bel je werk maar af' terwijl ik echt lekker wilde werken zonder gedachten over mijn vader, want ze zaten daar op de bank de hele dag te huilen met zijn allen. Mijn moeder vertelde veel later nog dat ze had gehoopt op een toekomst met hem zodra wij allemaal een eigen huis hadden, omdat ze niet wilde dat hij alleen overleed zoals nu het geval was. Dat vond ze blijkbaar heel erg. Ook mijn zussen vonden het verschrikkelijk dat ze nooit meer een band met hem hebben kunnen hebben.
Ik heb lang geworsteld met het feit dat zij mij compleet niet snapten en gevoelloos vonden. Maar ik sta nu nog compleet achter mijn beslissing zo'n tien jaar na het contact verbreken. Er zijn ook een hoop mensen die denken dat ik het niet goed heb verwerkt, of dat al dat verdriet later nog komt. Maar ik ben ervan overtuigd dat het bij mij allemaal wat zwaarder heeft getild omdat ik nog heel jong was toen alles gebeurde, mijn zussen hebben ook de wat jongere minder vervelende vader gekend. De leuke kant zeg maar. Wat het nu echt is dat zullen we nooit weten.
Ik ken ook een ander verhaal, ouders uit elkaar, moeder bleek al maanden emotioneel vreemd te gaan met de man met wie ze later is gaan samenwonen. Toen hebben de kinderen (vrienden van mij) besloten om geen contact meer met haar te hebben omdat ze dat zo verzwegen had en het zo van de een op andere dag was gebeurd dat uit elkaar gaan. Dat snapte ik dan minder goed. In mijn ogen was dat een liefdevolle moeder die er altijd was geweest voor haar kinderen, maar was ze gewoon verliefd geworden op een ander. Ze had het vast netter kunnen doen, maar in vergelijking met mijn ervaringen vond ik dat zeker geen reden om al het contact te verbreken.
Uiteindelijk is het je eigen keuze of je contact verbreekt of niet. De tip die ik wil geven is, bekijk het eens van een andere kant. Hoe 'erg' is nu werkelijk wat je is aangedaan en staat dat in verhouding met het 'compleet contact verbreken'? Als je erachter staat en je alle gevolgen beseft dan kan er niets van spijt komen denk ik.
Sorry als het een beetje chaotisch verhaal is geworden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tegan op 28-06-2013 22:33:29 ]
Mijn ouders hadden geen traditionele relatie. Mijn moeder wilde heel graag kinderen en ze was al wat ouder dus heeft ze ons (ik ben de jongste van drie) gewoon genomen en zou ze wel zien of onze vader een rol in ons leven zou spelen. Mijn vader was een alcoholist, en werd daar aggresief van. Hij had gelukkig een drukke baan met veel nachtdiensten dus we zagen hem soms weken niet en dan een paar nachten wel. Iedere avond als hij thuis was was het hopen dat mijn ouders geen ruzie zouden hebben. Hij heeft mijn moeder ten minste een keer met een schedelbreuk het ziekenhuis in geslagen. Vriendjes thuis meenemen, dat was haast geen optie, ik was als de dood voor rare dingen die ik moest verklaren. Ook overdag was het al treiteren, vervelen en drinken. We hadden het best breed, gingen vaak op vakantie. Daar wordt altijd vol lof over gepraat, dat ik dat toch maar heb kunnen doen, maar ik herrinner me alleen de constante ruzies, de weglopen uit restaurants van mijn moeder omdat mijn vader vervelend was, het nooit gewoon eens normaal gezellig zijn, alles moest geforceerd. Van de buitenkant hadden we alles, binnen in huis was het altijd ellende.
Toen ik een jaar of 13 was heeft mijn moeder onder druk van ons drie de relatie compleet gebroken. Toen besloot ik dat ik geen contact wilde. Ik was nog bang op iedere straathoek dat hij daar ineens stond. Hij wist immers precies waar ik woonde, waar ik sportte etc. Ik kreeg een jaar of twee later ofzo op mijn verjaardag nog een bos bloemen met een misselijke kaart. Die heb ik wegegooid zonder ooit iemand erover te vertellen (tot de dag van vandaag). Ik was echt heel blij dat ik alleen thuis was toen die bezorgd werd. Verder heeft hij onze hond ontvoerd een keer, en die is niet veel later overleden (heb onze hond nooit meer gezien sinds de ontvoering). Mijn zussen wilden allebei nog wel contact met hem. Iedere keer als hij belde hing ik op, maar mijn zussen maakten afspraak na afspraak met hem die hij nooit nakwam. Samen uit eten enzo. Toen kwam een jaar of vijf geleden het telefoontje van een heel ver familielid dat hij was overleden. Mijn moeder en zussen hebben weken lopen huilen, maar ik was zo blij. Eindelijk vrij, eindelijk niet meer bang. Eindelijk verder. Eerste wat mijn moeder zei was 'bel je werk maar af' terwijl ik echt lekker wilde werken zonder gedachten over mijn vader, want ze zaten daar op de bank de hele dag te huilen met zijn allen. Mijn moeder vertelde veel later nog dat ze had gehoopt op een toekomst met hem zodra wij allemaal een eigen huis hadden, omdat ze niet wilde dat hij alleen overleed zoals nu het geval was. Dat vond ze blijkbaar heel erg. Ook mijn zussen vonden het verschrikkelijk dat ze nooit meer een band met hem hebben kunnen hebben.
Ik heb lang geworsteld met het feit dat zij mij compleet niet snapten en gevoelloos vonden. Maar ik sta nu nog compleet achter mijn beslissing zo'n tien jaar na het contact verbreken. Er zijn ook een hoop mensen die denken dat ik het niet goed heb verwerkt, of dat al dat verdriet later nog komt. Maar ik ben ervan overtuigd dat het bij mij allemaal wat zwaarder heeft getild omdat ik nog heel jong was toen alles gebeurde, mijn zussen hebben ook de wat jongere minder vervelende vader gekend. De leuke kant zeg maar. Wat het nu echt is dat zullen we nooit weten.
Ik ken ook een ander verhaal, ouders uit elkaar, moeder bleek al maanden emotioneel vreemd te gaan met de man met wie ze later is gaan samenwonen. Toen hebben de kinderen (vrienden van mij) besloten om geen contact meer met haar te hebben omdat ze dat zo verzwegen had en het zo van de een op andere dag was gebeurd dat uit elkaar gaan. Dat snapte ik dan minder goed. In mijn ogen was dat een liefdevolle moeder die er altijd was geweest voor haar kinderen, maar was ze gewoon verliefd geworden op een ander. Ze had het vast netter kunnen doen, maar in vergelijking met mijn ervaringen vond ik dat zeker geen reden om al het contact te verbreken.
Uiteindelijk is het je eigen keuze of je contact verbreekt of niet. De tip die ik wil geven is, bekijk het eens van een andere kant. Hoe 'erg' is nu werkelijk wat je is aangedaan en staat dat in verhouding met het 'compleet contact verbreken'? Als je erachter staat en je alle gevolgen beseft dan kan er niets van spijt komen denk ik.
Sorry als het een beetje chaotisch verhaal is geworden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tegan op 28-06-2013 22:33:29 ]
Nou ik heb mijn ouders vandaag gezien en het was weer dramatisch. Ben boos bij mijn moeder weggelopen, of nouja boos, eerder zo van fuck you je stikt er maar in. Met vader nog wel redelijk contact. Bleek dat hij mijn mail waarin ik over therapie ben begonnen helemaal niet heb gelezen. Hoog care-level dus. Ik heb nu gezegd: laat maar, ik bewaar mijn afstand en zij hopelijk ook. Ik hoef haar dus ook ff niet meer te spreken. Eerlijk gezegd heb ik wat ze vanavond weer allemaal zei nog wel vrij goed van mezelf kunnen laten afglijden. Het waren gewoon weer een hoop onzinnige verwijten waarvan ik dacht ja, ga lekker tegen een muur praten, ik luister niet meer. Ik heb dus ook op een gegeven moment gezegd dat ik genoeg had gehoord van haar en niet meer naast haar wenste te zitten. Toen ben ik weggelopen zonder doei te zeggen (ik was met mijn moeder naar een concertje van mijn vader, alleen wist ik op het moment van de kaartjes kopen niet dat zij er ook zou zijn)
En Tante betje, je hebt gelijk ben ik bang toen ik vanavond weer met haar aan het bekvechten was, dacht ik echt van lol die therapie gaat er nooit komen. Het is gewoon onfuckingmogelijk. Luisteren ho maar, alleen maar zeiken. Dus ik hou nu mijn afstand en hoef de komende tijd geen contact met haar. Maar ze kreeg me wel weer bijna aan het huilen godverdomme. Ik heb me flink moeten inhouden, maar het liefst had ik tegen haar gezegd dat ik haar haat. Anyway, sorry, moet me niet zo laten meeslepen, probeer er echt boven te staan...
En Tante betje, je hebt gelijk ben ik bang
toen ik vanavond weer met haar aan het bekvechten was, dacht ik echt van lol die therapie gaat er nooit komen. Het is gewoon onfuckingmogelijk. Luisteren ho maar, alleen maar zeiken. Dus ik hou nu mijn afstand en hoef de komende tijd geen contact met haar. Maar ze kreeg me wel weer bijna aan het huilen godverdomme. Ik heb me flink moeten inhouden, maar het liefst had ik tegen haar gezegd dat ik haar haat. Anyway, sorry, moet me niet zo laten meeslepen, probeer er echt boven te staan...
quote:
Er staat een heel artikel over in de Linda, verschillende verhalen. Een van hen heeft er ook een boek over geschreven.
'De Japanners juichen, het net beweegt, maar de vis is niet gevangen.' http://www.youtube.com/watch?v=hzHKKo1oKD0
Ja heb de Linda gelezen idd. Was wel boeiend om te lezenquote:
boek heb ik ook al besteld en binnen, maar nog niet aan toegekomen.
Pardon, het zijn maar je ouders?quote:Op woensdag 26 juni 2013 16:42 schreef Seikcid het volgende:
Klinkt raar maar het is uiteindelijk maar je ouders. Een band waarvoor jijzelf niet gekozen hebt. Mijn moeder speelde ook graag op mijn schuldgevoel maar daar moet je boven staan. Ik heb nu sinds enkele jaren geen enkel contact meer, beste beslissing die ik ooit gemaakt heb.
Mijn ouders.
Ik ga blijvend super verdrietig zijn als ik een van m'n ouders kwijtraak.
Ja heel fijn dat je het goed met je ouders kan vinden maar niet iedereen heeft even fijne ouders hoorquote:
[..]
Pardon, het zijn maar je ouders?
Mijn ouders.
Sommige mensen mogen ook wel eens naar zichzelf kijken ipv de schuld per definitie bij de ouders te leggen. Interesseert mij verder ook niet. Ik val over de reactie: 'het zijn maar je ouders'. Dat is namelijk niet zo. Anders was het ook niet zo moeilijk om het contact te verbreken.quote:
[..]
Ja heel fijn dat je het goed met je ouders kan vinden maar niet iedereen heeft even fijne ouders hoor
En als je nou ouders hebt die psychisch ziek zijn ?? Dan valt er weinig naar jezelf te kijken. En ja soms is het niet makkelijk maar soms is het wel nodig omdat je er zelf aan onder door gaat . En dan zijn het wel je ouders maar dan zijn soms toch de momenten dat je toch echt voor jezelf moet kiezen. En er is heus wel een tweestrijd hoor want je zou ergens graag willen dat je ouders had die zich als ouders gedroegen, en dan kan je best jaloers zijn op andere die wel een goede band hebben .quote:
[..]
Sommige mensen mogen ook wel eens naar zichzelf kijken ipv de schuld per definitie bij de ouders te leggen. Interesseert mij verder ook niet. Ik val over de reactie: 'het zijn maar je ouders'. Dat is namelijk niet zo. Anders was het ook niet zo moeilijk om het contact te verbreken.
Hoe zie je contact verbreken? Door te zeggen van ik wil niks meer van je horen ofzo? Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt met m'n ouders en ik was het gezeik/manipulatie ook stront zat en ik wilde ook gewoon al het contact verbreken door dat duidelijk te zeggen. Echter heb ik besloten om gewoon een tijd lang nergens meer op te reageren en dat resulteerde in dat mijn moeder uiteindelijk huilend in m'n voicemailberichten zat(daar ging wel een maand of 10 over heen) met de vraag of ik alsjeblieft iets kon laten horen.
Misschien moet je daar eens mee beginnen? Direct op een drastische manier contact verbreken is eigenlijk niet echt goed denk ik.
Misschien moet je daar eens mee beginnen? Direct op een drastische manier contact verbreken is eigenlijk niet echt goed denk ik.
DM/PM maar, geen zin om mijn halve leven op Fokje te gooien, maar laten we het erop houden dat ik mijn moeder al 4 jaar lang niet spreek/zie, tenzij ze me nodig heeft om mijn vader te willen naaien.
T2K; "Je posts zijn leuker dan je lijstje"
-Scorpion_17
-Scorpion_17
Hmhm, dat ga ik nu ook doenquote:
Hoe zie je contact verbreken? Door te zeggen van ik wil niks meer van je horen ofzo? Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt met m'n ouders en ik was het gezeik/manipulatie ook stront zat en ik wilde ook gewoon al het contact verbreken door dat duidelijk te zeggen. Echter heb ik besloten om gewoon een tijd lang nergens meer op te reageren en dat resulteerde in dat mijn moeder uiteindelijk huilend in m'n voicemailberichten zat(daar ging wel een maand of 10 over heen) met de vraag of ik alsjeblieft iets kon laten horen.
Misschien moet je daar eens mee beginnen? Direct op een drastische manier contact verbreken is eigenlijk niet echt goed denk ik.
ik ga idd nu niet zeggen van ik wil je nooit meer zien. Ik ga de komende tijd alleen niks van me laten horen.
Overigens vind ik het best wel shocking dat dit toch zo leeft, te zien aan alleen al het aantal views van dit topic en het aantal dms/pms die ik krijg. Maar toch is het nog een groot taboe in de samenleving, want je ouders zijn heilig. Anyway, ik ben gisteravond ook begonnen in het boek van Marloes Hospes, leest erg fijn. Voordat ik het wist was ik al een uur aan het lezen. Héél veel herkenning in dat boek, echt bizar. Ik dacht ik kan letterlijk alles roze markeren wat ik herken. Dus bedankt voor de tip voor dat boek
Wat deed je trouwens toen je moeder huilend je voicemail insprak? Heb je daar op gereageerd?quote:
Hoe zie je contact verbreken? Door te zeggen van ik wil niks meer van je horen ofzo? Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt met m'n ouders en ik was het gezeik/manipulatie ook stront zat en ik wilde ook gewoon al het contact verbreken door dat duidelijk te zeggen. Echter heb ik besloten om gewoon een tijd lang nergens meer op te reageren en dat resulteerde in dat mijn moeder uiteindelijk huilend in m'n voicemailberichten zat(daar ging wel een maand of 10 over heen) met de vraag of ik alsjeblieft iets kon laten horen.
Misschien moet je daar eens mee beginnen? Direct op een drastische manier contact verbreken is eigenlijk niet echt goed denk ik.
Zit zelf ook in het proces afstand te nemen van mijn ouders. Maar niet om ze nooit meer te zien maar wel om onder de bemoeienis van mijn moeder uit te komen. Ze denkt dat ze weet wat het beste voor mij is en probeert daar alles aan te doen mij die kant op te krijgen.
Zo heeft ze twee weken terug de crisisdienst op mij afgestuurd omdat ik 6 uur niets van me heb laten horen. Politie in huis, psychiater erbij de hele rotzooi. "We hoorden dat hier een zelfmoord was" zei de politie. Nou lekker dan, zit je op je zondagmiddag lekker een spelletje te doen.
Nou heb ik wel ietwat een verleden en zit ik op de juiste weg om samen met wat hulp (meer een lifestyle coaching) me op de juiste weg te krijgen. Vrij onschuldig dus.
Nou was ik daar individueel al 3 maanden mee bezig en ik had het gevoel dat het goed ging en dat het de goede weg op ging. Maar goed de crisispsychiater zag "iets" aan mij. Ik heb nog gevraagd wat dat "iets" dan was, maar dat kon ze niet uitleggen.
Lang verhaal kort: huidige vrije behandeling durfde het niet meer aan ivm crisisdienst, naar een of ander vaag psychiatrisch ziekenhuis doorverwezen om weer helemaal opnieuw te beginnen met medicijnen. Ja niet dus.
Na 2 weken kloten nu toch eindelijk die lui zover gekregen om gewoon de oude behandeling te hervatten maar wel aangegeven dat ik voorlopig geen contact met mijn moeder wil.
Met mijn vader heb ik al een band zoals ik dat zou willen; een wat meer adviserende rol ipv een dwingende sturende rol en vooral bemoeiende rol.
Over een paar maanden/jaar of weet ik veel als ik mijn plekje heb gevonden neem ik wel weer contact op. Ik begrijp dat het uit een goed hart komt, maar het werkt averechts alles gaat kapot zo.
Zo heeft ze twee weken terug de crisisdienst op mij afgestuurd omdat ik 6 uur niets van me heb laten horen. Politie in huis, psychiater erbij de hele rotzooi. "We hoorden dat hier een zelfmoord was" zei de politie. Nou lekker dan, zit je op je zondagmiddag lekker een spelletje te doen.
Nou heb ik wel ietwat een verleden en zit ik op de juiste weg om samen met wat hulp (meer een lifestyle coaching) me op de juiste weg te krijgen. Vrij onschuldig dus.
Nou was ik daar individueel al 3 maanden mee bezig en ik had het gevoel dat het goed ging en dat het de goede weg op ging. Maar goed de crisispsychiater zag "iets" aan mij. Ik heb nog gevraagd wat dat "iets" dan was, maar dat kon ze niet uitleggen.
Lang verhaal kort: huidige vrije behandeling durfde het niet meer aan ivm crisisdienst, naar een of ander vaag psychiatrisch ziekenhuis doorverwezen om weer helemaal opnieuw te beginnen met medicijnen. Ja niet dus.
Na 2 weken kloten nu toch eindelijk die lui zover gekregen om gewoon de oude behandeling te hervatten maar wel aangegeven dat ik voorlopig geen contact met mijn moeder wil.
Met mijn vader heb ik al een band zoals ik dat zou willen; een wat meer adviserende rol ipv een dwingende sturende rol en vooral bemoeiende rol.
Over een paar maanden/jaar of weet ik veel als ik mijn plekje heb gevonden neem ik wel weer contact op. Ik begrijp dat het uit een goed hart komt, maar het werkt averechts alles gaat kapot zo.
Wie dit leest is een lezer van dit.
De Linda van deze maand? En welk boek?quote:
[..]
Ja heb de Linda gelezen idd. Was wel boeiend om te lezen
Kierkegaard: Life Can Only Be Understood Backwards, But It Must Be Lived Forwards
Volgens heeft mij iedereen in dit topic aardig goed onderbouwd waarom ze niet meer willen. Leuk dat jij liefdevolle, geïnteresseerde ouders hebt, sommige van ons dus niet.quote:
[..]
Sommige mensen mogen ook wel eens naar zichzelf kijken ipv de schuld per definitie bij de ouders te leggen. Interesseert mij verder ook niet. Ik val over de reactie: 'het zijn maar je ouders'. Dat is namelijk niet zo. Anders was het ook niet zo moeilijk om het contact te verbreken.
Kierkegaard: Life Can Only Be Understood Backwards, But It Must Be Lived Forwards
Je ziet waarover mijn reactie gaat hè. Namelijk de algemene zin dat ouders 'maar' ouders zijn. Dat geldt dan voor die persoon, prima, maar zo'n uitspraak moet je niet in z'n algemeen gooien. En ik vind sowieso dat mensen ook wel naar zichzelf mogen kijken in sommige situaties.quote:Op zondag 30 juni 2013 12:15 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Volgens heeft mij iedereen in dit topic aardig goed onderbouwd waarom ze niet meer willen. Leuk dat jij liefdevolle, geïnteresseerde ouders hebt, sommige van ons dus niet.
Ik denk dat de enige manier die veel mensen kennen is, afstand te nemen. Omdat je betrokken blijven voelen bij mensen die niets om jouw gevoel geven, alleen maar pijn doet. Ik snap de uitspraak 'het zijn maar ouders' in die context wel. Ik snap ook dat jij 't niet zo voelt en die uitspraak overtrokken vindt, maar ik denk dat heel veel mensen in dit topic allang al naar zichzelf gekeken hebben, geduld hebben uitgeoefend tot in het oneindige en dat dit écht geen makkelijke beslissing is geweest. Maar soms moet je je grenzen stellen en is het genoeg.quote:
[..]
Je ziet waarover mijn reactie gaat hè. Namelijk de algemene zin dat ouders 'maar' ouders zijn. Dat geldt dan voor die persoon, prima, maar zo'n uitspraak moet je niet in z'n algemeen gooien. En ik vind sowieso dat mensen ook wel naar zichzelf mogen kijken in sommige situaties.
Kierkegaard: Life Can Only Be Understood Backwards, But It Must Be Lived Forwards
|
|
