Okee komtie!
Vanmiddag naar het oude ziekenhuis geweest, hier hebben we de afspraak. Dit ligt vlakbij het nieuwe ziekenhuis. Ik sta ervan te kijken hoe mooi het gerenoveerd is en klets zenuwachtig tegen vriend aan (die heel wijs zijn mond maar houdt). Dan komen er vlak na elkaar twee mevrouwen aanlopen die ons vertellen dat we zo mee naar binnen mogen, even de apparatuur aanzetten. Prima, we komen binnen en deze ene mevrouw stelt zich voor als echoscopiste, de andere mevrouw is versiekundige, zij zal dus gaan duwen en de ander houdt de baby in de gaten. Er wordt uitgelegd wat er gaat gebeuren, we kletsen wat en er wordt gevraagd of we nog vragen hebben, pijntjes of opmerkingen waarmee ze rekening moeten houden. Ik geef aan dat ik niet wil dat ze koste wat kost draaien zal. Als het niet gaat dan gaat het niet, ,en hebben we het in ieder geval geprobeerd. Ook zegt ze er nog even bij dat we niet voor niks zo dicht bij het ziekenhuis zijn, das om in 1 x door te kunnen wanneer de baby niet uit zichzelf hersteld. Dat ene zinnetje wakkert wel een beetje paniek aan bij mij, maar liever te voorzichtig toch?
Ik mag op de tafel/bank klimmen waar eerst een echo wordt gemaakt. Gelukkig, we zijn er niet voor niks, ze ligt nog steeds met haar koppie boven. De echoscopiste geeft aan dat ze wat lastig in beeld te brengen is omdat ze al een flinke meid is (haar moeder ondertussen ook grap ik nog). Het hartje wordt even beluisterd en dan krijg ik van de versiekundige een paar kussens onder mijn knieholtes. Ze gaat eerst proberen de baby voorover te laten duikelen legt ze uit, dit lukt het meest vaak. Ze probeert Puckies kontje uit mijn bekken te wippen en heeft even later onze baby vast. Ik had al wat filmpjes gezien maar dit is wel zo'n gek gezicht... Ze heeft het kontje omhoog en wil naar rechts schuiven. Ze komt tot mijn middel en krijgt dan door dat het hoofdje op de plaats blijft. De echoscopiste helpt een handje en wrijft het hoofdje (met beleid) de goede richting op. De versiekundige wordt iets minder zachtaardig maar blijft mij wel vragen of ik me nog goed voel, of het niet teveel wordt. Logisch ook wel, want het zweet staat op mijn hoofd, ik verslik me zowat in het tegenhouden van mijn tranen. Ze geven aan dat ik veel pijn kan hebben want zo ver als dat ze nu kunnen gaan, kunnen ze niet bij iedereen gaan. De versiekundige gaat nog wat harder duwen en staat echt met haar hele gewicht bovenop mij te duwen, wat echt geen fijn gevoel is. Okee, het doet zeer. Echt pijn! Maar ze geeft aan dat er schot in zit. Het hoofdje schuift iets naar de linkerkant en dat is de bedoeling. Ik wil dus ook niet zeggen dat ze moet stoppen, wie weet... Ze ziet aan mij dat het wel echt heel zeer doet en vraagt nogmaals of het wel gaat. Tuurlijk. Eigenlijk niet, maar ga maar door. Ze gaan nog even door en checken dan even het hartje. Aan de hartslag van onze kleine (dikke, zagen we op de echo

) Puck is niets te merken.
Na het hartje checken gaan we verder. Ik merk dat vriend het niet meer zo leuk vind, hij begint zenuwachtig en heel lief mijn schouder en wang te wrijven, veegt de biggelende tranen van mij wangen af. Het doet wel echt heel zeer, maar wat nou als ze nog even doorgaan...? Beide vrouwen kijken elkaar aan, en zeggen dat deze kant op draaien niet gaat lukken. Weer krijg ik complimenten over het opvangen van de pijn. Er wordt kort even met de echo gekeken of er wat veranderd is, weinig, misschien een paar centimeter opgeschoven. Als ze niet naar voren wil koprollen, dan misschien achterover? Ze gaan het proberen. Weer dat gemene gevoel, ik doe mijn best om te huilen zonder geluid, en staar als een malle naar het beeldscherm waarop net nog een echo te zien was.
Na een kwartiertje stoppen ze, en checken ze Puck haar hartje nog even. Deze baby is standvastig en is zelfs die paar centimeter die ze bereikt hadden weer teruggeschoven. Alles lijkt erop te wijzen dat ze kan draaien, mijn buik bleef soepel, ik kon de pijn aan, er is genoeg ruimte en vruchtwater. We mogen dan ook nog een keer terugkomen om te proberen, krijgen tips met homeopathische dingen die we zouden kunnen proberen, en er wordt gezegd dat het niet onmogelijk is dat ze uit zichzelf nog zal draaien. Nou, het zit mij goed. Laat maar lekker liggen zo. Ik wilde het proberen en dat hebben we gedaan, en hoe... Poehee. We nemen afscheid en bedanken ze voor de moeite, zij gaan nu de verloskundigenpraktijk inlichten dat het niet gelukt is, en mij doorverwijzen naar het ziekenhuis.
Vriend is trots zegt hij later en hij noemt me een bikkelharde moeder.Volgens hem ben ik mijn eigen grens over gegaan door veel meer pijn en druk toe te laten als dat ik vooraf had gedacht. Nou, en ik kan lekker zeggen dat ik alles heb geprobeerd, zelfs grof geweld.
Nu wachten tot we bij de gynaecoloog mogen komen, de opties aanhoren en een keuze maken.
En ik mijn wonden likken vanavond, en mijn blauwe plekken tellen. Maar echt, het waren vriendelijke mevrouwen