Voor het grotere goed hebben wij staten niet de vrijheid gegeven hun wil op te leggen aan andere staten, zeker als er geen mensenrechten geschonden worden, maar er slechts wat minder belastinginkomsten een landje binnen komen stromen.quote:Op zaterdag 22 juni 2013 17:09 schreef Bram_van_Loon het volgende:
Voor het grotere goed hebben wij burgers staten bevoegdheden gegeven die burgers en bedrijven niet hebben.
Als het over Brazilie gaat praat je heel anders, valt mij op.quote:Op zaterdag 22 juni 2013 16:14 schreef El_Matador het volgende:
[..]
Dat naieve bedoel ik.
Geeft niet hoor Bram, dromen is gezond. Als je maar niet bang wordt van de realiteit.
De inheemse bevolking heeft daar weinig in te brengen. Het beleid in deze ex-kolonieen wordt bepaald door een financiele maffia.quote:Op zaterdag 22 juni 2013 17:03 schreef GSbrder het volgende:
[..]
De ene staat doet dat meer dan anderen en gelukkig kunnen landen hun soevereiniteit bewaren als zij dat willen. De Bahama's hoeven geen oorlog te voeren, handelsafspraken te maken en internationale verdragen te sluiten als ze dat niet willen, maar volgens sommige lieden is het voeren van een eigen fiscaal regime welhaast onethisch en zou dat collectief anders moeten.
Dat zouden we ook van Nederland kunnen zeggen, onze fiscale regimes dan maar door Frankrijk en GB laten bepalenquote:Op zaterdag 22 juni 2013 19:18 schreef deelnemer het volgende:
[..]
De inheemse bevolking heeft daar weinig in te brengen. Het beleid in deze ex-kolonieen wordt bepaald door een financiele maffia.
Momenteel wordt het fiscale beleid bepaald door belastingvermijding.quote:Op zaterdag 22 juni 2013 19:32 schreef GSbrder het volgende:
[..]
Dat zouden we ook van Nederland kunnen zeggen, onze fiscale regimes dan maar door Frankrijk en GB laten bepalen?
quote:Wij zijn niet gewoon
Het ongemak in de universitaire wereld, de VU in het bijzonder, wordt door criticasters toegeschreven aan het zich al decennia om zich heen grijpende neoliberalisme en het doorgeslagen marktdenken. De universiteiten zijn echter niet op afstand gezet van de overheid om in relatieve autonomie met marktwerking het universitaire publieke goed te realiseren. Dat zou neoliberaal zijn, maar er is helemaal niet geprivatiseerd en geliberaliseerd. In tegendeel, overheden en controlerende instanties hebben met hun bemoei- en regelzucht de universiteiten steeds vaster in hun greep gekregen. Politici, en vergeet Brussel niet, hebben zo hun eigen legitieme maatschappelijke doelstellingen, die lang niet altijd sporen met de academische aard. Daar komt nog bij dat de overheid altijd te weinig geld heeft, terwijl de universiteiten nauwelijks de ruimte wordt gegeven zelf een verdienmodel te ontwikkelen. Dus moet er steeds kosten-effectiever worden gewerkt. En dat trekt managers aan die het als een uitdaging zien de universitaire bureaucratieën doelmatiger te laten functioneren om daarmee de politieke en academische doelstellingen te realiseren. Dan moet je wel uit heel goed bestuurdershout gesneden zijn om dat tegelijkertijd voor elkaar te krijgen. Daar zit een deel van het ongemak.
En dat hebben wij als wetenschappers allemaal laten gebeuren. Sterker nog, wij hebben onszelf ook nog verloochend door wat ons eigen is te laten versloffen. Wij moesten vooral zo nodig gewoon gaan doen, ons niet elitair ergens op laten voorstaan. Daar zit het andere deel van het ongemak, want wij zijn namelijk niet gewoon. Goede wetenschappers hebben een hoger doel. Zij wijden zich aan de wetenschap, de vorming van studenten en willen een bijdrage leveren aan cultuur en beschaving. Soms leidt deze intrinsieke motivatie tot groot maatschappelijk nut en vooruitgang. Om die motivatie een kans te geven is een zekere mate van autonomie en vrijheid nodig. Regulering wordt uiteindelijk alleen geaccepteerd van peers, van collega-wetenschappers. Wetenschappers zijn hun eigen maat. De wetenschap heeft zich daarom georganiseerd als een soort gilde, al sinds eeuwen. De universitaire graden zijn daarvan afgeleid, en elke hogere graad wordt gemarkeerd door academisch ceremonieel. Universitaire graden zijn wettelijk beschermd en die mogen publiekelijk gevoerd worden. Het lidmaatschap van dit internationale academische gilde onderscheidt ons, maakt ons zelfbewust, geeft statuur en maatschappelijk aanzien. Samen met wat vrijheid en autonomie is dat onze beloning en dan zeuren we niet over onze magere financiële beloning. Deze wezenlijke immateriële beloning hebben we onder onze eigen ogen laten eroderen. Het begon al midden jaren negentig, toen de wetgever het nodig vond universitaire studierichtingen te vervangen door opleidingen. Tegenwoordig is iedereen student en die studenten hebben het nu over school, lessen en huiswerk. College lopen en studeren lijken archaïsche begrippen. Zo vergaat het ook de academische graden. Alsof we ons ervoor zijn gaan schamen. Onderaan een e-mail staat nog weleens in het klein een academische kwalificatie. In de populaire laagdrempelige communicatie mogen we ons niet meer onderscheiden. Daarmee gooien wij echter onze eigenheid overboord en verdienen we ook niet beter dan dat we door anderen gereguleerd en bestuurd worden. Als we dus als wetenschappers weer aan het roer willen komen, moeten we beginnen onze academische onderscheidingstekens weer te gaan voeren, met trots.
Prof. dr. H. Verbruggen.
Dat is wel een beetje dubbelop hèquote:Op dinsdag 25 juni 2013 19:10 schreef Ryon het volgende:
Hierbij wil ik dadelijk alleen nog met mr. drs Ryon LLM Msc aangesproken worden. Om de neoliberalisering tegen te gaan dien je de academische titels weer met trots te dragen. Hoe dat precies wat gaat veranderen zien wij dan wel.
Verder een mooi stuk.
Dat ben ik met je eens. Als je een drs titel bij een pakje boter krijgt, koop er dan ook meteen een ir titel bij. Maar goed, als half Nederland drs is, dan is het niet meer zo spannend om dat voor je naam te zetten.quote:Op dinsdag 25 juni 2013 19:24 schreef Igen het volgende:
Om zo'n titel met trots te dragen moet het natuurlijk ook wel wat voorstellen. Uit efficiëntie-oogpunt is het bij sommige universiteiten al niet meer toegestaan om op eigen houtje extra vakken te volgen en gaat het zelfs bij masterscripties nadrukkelijk niet erom om een enigszins zinvolle wetenschappelijke of maatschappelijke bijdrage te leveren, maar slechts om aan te tonen dat je een voorgekauwd onderwerp binnen een strikt genormeerd tijdsbestek en een strikt gelimiteerde tijdsinzet van de begeleidende docent kan afronden. Wat voor trots kan je daaruit putten?
Aan de andere kant schijnen werkgevers nog best waarde aan academische titels te hechten.
Wat een onzin! Het is maar net wat voor prioriteiten je hebt. Bovendien kost het op termijn geen geld maar levert het op termijn geld op. Je kan je natuurlijk wel afvragen of dat elk opleiding gefinancierd hoeft te worden.quote:Daar komt nog bij dat de overheid altijd te weinig geld heeft, terwijl de universiteiten nauwelijks de ruimte wordt gegeven zelf een verdienmodel te ontwikkelen.
quote:En dat hebben wij als wetenschappers allemaal laten gebeuren. Sterker nog, wij hebben onszelf ook nog verloochend door wat ons eigen is te laten versloffen. Wij moesten vooral zo nodig gewoon gaan doen, ons niet elitair ergens op laten voorstaan. Daar zit het andere deel van het ongemak, want wij zijn namelijk niet gewoon. Goede wetenschappers hebben een hoger doel. Zij wijden zich aan de wetenschap, de vorming van studenten en willen een bijdrage leveren aan cultuur en beschaving. Soms leidt deze intrinsieke motivatie tot groot maatschappelijk nut en vooruitgang. Om die motivatie een kans te geven is een zekere mate van autonomie en vrijheid nodig. Regulering wordt uiteindelijk alleen geaccepteerd van peers, van collega-wetenschappers. Wetenschappers zijn hun eigen maat. De wetenschap heeft zich daarom georganiseerd als een soort gilde, al sinds eeuwen. De universitaire graden zijn daarvan afgeleid, en elke hogere graad wordt gemarkeerd door academisch ceremonieel. Universitaire graden zijn wettelijk beschermd en die mogen publiekelijk gevoerd worden. Het lidmaatschap van dit internationale academische gilde onderscheidt ons, maakt ons zelfbewust, geeft statuur en maatschappelijk aanzien. Samen met wat vrijheid en autonomie is dat onze beloning en dan zeuren we niet over onze magere financiële beloning. Deze wezenlijke immateriële beloning hebben we onder onze eigen ogen laten eroderen. Het begon al midden jaren negentig, toen de wetgever het nodig vond universitaire studierichtingen te vervangen door opleidingen. Tegenwoordig is iedereen student en die studenten hebben het nu over school, lessen en huiswerk. College lopen en studeren lijken archaïsche begrippen. Zo vergaat het ook de academische graden. Alsof we ons ervoor zijn gaan schamen. Onderaan een e-mail staat nog weleens in het klein een academische kwalificatie. In de populaire laagdrempelige communicatie mogen we ons niet meer onderscheiden. Daarmee gooien wij echter onze eigenheid overboord en verdienen we ook niet beter dan dat we door anderen gereguleerd en bestuurd worden. Als we dus als wetenschappers weer aan het roer willen komen, moeten we beginnen onze academische onderscheidingstekens weer te gaan voeren, met trots.
Dat is het probleem met dat begrip. Je kan er alles onder laten vallen wat je wilt.quote:Op dinsdag 25 juni 2013 19:04 schreef Igen het volgende:
Ik heb het gevoel dat hij het woord "neoliberalisering" verkeerd begrijpt.
In relatie met universiteiten wordt dat begrip, als ik me niet vergis, namelijk niet gebruikt om te wijzen aan een grotere invloed op het bedrijfsleven, maar om aan te geven dat -gestuurd vanuit de politiek- universiteiten zichzelf steeds meer als een bedrijf moeten runnen; met steeds minder middelen steeds meer studenten afgestudeerd dienen af te leveren. En dat gaat niet zomaar, want in de kern is een universiteit geen fabriek waar je met automatisering de arbeidsproductiviteit van het personeel alsmaar kan laten toenemen.
Volgens mij bevestigt hij dus juist het beeld dat anderen met `neoliberalisering´ bedoelen.
Het publieke goed is een overheidstaak en daarmee is het vanzelfsprekend dat de universiteit door de overheid wordt gefinancieerd. Binnen de overheid heeft de universiteit onafhankelijke rol tov de politiek, net als de rechtsspraak. Het probleem is dat universiteiten zich niet onafhankelijk hebben opgesteld (een gebrek aan lef).quote:Op dinsdag 25 juni 2013 16:56 schreef Skjor het volgende:
Wij zijn niet gewoon
Het ongemak in de universitaire wereld, de VU in het bijzonder, wordt door criticasters toegeschreven aan het zich al decennia om zich heen grijpende neoliberalisme en het doorgeslagen marktdenken. De universiteiten zijn echter niet op afstand gezet van de overheid om in relatieve autonomie met marktwerking het universitaire publieke goed te realiseren. Dat zou neoliberaal zijn, maar er is helemaal niet geprivatiseerd en geliberaliseerd. In tegendeel, overheden en controlerende instanties hebben met hun bemoei- en regelzucht de universiteiten steeds vaster in hun greep gekregen. Politici, en vergeet Brussel niet, hebben zo hun eigen legitieme maatschappelijke doelstellingen, die lang niet altijd sporen met de academische aard. Daar komt nog bij dat de overheid altijd te weinig geld heeft, terwijl de universiteiten nauwelijks de ruimte wordt gegeven zelf een verdienmodel te ontwikkelen.
Dit is een leugen. Deze managers hebben geen enkel gevoel voor academische waarden.quote:Dus moet er steeds kosten-effectiever worden gewerkt. En dat trekt managers aan die het als een uitdaging zien de universitaire bureaucratieën doelmatiger te laten functioneren om daarmee de politieke en academische doelstellingen te realiseren.
Arrogant geneuzel over titels.quote:En dat hebben wij als wetenschappers allemaal laten gebeuren. Sterker nog, wij hebben onszelf ook nog verloochend door wat ons eigen is te laten versloffen. Wij moesten vooral zo nodig gewoon gaan doen, ons niet elitair ergens op laten voorstaan. Daar zit het andere deel van het ongemak, want wij zijn namelijk niet gewoon. Goede wetenschappers hebben een hoger doel. Zij wijden zich aan de wetenschap, de vorming van studenten en willen een bijdrage leveren aan cultuur en beschaving. Soms leidt deze intrinsieke motivatie tot groot maatschappelijk nut en vooruitgang. Om die motivatie een kans te geven is een zekere mate van autonomie en vrijheid nodig. Regulering wordt uiteindelijk alleen geaccepteerd van peers, van collega-wetenschappers. Wetenschappers zijn hun eigen maat. De wetenschap heeft zich daarom georganiseerd als een soort gilde, al sinds eeuwen. De universitaire graden zijn daarvan afgeleid, en elke hogere graad wordt gemarkeerd door academisch ceremonieel. Universitaire graden zijn wettelijk beschermd en die mogen publiekelijk gevoerd worden. Het lidmaatschap van dit internationale academische gilde onderscheidt ons, maakt ons zelfbewust, geeft statuur en maatschappelijk aanzien. Samen met wat vrijheid en autonomie is dat onze beloning en dan zeuren we niet over onze magere financiële beloning. Deze wezenlijke immateriële beloning hebben we onder onze eigen ogen laten eroderen. Het begon al midden jaren negentig, toen de wetgever het nodig vond universitaire studierichtingen te vervangen door opleidingen. Tegenwoordig is iedereen student en die studenten hebben het nu over school, lessen en huiswerk. College lopen en studeren lijken archaïsche begrippen. Zo vergaat het ook de academische graden. Alsof we ons ervoor zijn gaan schamen. Onderaan een e-mail staat nog weleens in het klein een academische kwalificatie. In de populaire laagdrempelige communicatie mogen we ons niet meer onderscheiden. Daarmee gooien wij echter onze eigenheid overboord en verdienen we ook niet beter dan dat we door anderen gereguleerd en bestuurd worden. Als we dus als wetenschappers weer aan het roer willen komen, moeten we beginnen onze academische onderscheidingstekens weer te gaan voeren, met trots.
Dit is wel een ingewikkelde verwoording van het inmiddels belegen trucje: Je kunt het neoliberalisme hier niet op aanvallen want dat bestaat niet/ is niet helder afgebakend.quote:Op woensdag 26 juni 2013 02:55 schreef TweeGrolsch het volgende:
[..]
Dat is het probleem met dat begrip. Je kan er alles onder laten vallen wat je wilt.
Het is inmiddels een mening, geen objectieve kwalificatie.
De hele wereld is neoliberaal dus alles wat fout gaat in mijn ogen is neoliberaal. Dat is zo'n beetje hoe het begrip gebruikt wordt.
Uiteraard worden zaken die goed gaan in
hun ogen dan niet aan neoliberalisme toegeschreven.
Het is geen trucje. Het is net zo belachelijk om bij alles wat er gebeurt socialisme! te roepen.quote:Op donderdag 27 juni 2013 13:29 schreef Weltschmerz het volgende:
[..]
Dit is wel een ingewikkelde verwoording van het inmiddels belegen trucje: Je kunt het neoliberalisme hier niet op aanvallen want dat bestaat niet/ is niet helder afgebakend.
Wereldwijd worden universiteiten ingekapseld door de elite. Deze ontwikkeling is ook gaande in Nederland. Stap voor stap gaan we in deze richting.quote:Op donderdag 27 juni 2013 13:51 schreef TweeGrolsch het volgende:
[..]
Het is geen trucje. Het is net zo belachelijk om bij alles wat er gebeurt socialisme! te roepen.
Eurocrisis? Socialisme!! Slechte zorg? Socialisme!!
Iedere misstand ter wereld wordt teruggebracht tot twee woordjes door de extremen op links en rechts.
Je kunt neoliberalisme inderdaad uitstekend definiëren. Alleen als je je aan die definitie houdt kom je tot de conclusie dat er niets neoliberaals aan De universiteiten in Nederland is.
quote:Chilean protesters in street battles with police
a reform of the educational system, which would put the state back in control of mostly privatised public universities
bron
Kijk wat moeten we nou weer met dit soort zwakzinnige opmerkingen. En het probleem is dat ze zichzelf allemaal heel slim vinden, waardoor er ook niet met ze te praten valt.quote:Op donderdag 27 juni 2013 14:05 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Wereldwijd worden universiteiten ingekapseld door de elite. Deze ontwikkeling is ook gaande in Nederland. Stap voor stap gaan we in deze richting.
[..]
Het is beter als de universiteiten er zijn voor iedereen. Als iedereen met voldoende capaciteiten kan studeren. Waarom moet dat zo duur gemaakt worden? Waarom niet de bevolking zo goed en breed mogelijk opleiden? Waarom is niet alle onderzoek van universiteiten gratis toegankelijk? Waarom moet het aangestuurd worden door het bedrijfsleven? Waarom moet het een markt zijn?quote:Op donderdag 27 juni 2013 14:13 schreef TweeGrolsch het volgende:
[..]
Kijk wat moeten we nou weer met dit soort zwakzinnige opmerkingen. En het probleem is dat ze zichzelf allemaal heel slim vinden, waardoor er ook niet met ze te praten valt.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |