[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #2

quote:

Op donderdag 19 december 2013 06:46 schreef Murmeli het volgende:

[..]

En dan blokkeer je daar ook. En dan kunnen zij je opvangen en van daaruit kijken hoe en wat. Denk ik.

Ja ik denk er wel over om toch nog even terug te gaan naar psyq ofzo maar ik weet het niet zo goed. Denk dat ik er de komende weken een beslissing over ga nemen. Ik mag tot 6 maanden na einde behandeling nog terug zeiden ze dus heb nog ruim 3 maanden
Maar ben nog steeds wel trots en blij dat ik gekomen ben waar ik nu sta ja. Nooit verwacht

Daar kun je zeker trots op zijn ja! En succes met beslissen of je toch nog die laatste restjes gaat opruimen bij PsyQ of niet.

Hier weer even een jompelmomentje, vanmiddag samen met behandelaar de aanmelding voor de Wieke doorgenomen en verstuurd en maandag word ik al besproken daar

Alleen mijn eigen behandelaar heeft 2 weken Kerstvakantie, maar ze zou wel af en toe haar mail/telefoon checken en als ze wat hoort dan mailt ze mij gewoon

quote:

Op donderdag 19 december 2013 14:39 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Daar kun je zeker trots op zijn ja! En succes met beslissen of je toch nog die laatste restjes gaat opruimen bij PsyQ of niet.

Hier weer even een jompelmomentje, vanmiddag samen met behandelaar de aanmelding voor de Wieke doorgenomen en verstuurd en maandag word ik al besproken daar

Alleen mijn eigen behandelaar heeft 2 weken Kerstvakantie, maar ze zou wel af en toe haar mail/telefoon checken en als ze wat hoort dan mailt ze mij gewoon

Ah,gelukkig! Je doet zo blij maar vind je het niet ook enorm spannend/eng? Ik bedoel, het is niet zomaar wat. Of heb je al zo veel ervaring met behandelingen dat het 'normaal' wordt?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 15:17 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ah,gelukkig! Je doet zo blij maar vind je het niet ook enorm spannend/eng? Ik bedoel, het is niet zomaar wat. Of heb je al zo veel ervaring met behandelingen dat het 'normaal' wordt?

Nouja, natuurlijk is het wel spannend hoor! Ik vind het niet eng, want heb al wel veel ervaring met behandelingen/opnames. Maar het blijft wel spannend, het is toch echt voor langere tijd (+-/ 6 maanden) terwijl langste wat ik nu ben opgenomen 2 maanden was. En dat was alleen crisisopname, geen behandelopname. Dit is de eerste keer dat ik echt een behandelopname ga doen en dat is toch wel heel anders. Het zal toch wel heel erg wennen worden allemaal, heel intensief en confronterend worden (waar ik wel tegenop zie, maar wat wel erg nodig is)

En daar kan mijn vriend niet gewoon elke dag op bezoek komen zoals bij mijn crisisopnames. Dus dat zal sowieso wel een hele verandering worden. Want dan heb je geloof ik maar 1 avond bezoekuur en dan in het weekend gewoon thuis. En vind het ook wel spannend altijd in wat voor groep je terecht komt, weer nieuwe mensen leren kennen, nieuwe therapeuten, nieuwe structuur, nieuwe omgeving etc. Maar goed, het is natuurlijk nog niet zover, want moet nog wel de intake doen natuurlijk. Maar ik ben iig heel erg blij dat de aanmelding rond is en dat ik ook al zo snel besproken word, want daar had ik ook niet op gerekend

quote:

Op woensdag 18 december 2013 22:44 schreef Pulzzar het volgende:
Als je vermoedt dat je een persoonlijkheidsstoornis hebt en daarvoor behandeld wilt worden, zou ik meteen contact opnemen met een gespecialiseerd centrum, bijvoorbeeld Scelta, de Viersprong of Punt P. De huisarts stuurt je vaak door naar de dichtsbijzijnde GGZ en daar is het de vraag of je (na een lange wachttijd) een goede behandelaar treft. In de reguliere GGZ wordt iedereen met welke psychische stoornis dan ook behandeld, van mensen met een paniekstoornis t/m mensen met schizofrenie. De vraag naar psychische hulp is veel groter dan het aanbod. Al die behandelaars hebben het vaak zo druk dat ze jou niet de aandacht kunnen geven die je nodig hebt, waardoor ze bijvoorbeeld te snel een diagnose stellen of jouw problemathiek onderschatten of juist overschatten.

Ik spreek uit ervaring trouwens. Ik was 17 toen ik me aanmeldde bij de psychische hulpverlening. Op mijn 31e pas, nadat ik een hele reeks aan psychologen, therapeuten en maatschappelijk werkers heb gezien, werd bij mij de juiste diagnose gesteld.

Hoe weet je dat je de juiste diagnose hebt gekregen?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 13:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik weet het niet. Het lijkt me hoe dan ook niet prettig.

Ik dacht trouwens dat je al veel langer klaar was met behandeling. Ik onthoud jouw laatste zin als motivatie voor mezelf
Maar je hebt mijn vraag niet beantwoord over wat je hebt gestudeerd. Expres?

Haha, nee, vergeten. Toen ik het studeerde heette het techniek en maatschappij. Later heette het technische innovatiewetenschappen.
Iets semi technisch in ieder geval aan de TU Eindhoven

Op zich gaat het al ruim een jaar best goed dus ik kan me wel voorstellen dat je dacht dat ik al eerder klaar was

quote:

Op donderdag 19 december 2013 15:25 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Nouja, natuurlijk is het wel spannend hoor! Ik vind het niet eng, want heb al wel veel ervaring met behandelingen/opnames. Maar het blijft wel spannend, het is toch echt voor langere tijd (+-/ 6 maanden) terwijl langste wat ik nu ben opgenomen 2 maanden was. En dat was alleen crisisopname, geen behandelopname. Dit is de eerste keer dat ik echt een behandelopname ga doen en dat is toch wel heel anders. Het zal toch wel heel erg wennen worden allemaal, heel intensief en confronterend worden (waar ik wel tegenop zie, maar wat wel erg nodig is)

En daar kan mijn vriend niet gewoon elke dag op bezoek komen zoals bij mijn crisisopnames. Dus dat zal sowieso wel een hele verandering worden. Want dan heb je geloof ik maar 1 avond bezoekuur en dan in het weekend gewoon thuis. En vind het ook wel spannend altijd in wat voor groep je terecht komt, weer nieuwe mensen leren kennen, nieuwe therapeuten, nieuwe structuur, nieuwe omgeving etc. Maar goed, het is natuurlijk nog niet zover, want moet nog wel de intake doen natuurlijk. Maar ik ben iig heel erg blij dat de aanmelding rond is en dat ik ook al zo snel besproken word, want daar had ik ook niet op gerekend

Het lijkt me echt heel vreemd om zo lang niet doordeweeks thuis te slapen. Een grote stap...
Hoe lang zal het nog ongeveer gaan duren voordat je daar zit denk je? En mag je wel fokken daar?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:01 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Haha, nee, vergeten. Toen ik het studeerde heette het techniek en maatschappij. Later heette het technische innovatiewetenschappen.
Iets semi technisch in ieder geval aan de TU Eindhoven

Op zich gaat het al ruim een jaar best goed dus ik kan me wel voorstellen dat je dacht dat ik al eerder klaar was

Ah, okee. Is dat een beetje jouw ding? En zit je nu thuis of heb je werk? Wat vind je daarvan?.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:06 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het lijkt me echt heel vreemd om zo lang niet doordeweeks thuis te slapen. Een grote stap...
Hoe lang zal het nog ongeveer gaan duren voordat je daar zit denk je? En mag je wel fokken daar?

[..]

Ah, okee. Is dat een beetje jouw ding? En zit je nu thuis of heb je werk? Wat vind je daarvan?.

Ja ben achteraf wel blij met mijn opleiding. Mijn werk is ook half technisch dus das handig. Ik werk dus
Werk is lang drama gewest (zeg maar een jaar of 12) maar sinds een jaar vind ik het heel leuk! Krijg ook positieve feedback dus dat is tof. Werk nu 4 dagen per week en dat vind ik wel genoeg

Wat heb/doe jij voor werk/school etc dan kuo?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 17:54 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Hoe weet je dat je de juiste diagnose hebt gekregen?

Ik heb de diagnose borderline gekregen. Eerst was ik daar nogal overstuur door, want ik dacht: borderliners zijn egoistische mensen die manipuleren en liegen. Ik had al reeds ervaring met borderliners die dat gedrag ook vertonen en ik stelde mezelf weleens gerust dat ik anders in elkaar zit. Toen ik de diagnose borderline kreeg, dacht ik dat ik stiekem toch egoistischer, manipulatiever en oneerlijker ben dan ik altijd van mezelf had gedacht. Ik ging ook erg twijfelen of de diagnose juist was.

Ik had die diagnose gekregen na een uitgebreid persoonlijk onderzoek. Ik moest daarbij vragenlijsten invullen en een interview afleggen met iemand.

Naderhand hadden ze mij uitgelegd wat borderline precies is. Borderline komt in heel veel gradaties en variaties voor. Niet iedere borderliner krast in zijn armen en niet iedereen is agressief, impulsief of gebruikt drugs. De basis van de stoornis is een instabiel zelfbeeld: borderliners weten niet goed wie ze zijn, wat ze met hun leven willen en wat ze voelen. Hun gevoelens (en daarmee hun gedachten) wisselen vaak; daarom weten ze niet goed wat ze met zichzelf aan moeten, hoe ze met moeilijke gevoelens moeten omgaan en zodoende kunnen ze ook moeilijk structuur, vriendschappen en relaties aangaan en behouden.

In die beschrijving herkende ik mezelf. Het verklaart heel veel over hoe ik mij altijd heb gevoeld.

Ik kan nu ook meer begrip opbrengen voor de borderliners die ik voorheen manipulatieve leugenaars vond. De puzzelstukjes waarom ze zich destijds zo gedroegen, zijn daarmee voor mij ook op hun plek gevallen. Ik keur gedrag als liegen en manipuleren niet goed, maar ik begrijp wel meer dat het komt door een innerlijke strijd die ze met zichzelf hebben. Ik heb die strijd ook voortdurend met mezelf.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:11 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ja ben achteraf wel blij met mijn opleiding. Mijn werk is ook half technisch dus das handig. Ik werk dus
Werk is lang drama gewest (zeg maar een jaar of 12) maar sinds een jaar vind ik het heel leuk! Krijg ook positieve feedback dus dat is tof. Werk nu 4 dagen per week en dat vind ik wel genoeg

Allemaal positieve dingen de laatste tijd dus. Vind ik fijn om te lezen Maar begon je vorig jaar met een andere baan of vond je het leuker omdat je beter in je vel zat?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:11 schreef Murmeli het volgende:
Wat heb/doe jij voor werk/school etc dan kuo?

Ik studeer psychologie aan de UvA, moet mijn propedeuse nog afronden, die heb ik vorig jaar niet gehaald. In de winter werk ik op zaterdag in een schoolkantine en ik paste bijna twee jaar lang vaak op het dochtertje van een kennis maar die heeft nu een gastouder die goedkoper is want dat krijgt ze grotendeels vergoed...

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:27 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik heb de diagnose borderline gekregen. Eerst was ik daar nogal overstuur door, want ik dacht: borderliners zijn egoistische mensen die manipuleren en liegen. Ik had al reeds ervaring met borderliners die dat gedrag ook vertonen en ik stelde mezelf weleens gerust dat ik anders in elkaar zit. Toen ik de diagnose borderline kreeg, dacht ik dat ik stiekem toch egoistischer, manipulatiever en oneerlijker ben dan ik altijd van mezelf had gedacht. Ik ging ook erg twijfelen of de diagnose juist was.

Ik had die diagnose gekregen na een uitgebreid persoonlijk onderzoek. Ik moest daarbij vragenlijsten invullen en een interview afleggen met iemand.

Naderhand hadden ze mij uitgelegd wat borderline precies is. Borderline komt in heel veel gradaties en variaties voor. Niet iedere borderliner krast in zijn armen en niet iedereen is agressief, impulsief of gebruikt drugs. De basis van de stoornis is een instabiel zelfbeeld: borderliners weten niet goed wie ze zijn, wat ze met hun leven willen en wat ze voelen. Hun gevoelens (en daarmee hun gedachten) wisselen vaak; daarom weten ze niet goed wat ze met zichzelf aan moeten, hoe ze met moeilijke gevoelens moeten omgaan en zodoende kunnen ze ook moeilijk structuur, vriendschappen en relaties aangaan en behouden.

In die beschrijving herkende ik mezelf. Het verklaart heel veel over hoe ik mij altijd heb gevoeld.

Ik kan nu ook meer begrip opbrengen voor de borderliners die ik voorheen manipulatieve leugenaars vond. De puzzelstukjes waarom ze zich destijds zo gedroegen, zijn daarmee voor mij ook op hun plek gevallen. Ik keur gedrag als liegen en manipuleren niet goed, maar ik begrijp wel meer dat het komt door een innerlijke strijd die ze met zichzelf hebben. Ik heb die strijd ook voortdurend met mezelf.

Wat vragen ze dan in zo'n vragenlijst? Dat is een algemene vragenlijst neem ik aan, aangezien ze nog niet echt weten wat er aan de hand is?

Ik heb nooit een vragenlijst of onderzoek of wat dan ook gehad. Bij de eerste GGZ-intake was het van 'je bent depressief, neem deze pillen', en later dachten ze aan een persoonlijkheidsstoornis en ging ik naar een andere afdeling.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:06 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het lijkt me echt heel vreemd om zo lang niet doordeweeks thuis te slapen. Een grote stap...
Hoe lang zal het nog ongeveer gaan duren voordat je daar zit denk je? En mag je wel fokken daar?

Ja dat is het zeker, en (iig in het begin) heb je ook nog een tweepersoonskamer. Dan lig je samen met iemand die er al langere tijd zit. Dus dat vind ik wel minder, want in de kliniek waar ik meestal heenga heb je gewoon een eenpersoonskamer. Op de PAAZ hier heb je ook wel tweepersoonskamers en ik merkte toch wel dat dat toch niet zo fijn is en ik beduidend minder goed slaap zonder mijn vriend naast me. Maarja, het is niet anders.

En ik heb geen idee hoe lang die intakeprocedure daar duurt, of ik weer een nieuw psychologisch onderzoek moet doen bijvoorbeeld. Dan kan het nog wel even duren. En ja, je mag gewoon je eigen telefoon hebben en heb gehoord dat er zelfs wifi is. Maar of dat laatste waar is weet ik niet. Dan kan ik gewoon mijn laptop meenemen en internetten

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:37 schreef kuolema het volgende:
Ik heb nooit een vragenlijst of onderzoek of wat dan ook gehad. Bij de eerste GGZ-intake was het van 'je bent depressief, neem deze pillen', en later dachten ze aan een persoonlijkheidsstoornis en ging ik naar een andere afdeling.

Nou dat vind ik wel heel vreemd hoor Want zelfs voor depressie heb ik vragenlijsten in moeten vullen. En voor persoonlijkheidsstoornissen moet je echt hele uitgebreide vragenlijsten invullen (1 was iets van 650 vragen) Die vragen zijn gewoon algemene vragen, maar ook wel specifieke vragen over je gedrag/gevoelens etc, of je je in bepaalde situaties herkent, dat soort vragen.

Zonder onderzoek kun je toch niet diagnosticeren?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:37 schreef kuolema het volgende:
Ik heb nooit een vragenlijst of onderzoek of wat dan ook gehad. Bij de eerste GGZ-intake was het van 'je bent depressief, neem deze pillen', en later dachten ze aan een persoonlijkheidsstoornis en ging ik naar een andere afdeling.

Ik heb legio vragenlijsten gemaakt. Soms wel honderden vragen tegelijk. Kwam nooit wat specifieks uit. Je hebt ook van die professionele vragenlijsten online.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:37 schreef kuolema het volgende:
Ik heb nooit een vragenlijst of onderzoek of wat dan ook gehad. Bij de eerste GGZ-intake was het van 'je bent depressief, neem deze pillen', en later dachten ze aan een persoonlijkheidsstoornis en ging ik naar een andere afdeling.

Dat heb ik in het verleden ook meegemaakt. Bij de GGZ had ik ook meteen een diagnose dat ik depressief was en een angststoornis had. Dat had ik ook, maar er werd niet onderzocht waardoor dat kwam. Als ik dingen zei als "ik weet niet wie ik ben" werd daar nauwelijks op gereageerd.

Pas vele jaren later las ik op internet iets over persoonlijkheidsstoornissen en nam ik contact op met een kliniek waar ze mensen met persoonlijkheidsstoornissen behandelen. Toen ging het balletje rollen en onderging ik op verzoek van die kliniek een psychologisch onderzoek en daaruit bleek dat ik meerdere persoonlijkheidsstoornissen had. Maar geen borderline. Ik was in behandeling gegaan bij die kliniek en daar was ik heel erg door opgeknapt. Maar na die behandeling liep ik weer vast met mezelf. Weer een paar jaar later werd pas bij mij borderline geconstateerd. Iets waarin ik me in herkende bij die kliniek waar minimaal 75% van de clienten borderline heeft, maar volgens de behandelaars had ik dat niet omdat ik bijvoorbeeld niet zo impulsief ben.

Ik begrijp nog steeds niet waarom ze zoiets in nota bene een kliniek niet bij mij hadden herkend, terwijl vrijwel iedereen het daar heeft. Misschien omdat een angststoornis wat meer op de voorgrond stond. Er werd daar tegen mij gezegd dat ik moest leren wat minder te piekeren. Eerlijk gezegd voelde ik me destijds door de therapeuten niet altijd serieus genomen. Meerdere clienten bleken achteraf iets anders te hebben dan waarvoor ze waren behandeld.

Oh ja, ik heb wel toen ik net bij de GGZ kwam en toen ik werd opgenomen een depressietestje (BDI) ingevuld. En een algemene test op de computer om je vooruitgang tijdens/na behandeling te bekijken, maar dat was dus niet gericht op een diagnose.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:50 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja dat is het zeker, en (iig in het begin) heb je ook nog een tweepersoonskamer. Dan lig je samen met iemand die er al langere tijd zit. Dus dat vind ik wel minder, want in de kliniek waar ik meestal heenga heb je gewoon een eenpersoonskamer. Op de PAAZ hier heb je ook wel tweepersoonskamers en ik merkte toch wel dat dat toch niet zo fijn is en ik beduidend minder goed slaap zonder mijn vriend naast me. Maarja, het is niet anders.

En ik heb geen idee hoe lang die intakeprocedure daar duurt, of ik weer een nieuw psychologisch onderzoek moet doen bijvoorbeeld. Dan kan het nog wel even duren. En ja, je mag gewoon je eigen telefoon hebben en heb gehoord dat er zelfs wifi is. Maar of dat laatste waar is weet ik niet. Dan kan ik gewoon mijn laptop meenemen en internetten

Omg, een tweepersoonskamer...dat lijkt me vreselijk! Vooral als je die moet delen met iemand die je niet mag. Zouden ze dat doen omdat het goedkoper is of om andere redenen?
Het zou wel chill zijn als je gewoon kan internetten daar.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 19:31 schreef kuolema het volgende:

Omg, een tweepersoonskamer...dat lijkt me vreselijk! Vooral als je die moet delen met iemand die je niet mag. Zouden ze dat doen omdat het goedkoper is of om andere redenen?
Het zou wel chill zijn als je gewoon kan internetten daar.

Ja precies, of iemand die heel hard snurkt ofzo, of juist iemand is die je heel erg triggert. Toen ik op de PAAZ zat had ik gelukkig wel een fijne kamergenoot, maar je moet het idd maar net treffen! En ik heb geen idee wat de reden is dat er tweepersoonskamers zijn, maar geld zal sowieso wel een rol spelen denk ik

Ik breek gewoon even in hoor. Ik ben geen actieve FOKker, maar ik ben op zoek naar een soort van "steunpilaar" Al helemaal van mensen met ervaring.

Ik heb een kutjeugd gehad. Ik was drie weken oud toen mn vader me voor het eerst het ziekenhuis in mepte. Hij is me op regelmatige basis blijven slaan en heeft me ook mentaal gebroken. (lugubere straffen, uitschelden, constant negativiteit, maar ook aankondigen zelfmoord te gaan plegen en jankend zn spullen te verdelen en afscheid nemen etc) Toen ik elf was heeft hij een ongeval gehad waarbij hij bijna dood was. Na maanden ziekenhuis kwam hij weer thuis, maar was nog niet goed in de benen. Dit was voor mijn moeder de kans om te vluchten. Helaas zag ze geen kans ons mee te nemen (ik ben de oudste van vier, jongste was toen vijf). Omdat mijn moeder geen woonst en werk had en er nooit sprake is geweest van aangifte van mishandeling oid zijn ik en mijn broers en zus toegewezen aan mijn vader. Een jaar later zijn we uit onze "stabiele leefsituatie" gehaald en ver verhuisd. De mishandeling ging thuis gewoon verder want ik kreeg de scheidingszooi over me heen en de financiële situatie. Op school werd ik gepest, ik ben misbruikt door een vriendje en suïcidaal geworden. Een online vriend heeft dat uit mn hoofd gepraat en me doen zweren dat ik mezelf nooit wat aan zou doen. 11 maanden later pleegde die vriend zelfmoord.
Vlak voor ik 17 werd leerde ik mijn huidige partner kennen. Hij redde me uit een extreem diep dal. Ik ging weg bij mijn vader en kwam bij mn moeder terecht. Die heeft ook zo haar issues (schulden, heeeeeel veeeeeeel schulden) en we kwamen op straat te staan en toen heb ik een jaar bij mn nicht gewoond. Uiteindelijk nog een half jaar bij mama gewoond, van school gegaan en met mijn lieve vriendje in nederland gaan wonen. Ik dacht dat dan de problemen allemaal wel zouden ophouden. Helaas blijkt de afstand tussen mij en mijn familie aan 1 kant positief te zijn, aan de andere kant ben ik nu te ver weg voor de goede familiedingen. Ik mis veel en ben best eenzaam.

Ik heb altijd problemen gehad met sociale contacten. Ik vertoef het liefst online en kan daar mn hele ziel en zaligheid in kwijt. Face to face klap ik dicht en kan ik geen gesprek aan de gang houden.
Bijna vijf jaar geleden zijn mn vriendje (nu dus man) getrouwd en vorig jaar is onze liefde bezegeld met een prachtige dochter. Ik ben een nieuwe opleiding gaan volgen en heb die met succes afgerond. Ik ben altijd erg somber geweest en wijtte dat aan mijn verleden. Ik ben constant in strijd met mezelf. Dingen die ik voel, en dingen die ik weet zijn tegenovergesteld aan elkaar. Een balans heb ik hier nog niet in weten vinden.

Sinds jaren was het mijn droom om een specifiek artiest te zien optreden. Helaas tourde deze artiest niet meer, maar ik hoopte dat hij dat toch weer zou gaan doen ooit. Dit is Robbie Williams.
Toen ik zwanger was werd mijn droom werkelijkheid. Een concertreeks werd aangekondigd. Een week na de geboorte van mijn dochter heb ik kaarten gekocht en afgelopen zomer ben ik gegaan.
Een gigantische lach van oor tot oor. Ik voelde me zo ontzettend gelukkig.
Na een nachtje slapen stond ik erg somber op. Omdat ik me zo gelukkig had gevoeld kwam ook het besef dat ik me in jaren niet zo heb gevoeld. Eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren me ooit gelukkig gevoeld te hebben. Dat was een flinke klap. Ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven en heb een fantastische dochter en ik ben niet gelukkig. Het moederschap valt me ook zwaar. Ik heb een gezond maar pittig en gestressed kindje. Het laatste jaar glij ik steeds harder onderuit. Ik voel veel woede en boosheid.

Na het Robbie Williams concert heb ik veel gesprekken gehad met mijn man en dichte familie. Ik heb contact opgezocht met de huisarts omdat ik bang was dat mijn woede zou gaan overheersen en ik mijn dochter wat zou aandoen. Ik wil NIET worden zoals mijn vader. Ik wil mijn kind niet belasten met mijn bagage en verleden. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd maar kwam toch terecht bij de ggz. Na een flink aantal diagnosegesprekken (skid II, kan dat?) heb ik nu sinds een week een officiële diagnose...

OCD. Borderline en 3 trekken : afhankelijk, vermijdend en passief agressief.
Daarnaast ben ik hyper sociaal bewust en bestaat het vermoeden dat ik chronisch depressief ben.

Ik weet niet zo goed wat ik moet met deze diagnose. Op oudjaarsdag start ik met CGT. Ik zoek bewust niet al te veel info op.
Bovenal ben ik angstig. KAN ik veranderen? Ik had gehoopt dat de diagnose me zou bevrijden. Alleen merk ik dat ik me zorgen maak om mn dochter en mn man (hulde aan mijn man trouwens..Hij heeft het echt niet makkelijk met me).

Sorry voor mijn lange onsamenhangende verhaal. Eigenlijk weet ik ook niet zo goed wat ik verwacht van het topic of van jullie. Maar gezien mijn affiniteit met internet vond ik dit een redelijke optie. Ik wilde het gewoon tegen iemand ventileren die me misschien snapt. Me misschien zelfs kan helpen op te staan of die gewoon even wat positieve woorden overheeft voor een zielig hoopje mens. Ik weet het niet.

Dat is een beetje mijn stopzinnetje geworden bij alles "Ik weet het niet"

Ps. Ik ben in de ziektewet en nu dus 9 maanden fulltime mama. Ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik mijn dochter kwets op wat voor manier dan ook. Ik heb mezelf dan ook aangeleerd om mezelf te verwijderen uit situaties waarbij ik mezelf verlies en mijn dochter in bed te leggen. Ik heb haar nooit nooit pijn gedaan en hoop dat zo te houden.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 20:36 schreef Moppie_krisje het volgende:
Ik breek gewoon even in hoor. Ik ben geen actieve FOKker, maar ik ben op zoek naar een soort van "steunpilaar" Al helemaal van mensen met ervaring.

Ik heb een kutjeugd gehad. Ik was drie weken oud toen mn vader me voor het eerst het ziekenhuis in mepte. Hij is me op regelmatige basis blijven slaan en heeft me ook mentaal gebroken. (lugubere straffen, uitschelden, constant negativiteit, maar ook aankondigen zelfmoord te gaan plegen en jankend zn spullen te verdelen en afscheid nemen etc) Toen ik elf was heeft hij een ongeval gehad waarbij hij bijna dood was. Na maanden ziekenhuis kwam hij weer thuis, maar was nog niet goed in de benen. Dit was voor mijn moeder de kans om te vluchten. Helaas zag ze geen kans ons mee te nemen (ik ben de oudste van vier, jongste was toen vijf). Omdat mijn moeder geen woonst en werk had en er nooit sprake is geweest van aangifte van mishandeling oid zijn ik en mijn broers en zus toegewezen aan mijn vader. Een jaar later zijn we uit onze "stabiele leefsituatie" gehaald en ver verhuisd. De mishandeling ging thuis gewoon verder want ik kreeg de scheidingszooi over me heen en de financiële situatie. Op school werd ik gepest, ik ben misbruikt door een vriendje en suïcidaal geworden. Een online vriend heeft dat uit mn hoofd gepraat en me doen zweren dat ik mezelf nooit wat aan zou doen. 11 maanden later pleegde die vriend zelfmoord.
Vlak voor ik 17 werd leerde ik mijn huidige partner kennen. Hij redde me uit een extreem diep dal. Ik ging weg bij mijn vader en kwam bij mn moeder terecht. Die heeft ook zo haar issues (schulden, heeeeeel veeeeeeel schulden) en we kwamen op straat te staan en toen heb ik een jaar bij mn nicht gewoond. Uiteindelijk nog een half jaar bij mama gewoond, van school gegaan en met mijn lieve vriendje in nederland gaan wonen. Ik dacht dat dan de problemen allemaal wel zouden ophouden. Helaas blijkt de afstand tussen mij en mijn familie aan 1 kant positief te zijn, aan de andere kant ben ik nu te ver weg voor de goede familiedingen. Ik mis veel en ben best eenzaam.

Ik heb altijd problemen gehad met sociale contacten. Ik vertoef het liefst online en kan daar mn hele ziel en zaligheid in kwijt. Face to face klap ik dicht en kan ik geen gesprek aan de gang houden.
Bijna vijf jaar geleden zijn mn vriendje (nu dus man) getrouwd en vorig jaar is onze liefde bezegeld met een prachtige dochter. Ik ben een nieuwe opleiding gaan volgen en heb die met succes afgerond. Ik ben altijd erg somber geweest en wijtte dat aan mijn verleden. Ik ben constant in strijd met mezelf. Dingen die ik voel, en dingen die ik weet zijn tegenovergesteld aan elkaar. Een balans heb ik hier nog niet in weten vinden.

Sinds jaren was het mijn droom om een specifiek artiest te zien optreden. Helaas tourde deze artiest niet meer, maar ik hoopte dat hij dat toch weer zou gaan doen ooit. Dit is Robbie Williams.
Toen ik zwanger was werd mijn droom werkelijkheid. Een concertreeks werd aangekondigd. Een week na de geboorte van mijn dochter heb ik kaarten gekocht en afgelopen zomer ben ik gegaan.
Een gigantische lach van oor tot oor. Ik voelde me zo ontzettend gelukkig.
Na een nachtje slapen stond ik erg somber op. Omdat ik me zo gelukkig had gevoeld kwam ook het besef dat ik me in jaren niet zo heb gevoeld. Eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren me ooit gelukkig gevoeld te hebben. Dat was een flinke klap. Ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven en heb een fantastische dochter en ik ben niet gelukkig. Het moederschap valt me ook zwaar. Ik heb een gezond maar pittig en gestressed kindje. Het laatste jaar glij ik steeds harder onderuit. Ik voel veel woede en boosheid.

Na het Robbie Williams concert heb ik veel gesprekken gehad met mijn man en dichte familie. Ik heb contact opgezocht met de huisarts omdat ik bang was dat mijn woede zou gaan overheersen en ik mijn dochter wat zou aandoen. Ik wil NIET worden zoals mijn vader. Ik wil mijn kind niet belasten met mijn bagage en verleden. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd maar kwam toch terecht bij de ggz. Na een flink aantal diagnosegesprekken (skid II, kan dat?) heb ik nu sinds een week een officiële diagnose...

OCD. Borderline en 3 trekken : afhankelijk, vermijdend en passief agressief.
Daarnaast ben ik hyper sociaal bewust en bestaat het vermoeden dat ik chronisch depressief ben.

Ik weet niet zo goed wat ik moet met deze diagnose. Op oudjaarsdag start ik met CGT. Ik zoek bewust niet al te veel info op.
Bovenal ben ik angstig. KAN ik veranderen? Ik had gehoopt dat de diagnose me zou bevrijden. Alleen merk ik dat ik me zorgen maak om mn dochter en mn man (hulde aan mijn man trouwens..Hij heeft het echt niet makkelijk met me).

Sorry voor mijn lange onsamenhangende verhaal. Eigenlijk weet ik ook niet zo goed wat ik verwacht van het topic of van jullie. Maar gezien mijn affiniteit met internet vond ik dit een redelijke optie. Ik wilde het gewoon tegen iemand ventileren die me misschien snapt. Me misschien zelfs kan helpen op te staan of die gewoon even wat positieve woorden overheeft voor een zielig hoopje mens. Ik weet het niet.

Dat is een beetje mijn stopzinnetje geworden bij alles "Ik weet het niet"

Ps. Ik ben in de ziektewet en nu dus 9 maanden fulltime mama. Ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik mijn dochter kwets op wat voor manier dan ook. Ik heb mezelf dan ook aangeleerd om mezelf te verwijderen uit situaties waarbij ik mezelf verlies en mijn dochter in bed te leggen. Ik heb haar nooit nooit pijn gedaan en hoop dat zo te houden.

Welkom hier allereerst! Poeh dat klinkt idd wel als een erg nare jeugd ja.Wel fijn dat je nu getrouwd bent en een dochtertje hebt en wat dat betreft dus wel enige stabiliteit/steun hebt. In welk land heb je in je jeugd gewoond dan? (edit: in je pohi gevonden dat je uit België komt) Ik vind het echt goed van je dat je hulp hebt gezocht en dat je jezelf hebt aangeleerd om jezelf te verwijderen uit situaties waarbij je jezelf verliest en zo je dochtertje beschermd. Daar heb ik echt respect voor, want dat is echt knap dat je dat kunt als je zo'n verleden hebt. Slachtoffers worden helaas toch vaak ook daders

Wat een boel diagnoses heb je gekregen trouwens! Herken je jezelf er een beetje in? Het lijkt me idd dat je de Scid ll hebt gehad, dat is de gestructureerde vragenlijst om persoonlijkheidsstoornissen te diagnosticeren. Voel je je serieus genomen door de hulpverlening?

*stukje over CGT zet ik voor de zekerheid maar in een spoiler, kun je zelf beslissen of je het wel of niet wilt lezen *

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En blijf vooral lekker je hart hier luchten

[ Bericht 2% gewijzigd door _Hestia_ op 19-12-2013 21:20:16 ]

5 G's heb ik ook gehad bij de assertiviteitscursus.. werkte bij mij niet echt, ik vond het maar onzin. Alsof ik anders zou gaan denken als ik het zo op papier zou gaan zetten. Het enige wat ik ontdekte was de denkfout, wat wel goed is natuurlijk, maar verder hielp het mij niet.. Ik blijf gewoon bij de negatieve gedachten hangen als ik er bewust mee bezig ben en dan word ik eigenlijk nog gefrustreerder.

Wat houdt hyper sociaal bewust precies in?

Verder wel onder de indruk van je verhaal Moppie_krisje. Wel fijn dat je nu getrouwd bent en een dochtertje hebt en dat je zo je best ervoor doet! Ik ken dat gevoel wel, ik wil absoluut niet zo zijn als mijn vader.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 22:12 schreef DeLuna het volgende:
5 G's heb ik ook gehad bij de assertiviteitscursus.. werkte bij mij niet echt, ik vond het maar onzin. Alsof ik anders zou gaan denken als ik het zo op papier zou gaan zetten. Het enige wat ik ontdekte was de denkfout, wat wel goed is natuurlijk, maar verder hielp het mij niet.. Ik blijf gewoon bij de negatieve gedachten hangen als ik er bewust mee bezig ben en dan word ik eigenlijk nog gefrustreerder.

Nouja ik vind het geen onzin, maar ik kan het ook niet daadwerkelijk toepassen in mijn denken zeg maar. Ik kan achteraf heel goed zo'n schema invullen en constructieve gedachten bedenken. Maar in zo'n situatie lukt me dat dus niet. En nou snap ik wel dat het oefening vergt, maar na jaren zou er toch een keer vooruitgang in moeten zitten lijkt me...

Maar dat is sowieso een beetje een probleem bij mij. Verstandelijk weet ik heel goed wat ik moet doen/veranderen, maar het lukt me niet om het toe te passen. Dus ik hoop dat ik dat bij de Wieke kan leren, om het ook in de praktijk toe te passen.

Bij mij lukte dat ook niet, zat oude shit in de weg die eerst nog wat aandacht wilde hebben. Nu lukt het wel makkelijker.
Probleem met die G's is dat het puur een cognitief trucje is. En dat gaat niet werken als je volop in de emoties zit. Daarom ben ik ook geen voorstander van dit soort cognitieve therapieën bij mensen met serieuze klachten.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:28 schreef kuolema het volgende:

[..]

Allemaal positieve dingen de laatste tijd dus. Vind ik fijn om te lezen Maar begon je vorig jaar met een andere baan of vond je het leuker omdat je beter in je vel zat?

[..]

Ik studeer psychologie aan de UvA, moet mijn propedeuse nog afronden, die heb ik vorig jaar niet gehaald. In de winter werk ik op zaterdag in een schoolkantine en ik paste bijna twee jaar lang vaak op het dochtertje van een kennis maar die heeft nu een gastouder die goedkoper is want dat krijgt ze grotendeels vergoed...

Ohhh psychologie
Heb ik ook ooit ff gedaan maar hield het niet vol naast mijn werk.

Werk gaat beter omdat ik meer zelfvertrouwen heb. Inderdaad veel positieve dingen de laatste tijd ook wel gezeik hoor, vooral op het sociale vlak dus. Maar dat gaat vast ook nog wel goed komen

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 07:30 schreef Murmeli het volgende:
Bij mij lukte dat ook niet, zat oude shit in de weg die eerst nog wat aandacht wilde hebben. Nu lukt het wel makkelijker.
Probleem met die G's is dat het puur een cognitief trucje is. En dat gaat niet werken als je volop in de emoties zit. Daarom ben ik ook geen voorstander van dit soort cognitieve therapieën bij mensen met serieuze klachten.

Vandaar dat het bij mij niet werkt..