[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #2

quote:

Op maandag 23 december 2013 20:46 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Goed dat je het toch geprobeerd hebt

Ik ga trouw naar de les, en de ene keer gaat t beter dan de andere Jij doet ook aan yoga?

quote:

Op maandag 23 december 2013 18:41 schreef Comp_Lex het volgende:
Hebben jullie trouwens niet iets van "dit moet perse lukken voordat ik me goed kan voelen"?

Ja... daarom kan ik me ook zo rot voelen altijd omdat er wéér iets niet gelukt is. En het nog steeds hetzelfde is. Of als iets gelukt is, en het de weken en maanden daarop niet meer lukt.

Thanx allemaal voor de positieve berichten. Doet me wel goed. Ik heb die post niet gemaakt om complimentjes te vissen. Het heeft bij mij ook heel lang geduurd voordat ik het zo kan zien.

quote:

Op maandag 23 december 2013 19:40 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat je, zeg maar, een doel of een situatie in je hoofd hebt wat perse zo moet zijn voordat je kan zeggen "Ja, nu gaat het goed".

Dat herken ik wel. Ik vind het daarom soms heel moeilijk te horen dat ik mezelf moet accepteren zoals ik ben. Ik kan zoiets opvatten als: geef al je ambities en persoonlijke verwachtingen van jezelf en het leven maar op en verander in een onverschillig iemand die het allemaal niks meer uitmaakt.

quote:

Op maandag 23 december 2013 20:49 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik ga trouw naar de les, en de ene keer gaat t beter dan de andere Jij doet ook aan yoga?

Ja, maar ik doe het vooral thuis, omdat ik les niet kan betalen

quote:

Op maandag 23 december 2013 20:58 schreef Pulzzar het volgende:
Thanx allemaal voor de positieve berichten. Doet me wel goed. Ik heb die post niet gemaakt om complimentjes te vissen. Het heeft bij mij ook heel lang geduurd voordat ik het zo kan zien.

[..]

Dat herken ik wel. Ik vind het daarom soms heel moeilijk te horen dat ik mezelf moet accepteren zoals ik ben. Ik kan zoiets opvatten als: geef al je ambities en persoonlijke verwachtingen van jezelf en het leven maar op en verander in een onverschillig iemand die het allemaal niks meer uitmaakt.

Dat laatste heb ik ook geprobeerd trouwens, was geen succes en ik hield het nog geen 3 dagen vol en ik werd er niet leuker op heb ik uit betrouwbare bron vernomen

quote:

Op maandag 23 december 2013 21:00 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja, maar ik doe het vooral thuis, omdat ik les niet kan betalen

Dat is wel jammer. Maar thuis kun je ook ver komen, dat is t fijne van yoga

Mensen, de puzzelstukjes beginnen zo langzamerhand op hun plaats vallen. Mijn plek in de wereld, mijn rol, mijn diagnose, mijn activiteiten, wonen, relaties (niet alleen liefde), etc. De leegte wordt nu opgevuld. Ik word nu heel gemotiveerd. Ik ga als het ware "aan" (als in aan / uit van een apparaat)
Ik zie de puzzel voor mijn neus in elkaar worden gezet. De losse puzzelstukjes zelf hebben echter de vervelende "hidden in plain sight"-eigenschap. Ze bestaan wel en ze worden neergelegd, maar ik zie ze niet. Ik zie het gedeelte wat al af is wel.
Kort gezegd komt het hier op neer: sinds ik bepaalde dingen onderneem begint het nu allemaal voor mij te werken (de puzzel wordt gemaakt). Ik zag eerder echter niet wat er moest gebeuren (en dat er iets moest gebeuren) om mijn eigen situatie te verbeteren (de losse, onzichtbare puzzelstukjes).

[ Bericht 2% gewijzigd door Comp_Lex op 01-01-2014 10:55:49 ]

quote:

Op maandag 29 juli 2013 15:29 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Mijn oom heeft een schizoide persoonlijkheidsstoornis. Veel mensen begrijpen hem niet als hij bijvoorbeeld op verjaardagen heel stil is en altijd vrij snel weer weg is. Het is opvallend dat hij meestal vertrekt wanneer er eten wordt uitgedeeld. Bij hem thuis ziet het er precies hetzelfde uit als 20 jaar geleden. Bij vrijwel de meeste mensen verandert de inrichting van hun huis eens in de zoveel tijd, al was het maar dat de beeldbuis-TV wordt vervangen door een flatscreen-TV. Bij hem is er niks verandert. Zelfs de planten zijn altijd hetzelfde.

Ik vind het vrij sneu voor hem dat men al snel een oordeel over hem heeft, dat hij vreemd is enzo. Ik zou wel beter willen begrijpen wat er in hem omgaat. Ik denk zelf dat sociale contacten voor hem erg vermoeiend is, dat het hem erg veel moeite kost om zich aan 'sociale gedragscodes' te houden of dat hij misschien overprikkeld raakt door heel veel mensen in één ruimte.

By the way, ik heb zelf geen schizoide of schizotypische persoonlijkheidsstoornis, maar ik heb ook weinig sociale contacten en heb moeite die aan te gaan. Ik moet altijd een enorme drempel over om iemand aan te spreken en ik raak altijd snel door mijn gesprekstof heen. Bij mij heeft dat vooral te maken met de angst afgewezen te worden. Afwijzing is iets wat ik heel moeilijk kan verdragen, dus ik ga daarom instinctief zelf mensen uit de weg. Dat ik mij isoleer, is ook een soort van zelfbescherming om te voorkomen dat ik mijzelf in het openbaar belachelijk ga maken. Daar staat weer tegenover dat ik me ook vaak erg alleen voel. Soms trek ik de stoute schoenen aan, ga ik alleen uit en zie ik wel wat het mij aan contacten oplevert. Ik drink dan veel alcohol en kan dan ook erg promiscueus zijn. Ik voel me dan geil en wil dan persé met iemand naar bed, maar eigenlijk heb ik dan eerder behoefte aan genegenheid dan seks. De volgende dag voel ik me dan ook erg leeg en klote.

Betreft je oom,

Het vervelendste is inderdaad dat mensen verjaardagen geven, en dat als je weinig zegt en vrij snel weg bent je weer als apart wordt gezien. Terwijl voor een persoon als je oom het vrij zwaar kan vallen in zo'n groep te zitten hij heeft dan ook weer zijn tijd nodig even bij te komen.

Het ziet er zo hetzelfde uit omdat er weinig behoefte aan dingen is, het eenvoudige leven is veel makkelijker. Verder zitten de meeste problemen intern afhankelijk van hoe anhedonisch de persoon in kwestie is. Schizoïde haalt alle kleur uit het leven, en daar moet je me leren omgaan terwijl de mensen om je heen je maar raar vinden.

Als compensatie zijn die mensen dan weer niet zo belangrijk. Je hoeft het dus niet sneu te vinden voor je oom. Hij zal het soms moeilijk hebben met dingen. Dan is het als hij naar een familie bijeenkomst moet of als hem veel gevraagd wordt. Veder afhankelijk van de anhedonie zal alles wel koek en ei zijn.

Een persoonlijkheidsstoornis als schizoïde houdt in dat je content moet zijn met je leven. Geluk kan je vrijwel vergeten. Zolang je echter content blijft heb je wel een prima leven.

quote:

Op zondag 22 december 2013 22:18 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Zeg maar, je hebt cluster A en dan ga je je zoveel als je kan niet cluster A gedragen. Ik ben paranoïde, maar nu ik weet dat ik dat heb en dat ik een eigen aandeel heb in mijn problemen zou ik eigenlijk bijvoorbeeld willen proberen om op mezelf te gaan wonen bij andere studenten.

Dat boeit me dus nooit wat andere denken. Alleen bij familie is het super vervelend, omdat ze zichzelf kunnen uitnodigen. Maar een paar jaar terug heb ik daar een volledige komaf aan gemaakt. Je moet niet willen passen in een rond gat als je een vierkant bent.

Je wordt nu eenmaal excentriek genoemd omdat je gedrag afwijkt daar kan je je niet tegen bewapenen. Wat andere van jou denken. Zoek dus mensen die open zijn en waar je goed mee kan praten, en die begrip hebben.

Succes ermee en houdt moed.

[ Bericht 15% gewijzigd door Spongeboss op 06-01-2014 00:10:53 ]

quote:

Op maandag 6 januari 2014 00:02 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Betreft je oom,

Het vervelendste is inderdaad dat mensen verjaardagen geven, en dat als je weinig zegt en vrij snel weg bent je weer als apart wordt gezien. Terwijl voor een persoon als je oom het vrij zwaar kan vallen in zo'n groep te zitten hij heeft dan ook weer zijn tijd nodig even bij te komen.

Het ziet er zo hetzelfde uit omdat er weinig behoefte aan dingen is, het eenvoudige leven is veel makkelijker. Verder zitten de meeste problemen intern afhankelijk van hoe anhedonisch de persoon in kwestie is. Schizoïde haalt alle kleur uit het leven, en daar moet je me leren omgaan terwijl de mensen om je heen je maar raar vinden.

Als compensatie zijn die mensen dan weer niet zo belangrijk. Je hoeft het dus niet sneu te vinden voor je oom. Hij zal het soms moeilijk hebben met dingen. Dan is het als hij naar een familie bijeenkomst moet of als hem veel gevraagd wordt. Veder afhankelijk van de anhedonie zal alles wel koek en ei zijn.

Een persoonlijkheidsstoornis als schizoïde houdt in dat je content moet zijn met je leven. Geluk kan je vrijwel vergeten. Zolang je echter content blijft heb je wel een prima leven.

Volgens mij is hij redelijk content, maar ik weet niet wat er in hem leeft natuurlijk.

Ik zie helaas zijn gedrag ook terug in mijn moeder. Mijn moeder is niet schizoide, maar staat wel anders in het leven dan de meeste mensen van haar leven: negatiever, simpeler, ontwijkender. Los van alle diagnoses en stoornissen is er wat mis binnen mijn hele familie en daar heb ik veel verdriet van. Mijn moeder is over de 60 en drinkt veel alcohol en verwaarloost zichzelf. Ik heb vanavond weer ruzie gehad omdat ze zichzelf een paar dagen niet heeft gewassen en dat rook ik. Als antwoord krijg ik dat ik me niet zo moet aanstellen, omdat mensen zich vroeger ook veel minder vaak wassen. Geen enkele zelfreflectie, altijd is het de schuld van een ander. En dan mijn omgeving die zegt "je kan je moeder niet veranderen je moet het accepteren"! Over 10 jaar zit ze waarschijnlijk in een verzorgingstehuis en ik weet nu al dat het heel moeilijk gaat worden omdat ze NIKS van andere mensen aanneemt.

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 09:53 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Het waarom weet ik inmiddels zelf wel een beetje.. het is meer hoe ga ik ermee om zodat ik zelf niet doodongelukkig word?

Mijn streven is content zijn, geluk heb ik opgegeven zware ballast die ik niet mee wil sjouwen op mijn leven. De vraag is natuurlijk wat je wel en niet wilt. In mijn geval heb ik geen mensen nodig of is minimaal contact genoeg om niet in isolement te raken. Zo ben ik nooit eenzaam, of nouja soms raak je wel eenzaam. Dan is het niet zozeer het contact dat je mist maar het advies dat je bijvoorbeeld aan iemand wilt vragen, maar dan realiseer je je dat je niemand hebt. Buiten dat is alles piano, het hoe je ermee omgaat is een heel, heel belangrijk en essentieel stukje.

Ook blijven hangen in de diagnose is niet alles, het moet geen selffulfilling prophecy worden. Sommige dingen kan je niet voorkomen of niets aan doen, maar bepaalde dingen ook wel weer wel.

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 13:13 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Ik zou er ook niet heen gaan voor een diagnose, maar gewoon voor het feit dat ik nogal moe word van mezelf zo onderhand. Het kan een week goed gaan en vervolgens heb ik er een maand geen zin meer in, in gedoe met mensen. Dan denk ik, laat me maar met rust allemaal. Maar ik kan moeilijk tegen iedereen gaan zeggen: rot ff een end op

Dit is wat ik op een nette manier heb gedaan, ik wil niet meer betrokken worden bij familie gedoe. Het hangt er natuurlijk ook vanaf hoe je in het leven staat, maar je hoeft zeer zeker niet andere te pleasen ten kosten van jezelf. Als je een goeie week hebt dan doe je goed, en als er een mindere komt dan heb je een mindere. Je kan er immers ook niets voor, en je kiest het ook niet allemaal uit. Nu zullen veel mensen dat niet begrijpen, maar zijn zij dan wel de juiste mensen die je om je heen hebt?

quote:

Op maandag 6 januari 2014 00:17 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Volgens mij is hij redelijk content, maar ik weet niet wat er in hem leeft natuurlijk.

Ik zie helaas zijn gedrag ook terug in mijn moeder. Mijn moeder is niet schizoide, maar staat wel anders in het leven dan de meeste mensen van haar leven: negatiever, simpeler, ontwijkender. Los van alle diagnoses en stoornissen is er wat mis binnen mijn hele familie en daar heb ik veel verdriet van. Mijn moeder is over de 60 en drinkt veel alcohol en verwaarloost zichzelf. Ik heb vanavond weer ruzie gehad omdat ze zichzelf een paar dagen niet heeft gewassen en dat rook ik. Als antwoord krijg ik dat ik me niet zo moet aanstellen, omdat mensen zich vroeger ook veel minder vaak wassen. Geen enkele zelfreflectie, altijd is het de schuld van een ander. En dan mijn omgeving die zegt "je kan je moeder niet veranderen je moet het accepteren"! Over 10 jaar zit ze waarschijnlijk in een verzorgingstehuis en ik weet nu al dat het heel moeilijk gaat worden omdat ze NIKS van andere mensen aanneemt.

Content zal hij zeker zijn, en wat leeft in zo'n persoon. Ik ken je oom niet persoonlijk, hij zal wel wat lezen of veel denken misschien. Hij moet toch de tijd doden en als hij dit niet doet door sociaal bezig te zijn. Wie weet is hij wel een fervent fokker. Moet zeggen dat voor mij online contact erg makkelijk en leuk is geworden. Ik kan elk moment het kruisje aanklikken en mijn ideeën delen. Zonder verplichtingen het perfekte systeem!
.
Negatief, simpel en ontwijkend kan overal wel mee te maken hebben. Het klopt wel dat deze componenten een omschrijving van je oom zouden kunnen vormen afgaand van de diagnose, maar zelfs dan kan een schizoide persoon positief zijn hoor. Het ligt er maar net aan. De situatie met je moeder klinkt wel naar. Alcohol is zeer zeker iets dat wel veel voor komt mensen met de diagnose van je oom. Drugs ook wel tot op zekere mate.
.
Je moeder leeft gewoon met een bepaalde visie, als je haar ruikt maar zij wilt zich niet wassen moet je dat ergens accepteren. Erg vervelend en moeilijk voor jou, maar iemand met longkanker die rookt kan je ook niet stoppen met roken. Nu is totaal niet wassen zeer gezond en is het wel goed jezelf minstens om de dag te wassen maar goed als ze dat echt niet wilt dan zou om de drie dagen nog wel kunnen ook al ruik je dan.
.
Uiteindelijk kan jij er inderdaad niets aan veranderen je hebt er weinig macht over. Begrijp dat dat verdriet opleverd en ook wel voor een gemis in jouw hart zorgt want uiteindelijk is dat niet wat je wilt voor je moeder. En het vooruitzicht van de toekomst met haar in een verzorgingstehuis waar ze niets van iemand aanneemt is ook zeer vervelend. Maar je kan er helaas niets aan doen.
.
Het is alsof je boos wordt omdat het regent kan jij er wat aan doen dat het regent? Soms moet je het lot maar accepteren hoe moeilijk dat ook is, en dat is het. Want ik heb nu makkelijk praten tegenover jou. Jij zit er mee, maar je kan er niets aan doen.. En toch wordt je ermee geconfronteerd als je je moeder ziet.
.
Helaas is er weinig dat je daar aan kan doen en kan ik je er ook niet adviseren, maar omdat je moeder wat anders in het leven staat, moet je het niet bekijken met de ogen van de alledaagse maatschappij. Probeer ook te begrijpen hoe mensen anders kunnen zijn kijk bijvoorbeeld naar je oom. Andere mensen zouden zeggen bah 20 jaar dezelfde inrichting die moet toch ongelukkig en depressief zijn. Maar misschien is hij wel hartstikke content met alles zo. Misschien moet je dat ook af en toe proberen te relativeren als je bij je moeder bent.
.
Dat is alles waar ik mee kan komen en kan bedenken sorry het is niet veel. Ik heb enkel wat kennis over dat wat je oom verder reikt mijn kennis niet, en zelfs dan ken ik de man niet en weet ik net zo min als jij wat hij denkt. Ik ken zat schizoïde mensen die dood ongelukkig zijn en rondkomen met alcohol en drugs. Ik ken er ook die daadwerkelijk getrouwd zijn en wel een okay leventje hebben. En er zijn er die single zijn gebleven maar ook een content leven hebben ook al hebben ze niet veel luxe en materialisme.

quote:

Op maandag 6 januari 2014 00:17 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Volgens mij is hij redelijk content, maar ik weet niet wat er in hem leeft natuurlijk.

Ik zie helaas zijn gedrag ook terug in mijn moeder. Mijn moeder is niet schizoide, maar staat wel anders in het leven dan de meeste mensen van haar leven: negatiever, simpeler, ontwijkender. Los van alle diagnoses en stoornissen is er wat mis binnen mijn hele familie en daar heb ik veel verdriet van. Mijn moeder is over de 60 en drinkt veel alcohol en verwaarloost zichzelf. Ik heb vanavond weer ruzie gehad omdat ze zichzelf een paar dagen niet heeft gewassen en dat rook ik. Als antwoord krijg ik dat ik me niet zo moet aanstellen, omdat mensen zich vroeger ook veel minder vaak wassen. Geen enkele zelfreflectie, altijd is het de schuld van een ander. En dan mijn omgeving die zegt "je kan je moeder niet veranderen je moet het accepteren"! Over 10 jaar zit ze waarschijnlijk in een verzorgingstehuis en ik weet nu al dat het heel moeilijk gaat worden omdat ze NIKS van andere mensen aanneemt.

Maar het is wel zo, je kan je moeder niet veranderen. Hooguit kun je haar helpen een beetje de boel op de rit te houden zodat ze minder behoefte heeft aan drank. Mijn moeder is precies hetzelfde. Maar die drinkt minder als ze beter slaapt. En slaapt beter als ze minder zorgen heeft. Wij helpen haar een beetje daarbij. Verder is het haar eigen verantwoordelijkheid en heb ik mn handen ervan afgetrokken. Het kost teveel energie om dat soort dingen te willen die onbereikbaar zijn. Het geeft jou stress, en dat is ook niet goed.

Het is trouwens niet makkelijk hoor, om meer afstand te nemen tot mn moeder. Ik wil ook graag dat t goed gaat en dat ze gelukkig is. Maar sommige dingen liggen toch buiten mijn bereik.

quote:

Op maandag 6 januari 2014 00:19 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Mijn streven is content zijn, geluk heb ik opgegeven zware ballast die ik niet mee wil sjouwen op mijn leven. De vraag is natuurlijk wat je wel en niet wilt. In mijn geval heb ik geen mensen nodig of is minimaal contact genoeg om niet in isolement te raken. Zo ben ik nooit eenzaam, of nouja soms raak je wel eenzaam. Dan is het niet zozeer het contact dat je mist maar het advies dat je bijvoorbeeld aan iemand wilt vragen, maar dan realiseer je je dat je niemand hebt. Buiten dat is alles piano, het hoe je ermee omgaat is een heel, heel belangrijk en essentieel stukje.

Ook blijven hangen in de diagnose is niet alles, het moet geen selffulfilling prophecy worden. Sommige dingen kan je niet voorkomen of niets aan doen, maar bepaalde dingen ook wel weer wel.

[..]

Dit is wat ik op een nette manier heb gedaan, ik wil niet meer betrokken worden bij familie gedoe. Het hangt er natuurlijk ook vanaf hoe je in het leven staat, maar je hoeft zeer zeker niet andere te pleasen ten kosten van jezelf. Als je een goeie week hebt dan doe je goed, en als er een mindere komt dan heb je een mindere. Je kan er immers ook niets voor, en je kiest het ook niet allemaal uit. Nu zullen veel mensen dat niet begrijpen, maar zijn zij dan wel de juiste mensen die je om je heen hebt?

Dat is dus het hele probleem voor mij. Jij bent tevreden met minimaal sociaal contact, ik niet. Het is ook maar net hoe je sociaal contact definieert. Inmiddels heb ik aardig wat contacten maar het blijft allemaal zo 'lekker' op de oppervlakte. Ik ben jaloers op mensen die hun facebook volgooien met foto's van vrienden en gezelligheid iedere week. Dat is niet goed nee, maar ik wil het ook zo. Waarom kan dat bij mij niet?

En nee, ik heb niet de juiste mensen om mij heen wat dat betreft. Maar ik zal het hier toch wel mee moeten doen, hier op stage en met de opdrachten. Die mensen kies je niet. Dat kan later in je werk ook niet.

Het gaat ook niet om familiegedoe. Dat overleef ik allemaal wel en die mensen kunnen er ook niks aan doen. Ik wil gewoon eens wat opbouwen wat betreft vrienden.

quote:

Op maandag 6 januari 2014 10:28 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Dat is dus het hele probleem voor mij. Jij bent tevreden met minimaal sociaal contact, ik niet. Het is ook maar net hoe je sociaal contact definieert. Inmiddels heb ik aardig wat contacten maar het blijft allemaal zo 'lekker' op de oppervlakte. Ik ben jaloers op mensen die hun facebook volgooien met foto's van vrienden en gezelligheid iedere week. Dat is niet goed nee, maar ik wil het ook zo. Waarom kan dat bij mij niet?

En nee, ik heb niet de juiste mensen om mij heen wat dat betreft. Maar ik zal het hier toch wel mee moeten doen, hier op stage en met de opdrachten. Die mensen kies je niet. Dat kan later in je werk ook niet.

Het gaat ook niet om familiegedoe. Dat overleef ik allemaal wel en die mensen kunnen er ook niks aan doen. Ik wil gewoon eens wat opbouwen wat betreft vrienden.

Aha dat is dan natuurlijk het probleem van een topic over persoonlijkheidsstoornissen omdat we hier allemaal op een hoop worden gegooid en ze toch wel grote verschillen hebben van elkaar ook al worden er clusters gedeeld etc. Zo'n cluster is vrij nietszeggend ik zou niet goed opschieten met een paranoïde persoon bijvoorbeeld. Puur omdat voor mij sociale contacten vrij lastig zijn, en ik hierdoor heel kieskeurig ben in wie ik wel tijd steek en in wie niet.

Wat betreft de facebook foto's, dit gaat erg cliché lijken maar het gras is altijd groener. Je ziet foto's van mensen die plezier hebben en dus associeer je het met gezelligheid, wat het ook best zal zijn. Het zal echter ook wel zijn mindere kanten hebben, een introvert iemand zou er bijvoorbeeld niet op staan te wachten ieder weekend te feesten als een beest. Nu weet ik niet hoe jij jezelf ziet of dat je extra/introvert bent, in de regels staat dat ik niemand een diagnose mag geven maar extravert of introvert is in mijn ogen geen diagnose. Dus snij ik het wel even aan.

Als jij introvert bent kan je wel verlangen naar contact maar zou je het heel intensief hebben zou het ook bergafwaarts gaan, dus zou je een feestje of de gezelligheid leuk vinden voor een keer maar daarna zou het een sleur worden.

Mits je extravert bent en niet mee kan doen vanwege je problematiek is het wat vervelender. Je wilt wel meedoen maar voelt je niet goed genoeg om mee te doen dus moet je het laten schieten. Maar je wilt zo graag. Hierbij kan ik je niet helpen, je kan enkel proberen het te accepteren en je erbij neer te leggen.

Vroeger heb ik wel eens meegedaan met vrienden op een zomeravond monopoly spelen met een paar biertjes dat was super gezellig en ik denk er met plezier aan terug. Ook ik heb een lange tijd eenzaamheid gevoelt en was jaloers op alles en iedereen die maar plezier maakte, deel uit maakte van een hechte vriendengroep. Totdat ik mijn diagnose kreeg toen besefte ik me waarom mijn leven is gegaan zoals het is gegaan. En had ik dit op een jongere leeftijd geweten had ik mijn leven heel, heel anders ingevuld.

Nu heb je het over school en stage, dat is heel vervelend, zeker als je niet de juiste mensen om je heen hebt, zit je niet bij een behandelaar die misschien wel wat kan betekenen voor je? En qua school en stage heb je wel iets gepakt wat goed bij je past? Ik persoonlijk heb de ambachtsschool gedaan maar een van mijn favoriete baantjes was onderhoud. Een beetje verven een beetje dit een beetje dat, niemand die mij controleerde en ik kon gewoon mijn gang gaan. Als ik dan op het eind van de dag klaar was, dan was het allemaal goed. En ik hoefde vrij weinig met mensen om te gaan.

Stel dat ik een hbo had genomen in de zakenwereld of zo, dan zou ik misschien alsnog naar een conciërge baantje zijn gaan neigen. Of de rest van mijn leven zwaar ongelukkig zijn en alleen maar meer problematiek op de hals halen.

Nu wil ik je natuurlijk totaal niet de les wijzen maar enkel een beetje vertellen hoe mijn leven is gegaan, nu gaat en welke keuzes ik heb gemaakt.

In de hedendaagse maatschappij gaat het ook nog allemaal wat stugger en loopt het allemaal minder soepel. En ik begrijp dat geld wel belangrijk is tot op zekere hoogte, en dat een baan die je echt leuk vindt ook belangrijk is. Ik zie een jonge dame bijvoorbeeld niet verven en met een bouwvakkersdecolleté gebukt staan. Die heb je wel, maar het is natuurlijk iets dat je dan weer echt moet willen als vrouw en dat is vaker niet dan wel zo.

Ik zou gewoon eens alles opmeten in je leven de jaaropgaven maken zoals winkels dat noemen. Kijken hoe je jaar is gegaan, in hoeverre je diagnose je lastig heeft gevallen, wat je echt zou willen. En ook naar wat je absoluut niet zou willen, vaak kan een soort kompas helpen. Een kompas waar je op terug kan vallen en waarvan je kan zeggen, 'ik ga nu wel heel erg de verkeerde weg op.'

Maar helaas ik kan je geen goed advies geven enkel suggesties omdat jij en ik natuurlijk niet dezelfde persoon zijn en er ook nog veel verschillen zijn in betrekking tot diagnoses. Maar als je wilt praten mag je me altijd aanschieten.

Vriendelijke groeten, en hou moed!

quote:

Op maandag 6 januari 2014 12:46 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

[knip, lange quote ]

Wow, groot stuk tekst, niet verwacht.

Ik ben inderdaad wat je noemt een introvert persoon. Ik ben het type wat altijd wel zin heeft in sociale contacten maar eigenlijk na 2 à 3 uur wel weer genoeg heeft. Langer kan wel, maar dan word ik stil en afzonderlijk en dan hoor ik er eigenlijk niet meer bij. Wat betreft die persoonlijkheidsstoornissen, ik lijk het meest op de paranoïde persoonlijkheidsstoornis, al durf ik hier verder nog geen uitspraken over te doen aangezien ik nog steeds de drempel van de huisarts niet over durf te gaan en er nog helemaal geen sprake is van een diagnose. Mijn moeder herkent zowel mij als mijn vader in die beschrijving.

Sociale contacten hoeven bij mij ook helemaal niet zeer intensief te zijn, maar op dit moment voel ik gewoon dat het veel te weinig is en dat ik me er eenzaam en ongelukkig bij ga voelen. Ik hoef ook echt geen berg met vrienden, maar 1 of 2 om te beginnen zou al fijn zijn. Gewoon eens iemand die naar me luistert (iemand anders dan mijn huidige vriend), en waar ik eens wat voor terug kan doen als dat nodig is. Als ik nu een probleem heb met mijn vriend kan ik nergens naartoe terwijl een "normale" vrouw zulke dingen met vriendinnen bespreekt. Dat soort dingen mis ik een beetje. Probleem bij mij is waarschijnlijk wel dat ik momenten en weken kan hebben dat ik helemaal geen zin heb in sociale contacten. Dat is dan helemaal niet persoonlijk bedoeld maar wordt waarschijnlijk wel zo opgevat. Een les die ik wel geleerd heb van mijn vriend is dat ik weinig interesse toon. Iets waar ik me nog niet bewust van was en ik nu aan kan gaan werken.

Ik ben er in ieder geval wel van overtuigd dat ik op de juiste opleiding en stage zit. Ik heb het ontzettend naar mijn zin en qua samenwerking gaat het ook prima. Ik merk alleen dat ik wat betreft het studentenleven heel anders in elkaar zit. Commissies, bestuur, iedere week uitgaan is gewoon absoluut niet mijn ding en daar mis ik gewoon de aansluiting. Ook zie ik wel eens vraagtekens bij dingen die ik vertel die ik normaal vind en dan merk ik gewoon ontzettend dat ik heel anders ben wat betreft sociale dingen. En dat vind ik zo vervelend. Ze lijken me gewoon niet te begrijpen af en toe.

Wel fijn zo'n lange post en ik snap wel wat je bedoelt. Alleen geldt het niet voor mij omdat, wat je al aankaartte, niet iedere persoonlijkheidsstoornis hetzelfde is en al helemaal niet ieder mens, ondanks ze misschien wel hetzelfde gediagnosticeerd zijn.

quote:

Op maandag 6 januari 2014 13:01 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Wow, groot stuk tekst, niet verwacht.

Ik ben inderdaad wat je noemt een introvert persoon. Ik ben het type wat altijd wel zin heeft in sociale contacten maar eigenlijk na 2 à 3 uur wel weer genoeg heeft. Langer kan wel, maar dan word ik stil en afzonderlijk en dan hoor ik er eigenlijk niet meer bij. Wat betreft die persoonlijkheidsstoornissen, ik lijk het meest op de paranoïde persoonlijkheidsstoornis, al durf ik hier verder nog geen uitspraken over te doen aangezien ik nog steeds de drempel van de huisarts niet over durf te gaan en er nog helemaal geen sprake is van een diagnose. Mijn moeder herkent zowel mij als mijn vader in die beschrijving.

Sociale contacten hoeven bij mij ook helemaal niet zeer intensief te zijn, maar op dit moment voel ik gewoon dat het veel te weinig is en dat ik me er eenzaam en ongelukkig bij ga voelen. Ik hoef ook echt geen berg met vrienden, maar 1 of 2 om te beginnen zou al fijn zijn. Gewoon eens iemand die naar me luistert (iemand anders dan mijn huidige vriend), en waar ik eens wat voor terug kan doen als dat nodig is. Als ik nu een probleem heb met mijn vriend kan ik nergens naartoe terwijl een "normale" vrouw zulke dingen met vriendinnen bespreekt. Dat soort dingen mis ik een beetje. Probleem bij mij is waarschijnlijk wel dat ik momenten en weken kan hebben dat ik helemaal geen zin heb in sociale contacten. Dat is dan helemaal niet persoonlijk bedoeld maar wordt waarschijnlijk wel zo opgevat. Een les die ik wel geleerd heb van mijn vriend is dat ik weinig interesse toon. Iets waar ik me nog niet bewust van was en ik nu aan kan gaan werken.

Ik ben er in ieder geval wel van overtuigd dat ik op de juiste opleiding en stage zit. Ik heb het ontzettend naar mijn zin en qua samenwerking gaat het ook prima. Ik merk alleen dat ik wat betreft het studentenleven heel anders in elkaar zit. Commissies, bestuur, iedere week uitgaan is gewoon absoluut niet mijn ding en daar mis ik gewoon de aansluiting. Ook zie ik wel eens vraagtekens bij dingen die ik vertel die ik normaal vind en dan merk ik gewoon ontzettend dat ik heel anders ben wat betreft sociale dingen. En dat vind ik zo vervelend. Ze lijken me gewoon niet te begrijpen af en toe.

Wel fijn zo'n lange post en ik snap wel wat je bedoelt. Alleen geldt het niet voor mij omdat, wat je al aankaartte, niet iedere persoonlijkheidsstoornis hetzelfde is en al helemaal niet ieder mens, ondanks ze misschien wel hetzelfde gediagnosticeerd zijn.

Was even weg, maar ik steek inderdaad wel wat tijd en moeite erin waardoor teksten wat langer worden. Hoop alleen dat je er ook wat aan hebt. Maar goed al is het dat we even samen ideeën wisselen en wat contact hebben.

Introvert daar is niets mis mee, en je moet dan heel goed begrijpen dat er inderdaad zin is in sociaal contact. Maar dat je op een feest zoals je ze ziet op facebook niet jouw ding is. Dat geef je zelf ook aan, je zegt dat je na 2, 3 uur er genoeg van hebt gehad en dan het 5de wiel wordt. Dan raak je vervreemd en is het gezellig voor de andere maar wil jij eigenlijk zo snel mogelijk weer naar huis. Op die foto's zou ik me dus niet blind staren als ik jou was. Ziet gezellig uit maar is het dat ook van jou? Stel voor je ziet moslims het Suikerfeest vieren en denkt 'hmm wat lekker dat zou ik ook wel willen lekker feesten en eten.' Moet je er wel bij denken dat je de rest van het jaar een boerka hebt moeten dragen, hebt moeten vasten overdag en geen alcohol mag gebruiken. Een rare vergelijking misschien maar kon niets beters bedenken mijn excuses. Over alcohol gesproken misschien dat je op zo'n feestje wel wat beter uit de voeten komt met alcohol, maar je wilt natuurlijk ook niet al te gek doen want dan heb je dag erna spijt.

Betreft de diagnose die je daar aansnijd, ik heb hem heel even opgezocht op het internet, en vluchtig gelezen. En mijn excuses waar ik daarvoor zei dat ik slecht met een paranoïde iemand zou kunnen omgaan. Dat zei ik omdat ik iemand ken met mijn diagnose die heel veel moeite heeft in contact met iemand die paranoïde is. Hij bedoelt het altijd goed maar ze neemt nooit zijn advies aan. Maar dat ter zijde, het is beide cluster A excentriek. En ik als ik gewoon mezelf ben geweest ergens, dan loop ik de deur uit en voel ik gewoon dat op het moment van vertrek die mensen die overblijven iets zullen zeggen als. 'Hij blijft toch apart.' Of een vreemd iemand hoe je het ook zou willen noemen.

Wat betreft de huisarts natuurlijk kan niemand jou pushen, ik raad je wel aan gewoon te gaan. Heel veel mensen bang voor de dood, en toch zal hij ooit komen. Bang te zijn voor iets dat je al vermoed te hebben is nergens voor nodig. Je bent immers geen gladiator en de huisarts is geen keizer die zijn duim omhoog of omlaag houdt. De huisarts is enkel iemand die je kan doorverwijzen en ervoor kan zorgen dat je te weten krijgt wat er wel of niet aan je mankeert. Ik persoonlijk zou als ik mijn diagnose veel eerder wist mijn leven dramatisch anders geleefd hebben. Dat kan eng klinken maar is het niet. Uiteindelijk zit je met problemen en zul je misschien wel wat therapie kunnen ondergaan om de problemen te minimaliseren of aan te pakken. Het betekend niet dat er niets meer gedaan kan worden voor je. Hoewel deze persoonlijkheidsstoornissen erg moeilijk aan te pakken zijn.

Te weinig contact tot op het punt dat jou ongelukkig maakt is natuurlijk niet goed. Je moet immers streven naar een soort gevoel van geluk. Zelf heb ik misschien 1 vriend die heel af en toe zie, maar ook wel wat mensen waar ik soms mee praat en op bezoek ga, met een persoon praat ik heel veel over theologie en filosofie. Dat doet me soms ook wel goed en ik ga er met plezier heen. Als je daadwerkelijk contact wilt en het gaat zoeken probeer eens iets in de regio dat je leuk lijkt. Iets waarin je mensen kan leren kennen en plezier mee kan hebben. Vroeger kwamen mensen vooral samen door de kerk en zo kwamen er heel gauw contacten met mensen. Nu de kerk niet meer zo jopie-popie is valt, is een groot sociaal contact ook weg gevallen. Je kan uiteraard altijd eens op zoek gaan naar iets dat je leuk lijkt. Een cursus koken of je vrijwillig inzetten bij een natuur project waar bomen geplant worden. Een beetje praten kijken of je vriendschappen kan opbouwen en als je geen vriendschap opbouwt heb je toch eens een leuk gesprek en hopelijk een leuke middag gehad. En je hebt iets goeds gedaan voor de natuur.

Betreft je vriend het kan inderdaad lastig zijn als je geen beroep kan doen op andere vrouwen. Een beetje vervelend, hopelijk kan je een vriendin vinden ergens. Je zou als je een diagnose krijgt en laten we stellen dat je het echt hebt kunnen deelnemen aan een praatgroep. Sommige hebben regels dat je geen contact met elkaar mag buiten de groep maar ik ken wel zat mensen die zo contacten hebben opgedaan. Wil je echter gewoon normaal mensen treffen is ergens iets doen waar mensen bij elkaar komen en durven ze aan te spreken het beste plan. Net als jou heb ik ook weken geen zin in contact en soms heb ik heel even behoefte, maar die behoefte van mij is vrij gauw gevult. Na een gesprek van 5 minuten zit ik vol. Natuurlijk vatten mensen dit persoonlijk op, en ze gaan je wat 'anders' vinden maar daar moet je je dan maar niets van aantrekken het is niet anders. Nu heb ik een vriend die weet dat ik hem niet bel of mail. Hij belt mij af en toe 1x in de maand en dan spreken we af. Heb hem leren kennen op de sportschool, hoewel voor een vrouw het al lastig is daar echt contacten op te doen omdat er teveel jonge mannen rondlopen die wel even willen scoren met hun spieren.

De juiste opleiding en stage dat is mooi. Dat is al heel wat waard. Wat betreft dat studentenleven daar heb ik nooit van mogen proeven maar het klinkt mij als onzin, en ik zou dus ook totaal geen zin of aansluiting hebben met zulke dingen. Wat voorn dingen zou jij bijvoorbeeld normaal vinden waar mensen gek van opkijken? Ik heb dit zelf ook wel vaak als ik bijvoorbeeld zeg dat ik niet snap waarom mensen samen slapen, staan ze alelmaal op hun tenen. Terwijl een dag later hoor je ze weer eens klagen dat de een om 6 uur moet opstaan en de ander om 8 en dat die van 8 maar weer eens vindt dat die wat om 6 uur opstaat teveel lawaai maakt. Slaap dan toch gewoon apart, het is logisch dat je je gaat ergeren aan elkaar als je 24/7 bij elkaar op de lip hangt. Als ik dit zeg kijken ze me allemaal vreemd aan, maar goed het is misschien vreemd voor hun omdat ik anders in het leven sta en een hele andere kijk op het leven heb.

Kijk maar eens naar het materialistische, ik heb laatst een kerststukje gemaakt voor het graf van iemand die dierbaar was voor mij. En iemand anders voor wie die persoon ook dierbaar was, vond mijn stukje maar niets en kocht vervolgens een groot stuk en zette het daar neer. Dan maakt dat mij boos en denk ik, ik heb tijd en moeite in dat stukje gezet, ik heb er mijn hart en zaligheid in gestoken. Dat is toch veel mooier dan iets dat ik koop met geld? En er zijn zoveel mensen die dit niet meer snappen. Omdat ik zo simpel leef besef ik me zulke dingen steeds meer. Ik kan daar ook niets aan veranderen en als ik zo hard mogelijk als ik kan zou proberen normaal te zijn. Zou ik alleen maar ongelukkig worden en verdwaald raken, ik zou totaal geen identiteit meer over hebben. En mensen met mijn diagnose hebben al een heel zwak besef van identiteit.

Als ik jou was, en jij bent mij niet dat begrijp ik. Dus ik verplicht je niets en neem het je zeer zeker niet kwalijk als je het niet doet. Maar ik zou echt kijken of je niet naar een huisarts kan en je verhaal kan doen. En ik zou ook stoppen met hard proberen normaal te zijn. Je kan jezelf niet forceren een cirkel te zijn als je een vierkant bent. Je kan aanpassing maken, maar je kan jezelf niet verplichten iets te zijn dat je niet bent.

Aanpassingen kan je wel maken en welke diagnose je ook krijgt jij bent veel meer dan je diagnose dat moet je nooit vergeten. Een diagnose kan enkel helpen bij het vinden van je kompas en met je kompas kan je een route uitstippelen door je leven die zo prettig mogelijk voor jou is.

Sorry voor spelfouten of als mijn tekst onsamenhangend is, ben momenteel erg moe omdat ik zonet wat boodschappen moest doen wat een aanslag op mijn energie is. Hierdoor kan mijn tekst wat onsamenhangend zijn geworden. Maar dan kan je het aangeven en zal ik mezelf wat beter uitleggen. Als je regens op wilt inspelen in de tekst of iets kwijt wilt kan je dat doen en zal ik sowieso reageren, maar als je zoiets hebt van alles staat hier en iedereen kan het lezen mag je me ook altijd achter de schermen aanspreken.

Mij heeft t krijgen van een diagnose heel veel geholpen, het verklaarde veel en ik ben daardoor minder boos op mezelf mbt mijn soms 'anders met dingen omgaan'.

Heb niet alle tekst echt kunnen lezen (teveel tekst lezen lukt me ff niet) Maar wat ik wel ff las en denk: iemand die een ander kerststukje niet goed genoeg vind mankeert zelf ook wat...

quote:

Op maandag 6 januari 2014 16:20 schreef zomertje het volgende:
Mij heeft t krijgen van een diagnose heel veel geholpen, het verklaarde veel en ik ben daardoor minder boos op mezelf mbt mijn soms 'anders met dingen omgaan'.

Heb niet alle tekst echt kunnen lezen (teveel tekst lezen lukt me ff niet) Maar wat ik wel ff las en denk: iemand die een ander kerststukje niet goed genoeg vind mankeert zelf ook wat...

Je hebt gelijk het hebben van een diagnose kan verklaren en helpen. Enige gevaar is dat je gaat leven zoals de diagnose het dicteert en dan wordt alles wat je doet een selffulfilling prophecy. Er is ruimte voor verbetering, alleen natuurlijk kan je niet zeggen ik heb die diagnose trek het me niet aan en gewoon normaal doen. Dan raak je ook ongelukkig dit is iets dat in je hersenen geslepen zit daar kan je niet zomaar verandering in brengen.

Betreft het kerststukje ergens heb je gelijk maar ga maar eens kijken wie niet allemaal een stukje koopt voor op het graf. Zelf maken zit er niet meer bij.. Komt te goedkoop over.

quote:

Op maandag 6 januari 2014 16:42 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Je hebt gelijk het hebben van een diagnose kan verklaren en helpen. Enige gevaar is dat je gaat leven zoals de diagnose het dicteert en dan wordt alles wat je doet een selffulfilling prophecy. Er is ruimte voor verbetering, alleen natuurlijk kan je niet zeggen ik heb die diagnose trek het me niet aan en gewoon normaal doen. Dan raak je ook ongelukkig dit is iets dat in je hersenen geslepen zit daar kan je niet zomaar verandering in brengen.

Betreft het kerststukje ergens heb je gelijk maar ga maar eens kijken wie niet allemaal een stukje koopt voor op het graf. Zelf maken zit er niet meer bij.. Komt te goedkoop over.

Door mn diagnose voel ik me minder schuldig over t rekening houden met mezelf en ik leer mn eigen valkuilen kennen. En hoop deze te verbeteren met therapie.

Ach, mensen die geen waarde hechten aan dingen die met liefde gemaakt zijn zijn stom!

quote:

Op maandag 6 januari 2014 16:20 schreef zomertje het volgende:
Mij heeft t krijgen van een diagnose heel veel geholpen, het verklaarde veel en ik ben daardoor minder boos op mezelf mbt mijn soms 'anders met dingen omgaan'.

Heb niet alle tekst echt kunnen lezen (teveel tekst lezen lukt me ff niet) Maar wat ik wel ff las en denk: iemand die een ander kerststukje niet goed genoeg vind mankeert zelf ook wat...

Het is toch wel handig hè, zo'n diagnose. Dan weet je direct waar je staat. Ik raad iedereen hier dan ook aan om toch naar een arts te gaan met de problemen.

quote:

Op maandag 6 januari 2014 16:56 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Het is toch wel handig hè, zo'n diagnose. Dan weet je direct waar je staat. Ik raad iedereen hier dan ook aan om toch naar een arts te gaan met de problemen.

Precies, en wel goed zelf op blijven letten of men je wel echt goed begrepen heeft. Ik denk dat foute diagnoses vaak ook aan communicatieproblemen liggen.

Een diagnose is heel dubbel, vind ik. Enerzijds ga ik mezelf automatisch teveel in het hokje persoonlijkheidsstoornis plaatsen en daarmee hou ik mezelf klein, waardoor anderen mij ook als klein kunnen zien. Ik vraag me bij elke emotie af of het door mijn stoornis komt of dat het normaal is zo'n emotie te hebben. (Meestal blijkt vaak het laatste.)

Anderzijds heeft de diagnose mij verder gebracht: ik begrijp mezelf beter en ik weet beter bij welk soort instanties ik kan aankloppen voor hulp.

Waar ik tevens heel blij mee ben, is dat officieel bevestigd is dat ik níet autistisch ben. Er waren mensen die dachten van wel, omdat ik perfectionistisch ben en wat dwangmatige trekjes heb. Die mensen hebben dan een keer gehoord dat autistische mensen dwangmatig en perfectionistisch zijn, zien dat in mij en viola: ik ben in hun ogen autistisch. Dat ze mij met dat soort opmerkingen enorm veel pijn hebben gedaan, beseffen ze niet eens. En nog steeds zijn er mensen die dat beeld van mij blijven aanhouden. Het begrip persoonlijkheidsstoornis is al veel te moeilijk voor hen met hun gebrekkige intelligentie en borderline vinden ze ook al niet bij mij passen, dus is het van "ja, maar vroeger deed je dit en dat, dus volgens mij ben je toch wel licht autistisch hoor". En ze zeggen ook: "Ik heb gehoord dat borderline véééél erger is dan autisme, omdat ze regelmatig op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek komen. Daar ben jij toch niet terechtgekomen? Zo erg is het toch bij jou niet?" Sommige mensen zijn echt zo stom als het achterend van een varken. Ik denk dat zij geen psychische stoornis kunnen krijgen, omdat ze daar gewoon niet intelligent genoeg voor zijn.

quote:

Op dinsdag 7 januari 2014 01:23 schreef Pulzzar het volgende:
Een diagnose is heel dubbel, vind ik. Enerzijds ga ik mezelf automatisch teveel in het hokje persoonlijkheidsstoornis plaatsen en daarmee hou ik mezelf klein, waardoor anderen mij ook als klein kunnen zien. Ik vraag me bij elke emotie af of het door mijn stoornis komt of dat het normaal is zo'n emotie te hebben. (Meestal blijkt vaak het laatste.)

Anderzijds heeft de diagnose mij verder gebracht: ik begrijp mezelf beter en ik weet beter bij welk soort instanties ik kan aankloppen voor hulp.

Waar ik tevens heel blij mee ben, is dat officieel bevestigd is dat ik níet autistisch ben. Er waren mensen die dachten van wel, omdat ik perfectionistisch ben en wat dwangmatige trekjes heb. Die mensen hebben dan een keer gehoord dat autistische mensen dwangmatig en perfectionistisch zijn, zien dat in mij en viola: ik ben in hun ogen autistisch. Dat ze mij met dat soort opmerkingen enorm veel pijn hebben gedaan, beseffen ze niet eens. En nog steeds zijn er mensen die dat beeld van mij blijven aanhouden. Het begrip persoonlijkheidsstoornis is al veel te moeilijk voor hen met hun gebrekkige intelligentie en borderline vinden ze ook al niet bij mij passen, dus is het van "ja, maar vroeger deed je dit en dat, dus volgens mij ben je toch wel licht autistisch hoor". En ze zeggen ook: "Ik heb gehoord dat borderline véééél erger is dan autisme, omdat ze regelmatig op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek komen. Daar ben jij toch niet terechtgekomen? Zo erg is het toch bij jou niet?" Sommige mensen zijn echt zo stom als het achterend van een varken. Ik denk dat zij geen psychische stoornis kunnen krijgen, omdat ze daar gewoon niet intelligent genoeg voor zijn.

Een diagnose kan je dubbel vinden maar dat maakt hem niet eng. Niet dat jij zei dat jij het eng vindt. Maar deze was meer voor de mensen die twijfelen of ze wel dan wel niet naar de huisarts willen gaan. Wat jij zegt klopt en is voor een groot deel waar, je moet geen bijbel van je diagnose maken en je moet zeer zeker niet een self-fulfilling prophecy ervan maken.

Wat jij hebt bedacht is dus erg goed en slim, probeer te onderscheiden wat normaal is en wat diagnose is. En het is ook vrij logisch dat niet alle gevoelens je diagnose zijn. Emoties heeft iedereen het zou wat zijn als mensen met een diagnose de enige waren! Het leren onderscheiden hiervan kan denk ik lastiger zijn per stoornis. Voor een borderliner lijkt me dit erg lastig, terwijl mijn stoornis ervoor zorgt dat ik juist vrij weinig emoties heb. Maar ook ik kan soms boos worden uit het niets. Moet zeggen dat de emotie die ik het meeste voel dan ook boosheid is, soms blij, soms teleurgesteld maar zo'n rijk emotioneel leven heb ik niet. Dus ik hoef bijna niets te onderscheiden ik weet precies waar ik tegen aan loop en waar niet, dat was al zo voor de diagnose.
Wat betreft het niet autistisch zijn is inderdaad een mooi iets, hoewel ik het altijd raar vindt dat mensen blij zijn 'ach ik heb dit maar op zijn minst heb ik dat andere niet.' Als je iemand die bijvoorbeeld een blinde-darm ontsteking heeft zegt 'ach het is tenminste geen kanker.' Kan deze nog wel eens boos worden van 'waar bemoei jij je man, dit is erg genoeg.'

Waarom heeft het je pijn gedaan dat andere je autistisch noemde? Is dat iets wat je niet wilde zijn, of is het labeltje iets dat jij als een belediging ziet? Stel dat je het echt was geweest had je het denk ik ook wel geaccepteerd je kan niet anders. Natuurlijk is het niet leuk iets genoemd te worden dat je niet bent. Weet heel goed dat ik met mijn stoornis heel vaak bekneld ben geraakt door eisen die men aan mij stelde waar ik niet aan kon voldoen. Dit was voor mij heel pijnlijk hadden zij mij als een autist gezien en gedacht 'we laten hem met rust.' Zou het mijn jeugdigere jaren een stuk makkelijker hebben gemaakt. Zo zie je maar weer een munt heeft twee kanten.

Dat laatste wat je zegt is interessant, maar ik denk dat een persoonlijkheidsstoornis een ervaring is die je leven wel veranderd. En je anders in je leven laat staan. De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat materialisme, geld, en al die dingen er niet toe doen. Het leven is kort en ik streef nu ook gewoon naar zo'n goed mogelijk leven. Met weinig gehannes voor mijzelf met het kleine beetje hulpmiddelen dat ik heb. Dat wil zeggen zolang ik eten heb, en af en toe eens wat kan kopen.
De meeste mensen zullen het nooit begrijpen, ik heb nog nooit een enkele ambitie in mijn leven gehad, als ik ze dat zeg dat begrijpen ze niet. 'Iedereen heeft toch een ambitie.' Zeggen ze dan, ach ja je bent nu eenmaal anders dan de meute trek het je niet aan. Geluk zit meer in jezelf niet zo zeer in de meningen van anderen. Zij zijn misschien psychisch gezond maar hebben ook genoeg tekortkomingen.

Dan nu een misschien wel interessante link voor de mensen hier wel in het Engels: http://voices-of-recovery(...)ritual-recovery.html
iemand met een hele bagage aan diagnosen. Heb het zelf nog niet gelezen omdat ik nog een beetje op gang moet komen, maar dacht hem toch even te delen met jullie allen. Want heb wel een kleine samenvatting gelezen van de locatie waar ik de deze vandaan heb geplukt.

quote:

Op dinsdag 7 januari 2014 01:23 schreef Pulzzar het volgende:
Een diagnose is heel dubbel, vind ik. Enerzijds ga ik mezelf automatisch teveel in het hokje persoonlijkheidsstoornis plaatsen en daarmee hou ik mezelf klein, waardoor anderen mij ook als klein kunnen zien. Ik vraag me bij elke emotie af of het door mijn stoornis komt of dat het normaal is zo'n emotie te hebben. (Meestal blijkt vaak het laatste.)

Anderzijds heeft de diagnose mij verder gebracht: ik begrijp mezelf beter en ik weet beter bij welk soort instanties ik kan aankloppen voor hulp.

Waar ik tevens heel blij mee ben, is dat officieel bevestigd is dat ik níet autistisch ben. Er waren mensen die dachten van wel, omdat ik perfectionistisch ben en wat dwangmatige trekjes heb. Die mensen hebben dan een keer gehoord dat autistische mensen dwangmatig en perfectionistisch zijn, zien dat in mij en viola: ik ben in hun ogen autistisch. Dat ze mij met dat soort opmerkingen enorm veel pijn hebben gedaan, beseffen ze niet eens. En nog steeds zijn er mensen die dat beeld van mij blijven aanhouden. Het begrip persoonlijkheidsstoornis is al veel te moeilijk voor hen met hun gebrekkige intelligentie en borderline vinden ze ook al niet bij mij passen, dus is het van "ja, maar vroeger deed je dit en dat, dus volgens mij ben je toch wel licht autistisch hoor". En ze zeggen ook: "Ik heb gehoord dat borderline véééél erger is dan autisme, omdat ze regelmatig op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek komen. Daar ben jij toch niet terechtgekomen? Zo erg is het toch bij jou niet?" Sommige mensen zijn echt zo stom als het achterend van een varken. Ik denk dat zij geen psychische stoornis kunnen krijgen, omdat ze daar gewoon niet intelligent genoeg voor zijn.

quote:

Op dinsdag 7 januari 2014 10:35 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Een diagnose kan je dubbel vinden maar dat maakt hem niet eng. Niet dat jij zei dat jij het eng vindt. Maar deze was meer voor de mensen die twijfelen of ze wel dan wel niet naar de huisarts willen gaan. Wat jij zegt klopt en is voor een groot deel waar, je moet geen bijbel van je diagnose maken en je moet zeer zeker niet een self-fulfilling prophecy ervan maken.

Wat jij hebt bedacht is dus erg goed en slim, probeer te onderscheiden wat normaal is en wat diagnose is. En het is ook vrij logisch dat niet alle gevoelens je diagnose zijn. Emoties heeft iedereen het zou wat zijn als mensen met een diagnose de enige waren! Het leren onderscheiden hiervan kan denk ik lastiger zijn per stoornis. Voor een borderliner lijkt me dit erg lastig, terwijl mijn stoornis ervoor zorgt dat ik juist vrij weinig emoties heb. Maar ook ik kan soms boos worden uit het niets. Moet zeggen dat de emotie die ik het meeste voel dan ook boosheid is, soms blij, soms teleurgesteld maar zo'n rijk emotioneel leven heb ik niet. Dus ik hoef bijna niets te onderscheiden ik weet precies waar ik tegen aan loop en waar niet, dat was al zo voor de diagnose.
Wat betreft het niet autistisch zijn is inderdaad een mooi iets, hoewel ik het altijd raar vindt dat mensen blij zijn 'ach ik heb dit maar op zijn minst heb ik dat andere niet.' Als je iemand die bijvoorbeeld een blinde-darm ontsteking heeft zegt 'ach het is tenminste geen kanker.' Kan deze nog wel eens boos worden van 'waar bemoei jij je man, dit is erg genoeg.'

Waarom heeft het je pijn gedaan dat andere je autistisch noemde? Is dat iets wat je niet wilde zijn, of is het labeltje iets dat jij als een belediging ziet? Stel dat je het echt was geweest had je het denk ik ook wel geaccepteerd je kan niet anders. Natuurlijk is het niet leuk iets genoemd te worden dat je niet bent. Weet heel goed dat ik met mijn stoornis heel vaak bekneld ben geraakt door eisen die men aan mij stelde waar ik niet aan kon voldoen. Dit was voor mij heel pijnlijk hadden zij mij als een autist gezien en gedacht 'we laten hem met rust.' Zou het mijn jeugdigere jaren een stuk makkelijker hebben gemaakt. Zo zie je maar weer een munt heeft twee kanten.

Dat laatste wat je zegt is interessant, maar ik denk dat een persoonlijkheidsstoornis een ervaring is die je leven wel veranderd. En je anders in je leven laat staan. De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat materialisme, geld, en al die dingen er niet toe doen. Het leven is kort en ik streef nu ook gewoon naar zo'n goed mogelijk leven. Met weinig gehannes voor mijzelf met het kleine beetje hulpmiddelen dat ik heb. Dat wil zeggen zolang ik eten heb, en af en toe eens wat kan kopen.
De meeste mensen zullen het nooit begrijpen, ik heb nog nooit een enkele ambitie in mijn leven gehad, als ik ze dat zeg dat begrijpen ze niet. 'Iedereen heeft toch een ambitie.' Zeggen ze dan, ach ja je bent nu eenmaal anders dan de meute trek het je niet aan. Geluk zit meer in jezelf niet zo zeer in de meningen van anderen. Zij zijn misschien psychisch gezond maar hebben ook genoeg tekortkomingen.

Dan nu een misschien wel interessante link voor de mensen hier wel in het Engels: http://voices-of-recovery(...)ritual-recovery.html
iemand met een hele bagage aan diagnosen. Heb het zelf nog niet gelezen omdat ik nog een beetje op gang moet komen, maar dacht hem toch even te delen met jullie allen. Want heb wel een kleine samenvatting gelezen van de locatie waar ik de deze vandaan heb geplukt.

Ik gedraag me niet naar mijn diagnose. Het is omgekeerd. Ik gedraag me op een bepaalde manier en daar komt de diagnose vervolgens uit voort. Ik zie mijn diagnose als een springplank, als een vertrekpunt op een kaart. Mijn diagnose is plek A en ik moet naar plek B. Dat is wat in mijn ogen de rol van een diagnose is.

Pffft wat een lange verhalen hier! Daar heb ik echt de concentratie niet voor nu.
Kwam alleen ff melden dat ik morgen intake bij de Wieke heb en het toch wel erg spannend vind Hoop dat ik vannacht een beetje slaap. Gelukkig gaat vriendlief met me mee , dan gaat het vaak toch wat beter omdat ik me dan wat meer op mijn gemak voel.