[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #2

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 10:17 schreef brojo het volgende:

[..]

Niks mis met neurologisch onderzoek

Nee, natuurlijk. Mijn punt was dat hij ook weer praat over 'psychopaten', en nog erger: de term tevens weer gebruikt op de 'verkeerde' manier.

en gereekst ook nog

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 10:51 schreef lateralize het volgende:

[..]

Nee, natuurlijk. Mijn punt was dat hij ook weer praat over 'psychopaten', en nog erger: de term tevens weer gebruikt op de 'verkeerde' manier.

Dat snap ik, maar nu de PCL-R en de PCL-SV in het leven geroepen zijn komen we daar voorlopig niet meer vanaf Het woord psychopathie of sociopathie komt steeds vaker voor in wetenschappelijke onderzoeken.

Ik vroeg me af hoe het bij jullie gaat binnen een relatie. Merk dat ik neiging heb om shit te verneuken telkens met mijn rare gedrag af en toe

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 11:49 schreef Amarantha het volgende:
Ik vroeg me af hoe het bij jullie gaat binnen een relatie. Merk dat ik neiging heb om shit te verneuken telkens met mijn rare gedrag af en toe

Hoe lang heb je al een relatie dan? En word je vriend/man ook bij de behandeling betrokken? Heb je relatietherapie gehad? Of heeft hij een cursus voor naastbetrokkenen gevolgd? Kunnen jullie er goed over praten wat jouw gedrag voor hem/jullie relatie betekent en daar proberen oplossingen voor te bedenken als dat mogelijk is? Ik ken je verder niet, maar dat is denk ik wel belangrijk, dat hij WEET waarom je je zo gedraagt en dat hij daar mee leert omgaan. En dat jullie er over blijven praten en dat hij daarin ook zijn gevoelens en grenzen aangeeft.

Ik heb 6 jaar een relatie met mijn verloofde. We hebben door mijn psychiatrische problemen veel ups en downs gehad. Maar wij zijn er juist sterker uitgekomen steeds. Al hebben wij ook hele moeilijke tijden gehad, helemaal toen ik ook nog eens ernstig depressief was. Dan lag ik de hele dag in bed en als mijn vriend dat uit zijn werk kwam dan moest hij mij uit bed halen. En dan had ik niks in het huishouden gedaan, had ik nergens zin in, beleefde ik nergens plezier aan. Dat is voor hem natuurlijk ook niet leuk.

Of toen ik nog zo suïcidaal was, dat hij met angst en beven de deur opende als hij thuis kwam. Omdat hij bang was hoe hij mij thuis zou aantreffen en of ik wel thuis was en niet vermist was. Want ik ben een dag vermist geweest, daarna 2 maanden opgenomen geweest en dat was natuurlijk helemaal een lastige tijd. Als ik nu bij Scelta in opname ga dan kun je je erop voorbereiden, weet je allebei waar je aan toe bent. Maar dat waren we toen niet. En dan is de klap natuurlijk veel heftiger.

En naast die grote dingen heb je idd ook gewoon de "kleine" gedragingen in je relatie. Het emotioneel reageren, of juist terugtrekken, bang zijn om verlaten te worden (al is dat bij mij nu een stuk minder nu we gewoon echt al jaren bij elkaar zijn en alle moeilijke momenten samen overwonnen hebben) de automutilatie etc. Daarin moet je partner ook zijn grenzen aangeven, soms toch tegen je ingaan, omdat hij er anders zelf aan onderdoor gaat.

Maar net als het voor jezelf lastig is, is het voor je partner ook ontzettend lastig. En daar zul je samen mee moeten dealen als je met elkaar verder wilt. En daar kun je ook genoeg hulp bij krijgen als je dat wilt. Succes ermee iig

[ Bericht 24% gewijzigd door _Hestia_ op 20-03-2013 14:09:35 ]

Wanneer hoor je meer Sylvana, over de opnamedatum enzo? En de wachtlijst?
Sterkte ermee iig.

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 15:21 schreef Ewelina het volgende:
Wanneer hoor je meer Sylvana, over de opnamedatum enzo? En de wachtlijst?
Sterkte ermee iig.

Ik word morgen besproken in de intakecommissie. Als het idd programma1 wordt, dan word ik volgende week dinsdag gebeld. Ook krijg ik dan meteen een brief thuis voor een oriëntatiedag. Dan kan ik dus een dagje meedoen op de groep, blijf ik mee-eten en krijg ik die dag 2 "buddies" waar ik mijn vragen aan kan stellen. Wachtlijst is maar een paar weken, dus valt heel erg mee!

Dankjewel

Maar een wachtlijst van een paar weken? Dat valt echt heel erg mee!

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 15:38 schreef Ewelina het volgende:
Maar een wachtlijst van een paar weken? Dat valt echt heel erg mee!

Ja idd! Ik ga zelf in april nog weekendje weg vanwege 6-jarig jubileum van vriendlief en mij. Maar verwacht dat als ik idd P1 ga doen ik de week erna kan beginnen! Want wat ik van anderen heb gehoord is dat na intakegesprek ze met 2-3 weken konden starten in groep. Dus dat zou echt mooi zijn

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En vorig jaar moest ik nog 200 euro eigen bijdrage betalen toen ik was opgenomen op PAAZ, maar dat is inmiddels weer afgeschaft lees ik

quote:

Vergoeding en eigen bijdrage bij behandeling in de tweedelijns ggz

Voor een behandeling (diagnosebehandelcombinatie of dbc) door een hulpverlener in de tweedelijns ggz geldt:

U krijgt de behandeling vergoed vanuit het basispakket.Wanneer u langer dan een jaar klinische zorg nodig heeft, wordt deze vergoed vanuit de AWBZ.

Awbz heeft ook een eigen risico/eigen bijdrage van ongeveer 150 p/m.
Heb dat toen uitgezocht op de site, maar hoorde later dat mijn opname geen awbz-instelling meer is.

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 23:18 schreef LovingGabbertje het volgende:
Awbz heeft ook een eigen risico/eigen bijdrage van ongeveer 150 p/m.
Heb dat toen uitgezocht op de site, maar hoorde later dat mijn opname geen awbz-instelling meer is.

Scelta is ook geen AWBZ-instelling. Pas na 1 jaar klinische behandeling wordt het betaald vanuit AWBZ en dan moet je idd wel eigen bijdrage betalen. Maar bij Scelta duurt opname ook maximaal 12 maanden.

Nee

[ Bericht 98% gewijzigd door Re op 23-03-2013 08:54:41 ]

Oquote] Op woensdag 20 maart 2013 13:48 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Hoe lang heb je al een relatie dan? En word je vriend/man ook bij de behandeling betrokken? Heb je relatietherapie gehad? Of heeft hij een cursus voor naastbetrokkenen gevolgd? Kunnen jullie er goed over praten wat jouw gedrag voor hem/jullie relatie betekent en daar proberen oplossingen voor te bedenken als dat mogelijk is? Ik ken je verder niet, maar dat is denk ik wel belangrijk, dat hij WEET waarom je je zo gedraagt en dat hij daar mee leert omgaan. En dat jullie er over blijven praten en dat hij daarin ook zijn gevoelens en grenzen aangeeft.

Ik heb 6 jaar een relatie met mijn verloofde. We hebben door mijn psychiatrische problemen veel ups en downs gehad. Maar wij zijn er juist sterker uitgekomen steeds. Al hebben wij ook hele moeilijke tijden gehad, helemaal toen ik ook nog eens ernstig depressief was. Dan lag ik de hele dag in bed en als mijn vriend dat uit zijn werk kwam dan moest hij mij uit bed halen. En dan had ik niks in het huishouden gedaan, had ik nergens zin in, beleefde ik nergens plezier aan. Dat is voor hem natuurlijk ook niet leuk.

Of toen ik nog zo suïcidaal was, dat hij met angst en beven de deur opende als hij thuis kwam. Omdat hij bang was hoe hij mij thuis zou aantreffen en of ik wel thuis was en niet vermist was. Want ik ben een dag vermist geweest, daarna 2 maanden opgenomen geweest en dat was natuurlijk helemaal een lastige tijd. Als ik nu bij Scelta in opname ga dan kun je je erop voorbereiden, weet je allebei waar je aan toe bent. Maar dat waren we toen niet. En dan is de klap natuurlijk veel heftiger.

En naast die grote dingen heb je idd ook gewoon de "kleine" gedragingen in je relatie. Het emotioneel reageren, of juist terugtrekken, bang zijn om verlaten te worden (al is dat bij mij nu een stuk minder nu we gewoon echt al jaren bij elkaar zijn en alle moeilijke momenten samen overwonnen hebben) de automutilatie etc. Daarin moet je partner ook zijn grenzen aangeven, soms toch tegen je ingaan, omdat hij er anders zelf aan onderdoor gaat.

Maar net als het voor jezelf lastig is, is het voor je partner ook ontzettend lastig. En daar zul je samen mee moeten dealen als je met elkaar verder wilt. En daar kun je ook genoeg hulp bij krijgen als je dat wilt. Succes ermee iig
[/quote]
M

Ik denk wel dat jij een uitzonderlijk goede/lieve/sterke man hebt getroffen meis.
Hij heeft echt al veel doorstaan in jullie relatie en dat vind ik echt knap van hem.
Al zal jij er natuurlijk ook je positieve aandeel in hebben natuurlijk, want anders had het niet gewerkt natuurlijk.

Ik heb zelf nog nooit iemand gevonden met zoveel geduld in ieder geval, altijd vriendjes die zelf nog veeeel labieler zijn dan ik. Of ik verloor gewoon het vertrouwen in iemand omdat ik vond dat ie zijn best niet deed. Dus ik weet niet of het nog wat wordt met mij en relaties.

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 08:59 schreef Murmeli het volgende:
[quote][ afbeelding ] Op woensdag 20 maart 2013 13:48 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Hoe lang heb je al een relatie dan? En word je vriend/man ook bij de behandeling betrokken? Heb je relatietherapie gehad? Of heeft hij een cursus voor naastbetrokkenen gevolgd? Kunnen jullie er goed over praten wat jouw gedrag voor hem/jullie relatie betekent en daar proberen oplossingen voor te bedenken als dat mogelijk is? Ik ken je verder niet, maar dat is denk ik wel belangrijk, dat hij WEET waarom je je zo gedraagt en dat hij daar mee leert omgaan. En dat jullie er over blijven praten en dat hij daarin ook zijn gevoelens en grenzen aangeeft.

Ik heb 6 jaar een relatie met mijn verloofde. We hebben door mijn psychiatrische problemen veel ups en downs gehad. Maar wij zijn er juist sterker uitgekomen steeds. Al hebben wij ook hele moeilijke tijden gehad, helemaal toen ik ook nog eens ernstig depressief was. Dan lag ik de hele dag in bed en als mijn vriend dat uit zijn werk kwam dan moest hij mij uit bed halen. En dan had ik niks in het huishouden gedaan, had ik nergens zin in, beleefde ik nergens plezier aan. Dat is voor hem natuurlijk ook niet leuk.

Of toen ik nog zo suïcidaal was, dat hij met angst en beven de deur opende als hij thuis kwam. Omdat hij bang was hoe hij mij thuis zou aantreffen en of ik wel thuis was en niet vermist was. Want ik ben een dag vermist geweest, daarna 2 maanden opgenomen geweest en dat was natuurlijk helemaal een lastige tijd. Als ik nu bij Scelta in opname ga dan kun je je erop voorbereiden, weet je allebei waar je aan toe bent. Maar dat waren we toen niet. En dan is de klap natuurlijk veel heftiger.

En naast die grote dingen heb je idd ook gewoon de "kleine" gedragingen in je relatie. Het emotioneel reageren, of juist terugtrekken, bang zijn om verlaten te worden (al is dat bij mij nu een stuk minder nu we gewoon echt al jaren bij elkaar zijn en alle moeilijke momenten samen overwonnen hebben) de automutilatie etc. Daarin moet je partner ook zijn grenzen aangeven, soms toch tegen je ingaan, omdat hij er anders zelf aan onderdoor gaat.

Maar net als het voor jezelf lastig is, is het voor je partner ook ontzettend lastig. En daar zul je samen mee moeten dealen als je met elkaar verder wilt. En daar kun je ook genoeg hulp bij krijgen als je dat wilt. Succes ermee iig

M

Ik denk wel dat jij een uitzonderlijk goede/lieve/sterke man hebt getroffen meis.
Hij heeft echt al veel doorstaan in jullie relatie en dat vind ik echt knap van hem.
Al zal jij er natuurlijk ook je positieve aandeel in hebben natuurlijk, want anders had het niet gewerkt natuurlijk.

Ik heb zelf nog nooit iemand gevonden met zoveel geduld in ieder geval, altijd vriendjes die zelf nog veeeel labieler zijn dan ik. Of ik verloor gewoon het vertrouwen in iemand omdat ik vond dat ie zijn best niet deed. Dus ik weet niet of het nog wat wordt met mij en relaties.
[/quote]

Ik hoor bij geen enkele, maar vind mezelf nog steeds niet normaal.

Volgende week vrijdag tweede intakegesprek bij Scelta

Nou, ik moet eerst nog het Kortdurende Behandelings- en Trainingsprogramma en Advies (KBTA) doen voordat ik eventueel aan Programma1 kan beginnen. Schiet niet op dus Maar ik weet nu iig wel waar ik aan toe ben. Dat scheelt wel. Maar nu wordt het dus op zijn vroegst na de zomervakantie voordat ik met Programma1 kan beginnen. En dat KBTA is maar 1 dag in de week, op vrijdag. Dus ga toch maar proberen om dan weer een paar dagdelen in de week te gaan werken, want om nou nog 4 dagen in de week alleen thuis te zitten gaat niet goed

Waarom is dat niet eerder gezegd ? Of is dat een soort voorbereidend programma?

quote:

Op donderdag 25 april 2013 12:51 schreef Ewelina het volgende:
Waarom is dat niet eerder gezegd ? Of is dat een soort voorbereidend programma?

Nee, het is geen pre-programma, maar een diagnostisch programma. Omdat ik dus last heb van kenmerken van meerdere persoonlijkheidsstoornissen willen ze daar eerst meer duidelijkheid over hebben. Dus je krijgt wel 1 dag in de week groepstherapie, je kunt wel een beetje aan doelen werken, maar het is vooral bedoeld voor hun om een beter beeld te krijgen van je.

En die 2 intakers van eerste intakegesprek waren achteraf gewoon te voorbarig geweest met hun "het is wel duidelijk, je krijgt uitnodiging voor oriëntatiedag voor P1 en dan kun je beginnen" Tijdens teamvergadering zijn ze dus teruggefloten dat ze eerst een beter beeld willen hebben. Dus vandaar toen nog tweede intakegesprek en nu dus eerst KBTA.

Pffffff, je treft het niet echt....

quote:

Op donderdag 25 april 2013 13:08 schreef Ewelina het volgende:
Pffffff, je treft het niet echt....

Nope, en morgen is dus eerste keer, en daarna is het gelijk alweer 2 weken vakantie
Terwijl het eigenlijk heel mooi klopte als ze gewoon door zouden gaan. Want dan zou ik in week 30 klaar zijn en in week 31 zouden we op vakantie gaan (vriendlief is week 31+32 vrij)
Maarja, in de zomer hebben ze ook 3 weken vakantie, alleen ze wisten nog niet wanneer. Maar zul je zien dat dat de bouwvak is, terwijl week 31+32 net daarna is zeg maar. Nouja, ik moest me er maar niet te druk om maken zei ze. Dus ik ga gewoon die 2 weken op vakantie en als dat niet kan, jammer voor hun dan.

Owja, het werkboek van 71 pagina's krijg je dus gewoon via de mail en moet je zelf maar uitprinten

Helaas, ben een borderliner
Net 2 maanden klaar met Klinische Psycho Therapie van een jaar lang.
Was echt mijn redding!

quote:

Op donderdag 2 mei 2013 17:01 schreef MissMascotte het volgende:
Helaas, ben een borderliner
Net 2 maanden klaar met Klinische Psycho Therapie van een jaar lang.
Was echt mijn redding!

Fijn dat die klinische opname je zo goed geholpen heeft! Wil je er wat meer over vertellen?

Ik heb pas dus mijn eerste keer KBTA gehad bij Scelta. Ik weet alleen nog niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het is toch vooral praten, praten, praten en dat heb ik de afgelopen jaren al zoveel gedaan. En er zit 1 man in de groep die volgens mij narcistisch is, maar ik kan hem gewoon echt niet uitstaan. En tijdens het kennismakingspraatje waar we in tweetallen uit elkaar moesten stelde hij nogal vervelende vragen die je normaal niet tijdens zo'n kennismakingsgesprekje zou stellen. En gedeelte van de groep zit er dus al 7 weken en gaan al heel hecht met elkaar om. En dat vind ik moeilijk, want ik ben vroeger 2 keer van school gewisseld (na groep 6 en na de tweede klas) en toen kwam ik dus ook in nieuwe groepen waar iedereen al groepjes had gevormd en waardoor ik buiten de boot viel en gepest en buitengesloten werd. En de mensen met wie ik ben begonnen kan ik niet echt mee opschieten, dus heb daar niet echt een fijn gevoel over.

En van die vragen van die man ben ik ook een paar dagen van slag geweest, en dan geef ik mezelf weer de schuld dat ik mijn grens niet heb aangegeven naar hem en heb gezegd dat ik het daar niet over wilde hebben. Maarja, daarom zit ik daar juist Heb nu heel erg de neiging om te gaan vermijden, maarja, daar schiet ik ook niks mee op natuurlijk. En zou ook wel raar zijn na al die moeite die ik gedaan heb om daar binnen te komen. Dat het nu 2 weken vakantie is vind ik echt kut, want wil die dingen die ik hier zeg ook wel aangeven bij ze, maar moet dus nog 1.5 week wachten. Het is ook wel erg vermoeiend, want therapie is dus van half 10 tot half 5, maar heb 3 uur reistijd (1.5 uur heen en 1.5 uur terug) Dus dat maakt het wel extra zwaar ook. En ze willen weer een psychologisch onderzoek doen (vorige was in 2011) maar omdat ik er dus al een keer 1 gedaan heb en zelf een SPH-achtergrond heb, weet ik niet of dat wel zin heeft. Want ik kan die testen zo invullen dat ik zelf de uitslag bepaal zeg maar. Omdat ik weet wat waarbij hoort en waar ze op letten. Maargoed, man had vorige week gebeld en zou terugbellen om datum te plannen, maar heb nog niks gehoord. Dus schiet ook niet echt op zo allemaal

Ik heb een Schizotypische persoonlijkheidsstoornis. Meer hier?

Met mij gaat het ff wat minder.

Ik voel me waardeloos dat ik niet leef en presteer op het niveau van mijn leeftijdgenoten. Ik voel me een loser die zijn kansen niet heeft aangegrepen om wat van zijn leven te maken en voor de makkelijkste weg heeft gekozen. Momenteel heb ik gedachten dat er niks meer is en dat het genoeg is voor mij. Ik pleeg geen zelfmoord. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd: zolang er leven is, is er hoop! En dat heeft me er altijd doorheen gesleept. Maar nu vind ik het toch moeilijk.

Met mijn therapie gaat het wel iets beter, in die zin dat ik de behandelaars iets meer vertrouw.

Maar ja: je moet het toch zelf doen. Therapeuten kunnen je helpen, maar je moet je eigen leven leiden en zelf je problemen oplossen.

Ik voel me altijd zo moe en dat is heel erg kut. Ik sta op en denk: vandaag kan ik dit en dat en zus en zo doen, maar er komt geen reet van terecht. Ik heb dan zo ontzettend sterk het gevoel van futloosheid en geen zin hebben en ik weet niet hoe ik dat soort gevoelens de baas kan worden. Ik krijg van mensen vaak te horen dat ik mezelf te hoge eisen stel en te streng ben voor mezelf. Maar er komt helemaal niks van de grond. Ik kan mijn huishoudelijke klusjes doen en daarmee is mijn dag alweer voorbij.

Dit moet toch anders kunnen?

Is het misschien handig om dit topic samen te voegen met Depressie en Angst? Depressies en angsten kunnen (onderdeel zijn van) een persoonlijkheidsstoornis zijn. (Zeg maar als "Persoonlijkheidsstoornissen, Depressie en Angst")

Ik zie persoonlijkheidsstoornissen als iets totaal anders dan depressies en angsten.

Je kan depressief of angstig worden als gevolg van je persoonlijkheidsstoornis, maar je persoonlijkheidsstoornis is ontstaan door heel veel factoren.

Een persoonlijkheidsstoornis houdt in dat je niet goed kan meedraaien met de maatschappij, maar je kan je vinger er niet goed opleggen waardoor dat komt. Er mankeert meestal niks aan je verstand of je lijf, dus waarom kan je dan niet wat anderen wel kunnen? Misschien heb je in het verleden vervelende dingen meegemaakt waar je nu in het heden nog steeds last van hebt, maar de valkuil is dat je dat verleden als excuus kan gaan gebruiken, maar op langere termijn word je daar echt niet wijzer of gelukkiger door.

Een persoonlijkheidsstoornis is trouwens een rotwoord, want net als iedereen heb jij ook je zwakke en sterke kanten. Je bent net zo bijzonder, anders en uniek als ieder ander. Het is alleen moeilijker om je eigen gebruiksaanwijzing te leren. Wat bij anderen 'vanzelf lijkt te gaan', daar loop jij op vast.

Maar sowieso is het opgroeien tot een evenwichtige persoonlijkheid bij iedereen een complex leerproces. In de puberteit en je adolescentie ga je jezelf grotendeels leren kennen. Je gaat je grenzen verkennen en toetsen hoever je kan gaan. Bij iemand met een persoonlijkheidsstoornis gaat er iets mis. Als je bijvoorbeeld erg gepest wordt tijdens je middelbare schooltijd, krijg je het idee dat mensen je niet moeten en dat je er niet bij hoort. Behalve dat je daardoor een minderwaardigheidscomplex krijgt, mis je ook het aanleren van sociale vaardigheden. Geestelijk ontwikkel je jezelf wel, maar emotioneel blijf je vastlopen.

Dit topic loopt voor geen meter omdat het denk ik ook gewoon lastig om er voor uit te komen dat je een stoornis hebt. Dat D&A topic loopt als een tierelier en kan je, met welke stoornis dan ook, gerust je ei kwijt. Samenvoegen lijkt me dan ook niet nodig.

Misschien 'deel je ervaringen, geef advies'-topics voor 2 categorieën: ontwikkelingsstoornissen (ADHD, autisme, etc), en een voor 'ontregelingen'. Ik zie er op zich geen kwaad in gewoon je persoonlijkheidsproblematiek te bespreken met en tussen mensen die dat niet hebben maar met een depressie kampen, of wat dan ook. Ik denk dat het vooral voor de mensen die even steun zoeken of een luisterend oor nodig hebben kan helpen dat er gewoon meer individuen in een bepaald topic komen. Mensen die depressief zijn hebben nu geen reden te kijken in dit topic, terwijl ze wellicht wel datgene kunnen bieden dat iemand nodig heeft.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 13:25 schreef sitting_elfling het volgende:
Dit topic loopt voor geen meter omdat het denk ik ook gewoon lastig om er voor uit te komen dat je een stoornis hebt. Dat D&A topic loopt als een tierelier en kan je, met welke stoornis dan ook, gerust je ei kwijt. Samenvoegen lijkt me dan ook niet nodig.

Het is sowieso lastig om het bij jezelf te erkennen. Wanneer is iets een stoornis en wanneer niet? Bij persoonlijkheidsstoornissen is alles vaag. En daarbij gaat het niet over.

Ik denk dat men er nog te weinig van afweet. Misschien dat over 50 jaar het woord persoonlijkheidsstoornis niet meer bestaat. Nu krijg je zo'n diagnose naar aanleiding van bijvoorbeeld testen. Als uit die testen blijkt dat je 'extreem gedrag' vertoont, krijg je de stempel 'persoonlijkheidsstoornis'.

Ik denk dat er veel beter gekeken kan worden naar de mate waarin je stabiel of labiel bent. In hoeverre ben je bijvoorbeeld in staat om je in andere mensen in te leven? Hoe goed kan jij relativeren? Hoe stressbestendig ben je?

quote:

Op dinsdag 23 juli 2013 15:46 schreef AlexanderC het volgende:
Ik heb een Schizotypische persoonlijkheidsstoornis. Meer hier?

Ik ben wel benieuwd. In hoeverre herken jij die diagnose in jezelf?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:26 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Het is sowieso lastig om het bij jezelf te erkennen. Wanneer is iets een stoornis en wanneer niet? Bij persoonlijkheidsstoornissen is alles vaag. En daarbij gaat het niet over.

Ik denk dat men er nog te weinig van afweet. Misschien dat over 50 jaar het woord persoonlijkheidsstoornis niet meer bestaat. Nu krijg je zo'n diagnose naar aanleiding van bijvoorbeeld testen. Als uit die testen blijkt dat je 'extreem gedrag' vertoont, krijg je de stempel 'persoonlijkheidsstoornis'.

Ik denk dat er veel beter gekeken kan worden naar de mate waarin je stabiel of labiel bent. In hoeverre ben je bijvoorbeeld in staat om je in andere mensen in te leven? Hoe goed kan jij relativeren? Hoe stressbestendig ben je?

Eens verder hoor. Maar eigenlijk hoor ik ook niet in dit topic thuis. Ik krijg enorme nekschot kriebels bij een bepaalde soort persoonlijkheids stoornis dat ik maar beter niet meer in dit soort topics kan reageren. Het is 1 van de weinige dingen die me echt over de kast kan jengelen omdat dit soort mensen soms totaal niet te 'begrijpen' zijn.

Misschien is dat ook wel 1 van de redenen waarom dit topic niet loopt. Het ligt toch gevoelig?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:33 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Eens verder hoor. Maar eigenlijk hoor ik ook niet in dit topic thuis. Ik krijg enorme nekschot kriebels bij een bepaalde soort persoonlijkheids stoornis dat ik maar beter niet meer in dit soort topics kan reageren. Het is 1 van de weinige dingen die me echt over de kast kan jengelen omdat dit soort mensen soms totaal niet te 'begrijpen' zijn.

Misschien is dat ook wel 1 van de redenen waarom dit topic niet loopt. Het ligt toch gevoelig?

Nu ben ik wel benieuwd op welke stoornis je doelt eerlijk gezegd.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:28 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik ben wel benieuwd. In hoeverre herken jij die diagnose in jezelf?

Ik herken het vooral in het feit dat ik een zonderling ben en weinig tot geen sociale contacten heb. Daardoor heb ik een sociale achterstand en veel moeilijkheden gehad op sociaal gebied op werk en in mijn prive leven.

Voor de rest past het ook wel bij mij dat ik afwijkende opvattingen heb.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:52 schreef AlexanderC het volgende:

[..]

Ik herken het vooral in het feit dat ik een zonderling ben en weinig tot geen sociale contacten heb. Daardoor heb ik een sociale achterstand en veel moeilijkheden gehad op sociaal gebied op werk en in mijn prive leven.

Voor de rest past het ook wel bij mij dat ik afwijkende opvattingen heb.

Maar zou je wel graag contact met andere mensen willen? Of voel jij je juist op je best als je alleen bent?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:55 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Maar zou je wel graag contact met andere mensen willen? Of voel jij je juist op je best als je alleen bent?

Ik voel me op mijn best als ik alleen ben, maar verlang toch wel naar wat contact af en toe. Ik zou graag een solistische baan willen hebben, maar kan dat helaas niet vinden.

vanwaar de interesse?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:58 schreef AlexanderC het volgende:

[..]

Ik voel me op mijn best als ik alleen ben, maar verlang toch wel naar wat contact af en toe. Ik zou graag een solistische baan willen hebben, maar kan dat helaas niet vinden.

vanwaar de interesse?

Mijn oom heeft een schizoide persoonlijkheidsstoornis. Veel mensen begrijpen hem niet als hij bijvoorbeeld op verjaardagen heel stil is en altijd vrij snel weer weg is. Het is opvallend dat hij meestal vertrekt wanneer er eten wordt uitgedeeld. Bij hem thuis ziet het er precies hetzelfde uit als 20 jaar geleden. Bij vrijwel de meeste mensen verandert de inrichting van hun huis eens in de zoveel tijd, al was het maar dat de beeldbuis-TV wordt vervangen door een flatscreen-TV. Bij hem is er niks verandert. Zelfs de planten zijn altijd hetzelfde.

Ik vind het vrij sneu voor hem dat men al snel een oordeel over hem heeft, dat hij vreemd is enzo. Ik zou wel beter willen begrijpen wat er in hem omgaat. Ik denk zelf dat sociale contacten voor hem erg vermoeiend is, dat het hem erg veel moeite kost om zich aan 'sociale gedragscodes' te houden of dat hij misschien overprikkeld raakt door heel veel mensen in één ruimte.

By the way, ik heb zelf geen schizoide of schizotypische persoonlijkheidsstoornis, maar ik heb ook weinig sociale contacten en heb moeite die aan te gaan. Ik moet altijd een enorme drempel over om iemand aan te spreken en ik raak altijd snel door mijn gesprekstof heen. Bij mij heeft dat vooral te maken met de angst afgewezen te worden. Afwijzing is iets wat ik heel moeilijk kan verdragen, dus ik ga daarom instinctief zelf mensen uit de weg. Dat ik mij isoleer, is ook een soort van zelfbescherming om te voorkomen dat ik mijzelf in het openbaar belachelijk ga maken. Daar staat weer tegenover dat ik me ook vaak erg alleen voel. Soms trek ik de stoute schoenen aan, ga ik alleen uit en zie ik wel wat het mij aan contacten oplevert. Ik drink dan veel alcohol en kan dan ook erg promiscueus zijn. Ik voel me dan geil en wil dan persé met iemand naar bed, maar eigenlijk heb ik dan eerder behoefte aan genegenheid dan seks. De volgende dag voel ik me dan ook erg leeg en klote.

Pulzzar, waar heb jij 'last' van?

Daar schrijft hij net een lap tekst over.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:52 schreef AlexanderC het volgende:

[..]

Ik herken het vooral in het feit dat ik een zonderling ben en weinig tot geen sociale contacten heb. Daardoor heb ik een sociale achterstand en veel moeilijkheden gehad op sociaal gebied op werk en in mijn prive leven.

Voor de rest past het ook wel bij mij dat ik afwijkende opvattingen heb.

Je bent niet alleen
Er is tegen mij gezegd dat ik kenmerken vertoon van Cluster A

quote:

Op maandag 29 juli 2013 16:07 schreef AlexanderC het volgende:
Daar schrijft hij net een lap tekst over.

Ik zocht een 'naampje' een label, whatever. Als het niet schizoide is, wat dan wel?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 16:48 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik zocht een 'naampje' een label, whatever. Als het niet schizoide is, wat dan wel?

Het klinkt als Cluster C - ontwijkend.

Ik heb borderline met trekken van een ontwijkende en obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, gecombineerd met een angststoornis en een depressieve stoornis.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 17:02 schreef Pulzzar het volgende:
Ik heb borderline met trekken van een ontwijkende en obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, gecombineerd met een angststoornis en een depressieve stoornis.

Dankjewel! Dat klinkt heftig. Respect dat je er nog relatief positief instaat! Ik loop zelf enorm te kloten met PTSS, en jij klinkt toch wel wat positiever in het leven ivg met mijzelf.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 17:48 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Dankjewel! Dat klinkt heftig. Respect dat je er nog relatief positief instaat! Ik loop zelf enorm te kloten met PTSS, en jij klinkt toch wel wat positiever in het leven ivg met mijzelf.

Dat lijkt maar zo. Op sommige momenten voel ik me sterk, maar meestal baal ik enorm van mijn 'stoornissen'. Op het moment voel ik me de grootste loser van de wereld

En dat iemand meer stoornissen heeft, wil niet zeggen dat iemand er erger aan toe is of meer recht heeft om te klagen. PTSS is ook een probleem wat je serieus moet nemen.

En focus jezelf niet teveel op diagnoses. Je bent jezelf. De diagnose krijg je alleen om een passende behandeling te vinden en zodat je zorgverzekeraar die behandeling gaat betalen. Ieder mens heeft zijn valkuilen en kwaliteiten. Ieder mens heeft schizotypische, narcistische, ontwijkende, theatrale en obsessief-compulsieve trekken in zich.

Hoi, zijn er nog mensen die willen praten over persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb Cluster A en ik weet daar alles van af.

Hoi!

Lex, ik zal je even helpen met het op gang houden van dit topic.
Bij mij vermoeden ze ook een persoonlijkheidsstoornis, ik ga daarvoor binnenkort in behandeling. Ik heb nog geen specifiek label, daar gaat nog naar gekeken worden als het goed is.

Ik herken mezelf heel erg in ontwijkend en ook in obsessief-compulsief en enigszins in borderline.

Ik geloof dat ik in cluster c zit/zat. Heb d'r alleen weinig last meer van.
Alleen als ik veel activiteiten en mensen ga ontlopen dan komt het wel weer op denk ik, uiteindelijk. Dus ik ben nooit al te lang passief, das niet zo goed voor me.