OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Mijn vriend en ik zaten ook op ander golflengten. Hij accepteerde dat ik niets wilde behalve in mijn hoekje op de bank zitten. Hij beantwoordde telefoontjes en zorgde voor me, en liet me. Dat had ik nodig. Hij wilde er eigenlijk meer over praten, dat kwam bij mij pas later.
Ik denk dat je niet meer kunt doen dan tegen je partner vertellen wat je wil, van hem. Duidelijk zijn, dan kan hij er iets mee, hoe moeilijk het ook is om daar duidelijk over te zijn.
Ik denk dat je niet meer kunt doen dan tegen je partner vertellen wat je wil, van hem. Duidelijk zijn, dan kan hij er iets mee, hoe moeilijk het ook is om daar duidelijk over te zijn.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
SQ, ik moet de hele tijd aan je denken. Ik vind het zo verdrietig voor je dat het misgegaan is 
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Awquote:Op vrijdag 20 september 2013 22:41 schreef miss_sly het volgende:
SQ, ik moet de hele tijd aan je denken. Ik vind het zo verdrietig voor je dat het misgegaan is
disclaimer
SQ wij zaten ok op een andere golflengte. En heel lang zelfs. Helaas ga je je daar alleen maar verdrietiger en eenzamer door voelen. Maar ik heb het er laatst allemaal uitgegooid en voel me nu pas begrepen door mijn man. Het is voor de mannen ook lastig, dat weten we wel.... maar je zoekt toch naar begrip. Endat is lastig helaas. Probeer je man niet af/uit sluiten voor je gevoelens, maar ze toch te delen op de een of andere manier. Sterkte!
Mijn vriend kon het ook veel makkelijker achter zich laten dan ik. Hij denkt er volgens mij nooit meer aan 
terwijl het bij mij nog wel af en toe door mijn hoofd spookt.
Mannen missen natuurlijk ook de fysieke ervaring van een zwangerschap, miskraam en de bijbehorende hormonen, dus het is ook wel logisch dat ze er anders instaan. Zolang hij maar wel begrip toont als jij (vrouw) het er moeilijk mee hebt, vind ik het goed. Dat hij het er niet zo moeilijk mee heeft, tja, daar kan hij ook niks aan doen
.
terwijl het bij mij nog wel af en toe door mijn hoofd spookt. Mannen missen natuurlijk ook de fysieke ervaring van een zwangerschap, miskraam en de bijbehorende hormonen, dus het is ook wel logisch dat ze er anders instaan. Zolang hij maar wel begrip toont als jij (vrouw) het er moeilijk mee hebt, vind ik het goed. Dat hij het er niet zo moeilijk mee heeft, tja, daar kan hij ook niks aan doen
.
I'm gonna love you 'til the heavens stop the rain
I'm gonna love you 'til the stars fall from the sky
For you and I
I'm gonna love you 'til the stars fall from the sky
For you and I
Bij ons was het verdriet eerder andersom. Ik heb er geen traan om gelaten en had er eigenlijk direct vrede mee. Mijn man was boos (waarom wij?) en verdrietig, maar daarin kan ik hem eigenlijk altijd goed steunen. Bij ons werd het wel stukje bij beetje duidelijk dat het mis was, dus eer we het zeker wisten waren we 1.5-2 weken verder dat zorgt ook voor een andere dosis verdriet, je kunt langzaam aan het idee wennen. Al heb ik echt wel een klein sprankje hoop gehouden tot de eerste echo hoor. Verder hebben we al een dochter en ik keek na de mk echt naar wat ik wel had. Zij is in die periode echt vreselijk verwend en dan vooral op aandachtsgebied, soort van mijn manier van verwerken was dat.
Het enige punt dat bij mij wel continue door mijn hoofd spookte was dat we op dat moment nog maar 1 IVF/PGD poging over hadden en dus maar 1 kans. Niet dat ik daar verdriet om had, maar ik maakte me er wel zorgen om.
Het enige punt dat bij mij wel continue door mijn hoofd spookte was dat we op dat moment nog maar 1 IVF/PGD poging over hadden en dus maar 1 kans. Niet dat ik daar verdriet om had, maar ik maakte me er wel zorgen om.
Weg.
Erg veel sterkte aan iedereen.
[ Bericht 93% gewijzigd door LuDann op 21-09-2013 16:54:54 (Niet gepast hier) ]
Erg veel sterkte aan iedereen.
[ Bericht 93% gewijzigd door LuDann op 21-09-2013 16:54:54 (Niet gepast hier) ]
SQ Sterkte de komende tijd meid.. Hoop dat jij en je man beiden het goed (samen) kunnen verwerken en er sterker uitkomen.
Sterkte de komende tijd meid.. Hoop dat jij en je man beiden het goed (samen) kunnen verwerken en er sterker uitkomen.
Je hebt helemaal gelijk.quote:Op zaterdag 21 september 2013 16:36 schreef Burdie het volgende:
Ik wou net zeggen LuDann, jouw verhaal vind ik niet helemaal gepast hier.
SHS/SQ, ik vroeg me laatst ook af hoe het met je ging. Sterkte de komende tijd!quote:
Wat betreft mannen, duidelijk maken wat je van hem nodig hebt. Ondanks andere golflengte zijn mannen best bereid en in staat om je emotioneel bij te staan. Zolang zij maar weten wat er van hen verwacht wordt, anders doen ze maar wat
SQ
Die pillen, zijn dat die tabletten die je ingebracht krijgt om alles op gang te helpen?
Ik heb ze toen met 16,5 week ingebracht gekregen en na een uur of 4 kwam het kindje. Ik was wel in het ziekenhuis dus had wel begeleiding etc.
Heb daarna zeker nog wel anderhalf week gebloed, de ene dag meer dan de andere, lag er ook aan of er nog een stolsel uitkwam of niet. En toen was het ook weer voorbij.
In ieder geval veel sterkte de komende tijd
Die pillen, zijn dat die tabletten die je ingebracht krijgt om alles op gang te helpen?
Ik heb ze toen met 16,5 week ingebracht gekregen en na een uur of 4 kwam het kindje. Ik was wel in het ziekenhuis dus had wel begeleiding etc.
Heb daarna zeker nog wel anderhalf week gebloed, de ene dag meer dan de andere, lag er ook aan of er nog een stolsel uitkwam of niet. En toen was het ook weer voorbij.
In ieder geval veel sterkte de komende tijd
Tralalalaaa
Niet verwacht/ gehoopt/ hoe je het noemen wilt, maar moet toch vrees ik even mijn verhaal kwijt hier.
Eind juli spiraal laten verwijderen, en 'prompt' na 1 ongesteldheid al zwanger.
Dat ging toch allemaal sneller en voorspoediger dan dat ik had verwacht.
Dit kon toch niet waar zijn dacht ik steeds, en hoe intens blij ik was, toch vaak stiekem de angst van binnen van dit kan toch niet in 1 keer zo goed gaan, dat zal toch niet, mijzelf kennende..
Volgende week vrijdag zou ik de eerste echo hebben, en tot zo ver ging het allemaal eng flitsend.
Geen kwaaltjes, op een wat vol gevoel na, en enorm pijnlijke gezwollen borsten (buikliggen was er echt niet meer bij)
Alleen vorige week begon het pijnlijke borsten verhaal af te nemen, en toen kwam er al een klein stemmetje in m'n achterhoofd dat af en toe even zeuren ging.
Heb zelfs af en toe overdag nog keihard op mn borsten lopen duwen om te kijken of ze pijn deden, de bevestiging van ben ik nog zwanger. Hoe lekker naief ook.
Gistermiddag is mijn vriend voor een week naar het buitenland gegaan voor zijn werk, komt vrijdagavond laat weer terug, en jahoor, vanmorgen was het bal...
Opgestaan met enorme menstuatieachtige zeurpijn in mijn onderbuik.
In eerste instantie dacht (hoopte?) ik nog dat het kwam doordat ik verstopt zit en mijn darmen aan het opspelen waren.
Helaas maar waar is dat dus niet het geval geweest.
Veel bloedverlies met een paar ministolseltjes erbij.
Meteen dikke tranen, van schrik vooral, en eigenlijk ook meteen het gevoel van dit is het.
Contact gehad met de verloskundige, en het enige wat ze kon zeggen was vervelend, ik begrijp je gevoel, maar ik denk dat we uit moeten gaan van ergste (nav mijn klachten/verhaal)
Heb de afspraak gemaakt aanstaande donderdag/vrijdag nog contact op te nemen, om dan alles verder te bekijken met een eventuele echo.
Nu een echo maken zou geen reëel geven, vanwege mogelijke stolsels die er zitten.
Ongeveer 2 uur geleden bij het wisselen van een verbandje ben ik een duidelijk vruchtzakje tegengekomen.
Heb er voor de zekerheid een fotootje van gemaakt en gauw weggedaan, wil er niet te lang naar kijken of over nadenken.
Het is klaar en over nu, het mocht helaas niet zo zijn.
Ik kan het allemaal heel erg realistisch beredeneren, het mocht niet zo zijn, het is pril al afgestorven, of er heeft nooit een hartje geklopt want er was genetisch iets mee aan de hand.
Het is beter zo dan met weet ik wat voor toestanden.
Echt dit kan ik mezelf héél goed voorhouden.
Maar damn, wat lukt dat even niet om er zo naar te kijken!
Het doet toch verdriet, en juist nu is het enige contact met mn vriend via smsjes tussen zijn vele meetings door.
En dan krijg ik ook nog eens een sms van hem dat we het wel kunnen en een volgende keer beter.
Dat weet ik ook heus wel, maar dat wil ik dan heel even niet horen nu!
Heb net mn moeder gebeld, die wist nog niet eens dat ik zwanger was, en wat kan je je dan ineens weer zo intens een klein meisje voelen.
Fijn dat ik toch even mijn gevoel heb kunnen ventileren bij haar.
Zit alleen nu op de bank (gelukkig net vandaag en morgen vrij) een beetje met mijn ziel onder mn arm.
Weet even van rechts of links niet wat ik moet doen.
Af en toe rollen er tranen over mn wangen, en zit ik wat suffig tegen een van mijn katten aan te kijken.
Alsof die beestjes doorhebben dat er iets is, draaien ze ook al de hele dag om me heen.
Nou, dat dus... moest het heel even van me af tikken
Eind juli spiraal laten verwijderen, en 'prompt' na 1 ongesteldheid al zwanger.
Dat ging toch allemaal sneller en voorspoediger dan dat ik had verwacht.
Dit kon toch niet waar zijn dacht ik steeds, en hoe intens blij ik was, toch vaak stiekem de angst van binnen van dit kan toch niet in 1 keer zo goed gaan, dat zal toch niet, mijzelf kennende..
Volgende week vrijdag zou ik de eerste echo hebben, en tot zo ver ging het allemaal eng flitsend.
Geen kwaaltjes, op een wat vol gevoel na, en enorm pijnlijke gezwollen borsten (buikliggen was er echt niet meer bij)
Alleen vorige week begon het pijnlijke borsten verhaal af te nemen, en toen kwam er al een klein stemmetje in m'n achterhoofd dat af en toe even zeuren ging.
Heb zelfs af en toe overdag nog keihard op mn borsten lopen duwen om te kijken of ze pijn deden, de bevestiging van ben ik nog zwanger. Hoe lekker naief ook.
Gistermiddag is mijn vriend voor een week naar het buitenland gegaan voor zijn werk, komt vrijdagavond laat weer terug, en jahoor, vanmorgen was het bal...
Opgestaan met enorme menstuatieachtige zeurpijn in mijn onderbuik.
In eerste instantie dacht (hoopte?) ik nog dat het kwam doordat ik verstopt zit en mijn darmen aan het opspelen waren.
Helaas maar waar is dat dus niet het geval geweest.
Veel bloedverlies met een paar ministolseltjes erbij.
Meteen dikke tranen, van schrik vooral, en eigenlijk ook meteen het gevoel van dit is het.
Contact gehad met de verloskundige, en het enige wat ze kon zeggen was vervelend, ik begrijp je gevoel, maar ik denk dat we uit moeten gaan van ergste (nav mijn klachten/verhaal)
Heb de afspraak gemaakt aanstaande donderdag/vrijdag nog contact op te nemen, om dan alles verder te bekijken met een eventuele echo.
Nu een echo maken zou geen reëel geven, vanwege mogelijke stolsels die er zitten.
Ongeveer 2 uur geleden bij het wisselen van een verbandje ben ik een duidelijk vruchtzakje tegengekomen.
Heb er voor de zekerheid een fotootje van gemaakt en gauw weggedaan, wil er niet te lang naar kijken of over nadenken.
Het is klaar en over nu, het mocht helaas niet zo zijn.
Ik kan het allemaal heel erg realistisch beredeneren, het mocht niet zo zijn, het is pril al afgestorven, of er heeft nooit een hartje geklopt want er was genetisch iets mee aan de hand.
Het is beter zo dan met weet ik wat voor toestanden.
Echt dit kan ik mezelf héél goed voorhouden.
Maar damn, wat lukt dat even niet om er zo naar te kijken!
Het doet toch verdriet, en juist nu is het enige contact met mn vriend via smsjes tussen zijn vele meetings door.
En dan krijg ik ook nog eens een sms van hem dat we het wel kunnen en een volgende keer beter.
Dat weet ik ook heus wel, maar dat wil ik dan heel even niet horen nu!
Heb net mn moeder gebeld, die wist nog niet eens dat ik zwanger was, en wat kan je je dan ineens weer zo intens een klein meisje voelen.
Fijn dat ik toch even mijn gevoel heb kunnen ventileren bij haar.
Zit alleen nu op de bank (gelukkig net vandaag en morgen vrij) een beetje met mijn ziel onder mn arm.
Weet even van rechts of links niet wat ik moet doen.
Af en toe rollen er tranen over mn wangen, en zit ik wat suffig tegen een van mijn katten aan te kijken.
Alsof die beestjes doorhebben dat er iets is, draaien ze ook al de hele dag om me heen.
Nou, dat dus... moest het heel even van me af tikken
SQ, jij trouwens ook nog heel veel sterkte!
Had meegelurkt en je verhaal meegekregen. Juist doordat ik wist dat ik de afgelopen week/weken in het moment van nu gaat het hartje kloppen als alles goed gaat, was jouw verhaal ook nog eens heel erg blijven hangen.
Had meegelurkt en je verhaal meegekregen. Juist doordat ik wist dat ik de afgelopen week/weken in het moment van nu gaat het hartje kloppen als alles goed gaat, was jouw verhaal ook nog eens heel erg blijven hangen.
Ik vind het vooral heel erg voor je dat je helemaal alleen bent 
Kan je niet even ergens heen? Je moeder, een vriendin? Het is belangrijk om even een arm om je heen te hebben hoor! Het is allemaal al kut genoeg
Kan je niet even ergens heen? Je moeder, een vriendin? Het is belangrijk om even een arm om je heen te hebben hoor! Het is allemaal al kut genoeg
disclaimer
BlueEyes wat vervelend dat ne ook nog eens alleen bent nu. En hetverdriet om het misgaan is altijd groot, snel of niet snel zwanger. Sterkte!
wat vervelend dat ne ook nog eens alleen bent nu. En hetverdriet om het misgaan is altijd groot, snel of niet snel zwanger. Sterkte!
Blueeyes Wat vreselijk jammer en wat kut dat je juist nu alleen zit 
Kun je inderdaad niet even steun zoeken bij iemand die je een dikke knuffel kunt geven?
Veel sterkte ook voor Stormqueen natuurlijk!
Wat vreselijk jammer en wat kut dat je juist nu alleen zit Kun je inderdaad niet even steun zoeken bij iemand die je een dikke knuffel kunt geven?Veel sterkte
ook voor Stormqueen natuurlijk!
Ik heb er trouwens wel vertrouwen in dat het goed door heeft gezet hier. Net nog even een testje geplast (ik had er toch nog 20 liggen ) en het duurde nu echt wel even voor er een streepje tevoorschijn kwam, en dat gebeurt volgens mij niet als er nog een vruchtje zit. Verder is het nu echt als een gewone menstruatie.
) en het duurde nu echt wel even voor er een streepje tevoorschijn kwam, en dat gebeurt volgens mij niet als er nog een vruchtje zit. Verder is het nu echt als een gewone menstruatie.
disclaimer
Dat is dan wel 'fijn' stormqueen. Ik hoop voor je dat bij de controle blijkt dat alles weg is.
BlueEyes wat verdrietig. Ik denk niet dat het ertoe doet hoe lang jullie het geprobeerd hebben voor het lukte. Feit blijft gewoon dat je een beeld vormt van hoe het over een x aantal maanden gaat zijn. Je hoopt gewoon op de komst van een kindje en als dat ineens niet meer zo blijkt te zijn is het gewoon enorm verdrietig. En dan ben je ook nog alleen. Sterkte ermee!
BlueEyes wat verdrietig. Ik denk niet dat het ertoe doet hoe lang jullie het geprobeerd hebben voor het lukte. Feit blijft gewoon dat je een beeld vormt van hoe het over een x aantal maanden gaat zijn. Je hoopt gewoon op de komst van een kindje en als dat ineens niet meer zo blijkt te zijn is het gewoon enorm verdrietig. En dan ben je ook nog alleen. Sterkte ermee!
Sterkte BlueEyes *:. Ik sluit me bij de anderen aan. Hoe moeilijk of makkelijk zwanger worden ook is, het is en blijft staan dat je je al een toekomstbeeld vormt tijdens de (prille) zwangerschap. Dat dat onderuit gaat is een klap. Hoe ieder daar mee omgaat is heel verschillend. Ik hoop dat je bij iemand terecht kunt in deze moeilijke tijd en plan samen met vriend een rustige periode thuis/weg met z'n tweeën. Dat jullie dit toch op een uitgesteld tijdstip kunnen delen.
Stormqueen, 'fijn' dat je het gevoel hebt dat er echt een einde aan lijkt te komen. HCG halveert ongeveer om de dag, dus kan wel kloppen dat je nu nog positief test (intensiteit durf ik niet veel over te zeggen ivm geconcentreerdheid bijvoorbeeld). Na een week of twee na afkomen van het vruchtje nog eens testen. Grote kans dat het niveau dan te laag is om te kunnen detecteren. Maar eerder heb je al de echo en dus duidelijkheid. Heb je ondertussen al wat meer steun van je man kunnen krijgen of aan kunnen geven wat jouw gevoel is en wat je verwachtingen ten aanzien van hem zijn? ook bij ons was het heel verschillend qua beleving. Dat we de tweede keer bijna direct (volgende ochtend heel vroeg) op vakantie gingen en met z'n drietjes twee weken in een 'luchtbel' hebben gezeten was erg prettig. De eerste keer ging zijn leven bijna als normaal verder en mijn wereld stond op z'n kop met onduidelijke diagnoses.
Hobbesje, wat ontzettend goed van je dat je nu echt met je man hebt kunnen praten. Succes met het wachten in het nieuwe traject.
(En ik vind het maar moeilijk om vertrouwen te hebben in mijn eigen zwangerschap, al iets teveel meegemaakt.)
Stormqueen, 'fijn' dat je het gevoel hebt dat er echt een einde aan lijkt te komen. HCG halveert ongeveer om de dag, dus kan wel kloppen dat je nu nog positief test (intensiteit durf ik niet veel over te zeggen ivm geconcentreerdheid bijvoorbeeld). Na een week of twee na afkomen van het vruchtje nog eens testen. Grote kans dat het niveau dan te laag is om te kunnen detecteren. Maar eerder heb je al de echo en dus duidelijkheid. Heb je ondertussen al wat meer steun van je man kunnen krijgen of aan kunnen geven wat jouw gevoel is en wat je verwachtingen ten aanzien van hem zijn? ook bij ons was het heel verschillend qua beleving. Dat we de tweede keer bijna direct (volgende ochtend heel vroeg) op vakantie gingen en met z'n drietjes twee weken in een 'luchtbel' hebben gezeten was erg prettig. De eerste keer ging zijn leven bijna als normaal verder en mijn wereld stond op z'n kop met onduidelijke diagnoses.
Hobbesje, wat ontzettend goed van je dat je nu echt met je man hebt kunnen praten. Succes met het wachten in het nieuwe traject.
(En ik vind het maar moeilijk om vertrouwen te hebben in mijn eigen zwangerschap, al iets teveel meegemaakt.)
Ik ben zelf vrij rationeel ingesteld, dus toen ik een miskraam kreeg heb ik mezelf ook die dingen voorgehoudenquote:
Ik kan het allemaal heel erg realistisch beredeneren, het mocht niet zo zijn, het is pril al afgestorven, of er heeft nooit een hartje geklopt want er was genetisch iets mee aan de hand.
Het is beter zo dan met weet ik wat voor toestanden.
Echt dit kan ik mezelf héél goed voorhouden.
Maar damn, wat lukt dat even niet om er zo naar te kijken!
Het doet toch verdriet, en juist nu is het enige contact met mn vriend via smsjes tussen zijn vele meetings door.
En dan krijg ik ook nog eens een sms van hem dat we het wel kunnen en een volgende keer beter.
Dat weet ik ook heus wel, maar dat wil ik dan heel even niet horen nu!
Maar dat je wéét dat het zo misschien 'beter' is, wil niet zeggen dat je niet tegelijkertijd ook heel verdrietig kunt zijn. Voor mijzelf hielp het om dat gevoel even heel intens te beleven. Huilen, troosten, erover praten... En daarna kon ik het een plekje geven, en me weer richten op de weg voor me
Alleen is het dan even extra kut dat je partner nu niet bij je is. Hopelijk heb je ook genoeg steun in je verdere omgeving.
Veel sterkte!
