Depressie & Angst #27

Wat is er met leeftijd?
25 hier.

Lateralize, ik merk altijd aan mijn lijf en gedachten dat ik moet gaan letten, als ik meer pieker, alles k*t vind, slecht slaap en veel hoofdpijn heb dan dreigt het mis te gaan. Want als ik mij goed voel heb ik die klachten niet. ( behalve hoofdpijn, dat heb ik al mn hele leven bijna dagelijks)

Kingtoppie: over suïcide kan hier niet echt gesproken worden he. FOK en de fokkers kunnen iemand daar niet mee helpen en als er hier iemand zou roepen dat die suïcidaal is, kan niemand wat doen en gaat iedereen zich druk lopen maken. Dat gaat niet werken.

Overigens, als je je op een zeker moment niet gehoord voelt: gewoon aangeven, er is dan misschien best iemand die ff nader op jouw vraag wil ingaan.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 08:54 schreef lateralize het volgende:
Ik zie hier wel regelmatig mensen praten over "het ging eerst beter en nu gaat het weer slecht, hoe kan dat toch" etc. Ik vraag me dan af of het goed is om te concluderen dat je tijdelijk de goeie weg bewandeld hebt en dat je nu weer even side-tracked bent geraakt. Het is natuurlijk een fijne manier van denken tegenover jezelf, omdat je dan kunt zeggen dat de jaren die voorbij zijn gegaan jaren waren waarin je goed bezig was. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Ik praat hier even niet over absolute waarheden, het is een suggestie, hypothese, wat je wil.
Misschien is het wel zo dat je - en ik ook vaak genoeg - je heil hebt gezocht in dingen die een oppervlakkig gevoel van rust bieden, een oppervlakkig gevoel van geluk, en niet een soort dieper innerlijk geluk waarvoor je weinig tot geen externe dingen nodig hebt. Klinkt wellicht wat zweverig, maar probeer het idee van zweverigheid even los te laten Het is natuurlijk wel zo dat, wanneer iets als onvoorwaardelijk geluk en zelfliefde zou bestaan, dat in mijn ogen de ultieme manier van leven is. Dus waarom dan niet proberen dat te bereiken? Misschien bestaat het niet, maar dan heb je het wel geprobeerd. Nu weet je sowieso zeker dat je eigenlijk 9 van de 10 keer oppervlakkige doelen nastreeft om je geluk uit te halen.

Innerlijk geluk heb ik slechts een maand of 7 mee gemaakt in mijn leven. Helaas bleek dat de typische 'idealization' fase in een borderline relatie te zijn geweest.

Mijn inziens, zeker met het borderline gedrag wat ik heb meegemaakt en mijn therapie lessen is er juist niks mis met terugkijken op de goede tijd. Waarom? Simpel, als jij goed was, ben je dat nog steeds. Het kan niet zo zijn dat jij daarna juist slecht bent. Of dat .. als je een goede periode hebt gekend en je nu slecht voelt, dat jij DUS slecht bent en die 'goede periode' een leugen is. Iets wat mijn ex mij een 5021x heeft voorgehouden.

It's easier said than done and my goodness, ik ben het er lang niet altijd mee eens. Zeker niet. Maar uiteindelijk (ook al geloof ik nu niet eens echt in mijn eigen woorden) is het helaas wel zo).

quote:

Nogmaals, het is maar een discussiepunt waarvan ik benieuwd ben hoe jullie het zien. Misschien hebben sommigen hier zich al met het onderwerp bezig gehouden, dus laat je vooral horen in dat geval

At your service!

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 09:03 schreef lateralize het volgende:

[..]

Hmm ja mijn probleem zit hem vooral erin dat ik me inadequaat voel in contact met anderen, en dat gevoel alleen maar sterker wordt door dat (extra) contact. Dat is lastig. Ik ga het lang niet altijd uit de weg en zie ook in dat dat soort ontwijking me sowieso niets gaat brengen. Op het werk praat ik met collega's, ik praat met kassamedewerkers (bij wijze van spreken), etc. Niet altijd, want laten we eerlijk zijn, je hebt ook niet altijd iets te vertellen en het is ook maar net afhankelijk van waar je werkt etc of je een beetje tussen mensen zit met dezelfde gedachtegang als jij.

Ik voel me ook altijd inadequaat in contact met anderen. Het gedrag waar jij het over hebt, babbel met kassa medewerker, of op het werk, het blijft oppervlakkig en je zit er toch misschien te veel over na te denken.

Mijn inziens heb je altijd wel wat te vertellen toch?

quote:

Wat ik soms trouwens ook wel raar vind aan mezelf is dat ik heel ongestructureerd kan praten en mijn gedachten soms nogal ongestructureerd zijn, wat mondelinge communicatie ook bemoeilijkt. Mensen stellen me dan vragen en dan weet ik het gewoon even niet, of ik begin met antwoorden en heb geen idee waar ik heen wil met mijn antwoord. Zeer vreemd! Vraag me o.a. daardoor weleens af of ik een of andere stoornis heb, maar dat is nooit gediagnosticeerd (wel onderzoek gedaan naar zowel adhd als asperger, al heb ik eerlijk gezegd weinig vertrouwen in dat onderzoek, maar oké).
Ik merk in ieder geval dat communicatie in deze vorm me een stuk beter af gaat. Ik kan mijn stukjes teruglezen, heb de tijd om na te denken over hoe ik eea wil formuleren, etc

Ik herken ook dit wel, en dit komt mede omdat je er gewoon te veel over nadenkt. Mijn ex zei vaak wel eens, ik praat gewoon onzin, dus hou er rekening mee.

Mijn inziens is deze communicatie, de online communicatie by far het slechtste wat 'technologie' ons de laatste jaren heeft voorgebracht.

Ik heb zelf bijvoorbeeld jaren lang in een hostel gewoond in Londen. Gewoon je slaapkamer delen met wereldvreemden. De meest gekke f*cked up gasten meegemaakt en ook gewoon hele leuke gasten. Dan zie je ook de verschillende 'communicatie' stijlen. Zo heb ik ook wel een kamergenoot meegemaakt die eerst een uur lang lag te skypen met zijn (toenmalige) vriendin in Napels, en een uur later lag hij een andere (bloedmooie) chick te krikken. Gewoon keihard vreemd gaan, 3/4 keer in de week stappen. Stelen, bedriegen. Werken in een kleding winkel en zag ik hem om 7 uur s'ochtens thuiskomen, zijn werk bellen, in een 'zieke' stem zeggen ik voel me niet lekker en dan z'n bed in duiken.

Schroom? Blauwtje lopen bij vrienden of vriendinnen? He couldn't give a fuck. Ook een interessante leefstijl om mee te maken.

Maar zo heb ik ook een gast meegemaakt die lid was van de 7th day adventists. Die lag elke avond in z'n witte speedo zijn lichaam in te balsemen met een gelij die zijn vriendin die een 'heler' is om de toxic poisons van deze wereld uit zijn lichaam te trekken.

Wat ik hier mee wil zeggen is dat ik dat soort mensen echt, met ontzettend veel plezier zie leven. Depressie? Paniekerig? Nadenken over wat ze zeggen? They don't care. Zo'n chille laidback attitude, zoiets wil ik (ook!) weer hebben. Het komt wel goed. Paniek, depressie, het is nergens voor nodig.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 10:32 schreef Murmeli het volgende:
Se: vette respect voor je couchsurfingplan! Dat is namelijk een hele goede manier om met je depressie omgaan. Toch iets doen, ook al heb je geen zin of is het zelfs niet leuk.

Een stukkie lopen of fietsen is zelfs ook al beter dan in je nest liggen. Gewoon iets doen dus. Zegt mijn psych altijd.

En misschien toch een dagje in de week vrijwilligerswerk ofzo, of een halve dag. Kan best zijn dat dat ff als onderdrukken voelt maar ik denk toch dat het wel goed is.

Een stukje lopen, fietsen. Het helpt niet. Het is een grote trigger fest wat me aan mijn ex doet denken. Na 20 minuten zit ik weer jankend in mn bed. Na de supermarkt heb ik al moeite mee wanneer ik andere koppeltjes met een kind zie, en ik denk, f*ck, dat wil ik ook! En binnen 3 minuten ben ik weer thuis.

Wil ik couchsurfen? Wil ik even weg? Wil ik er naar toe? Heck no. Maar ik heb de afgelopen 2 week als een kluizenaar jankend in bed gelegen tussen gesprekken met de arts en therapeut, aan de anti-depressiva en niet kunnen slapen zonder slaap medicatie. En heb echt f*cked up gedachten gehad waar ik bereid was om de stekker er uit te trekken. Ik voel me zo godsgruwelijke leeg dat ik het 'zin' van het leven niet meer zie. Klinkt heel ernstig maar zo is het helaas (welkom to the wereld of een burnout). Ik zit gewoon met het probleem dat ik het niet erg vind als ik morgen niet wakker zou worden. Ik moet weer 'zin hervinden'. En 'zin maken', als in ga op stap met vrienden, doe wat. In m'n eentje is geen optie en helaas zijn mijn vrienden nogal verspreid over geheel Europa en Amerika daar ik mijn studie in Londen heb gedaan.

Dus, maar ergens heen gaan. In m'n eentje in een hotel zitten in een ver ver land word ik ook niet beter van. Dan zit ik daar in bed te janken .

Ik heb mezelf uit huis geschopt vanmiddag, was geen succes.
Morgen maar weer een poging wagen, misschien gaat het dan beter. En vanavond een slaappil innemen, lag om 6u nog wakker van het gepieker

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 14:15 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Een stukje lopen, fietsen. Het helpt niet. Het is een grote trigger fest wat me aan mijn ex doet denken. Na 20 minuten zit ik weer jankend in mn bed. Na de supermarkt heb ik al moeite mee wanneer ik andere koppeltjes met een kind zie, en ik denk, f*ck, dat wil ik ook! En binnen 3 minuten ben ik weer thuis.

Wil ik couchsurfen? Wil ik even weg? Wil ik er naar toe? Heck no. Maar ik heb de afgelopen 2 week als een kluizenaar jankend in bed gelegen tussen gesprekken met de arts en therapeut, aan de anti-depressiva en niet kunnen slapen zonder slaap medicatie. En heb echt f*cked up gedachten gehad waar ik bereid was om de stekker er uit te trekken. Ik voel me zo godsgruwelijke leeg dat ik het 'zin' van het leven niet meer zie. Klinkt heel ernstig maar zo is het helaas (welkom to the wereld of een burnout). Ik zit gewoon met het probleem dat ik het niet erg vind als ik morgen niet wakker zou worden. Ik moet weer 'zin hervinden'. En 'zin maken', als in ga op stap met vrienden, doe wat. In m'n eentje is geen optie en helaas zijn mijn vrienden nogal verspreid over geheel Europa en Amerika daar ik mijn studie in Londen heb gedaan.

Dus, maar ergens heen gaan. In m'n eentje in een hotel zitten in een ver ver land word ik ook niet beter van. Dan zit ik daar in bed te janken .

Dat ken ik SE, dat je denkt: oh als ik nou gewoon niet wakker word, dan is het klaar. Maar ja, zo te lezen zit jij zo ook niet in elkaar en ik duidelijk ook niet. Dus ja, dan moeten we door. Op wat voor manier dan ook.
En helaas is het doen van dingen waar je geen zin in hebt, maar die je heel misschien iets kunnen opleveren, of die je ervan weerhouden om niet jankend op je bed te liggen, het beste dat je kunt doen.
Al moet ik zeggen: ik weet niet of dat met een burnout net zo is als met een "gewone" depressie, omdat je dan ook nog een soort fysieke uitputting hebt toch?

Wel echt zwaaaaaaarrrr kut dat een relatie je zover kan brengen he? Ik heb het ook gehad met een ex, jaren geleden. Zijn ex had dan weer borderline toen hij met haar was, en ik kreeg zelf soms het idee of ze hem gewoon had aangestoken. man man man, wat vond die jongen zichzelf waardeloos en wat was die onzeker. Ik mocht daardoor bijna niks van hem, want dan werd hij weer onzeker. Bleh. Vond het wel ook onwijs sneu voor hem, want hij was ook niet uit zichzelf zo vervelend. Bleh.
Maargoed, ik snap dus wel een beetje wat je bedoelt denk ik.

Vanmiddag lekker naar buiten geweest en gekletst met een vriendin, dat had ik echt even nodig. Voel me wel okee. Het helpt bij mij ook niet altijd om iets te gaan ondernemen als ik nergens zin in heb. Soms voel ik me nog slechter tijdens de onderneming of achteraf. Maar soms helpt het, al is het maar voor even, en daarom is het het proberen waard:) Gewoon doen.

Gisterochtend Seroquel uitgeprobeerd, werd er helaas niet rustig van. Alleen heel moe, kon mijn ogen bijna niet meer open houden. Maar toen ik in bed ging liggen, sliep ik niet meteen en daarna heel kort en onrustig. Dus 's avonds 2 pilletjes (=50mg) genomen, in de hoop dat ik daar wel van zou kunnen slapen. Na drie kwartier ofzo werd ik weer overvallen door moeheid en raar in mijn hoofd, verwachtte dat ik wel meteen in slaap zou vallen zodra ik in bed lag. Mooi niet dus. Weer onrustige nacht gehad met weinig slaap. En ik heb nu als bijwerking moeite met slikken, en eten en drinken doet pijn.
Nu twijfel ik of ik het vanavond nog een keer moet proberen met 2 pilletjes. Is er een kans dat het nu wel werkt?

Ik heb ook nog 9x 10mg oxazepam liggen, anders moet ik die gebruiken, maar als ze op zijn krijg ik geen nieuwe meer.

Volgens mij heeft Seroquel even de tijd nodig om goed te werken. Dit krijgen mijn cliënten in ieder geval vaak te horen bij de psych.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 13:50 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Innerlijk geluk heb ik slechts een maand of 7 mee gemaakt in mijn leven. Helaas bleek dat de typische 'idealization' fase in een borderline relatie te zijn geweest.

Iets dat door externe invloeden wordt gerealiseerd kun je toch geen innerlijk geluk noemen? Dat was oppervlakkig geluk, dat voortkwam uit je relatie. Als ik je goed begrijp, in ieder geval.

quote:

Mijn inziens, zeker met het borderline gedrag wat ik heb meegemaakt en mijn therapie lessen is er juist niks mis met terugkijken op de goede tijd. Waarom? Simpel, als jij goed was, ben je dat nog steeds. Het kan niet zo zijn dat jij daarna juist slecht bent. Of dat .. als je een goede periode hebt gekend en je nu slecht voelt, dat jij DUS slecht bent en die 'goede periode' een leugen is. Iets wat mijn ex mij een 5021x heeft voorgehouden.

Het ligt er maar net aan wat je met 'goede tijd' bedoelt. Ik zeg niet dat ik alle wijsheid in pacht heb, maar therapeuten hebben dat zeker ook niet per definitie, en het is maar al te makkelijk blindelings je therapeut te volgen in zijn of haar overtuigingen.
Wat is 'goede tijd' ? Tijd waarin je gelukkig was? En hoe ontstond dat geluk? Door externe factoren, waarschijnlijk. Dan kun je je afvragen of het inderdaad een 'goede tijd' was. 'Goed' is natuurlijk relatief, en als je ermee kunt leven dat je de rest van je leven afhankelijk blijft van de dingen om je heen en situaties waarin je je bevindt voor het vinden van je geluk, dan ben ik het met je eens dat die tijd goed was.
Ik ben hier zelf ook nog niet uit hè, voor de duidelijkheid Maar zoals je vast merkt begin ik wel steeds meer te geloven dat onze maatschappij en het gros van de mensheid vrij ziek is. 'The pursuit of happiness', terwijl dat helemaal niet iets is dat je na hoeft te streven. Het is er allang, altijd, in jou.

Natuurlijk gaat dit even verder dan de relatie waar je over spreekt. Die zal vast slecht zijn geweest, en jou zal vast weinig tot geen blaam treffen mbt wat daar mis is gegaan, gezien haar geestelijke staat. Het is dus ook zeker goed dat je dat leert inzien via therapie, maar vervolgens is het misschien goed een stapje verder te kijken mbt het geluk waarover ik praat hierboven.

Omringd door familie en vrienden, maar de leegte en eenzaamheid blijft.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 16:31 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Dat ken ik SE, dat je denkt: oh als ik nou gewoon niet wakker word, dan is het klaar. Maar ja, zo te lezen zit jij zo ook niet in elkaar en ik duidelijk ook niet. Dus ja, dan moeten we door. Op wat voor manier dan ook.
En helaas is het doen van dingen waar je geen zin in hebt, maar die je heel misschien iets kunnen opleveren, of die je ervan weerhouden om niet jankend op je bed te liggen, het beste dat je kunt doen.
Al moet ik zeggen: ik weet niet of dat met een burnout net zo is als met een "gewone" depressie, omdat je dan ook nog een soort fysieke uitputting hebt toch?

Een burnout heeft ook met fases te maken waar ik door heen knalde, in combi met de break up van de r/s in additie met de depressie die ik er bij op kreeg. De burnout zorgt er gewoon voor dat alles, alles, letterlijk alles(!) te veel voelt. Alles, en dat ik ook nergens, maar dan ook nergens plezier uit krijg. Niet 'iets' ,nee .. niets. Probeer daar dan maar eens uit te komen.

quote:

Wel echt zwaaaaaaarrrr kut dat een relatie je zover kan brengen he? Ik heb het ook gehad met een ex, jaren geleden. Zijn ex had dan weer borderline toen hij met haar was, en ik kreeg zelf soms het idee of ze hem gewoon had aangestoken. man man man, wat vond die jongen zichzelf waardeloos en wat was die onzeker. Ik mocht daardoor bijna niks van hem, want dan werd hij weer onzeker. Bleh. Vond het wel ook onwijs sneu voor hem, want hij was ook niet uit zichzelf zo vervelend. Bleh.
Maargoed, ik snap dus wel een beetje wat je bedoelt denk ik.

Jep, want ik heb vaker relaties gehad en nooit zulke issues gehad. Never. Nu? Nu heb ik voor het eerst het idee dat ik nooit weer een vriendin zal krijgen. Kan je nagaan, terwijl ik 2 ex-vriendinnen heb die in mn oren toeteren, hou je bek gast! Hup! We gaan shoppen straks in April en naar de kapper. .

Mijn probleem zit hem ook gewoon in dat ik een veel te goede 'goedzak' ben. Ik heb nog nooit iemand uit mijn leven gesneden en mijn exen, .. ja, zijn m'n beste vrienden . En het komt ook nog eens van beide kanten, dus echt niet 1-richtings verkeer. Ook vanavond zal het weer zijn, wakker worden is geen noodzaak.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 17:15 schreef lateralize het volgende:

[..]

Iets dat door externe invloeden wordt gerealiseerd kun je toch geen innerlijk geluk noemen? Dat was oppervlakkig geluk, dat voortkwam uit je relatie. Als ik je goed begrijp, in ieder geval.

Ik noem het innerlijk geluk, omdat een borderline alle leegtes in je vult. Daar staan ze om bekend. Voor het eerst voelde je je 'heel'. My goodness, echt, dat gevoel, ik zou er voor tekenen om dat gevoel nog een poosje te hebben en dan mag men de stekker er uit trekken. Zoals de therapeut zegt, in zo'n idealization fase in een borderline relatie is super, super verslavend. En detachment van zoiets is gewoon drug withdrawal.

quote:

Het ligt er maar net aan wat je met 'goede tijd' bedoelt. Ik zeg niet dat ik alle wijsheid in pacht heb, maar therapeuten hebben dat zeker ook niet per definitie, en het is maar al te makkelijk blindelings je therapeut te volgen in zijn of haar overtuigingen.
Wat is 'goede tijd' ? Tijd waarin je gelukkig was? En hoe ontstond dat geluk? Door externe factoren, waarschijnlijk. Dan kun je je afvragen of het inderdaad een 'goede tijd' was. 'Goed' is natuurlijk relatief, en als je ermee kunt leven dat je de rest van je leven afhankelijk blijft van de dingen om je heen en situaties waarin je je bevindt voor het vinden van je geluk, dan ben ik het met je eens dat die tijd goed was.
Ik ben hier zelf ook nog niet uit hè, voor de duidelijkheid Maar zoals je vast merkt begin ik wel steeds meer te geloven dat onze maatschappij en het gros van de mensheid vrij ziek is. 'The pursuit of happiness', terwijl dat helemaal niet iets is dat je na hoeft te streven. Het is er allang, altijd, in jou.

Natuurlijk gaat dit even verder dan de relatie waar je over spreekt. Die zal vast slecht zijn geweest, en jou zal vast weinig tot geen blaam treffen mbt wat daar mis is gegaan, gezien haar geestelijke staat. Het is dus ook zeker goed dat je dat leert inzien via therapie, maar vervolgens is het misschien goed een stapje verder te kijken mbt het geluk waarover ik praat hierboven.

Ik snap je wel, het zit in je, allemaal leuk en aardig. Maar het leven bestaat nu eenmaal uit een 4/5 gelukkigheden die er op je pad komen. Dat is allemaal puur toeval. Statistisch gezien. Een externe factor die gebeurt is in wezen 'geluk', ook statistisch gezien.

Mijn geluk is inderdaad afhankelijk van anderen. Het zij zo. Ik kan er ook niks aan doen. Het hangt nu eenmaal van anderen af bij mij. Ik hou er nu eenmaal van om anderen te helpen. Daar krijg ik satisfaction uit.

Maar anderen helpen en daar van genieten kan nog steeds, ook wanneer je geluk (een stabiele prettige geestelijk gemoedstoestand) uit jezelf komt. That's all I'm saying. Ik denk dat je te weinig in jezelf gelooft wanneer je denkt dat je echt van anderen afhankelijk bent om gelukkig te kunnen zijn. Dat wil je ego je doen geloven.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 17:22 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Een burnout heeft ook met fases te maken waar ik door heen knalde, in combi met de break up van de r/s in additie met de depressie die ik er bij op kreeg. De burnout zorgt er gewoon voor dat alles, alles, letterlijk alles(!) te veel voelt. Alles, en dat ik ook nergens, maar dan ook nergens plezier uit krijg. Niet 'iets' ,nee .. niets. Probeer daar dan maar eens uit te komen.

[..]

Jep, want ik heb vaker relaties gehad en nooit zulke issues gehad. Never. Nu? Nu heb ik voor het eerst het idee dat ik nooit weer een vriendin zal krijgen. Kan je nagaan, terwijl ik 2 ex-vriendinnen heb die in mn oren toeteren, hou je bek gast! Hup! We gaan shoppen straks in April en naar de kapper. .

Mijn probleem zit hem ook gewoon in dat ik een veel te goede 'goedzak' ben. Ik heb nog nooit iemand uit mijn leven gesneden en mijn exen, .. ja, zijn m'n beste vrienden . En het komt ook nog eens van beide kanten, dus echt niet 1-richtings verkeer. Ook vanavond zal het weer zijn, wakker worden is geen noodzaak.

uhuh, ik ken het ja, nergens plezier uit krijgen.
Maar.... het kan wel, eruit komen. is mij ook gelukt, dus dat kan jij ook. t gaat alleen niet gemakkelijk.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 17:30 schreef lateralize het volgende:
Maar anderen helpen en daar van genieten kan nog steeds, ook wanneer je geluk (een stabiele prettige geestelijk gemoedstoestand) uit jezelf komt. That's all I'm saying. Ik denk dat je te weinig in jezelf gelooft wanneer je denkt dat je echt van anderen afhankelijk bent om gelukkig te kunnen zijn. Dat wil je ego je doen geloven.

Dat klopt ook, want zelf vertrouwen is dan ook niet heel erg hoog. Maar ik werk er dan ook aan, zit niks voor niks aan de AD/slaappillen en therapie en ben nog steeds van plan om maar te gaan couch surfen.

Het is me vaker gelukt, mijn leven een kickstart te geven door in het diepe te duiken. Het is de pijn opzoeken en hopen dat je wakker gaat worden . Ik had er al een aantal couchsurf request uit gegooid en heb al wat replies gekregen dat ik welkom ben om te pitten, de stad te zien en te gaan stappen.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 17:39 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Dat klopt ook, want zelf vertrouwen is dan ook niet heel erg hoog. Maar ik werk er dan ook aan, zit niks voor niks aan de AD/slaappillen en therapie en ben nog steeds van plan om maar te gaan couch surfen.

Het is me vaker gelukt, mijn leven een kickstart te geven door in het diepe te duiken. Het is de pijn opzoeken en hopen dat je wakker gaat worden . Ik had er al een aantal couchsurf request uit gegooid en heb al wat replies gekregen dat ik welkom ben om te pitten, de stad te zien en te gaan stappen.

Ja ik zeg het wel zo mooi hier maar dat doe ik ook vooral omdat ik hoop dat jij er iets aan hebt hoor Was ik maar zo verlicht dat ik zelf ook naar mijn eigen uitspraken kon leven. Het gaat overigens wel steeds beter, maar het is in het begin zeker moeilijk. Ben er ook pas een paar weken mee bezig, deze levensfilosofie.

Couchsurfing moet ik misschien toch ook maar eens gaan doen. Stappen zegt mij persoonlijk niet zoveel, maar ik vind het wel gaaf om verschillende mensen te ontmoeten, culturen te verkennen, beetje sight seeing e.d. Wellicht wat voor de zomer.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 17:42 schreef lateralize het volgende:

[..]

Ja ik zeg het wel zo mooi hier maar dat doe ik ook vooral omdat ik hoop dat jij er iets aan hebt hoor Was ik maar zo verlicht dat ik zelf ook naar mijn eigen uitspraken kon leven. Het gaat overigens wel steeds beter, maar het is in het begin zeker moeilijk. Ben er ook pas een paar weken mee bezig, deze levensfilosofie.

Couchsurfing moet ik misschien toch ook maar eens gaan doen. Stappen zegt mij persoonlijk niet zoveel, maar ik vind het wel gaaf om verschillende mensen te ontmoeten, culturen te verkennen, beetje sight seeing e.d. Wellicht wat voor de zomer.

Ik heb nog geen ticket geboekt, maar zit er over na te denken om morgen te vertrekken. Misschien ga ik, misschien ook niet. Ik moet zeggen dat de validatie door couchsurfing ook best geinig was. Je staat er toch maar pontificaal met je snufferd op en in wezen is het ook gewoon maar een vleeskeuring.

Stappen is best leuk mits je het doet niet om het stappen zelf. Gewoon beetje ouwehoeren. Laatste keer dat ik ben wezen stappen (excluis een reunie) was in Februari in Krakow.

Sertraline proberen.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 17:27 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik noem het innerlijk geluk, omdat een borderline alle leegtes in je vult. Daar staan ze om bekend. Voor het eerst voelde je je 'heel'. My goodness, echt, dat gevoel, ik zou er voor tekenen om dat gevoel nog een poosje te hebben en dan mag men de stekker er uit trekken. Zoals de therapeut zegt, in zo'n idealization fase in een borderline relatie is super, super verslavend. En detachment van zoiets is gewoon drug withdrawal.

Kan jij jezelf ertoe brengen om te accepteren dat het voorbij is met dat meisje? Dat gevoel wat je beschrijft is namelijk zoooo sterk, het lijkt mij onmogelijk om te zeggen; 'het is toch echt beter om het los te laten'. Voor mijn gevoel ga ik liever dood dan dat en dus haar op te geven.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 19:03 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Kan jij jezelf ertoe brengen om te accepteren dat het voorbij is met dat meisje? Dat gevoel wat je beschrijft is namelijk zoooo sterk, het lijkt mij onmogelijk om te zeggen; 'het is toch echt beter om het los te laten'. Voor mijn gevoel ga ik liever dood dan dat en dus haar op te geven.

Het is ook over. Ik weet uberhaupt niet of het ooit eens iets is geweest. De mind of a borderline speaks in mysterious ways. Liefde, compassie, empathie is heel anders voor iemand met borderline, ptss en sociale fobie.

Ik moet weer ergens, vreugd in vinden. Maw, ga ik morgen het vliegtuig in of niet. Not sure yet. Ik twijfel enorm. Het probleem is gewoon dat ik merk dat je gewoon veel meer schijt aan dingen krijgt. Je voelt immers nergens meer iets voor. Dus je leeft heel 'apart'. Wie weet zit ik morgen ergens in een hotel in Spanje, of Polen of Bulgarije.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 19:10 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Het is ook over. Ik weet uberhaupt niet of het ooit eens iets is geweest. De mind of a borderline speaks in mysterious ways. Liefde, compassie, empathie is heel anders voor iemand met borderline, ptss en sociale fobie.

Ik moet weer ergens, vreugd in vinden. Maw, ga ik morgen het vliegtuig in of niet. Not sure yet. Ik twijfel enorm. Het probleem is gewoon dat ik merk dat je gewoon veel meer schijt aan dingen krijgt. Je voelt immers nergens meer iets voor. Dus je leeft heel 'apart'. Wie weet zit ik morgen ergens in een hotel in Spanje, of Polen of Bulgarije.

Morgen gaan! Je hebt niks te verliezen.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 19:12 schreef davo1979 het volgende:

[..]

Morgen gaan! Je hebt niks te verliezen.

Nee, dat is het hem juist. Dat is de reden waarom ik ook zou moeten gaan, ik heb niks te verliezen. Misschien ga ik er wel een poosje zitten. Sommige steden zijn echt rete goedkoop om daar in een hostel te zitten voor een aantal week.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 17:30 schreef lateralize het volgende:
Maar anderen helpen en daar van genieten kan nog steeds, ook wanneer je geluk (een stabiele prettige geestelijk gemoedstoestand) uit jezelf komt. That's all I'm saying. Ik denk dat je te weinig in jezelf gelooft wanneer je denkt dat je echt van anderen afhankelijk bent om gelukkig te kunnen zijn. Dat wil je ego je doen geloven.

Geluk uit jezelf halen is zeker mogelijk. Het is een beetje als een omgekeerde depressie, waarbij je niet zonder reden ongelukkig voelt, maar juist gelukkig. Anderen zijn niet nodig voor onvoorwaardelijk geluk; het staat vrij van andere mensen en gevoelens. Zo kan je best én verdrietig zijn én gelukkig. Het uitdiepen van je pijn zoals Sitting_elfling zegt, ofwel verkennen, is een goede stap naar het overkomen ervan. Niet makkelijk, maar zeker behulpzaam.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 19:19 schreef Gray het volgende:

[..]

Geluk uit jezelf halen is zeker mogelijk. Het is een beetje als een omgekeerde depressie, waarbij je niet zonder reden ongelukkig voelt, maar juist gelukkig. Anderen zijn niet nodig voor onvoorwaardelijk geluk; het staat vrij van andere mensen en gevoelens. Zo kan je best én verdrietig zijn én gelukkig. Het uitdiepen van je pijn zoals Sitting_elfling zegt, ofwel verkennen, is een goede stap naar het overkomen ervan. Niet makkelijk, maar zeker behulpzaam.

Uitdiepen van pijn, dat is wel een interessante .

Mja, ik heb ook van horen zeggen dat 'face your fears' en gewoon alle deuren open te trekken die pijn doen .. dat dat de beste en snelste methode is om hier over heen te komen.