Tips voor de nieuwste politiek geestverruimende boeken

quote:

Op vrijdag 2 mei 2014 19:30 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

quote:

[b]Op vrijdag 2 mei 2014 17:37 schreef Sloggi het volgende:[\b]

Grond zou geen bezit moeten zijn maar publiek bezit, van de samenleving als geheel. Het is daarom rechtvaardig dat de samenleving als geheel daarvan profiteert.

quote:

Op vrijdag 2 mei 2014 15:14 schreef IPA35 het volgende:
Zit nu eindelijk bijna op de helft van de Reflections.

Ik heb het veel te druk...

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 17:10 schreef AgLarrr het volgende:

[..]

Over gortdroge meuk waar niet door heen te kom is gesproken. Ik heb 'em na 50 pagina's weggelegd.

quote:

DE SCHADUWELITE HEEFT NIETS GELEERD [BOEKRECENSIE]

Ewald Engelen heeft een boek geschreven over de oorzaken en achtergronden van de crisis. En wat voor een! Mitchell van de Klundert heeft een recensie geschreven, leest u maar even mee.
Wie zaten er – willens en wetens – aan de knoppen voor en tijdens de afgelopen financiële crisis? Volgens financieel geograaf Ewald Engelen in zijn boek De schaduwelite voor en na de crisis een wel heel specifiek clubje: ‘bankiers, accountants, advocaten, trustboeren, lobbyisten, toezichthouders en een enkele verdwaalde politicus’. Deze schaduwelite bestaande uit grootbedrijf en grootkapitaal is zó machtig geworden, dat zij in feite het politieke speelveld konden gaan bepalen, vooral in Nederland.

Ewald Engelen (1963) is verbonden aan de UvA en financieel columnist voor De Groene Amsterdammer en de Correspondent. Wie Engelen volgt op Twitter kan een dagelijkse stroom updates over financieel (wan)beleid verwachten. Voor woord en beeld is zijn bijdrage aan de Tegenlicht-aflevering De biecht van de bankier een aanrader.

Bewezen incompetentie schaduwelite
Het nieuwe boek van Engelen heeft als ondertitel: Niets geleerd, niets vergeten, waarmee hij bedoelt dat de financiële elite niets heeft geleerd van de crisis en gewoon op oude voet verder gaat, maar dat de burger niets is vergeten. Met scherprechterlijk elan hakt Engelen de situatie rondom de financiële crisis van 2008 treffend in tweeën: vóór en ná de zondeval. Wat volgt is een razendsnelle analyse van een opeenstapeling van gecamoufleerd financieel wangedrag, vriendjespolitiek en onkunde.

Engelen bespreekt al vroeg in zijn boek een van de voertuigen van de schaduwelite: het Holland Financial Centre (HFC). Deze informele lobbygroep voor de financiële sector, opgericht in 2007, bevatte leden van iedere zichzelf respecterende organisatie: advocatenkantoren, de ministeries van Economische Zaken, Financiën, Justitie en Sociale Zaken, de pensioenfondsen, accountantskantoren, en toezichthouders. Gezamenlijk proberen ze de uitverkoop van BV Nederland te voorkomen door het vestigingsklimaat voor financiële instellingen en andere bedrijven zo ‘prettig mogelijk’ te maken. Het HFC vormt voor Engelen het knusse clubhuis van de schaduwelite.

Een van de leden, Arnold Schilder, voormalig directeur Toezicht bij DNB, geeft aan: ‘DNB spant zich in om Nederland als vestigingsplaats voor financiële instellingen aantrekkelijk te houden.’ Engelen becommentarieert: ‘Met andere woorden: de bankier heeft van DNB niets te vrezen en de burger hoeft van DNB niets te verwachten.’

Financialisering economie
Dat die burger niets hoeft te verwachten komt volgens Engelen omdat het financiële toezicht zich heeft laten gijzelen door de banken en Nederland steeds verder raakt gefinancialiseerd, hiermee bedoelt Engelen: ‘de toenemende maatschappelijke dominantie van financiële maatstaven als criteria van succes.’ Deze groeiende dominantie begint volgens Engelen met de hoogtij dagen van Amsterdam als financieel centrum van de wereld. Vrijwel ieder begrip en concept uit de recente financiële geschiedenis komt vervolgens aan bod: polderen, The Dutch Disease, Akkoord van Wassenaar, de huizenzeepbel, Twin Peaks. Alles lijkt erop gericht te zijn geweest om Nederland ‘in de etalage te zetten’ voor financiële instellingen en investeerders, als we Engelen moeten geloven. Alhoewel Engelen in de inleiding stelt dat zijn boek geen hapklare oplossingen geeft voor een betere financiële wereld, nodigt hij uit om zijn ramkoers te volgen en de confrontatie met hebzuchtige bankiers, falende toezichthouders en politici aan te gaan.

Roofkapitalisme
Met betrekking tot de crisis van 2008 was het kwaad toen natuurlijk al lang geschied. Een lakse houding van toezichthouders ten opzichte risicovolle avonturen van banken maakte toen al deel uit van de dagelijkse gang van zaken. Hoe het zover kon komen is het onderwerp van eerste deel van het boek van Engelen: Terwijl de financiële wereld in rap tempo internationaliseert is Nederland, met haar grote financiële sector nota bene, er niet in geslaagd om de beurshandel en werkgelegenheid in de sector vast te houden. Engelen meent dat globalisering niet de gewenste welvaart heeft gebracht, die de elite propageerde. De veel gebezigde term liberale markteconomie schiet Engelen dan ook in het verkeerde keelgat. Hij noemt het liever: roofkapitalisme. Hieronder verstaat hij: de mondialisering van de kapitaalmarkten, de financialisering van de economie, alsmede de visualisering van de handel in aandelen. Alle zijn immers vol overgave gebruikt door de schaduwelite om meer en meer macht naar zich toe te trekken.

Als de financiële crisis losbarst in 2008 zijn we er gloeiend bij. Engelen: ‘Deregulering en financiële innovatie hebben banken in staat gesteld Nederlandse huishoudens dronken te voeren met schuld en vastgoed’.

Hoe het komt dat er in de tussentijd niemand aan de bel trok? Engelen wijst op een aantal auteurs die er vroeg bij waren om alarm te slaan over huizenbubbels. Echter: de financiële crisis van 2008 werd niet voorzien. Volgens Engelen zijn degene die het moesten en konden weten al lang verknocht geraakt aan het idee van een hernieuwde BV Nederland. Overheid, toezichthouders en de financiële wereld heeft zich innig verstrengeld, ook daags na de crisis. Zijn slotsom is niet voor niets: ‘Wie vóór de crisis niet begerig was, is een heilige; wie na de crisis nog steeds begerig is, is een duivel.’

Niet geleerd, niets vergeten
In deel twee ‘Na de zondeval’ van zijn boek komen bekende termen aan bod: de Commissie de Wit, Basel I, II en III, securitisaties, het schaduwbankieren en de bankbuffers. Engelen weet uitermate nauwkeurig een reconstructie te schetsen van wat zich moet hebben afgespeeld in de hoofden van de schaduwelite toen de bom eenmaal gebarsten was. En passant wordt de aloude tegenstelling in de economie, bezuinigen of stimuleren in moeilijke tijden, toegepast op de situatie rondom de vermogensbalans van banken. Engelen constateert dat de Gouden Eeuw-mentaliteit waarbij Nederland het exportland bij uitstek is, nog altijd leeft bij de elite. Met een toenemende verbijstering valt te lezen dat na de crisis, en de mooie beloftes tot verbetering die erna werden gedaan door de schaduwelite, er maar bar weinig is veranderd. Hypotheken worden opnieuw verpakt, bonussen blijven, vermogensbuffers gaan niet genoeg omhoog. Uit alles spreekt een onmacht, en voor velen ook onwil, om iets te veranderen aan het financiële beleid.

Het is om moedeloos van te worden.

Het mantra van de elite: ‘Nederland exportland, de euro is goed voor de export’ is vals. Er is slechts één lichtpuntje als we Engelen mogen geloven: lange tijd was het uitgangspunt van de schaduwelite het verbeteren van de handelspositie van Nederland èn het vullen van de eigen beurs. Daags na de crisis lijkt hier vooral dat laatste van overgebleven. Deze kortzichtigheid, draaiende om het eigen gewin, is de zwakke plek van de schaduwelite.

Dat de schaduwelite zich in allerlei bochten wringt om ‘het ongerijmde vanzelf te laten rijmen’ is eigenlijk geen nieuws. Hoe anders kan het dat bankbuffers geen aanbevolen hoeveelheid hebben bereikt en de grootbanken nog altijd niet zijn opgedeeld? Veel verontrustender is de beïnvloeding van potentiële controleurs als economen, journalisten en commentatoren. Zeker voor nieuwe generaties wetenschappers en journalisten is het van belang ook een ander geluid te horen. Dat dit enorm moeilijk wordt gemaakt door de heersende economische dogma’s is onlangs ook al aangetoond door de jonge econoom Itai Agur.

Wake up call
Engelen weet in sneltreinvaart de vinger op de zere plekken te leggen. Hij bedient zich van messcherpe kritiek op vrijwel iedere instantie: van financieel instituut tot politici en toezichthouders; en van (onafhankelijke) wetenschappelijke bureau’s tot de media (het ‘journaille’). Hoofdrolspelers worden met naam en toenaam genoemd.

Eén speler blijft desondanks volledig buiten schot: de burger. Het is jammer dat Engelen niet wat dieper ingaat op dit democratisch tekort, terwijl de vraag zeker relevant is: waar was de burger tijdens het financiële wanbeleid van de afgelopen 10 jaar?

Volgens Engelen werd er door de schaduwelite immer mooi weer gespeeld en werd de burger misleid met leugens en halve waarheden. Hierdoor werd de burger zand in de ogen gestrooid. Af en toe bereikte ons wat onheilspellend nieuws waar we ’s avonds hoofdschuddend naar zaten te kijken bij Pauw & Witteman (of Pownews). Engelen schrijft – ondanks dat de schaduwelite alles het liefst vergeet (en op dezelfde voet doorgaat) – de burger het allemaal echt niet vergeten is. Toch lijkt het er meer op dat de burger het allemaal weinig kan schelen. Toen niet en nu niet. Mogelijk hebben ‘zij en wij’ niets geleerd en is iedereen alles vergeten.

Engelen besluit met een oproep welke als de rode draad door zijn boek loopt: de schaduwelite kan enkel ‘echt pijn worden gedaan’ door middel van reputatieschade. Dit boek neemt daar alvast een voorschot op. Sterker nog: voorin het boek staat de lijst met vermeende leden van de schaduwelite. Het boek creëert daarnaast bewustwording bij de burger en heeft potentieel als wake-up call. Daarom een must-read voor iedereen met een interesse in financieel beleid, de politiek en het financiële systeem.

http://www.ftm.nl/column/(...)eleerd-boekrecensie/

quote:

Op vrijdag 24 oktober 2014 08:22 schreef cempexo het volgende:
Boeken over de politiek zijn bij de Nederlandse politici razend populair. Het heeft altijd te maken met een 'hoe het was'.

Dan hoef je ook geen verantwoordelijkheid te nemen over de werkelijkheid van morgen.

Leestip voor binnenkort: De bomaanslagen in 2014 en 2015 in Nederland.

De titel van het boek: Wir haben es gewusst, aber...

quote:

Denmark tries a soft-handed approach to returned Islamist fighters

AARHUS, Denmark — The rush of morning shoppers parted to make way for Talha, a lanky 21-year-old in desert camouflage and a long, religious beard. He strode through the local mall with a fighter’s gait picked up on the battlefields of Syria. Streams of young Muslim men greeted him like a returning king.

As-salamu alaykum.

Wa alaikum assalaam.

In other countries, Talha — one of hundreds of young jihadists from the West who has fought in Syria and Iraq — might be barred from return or thrown in jail. But in Denmark, a country that has spawned more foreign fighters per capita than almost anywhere else, the port city of Aarhus is taking a novel approach by rolling out a welcome mat.

In Denmark, not one returned fighter has been locked up. Instead, taking the view that discrimination at home is as criminal as Islamic State recruiting, officials here are providing free psychological counseling while finding returnees jobs and spots in schools and universities. Officials credit a new effort to reach out to a radical mosque with stanching the flow of recruits.

ome progressives say Aarhus should become a model for other communities in the United States and Europe that are trying to cope with the question of what to do when the jihad generation comes back to town.

For better or worse, this city’s answer has left the likes of Talha wandering freely on the streets. The son of moderate Muslim immigrants from the Middle East, he became radicalized and fought with an Islamist brigade in Syria for nine months before returning home last October. Back on Danish soil, he still dreams of one day living in a Middle Eastern caliphate. He rejects the Islamic State’s beheading of foreign hostages but defends its summary executions of Iraqi and Syrian soldiers.

“I know how some people think. They are afraid of us, the ones coming back,” says Talha, a name he adopted to protect his identity because he never told his father he went to fight. “Look, we are really not dangerous.”

Yet critics call this city’s soft-handed approach just that — dangerous. And the effort here is fast becoming a pawn in the much larger debate raging across Europe over Islam and the nature of extremism. More and louder voices here are clamoring for new laws that could not only charge returnees with treason but also set curbs on immigration from Muslim countries and on Islamic traditions such as religious circumcision.

In a country that vividly remembers the violent backlash in the Muslim world after a Danish newspaper published cartoon images of the prophet Muhammad in 2006, many here want Aarhus to crack down on — not cajole — extremists.

“They are being much too soft [in Aarhus], and they fail to see the problem,” said Marie Krarup, an influential member of Parliament from the Danish People’s Party, the country’s third-largest political force. “The problem is Islam. Islam itself is radical. You cannot integrate a great number of Muslims into a Christian country.”

Perfect breeding ground

Aarhus is treating its returning religious fighters like wayward youths rather than terrorism suspects because that’s the way most of them started out.

The majority were young men like Talha, between 16 and 28, including several former criminals and gang members who had recently found what they began to call “true Islam.” Most of them came from moderate Muslim homes and, quite often, were the children of divorced parents. And most lived in the Gellerupparken ghetto.

A densely packed warren of mid-rise public housing blocks, Gellerupparken is home to immigrants and their families who arrived in the waves of Muslim migration that began in the 1960s. Unemployment — especially among youths — is far higher than the city average. At one point, crime was so bad that even ambulances needed police escorts. It made a perfect breeding ground for angry young men at risk of becoming militants.

On a quest to change that, the city is in the midst of a major overhaul of the ghetto. Better housing could improve conditions and lure more ethnic Danes, contributing to integration. New thoroughfares and roads, meanwhile, would link it more closely to the rest of the city.

“These are young people who have turned to religion at a very difficult time in their lives, and they are dealing with existential questions about going to fight for what they believe in,” said Aarhus Mayor Jacob Bundsgaard. “We cannot pass legislation that changes the way they think and feel. What we can do is show them we are sincere about integration, about dialogue.”
‘It’s home’

“It doesn’t feel strange, being back,” said Talha, as he passed an organic juice stand at a local mall. Four blond Danish girls eye him warily. He is well known here, a heroic figure among his Muslim peers, many of whom know he fought in Syria and greet him with hand on heart and a respectful nod. “It’s home.”

He was born in Denmark, to an immigrant family that hailed from a nation bordering Syria. To maintain his privacy, he declined to publicly state which one. The urge to go and fight, he said, built like a slow burn. For months, he had watched YouTube videos of civilian killings committed by the government of Syrian President Bashar al-Assad. “I could not just sit in the comfort of Denmark while thousands and thousands of my brothers were dying,” he said. He began discussing his feelings with other religious friends, and within a few months, a plan was hatched.

On the day he left for Syria, in October 2012, he told his divorced parents that he and a friend were going to Turkey on vacation. Instead, his friend’s cousin had arranged their passage across the border to Syria. He worked in a refugee camp for a few weeks before getting attached to an independent battalion associated with Ahrar al-Sham, a group with alleged ties to al-Qaeda. During the months when he manned heavy-artillery batteries near Aleppo, he said, his outfit also maintained harmonious ties with the Islamic State.

“You cannot believe everything you hear about the Islamic State,” Talha said. “There may be bad things, but also good things.”

He returned to Denmark for a few months in 2013, telling his mother — but not his father — what he had done. Since his own religious awakening, he had persuaded her to start wearing a head scarf, and she became more religious herself. But “she cried when I told her where I had been,” he said. When he returned to Syria a few months later, she did not try to stop him.

Talha came back to Denmark last October, when bouts of infighting broke out among rival factions. Since then, he has had one meeting, he said, with a police official who questioned him about his plans and intentions. Under Aarhus’s program, he was offered — and accepted — taxpayers’ help for the math classes he needs to enter engineering school.

Yet, because counseling is voluntary, he has opted to skip the therapy sessions he says he doesn’t need. He wants no harm to come to Denmark, he said, but bemoans what he describes as a mounting anti-Islamic sentiment in the media and national government.

“I don’t see how that helps,” he said.
Controversial mosque

Danish authorities say the vast majority of the 30 or so Aarhus residents who went to Syria were somehow linked to one of the most polarizing houses of worship in Europe — the Grimhojvej mosque. Talha began to worship there four years ago, two years before he left for Syria. He found the mosque through a childhood friend who helped him leave behind what he described as a world of secular vice. Parties with Danish teens. Drinking. Girls. “That’s my past,” he said. “Not my present.”

But Talha wants to make one thing clear. He, like the mosque leadership, denies that Grimhojvej recruited him and other fighters.

“These are good men,” he said with a smile.

Others disagree.

The mosque opened in 2008 and, in recent years, absorbed the congregation of a nearby mosque that closed and where several men had been previously detained on terrorism charges. One of its current imams is under investigation in Germany for inciting hate during a visit to Berlin in July. From 2008 to 2013, another imam — Abdessamad Fateh, a 46-year-old Moroccan immigrant also known as Abu Hamza — preached at Grimhojvej. After spending five months in Syria, he is back in Aarhus. According to Arab intelligence officials, he recruited Westerners — including a young Danish convert to Islam — to fight in Syria and Iraq. This month, Fateh was added to the U.S. list of suspected terrorists thought to have ties to al-Qaeda.

Inside the converted ice factory that houses Grimhojvej, Oussama el-Saadi, the mosque’s chairman, dismissed the allegations with a wave of his hand. If they are guilty of anything at Grimhojvej, he says, it is simply of being devout believers. “We have the right to our faith,” he said.

Nevertheless, in January, Aarhus officials gave the mosque an ultimatum. It could either open itself up to a new dialogue with the community or face a public condemnation and, quite likely, stepped-up legal pressure.

The mosque chose to cooperate.

Since January, police and city officials have engaged in a number of unprecedented sessions hosted by the mosque. In the presence of mosque leaders, police and city officials met with returned fighters like Talha to assess their risk levels. They also met with members of the mosque’s youth group to dissuade other young Muslims from traveling to the Middle East. In monthly meetings, city officials, police and members of the mosque hierarchy are now debating religious ideology, Danish law and freedom of speech.

The mosque still openly backs a caliphate in the Middle East, refuses to offer a blanket denunciation of the Islamic State and warns that Denmark’s recent decision to join the U.S.-led coalition in airstrikes against the militant group may only fan the fires of homegrown terrorism.

Yet Grimhojvej has undeniably nuanced its public position, rejecting, for instance, the Islamic State’s beheadings of foreign hostages. Saadi denies allegations that the mosque became a recruiting center for militants, saying it did not discourage or encourage those who wanted to go and fight. But now, its official line — at least in public — is that the young Muslims of Aarhus should stay home.

Police officials say the statistics prove their approach is working.

“In 2013, we had 30 young people go to Syria,” said Jorgen Ilum, Aarhus’s police commissioner. “This year, to my knowledge, we have had only one. We believe that the main reason is our contact and dialogue with the Muslim community.”

quote:

Op vrijdag 24 oktober 2014 02:27 schreef Lyrebird het volgende:
Toezichthouders hebben idd zitten slapen. Wat dat betreft heeft Ewald groot gelijk. En banken hebben binnen de ruimte die geboden werd, geopereerd. Ewald geeft geen adviezen van hoe het wel moet, omdat meer toezicht niet zal werken, en de huidige oplossing (opkopen van faalbanken door de overheid) al uit een linkse koker komen.

Wat Ewald niet snapt, is dat deze excessen onder goedkeuring van de overheid hebben plaatsgevonden. Neem die overheid dan ook haar positie als toezichthouder af. De echte oplossing ligt in het privatiseren van de Nederlandse Bank en het vrijgeven van de rente aan de markt. Zul je wel eerst uit de Euro moeten stappen.

quote:

Op vrijdag 24 oktober 2014 10:12 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Groot succes gebleken inderdaad om de branche zelf het te laten reguleren in comités.

quote:

Op vrijdag 24 oktober 2014 10:15 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Nee, de AFM, die heeft op zitten letten

quote:

Op vrijdag 24 oktober 2014 00:56 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Ewald Engelen heeft recent een nieuw boek uit. Dat boek begint met een ledenlijst (de schaduwelite) van mensen die hebben voorkomen dat banken aan strengere regelgeving moeten voldoen. Een soort van zwarte lijst. Ik hoorde op radio 1 een interview met hem over zijn nieuwe boek. Op het internet vond ik alvast een recensie. Misschien interessant.

[..]

quote:

Hoogleraar: 'schaduwelite was gimmick'

25-11-14 - 04:22 bron: ANP

De lijst met de schaduwelite van Nederland in het gelijknamige boek van hoogleraar Ewald Engelen is een 'gimmick'. Dat zegt de financieel geograaf nu zelf. 'Het is verzonnen door de uitgever. Je moet een boek van 240 pagina's nu eenmaal aantrekkelijk maken", erkent hij dinsdagavond in het televisieprogramma Altijd Wat van KRO-NCRV, aldus de Volkskrant.

Engelen zegt er achteraf spijt van te hebben dat in het boek over twee pagina's een namenlijst is opgenomen met de personen die tot de schaduwelite behoren.

Daarbij staan de namen van de bekende economen Arnoud Boot en Sweder van Wijnbergen naast die van premier Mark Rutte, ex-premiers Wim Kok en Jan-Peter Balkenende, burgemeester Eberhard van der Laan, voormalig minister Wouter Bos en een hele reeks bankiers en toezichthouders.

quote:

Programma:
- Ewald Engelen is hoogleraar financiële geografie aan de UvA en schrijft als columnist voor De Groene Amsterdammer, Follow the Money en De Correspondent. Op deze avond gaat hij in gesprek over zijn boek 'De schaduwelite'.
- Met Jeroen Smit, auteur van 'Het drama Ahold' & 'De prooi', en Kees Vendrik, lid Algemene Rekenkamer.
De avond wordt gepresenteerd door Martin Visser, journalist bij De Financiële Telegraaf.

De schaduwelite voor en na de crisis: niets geleerd, niets vergeten

quote:

Op dinsdag 25 november 2014 14:15 schreef Cesare-Borgia het volgende:
Pff net bij rtl z, die man valt wel zwaar door de mand zo, zegt indirect dat hij het allemaal maar verzonnen heeft om het boek te verkopen..

quote:

Op woensdag 26 november 2014 09:11 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Is helaas niks nieuws dat een uitgever 'mee denkt' over de inhoud. In dit geval op zo'n manier dat het afbreuk doet aan de directe aanklacht (een terechte aanklacht).

Omdat de uitgeversbranche slechts door een paar partijen worden gedomineerd, zijn dat trouwens belangrijke poortwachters.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 09:14 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

*stampvoet* en toch is het zo

quote:

Op woensdag 26 november 2014 09:11 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Is helaas niks nieuws dat een uitgever 'mee denkt' over de inhoud. In dit geval op zo'n manier dat het afbreuk doet aan de directe aanklacht (een terechte aanklacht).

Omdat de uitgeversbranche slechts door een paar partijen worden gedomineerd, zijn dat trouwens belangrijke poortwachters.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 13:32 schreef Pietverdriet het volgende:
Ik vind het een vreselijk slap excuus, de uitgever heeft dit toegevoegd. Niemand kan zijn boek nog serieus nemen

quote:

Op woensdag 26 november 2014 12:58 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Je punt is?

quote:

Op woensdag 26 november 2014 13:32 schreef Pietverdriet het volgende:
Ik vind het een vreselijk slap excuus, de uitgever heeft dit toegevoegd. Niemand kan zijn boek nog serieus nemen

quote:

Op woensdag 26 november 2014 13:35 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Ach linksen komen altijd met onzin om hun argumenten kracht bij te zetten. Waarom zou dat nu opeens anders zijn?

quote:

Op woensdag 26 november 2014 15:06 schreef Monolith het volgende:

[..]

Het ontbreken van een grote hoeveelheid marktpartijen lijkt mij nou niet direct een links argument.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 09:11 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Is helaas niks nieuws dat een uitgever 'mee denkt' over de inhoud. In dit geval op zo'n manier dat het afbreuk doet aan de directe aanklacht (een terechte aanklacht).

Omdat de uitgeversbranche slechts door een paar partijen worden gedomineerd, zijn dat trouwens belangrijke poortwachters.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 15:35 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Je kunt tegenwoordig toch zelf je boek uitgeven, via Amazon bijvoorbeeld?

quote:

Op woensdag 26 november 2014 15:00 schreef MadScientist het volgende:

[..]

Oftewel: We hebben een excuus gevonden om de inhoud van een boek te negeren waarvan we het vermoeden hebben dat het ons niet aanstaat.

Wat eigenlijk bijdraagt aan het gelijk van Engelen: er is weinig echt veranderd sinds de crisis.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 15:54 schreef Kaas- het volgende:
Engelen heeft dus toegegeven aan hetgeen hij zo tegen schijnt te strijden in dat boek.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 15:00 schreef MadScientist het volgende:

[..]

Oftewel: We hebben een excuus gevonden om de inhoud van een boek te negeren waarvan we het vermoeden hebben dat het ons niet aanstaat.

Wat eigenlijk bijdraagt aan het gelijk van Engelen: er is weinig echt veranderd sinds de crisis.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 15:35 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Je kunt tegenwoordig toch zelf je boek uitgeven, via Amazon bijvoorbeeld?

quote:

Op woensdag 26 november 2014 16:20 schreef Monolith het volgende:

[..]

Ik zit niet zo in die wereld, maar puur het uitgeven kan tegenwoordig op allerhande manieren volgens mij. Uitgevers doen natuurlijk nog wel iets meer dan enkel het boek uitgeven, zoals promotie en dergelijke. Het is in mijn ogen net als een platenmaatschappij al lang geen noodzakelijke partij in het proces meer.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 16:20 schreef Monolith het volgende:

[..]

Ik zit niet zo in die wereld, maar puur het uitgeven kan tegenwoordig op allerhande manieren volgens mij. Uitgevers doen natuurlijk nog wel iets meer dan enkel het boek uitgeven, zoals promotie en dergelijke. Het is in mijn ogen net als een platenmaatschappij al lang geen noodzakelijke partij in het proces meer.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 16:23 schreef Klopkoek het volgende:
"Republicans Lie More Than Democrats, Study Finds"
http://www.nationalmemo.c(...)mocrats-study-finds/

quote:

The most obvious problem — though certainly not the only problem, not even close — is selection bias: PolitiFact is a readership-driven online publication, and thus it exercises a great deal of discretion about which statements it chooses to evaluate and why. The most obvious factor is that it evaluates only statements that are disputed. Specifically, it evaluates only statements that are disputed and that its editors believe will be of some interest or benefit to its readers.

Fox News is a personalities-driven opinion network with occasional news reports; it is inevitable that its broadcast hours will be more rapidly punctuated by controversial statements than those of, for example, ABC. Unsurprisingly, the opinion-heavy Fox News and MSNBC both have relatively high falsehood scores on the PolitiFact report card, while CNN doesn’t. It’s not as though Michaela Pereira never says anything that might be disputed — she simply never says anything that is interesting, true or false, so nobody cares. Or, as PolitiFact puts it: “We use our news judgment to pick the facts we’re going to check, so we certainly don’t fact-check everything. And we don’t fact-check the five network groups evenly.”

No kidding. Say what you will about Bill O’Reilly, nobody ever made a living out of pretending to be Rachel Maddow. (No, Chris Hayes doesn’t count.)

PolitiFact’s kindergarten-level methodology here is to take the total number of statements it evaluates, tally up the “mostly false,” “false,” and “pants on fire” ratings, and then do a little division. Given the underlying selection issues, this amounts to nothing more than doing meaningless arithmetic on meaningless data. If PunditFact editor Aaron Sharockman spent more than 20 minutes on this so-called research, he should demand a refund from his university. (Given that he has a B.A. in journalism, he should demand a refund on general principles.)

By the same measure, approximately 100 percent of statements made by Paul Krugman evaluated in National Review are 1. mostly false; 2. false; 3. pants-on-fire; or, my own favorite designation, 4. wearing-full-Wayne-Newton-makeup-while-singing-“Danke Schoen”-at-4-a.m.-under-a-bridge-in-Cleveland crazy. But that does not mean that the sum of what comes out of Professor Krugman’s mouth is 99 and 44/100 percent pure B.S., like some Bizarro World version of Ivory Soap — it just means that we mostly tend to take notice of him when he’s wrong. If he says you should try the cheese plate at Il Bambino, give the claim due consideration.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 16:58 schreef Ryon het volgende:

[..]

Dat was de uitgever in principe nooit. De uitgever ontfermt zich meer over de zakelijke kant van het publiceren. Ze schieten alle kosten voor, delen mee in het risico en regelen de zakelijke afhandeling. Voor de meerderheid van de schrijvers is dat een must omdat mensen niet zelf over de financiën, zakelijk kennis en het netwerk beschikken. Een boek naar de drukker opsturen kan zelfs een student mits hij maar de rekening betaalt. Voldoende boeken bij de lezers thuis krijgen is echter een hels karwei. Hoe goed je boek ook is, als deze opgestapeld blijft liggen in verhuisdozen op je zolderkamertje dan schiet dat natuurlijk niet op.

De meeste schrijvers willen geen risico lopen met hun boeken maar gewoon gepubliceerd, gelezen worden door een zo groot mogelijk publiek en voldoende binnenkrijgen om de huur/kosten te kunnen betalen. Een uitgever is in dat geval wel een noodzakelijk kwaad.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 16:58 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Dat is een wel heel erg domme studie.

[..]

quote:

Op woensdag 26 november 2014 17:59 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Dat is wel een erg kinderachtige afsluitende alinea door de Nazional Review.

quote:

Op woensdag 26 november 2014 18:00 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Zit je niet mee he, klopkoek?

quote:

Op woensdag 26 november 2014 17:35 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Bedrijven als amazon drukken jouw boek pas als iemand het besteld ( printing on demand), verder zijn boeken steeds minder belangrijk, ereaders steeds meer.
Ze doen dit ook voor muziekmakers en filmers
http://www.amazon.com/gp/node/index.html?ie=UTF8&node=15347561

quote:

Rutger Bregman en Jesse Frederik

Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers

Toen in 1968 de vuilnismannen van New York in staking gingen, veranderde de stad binnen een paar dagen in een stinkend zooitje; de burgemeester smeekte de mannen om alsjeblieft weer aan het werk te gaan. In 1970 staakten de Ierse banken; de regering wachtte angstvallig af, maar er gebeurde helemaal niets. De bevolking zette via de pubs een alternatief geldsysteem op en de (lokale) economie groeide gewoon door.

Door: 4 april 2015, 02:00

Voor De Correspondent-journalisten Rutger Bregman en Jesse Frederik reden om de vraag te stellen wat handelaren, financieel specialisten, adviseurs en marketeers nu helemaal bijdragen aan de economie. 'Het zijn stuk voor stuk mensen die geen welvaart creëren, maar vooral verplaatsen.' Waarop ze verzuchten: 'hoe is het toch mogelijk dat al die scheppers van welvaart waar we overduidelijk niet zonder kunnen - schoonmakers, politieagenten, verplegers - zo slecht verdienen, terwijl onbelangrijke, overbodige of zelfs schadelijke verplaatsers veel beter boeren?' Een verklaring geven ze ook in dit verrassend diepgravende korte essay dat ze schreven voor de Maand van de Filosofie. Dat is mogelijk omdat 'waarde' en 'prijs' in onze economie van elkaar zijn losgezongen.

Eeuwenlang was economie de tak van de moraalfilosofie die analyseerde hoe maatschappelijke waarde tot stand kwam - waarde die publiekelijk wordt uitgedrukt in een neutrale maat: geld. Neoklassieke economen hebben de koppeling tussen waarde en geld echter doorgeknipt. Als een markt echt vrij is, zo redeneerden ze, valt de prijs die op die vrije markt ontstaat precies samen met de waarde van het ding of de dienst. Een politicus die zich ten doel stelt de markt vrij te maken, is daarmee dus bevrijd van moeilijke discussies over de relatie tussen geld en maatschappelijke verdienste. Eventuele ongelijkheid in beloning is dan per definitie verdiend.

In de bovenstaande zin is 'verdienen' een neutrale beschrijving; verdiend geld is geld dat je niet gekregen of gestolen hebt. Maar heb je dat geld daarmee ook in meer normatieve zin 'verdiend'? Drukt het een maatschappelijke verdienste uit? Neoklassieke economen (die in ons land politiek onderdak vinden bij 'het lege liberalisme' van de VVD) kunnen het verschil tussen de twee betekenissen van 'verdienen' conceptueel niet meer maken. Maar de maatschappij kan dat nog wel, getuige de woede die opstak nadat de ABN Amro-top een salarisverhoging wilde incasseren.

Bregman en Frederik vinden overigens dat er heus wel ongelijkheid mag zijn tussen mensen. Als daar maar goede, morele argumenten voor zijn. Het maatschappelijke debat daarover kan wat hen betreft per direct beginnen.

April is de Maand van de Filosofie. Dit jaar is het thema Ongelijkheid. Zie ook filosofie.nl
http://www.volkskrant.nl/(...)rzieningen~a3943396/

quote:

Op zaterdag 4 april 2015 11:16 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Voor nog geen 5 euro te koop. Een pleidooi voor salarisherzieningen. Geschreven voor De Maand van de Filosofie.

[..]

quote:

The Globalization of Inequality, by François Bourguignon

7 MAY 2015 | BY DANNY DORLING

A tax rate of 67.5% is part of an economist’s plan to stem excessive inequality, finds Danny Dorling

We are currently in the midst of a transformation. Economic inequalities between many countries are falling. Growth is stagnating in rich nations while in many poorer countries incomes continue to rise. At the same time, inequalities within many countries are rising. We may be witnessing a metamorphic change in which overall inequalities remain stable, but soon the poorest will no longer live tens of thousands of kilometres away from the richest.

In rich countries, especially in the already most unequal of rich countries, the pressure is to increase the rewards to so-called highly skilled labour, including those who hold the most capital. Precariousness is rising and middle-income standards of living are falling. Those at the bottom in unequal affluent societies are seeing the safety nets beneath them evaporate.

François Bourguignon is former chief economist of the World Bank. Warnings that were being written just a dozen years ago by the most obscure analysts and anarchists on the fringe of academic writing and in the grey media are now routinely made in the mainstream. This book is written in calm prose, but its message is urgent: continue as we are and poverty will grow on our doorsteps. Many of us will be the new losers. As the author puts it: “the negative consequences of excessive inequality cannot be over-emphasized”.

Rising inequalities within countries is blamed on exogenous economic forces, including the expansion of international trade and technological progress. Bourguignon presents the economic policies and institutional reforms within any given country as having been of only secondary importance. The inequality between countries is shown to have steadily fallen from the 1990s onwards, while inequality within countries has risen relentlessly, with the internal division growing faster during 2008-10 than at any time earlier. More recent comparable data are not yet available for 92 per cent of the planet’s population.

We still have a long way to go before inequalities within countries dwarf those between them. The richest 600 million people on earth enjoy an average income of $25,000 (£17,000) a year, more than 90 times the purchasing power equivalent of the typical member of the poorest 600 million, who is (only just) surviving on $270 a year. Even in Brazil, one of the most unequal large countries in the world, that ratio is almost half as small, but it is still a staggering 50-fold difference.

Between the very richest 15 nations and the very poorest 15 the gap is growing; the increase in GDP between 1990 and 2008 of the very richest was 10 times greater than that enjoyed by the very poorest, as Bourguignon points out. These statistics ignore the income and wealth of the very richest 1 per cent, 0.1 per cent and 0.01 per cent of the population. For this last tiny fraction, even in relatively equitable France inequalities have “skyrocketed”, he observes, when the share taken by the best-off 3,000 families is compared with that of the poorest half of the population between 1998 and 2007. Within China, the Gini coefficient of wealth inequality rose by almost 10 percentage points between 1995 and 2002. As Coleridge’s Ancient Mariner might have put it today: money, money everywhere and not a cent to share.

The statistics are astounding. So much has become so much worse, so recently. All kinds of remedies are proposed and examined in this book. Many of these relate to improving educational opportunities for the poor through to the more effective taxation of the rich. It is lamented that UK politicians were unable to prevent their country’s already low top rate of income tax being reduced from 50 per cent to 45 per cent by George Osborne, the chancellor, in 2012. Bourguignon proposes income tax rates of 67.5 per cent for the best-off 1 per cent in the UK and US. These are described as both confiscatory and necessary – along with higher wealth taxes.

Who else is there left to now speak out? In the wake of presidents and popes, princes and prophets, former World Bank chief economists are joining the clamour. When the time comes there will be hardly anyone left to oppose what has to happen. Reductions in inequality and increases in taxation are almost always vehemently opposed and almost always accepted as sensible and reasonable within a few years of being adopted. But our collective memory is losing the struggle against forgetting. We forget when last we reduced inequalities worldwide. We forget the time before that, and the time before that…it has always been possible.

The Globalization of Inequality
By François Bourguignon
Princeton University Press, 224pp, £19.95
ISBN 9780691160528 and 9781400865659 (e-book)
Published 27 May 2015

http://www.timeshigheredu(...)gnon/2019979.article

quote:

Op maandag 11 maart 2013 14:52 schreef JoaC het volgende:
Dit is een afsluitende zin zodat mijn post niet alleen uit vragen bestaat.

quote:

Op maandag 1 december 2014 13:21 schreef IPA35 het volgende:
Geldmoord