Zijn dochter/gezin: hoe mee dealen? #2

OP deel I:

Hoi. Ik woon sinds maart samen met mijn partner in Engeland. Hij heeft 2 leuke kinderen die ik voor het gemak even James (15) en Claire (18) noem. Op zich ging alles goed, ik kan goed met beiden door 1 deur maar er beginnen wel problemen op te doemen in de omgang met Claire. Dus graag advies om te voorkomen dat het escaleert want ik merk dat ik mijn geduld verlies. Lang verhaal, zie samenvatting onderaan.

Achtergrondinformatie:
Mijn partner en zijn ex zijn 7 jaar geleden uit elkaar gegaan en dan op een zeer zeer nare wijze. Zij heeft hem bedonderd met een aantal anderen voor hij erachter kwam en haar uit huis zette. Ze heeft daarop een half jaar bij vrienden en familie gezeten, hij kwam zonder werk te zitten wegens de emotionele klap en de zorg voor zijn kinderen. Zij stopte met de hypotheek betalen, hij kreeg ineens onbetaalde rekeningen gepresenteerd en de auto die ze een paar maanden voor de scheiding van hem kreeg heeft ze gehouden en hij kon dat ding dus afbetalen. Ondertussen zit zij achter zijn geld aan, wil de helft van het huis en de helft van zijn pensioen (scheiding is nog niet rond). Ze hebben co-ouderschap maar ze communiceren enkel via sms als dat nodig is. Er ontstaan nog steeds regelmatig conflicten tussen die twee.

Claire is een heel creatief intelligent meisje, goed in fotografie, tekenen, schrijven en noem maar op. Ze is grappig, maar ze heeft een enorm gebrek aan zelfvertrouwen. Ze is ook vrij manipulatief. Vorig jaar is ze 50 dagen ziek thuis geweest, dit jaar was het niet beter op school dus nu is ze thuis. Dat wil zeggen, geen school, geen werk en ze zegt wel dat ze werk gaat zoeken maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat als ze al actief op zoek gaat, dat ze niets gaat vinden. Nu heeft ze het plan opgevat om volgend jaar HBO te gaan doen, welteverstaan film en fotografie. Een kunstopleiding die eigenlijk 3 jaar lang audities, deadlines en kritiek inhoudt. Met geen van die dingen gaat zij erg goed om. Ze faked? angstaanvallen, ze houdt niet van sociale contacten en ze zit dus hele dagen op Skype met haar Amerikaanse 'vrienden' die ze nog nooit heeft ontmoet. Verder is ze nogal een smeerkees, ze helpt niet in het huishouden (verwachten we ook niet echt) en zelfs de honden uitlaten op een mooie dag is nog teveel gevraagd. Ze verwacht de duurste kado's op haar verjaardag en er komt werkelijk geen zak voor terug. Ze is 18 maar ik vind haar qua emotionele volwassenheid eerder lijken op een 14 of 15-jarige. Ze heeft een vriendje die bij haar moeder kind aan huis is maar bij ons hij 1 keer geweest, zij zegt dat hij alleen tijd heeft als ze bij haar moeder is. De kinderen zijn 55% van de tijd bij ons.

James is een goedzak, leuke humor, intelligent, typische 'don't know/don't care' puber maar wel leuk en normaal in de omgang. Geen grote mond maar wel eerlijk en soms recht voor zijn raap. Hij doet ook niks in het huishouden maar we merken aan hem wel dat hij het leuk vind om bij ons te zijn. Hij loopt op zijn tenen rond zijn zus, hij haat confrontaties met haar. Zij is hem dik de baas, en hij vindt haar een grote actrice al geeft hij dat zelden toe. Hij is heel loyaal naar haar, en eigenlijk naar iedereen in zijn omgeving.

Hun moeder: ik ken haar niet persoonlijk maar ze zorgt voor veel problemen. Wat ik er van de zijlijn van meekrijg is dat zij nogal een pushover is, James en Claire hoeven maar met hun vingers te knippen of zij vliegt. Het lijkt erop dat ze liever een vriendin wil zijn dan hun moeder, ze gaat constant terug op afspraken die gemaakt zijn. Haar huidige (bijzonder welgestelde) partner staat bij haar op nummer 1. Zijn 12-jarige dochter heeft de slaapkamer met eigen badkamer terwijl haar 18-jarige een vriendje heeft, zij gaat 3 keer per jaar met haar vriend op vakantie in het buitenland en 1 keer per jaar gaan ze een weekje met de kinderen weg in Engeland. Toen zij haar PIP implantaten liet vervangen in juni werden de kinderen bij ons gedumpt want zij kon niet autorijden. Haar vriend zou dat dus niet eventjes doen. Goed, als mijn vriend ziek zou zijn, zou ik wel regelingen treffen met mijn werk maar OK, daar liggen de zaken blijkbaar anders.

Mijn partner: hij is zeer gedesillusioneerd door zijn huwelijk. Het is een schat van een kerel, heel liefdevol en veel waardering voor mij. Intelligent, grappig, sexy, grote dierenvriend en het soort vader dat veel voor zijn kinderen overheeft. Weinig geduld met zijn dochter en als er ruzie met haar, dan krijgt James ook te horen dat hij lui is. Hij vertelt ze ook regelmatig wat een bitch hun moeder is (enorm fout, dat heb ik hem ook meerdere malen verteld en Claire en James weten ook dat ik het er niet mee eens ben dat hij dat doet). Hij heeft de moed met Claire een beetje opgegeven, hij kan de stress niet goed aan. Bovendien krijg ik de dat hij de verantwoordelijkheid een beetje op zijn ex afschuift (het excuus is steeds dat zij niet met hem wil praten over de problemen). Hij probeert echter wel tijd met ze door te brengen en heeft interesse in zijn kinderen. Hij loopt enorm op zijn tenen als het op zijn dochter aankomt.

Goed, jullie snappen wel dat dit gezin niet zo goed functioneert. Ik hoef geen perfectie maar mijns insziens worden dingen onnodig moeilijk gemaakt in deze constructie van co-ouderschap. Ik denk dat deze twee beter bij 1 van de ouders wonen (liefst bij ons natuurlijk), maar het zal niet veranderen op korte termijn.

Ondertussen is mijn geduld met Claire op. We zijn naar Rome geweest en ze heeft de hele vakantie verziekt. Madam was 'ziek', liep te zaniken dat ze naar huis wilde, heeft moeders gesmst of die niet kon regelen dat ze naar huis kon, ze maakte steeds ruzie met James, bleef regelmatig in het hotel. Als ik de camera had, dan eiste ze die binnen 10 minuten op, eiste eigenlijk constant alle aandacht op. Toen ze zich weer aanstelde moest ik lachen en toen smeet ze de laptop die ze een week daarvoor van ons gekregen had op het bed en schreeuwde ze 'stop fucking lauging all the time!! '. Kortom: een RAMP.

Ik ben klaar met op mijn tenen lopen, ik zeg nu ook ronduit 'I don't believe you' en dan wordt mijn partner boos omdat ik het uitlok. Eerlijk is eerlijk, ik ben boos op haar en zo nu en dan ventileer ik dat gericht naar haar. Gezellig is anders, en ik moet ook een fatsoenlijke manier vinden om ermee te dealen. Maar anderzijds heb ik geen zin om me te laten manipuleren door een 18-jarige.

De laatste ontwikkeling is dat ze volgend jaar dus die opleiding gaat doen, ik vind het een bijster slecht idee en mijn partner staat er ook niet achter. Wij hebben wel een plan B, namelijk dat zij het huishouden doet als ze bij ons is. Bij haar moeder doet ze helemaal niks trouwens, ik heb haar onlangs een ei leren bakken . Tot 2 jaar geleden waste haar moeder haar haren nog. Ze kan niet zwemmen, ze kan niet koken, ze ligt maandenlang in een bed zonder lakens en noem maar op. Dus plan B wordt een uitdaging en ik vrees dat mijn partner de dagelijkse confrontaties die dat gaat opleveren niet aan wil en kan gaan.

Dus al met al kan ik geen kant op. Want ik ben geen ouder, ik ben geen hulpverlener, maar ik kan wel helpen haar kutzooi opruimen, haar vakantie betalen en dat soort dingen. Ondertussen behandelt zij mij als een stukje stront. Interesseert mij niet zo want alle 18-jarigen denken dat de wereld om hen draait. James doet ook geen fuck maar hij is wel sociaal voelend, geen aandachtsorgel en hij gaat tenminste trouw naar school en dat is werkelijk het enige dat ik verwacht.

Dus al het advies is welkom. Hoe voorkom ik dat ik mijn geduld verlies? Want de situatie gaat echt niet veranderen op korte termijn. Ik zal hier nog een kleine 10 jaar mee moeten leven!

Samenvatting: mijn partner en zijn ex zijn op een nare manier gescheiden en communiceren amper met elkaar. Hun dochter speelt haar ouders handig tegen elkaar uit en is gestopt met school, heeft ondertussen geen werk. Ze heeft onze vakantie verziekt, doet geen fuck thuis en is nogal manipulatief. Ze faked angstaanvallen en kwetst de mensen om haar heen doorlopend. De dagen dat er geen gedoe is met haar zijn zeldzaam. Iedereen loopt op zijn tenen rond haar, maar ik begin mijn geduld te verliezen en doe niet meer mee aan de poppenkast. Dit leidt tot een verslechtering in de verstandhouding. Advies graag, want dit gaat nog eens escaleren en dat wil ik niet.

Sorry voor het lange verhaal, ik denk dat ik vooral ook even gal wil spuwen want dat kan bij mijn partner ook niet altijd (het is en blijft wel zijn dochter!)

En de updates uit deel I:

quote:

Op woensdag 14 november 2012 22:39 schreef Seven. het volgende:

[..]

Interessante kijk heb je er wel op. Ik hoop het echt. Ik kwam vandaag tot de conclusie dat ze eigenlijk maar heel weinig support krijgt binnen en buiten het gezin want ze heeft niet zoveel vrienden en ze ziet die ook maar weinig.

Hoe dan ook. Er is goed nieuws. Blijkbaar is heeft haar moeder zich de problemen aangetrokken en zij heeft 2 sollicitatiegesprekken geregeld vlakbij hun thuis. Maandag mag ze een dagje meedraaien in de lokale pub als serveerster. .

Als ze dit binnen weet te halen, dan vermoed ik wel dat wij haar minder zullen zien omdat het nu eenmaal handiger is om dan bij ma te blijven. Denk dat dat beter is, al had ik liever gezien dat ze vlak bij ons huis zou werken en dus vaker bij ons zou zijn. Maar dit betekent ook dat mijn vriend haar niet elke ochtend uit bed moet slepen, hij is vooral opgelucht. Hoe dan ook, al dat heen en weer gesleep is gewoon slecht voor haar. Dit zou in theorie moeten leiden tot meer stabiliteit in haar leven.

quote:

Op zaterdag 1 december 2012 20:02 schreef Seven. het volgende:
Update: Claire heeft tegen haar moeder gezegd dat ze niet meer met mij onder een dak wilde wonen. Fair enough, kan ik best in komen want zo heel leuk was ik de laatste week niet tegen haar.

Ondertussen heeft zij dat baantje maar we kregen vandaag een berichtje van haar moeder dat ze al 3 dagen niet was geweest omdat ze 'ziek' was. Haar moeder gelooft dat niet. Net kreeg mijn vriend een berichtje van Claire 'can you pick me up because mum doesn't want me here'. James is bij ons op het moment en hij zei 'say no'. Mijn partner wist dat dit bericht eraan zat te komen, hij heeft het geforward naar haar moeder en die zei 'omg she's playing everyone'.

Hij zegt dat hij zijn dochter de rug niet toe kan keren als het zover komt dat haar moeder haar eruit zet.

quote:

Op zondag 6 januari 2013 22:39 schreef Seven. het volgende:
Paar ontwikkelingen (in chronologische volgorde)

Claire heeft haar excuses aangeboden in een sms voor haar attitude en ik heb terug gesmst dat ze maar gauw weer moest komen en dat ik me ook heb aangesteld + excuses.

Het baantje dat ze had is ze kwijtgeraakt omdat ze niet meer kwam opdagen. Haar moeder flipte daar logischerwijs over, sindsdien is ze weer veel hier te vinden en dat is zowaar gezellig op het moment. We babbelen over een hoop dingen samen en het is gewoon weer de leuke vrolijke boel die het was van voor de vakantie, ik ben er heel blij om. Ik denk dat zij wat beter in haar vel zit nu ze de druk van dat baantje niet meer heeft.

We zijn gisteren naar de kapper geweest en ze heeft nu kort haar, staat haar supergoed. Haar moeder vond het belachelijk dat ze haar haren kort wilde en dat zou allemaal onder mijn invloed zijn. Moederlief heeft de foto's dan ook niet geliked op facebook.

Verder heeft ze het vandaag per sms uitgemaakt met haar vriendje. Ze zei dat ze al een tijdje geen echte gevoelens meer voor hem had en dat is natuurlijk fair enough. Ze waren aan het sms-en over iets anders en toen kwam het hoge woord eruit dat ze niet van hem houdt zoals hij van haar (let wel, in de 7 maanden dat ze samen waren hebben ze elkaar hooguit 14 keer gezien en verder dan zoenen is het nooit gekomen maar goed).. Hij vroeg haar op de man af of ze nog wel bij hem wilde zijn en toen heeft ze naar waarheid geantwoord. Nogal verrot voor hem want hij is duidelijk enorm gek op haar. De manier waarop ze het heeft uitgemaakt verdient niet bepaald een schoonheidsprijs maar ze is wel eerlijk. Ze is de vrolijkheid zelve op dit moment, beetje bizar. Ze beseft niet hoezeer ze hem gekwetst heeft. Haar moeder heeft haar via facebook op haar lazer gegeven omdat ze het heeft uitgemaakt.

De grootste verandering: ze is eerlijker dan voorheen. Ze komt niet steeds op de proppen met smoesjes, misschien dat ze begint aan te voelen dat de waarheid gewaardeerd wordt ook al is die soms niet mooi. Ik heb haar gevraagd of ze last heeft van angsten omdat ik merk dat ze zichzelf niet is zodra ze buiten haar comfortzone moet gaan. Ik ben geen psych maar het zou me niet verbazen als ze agorafobie heeft (de angst om ziek/angstig te worden). Opvallend is wel dat er niets aan de hand is als we voor haar gaan winkelen maar OK.. Werk, school en alle situaties waarin er verwachtingen zijn waaraan ze moet voldoen is teveel voor haar. Ze voelt zich 'ziek' en noem maar op, hoewel dat gewoon in haar hoofd is.

Dus eigenlijk is de situatie precies zoals hij was, alleen zij is eerlijker, ze is haar baantje en haar vriendje kwijt en om geen van die dingen is ze rouwig. Ondertussen is geen van haar ouders naar de huisarts gegaan met haar, haar moeder is er inmiddels niet meer van overtuigd dat er oprecht iets mis is met Claire en mijn vriend is het adres van de dokter kwijt geraakt..

De situatie is momenteel zeer leefbaar en dat is voor mij al een grote winst.

quote:

Op maandag 7 januari 2013 01:22 schreef Seven. het volgende:
Vergeten te melden!

Met 'pa' gaat het goed. Hij is 6 weken geleden op eigen houtje gestopt met zijn antidepressiva. Ik weet niet zo goed waarom eigenlijk, een paar maanden geleden was hij bang om ermee te stoppen maar blijkbaar durfde hij het ineens aan. Hij is zo nu en dan duizelig, verder merk ik weinig verandering aan hem. Hij is wat relaxter, flipt op het moment veel minder snel.

Ik heb zijn klachten eens gegoogled en dat klopt 100% met general anxiety disorder (weet even niet in Nederlands, algemene angststoornis denk ik?), wat wel vaker voorkomt bij mensen na een scheiding. En rara, it runs in the family. Dus zo nu en dan gooi ik dat balletje op, als hij overdrijft/flipt dan laat ik hem zo'n beetje flippen en als hij kalmeert, dan praten we over zijn angsten. Eerder was mijn instinct om er tegenin te gaan met een 'stel je niet aan' als boodschap, dat werkte dan natuurlijk averechts. Nu erken ik het probleem en geef ik aan dat ik niet goed weet hoe ik met zijn angsten om moet gaan. Ik ga niet meer mee in 'stress' want om eerlijk te zijn, hij heeft echt niet meer stress te verwerken dan andere mannen die twee pubers en een vriendin en een eigen bedrijf hebben. Het belletje begint bij hem langzaam te rinkelen maar hij staat niet echt open voor therapie. En dat hoeft voor mij ook niet, ik hou van hem zoals hij is maar ik vind het wel jammer voor hem dat het zijn geluk in de weg staat.

Ik merk dat hij veel meer geduld heeft met Claire en James, hij kan de dingen wat meer op zijn beloop laten en hij is in zijn algemeenheid makkelijker in de omgang. Hij schreeuwt minder, hij zeurt minder, hij is veel liever tegen mij. Hij is momenteel gelukkiger en of dat komt doordat hij met de medicatie gestopt is, ik weet het niet. Maar ik hoop dat hij deze trend door weet te zetten.

En het laatste nieuws is dat er nog steeds een stijgende lijn in zit. We zitten allemaal beter in ons vel, minder spanningen maar ik heb er wel moeite mee dat dit huis nogal gericht is op privacy etc etc. Ik kom uit een nest met 0 privacy, maar ik laat hier wel iedereen zijn gang gaan.

Momenteel ben ik gelukkig met de situatie zoals die is, en dat geeft goede resultaten voor de relatie etc.

We zullen zien hoe het zich ontwikkelt.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2013 14:28 schreef Dipkip het volgende:
Ik denk dat het heel belangrijk is voor jou om te snappen dat kinderen / pubers heel anders op problemen reageren dan volwassenen. In dit geval verdient de reactie van alle volwassenen (de ouders meer dan de stiefouders) al absoluut geen schoonheidsprijs. Dat vind ik allemaal ook zeer onvolwassen. Een beetje naar elkaar gaan smsen en geen fatsoenlijke afspraken kunnen maken

Maar van een kind, en Claire is echt nog een kind want ze heeft duidelijk een emotionele achterstand, kun je niet verwachten dat het als een volwassene reageert. Vergeet niet dat zij elf was ten tijde van de scheiding, dus in de jaren daarvoor woonde ze ook al in een onveilige omgeving met veel leugens, gemanipuleer en ontwijkgedrag. Dat is hoe zij is opgegroeid. En nu wordt haar verweten dat ze doet wat haar geleerd is. Dat ze het enige voorbeeld volgt wat ze ooit gehad heeft...

Een kind kan op verschillende manieren reageren op zo'n slechte thuissituatie. James reageert ook, maar dat wordt niet eens opgemerkt. Claire heeft een reactiepatroon wat storender is voor jullie, en dus krijgt zij veel negatieve reacties.

Ik heb enorm te doen met Claire, het klinkt alsof ze van alles wil (zoals die opleiding) maar nooit de skills heeft geleerd om om te gaan met werk, opleiding, met het leven. En dat wordt haar ingewreven door degenen die haar hebben tekort gedaan. En dan komt er nog een vreemde bij wonen die haar laat voelen hoe abnormaal ze is, hoe ze niet voldoet, hoe ze faalt. Arm kind

Je hebt helemaal gelijk, maar je slaat de plank wel grotendeels mis wat betreft haar laten voelen hoe abnormaal ze is. Ik ben de enige die zelden tot nooit kritiek op haar heeft, ik luister naar haar verhalen, ik sta open voor haar gender issues etc. Beide ouders inclusief haar moeders vriend (die neemt haar kwalijk dat zij een slecht rolmodel is voor zijn jongere kinderen) storten niets dan een bak vol kritiek over haar heen omdat ze niets doet. En allemaal wijzen ze met de vinger naar haar, terwijl zij inderdaad niets meer is dan het product van haar opvoeding. Moeders heeft haar flink verwend, ik vind het moeilijk om tot een objectieve mening over mijn vriend zijn aandeel te maken maar hij heeft ook grote fouten gemaakt zoals niet luisteren, nooit een compliment, alleen maar het gezeik dat ze niets doet etc etc. En ze komt er mee weg want tegen de tijd dat 1 van de ouders het zat is, gaat ze naar de ander.

Trouwens: haar stiefvader is ook een lekkere, laat haar constant voelen dat ze een slecht rolmodel is voor zijn 12-jarige dochter maar ondertussen is dat kind dus niet meer welkom in Primark wegens winkeldiefstal (zogezegd vergeten dat ze de armband nog omhad, Lindsay Lohan in wording) en dat kind is dus al volop bezig met verkering, zoenen en noem maar op. Claire daarentegen wordt niet koud of warm van jongens. Zeer actief kind dat lekker met haar vriendinnen op stap gaat dus, vooralsnog neemt ze niets over van haar stiefzus.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2013 14:36 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Dit inderdaad.
Ik denk dat dat meisje zich diep ongelukkig voelt.
Eenzaam, onbegrepen en ongewenst.

Ik denk dat ook. Maar ik weet niet wat ik eraan kan doen, buiten geduldig zijn, luisteren en geen kritiek leveren.

Oh ja, nog iets: ze is nog STEEDS gebanned van internet bij haar moeder thuis. En onlangs bleek dat dat komt doordat haar moeder denkt dat Claire gender issues heeft door het internet.

Ik denk dat ze gewoon dusdanig ongelukkig is met zichzelf dat ze een soort alter ego heeft waarmee ze zich wat zelfverzekerder voelt. Ze heeft jongensdagen en meisjesdagen, op de jongensdagen is ze duidelijk bijdehandter en stelt ze zich wat mondiger op. Irritant wel maar ik vind dat ze er recht op heeft om zich tegen haar ouders af te zetten. Tegen mij is ze trouwens nooit bijdehand.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2013 14:44 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Ik denk dat jij ook niet de persoon bent die daar verder iets aan moet doen.
Dat moet in eerste instantie van de ouders afkomen.

Ik praat er natuurlijk wel met haar vader over, als hij weer over haar zeikt tegen mij dan maak ik hem duidelijk dat ze gewoon erg ongelukkig en onzeker is en dat haar dat in de weg staat, dat ze hulp nodig heeft om normaler te kunnen functioneren etc. etc. Maar helaas houdt het daar op, ik wou dat ik meer kon doen voor haar.

Ja, op zich wel. Maar daar kan ik zelf niks aan doen natuurlijk, buiten vertrekken.

Ik vraag me af of het genoeg zal zijn.

Ze is nu bij haar moeder, en vandaag was mijn vriend op haar kamer om een beetje op te ruimen. Hij heeft 6 smerige bebloede onderbroeken gevonden, ik vroeg haar voor ze vertrok of ze alle glazen naar beneden wilde brengen. Er bleken nog 5 glazen en 3 borden onder haar bed te staan, ze sodemietert haar etensresten + troep in een hoekje en teert domweg weg in haar kamer. Ze zou dinsdag met vriendinnen afspreken, post ze op facebook dat ze zich niet lekker voelt. Uiteindelijk is ze wel gegaan. Vraag je haar de vaatwasser in te pakken, legt ze alle glazen neer in plaats van op de kop. Zeg je haar dat de honden niet op bed mogen, zit haar bed onder de hondenharen. Ze heeft een virus op haar laptop maar niemand anders mag op dat ding, wordt ze dusdanig panisch over dat we haar eigenlijk niet meer vertrouwen met dat ding. En zo zijn er legio voorbeelden.

Ik denk dat ze heel wat meer nodig heeft dan een opgewekt positief rolmodel. Ze is domweg niet te motiveren. Dus we zitten nu weer met onze handen in het haar. Ze trekt zich domweg nergens iets van aan.

Ik kom tot een paar conclusies:

Haar mentale leeftijd ligt dichter bij 13 dan bij 18.
Ze heeft veel meer privacy dan ze aankan.
Ik denk dat een of twee sessies per week met een psycholoog echt niet genoeg zijn.
Volgens mij is ze veel meer gebaat bij opname, dan valt er op kortere termijn iets te bereiken en dan kunnen we haar klaarstomen voor een normaal leven.
Een van de ouders zal thuis moeten blijven voor haar.
Ze is lang genoeg thuis geweest, het verergert alleen maar. Het enige dat we niet meer hebben nu is de stress dat zij zich steeds ziekmeldt.
Mijn vriend geeft mij nu gelijk maar hij doet er nog steeds niks aan.
Op moeders hulp hoeven we niet te rekenen.
Ik persoonlijk vind dat er een slot op haar deur moet en dat ze uit bed getrokken moet worden om 8 uur zodat ze beneden niks kan zitten doen.
Ik vind dat haar internetgebruik echt beperkt moet worden tot momenten dat wij thuis zijn en dan kan ze beneden op haar laptop.

Niet omdat ze dit verdient maar omdat we haar niet helpen door haar haar gang te laten gaan.

Zeg maar dat ik doordraaf of zo , is waarschijnlijk ook zo. Ik wil haar helpen maar ik kan dat niet alleen en ze is echt niet gebaat bij de hele dag alleen thuis zijn, ook niet als haar vader wel thuis zou zijn want dan verdwijnt ze binnen no time naar haar moeder en zien we haar niet meer.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 17:37 schreef Copycat het volgende:
Seven, sorry dat ik het zeg, maar je klinkt als een uitgebluste moeder.

Kutzooi .

Blijkbaar smijt ze haar doorgebloede ondergoed bij haar moeder ook in een laatje .

Als ik nu een glansrijke carriere had maar ik overweeg nu om thuis te blijven.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 17:40 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Heel eerlijk, ik denk dat al die maatregelen een averechts effect zullen hebben.
En dat ze jou dan ooit nog zal accepteren kun je helemaal vergeten.
Je gaat je dan echt als the stepmom from hell gedragen.
Zij weet dondersgoed dat die maatregelen niet van haar slappe ouders maar van jou afkomen.

Maar IEMAND moet dat kind toch helpen?!

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 17:41 schreef Copycat het volgende:
Hoe opgeruimd en netjes was jij als puber?
Ik vind echt dat jij je er te veel in mengt en ik kan me voorstellen dat de dochter van je vriend dat ook vindt en misschien zelfs wel dat ook als extra kont tegen de krib-motivatie heeft.
Je vriend moet op zijn strepen staan, niet zijn vriendin die er ook leeftijdsgewijs exact tussenin zit.

En opname lijkt me echt way out there.

Ik gooide wel mijn smerige ondergoed in de wasmand maar ik was ook een smeerkanis.

En laat ik er voor de duidelijk nog eens bij zeggen dat ik zo nu en dan vraag om te helpen en that's it. De rest laat ik aan hem over. Bovenstaande heb ik met hem besproken, niet met haar.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 17:44 schreef Copycat het volgende:
Ze is natuurlijk niet van gisteren.

Kijk, dat zal mij de reet roesten verder. Ze mag mij best een bitch vinden, daar heb ik weinig moeite mee als er vooruitgang in de situatie zit.

We hebben bereikt dat er minder spanning in huis is omdat zij niet meer constant ziek is, en dat is wel een enorme verbetering. Maar haar pleinvrees, of dat nu echt of nep is, verdwijnt niet zomaar. En ik denk ook niet dat zij zich daar overheen zet om naar een psych te gaan.

Ja OK, ik draaf wel eens door soms, kalm maar, mens.

En hey, als het jouw dochter was, zou jij dit toestaan? Als het mijn dochter was, had ik er jaren geleden al mee bij een psych gezeten maar OK..

Het is niet mijn dochter dus ik hou mijn bek netjes dicht tegen haar en bespreek het met haar vader als die weer eens smerig ondergoed vind.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 17:40 schreef Seven. het volgende:
Als ik nu een glansrijke carriere had maar ik overweeg nu om thuis te blijven.

Dit is het slechtste idee ooit trouwens .

OK OK, ik heb mijn momentje weer gehad. Het enige effectieve idee is een psych, klaar. Kunnen we daar naartoe werken.

Ik kan het natuurlijk niet laten om een beetje rond te surfen . Claire wil zelf ook graag therapie trouwens, dat scheelt.

Jawohl, TS wil dat best horen maar zo nu en dan heb ik moeite met me afzijdig te houden. Ik ben me daar van bewust en daarmee is de halve slag al gewonnen, maar het is niet makkelijk om dat altijd te doen.

Ik heb er vooral moeite mee als mijn vriend met zijn handen in het haar zit, eigenlijk. Dus dan vertel ik hem voor de zoveelste keer dat ze hulp nodig heeft, en geen schop onder haar reet.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 18:20 schreef Copycat het volgende:
Het wordt wel steeds duidelijker dat je vriend een aanzienlijk deel van het probleem is. Misschien moet hij samen met zijn kinderen eens naar een therapeut.

Ja, hij kan ook wel hulp gebruiken. Vergeleken met een half jaar geleden gaat hij wel beter met zijn kinderen om, geduldiger en zo, maar niet geduldig genoeg om de situatie om te keren.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 18:27 schreef Copycat het volgende:
Dan zou ik jouw pijlen daarop richten, op hem. Dat hij, eventueel in een later stadium samen met zijn kinderen, aan de slag gaat om zijn parenting skills eens op te vijzelen.

Vind ik een heel goed idee. Wel lastig om in de praktijk te brengen, want ik weet eigenlijk zelf bar weinig van ouderschap. Paar dingen die hij zeker kan veranderen:

Beter luisteren
Niet schreeuwen
Positieve 'reinforcement' (sorry, kan even niet op de NL term komen)
Geen emmers negativiteit meer tentoonstellen richting kinderen
Zo nu en dan eens een echt gesprek aangaan
Conflicthantering (stress => gaat vaak mis)
Consequent zijn
En ook verdomme eens kappen met zijn uitgebluste schuilgedrag en echt aandacht besteden aan zijn kinderen.

Ik heb hem vandaag gezegd dat ik ook niet meer met hem zou communiceren als ik zijn ex-vrouw was. Die kwam wel even binnen. Met een beetje mazzel kapt hij met zijn haatcampagne tegen haar en kunnen ze over een tijdje weer met elkaar bespreken.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 18:34 schreef Copycat het volgende:
Jij moet natuurlijk ook niet voor zijn hulpverlener gaan spelen!

Nope, ik probeer hem dan ook zover te krijgen dat hij naar een psych gaat, ondanks dat het beter gaat met hem.

quote:

Op zondag 17 februari 2013 11:39 schreef jaha het volgende:
Ik denk dat TS de situatie veel te veel problematiseert. Gegeven de redelijk slechte situatie waarin het gezin de afgelopen jaren zich heeft bevonden moet je niet verbaasd opkijken dat het gedrag niet altijd overéénkomt met dat van een netjes opgevoed burger(meisje). Een oplossing is natuurlijk niet zomaar gevonden, maar wat ik denk dat TS zelf wellicht eens contact kan opnemen met een gezinscoach. Wellicht helpt dat in het zoeken naar een houding waarbij de pubers zelf ook meer gemotiveerd raken en hun ondergoed in de juiste wasmand stoppen en hun kamers netjes houden. Vergeet niet dat Actie = - Reactie. Op het moment dat TS geërergerd en gefrustreerd is, en overkomt zal de situatie ook niet veranderen m.i.

Gelukkig was ze gisteren niet thuis

Ik zal het idee van gezinscoach ook eens met mijn vriend bespreken.

By the way, ik was ook bepaald geen modelburger tot eigenlijk heel recent met allerhande issues (zie ook mijn kleurrijke postgeschiedenis) dus ik verwacht geen wonderen. Eigenlijk zijn de verwachtingen heel laag, namelijk dat er een actieve dagbesteding is (school of werk).

[ Bericht 9% gewijzigd door Seven. op 17-02-2013 11:50:59 ]

quote:

Op zondag 17 februari 2013 00:19 schreef NEKONEKOCHAN het volgende:
Ik weet niet hoe dat in Engeland zit, maar heb je daar niet ook hulpverlening in de vorm van trajectbegeleiding voor jongeren? Misschien helpt het haar wel om, naast die gesprekken met de psycholoog, ook dat soort hulpverlening te krijgen die meer gericht is om aan haar daginvulling/routine te werken.

Oh, vergeet niet dat ze nog steeds in de pubertijd zit. 't Klinkt als een lastige opdracht, maar probeer toch iets meer geduld met haar te hebben.

Mijn speurtocht op internet komt vooral neer op counselling. Maar dat heeft ze al gehad toen ze nog op school zat en dat hielp niet. Evengoed, misschien dat een andere therapeut haar wel kan helpen. Ze geeft zelf duidelijk aan dat ze graag therapie wil dus dat scheelt.

quote:

Op zondag 17 februari 2013 11:49 schreef jaha het volgende:
Volgens mij heeft ze gewoon een gebrek aan positieve prikkels. Ik betwijfel of een therapie zin heeft.

Volgens mij is therapie zinvoller op wat latere leeftijd, als je bewuster bent van waar je naartoe wil werken en als je de impact van jezelf en anderen beter kunt plaatsen. Ik denk dat maar weinig 18-jarigen (en let wel: zij is eerder 13) echt iets opsteken van een uurtje per week bij een psych te zitten.

Ik denk dat ze dus gewoon een uurtje gaat praten per week zonder te werken naar een oplossing voor haar pleinvrees. Ik denk ook dat ze dat stiekem niet echt als een probleem ervaart, misschien zit ik er naast maar ze lijkt alles aan te grijpen om daar niet over te praten. James wil er al helemaal niks over horen trouwens, die loopt domweg van tafel als het ter sprake gebracht wordt. Zij vindt het veel 'interessanter' om over haar genderidentiteit te praten.

Ik kom dus tot de conclusie dat ze een soort van jongens alter ego heeft om haar zelfvertrouwen een beetje op te vijzelen. Ze heeft jongensdagen waarop ze duidelijk baldadiger is en meisjesdagen waarop ze wat meegaander is. Mij zal het de reet roesten wat voor een dag het is, als ze maar lekker in haar vel zit en dat is dus nooit het geval. Volgens mij is haar alter ego een excuus om NIET te werken aan haar echte issues.

Ja, ik kan trouwens wel zeiken over dat het niet zou helpen maar als zij gewoon d'r verhaal kan doen bij iemand waarbij ze zich veilig voelt, dan zou dat op zich al genoeg resultaat moeten zijn.

quote:

Op zondag 17 februari 2013 12:02 schreef jaha het volgende:
Ik geloof zelf sowieso niet dat een uurtje per week praten met een psych überhaupt zin heeft. Ik geloof in ieder geval niet dat je daarmee van fobieën af kunt komen. Wat wel kan - en daar wees ik in mijn eerdere post op - is een gezinscoach.

Ikzelf heb 9 maanden een uurtje per week bij een psych gezeten toen ik 25 was en het heeft mij ENORM geholpen. Maar goed, dat was niet voor fobieen, dat was omdat ik moeite had met mezelf en het aangaan van relaties.

quote:

Op zondag 17 februari 2013 12:31 schreef Tanin het volgende:

[..]

Genoeg reden om naar die psych te gaan inderdaad. Niet perse genoeg resultaat om verder maar geen moeite meer te doen (voorzichtig hoe je je uitdrukt )

Wat ik wel weet is dat de school psych echt geen fuck voor haar gedaan heeft qua zelfvertrouwen en noem maar op. Ze kan daar naar mijn idee echt niks aan gehad hebben, maar zij is de enige die dat kan inschatten.

quote:

Op zondag 17 februari 2013 18:31 schreef Xennia het volgende:
Mooi dat Claire gemotiveerd is voor therapie. Wat hoopt ze daar zelf te bereiken/leren?

Verder vind ik therapie voor alleen Claire nog steeds niet toereikend en moet in mijn ogen het hele systeem worden meegenomen, met name vader en moeder. Zij houden de problemen tenslotte in stand.

Seven, jij vraagt je af waarom Claire en broertje zichzelf zo klein houden, maar je kunt je ook afvragen welke belangen de ouders erbij hebben dat de kinderen klein blijven..

Dat vraag ik me ook af. Het staat zo gruwelijk ver van mijn bed omdat mijn eigen opvoeding sterk gericht was op zelfstandigheid. Wat motiveert ouders om hun kinderen zo klein te houden, is dat een controle ding of zo? Is dat het gevoel van je kinderen afhankelijk houden zodat ze je nooit verlaten?

En ik ben het met je eens hoor, niet alleen Claire heeft hulp nodig. En ik probeer mijn partner ook zover te krijgen dat hij hulp zoekt. Maar op hun moeder hoeven we echt niet te rekenen, en ik vraag me af hoever we zonder haar medewerking komen. Kanttekening is wel dat mijn vriend deze afhankelijk absoluut niet waardeert, maar hij houdt het wel in stand door James uniform elke ochtend zelf te strijken, in plaats van het hem te leren.


En wat ze hoopt te bereiken.. Daar heb ik toevallig een maand geleden naar geinformeerd maar ze heeft of geen flauw benul of ze wil dat niet met mij delen.

[ Bericht 5% gewijzigd door Seven. op 17-02-2013 22:38:04 ]

quote:

Op zondag 17 februari 2013 19:27 schreef NEKONEKOCHAN het volgende:

[..]

Misschien nu wel, ook omdat ze niet meer op school zit en 18 is nu (waardoor er misschien meer mogelijkheden in begeleiding zijn)?

[..]

Dat ze een gebrek aan positieve prikkels heeft denk ik eigenlijk ook. Om een voorbeeld te noemen: ze wilt graag gaan studeren, maar het komt zo over alsof jullie haar daar niet echt in stimuleren.

Of therapie wel of niet zin heeft kan ik niet beoordelen. Ik kan alleen zeggen dat ik in een vergelijkbare situatie zat toen ik 18 was (geen routine, 'sociale angsten') en dat het mij meer hielp om praktische begeleiding te krijgen die mij ondersteunde in het werken aan een zinvolle daginvulling dan in gesprek gaan met een psycholoog.

Thanks, daar kan ik wat mee. .

quote:

Op zondag 17 februari 2013 20:39 schreef AppleMartini het volgende:

[..]

Was je te bemoeizuchtig soms?

Nee, achteraf lastig aan te geven wat het probleem precies was maar ik had een sterke voorkeur voor eikels. Daar ben ik wel klaar mee. Mijn partner is niet bepaald perfect, maar hij is wel net zo gek op mij als ik op hem.

Maar weer een update?

Op zich gaat alles wel OK, minder ruzie maar verder geen steek verandering in de situatie. Claire vegeteert nog steeds op haar slaapkamer en ze lijkt niet echt te beseffen dat ze hulp nodig heeft om haar angst te overwinnen. Ze heeft haar haren nog korter geknipt, staat leuk. Ik kan er nog steeds geen jongen in zien, mijn partner wel en die vindt het idioot maar dat zegt hij niet. Hun moeder is met d'r vriend lekker een weekendje weggeweest naar Rome , wat ze Claire voor d'r 18e verjaardag beloofd heeft en wat wij dus uiteindelijk met Claire en James gedaan hebben. Onder het mom van 'hebben we gewonnen op zijn werk', maar ik vind het nogal verdacht dat een mede-eigenaar zo'n tripje wint.

Verder hangt ze op facebook lekker de rebel uit. Een kleine greep:
'do you ever feel like you are slowly losing your friends' (bizar toch meid, als je alles dood laat bloeden)
'ok cool. i really don't want to join you on that one. thanks for mentioning it to me though. :| '

De laatste slaat op de vakantie die we gisteren geboekt hebben. We gaan met mijn partner zijn beste maat en alle 4 kinderen en honden een weekje naar Devon. Let wel, James is bevriend met zijn zoon en Claire en zijn dochter zijn ook regelmatig met elkaar opgetrokken. De andere kinderen hebben dit op facebook gepost en haar getagged. Blijkbaar is ze ontstemt over het feit dat we niet met zijn vieren weggaan. Als het haar niet bevalt, dan moet ze maar thuisblijven maar ik ben eigenlijk pissig wegens dit commentaar. Mijn partner weet niet zeker of het wel op de vakantie slaat. Goed, zaak dat ik me inhou hierover, hoe moeilijk ik dat ook vind .

Het goeie nieuws is dat we volgende week beginnen met een ander schema waarin ze een week bij hun moeder zijn en dan een week bij ons. Dus ik ben benieuwd wie een langere adem heeft want ineens een hele week dealen met iemand die niets doet, is een heel ander verhaal.

quote:

Op donderdag 16 mei 2013 23:05 schreef Hallmark het volgende:
Ik begrijp niet goed waarom je op FB dan gaat kijken wat ze schrijft.

Ik kijk niet echt op haar profiel maar haar posts verschijnen in mijn newsfeed. Ze zegt zelf trouwens dat het over haar vrienden gaat dus die ergernis kan ik laten voor wat het is.

quote:

Op donderdag 16 mei 2013 20:44 schreef Njosnavelin het volgende:
Ik zou je niet teveel aantrekken van wat die moeder op FB zet. Misschien is het zo bedoeld, misschien ook helemaal niet.. Zulke virtuele berichten zijn vaak moeilijk in te schatten, vooral als het van die vage dingen zijn die overal over kunnen gaan.

Hoe is het verder met de relatie tussen je vriend en jou en Claire? Nog steeds veel ruzie en onbegrip? En heeft Claire nu plannen voor een opleiding of werk? Want die ene baan was toch niet doorgegaan toen?

Het bleek dus over iets anders te gaan. Was trouwens Claire die die dingen post opvfacebook, niet haar moeder. Verder is de relatie wel OK op dit moment, weinig ruzie maar ook weinig diepgang. Ze wil in september een artistieke opleiding gaan doen wat op zich een goed plan is. Ik vraag me wel sterk af of ze uberhaupt zal gaan, gezien haar sociale angst/pleinvrees of wat het ook is dat haar nu tegenhoudt om dingen met haar vrienden te ondernemen of zelfs het huis te verlaten. De enige dingen die ze buitenshuis onderneemt is winkelen en supermarkt op dit moment. Maar hey, ze heeft er zelf vertrouwen in en dat is op zich een heel goed gegeven.

Ik voed niemand op, ik vraag haar 1 of 2 keer in de maand om te stofzuigen of met de honden te gaan lopen, we babbelen over koetjes en kalfjes en soms gaan we de diepte in voor 10 minuten, en daar houdt mijn bemoeienis zo'n beetje op. Claire heeft wel seksuele voorlichting gehad en ze weet waar inlegkruisjes voor zijn . Waar je wel de spijker op de kop slaat is het feit dat iedereen haar behandelt alsof ze niet meer te redden is, dit slaat helemaal nergens op en daar heb ik dan ook regelmatig woorden over met mijn vriend.

De opname die ik in gedachten had was ook maar een momentopname , lees anders het hele topic en het vorige deel door.

Update maar weer.

We zijn op vakantie geweest met James, Claire wilde uiteindelijk niet mee en liet dat 2 dagen voor vertrek weten. We zijn overigens weggeweest mijn mijn vriend zijn beste maat en zijn 2 kinderen waarmee James en Claire bevriend zijn. Ik denk dat ze vanaf het begin al wel wist dat ze niet mee wilde maar geen zin had in gezeur. Nou ja, ze is bijna 19 en het is natuurlijk haar eigen besluit. Enerzijds jammer dat ze niet mee gegaan is, anderzijds opgelucht dat ze het zelf aangegeven heeft, ze lijkt ons niks kwalijk te nemen dus dat scheelt. De vorige vakantie met haar was een rampje.

Haar moeder heeft dus tegen het andere meisje (Joanne) dat meeging lopen vertellen dat ze niet mee wilde, maar dat Joanne maar moest pushen. Was ik wel pissig over op zich, waarom zou je een 18-jarige in hemelsnaam opzadelen daarmee? Verder kreeg mijn vriend een sms dat hij een kutvader is omdat hij niet zijn best deed om haar te overtuigen om mee te gaan etc. etc.

Ondertussen heeft haar moeder enorme bonje gehad met haar vriend. Hij neemt nu de router mee naar zijn werk zodat Claire niet op internet kan (ondertussen heeft ze wel 3G maar OK ). Ze mag in het weekend 2 uur per dag op internet en ze moet nu ramen wassen, stofzuigen, was doen, vaatwassser etc. etc. Hij heeft genoeg van de situatie, en dus moet zij het oplossen. Goed teken wel, alleen ik krijg de indruk dat hij denkt dat haar problemen met alleen structuur en regelmaat op te lossen zijn. Ook hadden ze bedacht dat Claire wel huis aan huis make-up kon verkopen (dat was duidelijk een idee van haar moeder die bij de lokale drogist make-up advies verzorgt) maar ze kreeg het verzoek om de folders niet meer te verspreiden van een paar buren dus dat heeft ze een dag gedaan. Wij proberen hier in mee te gaan door de structuur van elke dag dingen doen aan te houden. Dus daar zijn we sinds een paar dagen mee bezig, ze helpt nu met koken, was opvouwen, stofzuigen en wandelen met de honden enzo. Mijn vriend is op het moment gruwelijk druk dus eigenlijk komt alles nu op mij neer. Ik vraag zowel Claire als James om dingen te doen, eigenlijk doen ze altijd alles zonder morren maar ik vind dat deze verantwoordelijkheid bij mijn vriend zou moeten liggen. Als hij ze iets vraagt, dan gebeurt het overigens zelden en het levert een hoop discussie en ruzie op. Mijn vriend wil het internetgebruik niet zo rigoreus aanpakken en daar ben ik het mee eens.

We hebben een kleine slag gewonnen een maand geleden. Ze gaan nu een week naar hun moeder en dan een week bij ons. Daar is heel veel rust mee gekomen, het heeft wat voeten in aarde gehad maar het werkt. Minder heen en weer gesleep etc, voor iedereen is deze situatie veel fijner.

James: beroerd rapport! Nu vakantie maar daar zal men na de vakantie ook aandacht aan moeten besteden want het is een signaal dat hij de verkeerde kant op gaat. Mijn vriend lijkt er helaas weinig om te geven dus dit balletje zal ik vlak voor school weer begint maar eens aankaarten.

Ik was van plan om morgen een briefje neer te leggen met de vraag of ze *insert lijstje* willen doen, maar bij nader inzien is dat misschien teveel een moeder ding .

quote:

Op dinsdag 9 juli 2013 07:53 schreef Deshain het volgende:
Ik heb het zo even door gelezen en ben toch best wel een beetje verward. Je draait continue van de ene richting de andere op.
Je geeft steeds aan waar je vindt dat jouw vriend wat moet doen want het zijn zijn kinderen, dus niet jouw ding, om vervolgens door te gaan met het vormen van een beeld dat je je overal mee moet bemoeien en een mening over hebt.

Ik kan me voorstellen dat het voor die kinderen ook lastig is om in te schatten welke richting je wind op dat moment waait en dit de vorming van een stabiele basis tegenwerkt.

Heel goed punt. Dit ga ik eens laten bezinken. Laat ik het zo zeggen: rationeel weet ik dat ik me er eigenlijk verre van moet houden, maar eigenlijk kan ik dat helemaal niet omdat ik er niet op reken dat mijn vriend dit in zijn eentje 'wel even gaat doen'. Het probleem is dat ik me er toch betrokken bij voel en ik wil James en Claire ook vooruit helpen in het leven. Deels omdat ik stiekem vindt dat beide ouders hun verantwoordelijkheid niet nemen. En ik help mezelf er uiteindelijk ook mee want zolang James en Claire dingen doen in huis en van mij leren hoe ze het moeten doen, heb ik ook het gevoel dat ik een rol van betekenis speel in dit gezin.

De vraag is, zijn Claire en James erbij gebaat als ik ze vraag om dingen te doen? Dat weet ik eigenlijk niet. Ze zullen het vast niet leuk vinden maar ik merk niet aan ze dat ze het niet accepteren. Ik merk sowieso zelden iets aan ze, als ze mij niet moeten of wat dan ook, dan zullen ze dat zelden laten zien.

quote:

Op dinsdag 9 juli 2013 07:41 schreef Thinkk-Pinkk het volgende:
Wat een gedoe zeg. Tijd om die vriend van je een flinke schop te verkopen. Want de meeste ellende ligt mijn inziens bij de instelling van de ouders

Klopt, hier heb je echt 100% gelijk in. Allebei hebben ze een schop onder hun reet nodig. Ik heb er elke maand met mijn vriend een 'stevig gesprek' over waarin ik probeer kalm te blijven en ook aangeef dat hij eens ruggengraat moet tonen, normale gesprekken aangaan in plaats van schreeuwen en noem maar op. Echter, ik ben geen sociaal werker en tot hij zijn eigen issues adresseert middels therapie, zal hij altijd een man zijn die puur op zijn gevoel afgaat en niet bewust bezig is met zijn eigen rol in de opvoeding. En ja, dat heb ik hem ook al gezegd .

quote:

Op dinsdag 9 juli 2013 21:23 schreef JaniesBrownie het volgende:
Seven, je zegt wel steeds dat jij je er niet mee zou moeten bemoeien enzo, maar dat vind ik eigenlijk niet...
De kinderen zijn natuurlijk al wat groter en accepteren het ws minder gemakkelijk, maar jij woont er ook, het is inmiddels ook jouw huis, waar in elk geval deels jouw regels gelden.
Ik heb dat ook tegen mijn kinderen verteld (ok, die waren een stuk kleiner) als je met z'n allen in n huis bent, houd je rekening met elkaars regels. Bij oma eet je op de bank, bij tante mag je op de bank springen, bij oom mag je niet rennen in de woonkamer. Daar houd je je aan. In ieder huishouden zijn meerdere mensen en andere regels, ook een persoon die erbij komt heeft zijn of haar dingen die hij of zij absoluut niet of juist wél wil.
Dat moet niet te ver gaan imo, maar daar moet wél over te praten zijn. En dat doe je en daar is niks mis mee.

Ik denk dat het deels ook maar trial and error moet worden wat betreft hiermee omgaan. Het enige dat ik verwacht is dat ze een uurtje per dag helpen en dat hoeven ze niet eens als ze naar school gaan of werken. Misschien moet ik dat wel een keer duidelijk uitspreken, dat ze na de vakantie geen takenlijstje krijgen.

quote:

Neemt niet weg dat vader en moeder zich weleens wat meer als ouders mogen gaan gedragen, zodat jij, als nieuwe partner, dat minder hoeft te doen.

Work in progress , aan die moeder kan ik niks doen helaas. Maar goed, er zit wel verbetering in.

quote:

Op dinsdag 9 juli 2013 21:28 schreef Thinkk-Pinkk het volgende:

[..]

Mja maar uiteindelijk moet hij toch wel gaan inzien dat het op deze manier niet werkt.

Zoals gezegd, vergeleken met een jaar geleden is hij wel enorm verbeterd als in geduldiger. Maar het ontbreekt hem enigszins aan ruggengraat, hij heeft geen zin in de ruzies met zijn kinderen dus dat gaat hij uit de weg tot de frustratie teveel wordt en dan ineens ontploft hij. Minder snel dan voorheen maar het patroon zelf is niet veranderd.

We zijn weer twee maanden verder!

Het gaat hier bijzonder goed op het moment. Ik leg 's morgens voor ik ga werken een briefje neer met alle dingen die gedaan moeten worden en zowel Claire als James werken hier aan mee zonder morren. Soms laat mijn vriend het briefje achter en ook dat werkt goed. Mijn vriend durft zo nu en dan wel te zeggen dat ik zijn kinderen niet als mijn slaafjes moet behandelen maar dan blaf ik hem af want dat betekent dat alles weer op hem en mij neer zou komen. Argumenten als 'ze moeten het ooit leren en ik ben niet van plan om alles in mijn eentje te doen'. Ik hoor hem momenteel niet meer klagen dat hij alles in zijn eentje moet doen dus da's goed nieuws. Hij voelt zich meer gesteund en minder gestresst doordat Claire en James nu ook dingen doen in huis.

Dit alles heeft ertoe geleid dat we ook eens positief kunnen zijn tegen de kinderen en dat leidt er dan weer toe dat ze allebei veel meer zelfvertrouwen hebben. Ik bedank ze voor elk klusje, zeg dat ze schatjes zijn en ik schep op over hoeveel ze doen in het huishouden. Dus over de afgelopen 2 maanden hebben ze vrijwel iedere dag met de honden gelopen, gestofzuigd en de vaatwasser gedaan. Ze hebben geleerd de was op te hangen, af te stoffen en ze leren om elke dag iets te doen in plaats van doelloos op internet hangen. Claire leert koken, en ik probeer mijn vriend te stimuleren om meer dingen te ondernemen met James. Genoeg mannendingen waar hij James in zou kunnen betrekken. Ik ben echt trots op ze!

Claire heeft zich op school geregistreerd als jongen, dus haar gender 'issue' begint serieuze vormen aan te nemen en ik praat er veel met haar over. Ik persoonlijk wil graag als naar Claire refereren als hem/hij en de naam die ze gekozen heeft. Prachtige naam trouwens! Ze is van de week voor het eerst naar college geweest waar ze een enorme boost van gekregen heeft omdat iedereen OK is met haar gender. Ze wil een 'binder' zodat haar (toch al bijzonder kleine) boezem niet meer te zien is. Haar haren worden bij elke knipbeurt korter en ze kan niet wachten tot ik weer naar de kapper ga zodat ze meekan want met haar moeder gaat er niet genoeg af naar haar zin. Ze wil nu witblond haar en twijfelt of ze grijze highlights wil. Haar moeder refereert zo nu en dan al als hem/hij naar Claire. Ik zou dat ook met liefde doen trouwens. Onlangs ook gevraagd of ze niet bang is dat haar anxiety in de weg komt te staan van haar opleiding en of er een plan B is. Dat is er op zich wel dus daar heb ik in ieder geval heel wat meer vertrouwen in nu. Ik ben nog niet 100% overtuigd maar vergeleken met 3 maanden geleden blaakt ze van zelfvertrouwen en ze gaat met sprongen vooruit.

Mijn vriend vindt het maar raar, het transgender gebeuren. Hij doet net alsof zijn neus bloedt, begint mij een beetje de keel uit te hangen. Zo nu en dan probeer ik het ter sprake te brengen maar hij wil er niet over praten.

James zijn uiteindelijke schoolresultaten waren dramatisch slecht dus ik zit erover te denken om hem een paar keer per week te helpen met zijn huiswerk, maar ik weet niet goed hoe dit aan te pakken.

Dus hoewel alle adviezen hier richting 'afstand bewaren' gingen, ik kom eigenlijk tot de conclusie dat hoe meer ik laat zien dat ik om ze geef, zelfs al is dat bemoeizuchtig, hoe meer ze opbloeien. Het komt er zo'n beetje op neer dat ik degene ben die min of meer moedertje speelt nu en hoe belachelijk dat ook is voor een 30-jarige: het lijkt erop dat iedereen zich hierbij het prettigst voelt. Als ik merk dat ze moeite krijgen met mijn bemoeienis, dan kan ik altijd nog meer afstand nemen (hoewel afstand nemen lastiger is dan andersom).