Zijn dochter/gezin: hoe mee dealen? #2

OP deel I:

Hoi. Ik woon sinds maart samen met mijn partner in Engeland. Hij heeft 2 leuke kinderen die ik voor het gemak even James (15) en Claire (18) noem. Op zich ging alles goed, ik kan goed met beiden door 1 deur maar er beginnen wel problemen op te doemen in de omgang met Claire. Dus graag advies om te voorkomen dat het escaleert want ik merk dat ik mijn geduld verlies. Lang verhaal, zie samenvatting onderaan.

Achtergrondinformatie:
Mijn partner en zijn ex zijn 7 jaar geleden uit elkaar gegaan en dan op een zeer zeer nare wijze. Zij heeft hem bedonderd met een aantal anderen voor hij erachter kwam en haar uit huis zette. Ze heeft daarop een half jaar bij vrienden en familie gezeten, hij kwam zonder werk te zitten wegens de emotionele klap en de zorg voor zijn kinderen. Zij stopte met de hypotheek betalen, hij kreeg ineens onbetaalde rekeningen gepresenteerd en de auto die ze een paar maanden voor de scheiding van hem kreeg heeft ze gehouden en hij kon dat ding dus afbetalen. Ondertussen zit zij achter zijn geld aan, wil de helft van het huis en de helft van zijn pensioen (scheiding is nog niet rond). Ze hebben co-ouderschap maar ze communiceren enkel via sms als dat nodig is. Er ontstaan nog steeds regelmatig conflicten tussen die twee.

Claire is een heel creatief intelligent meisje, goed in fotografie, tekenen, schrijven en noem maar op. Ze is grappig, maar ze heeft een enorm gebrek aan zelfvertrouwen. Ze is ook vrij manipulatief. Vorig jaar is ze 50 dagen ziek thuis geweest, dit jaar was het niet beter op school dus nu is ze thuis. Dat wil zeggen, geen school, geen werk en ze zegt wel dat ze werk gaat zoeken maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat als ze al actief op zoek gaat, dat ze niets gaat vinden. Nu heeft ze het plan opgevat om volgend jaar HBO te gaan doen, welteverstaan film en fotografie. Een kunstopleiding die eigenlijk 3 jaar lang audities, deadlines en kritiek inhoudt. Met geen van die dingen gaat zij erg goed om. Ze faked? angstaanvallen, ze houdt niet van sociale contacten en ze zit dus hele dagen op Skype met haar Amerikaanse 'vrienden' die ze nog nooit heeft ontmoet. Verder is ze nogal een smeerkees, ze helpt niet in het huishouden (verwachten we ook niet echt) en zelfs de honden uitlaten op een mooie dag is nog teveel gevraagd. Ze verwacht de duurste kado's op haar verjaardag en er komt werkelijk geen zak voor terug. Ze is 18 maar ik vind haar qua emotionele volwassenheid eerder lijken op een 14 of 15-jarige. Ze heeft een vriendje die bij haar moeder kind aan huis is maar bij ons hij 1 keer geweest, zij zegt dat hij alleen tijd heeft als ze bij haar moeder is. De kinderen zijn 55% van de tijd bij ons.

James is een goedzak, leuke humor, intelligent, typische 'don't know/don't care' puber maar wel leuk en normaal in de omgang. Geen grote mond maar wel eerlijk en soms recht voor zijn raap. Hij doet ook niks in het huishouden maar we merken aan hem wel dat hij het leuk vind om bij ons te zijn. Hij loopt op zijn tenen rond zijn zus, hij haat confrontaties met haar. Zij is hem dik de baas, en hij vindt haar een grote actrice al geeft hij dat zelden toe. Hij is heel loyaal naar haar, en eigenlijk naar iedereen in zijn omgeving.

Hun moeder: ik ken haar niet persoonlijk maar ze zorgt voor veel problemen. Wat ik er van de zijlijn van meekrijg is dat zij nogal een pushover is, James en Claire hoeven maar met hun vingers te knippen of zij vliegt. Het lijkt erop dat ze liever een vriendin wil zijn dan hun moeder, ze gaat constant terug op afspraken die gemaakt zijn. Haar huidige (bijzonder welgestelde) partner staat bij haar op nummer 1. Zijn 12-jarige dochter heeft de slaapkamer met eigen badkamer terwijl haar 18-jarige een vriendje heeft, zij gaat 3 keer per jaar met haar vriend op vakantie in het buitenland en 1 keer per jaar gaan ze een weekje met de kinderen weg in Engeland. Toen zij haar PIP implantaten liet vervangen in juni werden de kinderen bij ons gedumpt want zij kon niet autorijden. Haar vriend zou dat dus niet eventjes doen. Goed, als mijn vriend ziek zou zijn, zou ik wel regelingen treffen met mijn werk maar OK, daar liggen de zaken blijkbaar anders.

Mijn partner: hij is zeer gedesillusioneerd door zijn huwelijk. Het is een schat van een kerel, heel liefdevol en veel waardering voor mij. Intelligent, grappig, sexy, grote dierenvriend en het soort vader dat veel voor zijn kinderen overheeft. Weinig geduld met zijn dochter en als er ruzie met haar, dan krijgt James ook te horen dat hij lui is. Hij vertelt ze ook regelmatig wat een bitch hun moeder is (enorm fout, dat heb ik hem ook meerdere malen verteld en Claire en James weten ook dat ik het er niet mee eens ben dat hij dat doet). Hij heeft de moed met Claire een beetje opgegeven, hij kan de stress niet goed aan. Bovendien krijg ik de dat hij de verantwoordelijkheid een beetje op zijn ex afschuift (het excuus is steeds dat zij niet met hem wil praten over de problemen). Hij probeert echter wel tijd met ze door te brengen en heeft interesse in zijn kinderen. Hij loopt enorm op zijn tenen als het op zijn dochter aankomt.

Goed, jullie snappen wel dat dit gezin niet zo goed functioneert. Ik hoef geen perfectie maar mijns insziens worden dingen onnodig moeilijk gemaakt in deze constructie van co-ouderschap. Ik denk dat deze twee beter bij 1 van de ouders wonen (liefst bij ons natuurlijk), maar het zal niet veranderen op korte termijn.

Ondertussen is mijn geduld met Claire op. We zijn naar Rome geweest en ze heeft de hele vakantie verziekt. Madam was 'ziek', liep te zaniken dat ze naar huis wilde, heeft moeders gesmst of die niet kon regelen dat ze naar huis kon, ze maakte steeds ruzie met James, bleef regelmatig in het hotel. Als ik de camera had, dan eiste ze die binnen 10 minuten op, eiste eigenlijk constant alle aandacht op. Toen ze zich weer aanstelde moest ik lachen en toen smeet ze de laptop die ze een week daarvoor van ons gekregen had op het bed en schreeuwde ze 'stop fucking lauging all the time!! '. Kortom: een RAMP.

Ik ben klaar met op mijn tenen lopen, ik zeg nu ook ronduit 'I don't believe you' en dan wordt mijn partner boos omdat ik het uitlok. Eerlijk is eerlijk, ik ben boos op haar en zo nu en dan ventileer ik dat gericht naar haar. Gezellig is anders, en ik moet ook een fatsoenlijke manier vinden om ermee te dealen. Maar anderzijds heb ik geen zin om me te laten manipuleren door een 18-jarige.

De laatste ontwikkeling is dat ze volgend jaar dus die opleiding gaat doen, ik vind het een bijster slecht idee en mijn partner staat er ook niet achter. Wij hebben wel een plan B, namelijk dat zij het huishouden doet als ze bij ons is. Bij haar moeder doet ze helemaal niks trouwens, ik heb haar onlangs een ei leren bakken . Tot 2 jaar geleden waste haar moeder haar haren nog. Ze kan niet zwemmen, ze kan niet koken, ze ligt maandenlang in een bed zonder lakens en noem maar op. Dus plan B wordt een uitdaging en ik vrees dat mijn partner de dagelijkse confrontaties die dat gaat opleveren niet aan wil en kan gaan.

Dus al met al kan ik geen kant op. Want ik ben geen ouder, ik ben geen hulpverlener, maar ik kan wel helpen haar kutzooi opruimen, haar vakantie betalen en dat soort dingen. Ondertussen behandelt zij mij als een stukje stront. Interesseert mij niet zo want alle 18-jarigen denken dat de wereld om hen draait. James doet ook geen fuck maar hij is wel sociaal voelend, geen aandachtsorgel en hij gaat tenminste trouw naar school en dat is werkelijk het enige dat ik verwacht.

Dus al het advies is welkom. Hoe voorkom ik dat ik mijn geduld verlies? Want de situatie gaat echt niet veranderen op korte termijn. Ik zal hier nog een kleine 10 jaar mee moeten leven!

Samenvatting: mijn partner en zijn ex zijn op een nare manier gescheiden en communiceren amper met elkaar. Hun dochter speelt haar ouders handig tegen elkaar uit en is gestopt met school, heeft ondertussen geen werk. Ze heeft onze vakantie verziekt, doet geen fuck thuis en is nogal manipulatief. Ze faked angstaanvallen en kwetst de mensen om haar heen doorlopend. De dagen dat er geen gedoe is met haar zijn zeldzaam. Iedereen loopt op zijn tenen rond haar, maar ik begin mijn geduld te verliezen en doe niet meer mee aan de poppenkast. Dit leidt tot een verslechtering in de verstandhouding. Advies graag, want dit gaat nog eens escaleren en dat wil ik niet.

Sorry voor het lange verhaal, ik denk dat ik vooral ook even gal wil spuwen want dat kan bij mijn partner ook niet altijd (het is en blijft wel zijn dochter!)

En de updates uit deel I:

quote:

Op woensdag 14 november 2012 22:39 schreef Seven. het volgende:

[..]

Interessante kijk heb je er wel op. Ik hoop het echt. Ik kwam vandaag tot de conclusie dat ze eigenlijk maar heel weinig support krijgt binnen en buiten het gezin want ze heeft niet zoveel vrienden en ze ziet die ook maar weinig.

Hoe dan ook. Er is goed nieuws. Blijkbaar is heeft haar moeder zich de problemen aangetrokken en zij heeft 2 sollicitatiegesprekken geregeld vlakbij hun thuis. Maandag mag ze een dagje meedraaien in de lokale pub als serveerster. .

Als ze dit binnen weet te halen, dan vermoed ik wel dat wij haar minder zullen zien omdat het nu eenmaal handiger is om dan bij ma te blijven. Denk dat dat beter is, al had ik liever gezien dat ze vlak bij ons huis zou werken en dus vaker bij ons zou zijn. Maar dit betekent ook dat mijn vriend haar niet elke ochtend uit bed moet slepen, hij is vooral opgelucht. Hoe dan ook, al dat heen en weer gesleep is gewoon slecht voor haar. Dit zou in theorie moeten leiden tot meer stabiliteit in haar leven.

quote:

Op zaterdag 1 december 2012 20:02 schreef Seven. het volgende:
Update: Claire heeft tegen haar moeder gezegd dat ze niet meer met mij onder een dak wilde wonen. Fair enough, kan ik best in komen want zo heel leuk was ik de laatste week niet tegen haar.

Ondertussen heeft zij dat baantje maar we kregen vandaag een berichtje van haar moeder dat ze al 3 dagen niet was geweest omdat ze 'ziek' was. Haar moeder gelooft dat niet. Net kreeg mijn vriend een berichtje van Claire 'can you pick me up because mum doesn't want me here'. James is bij ons op het moment en hij zei 'say no'. Mijn partner wist dat dit bericht eraan zat te komen, hij heeft het geforward naar haar moeder en die zei 'omg she's playing everyone'.

Hij zegt dat hij zijn dochter de rug niet toe kan keren als het zover komt dat haar moeder haar eruit zet.

quote:

Op zondag 6 januari 2013 22:39 schreef Seven. het volgende:
Paar ontwikkelingen (in chronologische volgorde)

Claire heeft haar excuses aangeboden in een sms voor haar attitude en ik heb terug gesmst dat ze maar gauw weer moest komen en dat ik me ook heb aangesteld + excuses.

Het baantje dat ze had is ze kwijtgeraakt omdat ze niet meer kwam opdagen. Haar moeder flipte daar logischerwijs over, sindsdien is ze weer veel hier te vinden en dat is zowaar gezellig op het moment. We babbelen over een hoop dingen samen en het is gewoon weer de leuke vrolijke boel die het was van voor de vakantie, ik ben er heel blij om. Ik denk dat zij wat beter in haar vel zit nu ze de druk van dat baantje niet meer heeft.

We zijn gisteren naar de kapper geweest en ze heeft nu kort haar, staat haar supergoed. Haar moeder vond het belachelijk dat ze haar haren kort wilde en dat zou allemaal onder mijn invloed zijn. Moederlief heeft de foto's dan ook niet geliked op facebook.

Verder heeft ze het vandaag per sms uitgemaakt met haar vriendje. Ze zei dat ze al een tijdje geen echte gevoelens meer voor hem had en dat is natuurlijk fair enough. Ze waren aan het sms-en over iets anders en toen kwam het hoge woord eruit dat ze niet van hem houdt zoals hij van haar (let wel, in de 7 maanden dat ze samen waren hebben ze elkaar hooguit 14 keer gezien en verder dan zoenen is het nooit gekomen maar goed).. Hij vroeg haar op de man af of ze nog wel bij hem wilde zijn en toen heeft ze naar waarheid geantwoord. Nogal verrot voor hem want hij is duidelijk enorm gek op haar. De manier waarop ze het heeft uitgemaakt verdient niet bepaald een schoonheidsprijs maar ze is wel eerlijk. Ze is de vrolijkheid zelve op dit moment, beetje bizar. Ze beseft niet hoezeer ze hem gekwetst heeft. Haar moeder heeft haar via facebook op haar lazer gegeven omdat ze het heeft uitgemaakt.

De grootste verandering: ze is eerlijker dan voorheen. Ze komt niet steeds op de proppen met smoesjes, misschien dat ze begint aan te voelen dat de waarheid gewaardeerd wordt ook al is die soms niet mooi. Ik heb haar gevraagd of ze last heeft van angsten omdat ik merk dat ze zichzelf niet is zodra ze buiten haar comfortzone moet gaan. Ik ben geen psych maar het zou me niet verbazen als ze agorafobie heeft (de angst om ziek/angstig te worden). Opvallend is wel dat er niets aan de hand is als we voor haar gaan winkelen maar OK.. Werk, school en alle situaties waarin er verwachtingen zijn waaraan ze moet voldoen is teveel voor haar. Ze voelt zich 'ziek' en noem maar op, hoewel dat gewoon in haar hoofd is.

Dus eigenlijk is de situatie precies zoals hij was, alleen zij is eerlijker, ze is haar baantje en haar vriendje kwijt en om geen van die dingen is ze rouwig. Ondertussen is geen van haar ouders naar de huisarts gegaan met haar, haar moeder is er inmiddels niet meer van overtuigd dat er oprecht iets mis is met Claire en mijn vriend is het adres van de dokter kwijt geraakt..

De situatie is momenteel zeer leefbaar en dat is voor mij al een grote winst.

quote:

Op maandag 7 januari 2013 01:22 schreef Seven. het volgende:
Vergeten te melden!

Met 'pa' gaat het goed. Hij is 6 weken geleden op eigen houtje gestopt met zijn antidepressiva. Ik weet niet zo goed waarom eigenlijk, een paar maanden geleden was hij bang om ermee te stoppen maar blijkbaar durfde hij het ineens aan. Hij is zo nu en dan duizelig, verder merk ik weinig verandering aan hem. Hij is wat relaxter, flipt op het moment veel minder snel.

Ik heb zijn klachten eens gegoogled en dat klopt 100% met general anxiety disorder (weet even niet in Nederlands, algemene angststoornis denk ik?), wat wel vaker voorkomt bij mensen na een scheiding. En rara, it runs in the family. Dus zo nu en dan gooi ik dat balletje op, als hij overdrijft/flipt dan laat ik hem zo'n beetje flippen en als hij kalmeert, dan praten we over zijn angsten. Eerder was mijn instinct om er tegenin te gaan met een 'stel je niet aan' als boodschap, dat werkte dan natuurlijk averechts. Nu erken ik het probleem en geef ik aan dat ik niet goed weet hoe ik met zijn angsten om moet gaan. Ik ga niet meer mee in 'stress' want om eerlijk te zijn, hij heeft echt niet meer stress te verwerken dan andere mannen die twee pubers en een vriendin en een eigen bedrijf hebben. Het belletje begint bij hem langzaam te rinkelen maar hij staat niet echt open voor therapie. En dat hoeft voor mij ook niet, ik hou van hem zoals hij is maar ik vind het wel jammer voor hem dat het zijn geluk in de weg staat.

Ik merk dat hij veel meer geduld heeft met Claire en James, hij kan de dingen wat meer op zijn beloop laten en hij is in zijn algemeenheid makkelijker in de omgang. Hij schreeuwt minder, hij zeurt minder, hij is veel liever tegen mij. Hij is momenteel gelukkiger en of dat komt doordat hij met de medicatie gestopt is, ik weet het niet. Maar ik hoop dat hij deze trend door weet te zetten.

En het laatste nieuws is dat er nog steeds een stijgende lijn in zit. We zitten allemaal beter in ons vel, minder spanningen maar ik heb er wel moeite mee dat dit huis nogal gericht is op privacy etc etc. Ik kom uit een nest met 0 privacy, maar ik laat hier wel iedereen zijn gang gaan.

Momenteel ben ik gelukkig met de situatie zoals die is, en dat geeft goede resultaten voor de relatie etc.

We zullen zien hoe het zich ontwikkelt.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2013 14:28 schreef Dipkip het volgende:
Ik denk dat het heel belangrijk is voor jou om te snappen dat kinderen / pubers heel anders op problemen reageren dan volwassenen. In dit geval verdient de reactie van alle volwassenen (de ouders meer dan de stiefouders) al absoluut geen schoonheidsprijs. Dat vind ik allemaal ook zeer onvolwassen. Een beetje naar elkaar gaan smsen en geen fatsoenlijke afspraken kunnen maken

Maar van een kind, en Claire is echt nog een kind want ze heeft duidelijk een emotionele achterstand, kun je niet verwachten dat het als een volwassene reageert. Vergeet niet dat zij elf was ten tijde van de scheiding, dus in de jaren daarvoor woonde ze ook al in een onveilige omgeving met veel leugens, gemanipuleer en ontwijkgedrag. Dat is hoe zij is opgegroeid. En nu wordt haar verweten dat ze doet wat haar geleerd is. Dat ze het enige voorbeeld volgt wat ze ooit gehad heeft...

Een kind kan op verschillende manieren reageren op zo'n slechte thuissituatie. James reageert ook, maar dat wordt niet eens opgemerkt. Claire heeft een reactiepatroon wat storender is voor jullie, en dus krijgt zij veel negatieve reacties.

Ik heb enorm te doen met Claire, het klinkt alsof ze van alles wil (zoals die opleiding) maar nooit de skills heeft geleerd om om te gaan met werk, opleiding, met het leven. En dat wordt haar ingewreven door degenen die haar hebben tekort gedaan. En dan komt er nog een vreemde bij wonen die haar laat voelen hoe abnormaal ze is, hoe ze niet voldoet, hoe ze faalt. Arm kind

Je hebt helemaal gelijk, maar je slaat de plank wel grotendeels mis wat betreft haar laten voelen hoe abnormaal ze is. Ik ben de enige die zelden tot nooit kritiek op haar heeft, ik luister naar haar verhalen, ik sta open voor haar gender issues etc. Beide ouders inclusief haar moeders vriend (die neemt haar kwalijk dat zij een slecht rolmodel is voor zijn jongere kinderen) storten niets dan een bak vol kritiek over haar heen omdat ze niets doet. En allemaal wijzen ze met de vinger naar haar, terwijl zij inderdaad niets meer is dan het product van haar opvoeding. Moeders heeft haar flink verwend, ik vind het moeilijk om tot een objectieve mening over mijn vriend zijn aandeel te maken maar hij heeft ook grote fouten gemaakt zoals niet luisteren, nooit een compliment, alleen maar het gezeik dat ze niets doet etc etc. En ze komt er mee weg want tegen de tijd dat 1 van de ouders het zat is, gaat ze naar de ander.

Trouwens: haar stiefvader is ook een lekkere, laat haar constant voelen dat ze een slecht rolmodel is voor zijn 12-jarige dochter maar ondertussen is dat kind dus niet meer welkom in Primark wegens winkeldiefstal (zogezegd vergeten dat ze de armband nog omhad, Lindsay Lohan in wording) en dat kind is dus al volop bezig met verkering, zoenen en noem maar op. Claire daarentegen wordt niet koud of warm van jongens. Zeer actief kind dat lekker met haar vriendinnen op stap gaat dus, vooralsnog neemt ze niets over van haar stiefzus.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2013 14:36 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Dit inderdaad.
Ik denk dat dat meisje zich diep ongelukkig voelt.
Eenzaam, onbegrepen en ongewenst.

Ik denk dat ook. Maar ik weet niet wat ik eraan kan doen, buiten geduldig zijn, luisteren en geen kritiek leveren.

Oh ja, nog iets: ze is nog STEEDS gebanned van internet bij haar moeder thuis. En onlangs bleek dat dat komt doordat haar moeder denkt dat Claire gender issues heeft door het internet.

Ik denk dat ze gewoon dusdanig ongelukkig is met zichzelf dat ze een soort alter ego heeft waarmee ze zich wat zelfverzekerder voelt. Ze heeft jongensdagen en meisjesdagen, op de jongensdagen is ze duidelijk bijdehandter en stelt ze zich wat mondiger op. Irritant wel maar ik vind dat ze er recht op heeft om zich tegen haar ouders af te zetten. Tegen mij is ze trouwens nooit bijdehand.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2013 14:44 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Ik denk dat jij ook niet de persoon bent die daar verder iets aan moet doen.
Dat moet in eerste instantie van de ouders afkomen.

Ik praat er natuurlijk wel met haar vader over, als hij weer over haar zeikt tegen mij dan maak ik hem duidelijk dat ze gewoon erg ongelukkig en onzeker is en dat haar dat in de weg staat, dat ze hulp nodig heeft om normaler te kunnen functioneren etc. etc. Maar helaas houdt het daar op, ik wou dat ik meer kon doen voor haar.

Ja, op zich wel. Maar daar kan ik zelf niks aan doen natuurlijk, buiten vertrekken.

Ik vraag me af of het genoeg zal zijn.

Ze is nu bij haar moeder, en vandaag was mijn vriend op haar kamer om een beetje op te ruimen. Hij heeft 6 smerige bebloede onderbroeken gevonden, ik vroeg haar voor ze vertrok of ze alle glazen naar beneden wilde brengen. Er bleken nog 5 glazen en 3 borden onder haar bed te staan, ze sodemietert haar etensresten + troep in een hoekje en teert domweg weg in haar kamer. Ze zou dinsdag met vriendinnen afspreken, post ze op facebook dat ze zich niet lekker voelt. Uiteindelijk is ze wel gegaan. Vraag je haar de vaatwasser in te pakken, legt ze alle glazen neer in plaats van op de kop. Zeg je haar dat de honden niet op bed mogen, zit haar bed onder de hondenharen. Ze heeft een virus op haar laptop maar niemand anders mag op dat ding, wordt ze dusdanig panisch over dat we haar eigenlijk niet meer vertrouwen met dat ding. En zo zijn er legio voorbeelden.

Ik denk dat ze heel wat meer nodig heeft dan een opgewekt positief rolmodel. Ze is domweg niet te motiveren. Dus we zitten nu weer met onze handen in het haar. Ze trekt zich domweg nergens iets van aan.

Ik kom tot een paar conclusies:

Haar mentale leeftijd ligt dichter bij 13 dan bij 18.
Ze heeft veel meer privacy dan ze aankan.
Ik denk dat een of twee sessies per week met een psycholoog echt niet genoeg zijn.
Volgens mij is ze veel meer gebaat bij opname, dan valt er op kortere termijn iets te bereiken en dan kunnen we haar klaarstomen voor een normaal leven.
Een van de ouders zal thuis moeten blijven voor haar.
Ze is lang genoeg thuis geweest, het verergert alleen maar. Het enige dat we niet meer hebben nu is de stress dat zij zich steeds ziekmeldt.
Mijn vriend geeft mij nu gelijk maar hij doet er nog steeds niks aan.
Op moeders hulp hoeven we niet te rekenen.
Ik persoonlijk vind dat er een slot op haar deur moet en dat ze uit bed getrokken moet worden om 8 uur zodat ze beneden niks kan zitten doen.
Ik vind dat haar internetgebruik echt beperkt moet worden tot momenten dat wij thuis zijn en dan kan ze beneden op haar laptop.

Niet omdat ze dit verdient maar omdat we haar niet helpen door haar haar gang te laten gaan.

Zeg maar dat ik doordraaf of zo , is waarschijnlijk ook zo. Ik wil haar helpen maar ik kan dat niet alleen en ze is echt niet gebaat bij de hele dag alleen thuis zijn, ook niet als haar vader wel thuis zou zijn want dan verdwijnt ze binnen no time naar haar moeder en zien we haar niet meer.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 17:37 schreef Copycat het volgende:
Seven, sorry dat ik het zeg, maar je klinkt als een uitgebluste moeder.

Kutzooi .

Blijkbaar smijt ze haar doorgebloede ondergoed bij haar moeder ook in een laatje .

Als ik nu een glansrijke carriere had maar ik overweeg nu om thuis te blijven.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 17:40 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Heel eerlijk, ik denk dat al die maatregelen een averechts effect zullen hebben.
En dat ze jou dan ooit nog zal accepteren kun je helemaal vergeten.
Je gaat je dan echt als the stepmom from hell gedragen.
Zij weet dondersgoed dat die maatregelen niet van haar slappe ouders maar van jou afkomen.

Maar IEMAND moet dat kind toch helpen?!

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 17:41 schreef Copycat het volgende:
Hoe opgeruimd en netjes was jij als puber?
Ik vind echt dat jij je er te veel in mengt en ik kan me voorstellen dat de dochter van je vriend dat ook vindt en misschien zelfs wel dat ook als extra kont tegen de krib-motivatie heeft.
Je vriend moet op zijn strepen staan, niet zijn vriendin die er ook leeftijdsgewijs exact tussenin zit.

En opname lijkt me echt way out there.

Ik gooide wel mijn smerige ondergoed in de wasmand maar ik was ook een smeerkanis.

En laat ik er voor de duidelijk nog eens bij zeggen dat ik zo nu en dan vraag om te helpen en that's it. De rest laat ik aan hem over. Bovenstaande heb ik met hem besproken, niet met haar.