We Are the 21st Century Ambassadors of Indie (Indie Central LV)

quote:

Op donderdag 14 februari 2013 14:54 schreef DO2 het volgende:
Soloproject van de zanger van Interpol:

http://pitchfork.com/revi(...)they-supposed-to-be/

Dit kan toch niet serieus zijn, kom op Hoe kan je zijn Interpol-werk nog serieus nemen op deze manier

Ja, behoorlijk sneu, inderdaad.

quote:

Op donderdag 14 februari 2013 14:54 schreef DO2 het volgende:
Soloproject van de zanger van Interpol:

http://pitchfork.com/revi(...)they-supposed-to-be/

Ik heb Interpol wel altijd het mindere broertje van The National gevonden. Op zich niets mis mee, maar je luistert toch liever naar zijn broer.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 20:47 schreef neohu het volgende:

[..]

Ik heb Interpol wel altijd het mindere broertje van The National gevonden. Op zich niets mis mee, maar je luistert toch liever naar zijn broer.

Rare vergelijking. Sowieso had Interpol hun meesterwerk al afgeleverd voor The National überhaupt relevant was. Eerste twee The National albums zijn niet veel soeps.. En Turn On The Bright Lights is ongeevenaard natuurlijk.

Verder is hun sound ook wel wat verschillend.

Ik wilde al een tijd eens een review schrijven, en dit leek me wel een geschikte plek, dus daar gaat 'ie. Benieuwd wat jullie er van vinden.

Nosaj Thing - Home (Innovative Leisure Records, 2013)

Vier jaar na zijn uitermate goed ontvangen debuutalbum Drift is de Amerikaanse producer Jason Chung terug met zijn tweede album Home. Chung stapt af van zijn gebruikelijke structuur en creëert een album dat menig elektronisch artiest een les kan leren in subtiliteit en nuance.

Openings- en titeltrack Home verraadt meteen dat dit een heel ander album is dan het vorige. Als een fluistering vliegt het nummer voorbij; afgezien van de lengte is het bijna ambient.

De verbluffende leadsingle Eclipse/Blue opent met wat goed een nummer van The xx had kunnen zijn, tot de vocals van de eveneens Amerikaanse Kazu Makino invallen. De melancholische en droevige tekst ("I used to know how to please you/and all the love was streaming through you") sluit perfect aan bij de simpele muziek, gestructureerd rond een verrassend snelle en agressieve beat en doordrenkt met kleine geluidjes, klapjes, klikjes en synths.

Zoals het opent, vervolgt het album zijn stille en duistere route. Distance, Glue en Tell zijn prachtige minimal-meesterwerkjes, nauwkeurig opgezet met een verbluffend oog (of eigenlijk; oor) voor detail. Geen geluid lijkt misplaatst of te veel.

Het risico met dergelijke albums is natuurlijk dat ze té rustig worden; dat de aandacht van de luisteraar verslapt. Vaak is dat de doodssteek, muziek als deze is simpelweg te klein -als tegenhanger van groots- om onaandachtig naar te luisteren. Het is genietmuziek om te luisteren met een koptelefoon; het liefst alleen. Chung lijkt zich dit te beseffen: na het zelf al iets actievere Snap, dat qua instrumenten en klank meer teruggrijpt op het debuutalbum, volgt Prelude, een simpel pianonummer verdronken in een Burial-achtige krakerigheid van oud vinyl. Het is een welkome afwisseling - een verrassing haast.

Zoals de titel al suggereert opent Prelude een nieuwe fase van het album. Een actiever, meer bewogen geluid, met op Try in de persoon van Toro y Moi voor het eerst sinds Eclipse... weer noemenswaardige zang. Het loopt haast over in Phase III, een nummer dat net als Snap op het debuutalbum had kunnen staan als het iets warmer en minder afstandelijk was geweest. Afsluiter Light #3 is een van de hoogtepunten van het album. Met vervormde pianoakkoorden over een onregelmatige beat als basis pakt het perfect de kracht van Nosaj Thing; simpele, eenvoudige muziek om van te genieten. Hoewel een stuk minder toegankelijk als Drift is Home een uitstekende plaat en een waardig opvolger.

8,1/10

Tchock, 15/02/13

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 20:59 schreef Norrage het volgende:

[..]

Inderdaad. Ze lijken echt in geen enkele, werkelijk geen enkele manier op elkaar

Ben het nu weer eens aan het luisteren, snap jullie reactie wel. Het gaat me een vooral om het gevoel denk ik, allebei licht melancholisch. En ik leerde beide bands ongeveer tegelijk kennen, samen met Editors, daardoor hebben die bands altijd een vreemd soort coherentie gehad voor mij.

Editors is dan weer wel het kleine ( gehandicapte ) broertje van Interpol.

Aardige review, Tchock. Mis alleen wel een beetje de kritische noot.
Ik had onder zo'n lyrische review eerder een 9 verwacht.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 21:14 schreef DO2 het volgende:
Editors is dan weer wel het kleine ( gehandicapte ) broertje van Interpol.

Haha
Ik ging in die periode voor het eerst op kamers, ontmoette veel nieuwe mensen en ontdekte veel nieuwe muziek. Uiteindelijk heb ik The National het meeste geluisterd.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 21:16 schreef DO2 het volgende:
Aardige review, Tchock. Mis alleen wel een beetje de kritische noot.
Ik had onder zo'n lyrische review eerder een 9 verwacht.

Hmm, heb je wel gelijk ik denk ik. Ik ben nooit zo snel met hele hoge cijfers ondanks dat er misschien weinig mis mee is

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 21:00 schreef Tchock het volgende:
[ afbeelding ]

8,1/10

Tchock, 15/02/13

Prima review, kritische noot ontbreekt inderdaad.

OT: Ik vind het persoonlijk raar dat er altijd een cijfer of sterretjes worden uitgedeeld. Daarmee plaats je jezelf als recensent bijna boven de muziek. Daarnaast doe je jezelf er vind ik ook te kort mee, je hebt een recensie geschreven, waaruit je mening duidelijk naar voren komt, maar een hoop lezers zullen wellicht alleen je beoordeling bekijken.

Reviews schrijven is wel leuk, je gaat heel anders naar de muziek luisteren. Heb het wel eerder geprobeerd maar dan flikkerde ik consequent mijn werk weg achteraf

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 21:39 schreef neohu het volgende:

[..]

Prima review, kritische noot ontbreekt inderdaad.

Dank

quote:

OT: Ik vind het persoonlijk raar dat er altijd een cijfer of sterretjes worden uitgedeeld. Daarmee plaats je jezelf als recensent bijna boven de muziek. Daarnaast doe je jezelf er vind ik ook te kort mee, je hebt een recensie geschreven, waaruit je mening duidelijk naar voren komt, maar een hoop lezers zullen wellicht alleen je beoordeling bekijken.

Ja, ik snap wat je bedoelt en je hebt wel een punt. Maar toch is tekst subjectief; "slecht" en "goed" beteken niet voor iedereen hetzelfde. Dat zie je wel aan het feit dat DO2 mijn review lyrisch vindt terwijl ik hem niet met die gedachte schreef. Een cijfer plaatst een zekere constante in je verhaal, zodat je weet hoe de tekst opgevat moet worden.

Een cijfer is onmisbaar imo. Wie leest nu al die reviews? Ik denk dat ik bijvoorbeeld per jaar maximaal 5 pitchfork reviews lees. Maar ik zie wel alle cijfers elke dag. Een cijfer is een trigger om te gaan lezen.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 21:51 schreef Z het volgende:
Een cijfer is onmisbaar imo. Wie leest nu al die reviews? Ik denk dat ik bijvoorbeeld per jaar maximaal 5 pitchfork reviews lees. Maar ik zie wel alle cijfers elke dag. Een cijfer is een trigger om te gaan lezen.

die reviews zijn ook veel te lang.

Humo-reviews lees ik meestal allemaal, prima qua lengte en qua inhoud/stijl.

Dar speelt ook mee inderdaad.

Pitchfork doet gewoon mee met alle andere bladen maar kiest af en toe een goed ontvangen album uit om geheel de grond in te stampen zodat ze lekker alternatief zijn. Erger me daar enorm aan vaak.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 21:51 schreef Z het volgende:
Een cijfer is onmisbaar imo. Wie leest nu al die reviews? Ik denk dat ik bijvoorbeeld per jaar maximaal 5 pitchfork reviews lees. Maar ik zie wel alle cijfers elke dag. Een cijfer is een trigger om te gaan lezen.

Vanuit het commerciële oogpunt begrijp ik het wel hoor.

Ik lees ook zelden de reviews.
Volgens mij schrijven ze die reviews vooral voor zichzelf.

Dat stuk over Loveless en 'mbv' (niet de review) was wel mooi.

Reviews van Pitchfork zijn meestal zelfpijperij. Ik kijk ook alleen naar het cijfer.

Ik kan wel lachen om die p4k reviews die nogal kort van stof zijn. Een aap die zichzelf in zn mond pist, bijvoorbeeld.

Ja, zo zouden ze eigenlijk allemaal moeten zijn. Kort en simpel en vooral heel beeldend.
Zouden ze mij een groot plezier mee doen.

Nu Nosaj Thing gehad is maar eens de nieuwe Eels proberen. Iemand al geluisterd?

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 22:34 schreef Norrage het volgende:
Ja. Die is wel aardig maar niet meer dan dat. Maar dat is Eels eigenlijk altijd

Op die eerste na nog geen album van ze gehoord met meer dan 2/3 écht leuke liedjes inderdaad.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 22:37 schreef Norrage het volgende:
Precies. Maar ondertussen zijn het wel heel veel leuke liedjes bij elkaar

Volgens mij is er nog geen Eels Best Of, of wel?

Als ik AMG mag geloven, is het tweede album het beste.
Ik ken zelf alleen de bekende liedjes.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 22:37 schreef Tchock het volgende:

[..]

Volgens mij is er nog geen Eels Best Of, of wel?

Jawel, Essential Eels.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 22:44 schreef neohu het volgende:

[..]

Jawel, Essential Eels.

Oh Haha. Ik heb zelf een hekel aan best-offs trouwens. Vermijd ze zoveel als dat maar kan.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 22:46 schreef Norrage het volgende:

[..]

Alhoewel die eeerste een recommendation is (meestal doen ze dat bij de beste "dwarsdoorsnede" of de "grootste doorbraak" van een artiest). Maar ook hier ben ik het eens. Ik vind dat eerste Eels album eigenlijk helemaal niets (het heeft eigenlijk het standaard Eels-syndroom...staan een paar supernummers op, maar de rest is een sleur).. Maar Electro-shock blues is fantastisch, en Daisies of the Galaxy ook.

Daar heb je wel gelijk in, maar als ik een top moet maken van de beste nummers staan Not Ready Yet, Novocaine for the Soul en Susan's House er denk ik wel in als top drie.

Ik denk wel dat Eels veel groter hadden kunnen worden als Everett zijn productie wat omlaag schroefde en de kwaliteit wat omhoog. Vooral de trilogie in 2009/10 was nogal zwak.

Over Pitchfork gesproken, die gaven de drie albums respectievelijk een 4.6, 3.9 en 3,6

[ Bericht 8% gewijzigd door Tchock op 15-02-2013 22:53:52 ]

Nu ja, Eels is wel vrij mat, natuurlijk. En daar zijn ze bij P4K juist allergisch voor.

ik vind souljacker eigenlijk het best.

En zijn boek.

Als iets een laag cijfer op Pitchfork krijgt, is dat vaak een goede reden om het album te beluisteren

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 23:06 schreef Arn0 het volgende:
Als iets een laag cijfer op Pitchfork krijgt, is dat vaak een goede reden om het album te beluisteren

Kuchkuchalt-jkuchkuch

In dat cijfer kan ik me wel redelijk vinden, eigenlijk.

Ik vind Pitchfork vooral bij reviews van Wilco hilarisch slecht. Alles na YHF was niet artsiefartsie genoeg voor ze, dus komen ze met cijfers als een 6.6 voor A Ghost is Born; 5.2 voor Sky Blue Sky; en 6.9 voor The Whole Love.

Nee, gewoon nee.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 22:48 schreef Tchock het volgende:
Ik denk wel dat Eels veel groter hadden kunnen worden als Everett zijn productie wat omlaag schroefde en de kwaliteit wat omhoog.

E heeft ook wel wat ruzie gehad met platenmaatschappijen en zo, waaroor sommige albums niet de aandacht kregen die ze verdienden. Maar ik herinner me dat ze in de jaren 90, in volle mtv-tijd, best groot waren.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 23:09 schreef Maxerazzi het volgende:
Ik vind Pitchfork vooral bij reviews van Wilco hilarisch slecht. Alles na YHF was niet artsiefartsie genoeg voor ze, dus komen ze met cijfers als een 6.6 voor A Ghost is Born; 5.2 voor Sky Blue Sky; en 6.9 voor The Whole Love.

Nee, gewoon nee.

vooral die 6.6 voor a ghost is born is echt onbegrijpelijk. Dat ze de volgende minder inschatten als YHF kan ik wel begrijpen.

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 23:09 schreef Maxerazzi het volgende:
Ik vind Pitchfork vooral bij reviews van Wilco hilarisch slecht. Alles na YHF was niet artsiefartsie genoeg voor ze, dus komen ze met cijfers als een 6.6 voor A Ghost is Born; 5.2 voor Sky Blue Sky; en 6.9 voor The Whole Love.

Nee, gewoon nee.

Ja, da's nogal overtrokken, inderdaad. A Ghost Is Born is een prima album.
Maar YHF wisten ze gelukkig wel op waarde te schatten.

Maar aan de andere kant; iedereen heeft wel zo zijn flaters. Was het Rolling Stone niet dat jaren later de recensie van Nevermind ratificeerde omdat er een zes uitgedeeld was voor een album dat "nooit meer zou worden dan een herhaling van eerdere radiohitjes"?

quote:

Op vrijdag 15 februari 2013 23:11 schreef Beregd het volgende:

[..]

vooral die 6.6 voor a ghost is born is echt onbegrijpelijk. Dat ze de volgende minder inschatten als YHF kan ik wel begrijpen.

True (YHF staat dan ook op nr. 2 in mijn albumlijst), maar die cijfers zijn echt achterlijk. Het is ook altijd dezelfde kritiek: ja, het is een goed album, maar het mist iets.