Gelukkig maar!

We zijn vandaagop de terugweg van onze vakantie gaan zwemmen in center parcs de eemhof. Dat was een groot succes, alleen moesten we daarna naar de huisartsenpost. Ze wilde toen we uit het zwembad kwamen naar de speelhal daar, maar we moesten echt naar huis. Gevolg, mevrouw liet zich ter aarde storten terwijl ik haar arm vast had. Ik voelde een knak en ze ging huilen. Haar armpje gebruikte ze niet meer. Het deed ook echt pijn, ze heeft de hele weg naar de dokterspost zielig in haar stoeltje gezeten. Alleen, toen zaten we bij de dokterspost in de wachtkamer en voelde ik aan haar elleboogje en schoot hij schijnbaar ineens weer goed. Ging ze de arm gewoon weer gebruiken.

Nouja, diagnose was een zondagsarmpje, dat had ik zelf ook al bedacht, maar ik dacht dat er echt een dokter aan te pas moest komen om het weer "recht" te zetten.
Onze peuter was echter niet tevreden met het doktersbezoek. Wij hadden gezegd dat de dokter haar armpje weer zou maken, maar nu had de dokter er nieteens aangezeten. Ze vond het maar vreemd, we moesten haar echt overtuigen van het feit dat haar armpje nu weer oké was.