R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Sociaal onhandig zijn is bij vlagen een nachtmerrie. Het is altijd al een probleem geweest. Vanaf zolang ik me kan herinneren. Ik had uiteindelijk wel 3 vrienden en werd nooit gepest. Ook de grootste etterbakken leken me tot op zekere hoogte wel te mogen. Ik ging na school vaak met hun voetballen, ze waren echter niet mijn vrienden. Ik was in deze periode ongelukkig. Ik wist dat ik sociale kwaliteiten mistte maar ik wist niet hoe ik mijn sociale onvermogen kon oplossen. Ik was echt enorm verlegen.
De middelbare school was vooral in het begin een ramp. Mijn beste vrienden gingen naar andere scholen, ik ging met een groep van de jongens waarmee ik voetbalde naar een andere school. In het begin was ik vol goede moed, ik wilde socialer worden! Helaas wist ik niet hoe ik met hun om moest gaan. Hele fietstochten naar school zat ik constant te denken wat ik moest zeggen tegen hun, maar er kwam maar niks uit. De beperkte keren dat er wél iets uitkwam sloeg het nergens op. Ik trok me alles zeer aan en dat versterkte het negatieve proces enkel maar. Daarnaast lukte op school ineens niks meer en ik haalde dramatische cijfers. Dit terwijl ik op de basisschool tot de slimste behoorde. Ik kon dit totaal niet accepteren en ik werd nog ongelukkiger. Echter bleek ik enorm gematst te zijn en toch naar het VWO-2 te mogen.
Cijfers werden beter maar sociaal werd het alsmaar erger. Het dieptepunt was bereikt in VWO-3. Er kwamen dagen voor dat ik geen enkel woord sprak buiten mijn vertrouwde huis. Ik werd nog steeds niet gepest, al ervaarde ik bepaalde onschuldige opmerkingen wel als zodanig. Het zat echter allemaal in mijn hoofd, ík maakte zelf problemen die er niet waren.
Ik besloot dat het niet langer zo kon en de roer drastisch om te gooien. Ik stelde een plan op dat zou eindigen in mijn tweede jaar op de Universiteit. Dan zou ik een sociaal persoon moeten wezen. Ik besloot om nieuwe vrienden te zoeken waarmee ik wel kon praten. Dit lukte tot op zekere hoogte. Ik was enorm blij toen een meisje van mijn jaar tijdens een schoolreis zei dat ik enorm vooruit was gegaan, al was mijn antwoord naar haar toe weer afstandelijk en wist ik niet wat ik moest zeggen. Andere jongens zeiden hetzelfde. Ik dwong mezelf om meer te praten en ik kon eindelijk mezelf weer zijn bij mijn nieuwe vrienden.
Toen kwam de Universiteit. Een aantal nieuwe vrienden ontmoet en een mooie reis gemaakt met een groep. Ik bleef echter vaak enorm stil en ik wist me nog steeds enorm vaak geen houding te geven. Ik was op sociaal gebied nog steeds niet waar ik wilde zijn, al zat er wel een opgaande lijn in. Jaar 2 kwam en ik was dat jaar erg gelukkig. Ik werd in groepen minder stil en had steeds meer contact met mensen. Echter had ik nog steeds slechts 3 mensen welke ik écht als vriend zag. Ik was dat jaar een aantal keer uitgegaan met gasten van een sportteam. Echt aardige gasten, maar toch wist ik me op een of andere manier geen houding te geven.
Jaar 3 kwam en ik had mezelf nieuwe doelen gesteld. Ik zou op kamers gaan, vaker gesprekken aangaan, meer activiteiten ondernemen. Alles leek goed te gaan. Tot op een bepaald moment een van mijn 3 goede vrienden overleed. Hierdoor ging ik me weer meer dingen afvragen.
Ja, ik ben een iets socialer persoon geworden. Ja, in steeds meer groepen kan ik mezelf zijn. Ja, ik haal uitstekende cijfers. Wat heb ik dan te klagen? Ik heb moeite met het zetten van de laatste stap. Ik kan nog steeds mezelf niet zijn bij uitgaan en andere activiteiten, ik heb nog steeds te veel momenten dat ik terugval in oude sociale gewoontes en vervolgens enorm boos op mezelf ben, vandaag was het weer het geval. Dan denk ik dat ik hun van last ben en klap ik totaal dicht terwijl dat gewoon een belachelijke gedachte is welke nergens op slaat.
Ik heb mezelf al gedwongen om aan meer activiteiten mee te doen en ik ga dat ook echt doen. Maar ik ben bang, ik ben bang dat ik ga falen. Er zijn nog te veel momenten waarop ik terugval in oude gewoontes. Ik wíl een sociaal persoon zijn, ik wil vervolgens uiteindelijk ooit een lieve vriendin vinden. Dat die weg soms nog zo ver weg lijkt maakt me soms droevig.
Een te lang zeikverhaal maar ik moest het eenmaal van me afschrijven. Soms lijkt het advies zo makkelijk en dat is het ook. Dat maakt het enkel maar frustrerender wanneer het toch vaak niet gaat zoals je wilt.
[ Bericht 10% gewijzigd door Panaewa op 30-11-2012 02:10:16 (Iets te veel informatie, nu iets anoniemer. ) ]
De middelbare school was vooral in het begin een ramp. Mijn beste vrienden gingen naar andere scholen, ik ging met een groep van de jongens waarmee ik voetbalde naar een andere school. In het begin was ik vol goede moed, ik wilde socialer worden! Helaas wist ik niet hoe ik met hun om moest gaan. Hele fietstochten naar school zat ik constant te denken wat ik moest zeggen tegen hun, maar er kwam maar niks uit. De beperkte keren dat er wél iets uitkwam sloeg het nergens op. Ik trok me alles zeer aan en dat versterkte het negatieve proces enkel maar. Daarnaast lukte op school ineens niks meer en ik haalde dramatische cijfers. Dit terwijl ik op de basisschool tot de slimste behoorde. Ik kon dit totaal niet accepteren en ik werd nog ongelukkiger. Echter bleek ik enorm gematst te zijn en toch naar het VWO-2 te mogen.
Cijfers werden beter maar sociaal werd het alsmaar erger. Het dieptepunt was bereikt in VWO-3. Er kwamen dagen voor dat ik geen enkel woord sprak buiten mijn vertrouwde huis. Ik werd nog steeds niet gepest, al ervaarde ik bepaalde onschuldige opmerkingen wel als zodanig. Het zat echter allemaal in mijn hoofd, ík maakte zelf problemen die er niet waren.
Ik besloot dat het niet langer zo kon en de roer drastisch om te gooien. Ik stelde een plan op dat zou eindigen in mijn tweede jaar op de Universiteit. Dan zou ik een sociaal persoon moeten wezen. Ik besloot om nieuwe vrienden te zoeken waarmee ik wel kon praten. Dit lukte tot op zekere hoogte. Ik was enorm blij toen een meisje van mijn jaar tijdens een schoolreis zei dat ik enorm vooruit was gegaan, al was mijn antwoord naar haar toe weer afstandelijk en wist ik niet wat ik moest zeggen. Andere jongens zeiden hetzelfde. Ik dwong mezelf om meer te praten en ik kon eindelijk mezelf weer zijn bij mijn nieuwe vrienden.
Toen kwam de Universiteit. Een aantal nieuwe vrienden ontmoet en een mooie reis gemaakt met een groep. Ik bleef echter vaak enorm stil en ik wist me nog steeds enorm vaak geen houding te geven. Ik was op sociaal gebied nog steeds niet waar ik wilde zijn, al zat er wel een opgaande lijn in. Jaar 2 kwam en ik was dat jaar erg gelukkig. Ik werd in groepen minder stil en had steeds meer contact met mensen. Echter had ik nog steeds slechts 3 mensen welke ik écht als vriend zag. Ik was dat jaar een aantal keer uitgegaan met gasten van een sportteam. Echt aardige gasten, maar toch wist ik me op een of andere manier geen houding te geven.
Jaar 3 kwam en ik had mezelf nieuwe doelen gesteld. Ik zou op kamers gaan, vaker gesprekken aangaan, meer activiteiten ondernemen. Alles leek goed te gaan. Tot op een bepaald moment een van mijn 3 goede vrienden overleed. Hierdoor ging ik me weer meer dingen afvragen.
Ja, ik ben een iets socialer persoon geworden. Ja, in steeds meer groepen kan ik mezelf zijn. Ja, ik haal uitstekende cijfers. Wat heb ik dan te klagen? Ik heb moeite met het zetten van de laatste stap. Ik kan nog steeds mezelf niet zijn bij uitgaan en andere activiteiten, ik heb nog steeds te veel momenten dat ik terugval in oude sociale gewoontes en vervolgens enorm boos op mezelf ben, vandaag was het weer het geval. Dan denk ik dat ik hun van last ben en klap ik totaal dicht terwijl dat gewoon een belachelijke gedachte is welke nergens op slaat.
Ik heb mezelf al gedwongen om aan meer activiteiten mee te doen en ik ga dat ook echt doen. Maar ik ben bang, ik ben bang dat ik ga falen. Er zijn nog te veel momenten waarop ik terugval in oude gewoontes. Ik wíl een sociaal persoon zijn, ik wil vervolgens uiteindelijk ooit een lieve vriendin vinden. Dat die weg soms nog zo ver weg lijkt maakt me soms droevig.
Een te lang zeikverhaal maar ik moest het eenmaal van me afschrijven. Soms lijkt het advies zo makkelijk en dat is het ook. Dat maakt het enkel maar frustrerender wanneer het toch vaak niet gaat zoals je wilt.
[ Bericht 10% gewijzigd door Panaewa op 30-11-2012 02:10:16 (Iets te veel informatie, nu iets anoniemer. ) ]
Ik heb je hele verhaal gelezen. Ja echt heel dat stuk tekst 
Ik snap je probleem. Van wat ik uit je tekst kan opmaken ben je een uiterst slim persoon. Je haalt goede cijfers en je weet precies wat je probleem is. Het enige waar jij mee zit is het bang zijn om te falen. Het bang zijn om dingen fout te doen.
Ik had hier zelf ook heel erg veel last van vroeger. Ik was ook heel verlegen en bang dat ik alles fout deed als ik met mensen om ging. Ik had dan ook niet veel vrienden en bleef altijd een beetje op de achtergrond.
Op een gegeven moment ben ik bij mezelf gaan denken waarom ik dit eigenlijk deed. Werd ik er zelf gelukkig van? Nou niet echt. Je leeft maar 1 keer. Natuurlijk maak je fouten in je leven, dat is logisch en zal altijd blijven gebeuren. Van fouten leer je, dus je moet soms risico's nemen.
Iedereen waar je contact mee legt is precies hetzelfde als jou. Iedereen is op een manier wel verlegen om voor het eerst contact te leggen met een ander persoon. Als je niet probeert om contact te leggen met mensen zal het ook niet gebeuren en kan je dus ook niet falen. Lekker makkelijk, maar dat is niet wat je wilt. Je wilt gewoon met mensen om kunnen gaan. Doe dit dan ook gewoon.
Ben jezelf, daar is niks mis mee. Je kunt alleen goede gesprekken hebben en lekker losjes met andere mensen om gaan als je jezelf bent. Anders blijft het een grote "act" en ben je in twijfel over wat je wel en niet moet doen. Na een tijdje zul je uitvinden wat sociaal geaccepteerd wordt en wat niet. Maar dat zal je moeten leren door af en toe te "falen".
Hoop dat je er wat aan hebt. Ik weet zeker dat je je weg wel zult vinden!
Ik snap je probleem. Van wat ik uit je tekst kan opmaken ben je een uiterst slim persoon. Je haalt goede cijfers en je weet precies wat je probleem is. Het enige waar jij mee zit is het bang zijn om te falen. Het bang zijn om dingen fout te doen.
Ik had hier zelf ook heel erg veel last van vroeger. Ik was ook heel verlegen en bang dat ik alles fout deed als ik met mensen om ging. Ik had dan ook niet veel vrienden en bleef altijd een beetje op de achtergrond.
Op een gegeven moment ben ik bij mezelf gaan denken waarom ik dit eigenlijk deed. Werd ik er zelf gelukkig van? Nou niet echt. Je leeft maar 1 keer. Natuurlijk maak je fouten in je leven, dat is logisch en zal altijd blijven gebeuren. Van fouten leer je, dus je moet soms risico's nemen.
Iedereen waar je contact mee legt is precies hetzelfde als jou. Iedereen is op een manier wel verlegen om voor het eerst contact te leggen met een ander persoon. Als je niet probeert om contact te leggen met mensen zal het ook niet gebeuren en kan je dus ook niet falen. Lekker makkelijk, maar dat is niet wat je wilt. Je wilt gewoon met mensen om kunnen gaan. Doe dit dan ook gewoon.
Ben jezelf, daar is niks mis mee. Je kunt alleen goede gesprekken hebben en lekker losjes met andere mensen om gaan als je jezelf bent. Anders blijft het een grote "act" en ben je in twijfel over wat je wel en niet moet doen. Na een tijdje zul je uitvinden wat sociaal geaccepteerd wordt en wat niet. Maar dat zal je moeten leren door af en toe te "falen".
Hoop dat je er wat aan hebt. Ik weet zeker dat je je weg wel zult vinden!
Ben je niet je eigen gedrag gaan cultiveren?
Je zit sowieso in de goede richting en volgens mij vinden meer mensen sociale dingen niet altijd even makkelijk
Het gaat met vallen en opstaan 
Je zit sowieso in de goede richting en volgens mij vinden meer mensen sociale dingen niet altijd even makkelijk
Het gaat met vallen en opstaan
Het lijkt alsof je hartstikke goed bezig bent. Mijn complimenten!
Probeer te kijken naar wat je wel (bereikt) hebt en niet (alleen) naar welke doelen je nog niet hebt gerealiseerd. In die positieve benadering zit volgens mij een groot deel van het geluk.
Misschien kun je eens wat dingen op papier zetten. Eest wat je wel hebt bereikt en waar je gewoon heel erg trots op mag zijn. Vervolgens wat je nog wilt bereiken en in welke kleine, realistische stapjes je dat kunt bereiken. Dus niet jezelf afbranden dat je die laatste stap niet hebt gezet maar elke week concrete stapjes nemen. Bijvoorbeeld: "deze week ga ik met 3 opleidingsgenoten een gesprekje aanknopen en nodig ik er eentje uit om iets leuks te gaan doen".
Veel sterkte in ieder geval!
Probeer te kijken naar wat je wel (bereikt) hebt en niet (alleen) naar welke doelen je nog niet hebt gerealiseerd. In die positieve benadering zit volgens mij een groot deel van het geluk.
Misschien kun je eens wat dingen op papier zetten. Eest wat je wel hebt bereikt en waar je gewoon heel erg trots op mag zijn. Vervolgens wat je nog wilt bereiken en in welke kleine, realistische stapjes je dat kunt bereiken. Dus niet jezelf afbranden dat je die laatste stap niet hebt gezet maar elke week concrete stapjes nemen. Bijvoorbeeld: "deze week ga ik met 3 opleidingsgenoten een gesprekje aanknopen en nodig ik er eentje uit om iets leuks te gaan doen".
Veel sterkte in ieder geval!
Je bent heel goed bezig. Het is een battle tegen genen, je bent verlegen aangelegd maar je probeert dit goed te doorbreken. Als je op dezelfde weg bezig blijft, sociaal blijft, aan jezelf blijft werken, moet het steeds makkelijker worden. Zo niet, dan is het ook geen schande om professionele hulp in te schakelen he. Misschien heb je er wat aan.
Sterkte met je verlies. Ik denk niet dat je de vriendschap lager moet waarderen omdat je niet doorhad hoe je vriend zich voelde. Neem het jezelf ook niet kwalijk. Sommige mensen kunnen een masker ophebben waar je niet doorheen prikt. Blijkbaar wilde hij niet dat iemand het wist.
Misschien heb je er wat aan.Sterkte met je verlies. Ik denk niet dat je de vriendschap lager moet waarderen omdat je niet doorhad hoe je vriend zich voelde. Neem het jezelf ook niet kwalijk. Sommige mensen kunnen een masker ophebben waar je niet doorheen prikt. Blijkbaar wilde hij niet dat iemand het wist.
Volgens mij ben je ook best goed bezig, maar ik denk dat je je sneller ontwikkelt daarin als je je overontwikkelde schaamtegevoel rechtstreeks te lijf gaat. Dat lijkt mij namelijk de bron van de ellende.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Probeer jezelf ook te bedenken dat de negatieve mening die jij over jezelf hebt lang niet altijd overeen hoeft te komen met wat andere mensen over jou denken. Wat "liever" voor jezelf zijn kan helpen om het jezelf niet zo vreselijk aan te rekenen als dingen in sociaal opzicht soms niet zo gaan zoals je verwacht had.
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Bedankt allemaal voor de positieve reacties! Ik zal ze zeker in mijn achterhoofd houden en er dingen uithalen. Vanavond een leuke avond gehad al ging het zeker niet perfect. Maar ik zit nu in elk geval met een goed gevoel thuis.
Mocht ik over een jaar nog niet verder zijn ga ik hier wel weer janken en dan wordt het inderdaad tijd om professionele hulp te overwegen. Maar laten we daar maar niet vanuit gaan.
Hopelijk dus niet tot ziens
Mocht ik over een jaar nog niet verder zijn ga ik hier wel weer janken en dan wordt het inderdaad tijd om professionele hulp te overwegen. Maar laten we daar maar niet vanuit gaan.
Hopelijk dus niet tot ziens
Sociaal zijn is overgewaardeerd. Zelf ben ik een botte lul wanneer ik daar zin in heb en dat werkt erg bevrijdend.
Je bent al zeer goed bezig. En je maakt het woord "falen" voor jezelf te groot. Schrap dat woord. Soms zit het idd tegen, dat gebeurt bij iedereen. Haal je schouders erover op, leer ervan, en kijk naar een volgende kans.
“ That was pretty fucking trippy... ”
Pulp Fiction
Pulp Fiction
Ik zou proberen te accepteren dat je sociaal niet altijd top bent en te gaan doen wat je leuk vindt.
Heb je geen zin om sociaal te doen, blijf lekker thuis en luister naar je gevoel.
Dat is echt jezelf accepteren in plaats van teleurgesteld te zijn wanneer je jezelf weer eens niet sociaal genoeg vond.
Geniet van wat je voelt en gedraag je zo. Geef ook aan hoe je je voelt ipv sociaal wenselijk gedrag te spelen. Juist als je dat doet dan accepteer je jezelf en komt er ook iets uit je. En zo niet, dan niet. Dat laat je er ook gewoon zijn en accepteer je.
Dan zal er heel wat van je afvallen omdat je niet steeds aan iets hoeft te voldoen.
Heb je geen zin om sociaal te doen, blijf lekker thuis en luister naar je gevoel.
Dat is echt jezelf accepteren in plaats van teleurgesteld te zijn wanneer je jezelf weer eens niet sociaal genoeg vond.
Geniet van wat je voelt en gedraag je zo. Geef ook aan hoe je je voelt ipv sociaal wenselijk gedrag te spelen. Juist als je dat doet dan accepteer je jezelf en komt er ook iets uit je. En zo niet, dan niet. Dat laat je er ook gewoon zijn en accepteer je.
Dan zal er heel wat van je afvallen omdat je niet steeds aan iets hoeft te voldoen.
Ik denk trouwens allemaal dat we zulke 'jeugdtrauma's' hebben van dat moment dat die juf dat vroeg. Als kind ben je heel kwetsbaar dus alles wat naar is komt heel hard binnen.
De eerste keer veters strikken kan ik me nog precies herinneren omdat het helemaal mis ging.quote:Op vrijdag 30 november 2012 01:43 schreef Mishu het volgende:
Ik denk trouwens allemaal dat we zulke 'jeugdtrauma's' hebben van dat moment dat die juf dat vroeg. Als kind ben je heel kwetsbaar dus alles wat naar is komt heel hard binnen.
Ik heb geleerd te kijken naar de dingen die wel goed gingen.
O nee, niet veters strikkenquote:Op vrijdag 30 november 2012 02:23 schreef Piet_Piraat het volgende:
[..]
De eerste keer veters strikken kan ik me nog precies herinneren omdat het helemaal mis ging.
Ik heb geleerd te kijken naar de dingen die wel goed gingen.
The horror 
Zeer herkenbaar. Ik weet eigenlijk niet wat voor advies ik moet geven. Blijf de periodes dat het minder gaat gewoon uitzitten, probeer, als je voor lul staat of je kut voelt het te relativeren.quote:
Wat voor mezelf ook werkt is om een beetje patronen te herkennen. Als ik laat opsta, niet naar college ga, mijn haar niet doe, veel porno kijk etc. wordt ik daar erg suf van. Toch heb ik dit niet echt opgemerkt (maar dat is ook een beetje omdat ik dit bijna altijd deed, en dus niet echt het verschil kon merken
).Nu probeer ik dat wat meer te voorkomen (ik moet zeggen dat ik niet zeker weet of het daardoor komt, er zijn nog wat andere veranderingen in mijn leven ik ben bijvoorbeeld op kamers, ben begonnen met een tweede studie die ik nu tegelijk met mijn eerste volg, ik ben een uitwisseling naar Amerika aan het plannen), en ik voel me stukken beter.
Ten derde: wat mij heel erg helpt, is actief zijn. Als je actief bent (een baantje hebt, op kamers gaan helpt ook) kom je soms in gekke situaties terecht, wat je ook weer kan helpen om te relativeren. Verder heb je meer het gevoel dat je grip hebt op je leven, en als je bijvoorbeeld iets plant in de toekomst, heb je ook iets om voor te leven als het ware. Maar ook dingen als bij een sport/studie/studenten-vereniging gaan helpen hierbij. Volgens mij wordt je er echt sociaal gezien sterker van als je bij een groep gaat waarbij je nog niemand kent.
Anyway, misschien is dit niet mijn best gestructureerde tekst ooit, maargoed, you get the picture. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Ik weet niet zozeer of het genen zijn, ik ben zelf meer een nurture-persoon wat dit betreft, maargoed, dat is weer een hele andere discussiequote:Op donderdag 29 november 2012 12:22 schreef -Strawberry- het volgende:
Je bent heel goed bezig. Het is een battle tegen genen, je bent verlegen aangelegd maar je probeert dit goed te doorbreken. Als je op dezelfde weg bezig blijft, sociaal blijft, aan jezelf blijft werken, moet het steeds makkelijker worden. Zo niet, dan is het ook geen schande om professionele hulp in te schakelen he.
Sterkte met je verlies. Ik denk niet dat je de vriendschap lager moet waarderen omdat je niet doorhad hoe je vriend zich voelde. Neem het jezelf ook niet kwalijk. Sommige mensen kunnen een masker ophebben waar je niet doorheen prikt. Blijkbaar wilde hij niet dat iemand het wist.
Bedenk dit ook ja! Ik heb heel lang gedacht dat ik de enige persoon was die zo verlegen was. Pas toen ik bij wiskunde een meisje tegenkwam dat zo ongeveer in elkaar kromp als je hallo tegen dr zei, realiseerde ik me dat anderen ook verlegen waren.quote:
Iedereen waar je contact mee legt is precies hetzelfde als jou. Iedereen is op een manier wel verlegen om voor het eerst contact te leggen met een ander persoon. Als je niet probeert om contact te leggen met mensen zal het ook niet gebeuren en kan je dus ook niet falen. Lekker makkelijk, maar dat is niet wat je wilt. Je wilt gewoon met mensen om kunnen gaan. Doe dit dan ook gewoon.
Neuroticisme is wel degelijk erfelijk. Maar zoals bij alles is er ook een nurture component. Zo niet dan zou het onveranderbaar zijn en dan heeft het geen zin om TS aan te moedigen door te zetten.quote:
[..]
Ik weet niet zozeer of het genen zijn, ik ben zelf meer een nurture-persoon wat dit betreft, maargoed, dat is weer een hele andere discussie
Bedankt man! Het is nu bijna drie maanden later en al is lang niet alles gegaan zoals ik gehoopt had kan ik er toch met een erg goed gevoel op terug kijken. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en sommigen beter leren kennen. Wat blijken veel mensen toch ongelooflijk aardig te zijn en zichtbaar de poging om actiever/socialer te worden te waarderen. Tenminste, dat denk ik te zien in hun gedrag naar mij toe. Ik heb niemand verteld over mijn streven om socialer/actiever te worden, maar waarschijnlijk valt het wel op.quote:
[..]
Zeer herkenbaar. Ik weet eigenlijk niet wat voor advies ik moet geven. Blijf de periodes dat het minder gaat gewoon uitzitten, probeer, als je voor lul staat of je kut voelt het te relativeren.
Wat voor mezelf ook werkt is om een beetje patronen te herkennen. Als ik laat opsta, niet naar college ga, mijn haar niet doe, veel porno kijk etc. wordt ik daar erg suf van. Toch heb ik dit niet echt opgemerkt (maar dat is ook een beetje omdat ik dit bijna altijd deed, en dus niet echt het verschil kon merken
Nu probeer ik dat wat meer te voorkomen (ik moet zeggen dat ik niet zeker weet of het daardoor komt, er zijn nog wat andere veranderingen in mijn leven ik ben bijvoorbeeld op kamers, ben begonnen met een tweede studie die ik nu tegelijk met mijn eerste volg, ik ben een uitwisseling naar Amerika aan het plannen), en ik voel me stukken beter.
Ten derde: wat mij heel erg helpt, is actief zijn. Als je actief bent (een baantje hebt, op kamers gaan helpt ook) kom je soms in gekke situaties terecht, wat je ook weer kan helpen om te relativeren. Verder heb je meer het gevoel dat je grip hebt op je leven, en als je bijvoorbeeld iets plant in de toekomst, heb je ook iets om voor te leven als het ware. Maar ook dingen als bij een sport/studie/studenten-vereniging gaan helpen hierbij. Volgens mij wordt je er echt sociaal gezien sterker van als je bij een groep gaat waarbij je nog niemand kent.
Anyway, misschien is dit niet mijn best gestructureerde tekst ooit, maargoed, you get the picture. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Een sociaal wonder zal ik nooit kunnen worden, maar ach, dat hoeft ook niet. Nu nog de positieve ervaringen van de laatste drie maanden gebruiken als motivatie om het door te zetten. Binnenkort is er een feest en iemand vroeg me of ik er ook heen ging. Ook al ben ik nog steeds bang wil ik er gewoon heen gaan. Damn it, ik ga het gewoon doen en het gaat lukken!
Ik ga binnenkort een assertiviteitstraining volgen in de hoop dat mijn zelfvertrouwen ook wat omhoog gekrikt gaat worden en dus sociaal sterker word.
Baas Paneawa. Dat dacht ik aan het eind van dit topic.
A man said to the universe: 'Sir, I exist.'
'However', replied the universe. 'This fact has not created in me a sense of obligation.'
'However', replied the universe. 'This fact has not created in me a sense of obligation.'
Dat is zeker de goede instelling.quote:
[..]
Bedankt man! Het is nu bijna drie maanden later en al is lang niet alles gegaan zoals ik gehoopt had kan ik er toch met een erg goed gevoel op terug kijken. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en sommigen beter leren kennen. Wat blijken veel mensen toch ongelooflijk aardig te zijn en zichtbaar de poging om actiever/socialer te worden te waarderen. Tenminste, dat denk ik te zien in hun gedrag naar mij toe. Ik heb niemand verteld over mijn streven om socialer/actiever te worden, maar waarschijnlijk valt het wel op.
Een sociaal wonder zal ik nooit kunnen worden, maar ach, dat hoeft ook niet. Nu nog de positieve ervaringen van de laatste drie maanden gebruiken als motivatie om het door te zetten. Binnenkort is er een feest en iemand vroeg me of ik er ook heen ging. Ook al ben ik nog steeds bang wil ik er gewoon heen gaan. Damn it, ik ga het gewoon doen en het gaat lukken!
Ken je de film Yes man (2008) met Jim Carrey? Daarin wordt hij gedwongen om op elke uitnodiging Ja te zeggen. Natuurlijk draait de film daarin lekker extreem door, maar deze instelling heb ik mij ook eigen gemaakt.
Op elke uitnodiging en elke activiteit die ik kan doen, zeg ik 'Ja'. Je weet namelijk maar nooit of het er gezellig wordt en het is altijd weer een kans om je sociale vaardigheden verder te oefenen.
Oftewel bij twijfel altijd 'Ja' zeggen.
Ik zal hem eens gaan kijken. Ter verduidelijking moet ik wel zeggen dat het geen echte uitnodiging was. Het ging als volgt: "Ik denk dat ik je nog wel zie. Kom je woensdag naar het feest?"quote:
[..]
Dat is zeker de goede instelling.
Ken je de film Yes man (2008) met Jim Carrey? Daarin wordt hij gedwongen om op elke uitnodiging Ja te zeggen. Natuurlijk draait de film daarin lekker extreem door, maar deze instelling heb ik mij ook eigen gemaakt.
Op elke uitnodiging en elke activiteit die ik kan doen, zeg ik 'Ja'. Je weet namelijk maar nooit of het er gezellig wordt en het is altijd weer een kans om je sociale vaardigheden verder te oefenen.
Oftewel bij twijfel altijd 'Ja' zeggen.
Het is een feest van de studie dus in principe ken ik genoeg mensen daar. Ach, ik zie wel hoe het loopt. Ik heb mezelf verplicht om te gaan dus ik ga er maar het beste van maken. Achteraf blijkt het vaak toch een stuk leuker te zijn dan je had verwacht
[ Bericht 1% gewijzigd door Panaewa op 19-02-2013 21:23:56 ]
Hulde.quote:
[..]
Bedankt man! Het is nu bijna drie maanden later en al is lang niet alles gegaan zoals ik gehoopt had kan ik er toch met een erg goed gevoel op terug kijken. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en sommigen beter leren kennen. Wat blijken veel mensen toch ongelooflijk aardig te zijn en zichtbaar de poging om actiever/socialer te worden te waarderen. Tenminste, dat denk ik te zien in hun gedrag naar mij toe. Ik heb niemand verteld over mijn streven om socialer/actiever te worden, maar waarschijnlijk valt het wel op.
Een sociaal wonder zal ik nooit kunnen worden, maar ach, dat hoeft ook niet. Nu nog de positieve ervaringen van de laatste drie maanden gebruiken als motivatie om het door te zetten. Binnenkort is er een feest en iemand vroeg me of ik er ook heen ging. Ook al ben ik nog steeds bang wil ik er gewoon heen gaan. Damn it, ik ga het gewoon doen en het gaat lukken!
www.kiva.org. Steun ondernemers in ontwikkelingslanden.
Ik ben uiteindelijk gegaan. Ik kan helaas niet zeggen dat het een groot succes was, maar ik ben in elk geval gegaan! Het positieve is dat ik een super leuke vrouw weer een stuk beter heb leren kennen. Een jaar geleden had ik me niet voor kunnen stellen dat ik op zo'n vrije manier met een leuke vrouw zou kunnen communiceren. Dat ga ik dus maar onthouden, de rest vergeet ik maar voor het gemak. Zoiets zorgt er toch voor dat je blij bent dat je bent gegaan.
Ik ga weer stoppen met zielig doen hier. Het komt allemaal wel goed
[ Bericht 9% gewijzigd door Panaewa op 21-02-2013 12:08:41 ]
Ik ga weer stoppen met zielig doen hier. Het komt allemaal wel goed
[ Bericht 9% gewijzigd door Panaewa op 21-02-2013 12:08:41 ]
Ik kon het toch niet laten om nog eenmaal te reageren. Maar uiteindelijk wordt je dan ook nog verliefd op de vrouw die je op dat feest weer tegen bent gekomen. En dan blijkt ze jou ook leuk te vinden 
En dat terwijl ik er zo tegenop zag! Echt super super bedankt allemaal! Het heeft allemaal echt geholpen!! Zonder jullie was mij dit misschien nooit gelukt, ik ben jullie echt eeuwig dankbaar! Super bedankt!
[ Bericht 0% gewijzigd door Panaewa op 01-03-2013 02:30:55 ]
En dat terwijl ik er zo tegenop zag! Echt super super bedankt allemaal! Het heeft allemaal echt geholpen!! Zonder jullie was mij dit misschien nooit gelukt, ik ben jullie echt eeuwig dankbaar! Super bedankt!
[ Bericht 0% gewijzigd door Panaewa op 01-03-2013 02:30:55 ]
Ik vind het hartstikke mooi om te lezen dat het toch leuk voor je heeft uitgepakt
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Haha, dat doet me wel heel erg denken aan die film:quote:
Ik kon het toch niet laten om nog eenmaal te reageren. Maar uiteindelijk wordt je dan ook nog verliefd op de vrouw die je op dat feest weer tegen bent gekomen. En dan blijkt ze jou ook leuk te vinden
En dat terwijl ik er zo tegenop zag! Echt super super bedankt allemaal! Het heeft allemaal echt geholpen!! Zonder jullie was mij dit misschien nooit gelukt, ik ben jullie echt eeuwig dankbaar! Super bedankt!
Daarin doet die hoofdpersoon ook iets wat hij normaal niet zou doen, wat een beetje tegenvalt maar waarbij hij ook de vrouw ontmoet op wie hij verliefd wordtquote:
[..]
Dat is zeker de goede instelling.
Ken je de film Yes man (2008) met Jim Carrey? Daarin wordt hij gedwongen om op elke uitnodiging Ja te zeggen. Natuurlijk draait de film daarin lekker extreem door, maar deze instelling heb ik mij ook eigen gemaakt.
Op elke uitnodiging en elke activiteit die ik kan doen, zeg ik 'Ja'. Je weet namelijk maar nooit of het er gezellig wordt en het is altijd weer een kans om je sociale vaardigheden verder te oefenen.
Oftewel bij twijfel altijd 'Ja' zeggen.
Ik kan beter dit topic omhoog kicken dan weer een nieuwe openen. Het gaat allemaal prima met me, en langzaam maar zeker worden mijn sociale skills ook steeds beter. Stuk actiever geworden en zet me nu ook in voor andere zaken. Al is het met de vrouw/meid hierboven helaas niks geworden. Maar verder gaat het allemaal dus heel goed! Ik weet dat ik introvert ben maar ik begin steeds beter het evenwicht tussen de rust die ik nodig heb en sociale interacties te vinden.
Maar ik zit nu toch weer met een moment waar ik echt niet weet hoe ik moet handelen. Ik wordt niet erg vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeesten en wanneer ik wel uitgenodigd wordt had ik vaak de gewoonte om niet te gaan. Het waren meestal ook niet meer dan 'kennissen', mijn paar vrienden geven eigenlijk nooit een feest. Voor volgende week ben ik echter weer eens uitgenodigd en ik ben van plan om nu wél te gaan. Persoon in kwestie ken ik goed, net als de mensen die ook gaan.
Maar wordt je verwacht een cadeau te geven? Zo ja, wat voor type cadeaus? Het zijn stomme vragen, maar ik weet het gewoon echt niet en ik weet niet of het vreemd is om mensen die ook gaan te vragen wat ze doen. In de uitnodiging stond simpelweg dat hij woensdag jarig is en dat er na 18:00 bier klaar stond bij hem. Vorig jaar waren er 16 mensen uitgenodigd, dus het zal nu wel weer zoiets zijn.
Schaam me dat ik dit moet vragen, maar ik weet gewoon echt niet wat de gewoonte is omdat ik het eigenlijk niet meer heb meegemaakt sinds de basisschool. En dat klinkt waarschijnlijk triester dan het daadwerkelijk is.
Maar ik zit nu toch weer met een moment waar ik echt niet weet hoe ik moet handelen. Ik wordt niet erg vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeesten en wanneer ik wel uitgenodigd wordt had ik vaak de gewoonte om niet te gaan. Het waren meestal ook niet meer dan 'kennissen', mijn paar vrienden geven eigenlijk nooit een feest. Voor volgende week ben ik echter weer eens uitgenodigd en ik ben van plan om nu wél te gaan. Persoon in kwestie ken ik goed, net als de mensen die ook gaan.
Maar wordt je verwacht een cadeau te geven? Zo ja, wat voor type cadeaus? Het zijn stomme vragen, maar ik weet het gewoon echt niet en ik weet niet of het vreemd is om mensen die ook gaan te vragen wat ze doen. In de uitnodiging stond simpelweg dat hij woensdag jarig is en dat er na 18:00 bier klaar stond bij hem. Vorig jaar waren er 16 mensen uitgenodigd, dus het zal nu wel weer zoiets zijn.
Schaam me dat ik dit moet vragen, maar ik weet gewoon echt niet wat de gewoonte is omdat ik het eigenlijk niet meer heb meegemaakt sinds de basisschool. En dat klinkt waarschijnlijk triester dan het daadwerkelijk is.
Hey,
Ik heb net het verhaal gelezen.
En ik denk dat ik wel iets weet wat je kan helpen.
Ik was vroeger ook sociaal niet handig.
Op gegeven moment was ik het zat en wilde ik hier echt iets aan doen.
Sociaal handig zijn zit voor een deel gewoon in je maar het mooie is dat het gewoon te leren valt.
Google eens, er zijn verschillende boeken die je hier heel goed mee kunnen helpen.
Stuur me anders even een DM als je wat titels wil.
Groeten en veel succes
Ik heb net het verhaal gelezen.
En ik denk dat ik wel iets weet wat je kan helpen.
Ik was vroeger ook sociaal niet handig.
Op gegeven moment was ik het zat en wilde ik hier echt iets aan doen.
Sociaal handig zijn zit voor een deel gewoon in je maar het mooie is dat het gewoon te leren valt.
Google eens, er zijn verschillende boeken die je hier heel goed mee kunnen helpen.
Stuur me anders even een DM als je wat titels wil.
Groeten en veel succes
Het is wel vrij normaal om een cadeau te geven ja. Gelukkig zijn de meeste mensen inspiratieloos dus het is wel normaal om gewoon een kaartje met geld te geven. Of haal een cadeauverpakking bier/sterke drank bij de Gall&Gall.
Ik vind geld of drank altijd wel ontzettend saai dus als ik jou was zou ik eens naar zo´n winkel gaan waar ze van die grappige cadeautjes hebben.quote:
Ik kan beter dit topic omhoog kicken dan weer een nieuwe openen. Het gaat allemaal prima met me, en langzaam maar zeker worden mijn sociale skills ook steeds beter. Stuk actiever geworden en zet me nu ook in voor andere zaken. Al is het met de vrouw/meid hierboven helaas niks geworden. Maar verder gaat het allemaal dus heel goed! Ik weet dat ik introvert ben maar ik begin steeds beter het evenwicht tussen de rust die ik nodig heb en sociale interacties te vinden.
Maar ik zit nu toch weer met een moment waar ik echt niet weet hoe ik moet handelen. Ik wordt niet erg vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeesten en wanneer ik wel uitgenodigd wordt had ik vaak de gewoonte om niet te gaan. Het waren meestal ook niet meer dan 'kennissen', mijn paar vrienden geven eigenlijk nooit een feest. Voor volgende week ben ik echter weer eens uitgenodigd en ik ben van plan om nu wél te gaan. Persoon in kwestie ken ik goed, net als de mensen die ook gaan.
Maar wordt je verwacht een cadeau te geven? Zo ja, wat voor type cadeaus? Het zijn stomme vragen, maar ik weet het gewoon echt niet en ik weet niet of het vreemd is om mensen die ook gaan te vragen wat ze doen. In de uitnodiging stond simpelweg dat hij woensdag jarig is en dat er na 18:00 bier klaar stond bij hem. Vorig jaar waren er 16 mensen uitgenodigd, dus het zal nu wel weer zoiets zijn.
Schaam me dat ik dit moet vragen, maar ik weet gewoon echt niet wat de gewoonte is omdat ik het eigenlijk niet meer heb meegemaakt sinds de basisschool. En dat klinkt waarschijnlijk triester dan het daadwerkelijk is.
Meestal is daar genoeg te vinden. Koop iets waar je echt om kan lachen dat is veel leuker dan geld.
Ik had laatst een feestje van een vriendin die 18 werd en we hebben toch goed gelachen toen ik en een vriend met een sm zweep en handboeien aan kwamen zetten. We hebben de hele avond lol gehad.
Probeer eens iets geks.
quote:
Ik kon het toch niet laten om nog eenmaal te reageren. Maar uiteindelijk wordt je dan ook nog verliefd op de vrouw die je op dat feest weer tegen bent gekomen. En dan blijkt ze jou ook leuk te vinden
En dat terwijl ik er zo tegenop zag! Echt super super bedankt allemaal! Het heeft allemaal echt geholpen!! Zonder jullie was mij dit misschien nooit gelukt, ik ben jullie echt eeuwig dankbaar! Super bedankt!
ik hou van jou schat
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
Ja, meestal geef je dan wel een klein cadeautje. Gewoon iets van drank of iets sufs/lolligs zoals katerpillen oid.quote:
Ik kan beter dit topic omhoog kicken dan weer een nieuwe openen. Het gaat allemaal prima met me, en langzaam maar zeker worden mijn sociale skills ook steeds beter. Stuk actiever geworden en zet me nu ook in voor andere zaken. Al is het met de vrouw/meid hierboven helaas niks geworden. Maar verder gaat het allemaal dus heel goed! Ik weet dat ik introvert ben maar ik begin steeds beter het evenwicht tussen de rust die ik nodig heb en sociale interacties te vinden.
Maar ik zit nu toch weer met een moment waar ik echt niet weet hoe ik moet handelen. Ik wordt niet erg vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeesten en wanneer ik wel uitgenodigd wordt had ik vaak de gewoonte om niet te gaan. Het waren meestal ook niet meer dan 'kennissen', mijn paar vrienden geven eigenlijk nooit een feest. Voor volgende week ben ik echter weer eens uitgenodigd en ik ben van plan om nu wél te gaan. Persoon in kwestie ken ik goed, net als de mensen die ook gaan.
Maar wordt je verwacht een cadeau te geven? Zo ja, wat voor type cadeaus? Het zijn stomme vragen, maar ik weet het gewoon echt niet en ik weet niet of het vreemd is om mensen die ook gaan te vragen wat ze doen. In de uitnodiging stond simpelweg dat hij woensdag jarig is en dat er na 18:00 bier klaar stond bij hem. Vorig jaar waren er 16 mensen uitgenodigd, dus het zal nu wel weer zoiets zijn.
Schaam me dat ik dit moet vragen, maar ik weet gewoon echt niet wat de gewoonte is omdat ik het eigenlijk niet meer heb meegemaakt sinds de basisschool. En dat klinkt waarschijnlijk triester dan het daadwerkelijk is.
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
vraag die persoon wat hij lekker vindt qua drank en koop er een fles van
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Wat is precies het probleem? Je hebt zelf een helder beeld van je problemen, maar ook van de oplossingen. Het gaat toch de goede kant op zo? Dat je af en toe twijfels/angst hebt lijkt me niet meer dan logisch.
Klopt, het gaat prima. Ik had OP geschreven in een periode welke behoorlijk heftig voor me was. Mede daardoor zag ik op dat moment alles negatief terwijl ik ervoor en erna juist voornamelijk het positieve zag. De reacties hier hebben me zeker geholpen om juist tijdens dat zware moment extra te investeren in sociale contacten. Als je alles apart bekijkt was/is dat zeker niet altijd even succesvol, maar er is wel weer een duidelijke positieve trend zichtbaar. Die was er trouwens al zoals ik vermeld had in de OP, maar hij is nog wat steiler geworden.quote:
Wat is precies het probleem? Je hebt zelf een helder beeld van je problemen, maar ook van de oplossingen. Het gaat toch de goede kant op zo? Dat je af en toe twijfels/angst hebt lijkt me niet meer dan logisch.
Mijn laatste vraag staat er verder los van, dat is gewoon onzekerheid in combinatie met onwetendheid door mijn beperkte ervaringen op dat vlak. Ik vond het onzin om hiervoor een nieuw topic te openen, kan net zo goed hier.
quote:
Bedankt voor de tips, ik zal binnenkort dan maar eens gaan shoppen
Dit zou ook mijn suggestie zijn.quote:
Of haal een cadeauverpakking bier/sterke drank bij de Gall&Gall.
Mijn laatste cadeau voor een verjaardag was trouwens een zak M&M's (+ een Pathe film cadeaubon)
wat een herkenbaar verhaal! het niet jezelf durven/kunnen zijn in gezelschap. zo graag WILLEN: dichterbij anderen komen, liefde vinden, verbinding... en tegelijkertijd beseffen dat je, van dat wat je wil, (zo ver nog) afstaat, boos daarom worden... (nou ja, ik eerder verdrietig, maar toch...)quote:
ik denk dat het mijzelf kunnen zijn bij anderen de belangrijkste schakel is die ik mis in het opbouwen van contacten. en dat is dan ook waar ik mij het meest op richt. niet zozeer op contact, maar op mijzelf zijn. 'wat vind ik er eigenlijk van dat ik hier nu ben, heb ik het naar mijn zin? met wie zou ik willen praten, hoe ga ik dat doen? vind ik het interessant wat iemand tegen mij zegt? kan ik het gesprek wat omgooien? last van mijn rug! ik rek me ff lekker uit!'
ik merk dat ik steeds beter word in het 'mijzelf zijn' en dat geeft mij een gevoel van tevredenheid, in plaats van de frustratie die het richten op 'het eindpunt' me geeft. ik besef immers dat ik op weg ben en op de goede weg zit...
bovendien reageren mensen veel makkelijker op mij: 'he, heb je last van je rug? lange dag gehad?' en dat is weer fijn voor de sociale contacten. andersom probeer ik ook op anderen te reageren
Ik herken mezelf heel erg in dit verhaal. Het is in de maatschappij zo dat mensen geacht worden heel sociaal te zijn, maar dit hoeft helemaal niet! Ik kan wel letterlijk lezen dat jij behoefte hebt aan sociale contacten, maar tussen de regels door lees ik dat jij dat diep vanbinnen niet hebt en je jezelf ertoe moet zetten m.b.h. allerlei rare planningen over wat je gaat zeggen (en ik herken mezelf hier ook in, ik heb namelijk dezelfde planningen gemaakt en soms zelfs uitgewerkt en opgeschreven 
. Ik heb mezelf ook bepaalde dingen voorgenomen, net als jij.
En toen, ineens, heel raar, besefte ik me iets: ik heb mezelf nooit geaccepteerd. Ik heb nooit echt behoefte gehad aan sociale contacten, ik ben niet eens sociaal. Mijn zogenaamde behoefte aan sociale contacten, die ik mezelf altijd heb aangepraat, kwam voort uit een soort van drang om te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen op sociaal gebied. En dat betekent eigenlijk dat je niet genoeg gevoel voor eigenwaarde hebt om te accepteren dat je geen sociaal iemand bent en dit ook nooit zult zijn. Het betekent dat je niet genoeg eigenwaarde hebt om wat jij denkt boven wat de maatschappij van jou zal denken te plaatsen. Het heeft allemaal met eigenwaarde te maken.
Ik hoop dat je beseft dat je altijd enorm veel energie hebt gestoken in voldoen aan andermans verwachtingen. Jij zult nooit, maar dan ook nooit, een sociaal persoon zijn. Je bent er al je hele basisschooltijd en een deel van je uni-tijd mee bezig geweest en je bent nog steeds geen sociaal persoon. Conclusie: je zult het nooit worden ook, het zit niet in je, het is niet een van je eigenschappen, het zit gewoon niet in jouw bouwpakket! En het enige wat jij nu doet is al jouw energie stoppen in iets onmogelijks. Je leven gaat heel miserabel worden als jij jezelf niet leert te accepteren, want daar gaat dit allemaal over: zelfacceptatie. En gevoel voor eigenwaarde.
En trouwens: als je jezelf accepteert, zullen andere mensen je daar om respecteren. Dus eigenlijk zou je zelfs meer sociale contacten kunnen krijgen als je accepteert dat je geen sociaal persoon bent.
. Ik heb mezelf ook bepaalde dingen voorgenomen, net als jij. En toen, ineens, heel raar, besefte ik me iets: ik heb mezelf nooit geaccepteerd. Ik heb nooit echt behoefte gehad aan sociale contacten, ik ben niet eens sociaal. Mijn zogenaamde behoefte aan sociale contacten, die ik mezelf altijd heb aangepraat, kwam voort uit een soort van drang om te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen op sociaal gebied. En dat betekent eigenlijk dat je niet genoeg gevoel voor eigenwaarde hebt om te accepteren dat je geen sociaal iemand bent en dit ook nooit zult zijn. Het betekent dat je niet genoeg eigenwaarde hebt om wat jij denkt boven wat de maatschappij van jou zal denken te plaatsen. Het heeft allemaal met eigenwaarde te maken.
Ik hoop dat je beseft dat je altijd enorm veel energie hebt gestoken in voldoen aan andermans verwachtingen. Jij zult nooit, maar dan ook nooit, een sociaal persoon zijn. Je bent er al je hele basisschooltijd en een deel van je uni-tijd mee bezig geweest en je bent nog steeds geen sociaal persoon. Conclusie: je zult het nooit worden ook, het zit niet in je, het is niet een van je eigenschappen, het zit gewoon niet in jouw bouwpakket! En het enige wat jij nu doet is al jouw energie stoppen in iets onmogelijks. Je leven gaat heel miserabel worden als jij jezelf niet leert te accepteren, want daar gaat dit allemaal over: zelfacceptatie. En gevoel voor eigenwaarde.
En trouwens: als je jezelf accepteert, zullen andere mensen je daar om respecteren. Dus eigenlijk zou je zelfs meer sociale contacten kunnen krijgen als je accepteert dat je geen sociaal persoon bent.
Ik vind mensen die een beetje raar of anders zijn meestal het leukst
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
Nounou. Ik vind het grotendeels waar maar ook wel een beetje pessimistischquote:
Ik herken mezelf heel erg in dit verhaal. Het is in de maatschappij zo dat mensen geacht worden heel sociaal te zijn, maar dit hoeft helemaal niet! Ik kan wel letterlijk lezen dat jij behoefte hebt aan sociale contacten, maar tussen de regels door lees ik dat jij dat diep vanbinnen niet hebt en je jezelf ertoe moet zetten m.b.h. allerlei rare planningen over wat je gaat zeggen (en ik herken mezelf hier ook in, ik heb namelijk dezelfde planningen gemaakt en soms zelfs uitgewerkt en opgeschreven
En toen, ineens, heel raar, besefte ik me iets: ik heb mezelf nooit geaccepteerd. Ik heb nooit echt behoefte gehad aan sociale contacten, ik ben niet eens sociaal. Mijn zogenaamde behoefte aan sociale contacten, die ik mezelf altijd heb aangepraat, kwam voort uit een soort van drang om te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen op sociaal gebied. En dat betekent eigenlijk dat je niet genoeg gevoel voor eigenwaarde hebt om te accepteren dat je geen sociaal iemand bent en dit ook nooit zult zijn. Het betekent dat je niet genoeg eigenwaarde hebt om wat jij denkt boven wat de maatschappij van jou zal denken te plaatsen. Het heeft allemaal met eigenwaarde te maken.
Ik hoop dat je beseft dat je altijd enorm veel energie hebt gestoken in voldoen aan andermans verwachtingen. Jij zult nooit, maar dan ook nooit, een sociaal persoon zijn. Je bent er al je hele basisschooltijd en een deel van je uni-tijd mee bezig geweest en je bent nog steeds geen sociaal persoon. Conclusie: je zult het nooit worden ook, het zit niet in je, het is niet een van je eigenschappen, het zit gewoon niet in jouw bouwpakket! En het enige wat jij nu doet is al jouw energie stoppen in iets onmogelijks. Je leven gaat heel miserabel worden als jij jezelf niet leert te accepteren, want daar gaat dit allemaal over: zelfacceptatie. En gevoel voor eigenwaarde.
En trouwens: als je jezelf accepteert, zullen andere mensen je daar om respecteren. Dus eigenlijk zou je zelfs meer sociale contacten kunnen krijgen als je accepteert dat je geen sociaal persoon bent.
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
Ik spreek uit eigen ervaring. Hij is gewoon niet sociaal en hij moet trots zijn op het feit dat hij een beetje anders is, want nu ik mezelf geaccepteerd heb, voel ik me stukken beter.quote:
[..]
Nounou. Ik vind het grotendeels waar maar ook wel een beetje pessimistisch
Bedankt voor je post en ik heb hier even over nagedacht. Wil ik wel sociaal zijn? Moet ik mezelf gewoon niet accepteren zoals ik nu ben? Ik heb inderdaad geen behoefte aan veel sociaal contact, maar ik heb het wel nodig. De mooiste periode in mijn leven waren een paar weken waarin ik overdag bijna niks hoefde te zeggen en kon genieten van de prachtige flora en fauna om 's avonds aan het kampvuur te zitten met kleurrijke en interessante personen.
Sociale skills zijn mijn inziens zeer belangrijk in het leven, óók om te kunnen leven zoals ik prettig vind. Het maakt het allemaal gewoon een stuk makkelijker. Indien ik me niet had verbeterd ten opzichte van ongeveer 6 jaar geleden had ik mijn leven nooit zo kunnen inrichten als ik nu doe, En ik vind de huidige situatie een heel stuk prettiger. Indien ik nog de persoon was van 6 jaar geleden had ik nooit die prachtige paar weken zo kunnen ervaren:
1): Aanbod om mee te gaan had ik dan nooit gekregen
2): Ik had nooit een normale conversatie kunnen hebben met die interessante mensen bij het kampvuur
Het is inderdaad de vraag hoe ver ik me nog kan trainen op dit vlak. Ik ben me ervan bewust dat ik nooit een erg sociaal persoon kan worden, maar ik geloof zelf dat ik mijn grens nog niet bereikt hebt. Je hebt inderdaad gelijk dat het heel erg veel energie kost. Ik moet bijvoorbeeld de dag van te voren gaan plannen met wie en waarover ik wil gaan praten. Ik maak nu zelfs een Excel bestand waarin ik verschillende interesses en activiteiten van mensen die ik net ontmoet heb bij houd. Dit helpt me in het begin echt om een gesprek met hun aan te gaan, na een paar weken/maanden gaat het natuurlijker en kan die persoon uit de lijst. Ik zit me meer van dit soort trucjes eigen te maken om me beter en in meer situaties te kunnen handhaven. Ik ben niet autistisch, maar op dit vlak helpt het me echt. Oh, en zelfs met deze maatregelen gedraag ik me nog soms stom, door geen gesprek met iemand aan te gaan met iemand die ik onverwacht tegen kwam terwijl ik dat eigenlijk wel had moeten doen. Indien ik dit niet doe zal ik bijna niemand leren kennen en zal ik een tekort hebben aan sociale contacten, zelfs al heb ik niet veel sociale contacten nodig. Daarnaast is het ook zeer nuttig in je carrière, ik heb op dat vlak bepaalde dromen waarvoor sociale skills toch zeker noodzakelijk zijn.
Ik ben trots op mezelf, ik vind mezelf een goed persoon. Ik heb ook eigenschappen die heel veel mensen niet hebben. Dit was ik op het moment dat ik het topic opende niet, maar dat had met een bepaalde persoonlijke gebeurtenis te maken. Ik nam het mezelf kwalijk dat een van mijn beste vrienden zelfmoord had gepleegd. Ik was de laatste keer dat ik hem zag geen gesprek met hem aangegaan omdat ik dacht dat hij niet gestoord wou worden omdat hij aan het leren was. Ik dacht achteraf dat hij misschien dacht dat ik hem niet zag staan en dit een van de laatste druppels was geweest welke hebben geleidt tot zijn beslissing. Hij was zelf een persoon die dit soort kleine dingen zich heel erg kon aantrekken. Oftewel, dat mijn 'sociaal onhandig zijn' mede verantwoordelijk was voor zijn overlijden. Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op. Daarnaast had ik door zijn overlijden ineens wel heel weinig vrienden en dit samen was de reden waarom ik toen dit topic geopend had uit frustratie.
Misschien kan ik in theorie ook gelukkig zijn wanneer ik accepteer dat ik niet sociaal ben en nooit zal worden. Dat zou me inderdaad veel energie besparen. Ik had ook kunnen accepteren dat ik nooit iets zou kunnen leren. Dan was ik misschien ook gelukkig geweest zonder moeite te hoeven doen op de middelbare en universiteit. De mensheid had ook kunnen besluiten dat al die machines maar zinloos zijn en dat we net zo goed gelukkig zijn in een grot.
Maar ik kan dat gewoon niet accepteren, ook al is dat misschien het beste. Vooral omdat ik het gevoel heb dat de energie die ik investeer wel iets oplevert en het mijn kwaliteit van het leven verbetert. Het kan ook zijn dat dit verhaal helemaal nergens op slaat, maar dit heb ik mezelf altijd wijsgemaakt. Mochten er dingen instaan die nergens op slaan zou ik het graag horen omdat ik dat zelf niet meer kan zien.
[ Bericht 0% gewijzigd door Panaewa op 26-06-2013 00:21:13 ]
Sociale skills zijn mijn inziens zeer belangrijk in het leven, óók om te kunnen leven zoals ik prettig vind. Het maakt het allemaal gewoon een stuk makkelijker. Indien ik me niet had verbeterd ten opzichte van ongeveer 6 jaar geleden had ik mijn leven nooit zo kunnen inrichten als ik nu doe, En ik vind de huidige situatie een heel stuk prettiger. Indien ik nog de persoon was van 6 jaar geleden had ik nooit die prachtige paar weken zo kunnen ervaren:
1): Aanbod om mee te gaan had ik dan nooit gekregen
2): Ik had nooit een normale conversatie kunnen hebben met die interessante mensen bij het kampvuur
Het is inderdaad de vraag hoe ver ik me nog kan trainen op dit vlak. Ik ben me ervan bewust dat ik nooit een erg sociaal persoon kan worden, maar ik geloof zelf dat ik mijn grens nog niet bereikt hebt. Je hebt inderdaad gelijk dat het heel erg veel energie kost. Ik moet bijvoorbeeld de dag van te voren gaan plannen met wie en waarover ik wil gaan praten. Ik maak nu zelfs een Excel bestand waarin ik verschillende interesses en activiteiten van mensen die ik net ontmoet heb bij houd. Dit helpt me in het begin echt om een gesprek met hun aan te gaan, na een paar weken/maanden gaat het natuurlijker en kan die persoon uit de lijst. Ik zit me meer van dit soort trucjes eigen te maken om me beter en in meer situaties te kunnen handhaven. Ik ben niet autistisch, maar op dit vlak helpt het me echt. Oh, en zelfs met deze maatregelen gedraag ik me nog soms stom, door geen gesprek met iemand aan te gaan met iemand die ik onverwacht tegen kwam terwijl ik dat eigenlijk wel had moeten doen. Indien ik dit niet doe zal ik bijna niemand leren kennen en zal ik een tekort hebben aan sociale contacten, zelfs al heb ik niet veel sociale contacten nodig. Daarnaast is het ook zeer nuttig in je carrière, ik heb op dat vlak bepaalde dromen waarvoor sociale skills toch zeker noodzakelijk zijn.
Ik ben trots op mezelf, ik vind mezelf een goed persoon. Ik heb ook eigenschappen die heel veel mensen niet hebben. Dit was ik op het moment dat ik het topic opende niet, maar dat had met een bepaalde persoonlijke gebeurtenis te maken. Ik nam het mezelf kwalijk dat een van mijn beste vrienden zelfmoord had gepleegd. Ik was de laatste keer dat ik hem zag geen gesprek met hem aangegaan omdat ik dacht dat hij niet gestoord wou worden omdat hij aan het leren was. Ik dacht achteraf dat hij misschien dacht dat ik hem niet zag staan en dit een van de laatste druppels was geweest welke hebben geleidt tot zijn beslissing. Hij was zelf een persoon die dit soort kleine dingen zich heel erg kon aantrekken. Oftewel, dat mijn 'sociaal onhandig zijn' mede verantwoordelijk was voor zijn overlijden. Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op. Daarnaast had ik door zijn overlijden ineens wel heel weinig vrienden en dit samen was de reden waarom ik toen dit topic geopend had uit frustratie.
Misschien kan ik in theorie ook gelukkig zijn wanneer ik accepteer dat ik niet sociaal ben en nooit zal worden. Dat zou me inderdaad veel energie besparen. Ik had ook kunnen accepteren dat ik nooit iets zou kunnen leren. Dan was ik misschien ook gelukkig geweest zonder moeite te hoeven doen op de middelbare en universiteit. De mensheid had ook kunnen besluiten dat al die machines maar zinloos zijn en dat we net zo goed gelukkig zijn in een grot.
Maar ik kan dat gewoon niet accepteren, ook al is dat misschien het beste. Vooral omdat ik het gevoel heb dat de energie die ik investeer wel iets oplevert en het mijn kwaliteit van het leven verbetert. Het kan ook zijn dat dit verhaal helemaal nergens op slaat, maar dit heb ik mezelf altijd wijsgemaakt. Mochten er dingen instaan die nergens op slaan zou ik het graag horen omdat ik dat zelf niet meer kan zien.
[ Bericht 0% gewijzigd door Panaewa op 26-06-2013 00:21:13 ]
TS is een wijze man. Deels accepteren dat je niet de allersociaalste zal zijn, maar ook niet in een hoekje gaan zitten omdat je "toch nooit sociaal wordt".
In een Excelbestandje bijhouden wat de interesses zijn van mensen gaat me wel erg ver. Ik denk dat je op die manier onbewust ook nog een beetje geforceerd over kan komen.
Wat misschien wel handig is om je te realiseren, is dat mensen het helemaal niet erg vinden als je vergeten bent wat ze gaan doen in hun vakantie, wanneer ze jarig zijn, of voor welke voetbalclub ze zijn (ik noem maar wat). Als je het gewoon vraagt, dan toon je interesse en dan is het eigenlijk altijd goed. Mensen verwachten echt niet dat je een lijst met al hun gegevens paraat hebt, ook al voelt dat misschien wel zo.
Sowieso kan enige onzekerheid tonen of sociaal genante dingen opnoemen juist heel sociaal overkomen. Je zwaktes tonen komt immers heel sterk over!
In een Excelbestandje bijhouden wat de interesses zijn van mensen gaat me wel erg ver. Ik denk dat je op die manier onbewust ook nog een beetje geforceerd over kan komen.
Wat misschien wel handig is om je te realiseren, is dat mensen het helemaal niet erg vinden als je vergeten bent wat ze gaan doen in hun vakantie, wanneer ze jarig zijn, of voor welke voetbalclub ze zijn (ik noem maar wat). Als je het gewoon vraagt, dan toon je interesse en dan is het eigenlijk altijd goed. Mensen verwachten echt niet dat je een lijst met al hun gegevens paraat hebt, ook al voelt dat misschien wel zo.
Sowieso kan enige onzekerheid tonen of sociaal genante dingen opnoemen juist heel sociaal overkomen. Je zwaktes tonen komt immers heel sterk over!
Waarom kun je niet in vredesnaam een beetje normaal formuleren. Ik heb geen behoefte om om 4 uur 's nachts zo'n lap tekst te lezen
Volgens mij is TS wel degelijk een sociaal mens. Alleen op een ander niveau dan het grootste deel van zijn omgeving.
Ik herken veel van zijn verhaal en krijg wel een klein beetje een idee waar het "probleem" in zou kunnen zitten. Ook ik moet iedere dag veel moeite doen om me (voor mijn gevoel dan) aan te passen aan wat de rest van de wereld van "normale" mensen sociaal vraagt.
Wat Thenxero al zegt, je hoeft geen lijsten bij te houden. De meeste mensen vinden het echt niet raar als je ze voor de 2e keer spreekt je niet meer weet wat hun hobby's allemaal zijn, waar ze werken, waar ze vandaan komen etc etc. Laat me raden, jij zet jouw kennis af tegen wat er allemaal over een onderwerp te weten kan zijn en concludeert dan dat je eigenlijk helemaal niet zoveel weet? En dat je nog beter je best moet doen om het allemaal te weten te komen?
Zelf ben ik waarschijnlijk wat ouder dan de TS, ben zelf 40. Dan heb je iets meer van de wereld gezien en is het iets makkelijker om af en toe gewoon toe te geven dat je geen zin hebt om je constant aan te moeten passen aan de normen en waarden van de rest van de maatschappij.
Ik zei dat ik wel enig vermoeden heb wat een oorzaak zou kunnen zijn voor deze situatie bij TS. Kijk eens op www.mensa.nl . Lees daar eens onder het kopje hoogbegaafdheid de verschillende interviews en de kenmerken. Ik denk dat je wel wat van jezelf terug vindt. En als het je interesseert, doe eens de onlinetest, dan heb je een indicatie of mijn vermoeden klopt.
En voor er nu allerlei misverstanden de wereld in gaan, iemand met hoogbegaafdheid is geen wonderkind die alles weet en kan of een autist. Autisme is een psychiatrische afwijking. Een hoog IQ (de "slimste" 2% van de wereld) kan een zegen zijn maar is veel vaker een beperking in je leven.
Om een voorbeeldje voor de "normale" medemens te schetsen (een IQ van 100 is gemiddeld - de meerderheid heeft een IQ van rond de 100), stel je voor dat je woont in een wereld met alleen verstandelijk gehandicapten (een IQ van onder de 70). De hele wereld is hier op aangepast en jij wordt geacht je net zo te gedragen, anders gedragen wordt niet geaccepteerd. Waarschijnlijk krijg je het alleen al bij het idee al benauwd.
Dat is exact de wereld waar ik in leef. Mijn IQ ligt zo'n 40 punten hoger (144 om precies te zijn). Voor mijn gevoel was ik (zeker in het verleden) niet sociaal en maakte ik hele plannen van "dan en daar ga ik dat en dat zeggen". Verrassing, dat loopt nooit zoals je het van te voren bedenkt Ook ik heb op een goed moment besloten om gewoon naar een feestje te gaan en te zien wat er van komt (als het niets is kun je altijd nog weg). Maar nog veel belangrijker, ik heb inmiddels leren accepteren dat ik anders ben dan de meesten en dat je het gelukkigste leven hebt als je dat accepteert (en de "oorzaak" kent). En via mensa heb ik dus nog een heleboel "lotgenoten" leren kennen (en dat is lekker kan ik je vertellen, met een heel stel in een kroeg oid zijn die allemaal net zo raar zijn als jijzelf ). En ik denk dus dat er redelijk wat overeenkomsten tussen mijn leven en die van TS zijn.
[ Bericht 15% gewijzigd door tante_betje op 27-06-2013 01:54:15 ]
Ik herken veel van zijn verhaal en krijg wel een klein beetje een idee waar het "probleem" in zou kunnen zitten. Ook ik moet iedere dag veel moeite doen om me (voor mijn gevoel dan) aan te passen aan wat de rest van de wereld van "normale" mensen sociaal vraagt.
Wat Thenxero al zegt, je hoeft geen lijsten bij te houden. De meeste mensen vinden het echt niet raar als je ze voor de 2e keer spreekt je niet meer weet wat hun hobby's allemaal zijn, waar ze werken, waar ze vandaan komen etc etc. Laat me raden, jij zet jouw kennis af tegen wat er allemaal over een onderwerp te weten kan zijn en concludeert dan dat je eigenlijk helemaal niet zoveel weet? En dat je nog beter je best moet doen om het allemaal te weten te komen?
Zelf ben ik waarschijnlijk wat ouder dan de TS, ben zelf 40. Dan heb je iets meer van de wereld gezien en is het iets makkelijker om af en toe gewoon toe te geven dat je geen zin hebt om je constant aan te moeten passen aan de normen en waarden van de rest van de maatschappij.
Ik zei dat ik wel enig vermoeden heb wat een oorzaak zou kunnen zijn voor deze situatie bij TS. Kijk eens op www.mensa.nl . Lees daar eens onder het kopje hoogbegaafdheid de verschillende interviews en de kenmerken. Ik denk dat je wel wat van jezelf terug vindt. En als het je interesseert, doe eens de onlinetest, dan heb je een indicatie of mijn vermoeden klopt.
En voor er nu allerlei misverstanden de wereld in gaan, iemand met hoogbegaafdheid is geen wonderkind die alles weet en kan of een autist. Autisme is een psychiatrische afwijking. Een hoog IQ (de "slimste" 2% van de wereld) kan een zegen zijn maar is veel vaker een beperking in je leven.
Om een voorbeeldje voor de "normale" medemens te schetsen (een IQ van 100 is gemiddeld - de meerderheid heeft een IQ van rond de 100), stel je voor dat je woont in een wereld met alleen verstandelijk gehandicapten (een IQ van onder de 70). De hele wereld is hier op aangepast en jij wordt geacht je net zo te gedragen, anders gedragen wordt niet geaccepteerd. Waarschijnlijk krijg je het alleen al bij het idee al benauwd.
Dat is exact de wereld waar ik in leef. Mijn IQ ligt zo'n 40 punten hoger (144 om precies te zijn). Voor mijn gevoel was ik (zeker in het verleden) niet sociaal en maakte ik hele plannen van "dan en daar ga ik dat en dat zeggen". Verrassing, dat loopt nooit zoals je het van te voren bedenkt
Ook ik heb op een goed moment besloten om gewoon naar een feestje te gaan en te zien wat er van komt (als het niets is kun je altijd nog weg). Maar nog veel belangrijker, ik heb inmiddels leren accepteren dat ik anders ben dan de meesten en dat je het gelukkigste leven hebt als je dat accepteert (en de "oorzaak" kent). En via mensa heb ik dus nog een heleboel "lotgenoten" leren kennen (en dat is lekker kan ik je vertellen, met een heel stel in een kroeg oid zijn die allemaal net zo raar zijn als jijzelf ). En ik denk dus dat er redelijk wat overeenkomsten tussen mijn leven en die van TS zijn.[ Bericht 15% gewijzigd door tante_betje op 27-06-2013 01:54:15 ]
Ja dat ben ik ook wel vaker ja.quote:Sociaal onhandig
Meestal zijn het echter anderen die daar een probleem mee hebben of dat er van maken;
ik trek me er doorgaans verder geen fluit van aan.
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Herkenbaar topic. Ik kan sociaal ook best onhandig zijn. Vooral tussen populaire mensen voel ik mij niet op mijn gemak, en dan ga ik stomme dingen zeggen, en ben ik te veel bezig met of ik me wel of niet raar gedraag (gewoon onzeker). Voel me vooral heel snel te veel in een gezelschap, en ben daardoor in mijn hoofd zo druk bezig, dat ik niet kan genieten van het gezelschap zelf.
Mijn zwager is echt een allemansvriend, en zelfs al heb je hem nooit gezien, zal 99% van de mensen prima vanuit het niets met hem een biertje kunnen drinken zonder dat er ongemakkelijke stiltes vallen. Ik let vaak op hem als we aan tafel zitten, en hij is absoluut niet de intelligenste, maar sociaal is hij wel heel sterk, maar wat me vooral opvalt ; Hij denkt niet, hij zegt gewoon. Onhandigheid komt volgens mij vooral omdat je te veel probeert te anticiperen op anderen, en daardoor niet meer vanuit jezelf handelt. Dan loop je gauw vast.
Ik woon sinds kort in een studentenhuis, waarvan er 2 bij het corps zitten. Zelf zou ik er nooit bij willen, maar ik voel me altijd ongemakkelijk bij hen omdat ik het gevoel heb dat ze op me neer kijken. En dus ga ik ook zitten stuntelen wanneer ik bij ze in de buurt ben. Als ik binnenkom, en ze zitten in de woonkamer, maak ik vaak een ongemakkelijk praatje voor de beleefdheid, en weet ik niet hoe gauw ik naar mijn kamer moet gaan.
Zou daar zo graag vanaf willen, gewoon wat meer maling aan alles hebben.
Mijn zwager is echt een allemansvriend, en zelfs al heb je hem nooit gezien, zal 99% van de mensen prima vanuit het niets met hem een biertje kunnen drinken zonder dat er ongemakkelijke stiltes vallen. Ik let vaak op hem als we aan tafel zitten, en hij is absoluut niet de intelligenste, maar sociaal is hij wel heel sterk, maar wat me vooral opvalt ; Hij denkt niet, hij zegt gewoon. Onhandigheid komt volgens mij vooral omdat je te veel probeert te anticiperen op anderen, en daardoor niet meer vanuit jezelf handelt. Dan loop je gauw vast.
Ik woon sinds kort in een studentenhuis, waarvan er 2 bij het corps zitten. Zelf zou ik er nooit bij willen, maar ik voel me altijd ongemakkelijk bij hen omdat ik het gevoel heb dat ze op me neer kijken. En dus ga ik ook zitten stuntelen wanneer ik bij ze in de buurt ben. Als ik binnenkom, en ze zitten in de woonkamer, maak ik vaak een ongemakkelijk praatje voor de beleefdheid, en weet ik niet hoe gauw ik naar mijn kamer moet gaan.
Zou daar zo graag vanaf willen, gewoon wat meer maling aan alles hebben.
Na de OP te lezen valt me op dat je het je zoveel aantrekt. Niet doen, je bent gewoon een normaal persoon
Gerieflijke groeten, ChevyCaprice
Moderator DIG
Russell-supporter (LET'S GO GEORGE!) F1 Watcher
🇺🇦 Fight Fight Fight! 🇺🇦
Moderator DIG
Russell-supporter (LET'S GO GEORGE!) F1 Watcher
🇺🇦 Fight Fight Fight! 🇺🇦
Ik dacht dat het meer ging om zeggen wat je denkt zonder daarbij een blad voor de mond te nemen en geen ruimte voor andere interpretaties open laten.quote:Onhandigheid komt volgens mij vooral omdat je te veel probeert te anticiperen op anderen, en daardoor niet meer vanuit jezelf handelt.
Althans dat is waar ik me schuldig aan maak en in veel sociale gevallen is dat ook onhandig zegmaar.
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Spreek voor jezelf manquote:
[..]
Ik spreek uit eigen ervaring. Hij is gewoon niet sociaal en hij moet trots zijn op het feit dat hij een beetje anders is, want nu ik mezelf geaccepteerd heb, voel ik me stukken beter.
Gerieflijke groeten, ChevyCaprice
Moderator DIG
Russell-supporter (LET'S GO GEORGE!) F1 Watcher
🇺🇦 Fight Fight Fight! 🇺🇦
Moderator DIG
Russell-supporter (LET'S GO GEORGE!) F1 Watcher
🇺🇦 Fight Fight Fight! 🇺🇦
Het is nu bijna een jaar geleden en het was echt een heel heftig jaar met vele ups en downs. Juist doordat ik de confrontatie aanging met mijn zwakke sociale skills werd ik er constant aan herinnerd en dat deed vaak zeer, heel erg zeer. Maar het heeft me zoveel gebracht! Echt! Ik heb mezelf zoveel beter leren kennen en ook verbeterd! Als je me dit een jaar geleden had verteld had ik het niet geloofd!
Ik zit nu ook gewoon te daten en zie nu al een ruime maand een super leuke, ongelooflijk mooie en lieve meid. Gaat het iets worden op lange termijn? Geen idee, ik geniet gewoon van haar aanwezigheid en zie wel waar het schip strand. Een jaar geleden zag ik een vriendin als iets onmogelijks, nu is dat totaal niet meer het geval!
Ik ben nog steeds mezelf; een stille, introverte en gevoelige jongen welke graag mensen helpt. Sociaal onhandig? Ja, ook dat ben ik nog steeds wel. Maar het is nu acceptabel, ik kan hiermee leven
Reacties hier hebben me echt geholpen!
Ik zit nu ook gewoon te daten en zie nu al een ruime maand een super leuke, ongelooflijk mooie en lieve meid. Gaat het iets worden op lange termijn? Geen idee, ik geniet gewoon van haar aanwezigheid en zie wel waar het schip strand. Een jaar geleden zag ik een vriendin als iets onmogelijks, nu is dat totaal niet meer het geval!
Ik ben nog steeds mezelf; een stille, introverte en gevoelige jongen welke graag mensen helpt. Sociaal onhandig? Ja, ook dat ben ik nog steeds wel. Maar het is nu acceptabel, ik kan hiermee leven
Reacties hier hebben me echt geholpen!
Ik heb niet alle reacties doorgelezen, maar wat je eens zou moeten doen is een weekendje alleen op vakantie gaan. Vluchtje boeken via Ryanair en ergens in een leuke stad op hostel gaan.
Je leert daar echt makkelijk andere mensen kennen, want in die hostels is (bijna) iedereen op zoek naar nieuwe contacten. En het is gewoon supergaaf dat je tegelijk en een leuke stad kan bezichtigen en mensen van over de hele wereld leert kennen.
Update: ik zie net dat dit topic al een jaar oud is en jij al een hele vooruitgang hebtgeboekt! Top! Maar ik kan het je alsnog aanraden :-)
[ Bericht 7% gewijzigd door Cracker26 op 25-11-2013 02:57:46 ]
Je leert daar echt makkelijk andere mensen kennen, want in die hostels is (bijna) iedereen op zoek naar nieuwe contacten. En het is gewoon supergaaf dat je tegelijk en een leuke stad kan bezichtigen en mensen van over de hele wereld leert kennen.
Update: ik zie net dat dit topic al een jaar oud is en jij al een hele vooruitgang hebtgeboekt! Top! Maar ik kan het je alsnog aanraden :-)
[ Bericht 7% gewijzigd door Cracker26 op 25-11-2013 02:57:46 ]
Hallo Panaewa
Ik heb je gehele verhaal gelezen en het lijkt zeer op een 'synonieme beschrijving' van wat ik doormaak. Exact die eisen om vooral socialer in het leven te staan en jezelf te verbeteren op dat vlak. Ik was / ben ook iemand waar (vooral op de middelbare school) vaak veel respect naar voren kwam, ook van mensen die pesten. Al met al heb ik eigenlijk één vraag: Beleef je op dat moment ook vaak een soort euforisch moment dat je vooruit bent gegaan, maar tegelijkertijd weer zeer onzeker bent om te falen en daardoor treurig bent over eventuele gemiste kansen (bijvoorbeeld op het gebied van relaties). Het is voor mij dan ook een enorme psychologische rollercoaster waar ik dan ook twee kanten op kijk, enerzijds die euforie en anderzijds nog enige onzekerheid.
Ik heb je gehele verhaal gelezen en het lijkt zeer op een 'synonieme beschrijving' van wat ik doormaak. Exact die eisen om vooral socialer in het leven te staan en jezelf te verbeteren op dat vlak. Ik was / ben ook iemand waar (vooral op de middelbare school) vaak veel respect naar voren kwam, ook van mensen die pesten. Al met al heb ik eigenlijk één vraag: Beleef je op dat moment ook vaak een soort euforisch moment dat je vooruit bent gegaan, maar tegelijkertijd weer zeer onzeker bent om te falen en daardoor treurig bent over eventuele gemiste kansen (bijvoorbeeld op het gebied van relaties). Het is voor mij dan ook een enorme psychologische rollercoaster waar ik dan ook twee kanten op kijk, enerzijds die euforie en anderzijds nog enige onzekerheid.
Je accepteert jezelf nu gewoon voor wie je bent. Dus tegelijkertijd maak je je dan minder druk over hoe je over komt en zo. Dat is het hele ''eiereten'' eigenlijk... Maar je heb jezelf ook gepusht om je meer in sociale situaties te begeven en dat is ook goed voor je ontwikkeling. Ik struggle hier zelf ook al m'n hele leven mee. Ik doe automatisch altijd sociaal wenselijk en heb bepaalde eisen op sociaal gebied die ik aan mezelf stel waar ik eigenlijk diep van binnen niet eens aan wil voldoen omdat het niet bij me past. Daarnaast accepteer ik mezelf dus gewoon niet. Het is een bepaalde programmering of zo waar ik elke dag tegen vecht als ware... Het gaat langzaam steeds beter, maar wel met ups & downs. Ik denk gewoon te veel na altijd. En dat minderen is lastig, denken is haast een verslaving. Of beter gezegd, ik richt mijn aandacht te veel op mijn gedachten.quote:
Het is nu bijna een jaar geleden en het was echt een heel heftig jaar met vele ups en downs. Juist doordat ik de confrontatie aanging met mijn zwakke sociale skills werd ik er constant aan herinnerd en dat deed vaak zeer, heel erg zeer. Maar het heeft me zoveel gebracht! Echt! Ik heb mezelf zoveel beter leren kennen en ook verbeterd! Als je me dit een jaar geleden had verteld had ik het niet geloofd!
Ik zit nu ook gewoon te daten en zie nu al een ruime maand een super leuke, ongelooflijk mooie en lieve meid. Gaat het iets worden op lange termijn? Geen idee, ik geniet gewoon van haar aanwezigheid en zie wel waar het schip strand. Een jaar geleden zag ik een vriendin als iets onmogelijks, nu is dat totaal niet meer het geval!
Ik ben nog steeds mezelf; een stille, introverte en gevoelige jongen welke graag mensen helpt. Sociaal onhandig? Ja, ook dat ben ik nog steeds wel. Maar het is nu acceptabel, ik kan hiermee leven
Reacties hier hebben me echt geholpen!
Ga zo door trouwens
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 25-11-2013 23:29:07 ]
Gelukkig ben ik niet de enige, ik herken dit zeer zeker. Dat maakt het mentaal behoorlijk zwaar en vermoeiend. Ervaar jij ook de volgende onzekerheid? Veel mensen zeggen tegen mij dat ik heel aardig ben, heel lief ben. Ik hoor ook vaak via-via dat mensen die me ontmoeten iets zeggen als: "hij zegt misschien niet zo veel, maar hij is wel echt heel erg aardig" enzovoort. In groepswerk functioneer ik ook altijd uitstekend, word ik gewaardeerd en ben ik vaak de persoon welke mensen benaderen als ze ergens vastlopen. En ze klagen erg vaak over andere groepsleden tegen mij. Ik kreeg ook altijd zeer hoge cijfers van groepsgenoten.quote:
Hallo Panaewa
Ik heb je gehele verhaal gelezen en het lijkt zeer op een 'synonieme beschrijving' van wat ik doormaak. Exact die eisen om vooral socialer in het leven te staan en jezelf te verbeteren op dat vlak. Ik was / ben ook iemand waar (vooral op de middelbare school) vaak veel respect naar voren kwam, ook van mensen die pesten. Al met al heb ik eigenlijk één vraag: Beleef je op dat moment ook vaak een soort euforisch moment dat je vooruit bent gegaan, maar tegelijkertijd weer zeer onzeker bent om te falen en daardoor treurig bent over eventuele gemiste kansen (bijvoorbeeld op het gebied van relaties). Het is voor mij dan ook een enorme psychologische rollercoaster waar ik dan ook twee kanten op kijk, enerzijds die euforie en anderzijds nog enige onzekerheid.
Ik heb het op dit moment heel erg druk en heb op dit moment genoeg sociale contacten om me niet eenzaam te voelen, maar ik heb nauwelijks vrienden. Hoe komt het dat veel mensen me blijkbaar heel aardig vinden, maar ik nauwelijks vrienden heb? Ik denk vanwege een gebrek aan initiatief, maar ik vind dit nog erg lastig. Of is het omdat aardig != leuk om mee om te gaan?
Indien iemand je aardig vind, betekend dat dan ook dat je ze eens voor kan stellen om bijvoorbeeld een film te gaan kijken?
Daarnaast richt ik me op dit moment op het met plezier 'los' kunnen gaan. Wanneer ik dat kan, zie ik dat als een teken dat ik mezelf werkelijk accepteer en durf te tonen. Op dit moment gaat dat nog heel erg lastig, zelfs met alcohol op. Indien ik alcohol drink, word ik nog stiller en nog meer in mezelf gekeerd. Ik vind dat echt heel erg raar.
[ Bericht 1% gewijzigd door Panaewa op 30-11-2013 00:55:24 ]
OP gelezen:
TT, ik vind het enorm goed van je dat je zo pro-actief bent en niet veilig in je kamer blijft zitten, passief.
TT, ik vind het enorm goed van je dat je zo pro-actief bent en niet veilig in je kamer blijft zitten, passief.
Hallo Panaewa,quote:
[..]
Gelukkig ben ik niet de enige, ik herken dit zeer zeker. Dat maakt het mentaal behoorlijk zwaar en vermoeiend. Ervaar jij ook de volgende onzekerheid? Veel mensen zeggen tegen mij dat ik heel aardig ben, heel lief ben. Ik hoor ook vaak via-via dat mensen die me ontmoeten iets zeggen als: "hij zegt misschien niet zo veel, maar hij is wel echt heel erg aardig" enzovoort. In groepswerk functioneer ik ook altijd uitstekend, word ik gewaardeerd en ben ik vaak de persoon welke mensen benaderen als ze ergens vastlopen. En ze klagen erg vaak over andere groepsleden tegen mij. Ik kreeg ook altijd zeer hoge cijfers van groepsgenoten.
Ik heb het op dit moment heel erg druk en heb op dit moment genoeg sociale contacten om me niet eenzaam te voelen, maar ik heb nauwelijks vrienden. Hoe komt het dat veel mensen me blijkbaar heel aardig vinden, maar ik nauwelijks vrienden heb? Ik denk vanwege een gebrek aan initiatief, maar ik vind dit nog erg lastig. Of is het omdat aardig != leuk om mee om te gaan?
Indien iemand je aardig vind, betekend dat dan ook dat je ze eens voor kan stellen om bijvoorbeeld een film te gaan kijken?
Daarnaast richt ik me op dit moment op het met plezier 'los' kunnen gaan. Wanneer ik dat kan, zie ik dat als een teken dat ik mezelf werkelijk accepteer en durf te tonen. Op dit moment gaat dat nog heel erg lastig, zelfs met alcohol op. Indien ik alcohol drink, word ik nog stiller en nog meer in mezelf gekeerd. Ik vind dat echt heel erg raar.
Ik snap helemaal wat je bedoelt met de benadering dat je vriendelijk bent. Ik ben momenteel 18 jaar (bijna 19), en zit op kamers. Sinds dat ik op kamers ging (inmiddels al een jaar geleden) ben ik bezig met enige hervorming van mijn sociaal gedrag . Daarin komt onder andere steeds meer naar voren dat iedereen een bewondering heeft over mijn vriendelijkheid en zich wonder boven wonder altijd verbazen over het feit dat ik nog nooit een vriendin heb gehad. Laat staan, iemand heb gezoend. Zeer pijnlijk als je met wat teamgenoten een avondje uitgaat en ziet dat iedereen zo makkelijk contact legt met een aantal leuke meiden, en jij er als vierde persoon alles aan doet maar het niet lukt. Na afloop van deze avond zeiden deze (inmiddels goede) vrienden dat ze het niet snappen waarom ik nog nooit een vriendin hebben gehad, omdat ze me enorm waarderen qua persoonlijkheid en mijn uiterlijk echt niet te min schatten.
Al met al denk ik dat we een zekere onzekerheid in ons hebben die we zelf moeilijk kunnen veranderen. Hierbij is er een soort automatische rem in ons als het gaat om sociale contacten tegenhoud tegen vernedering en afwijzing. (o.a. zoals je in de openingspost al zei dat je met naar school toe fietsen altijd moest bedenken wat je zou gaan zeggen, en als je wat zei het er enorm 'dom' uit kwam). Momenteel probeer ik die rem eraf te zetten en steeds meer dingen puur instinctief doen wat erg lastig is.
Over het feit dat je geen vrienden hebt, is een zeer lastige kwestie. Ik heb sinds de middelbare school nooit meer een echte officiële vriendengroep gehad. Al was dat destijds ook niet echt een groep, maar meer de mensen waarmee je omging op de school. Ik ervaar mezelf momenteel een stuk meer socialer dan op de middelbare school omdat ik echt mensen heb waarmee ik goede gesprekken heb. Dus wat voor iedereen het begrip 'vrienden' inhoudt is voor mij meer een subjectieve kwestie.Misschien een vraag naar jou toe, heb je momenteel meer goede vrienden dan vroeger, en hoe vaak zie je die?
Als laatste kan ik mezelf ook niet echt laten gaan als ik uit ga. Ik wil bijna altijd als ik drink me zo nuchter mogelijk gedragen. Ik ben zelf ook totaal geen voorstander van het feit dat een meisje een soort prooi is bij het uitgaan. Vaak heb ik ook het gevoel dat mensen tijdens het uitgaan vaak niet die kant zien van wat anderen over me zeggen (dat ik enorm vriendelijk ben e.d.). Het zijn naar mijn mening vaak de mensen die een enorm egoïsme tonen succesvol zijn in de liefde en relaties.
Ik weet niet of je momenteel nog studeert of werkt, maar ik heb ook het gevoel dat ik vaak wordt teruggedrongen door deze prestaties. Soms denk ik dat ik meer sociaal contact kan hebben als ik op vaste tijden vrije tijd heb. Momenteel ben ik druk bezig met mijn studie waardoor ik vaak wel dingen wil ondernemen maar dat niet kan door mijn studie.
check deze, zal een hele hoop mensen die hier hebben gepost goed doen denk ik
http://www.bol.com/nl/p/c(...)ce/1001004010660289/
[ Bericht 6% gewijzigd door Slayage op 01-12-2013 03:09:21 ]
http://www.bol.com/nl/p/c(...)ce/1001004010660289/
[ Bericht 6% gewijzigd door Slayage op 01-12-2013 03:09:21 ]
Ik heb Hem niet uit vrees voor de hel noch uit liefde voor het paradijs gediend, want dan zou ik als de slechte huurling zijn geweest; ik heb hem veeleer gediend in liefde tot Hem en in verlangen naar Hem.
-Rabia Al-Basri
-Rabia Al-Basri
Mijn definitie van vrienden is iemand welke ik helemaal vertrouw en ook buiten school individueel activiteiten mee onderneem. Daaronder vallen op dit moment 1 à 2 mensen. Daarnaast zijn er nog wel zo'n 20 mensen met wie ik regelmatig op universiteit om ga en waarmee ik soms in groepsverband uit ga. Die laatste groep bestond 1 à 2 jaar geleden eigenlijk niet, dat is een van de grootste verbetering in vergelijking met een jaar geleden. De eerste groep is eigenlijk mijn hele leven even groot geweest, variërend tussen 1 en 3 mensen.quote:
[..]
Hallo Panaewa,
Ik snap helemaal wat je bedoelt met de benadering dat je vriendelijk bent. Ik ben momenteel 18 jaar (bijna 19), en zit op kamers. Sinds dat ik op kamers ging (inmiddels al een jaar geleden) ben ik bezig met enige hervorming van mijn sociaal gedrag . Daarin komt onder andere steeds meer naar voren dat iedereen een bewondering heeft over mijn vriendelijkheid en zich wonder boven wonder altijd verbazen over het feit dat ik nog nooit een vriendin heb gehad. Laat staan, iemand heb gezoend. Zeer pijnlijk als je met wat teamgenoten een avondje uitgaat en ziet dat iedereen zo makkelijk contact legt met een aantal leuke meiden, en jij er als vierde persoon alles aan doet maar het niet lukt. Na afloop van deze avond zeiden deze (inmiddels goede) vrienden dat ze het niet snappen waarom ik nog nooit een vriendin hebben gehad, omdat ze me enorm waarderen qua persoonlijkheid en mijn uiterlijk echt niet te min schatten.
Al met al denk ik dat we een zekere onzekerheid in ons hebben die we zelf moeilijk kunnen veranderen. Hierbij is er een soort automatische rem in ons als het gaat om sociale contacten tegenhoud tegen vernedering en afwijzing. (o.a. zoals je in de openingspost al zei dat je met naar school toe fietsen altijd moest bedenken wat je zou gaan zeggen, en als je wat zei het er enorm 'dom' uit kwam). Momenteel probeer ik die rem eraf te zetten en steeds meer dingen puur instinctief doen wat erg lastig is.
Over het feit dat je geen vrienden hebt, is een zeer lastige kwestie. Ik heb sinds de middelbare school nooit meer een echte officiële vriendengroep gehad. Al was dat destijds ook niet echt een groep, maar meer de mensen waarmee je omging op de school. Ik ervaar mezelf momenteel een stuk meer socialer dan op de middelbare school omdat ik echt mensen heb waarmee ik goede gesprekken heb. Dus wat voor iedereen het begrip 'vrienden' inhoudt is voor mij meer een subjectieve kwestie.Misschien een vraag naar jou toe, heb je momenteel meer goede vrienden dan vroeger, en hoe vaak zie je die?
Als laatste kan ik mezelf ook niet echt laten gaan als ik uit ga. Ik wil bijna altijd als ik drink me zo nuchter mogelijk gedragen. Ik ben zelf ook totaal geen voorstander van het feit dat een meisje een soort prooi is bij het uitgaan. Vaak heb ik ook het gevoel dat mensen tijdens het uitgaan vaak niet die kant zien van wat anderen over me zeggen (dat ik enorm vriendelijk ben e.d.). Het zijn naar mijn mening vaak de mensen die een enorm egoïsme tonen succesvol zijn in de liefde en relaties.
Ik weet niet of je momenteel nog studeert of werkt, maar ik heb ook het gevoel dat ik vaak wordt teruggedrongen door deze prestaties. Soms denk ik dat ik meer sociaal contact kan hebben als ik op vaste tijden vrije tijd heb. Momenteel ben ik druk bezig met mijn studie waardoor ik vaak wel dingen wil ondernemen maar dat niet kan door mijn studie.
Ik studeer nog, ik ben gelukkig nog maar 22. Dus ik heb nog genoeg tijd om mezelf te ontwikkelen
Ik hoor ook soms dat ze het gek vinden dat ik geen vriendin hebben. Een vrouw van een commissie waarin ik zit was verbaasd toen ik antwoordde dat ik geen vriendin had. Ik had volgens haar blijkbaar een hoofd waarvoor vrouwen niet wegrennen. Ik weet nog steeds niet of ik dit als compliment moet opvatten. Ik denk vaak dat ze dit gewoon zeggen om aardig te doen. Tijdens uitgaan heb ik namelijk ook nooit enige aandacht van vrouwen. Dan vraag je je wel af waardoor het komt. Krijg ik wel aandacht maar zie ik het niet? Ben ik lelijk? Gedraag ik me stom? Straal ik iets negatiefs uit? Hoe graag je daaraan ook niet wilt denken, dat kan je gewoon niet voorkomen.
Ik denk dat ik hier ooit een TED talk over heb gezien, in elk geval over het principe van self-compassion. Misschien bestel ik hem wel, bedankt!quote:Op zondag 1 december 2013 01:59 schreef Slayage het volgende:
check deze, zal een hele hoop mensen die hier hebben gepost goed doen denk ik
http://www.bol.com/nl/p/c(...)ce/1001004010660289/
[ Bericht 3% gewijzigd door Panaewa op 02-12-2013 00:57:51 ]
Volgens mij moet je je sociale vaardigheden ook niet echt zien als iets absoluuts, maar het staat in een kader van het type mensen waartussen je je vaak bevindt. Dan blijkt ook dat je met een bepaald type mensen veel eerder een klik hebt dan met anderen.
Zo had ik op de universiteit eerder een klik met de mensen dan nu op werk, waar iedereen eigenlijk direct na zijn MBO is gaan werken. Die mensen hebben een ander wereldbeeld. Ik wil niet zeggen of het een nou slechter is dan het ander, maar het is gewoon anders. Je denkt op een andere manier, waardoor je je beslissingen anders maakt en daardoor is er minder wederzijds begrip. Daardoor heeft het ook veel langer geduurd voordat ik aansluiting vond.
Maar bij sociale vaardigheden denk ik meer aan respect, mensen in hun waarde laten, vragen of ze je willen helpen, nakomen van afspraken, communicatie en eventueel sociale conventies (bijv
als het pauze is, doen we dat op deze manier). Je zou wel goed het verschil moeten zien tussen sociaal onhandig zijn en gewoon niet passen in een bepaalde groep.
Daarnaast, geen positieve aandacht van vrouwen? Dat ligt vaak ook een stuk positiever dan je zelf ziet. De kunst is alleen om bepaalde signalen te interpreteren en niet zozeer te luisteren naar wat ze zeggen. Het heeft bij mij ook zo ongeveer een eeuwigheid geduurd voordat ik dit verschil in de gaten had. Bijv iemand die je continu gedag zegt of continu naar je kijkt? Ik durf te wedden dat zo'n vrouw toch nee zegt als je vraagt of ze je ziet zitten. Maakt dit het signaal direct onbetrouwbaar? No way. Ze kijken wel steeds naar je en dat heeft een bepaalde oorzaak. Dan is de kans veel groter dat ze nee zegt omdat ze overdonderd is, of geen ja durft te zeggen. Tsja en als iemand continu dit soort signalen blijft uitzenden dan zou ik zeggen waar rook is is vuur.
Zo had ik op de universiteit eerder een klik met de mensen dan nu op werk, waar iedereen eigenlijk direct na zijn MBO is gaan werken. Die mensen hebben een ander wereldbeeld. Ik wil niet zeggen of het een nou slechter is dan het ander, maar het is gewoon anders. Je denkt op een andere manier, waardoor je je beslissingen anders maakt en daardoor is er minder wederzijds begrip. Daardoor heeft het ook veel langer geduurd voordat ik aansluiting vond.
Maar bij sociale vaardigheden denk ik meer aan respect, mensen in hun waarde laten, vragen of ze je willen helpen, nakomen van afspraken, communicatie en eventueel sociale conventies (bijv
als het pauze is, doen we dat op deze manier). Je zou wel goed het verschil moeten zien tussen sociaal onhandig zijn en gewoon niet passen in een bepaalde groep.
Daarnaast, geen positieve aandacht van vrouwen? Dat ligt vaak ook een stuk positiever dan je zelf ziet. De kunst is alleen om bepaalde signalen te interpreteren en niet zozeer te luisteren naar wat ze zeggen. Het heeft bij mij ook zo ongeveer een eeuwigheid geduurd voordat ik dit verschil in de gaten had. Bijv iemand die je continu gedag zegt of continu naar je kijkt? Ik durf te wedden dat zo'n vrouw toch nee zegt als je vraagt of ze je ziet zitten. Maakt dit het signaal direct onbetrouwbaar? No way. Ze kijken wel steeds naar je en dat heeft een bepaalde oorzaak. Dan is de kans veel groter dat ze nee zegt omdat ze overdonderd is, of geen ja durft te zeggen. Tsja en als iemand continu dit soort signalen blijft uitzenden dan zou ik zeggen waar rook is is vuur.
Hallo Daboman,quote:
Volgens mij moet je je sociale vaardigheden ook niet echt zien als iets absoluuts, maar het staat in een kader van het type mensen waartussen je je vaak bevindt. Dan blijkt ook dat je met een bepaald type mensen veel eerder een klik hebt dan met anderen.
Zo had ik op de universiteit eerder een klik met de mensen dan nu op werk, waar iedereen eigenlijk direct na zijn MBO is gaan werken. Die mensen hebben een ander wereldbeeld. Ik wil niet zeggen of het een nou slechter is dan het ander, maar het is gewoon anders. Je denkt op een andere manier, waardoor je je beslissingen anders maakt en daardoor is er minder wederzijds begrip. Daardoor heeft het ook veel langer geduurd voordat ik aansluiting vond.
Maar bij sociale vaardigheden denk ik meer aan respect, mensen in hun waarde laten, vragen of ze je willen helpen, nakomen van afspraken, communicatie en eventueel sociale conventies (bijv
als het pauze is, doen we dat op deze manier). Je zou wel goed het verschil moeten zien tussen sociaal onhandig zijn en gewoon niet passen in een bepaalde groep.
Daarnaast, geen positieve aandacht van vrouwen? Dat ligt vaak ook een stuk positiever dan je zelf ziet. De kunst is alleen om bepaalde signalen te interpreteren en niet zozeer te luisteren naar wat ze zeggen. Het heeft bij mij ook zo ongeveer een eeuwigheid geduurd voordat ik dit verschil in de gaten had. Bijv iemand die je continu gedag zegt of continu naar je kijkt? Ik durf te wedden dat zo'n vrouw toch nee zegt als je vraagt of ze je ziet zitten. Maakt dit het signaal direct onbetrouwbaar? No way. Ze kijken wel steeds naar je en dat heeft een bepaalde oorzaak. Dan is de kans veel groter dat ze nee zegt omdat ze overdonderd is, of geen ja durft te zeggen. Tsja en als iemand continu dit soort signalen blijft uitzenden dan zou ik zeggen waar rook is is vuur.
Ik heb een aantal keer je post doorgekeken en ik merk dat ik het steeds meer met je beredeneringen eens begin te vinden. Allereerst heb ik altijd op het eerste gezicht een bepaalde groep mensen waar ik me prettig bij voel. Dit zijn in mijn geval meestal de onzeker gestelde personen. Ik voel me nooit op mijn gemak bij de zelfverzekerde personen die veel van die zelfzekerheid halen uit hun uiterlijk (Deze mensen zochten eveneens weinig sociaal contact wat enerzijds het lage sociale contact na school kan concluderen) . Maar waarom dan? Ik denk dat het over algemeen een gevoelskwestie is waarbij je bang bent afgekeurd te worden op hetgeen wat deze personen juist veel waarde aan hechten: het uiterlijk.
Maar om niet af te wijken van het onderwerp, en dit topic ons moet helpen om wat tips te krijgen over het gemis van sociaal contact / het voeren van gesprekken. Panaewa, als ik je mag adviseren; Ga een baan zoeken in de Horeca. Ik werk momenteel al 3 jaar in de horeca en ik merk dat het een enorme sociale boost geeft. Je wordt indirect gedwongen om met mensen te praten en na enige tijd weet je zonder na te denken goed contact te leggen met de klant. Het enig nadeel hierin is dat je de zakelijke kant ook nog moet proberen door te voeren in je persoonlijke situatie. Want je kunt nu eenmaal heel sociaal zijn op het werk, maar dat garandeert nog niet of je dit kan toepassen in de praktijk buiten de werktijden. Naast die sociale boost geeft het een heel grote ego boost. Je merkt vanzelf (zoals Daboman al zei) dat vrouwen je enorm nakijken en oogcontact maken als je aan het bedienen bent.
Wat iets minder relevant is; Zo weet ik onlangs dat een aantal vrouwen die in het restaurant waren, vroegen aan een collega wie ik was (in de positieve context).
wat is een ted talk?quote:
Ik denk dat ik hier ooit een TED talk over heb gezien, in elk geval over het principe van self-compassion. Misschien bestel ik hem wel, bedankt!
Ik heb Hem niet uit vrees voor de hel noch uit liefde voor het paradijs gediend, want dan zou ik als de slechte huurling zijn geweest; ik heb hem veeleer gediend in liefde tot Hem en in verlangen naar Hem.
-Rabia Al-Basri
-Rabia Al-Basri
Er moet een vereniging komen voor sociale onhandige mensen, waar mensen verhalen met elkaar delen. Of bestaat dat al?
Laatste kick ever!
Ik wil even zeggen dat ik nu zo'n 1.5 jaar na het openen van dit topic een levendig sociaal leven heb, nieuwe vrienden heb, een fantastische vriendin heb en voornamelijk heel erg gelukkig ben. Vooral de laatste 3 maanden is het heel erg snel gegaan.
Dank u allen!
Ik wil even zeggen dat ik nu zo'n 1.5 jaar na het openen van dit topic een levendig sociaal leven heb, nieuwe vrienden heb, een fantastische vriendin heb en voornamelijk heel erg gelukkig ben. Vooral de laatste 3 maanden is het heel erg snel gegaan.
Dank u allen!
Ha Panaewa!,quote:
Laatste kick ever!
Ik wil even zeggen dat ik nu zo'n 1.5 jaar na het openen van dit topic een levendig sociaal leven heb, nieuwe vrienden heb, een fantastische vriendin heb en voornamelijk heel erg gelukkig ben. Vooral de laatste 3 maanden is het heel erg snel gegaan.
Dank u allen!
Ik kan me dit topic nog als beste herinneren van alle R&P topics die ik gelezen heb. Erg bedankt voor de vooruitgang en interessante reacties die jullie hier hebben geplaatst; Echt super dat alles nu een stuk beter gaat!
, maar ik heb eventueel nog een laatste vraag / verzoek!Zou je misschien de afgelopen 3 maanden willen omschrijven, wat er gebeurt is e.d. Maar ook wat je gedaan hebt om tot zo te komen.
Gr.
Minimunt
|
|
