R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Sociaal onhandig zijn is bij vlagen een nachtmerrie. Het is altijd al een probleem geweest. Vanaf zolang ik me kan herinneren. Ik had uiteindelijk wel 3 vrienden en werd nooit gepest. Ook de grootste etterbakken leken me tot op zekere hoogte wel te mogen. Ik ging na school vaak met hun voetballen, ze waren echter niet mijn vrienden. Ik was in deze periode ongelukkig. Ik wist dat ik sociale kwaliteiten mistte maar ik wist niet hoe ik mijn sociale onvermogen kon oplossen. Ik was echt enorm verlegen.
De middelbare school was vooral in het begin een ramp. Mijn beste vrienden gingen naar andere scholen, ik ging met een groep van de jongens waarmee ik voetbalde naar een andere school. In het begin was ik vol goede moed, ik wilde socialer worden! Helaas wist ik niet hoe ik met hun om moest gaan. Hele fietstochten naar school zat ik constant te denken wat ik moest zeggen tegen hun, maar er kwam maar niks uit. De beperkte keren dat er wél iets uitkwam sloeg het nergens op. Ik trok me alles zeer aan en dat versterkte het negatieve proces enkel maar. Daarnaast lukte op school ineens niks meer en ik haalde dramatische cijfers. Dit terwijl ik op de basisschool tot de slimste behoorde. Ik kon dit totaal niet accepteren en ik werd nog ongelukkiger. Echter bleek ik enorm gematst te zijn en toch naar het VWO-2 te mogen.
Cijfers werden beter maar sociaal werd het alsmaar erger. Het dieptepunt was bereikt in VWO-3. Er kwamen dagen voor dat ik geen enkel woord sprak buiten mijn vertrouwde huis. Ik werd nog steeds niet gepest, al ervaarde ik bepaalde onschuldige opmerkingen wel als zodanig. Het zat echter allemaal in mijn hoofd, ík maakte zelf problemen die er niet waren.
Ik besloot dat het niet langer zo kon en de roer drastisch om te gooien. Ik stelde een plan op dat zou eindigen in mijn tweede jaar op de Universiteit. Dan zou ik een sociaal persoon moeten wezen. Ik besloot om nieuwe vrienden te zoeken waarmee ik wel kon praten. Dit lukte tot op zekere hoogte. Ik was enorm blij toen een meisje van mijn jaar tijdens een schoolreis zei dat ik enorm vooruit was gegaan, al was mijn antwoord naar haar toe weer afstandelijk en wist ik niet wat ik moest zeggen. Andere jongens zeiden hetzelfde. Ik dwong mezelf om meer te praten en ik kon eindelijk mezelf weer zijn bij mijn nieuwe vrienden.
Toen kwam de Universiteit. Een aantal nieuwe vrienden ontmoet en een mooie reis gemaakt met een groep. Ik bleef echter vaak enorm stil en ik wist me nog steeds enorm vaak geen houding te geven. Ik was op sociaal gebied nog steeds niet waar ik wilde zijn, al zat er wel een opgaande lijn in. Jaar 2 kwam en ik was dat jaar erg gelukkig. Ik werd in groepen minder stil en had steeds meer contact met mensen. Echter had ik nog steeds slechts 3 mensen welke ik écht als vriend zag. Ik was dat jaar een aantal keer uitgegaan met gasten van een sportteam. Echt aardige gasten, maar toch wist ik me op een of andere manier geen houding te geven.
Jaar 3 kwam en ik had mezelf nieuwe doelen gesteld. Ik zou op kamers gaan, vaker gesprekken aangaan, meer activiteiten ondernemen. Alles leek goed te gaan. Tot op een bepaald moment een van mijn 3 goede vrienden overleed. Hierdoor ging ik me weer meer dingen afvragen.
Ja, ik ben een iets socialer persoon geworden. Ja, in steeds meer groepen kan ik mezelf zijn. Ja, ik haal uitstekende cijfers. Wat heb ik dan te klagen? Ik heb moeite met het zetten van de laatste stap. Ik kan nog steeds mezelf niet zijn bij uitgaan en andere activiteiten, ik heb nog steeds te veel momenten dat ik terugval in oude sociale gewoontes en vervolgens enorm boos op mezelf ben, vandaag was het weer het geval. Dan denk ik dat ik hun van last ben en klap ik totaal dicht terwijl dat gewoon een belachelijke gedachte is welke nergens op slaat.
Ik heb mezelf al gedwongen om aan meer activiteiten mee te doen en ik ga dat ook echt doen. Maar ik ben bang, ik ben bang dat ik ga falen. Er zijn nog te veel momenten waarop ik terugval in oude gewoontes. Ik wíl een sociaal persoon zijn, ik wil vervolgens uiteindelijk ooit een lieve vriendin vinden. Dat die weg soms nog zo ver weg lijkt maakt me soms droevig.
Een te lang zeikverhaal maar ik moest het eenmaal van me afschrijven. Soms lijkt het advies zo makkelijk en dat is het ook. Dat maakt het enkel maar frustrerender wanneer het toch vaak niet gaat zoals je wilt.
[ Bericht 10% gewijzigd door Panaewa op 30-11-2012 02:10:16 (Iets te veel informatie, nu iets anoniemer. ) ]
De middelbare school was vooral in het begin een ramp. Mijn beste vrienden gingen naar andere scholen, ik ging met een groep van de jongens waarmee ik voetbalde naar een andere school. In het begin was ik vol goede moed, ik wilde socialer worden! Helaas wist ik niet hoe ik met hun om moest gaan. Hele fietstochten naar school zat ik constant te denken wat ik moest zeggen tegen hun, maar er kwam maar niks uit. De beperkte keren dat er wél iets uitkwam sloeg het nergens op. Ik trok me alles zeer aan en dat versterkte het negatieve proces enkel maar. Daarnaast lukte op school ineens niks meer en ik haalde dramatische cijfers. Dit terwijl ik op de basisschool tot de slimste behoorde. Ik kon dit totaal niet accepteren en ik werd nog ongelukkiger. Echter bleek ik enorm gematst te zijn en toch naar het VWO-2 te mogen.
Cijfers werden beter maar sociaal werd het alsmaar erger. Het dieptepunt was bereikt in VWO-3. Er kwamen dagen voor dat ik geen enkel woord sprak buiten mijn vertrouwde huis. Ik werd nog steeds niet gepest, al ervaarde ik bepaalde onschuldige opmerkingen wel als zodanig. Het zat echter allemaal in mijn hoofd, ík maakte zelf problemen die er niet waren.
Ik besloot dat het niet langer zo kon en de roer drastisch om te gooien. Ik stelde een plan op dat zou eindigen in mijn tweede jaar op de Universiteit. Dan zou ik een sociaal persoon moeten wezen. Ik besloot om nieuwe vrienden te zoeken waarmee ik wel kon praten. Dit lukte tot op zekere hoogte. Ik was enorm blij toen een meisje van mijn jaar tijdens een schoolreis zei dat ik enorm vooruit was gegaan, al was mijn antwoord naar haar toe weer afstandelijk en wist ik niet wat ik moest zeggen. Andere jongens zeiden hetzelfde. Ik dwong mezelf om meer te praten en ik kon eindelijk mezelf weer zijn bij mijn nieuwe vrienden.
Toen kwam de Universiteit. Een aantal nieuwe vrienden ontmoet en een mooie reis gemaakt met een groep. Ik bleef echter vaak enorm stil en ik wist me nog steeds enorm vaak geen houding te geven. Ik was op sociaal gebied nog steeds niet waar ik wilde zijn, al zat er wel een opgaande lijn in. Jaar 2 kwam en ik was dat jaar erg gelukkig. Ik werd in groepen minder stil en had steeds meer contact met mensen. Echter had ik nog steeds slechts 3 mensen welke ik écht als vriend zag. Ik was dat jaar een aantal keer uitgegaan met gasten van een sportteam. Echt aardige gasten, maar toch wist ik me op een of andere manier geen houding te geven.
Jaar 3 kwam en ik had mezelf nieuwe doelen gesteld. Ik zou op kamers gaan, vaker gesprekken aangaan, meer activiteiten ondernemen. Alles leek goed te gaan. Tot op een bepaald moment een van mijn 3 goede vrienden overleed. Hierdoor ging ik me weer meer dingen afvragen.
Ja, ik ben een iets socialer persoon geworden. Ja, in steeds meer groepen kan ik mezelf zijn. Ja, ik haal uitstekende cijfers. Wat heb ik dan te klagen? Ik heb moeite met het zetten van de laatste stap. Ik kan nog steeds mezelf niet zijn bij uitgaan en andere activiteiten, ik heb nog steeds te veel momenten dat ik terugval in oude sociale gewoontes en vervolgens enorm boos op mezelf ben, vandaag was het weer het geval. Dan denk ik dat ik hun van last ben en klap ik totaal dicht terwijl dat gewoon een belachelijke gedachte is welke nergens op slaat.
Ik heb mezelf al gedwongen om aan meer activiteiten mee te doen en ik ga dat ook echt doen. Maar ik ben bang, ik ben bang dat ik ga falen. Er zijn nog te veel momenten waarop ik terugval in oude gewoontes. Ik wíl een sociaal persoon zijn, ik wil vervolgens uiteindelijk ooit een lieve vriendin vinden. Dat die weg soms nog zo ver weg lijkt maakt me soms droevig.
Een te lang zeikverhaal maar ik moest het eenmaal van me afschrijven. Soms lijkt het advies zo makkelijk en dat is het ook. Dat maakt het enkel maar frustrerender wanneer het toch vaak niet gaat zoals je wilt.
[ Bericht 10% gewijzigd door Panaewa op 30-11-2012 02:10:16 (Iets te veel informatie, nu iets anoniemer. ) ]
Ik heb je hele verhaal gelezen. Ja echt heel dat stuk tekst 
Ik snap je probleem. Van wat ik uit je tekst kan opmaken ben je een uiterst slim persoon. Je haalt goede cijfers en je weet precies wat je probleem is. Het enige waar jij mee zit is het bang zijn om te falen. Het bang zijn om dingen fout te doen.
Ik had hier zelf ook heel erg veel last van vroeger. Ik was ook heel verlegen en bang dat ik alles fout deed als ik met mensen om ging. Ik had dan ook niet veel vrienden en bleef altijd een beetje op de achtergrond.
Op een gegeven moment ben ik bij mezelf gaan denken waarom ik dit eigenlijk deed. Werd ik er zelf gelukkig van? Nou niet echt. Je leeft maar 1 keer. Natuurlijk maak je fouten in je leven, dat is logisch en zal altijd blijven gebeuren. Van fouten leer je, dus je moet soms risico's nemen.
Iedereen waar je contact mee legt is precies hetzelfde als jou. Iedereen is op een manier wel verlegen om voor het eerst contact te leggen met een ander persoon. Als je niet probeert om contact te leggen met mensen zal het ook niet gebeuren en kan je dus ook niet falen. Lekker makkelijk, maar dat is niet wat je wilt. Je wilt gewoon met mensen om kunnen gaan. Doe dit dan ook gewoon.
Ben jezelf, daar is niks mis mee. Je kunt alleen goede gesprekken hebben en lekker losjes met andere mensen om gaan als je jezelf bent. Anders blijft het een grote "act" en ben je in twijfel over wat je wel en niet moet doen. Na een tijdje zul je uitvinden wat sociaal geaccepteerd wordt en wat niet. Maar dat zal je moeten leren door af en toe te "falen".
Hoop dat je er wat aan hebt. Ik weet zeker dat je je weg wel zult vinden!
Ik snap je probleem. Van wat ik uit je tekst kan opmaken ben je een uiterst slim persoon. Je haalt goede cijfers en je weet precies wat je probleem is. Het enige waar jij mee zit is het bang zijn om te falen. Het bang zijn om dingen fout te doen.
Ik had hier zelf ook heel erg veel last van vroeger. Ik was ook heel verlegen en bang dat ik alles fout deed als ik met mensen om ging. Ik had dan ook niet veel vrienden en bleef altijd een beetje op de achtergrond.
Op een gegeven moment ben ik bij mezelf gaan denken waarom ik dit eigenlijk deed. Werd ik er zelf gelukkig van? Nou niet echt. Je leeft maar 1 keer. Natuurlijk maak je fouten in je leven, dat is logisch en zal altijd blijven gebeuren. Van fouten leer je, dus je moet soms risico's nemen.
Iedereen waar je contact mee legt is precies hetzelfde als jou. Iedereen is op een manier wel verlegen om voor het eerst contact te leggen met een ander persoon. Als je niet probeert om contact te leggen met mensen zal het ook niet gebeuren en kan je dus ook niet falen. Lekker makkelijk, maar dat is niet wat je wilt. Je wilt gewoon met mensen om kunnen gaan. Doe dit dan ook gewoon.
Ben jezelf, daar is niks mis mee. Je kunt alleen goede gesprekken hebben en lekker losjes met andere mensen om gaan als je jezelf bent. Anders blijft het een grote "act" en ben je in twijfel over wat je wel en niet moet doen. Na een tijdje zul je uitvinden wat sociaal geaccepteerd wordt en wat niet. Maar dat zal je moeten leren door af en toe te "falen".
Hoop dat je er wat aan hebt. Ik weet zeker dat je je weg wel zult vinden!
Ben je niet je eigen gedrag gaan cultiveren?
Je zit sowieso in de goede richting en volgens mij vinden meer mensen sociale dingen niet altijd even makkelijk
Het gaat met vallen en opstaan 
Je zit sowieso in de goede richting en volgens mij vinden meer mensen sociale dingen niet altijd even makkelijk
Het gaat met vallen en opstaan
Het lijkt alsof je hartstikke goed bezig bent. Mijn complimenten!
Probeer te kijken naar wat je wel (bereikt) hebt en niet (alleen) naar welke doelen je nog niet hebt gerealiseerd. In die positieve benadering zit volgens mij een groot deel van het geluk.
Misschien kun je eens wat dingen op papier zetten. Eest wat je wel hebt bereikt en waar je gewoon heel erg trots op mag zijn. Vervolgens wat je nog wilt bereiken en in welke kleine, realistische stapjes je dat kunt bereiken. Dus niet jezelf afbranden dat je die laatste stap niet hebt gezet maar elke week concrete stapjes nemen. Bijvoorbeeld: "deze week ga ik met 3 opleidingsgenoten een gesprekje aanknopen en nodig ik er eentje uit om iets leuks te gaan doen".
Veel sterkte in ieder geval!
Probeer te kijken naar wat je wel (bereikt) hebt en niet (alleen) naar welke doelen je nog niet hebt gerealiseerd. In die positieve benadering zit volgens mij een groot deel van het geluk.
Misschien kun je eens wat dingen op papier zetten. Eest wat je wel hebt bereikt en waar je gewoon heel erg trots op mag zijn. Vervolgens wat je nog wilt bereiken en in welke kleine, realistische stapjes je dat kunt bereiken. Dus niet jezelf afbranden dat je die laatste stap niet hebt gezet maar elke week concrete stapjes nemen. Bijvoorbeeld: "deze week ga ik met 3 opleidingsgenoten een gesprekje aanknopen en nodig ik er eentje uit om iets leuks te gaan doen".
Veel sterkte in ieder geval!
Je bent heel goed bezig. Het is een battle tegen genen, je bent verlegen aangelegd maar je probeert dit goed te doorbreken. Als je op dezelfde weg bezig blijft, sociaal blijft, aan jezelf blijft werken, moet het steeds makkelijker worden. Zo niet, dan is het ook geen schande om professionele hulp in te schakelen he. Misschien heb je er wat aan.
Sterkte met je verlies. Ik denk niet dat je de vriendschap lager moet waarderen omdat je niet doorhad hoe je vriend zich voelde. Neem het jezelf ook niet kwalijk. Sommige mensen kunnen een masker ophebben waar je niet doorheen prikt. Blijkbaar wilde hij niet dat iemand het wist.
Misschien heb je er wat aan.Sterkte met je verlies. Ik denk niet dat je de vriendschap lager moet waarderen omdat je niet doorhad hoe je vriend zich voelde. Neem het jezelf ook niet kwalijk. Sommige mensen kunnen een masker ophebben waar je niet doorheen prikt. Blijkbaar wilde hij niet dat iemand het wist.
Volgens mij ben je ook best goed bezig, maar ik denk dat je je sneller ontwikkelt daarin als je je overontwikkelde schaamtegevoel rechtstreeks te lijf gaat. Dat lijkt mij namelijk de bron van de ellende.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Probeer jezelf ook te bedenken dat de negatieve mening die jij over jezelf hebt lang niet altijd overeen hoeft te komen met wat andere mensen over jou denken. Wat "liever" voor jezelf zijn kan helpen om het jezelf niet zo vreselijk aan te rekenen als dingen in sociaal opzicht soms niet zo gaan zoals je verwacht had.
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Bedankt allemaal voor de positieve reacties! Ik zal ze zeker in mijn achterhoofd houden en er dingen uithalen. Vanavond een leuke avond gehad al ging het zeker niet perfect. Maar ik zit nu in elk geval met een goed gevoel thuis.
Mocht ik over een jaar nog niet verder zijn ga ik hier wel weer janken en dan wordt het inderdaad tijd om professionele hulp te overwegen. Maar laten we daar maar niet vanuit gaan.
Hopelijk dus niet tot ziens
Mocht ik over een jaar nog niet verder zijn ga ik hier wel weer janken en dan wordt het inderdaad tijd om professionele hulp te overwegen. Maar laten we daar maar niet vanuit gaan.
Hopelijk dus niet tot ziens
Sociaal zijn is overgewaardeerd. Zelf ben ik een botte lul wanneer ik daar zin in heb en dat werkt erg bevrijdend.
Je bent al zeer goed bezig. En je maakt het woord "falen" voor jezelf te groot. Schrap dat woord. Soms zit het idd tegen, dat gebeurt bij iedereen. Haal je schouders erover op, leer ervan, en kijk naar een volgende kans.
“ That was pretty fucking trippy... ”
Pulp Fiction
Pulp Fiction
Ik zou proberen te accepteren dat je sociaal niet altijd top bent en te gaan doen wat je leuk vindt.
Heb je geen zin om sociaal te doen, blijf lekker thuis en luister naar je gevoel.
Dat is echt jezelf accepteren in plaats van teleurgesteld te zijn wanneer je jezelf weer eens niet sociaal genoeg vond.
Geniet van wat je voelt en gedraag je zo. Geef ook aan hoe je je voelt ipv sociaal wenselijk gedrag te spelen. Juist als je dat doet dan accepteer je jezelf en komt er ook iets uit je. En zo niet, dan niet. Dat laat je er ook gewoon zijn en accepteer je.
Dan zal er heel wat van je afvallen omdat je niet steeds aan iets hoeft te voldoen.
Heb je geen zin om sociaal te doen, blijf lekker thuis en luister naar je gevoel.
Dat is echt jezelf accepteren in plaats van teleurgesteld te zijn wanneer je jezelf weer eens niet sociaal genoeg vond.
Geniet van wat je voelt en gedraag je zo. Geef ook aan hoe je je voelt ipv sociaal wenselijk gedrag te spelen. Juist als je dat doet dan accepteer je jezelf en komt er ook iets uit je. En zo niet, dan niet. Dat laat je er ook gewoon zijn en accepteer je.
Dan zal er heel wat van je afvallen omdat je niet steeds aan iets hoeft te voldoen.
Ik denk trouwens allemaal dat we zulke 'jeugdtrauma's' hebben van dat moment dat die juf dat vroeg. Als kind ben je heel kwetsbaar dus alles wat naar is komt heel hard binnen.
De eerste keer veters strikken kan ik me nog precies herinneren omdat het helemaal mis ging.quote:Op vrijdag 30 november 2012 01:43 schreef Mishu het volgende:
Ik denk trouwens allemaal dat we zulke 'jeugdtrauma's' hebben van dat moment dat die juf dat vroeg. Als kind ben je heel kwetsbaar dus alles wat naar is komt heel hard binnen.
Ik heb geleerd te kijken naar de dingen die wel goed gingen.
O nee, niet veters strikkenquote:Op vrijdag 30 november 2012 02:23 schreef Piet_Piraat het volgende:
[..]
De eerste keer veters strikken kan ik me nog precies herinneren omdat het helemaal mis ging.
Ik heb geleerd te kijken naar de dingen die wel goed gingen.
The horror 
Zeer herkenbaar. Ik weet eigenlijk niet wat voor advies ik moet geven. Blijf de periodes dat het minder gaat gewoon uitzitten, probeer, als je voor lul staat of je kut voelt het te relativeren.quote:
Wat voor mezelf ook werkt is om een beetje patronen te herkennen. Als ik laat opsta, niet naar college ga, mijn haar niet doe, veel porno kijk etc. wordt ik daar erg suf van. Toch heb ik dit niet echt opgemerkt (maar dat is ook een beetje omdat ik dit bijna altijd deed, en dus niet echt het verschil kon merken
).Nu probeer ik dat wat meer te voorkomen (ik moet zeggen dat ik niet zeker weet of het daardoor komt, er zijn nog wat andere veranderingen in mijn leven ik ben bijvoorbeeld op kamers, ben begonnen met een tweede studie die ik nu tegelijk met mijn eerste volg, ik ben een uitwisseling naar Amerika aan het plannen), en ik voel me stukken beter.
Ten derde: wat mij heel erg helpt, is actief zijn. Als je actief bent (een baantje hebt, op kamers gaan helpt ook) kom je soms in gekke situaties terecht, wat je ook weer kan helpen om te relativeren. Verder heb je meer het gevoel dat je grip hebt op je leven, en als je bijvoorbeeld iets plant in de toekomst, heb je ook iets om voor te leven als het ware. Maar ook dingen als bij een sport/studie/studenten-vereniging gaan helpen hierbij. Volgens mij wordt je er echt sociaal gezien sterker van als je bij een groep gaat waarbij je nog niemand kent.
Anyway, misschien is dit niet mijn best gestructureerde tekst ooit, maargoed, you get the picture. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Ik weet niet zozeer of het genen zijn, ik ben zelf meer een nurture-persoon wat dit betreft, maargoed, dat is weer een hele andere discussiequote:Op donderdag 29 november 2012 12:22 schreef -Strawberry- het volgende:
Je bent heel goed bezig. Het is een battle tegen genen, je bent verlegen aangelegd maar je probeert dit goed te doorbreken. Als je op dezelfde weg bezig blijft, sociaal blijft, aan jezelf blijft werken, moet het steeds makkelijker worden. Zo niet, dan is het ook geen schande om professionele hulp in te schakelen he.
Sterkte met je verlies. Ik denk niet dat je de vriendschap lager moet waarderen omdat je niet doorhad hoe je vriend zich voelde. Neem het jezelf ook niet kwalijk. Sommige mensen kunnen een masker ophebben waar je niet doorheen prikt. Blijkbaar wilde hij niet dat iemand het wist.
Bedenk dit ook ja! Ik heb heel lang gedacht dat ik de enige persoon was die zo verlegen was. Pas toen ik bij wiskunde een meisje tegenkwam dat zo ongeveer in elkaar kromp als je hallo tegen dr zei, realiseerde ik me dat anderen ook verlegen waren.quote:
Iedereen waar je contact mee legt is precies hetzelfde als jou. Iedereen is op een manier wel verlegen om voor het eerst contact te leggen met een ander persoon. Als je niet probeert om contact te leggen met mensen zal het ook niet gebeuren en kan je dus ook niet falen. Lekker makkelijk, maar dat is niet wat je wilt. Je wilt gewoon met mensen om kunnen gaan. Doe dit dan ook gewoon.
Neuroticisme is wel degelijk erfelijk. Maar zoals bij alles is er ook een nurture component. Zo niet dan zou het onveranderbaar zijn en dan heeft het geen zin om TS aan te moedigen door te zetten.quote:
[..]
Ik weet niet zozeer of het genen zijn, ik ben zelf meer een nurture-persoon wat dit betreft, maargoed, dat is weer een hele andere discussie
Bedankt man! Het is nu bijna drie maanden later en al is lang niet alles gegaan zoals ik gehoopt had kan ik er toch met een erg goed gevoel op terug kijken. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en sommigen beter leren kennen. Wat blijken veel mensen toch ongelooflijk aardig te zijn en zichtbaar de poging om actiever/socialer te worden te waarderen. Tenminste, dat denk ik te zien in hun gedrag naar mij toe. Ik heb niemand verteld over mijn streven om socialer/actiever te worden, maar waarschijnlijk valt het wel op.quote:
[..]
Zeer herkenbaar. Ik weet eigenlijk niet wat voor advies ik moet geven. Blijf de periodes dat het minder gaat gewoon uitzitten, probeer, als je voor lul staat of je kut voelt het te relativeren.
Wat voor mezelf ook werkt is om een beetje patronen te herkennen. Als ik laat opsta, niet naar college ga, mijn haar niet doe, veel porno kijk etc. wordt ik daar erg suf van. Toch heb ik dit niet echt opgemerkt (maar dat is ook een beetje omdat ik dit bijna altijd deed, en dus niet echt het verschil kon merken
Nu probeer ik dat wat meer te voorkomen (ik moet zeggen dat ik niet zeker weet of het daardoor komt, er zijn nog wat andere veranderingen in mijn leven ik ben bijvoorbeeld op kamers, ben begonnen met een tweede studie die ik nu tegelijk met mijn eerste volg, ik ben een uitwisseling naar Amerika aan het plannen), en ik voel me stukken beter.
Ten derde: wat mij heel erg helpt, is actief zijn. Als je actief bent (een baantje hebt, op kamers gaan helpt ook) kom je soms in gekke situaties terecht, wat je ook weer kan helpen om te relativeren. Verder heb je meer het gevoel dat je grip hebt op je leven, en als je bijvoorbeeld iets plant in de toekomst, heb je ook iets om voor te leven als het ware. Maar ook dingen als bij een sport/studie/studenten-vereniging gaan helpen hierbij. Volgens mij wordt je er echt sociaal gezien sterker van als je bij een groep gaat waarbij je nog niemand kent.
Anyway, misschien is dit niet mijn best gestructureerde tekst ooit, maargoed, you get the picture. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Een sociaal wonder zal ik nooit kunnen worden, maar ach, dat hoeft ook niet. Nu nog de positieve ervaringen van de laatste drie maanden gebruiken als motivatie om het door te zetten. Binnenkort is er een feest en iemand vroeg me of ik er ook heen ging. Ook al ben ik nog steeds bang wil ik er gewoon heen gaan. Damn it, ik ga het gewoon doen en het gaat lukken!
Ik ga binnenkort een assertiviteitstraining volgen in de hoop dat mijn zelfvertrouwen ook wat omhoog gekrikt gaat worden en dus sociaal sterker word.
Baas Paneawa. Dat dacht ik aan het eind van dit topic.
A man said to the universe: 'Sir, I exist.'
'However', replied the universe. 'This fact has not created in me a sense of obligation.'
'However', replied the universe. 'This fact has not created in me a sense of obligation.'
Dat is zeker de goede instelling.quote:
[..]
Bedankt man! Het is nu bijna drie maanden later en al is lang niet alles gegaan zoals ik gehoopt had kan ik er toch met een erg goed gevoel op terug kijken. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en sommigen beter leren kennen. Wat blijken veel mensen toch ongelooflijk aardig te zijn en zichtbaar de poging om actiever/socialer te worden te waarderen. Tenminste, dat denk ik te zien in hun gedrag naar mij toe. Ik heb niemand verteld over mijn streven om socialer/actiever te worden, maar waarschijnlijk valt het wel op.
Een sociaal wonder zal ik nooit kunnen worden, maar ach, dat hoeft ook niet. Nu nog de positieve ervaringen van de laatste drie maanden gebruiken als motivatie om het door te zetten. Binnenkort is er een feest en iemand vroeg me of ik er ook heen ging. Ook al ben ik nog steeds bang wil ik er gewoon heen gaan. Damn it, ik ga het gewoon doen en het gaat lukken!
Ken je de film Yes man (2008) met Jim Carrey? Daarin wordt hij gedwongen om op elke uitnodiging Ja te zeggen. Natuurlijk draait de film daarin lekker extreem door, maar deze instelling heb ik mij ook eigen gemaakt.
Op elke uitnodiging en elke activiteit die ik kan doen, zeg ik 'Ja'. Je weet namelijk maar nooit of het er gezellig wordt en het is altijd weer een kans om je sociale vaardigheden verder te oefenen.
Oftewel bij twijfel altijd 'Ja' zeggen.
Ik zal hem eens gaan kijken. Ter verduidelijking moet ik wel zeggen dat het geen echte uitnodiging was. Het ging als volgt: "Ik denk dat ik je nog wel zie. Kom je woensdag naar het feest?"quote:
[..]
Dat is zeker de goede instelling.
Ken je de film Yes man (2008) met Jim Carrey? Daarin wordt hij gedwongen om op elke uitnodiging Ja te zeggen. Natuurlijk draait de film daarin lekker extreem door, maar deze instelling heb ik mij ook eigen gemaakt.
Op elke uitnodiging en elke activiteit die ik kan doen, zeg ik 'Ja'. Je weet namelijk maar nooit of het er gezellig wordt en het is altijd weer een kans om je sociale vaardigheden verder te oefenen.
Oftewel bij twijfel altijd 'Ja' zeggen.
Het is een feest van de studie dus in principe ken ik genoeg mensen daar. Ach, ik zie wel hoe het loopt. Ik heb mezelf verplicht om te gaan dus ik ga er maar het beste van maken. Achteraf blijkt het vaak toch een stuk leuker te zijn dan je had verwacht
[ Bericht 1% gewijzigd door Panaewa op 19-02-2013 21:23:56 ]
Hulde.quote:
[..]
Bedankt man! Het is nu bijna drie maanden later en al is lang niet alles gegaan zoals ik gehoopt had kan ik er toch met een erg goed gevoel op terug kijken. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en sommigen beter leren kennen. Wat blijken veel mensen toch ongelooflijk aardig te zijn en zichtbaar de poging om actiever/socialer te worden te waarderen. Tenminste, dat denk ik te zien in hun gedrag naar mij toe. Ik heb niemand verteld over mijn streven om socialer/actiever te worden, maar waarschijnlijk valt het wel op.
Een sociaal wonder zal ik nooit kunnen worden, maar ach, dat hoeft ook niet. Nu nog de positieve ervaringen van de laatste drie maanden gebruiken als motivatie om het door te zetten. Binnenkort is er een feest en iemand vroeg me of ik er ook heen ging. Ook al ben ik nog steeds bang wil ik er gewoon heen gaan. Damn it, ik ga het gewoon doen en het gaat lukken!
www.kiva.org. Steun ondernemers in ontwikkelingslanden.
Ik ben uiteindelijk gegaan. Ik kan helaas niet zeggen dat het een groot succes was, maar ik ben in elk geval gegaan! Het positieve is dat ik een super leuke vrouw weer een stuk beter heb leren kennen. Een jaar geleden had ik me niet voor kunnen stellen dat ik op zo'n vrije manier met een leuke vrouw zou kunnen communiceren. Dat ga ik dus maar onthouden, de rest vergeet ik maar voor het gemak. Zoiets zorgt er toch voor dat je blij bent dat je bent gegaan.
Ik ga weer stoppen met zielig doen hier. Het komt allemaal wel goed
[ Bericht 9% gewijzigd door Panaewa op 21-02-2013 12:08:41 ]
Ik ga weer stoppen met zielig doen hier. Het komt allemaal wel goed
[ Bericht 9% gewijzigd door Panaewa op 21-02-2013 12:08:41 ]
Ik kon het toch niet laten om nog eenmaal te reageren. Maar uiteindelijk wordt je dan ook nog verliefd op de vrouw die je op dat feest weer tegen bent gekomen. En dan blijkt ze jou ook leuk te vinden 
En dat terwijl ik er zo tegenop zag! Echt super super bedankt allemaal! Het heeft allemaal echt geholpen!! Zonder jullie was mij dit misschien nooit gelukt, ik ben jullie echt eeuwig dankbaar! Super bedankt!
[ Bericht 0% gewijzigd door Panaewa op 01-03-2013 02:30:55 ]
En dat terwijl ik er zo tegenop zag! Echt super super bedankt allemaal! Het heeft allemaal echt geholpen!! Zonder jullie was mij dit misschien nooit gelukt, ik ben jullie echt eeuwig dankbaar! Super bedankt!
[ Bericht 0% gewijzigd door Panaewa op 01-03-2013 02:30:55 ]
Ik vind het hartstikke mooi om te lezen dat het toch leuk voor je heeft uitgepakt
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Haha, dat doet me wel heel erg denken aan die film:quote:
Ik kon het toch niet laten om nog eenmaal te reageren. Maar uiteindelijk wordt je dan ook nog verliefd op de vrouw die je op dat feest weer tegen bent gekomen. En dan blijkt ze jou ook leuk te vinden
En dat terwijl ik er zo tegenop zag! Echt super super bedankt allemaal! Het heeft allemaal echt geholpen!! Zonder jullie was mij dit misschien nooit gelukt, ik ben jullie echt eeuwig dankbaar! Super bedankt!
Daarin doet die hoofdpersoon ook iets wat hij normaal niet zou doen, wat een beetje tegenvalt maar waarbij hij ook de vrouw ontmoet op wie hij verliefd wordtquote:
[..]
Dat is zeker de goede instelling.
Ken je de film Yes man (2008) met Jim Carrey? Daarin wordt hij gedwongen om op elke uitnodiging Ja te zeggen. Natuurlijk draait de film daarin lekker extreem door, maar deze instelling heb ik mij ook eigen gemaakt.
Op elke uitnodiging en elke activiteit die ik kan doen, zeg ik 'Ja'. Je weet namelijk maar nooit of het er gezellig wordt en het is altijd weer een kans om je sociale vaardigheden verder te oefenen.
Oftewel bij twijfel altijd 'Ja' zeggen.
Ik kan beter dit topic omhoog kicken dan weer een nieuwe openen. Het gaat allemaal prima met me, en langzaam maar zeker worden mijn sociale skills ook steeds beter. Stuk actiever geworden en zet me nu ook in voor andere zaken. Al is het met de vrouw/meid hierboven helaas niks geworden. Maar verder gaat het allemaal dus heel goed! Ik weet dat ik introvert ben maar ik begin steeds beter het evenwicht tussen de rust die ik nodig heb en sociale interacties te vinden.
Maar ik zit nu toch weer met een moment waar ik echt niet weet hoe ik moet handelen. Ik wordt niet erg vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeesten en wanneer ik wel uitgenodigd wordt had ik vaak de gewoonte om niet te gaan. Het waren meestal ook niet meer dan 'kennissen', mijn paar vrienden geven eigenlijk nooit een feest. Voor volgende week ben ik echter weer eens uitgenodigd en ik ben van plan om nu wél te gaan. Persoon in kwestie ken ik goed, net als de mensen die ook gaan.
Maar wordt je verwacht een cadeau te geven? Zo ja, wat voor type cadeaus? Het zijn stomme vragen, maar ik weet het gewoon echt niet en ik weet niet of het vreemd is om mensen die ook gaan te vragen wat ze doen. In de uitnodiging stond simpelweg dat hij woensdag jarig is en dat er na 18:00 bier klaar stond bij hem. Vorig jaar waren er 16 mensen uitgenodigd, dus het zal nu wel weer zoiets zijn.
Schaam me dat ik dit moet vragen, maar ik weet gewoon echt niet wat de gewoonte is omdat ik het eigenlijk niet meer heb meegemaakt sinds de basisschool. En dat klinkt waarschijnlijk triester dan het daadwerkelijk is.
Maar ik zit nu toch weer met een moment waar ik echt niet weet hoe ik moet handelen. Ik wordt niet erg vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeesten en wanneer ik wel uitgenodigd wordt had ik vaak de gewoonte om niet te gaan. Het waren meestal ook niet meer dan 'kennissen', mijn paar vrienden geven eigenlijk nooit een feest. Voor volgende week ben ik echter weer eens uitgenodigd en ik ben van plan om nu wél te gaan. Persoon in kwestie ken ik goed, net als de mensen die ook gaan.
Maar wordt je verwacht een cadeau te geven? Zo ja, wat voor type cadeaus? Het zijn stomme vragen, maar ik weet het gewoon echt niet en ik weet niet of het vreemd is om mensen die ook gaan te vragen wat ze doen. In de uitnodiging stond simpelweg dat hij woensdag jarig is en dat er na 18:00 bier klaar stond bij hem. Vorig jaar waren er 16 mensen uitgenodigd, dus het zal nu wel weer zoiets zijn.
Schaam me dat ik dit moet vragen, maar ik weet gewoon echt niet wat de gewoonte is omdat ik het eigenlijk niet meer heb meegemaakt sinds de basisschool. En dat klinkt waarschijnlijk triester dan het daadwerkelijk is.
Hey,
Ik heb net het verhaal gelezen.
En ik denk dat ik wel iets weet wat je kan helpen.
Ik was vroeger ook sociaal niet handig.
Op gegeven moment was ik het zat en wilde ik hier echt iets aan doen.
Sociaal handig zijn zit voor een deel gewoon in je maar het mooie is dat het gewoon te leren valt.
Google eens, er zijn verschillende boeken die je hier heel goed mee kunnen helpen.
Stuur me anders even een DM als je wat titels wil.
Groeten en veel succes
Ik heb net het verhaal gelezen.
En ik denk dat ik wel iets weet wat je kan helpen.
Ik was vroeger ook sociaal niet handig.
Op gegeven moment was ik het zat en wilde ik hier echt iets aan doen.
Sociaal handig zijn zit voor een deel gewoon in je maar het mooie is dat het gewoon te leren valt.
Google eens, er zijn verschillende boeken die je hier heel goed mee kunnen helpen.
Stuur me anders even een DM als je wat titels wil.
Groeten en veel succes
Het is wel vrij normaal om een cadeau te geven ja. Gelukkig zijn de meeste mensen inspiratieloos dus het is wel normaal om gewoon een kaartje met geld te geven. Of haal een cadeauverpakking bier/sterke drank bij de Gall&Gall.
Ik vind geld of drank altijd wel ontzettend saai dus als ik jou was zou ik eens naar zo´n winkel gaan waar ze van die grappige cadeautjes hebben.quote:
Ik kan beter dit topic omhoog kicken dan weer een nieuwe openen. Het gaat allemaal prima met me, en langzaam maar zeker worden mijn sociale skills ook steeds beter. Stuk actiever geworden en zet me nu ook in voor andere zaken. Al is het met de vrouw/meid hierboven helaas niks geworden. Maar verder gaat het allemaal dus heel goed! Ik weet dat ik introvert ben maar ik begin steeds beter het evenwicht tussen de rust die ik nodig heb en sociale interacties te vinden.
Maar ik zit nu toch weer met een moment waar ik echt niet weet hoe ik moet handelen. Ik wordt niet erg vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeesten en wanneer ik wel uitgenodigd wordt had ik vaak de gewoonte om niet te gaan. Het waren meestal ook niet meer dan 'kennissen', mijn paar vrienden geven eigenlijk nooit een feest. Voor volgende week ben ik echter weer eens uitgenodigd en ik ben van plan om nu wél te gaan. Persoon in kwestie ken ik goed, net als de mensen die ook gaan.
Maar wordt je verwacht een cadeau te geven? Zo ja, wat voor type cadeaus? Het zijn stomme vragen, maar ik weet het gewoon echt niet en ik weet niet of het vreemd is om mensen die ook gaan te vragen wat ze doen. In de uitnodiging stond simpelweg dat hij woensdag jarig is en dat er na 18:00 bier klaar stond bij hem. Vorig jaar waren er 16 mensen uitgenodigd, dus het zal nu wel weer zoiets zijn.
Schaam me dat ik dit moet vragen, maar ik weet gewoon echt niet wat de gewoonte is omdat ik het eigenlijk niet meer heb meegemaakt sinds de basisschool. En dat klinkt waarschijnlijk triester dan het daadwerkelijk is.
Meestal is daar genoeg te vinden. Koop iets waar je echt om kan lachen dat is veel leuker dan geld.
Ik had laatst een feestje van een vriendin die 18 werd en we hebben toch goed gelachen toen ik en een vriend met een sm zweep en handboeien aan kwamen zetten. We hebben de hele avond lol gehad.
Probeer eens iets geks.
quote:
Ik kon het toch niet laten om nog eenmaal te reageren. Maar uiteindelijk wordt je dan ook nog verliefd op de vrouw die je op dat feest weer tegen bent gekomen. En dan blijkt ze jou ook leuk te vinden
En dat terwijl ik er zo tegenop zag! Echt super super bedankt allemaal! Het heeft allemaal echt geholpen!! Zonder jullie was mij dit misschien nooit gelukt, ik ben jullie echt eeuwig dankbaar! Super bedankt!
ik hou van jou schat
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
Ja, meestal geef je dan wel een klein cadeautje. Gewoon iets van drank of iets sufs/lolligs zoals katerpillen oid.quote:
Ik kan beter dit topic omhoog kicken dan weer een nieuwe openen. Het gaat allemaal prima met me, en langzaam maar zeker worden mijn sociale skills ook steeds beter. Stuk actiever geworden en zet me nu ook in voor andere zaken. Al is het met de vrouw/meid hierboven helaas niks geworden. Maar verder gaat het allemaal dus heel goed! Ik weet dat ik introvert ben maar ik begin steeds beter het evenwicht tussen de rust die ik nodig heb en sociale interacties te vinden.
Maar ik zit nu toch weer met een moment waar ik echt niet weet hoe ik moet handelen. Ik wordt niet erg vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeesten en wanneer ik wel uitgenodigd wordt had ik vaak de gewoonte om niet te gaan. Het waren meestal ook niet meer dan 'kennissen', mijn paar vrienden geven eigenlijk nooit een feest. Voor volgende week ben ik echter weer eens uitgenodigd en ik ben van plan om nu wél te gaan. Persoon in kwestie ken ik goed, net als de mensen die ook gaan.
Maar wordt je verwacht een cadeau te geven? Zo ja, wat voor type cadeaus? Het zijn stomme vragen, maar ik weet het gewoon echt niet en ik weet niet of het vreemd is om mensen die ook gaan te vragen wat ze doen. In de uitnodiging stond simpelweg dat hij woensdag jarig is en dat er na 18:00 bier klaar stond bij hem. Vorig jaar waren er 16 mensen uitgenodigd, dus het zal nu wel weer zoiets zijn.
Schaam me dat ik dit moet vragen, maar ik weet gewoon echt niet wat de gewoonte is omdat ik het eigenlijk niet meer heb meegemaakt sinds de basisschool. En dat klinkt waarschijnlijk triester dan het daadwerkelijk is.
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
vraag die persoon wat hij lekker vindt qua drank en koop er een fles van
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Wat is precies het probleem? Je hebt zelf een helder beeld van je problemen, maar ook van de oplossingen. Het gaat toch de goede kant op zo? Dat je af en toe twijfels/angst hebt lijkt me niet meer dan logisch.
Klopt, het gaat prima. Ik had OP geschreven in een periode welke behoorlijk heftig voor me was. Mede daardoor zag ik op dat moment alles negatief terwijl ik ervoor en erna juist voornamelijk het positieve zag. De reacties hier hebben me zeker geholpen om juist tijdens dat zware moment extra te investeren in sociale contacten. Als je alles apart bekijkt was/is dat zeker niet altijd even succesvol, maar er is wel weer een duidelijke positieve trend zichtbaar. Die was er trouwens al zoals ik vermeld had in de OP, maar hij is nog wat steiler geworden.quote:
Wat is precies het probleem? Je hebt zelf een helder beeld van je problemen, maar ook van de oplossingen. Het gaat toch de goede kant op zo? Dat je af en toe twijfels/angst hebt lijkt me niet meer dan logisch.
Mijn laatste vraag staat er verder los van, dat is gewoon onzekerheid in combinatie met onwetendheid door mijn beperkte ervaringen op dat vlak. Ik vond het onzin om hiervoor een nieuw topic te openen, kan net zo goed hier.
quote:
Bedankt voor de tips, ik zal binnenkort dan maar eens gaan shoppen
Dit zou ook mijn suggestie zijn.quote:
Of haal een cadeauverpakking bier/sterke drank bij de Gall&Gall.
Mijn laatste cadeau voor een verjaardag was trouwens een zak M&M's (+ een Pathe film cadeaubon)
wat een herkenbaar verhaal! het niet jezelf durven/kunnen zijn in gezelschap. zo graag WILLEN: dichterbij anderen komen, liefde vinden, verbinding... en tegelijkertijd beseffen dat je, van dat wat je wil, (zo ver nog) afstaat, boos daarom worden... (nou ja, ik eerder verdrietig, maar toch...)quote:
ik denk dat het mijzelf kunnen zijn bij anderen de belangrijkste schakel is die ik mis in het opbouwen van contacten. en dat is dan ook waar ik mij het meest op richt. niet zozeer op contact, maar op mijzelf zijn. 'wat vind ik er eigenlijk van dat ik hier nu ben, heb ik het naar mijn zin? met wie zou ik willen praten, hoe ga ik dat doen? vind ik het interessant wat iemand tegen mij zegt? kan ik het gesprek wat omgooien? last van mijn rug! ik rek me ff lekker uit!'
ik merk dat ik steeds beter word in het 'mijzelf zijn' en dat geeft mij een gevoel van tevredenheid, in plaats van de frustratie die het richten op 'het eindpunt' me geeft. ik besef immers dat ik op weg ben en op de goede weg zit...
bovendien reageren mensen veel makkelijker op mij: 'he, heb je last van je rug? lange dag gehad?' en dat is weer fijn voor de sociale contacten. andersom probeer ik ook op anderen te reageren
Ik herken mezelf heel erg in dit verhaal. Het is in de maatschappij zo dat mensen geacht worden heel sociaal te zijn, maar dit hoeft helemaal niet! Ik kan wel letterlijk lezen dat jij behoefte hebt aan sociale contacten, maar tussen de regels door lees ik dat jij dat diep vanbinnen niet hebt en je jezelf ertoe moet zetten m.b.h. allerlei rare planningen over wat je gaat zeggen (en ik herken mezelf hier ook in, ik heb namelijk dezelfde planningen gemaakt en soms zelfs uitgewerkt en opgeschreven 
. Ik heb mezelf ook bepaalde dingen voorgenomen, net als jij.
En toen, ineens, heel raar, besefte ik me iets: ik heb mezelf nooit geaccepteerd. Ik heb nooit echt behoefte gehad aan sociale contacten, ik ben niet eens sociaal. Mijn zogenaamde behoefte aan sociale contacten, die ik mezelf altijd heb aangepraat, kwam voort uit een soort van drang om te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen op sociaal gebied. En dat betekent eigenlijk dat je niet genoeg gevoel voor eigenwaarde hebt om te accepteren dat je geen sociaal iemand bent en dit ook nooit zult zijn. Het betekent dat je niet genoeg eigenwaarde hebt om wat jij denkt boven wat de maatschappij van jou zal denken te plaatsen. Het heeft allemaal met eigenwaarde te maken.
Ik hoop dat je beseft dat je altijd enorm veel energie hebt gestoken in voldoen aan andermans verwachtingen. Jij zult nooit, maar dan ook nooit, een sociaal persoon zijn. Je bent er al je hele basisschooltijd en een deel van je uni-tijd mee bezig geweest en je bent nog steeds geen sociaal persoon. Conclusie: je zult het nooit worden ook, het zit niet in je, het is niet een van je eigenschappen, het zit gewoon niet in jouw bouwpakket! En het enige wat jij nu doet is al jouw energie stoppen in iets onmogelijks. Je leven gaat heel miserabel worden als jij jezelf niet leert te accepteren, want daar gaat dit allemaal over: zelfacceptatie. En gevoel voor eigenwaarde.
En trouwens: als je jezelf accepteert, zullen andere mensen je daar om respecteren. Dus eigenlijk zou je zelfs meer sociale contacten kunnen krijgen als je accepteert dat je geen sociaal persoon bent.
. Ik heb mezelf ook bepaalde dingen voorgenomen, net als jij. En toen, ineens, heel raar, besefte ik me iets: ik heb mezelf nooit geaccepteerd. Ik heb nooit echt behoefte gehad aan sociale contacten, ik ben niet eens sociaal. Mijn zogenaamde behoefte aan sociale contacten, die ik mezelf altijd heb aangepraat, kwam voort uit een soort van drang om te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen op sociaal gebied. En dat betekent eigenlijk dat je niet genoeg gevoel voor eigenwaarde hebt om te accepteren dat je geen sociaal iemand bent en dit ook nooit zult zijn. Het betekent dat je niet genoeg eigenwaarde hebt om wat jij denkt boven wat de maatschappij van jou zal denken te plaatsen. Het heeft allemaal met eigenwaarde te maken.
Ik hoop dat je beseft dat je altijd enorm veel energie hebt gestoken in voldoen aan andermans verwachtingen. Jij zult nooit, maar dan ook nooit, een sociaal persoon zijn. Je bent er al je hele basisschooltijd en een deel van je uni-tijd mee bezig geweest en je bent nog steeds geen sociaal persoon. Conclusie: je zult het nooit worden ook, het zit niet in je, het is niet een van je eigenschappen, het zit gewoon niet in jouw bouwpakket! En het enige wat jij nu doet is al jouw energie stoppen in iets onmogelijks. Je leven gaat heel miserabel worden als jij jezelf niet leert te accepteren, want daar gaat dit allemaal over: zelfacceptatie. En gevoel voor eigenwaarde.
En trouwens: als je jezelf accepteert, zullen andere mensen je daar om respecteren. Dus eigenlijk zou je zelfs meer sociale contacten kunnen krijgen als je accepteert dat je geen sociaal persoon bent.
Ik vind mensen die een beetje raar of anders zijn meestal het leukst
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
Nounou. Ik vind het grotendeels waar maar ook wel een beetje pessimistischquote:
Ik herken mezelf heel erg in dit verhaal. Het is in de maatschappij zo dat mensen geacht worden heel sociaal te zijn, maar dit hoeft helemaal niet! Ik kan wel letterlijk lezen dat jij behoefte hebt aan sociale contacten, maar tussen de regels door lees ik dat jij dat diep vanbinnen niet hebt en je jezelf ertoe moet zetten m.b.h. allerlei rare planningen over wat je gaat zeggen (en ik herken mezelf hier ook in, ik heb namelijk dezelfde planningen gemaakt en soms zelfs uitgewerkt en opgeschreven
En toen, ineens, heel raar, besefte ik me iets: ik heb mezelf nooit geaccepteerd. Ik heb nooit echt behoefte gehad aan sociale contacten, ik ben niet eens sociaal. Mijn zogenaamde behoefte aan sociale contacten, die ik mezelf altijd heb aangepraat, kwam voort uit een soort van drang om te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen op sociaal gebied. En dat betekent eigenlijk dat je niet genoeg gevoel voor eigenwaarde hebt om te accepteren dat je geen sociaal iemand bent en dit ook nooit zult zijn. Het betekent dat je niet genoeg eigenwaarde hebt om wat jij denkt boven wat de maatschappij van jou zal denken te plaatsen. Het heeft allemaal met eigenwaarde te maken.
Ik hoop dat je beseft dat je altijd enorm veel energie hebt gestoken in voldoen aan andermans verwachtingen. Jij zult nooit, maar dan ook nooit, een sociaal persoon zijn. Je bent er al je hele basisschooltijd en een deel van je uni-tijd mee bezig geweest en je bent nog steeds geen sociaal persoon. Conclusie: je zult het nooit worden ook, het zit niet in je, het is niet een van je eigenschappen, het zit gewoon niet in jouw bouwpakket! En het enige wat jij nu doet is al jouw energie stoppen in iets onmogelijks. Je leven gaat heel miserabel worden als jij jezelf niet leert te accepteren, want daar gaat dit allemaal over: zelfacceptatie. En gevoel voor eigenwaarde.
En trouwens: als je jezelf accepteert, zullen andere mensen je daar om respecteren. Dus eigenlijk zou je zelfs meer sociale contacten kunnen krijgen als je accepteert dat je geen sociaal persoon bent.
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
|
|
