Ik rammel niet gelukkig! Hier komt er geen 3e.
We durven het niet, alle narigheid na de geboorte van Wies (en ook met de narigheid na Mette's geboorte). Ik heb nou eenmaal een stollingsafwijking met als uitlokkende factor de zwangerschap. Ik vertrouw mijn lichaam niet meer, zeker ook niet na de borstabces..
Meer dan een jaar verder zijn we nu en ik begin nu pas mezelf weer een beetje hersteld te voelen.
En dan nog maar te zwijgen over mijn 2 schatten van probleembaby's die ik heb gehad.
Daarnaast zijn we zielsgelukkig met de 2 meiden en voelt het voor ons een soort van 'af' zo. Het is goed, wij met z'n vieren.
Ik ben oprecht uitgerammeld en ga gewoon genieten van andermans baby's
Maar ik ken mezelf, ik zal vast nog weleens een beetje rammelend dit topic binnenvallen
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..