Op woensdag 7 november 2012 19:44 schreef H4ppy het volgende:"Dyslexie (uit het Grieks δυς- dys- ("beperkt") en λέξις lexis ("woord"), dus beperkt lezen) (ook wel (onterecht) als woordblindheid aangeduid) is een term die in de wetenschap gebruikt wordt voor
ernstige problemen met het kunnen lezen van woorden."
- Wikipedia
Tegenwoordig zitten er wel een aantal personen per klas op de basis of middelbare school die dan "dyslectisch" zijn. Tijdens de proefwerken / examens krijgen ze compensatie, en krijgen over het algemeen meer aandacht van de leraren en mentoren.
In Nederland worden kinderen ook van jongs af aan geleerd elkaar en zichzelf in hokjes te plaatsen. "Ik ben dyslectisch" wordt daarom ook als excuus gebruikt (en geaccepteerd) voor het slecht kunnen lezen van texten en daarmee ook dus meteen voor compensatie van je cijfers op basis en middelbare scholen.
Als je dan zo'n "dyslectisch" iemand vraagt wat nou dyslexie is, zal je geheid "ik heb meer moeite met lezen dan
normale mensen" (of een variatie hiervan) als antwoord krijgen. Dus kinderen worden meteen aangeleerd dat ze "anders" zijn.
Maar dat deze mensen een excuus hebben voor alle vakken behalve exacte vakken als wiskunde, is niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat deze mensen een excuus voor
zichzelf hebben. Een excuus om minder goed hun best te doen om toch beter te kunnen lezen.
Goed en vlot kunnen lezen wordt dan niet als iets beschouwd wat iedereen tegen hun 12de - 13de goed moet beheersen, nee, goed goed en vlot kunnen lezen is een "extra prestatie" welke niet persé hoeft.
Op een gegeven moment is het voor zo'n kind dat dan zo voor de hand liggend dat het kind zichzelf onderbewust bij elke nieuwe text (lees uitdaging) wijs maakt dat het niet uitmaakt dat hij of zij het niet vlot kan lezen, omdat hij of zij dyslectisch is, en het dan heel normaal is dat je het slecht kan lezen. Dit zorgt er dus voor dat een kind minder zijn best gaat doen om goed te kunnen lezen.
Mensen met dyslexie worden in zekere mate zielig gevonden, alleen het probleem wordt niet echt aangepakt. Behalve wat meer aandacht van de leraren in de zin van "hoe gaat het met je" en misschien 1 keer in de maand een uurtje extra les voor dyslectische leerlingen komt er niet veel van. En aangezien iemand met dyslexie er dan heilig in gelooft dat vlot leren lezen te hoog gegrepen voor diegene is, doet diegene er dan ook niks aan om zijn leesvaardigheid te verbeteren.
Zo iemand leest dan ook geen boeken om zijn woordenschat en leesvaardigheid te verbeteren, omdat diegene dyslectisch is. En diegene is dan dyslectisch omdat die nooit een boek leest waardoor zijn leesvaardigheid altijd achterstallig blijft. Een verhaal van het kip en het ei.
Stel dat persoon A 20 rijlessen nodig heeft om te kunnen slagen voor zijn rij-examen, en persoon B 40 rijlessen nodig heeft, dan gaan we toch geen speciale aandoening verzinnen omdat persoon B na 30 lessen nog steeds zijn rij-examen niet kan halen, en sturen we hem dan naar huis? Nee, dan laten we persoon B net zo lang lessen totdat diegene alles onder de knie heeft. Om dan terug te komen op de quote uit wikipedia, welke toch duidelijk zegt dat dyslexie betekent dat iemand ernstige problemen heeft met het kunnen lezen van woorden, heb ik nog nooit een dyslectisch persoon ontmoet welke daadwerkelijk
ernstige problemen had met het kunnen lezen van woorden, maar slechts wat meer moeite moest doen om net zo goed te lezen als de anderen.
Klacht: dyslexie (vooral onder kinderen) wordt in zekere mate gebruikt als excuus.