LIF Lifestyle
Alles over gezondheid, uiterlijke verzorging, mode, kleding, make-up, tabak, etc.
Na een ontzettend goed lopend topic in Klaagbak (hierzo), nu een topic in Lifestyle.
In dat topic had gezegd dat ik nog een topic zou openen hoe ik me zou voelen na de chemokuren en hoe ik me daar nu eigenlijk bij voel. Dus bij deze.
Het is nu bijna 3 maanden geleden dat ik mijn laatste chemo heb gehad. De weken daarna was vooral eten nog heel erg moeilijk. Alles wat ik probeerde smaakte voor geen meter, waardoor ik ook een paar kilo ben afgevallen. Maar die kilo's zijn er inmiddels alweer bij, want het eten gaat nu weer erg goed en alles smaakt zoals het eerst ook smaakte. Alleen de geuren van sterk geurende dingen zoals koffie dat ruikt nog wel iets anders maar niet per definitie vies.
Ook ben ik na een week of 4 begonnen met fitheidstraining. Dit was ook wel echt nodig, want in de middag was ik al redelijk snel uitgeput. Ook kwam ik er daar achter dat mijn conditie ook echt 0,0 was. Nu ben ik daar twee keer in de week te vinden en merk ik dat mijn conditie weer ontzettend vooruit gaat. Wel heb ik af en toe nog wel eens een dagje dat het wat minder gaat, maar dat is schijnbaar heel normaal.
Over het algemeen gaat het dus heel goed, alleen had ik afgelopen zondag plots ineens pijn aan mijn andere testikel. Dus dan bel je de maandagochtend zo snel mogelijk naar de huisarts. Die verwijst je weer door naar de uroloog. Uiteindelijk ben ik dinsdagochtend nog bij de uroloog om mijn andere testikel te laten onderzoeken. Hij zegt dat er niets aan de hand is, terwijl ik nog steeds wat pijn heb. Dus het stelt je wel iets gerust, terwijl je op dat moment direct het ergste denkt.
Toch ben ik heel blij dat ik 15 november weer door de scan mag zodat ik 100% zeker weet dat er niets aan de hand is. En het kan haast ook niet dat het terugkomt, maar niets is natuurlijk uitgesloten. Maar toch blijf ik nu in mijn achterhoofd aan het slechte denken, terwijl dat dus eigenlijk niet nodig is.
Hebben jullie nog vragen, dan beantwoord ik ze graag.
In dat topic had gezegd dat ik nog een topic zou openen hoe ik me zou voelen na de chemokuren en hoe ik me daar nu eigenlijk bij voel. Dus bij deze.
Het is nu bijna 3 maanden geleden dat ik mijn laatste chemo heb gehad. De weken daarna was vooral eten nog heel erg moeilijk. Alles wat ik probeerde smaakte voor geen meter, waardoor ik ook een paar kilo ben afgevallen. Maar die kilo's zijn er inmiddels alweer bij, want het eten gaat nu weer erg goed en alles smaakt zoals het eerst ook smaakte. Alleen de geuren van sterk geurende dingen zoals koffie dat ruikt nog wel iets anders maar niet per definitie vies.
Ook ben ik na een week of 4 begonnen met fitheidstraining. Dit was ook wel echt nodig, want in de middag was ik al redelijk snel uitgeput. Ook kwam ik er daar achter dat mijn conditie ook echt 0,0 was. Nu ben ik daar twee keer in de week te vinden en merk ik dat mijn conditie weer ontzettend vooruit gaat. Wel heb ik af en toe nog wel eens een dagje dat het wat minder gaat, maar dat is schijnbaar heel normaal.
Over het algemeen gaat het dus heel goed, alleen had ik afgelopen zondag plots ineens pijn aan mijn andere testikel. Dus dan bel je de maandagochtend zo snel mogelijk naar de huisarts. Die verwijst je weer door naar de uroloog. Uiteindelijk ben ik dinsdagochtend nog bij de uroloog om mijn andere testikel te laten onderzoeken. Hij zegt dat er niets aan de hand is, terwijl ik nog steeds wat pijn heb. Dus het stelt je wel iets gerust, terwijl je op dat moment direct het ergste denkt.
Toch ben ik heel blij dat ik 15 november weer door de scan mag zodat ik 100% zeker weet dat er niets aan de hand is. En het kan haast ook niet dat het terugkomt, maar niets is natuurlijk uitgesloten. Maar toch blijf ik nu in mijn achterhoofd aan het slechte denken, terwijl dat dus eigenlijk niet nodig is.
Hebben jullie nog vragen, dan beantwoord ik ze graag.
Mijn moeder is sinds december behandeld voor borstkanker. Elke check, elk pijntje, geeft weer die angst. Niet dat ik je down wil praten, maar hou er rekening mee dat het lang kan duren voor je weer op je lichaam vertrouwt.
Verder veel sterkte. Het herstel is nu begonnen, en dat kost zowel fysiek als psychisch veel tijd. Ik wens je een voorspoedig verloop.
Verder veel sterkte. Het herstel is nu begonnen, en dat kost zowel fysiek als psychisch veel tijd. Ik wens je een voorspoedig verloop.
Dringend verzoek om elke opmerking van deze gebruiker met een flinke pot zout te nuttigen.
Goed om te lezen, TS! Heb ook gelijk maar even 't KLBtopic gekickt omdat volgens mij lang niet iedereen daar andere delen van FOK! leest. 
Hallon!
Dat is aardig van jequote:Op zaterdag 3 november 2012 18:42 schreef BlueMage het volgende:
Goed om te lezen, TS! Heb ook gelijk maar even 't KLBtopic gekickt omdat volgens mij lang niet iedereen daar andere delen van FOK! leest.
Bedankt voor jullie fijne reacties!
Veel succes TS. Interessant om te volgen
Op donderdag 7 februari 2013 22:30 schreef wolfrolf het volgende:
Godsamme _O_ wat een baas ben je toch
Op dinsdag 26 februari 2013 15:53 schreef SilentChaos het volgende:
Jij begrijpt _O_
Godsamme _O_ wat een baas ben je toch
Op dinsdag 26 februari 2013 15:53 schreef SilentChaos het volgende:
Jij begrijpt _O_
Ik ben genezen maar ze mogen me nog niet officieel genezen verklaren. Dat mag pas na 2 jaar dacht ik. En dan blijf je nog minstens 3 jaar onder controle staan.quote:Op zondag 4 november 2012 01:47 schreef robben93 het volgende:
Respect man!
Je bent nu helemaal genezen dus?
Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik ben 27 jaar en ik word deze maand 28.
Goed om dit te lezen nadat ik je topic in KLB al heb gevolgd. Zelf 2 jaar geleden mijn vader verloren aan kanker en die was met zijn 55 al veel te jong..jij bent dat met 27 al helemaal, dus fijn dat de berichten zo positief zijn. Nog veel sterkte en succes toegewenst met dit alles
Alex Pastoor:
"Een uitslag is altijd terecht, of het nou verdiend is of onverdiend"
Martin Verkerk:
''Ik bepaal of ik win of verlies. Als ik goed speel dan win ik, als ik slecht speel dan is de kans dat ik verlies aanwezig.''
"Een uitslag is altijd terecht, of het nou verdiend is of onverdiend"
Martin Verkerk:
''Ik bepaal of ik win of verlies. Als ik goed speel dan win ik, als ik slecht speel dan is de kans dat ik verlies aanwezig.''
Hmm krijg het niet helemaal voor elkaar om te quoten dus dan maar op deze manier:
@TS; ik vind het heel knap dat je er zo positief over blijft! Fijn dat je nu gedeeltelijk achter de rug hebt! Hoop dat het snel helemaal beter gaat uiteraard.
@Tim86; dat is ook wel vroeg! Gecondoleerd. Ik ben ook me vader twee maanden geleden verloren aan de desastreuze gevolgen van kanker. Mijn vader is 59 jaar geworden. Binnen twee a twee-en-halve week, na diagnose was het al over :-(
@TS; ik vind het heel knap dat je er zo positief over blijft! Fijn dat je nu gedeeltelijk achter de rug hebt! Hoop dat het snel helemaal beter gaat uiteraard.
@Tim86; dat is ook wel vroeg! Gecondoleerd. Ik ben ook me vader twee maanden geleden verloren aan de desastreuze gevolgen van kanker. Mijn vader is 59 jaar geworden. Binnen twee a twee-en-halve week, na diagnose was het al over :-(
Aim at perfection in everything, though in most things it is unattainable. However, they who aim at it, and persevere, will come much nearer to it than those whose laziness and despondency make them give it up as unattainable.
Uff dat is ook veel te jong ja. Bij ons ging het ook erg snel, maar 2,5 week is wel echt heel extreem. Bij ons was het een kleine 5 maanden na diagnose "pas". Ook gecondoleerd nog.quote:
Hmm krijg het niet helemaal voor elkaar om te quoten dus dan maar op deze manier:
@TS; ik vind het heel knap dat je er zo positief over blijft! Fijn dat je nu gedeeltelijk achter de rug hebt! Hoop dat het snel helemaal beter gaat uiteraard.
@Tim86; dat is ook wel vroeg! Gecondoleerd. Ik ben ook me vader twee maanden geleden verloren aan de desastreuze gevolgen van kanker. Mijn vader is 59 jaar geworden. Binnen twee a twee-en-halve week, na diagnose was het al over :-(
Maar goed, laten we de positieve verhalen van de TS maar niet gaan overschaduwen met negatieve verhalen
Alex Pastoor:
"Een uitslag is altijd terecht, of het nou verdiend is of onverdiend"
Martin Verkerk:
''Ik bepaal of ik win of verlies. Als ik goed speel dan win ik, als ik slecht speel dan is de kans dat ik verlies aanwezig.''
"Een uitslag is altijd terecht, of het nou verdiend is of onverdiend"
Martin Verkerk:
''Ik bepaal of ik win of verlies. Als ik goed speel dan win ik, als ik slecht speel dan is de kans dat ik verlies aanwezig.''
Hmm heftig :-(
Ja de artsen zeiden dat ze het nog nooit zo snel hadden zien gaan. Ze gingen van maanden uit. Een euthanasieverklaring was niet eens nodig, zijn lijf hielt er gewoon mee op. Elke dag zag je duidelijke achteruitgang.
Ze weten tot op de dag van vandaag nog niet eens wat voor een soort kanker het was. Maar ja, achteraf gezien hoef ik dat ook niet te weten.
Ik hoop echt dat er op wetenschappelijk gebieden eens wat gevonden wordt om deze verschrikkelijke ziekte hard aan te pakken!
Ja de artsen zeiden dat ze het nog nooit zo snel hadden zien gaan. Ze gingen van maanden uit. Een euthanasieverklaring was niet eens nodig, zijn lijf hielt er gewoon mee op. Elke dag zag je duidelijke achteruitgang.
Ze weten tot op de dag van vandaag nog niet eens wat voor een soort kanker het was. Maar ja, achteraf gezien hoef ik dat ook niet te weten.
Ik hoop echt dat er op wetenschappelijk gebieden eens wat gevonden wordt om deze verschrikkelijke ziekte hard aan te pakken!
Aim at perfection in everything, though in most things it is unattainable. However, they who aim at it, and persevere, will come much nearer to it than those whose laziness and despondency make them give it up as unattainable.
Ten eerste gecondoleerd met het verlies van jullie dierbaren. Maar waar jullie het over hebben dat kom je ook natuurlijk tegen in het ziekenhuis. Je komt heel veel pijn en verdriet van mensen tegen. Maar de mensen die ik daar heb ontmoet waren ontzettend positief. En dan bedoel ik niet alleen de patiënten maar ook de familieleden daarvan.quote:
[..]
Uff dat is ook veel te jong ja. Bij ons ging het ook erg snel, maar 2,5 week is wel echt heel extreem. Bij ons was het een kleine 5 maanden na diagnose "pas". Ook gecondoleerd nog.
Maar goed, laten we de positieve verhalen van de TS maar niet gaan overschaduwen met negatieve verhalen
Het is gewoon een rotziekte en helaas zijn er teveel mensen die niet beter worden met kanker. Ik heb op,de kamer gelegen met een man die 73 was. Ik heb met hem in de avond echt boeiende gesprekken gevoerd, maar dan vooral niet over de ziekte. En dan gingen we pas rond een uur of 1 midden in de nacht slapen.
Maar heb je het wel over de ziekte, dan komen snel de verhalen van vrouw, kinderen en kleinkinderen. En daar komt ook die positivisme vandaan. Waarom zou je nog vechten op je 73 als me nog een jaar te leven hebt? Nou juist daarom dus!
En hierdoor heb ik in het ziekenhuis echt geleerd om meer van het leven te gaan genieten. Meer schijt aan alles te hebben en gewoon doen wat je zelf graag wilt doen. Want ik weet nu dat het leven heel erg snel kan veranderen.
Inderdaad dat is het ook. Hoewel ik het zelf niet heb gehad, heb ik wel veel dierbaren verloren aan deze ziekte. Op een gegeven moment raakte ik ook een beetje in een sleur, omdat ik bang was dat het weer mis ging (vooral bij me vader).
Ik begrijp jouw houding heel erg. Je leert alles pas echt waarderen, omdat je weet dat het snel kan veranderen. IK heb me er ook vaker druk om gemaakt (erfelijke factoren - meerdere mensen in het gezin overleden), maar als ik daar op terug kijk, denk ik altijd maar ik kan beter nu genieten en zorgen dat ik mooie tijd heb en de juiste mensen om me heen heb. Daar draait het voor mij om.
Zo zouden hun het ook gewild hebben
Ik begrijp jouw houding heel erg. Je leert alles pas echt waarderen, omdat je weet dat het snel kan veranderen. IK heb me er ook vaker druk om gemaakt (erfelijke factoren - meerdere mensen in het gezin overleden), maar als ik daar op terug kijk, denk ik altijd maar ik kan beter nu genieten en zorgen dat ik mooie tijd heb en de juiste mensen om me heen heb. Daar draait het voor mij om.
Zo zouden hun het ook gewild hebben
Aim at perfection in everything, though in most things it is unattainable. However, they who aim at it, and persevere, will come much nearer to it than those whose laziness and despondency make them give it up as unattainable.
Bij chemo heb je vaak tijdens en naderhand last van je gebit als je die niet goed verzorgd. Ik ben net bij de tandarts geweest voor mijn half jaarlijkse controle en alles zag er perfect uit!
Yeah, ik ben blij. Want ik haat het om naar de tandarts te gaan. Toch is het een hele toffe peer, maar zijn werkzaamheden vind ik gewoon helemaal niets
.
Dus weer een fijn momentje vandaag
Yeah, ik ben blij. Want ik haat het om naar de tandarts te gaan. Toch is het een hele toffe peer, maar zijn werkzaamheden vind ik gewoon helemaal niets
.Dus weer een fijn momentje vandaag
Ik heb je vorige topic gelezen en dit topic. Ik vind je echt dapper. En geweldig om te horen dat het nu al zo'n stuk beter met je gaat!
Oh en je humor vind ik geweldig
Kanker is ergens best wel een taboe om grapjes over te maken en openlijk over te praten, en jij gaat er heel licht mee om. Dat maakt het ook makkelijk om in je topics te reageren.
Veel sterkte verder met je herstel en zou leuk zijn om nu en dan nog wat van je te lezen!
Oh en je humor vind ik geweldig
Kanker is ergens best wel een taboe om grapjes over te maken en openlijk over te praten, en jij gaat er heel licht mee om. Dat maakt het ook makkelijk om in je topics te reageren. Veel sterkte verder met je herstel en zou leuk zijn om nu en dan nog wat van je te lezen!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
blij te horen dat het goed met je gaat! Oud klasgenoot van me had hetzelfde en bij hem moest een bal geamputeerd worden, je bent er dus echt goed van af gekomen maat!
Bij hem ook wel denk ik?quote:
blij te horen dat het goed met je gaat! Oud klasgenoot van me had hetzelfde en bij hem moest een bal geamputeerd worden, je bent er dus echt goed van af gekomen maat!
Ja inderdaad. Ik leef ook sinds 16 maart nog maar met 1 bal. En eerlijk gezegd maakt het niet veel verschil.quote:
Op Het ziet er maar iets anders uit, het voelt niet heel veel anders en degene die er mee mag spelen kan het geen bal schelen
. Dus zo'n probleem vind ik het niet.Natuurlijk had ik er graag nog 2 willen hebben. Maar als jullie in dezelfde situatie zouden komen maakt het ineens niet zoveel meer uit
.[ Bericht 0% gewijzigd door BraboMeneer op 06-11-2012 09:25:34 ]
Even een update na 2 maanden waarin weer heel erg veel gebeurt is. Ik heb 1 week na mijn laatste post een knobbeltje onder mijn tepel ontdekt. Je schrikt direct daarvan en gaat zo snel mogelijk naar de huisarts en van dit knobbeltje zou een echo gemaakt worden. Die echo werd gemaakt en ook direct een punctie omdat ze 100% zeker wilde zijn dat het niets ernstigs was. Gelukkig was het ook niets ernstigs want het bleek vetweefsel te zijn.
In die week ben ik op maandag ook door de scan geweest waarvan ik 3 dagen later de uitslag zou krijgen. Deze uitslag liep voorspoedig, we kregen te horen dat er niets aan de hand was, en we stonden al bijna klaar om onze jas weer aan te doen. Tot dat de dokter zei: "oh ik zie dat ze toch iets hebben gevonden". De moed zakt dan direct in je schoenen en mijn verjaardag die twee dagen later zou plaats vinden en waar ik heel erg naar uitkeek was ineens een dag om snel te vergeten. Ik kreeg toen ook te horen dat de oncoloog niet wist wat dit was en dat we het hier even mee zouden moeten doen.
En na dat gesprek word je boos, heel erg boos. Niet op de uitslag, maar je wordt heel erg boos door het handelen van de dokter. Dat hij zo'n grote fout kan maken, dat kan echt niet door de beugel.
De volgende dag zou hij bellen wat het vervolgtraject zou worden. Voordat hij het vervolgtraject kon uitleggen, heb ik hem eerst haarfijn uitgelegd dat ik het niet eens was met zijn manier van werken. Dat dit niet door de beugel kon en ik de volgende keer niet meer zo behandeld wil worden. Hij heeft toen ook zijn excuses aangeboden en gevraagd of ik hem nog één kans kon geven. Dat was moeilijk, maar uiteindelijk heb ik dit toch gedaan.
Na dit gezegd te hebben, kwamen we toch uit wat het vervolgtraject zou worden. Dat was na drie weken alweer door de scan gaan. De uitslag van deze scan was hetzelfde, alleen zat nu het vlekje op een heel andere plek. En nog steeds wist deze dokter niet wat het was. Tijdens dit gesprek heeft hij ook meerdere malen zijn excuses aangeboden en gezegd dat hij fout zat en mij daarom graag naar Maastricht wou sturen voor een second opinion. Deze heb ik geaccepteerd.
Het begin van 2013 ben ik dus naar Maastricht geweest om nog een keer naar de foto's te kijken en om me te laten onderzoeken. Ook deze arts wist op dat moment niet wat het was, maar hij zou nog met de radioloog kijken of hij wist wat het was.
Een week later kreeg ik via de telefoon de uitslag. De uitslag was niet veranderd, ook hij wist niet wat er op mijn longen te zien is. Nu moet ik aanstaande vrijdag weer naar Maastricht om een volgende uitslag te gaan halen. Ik ben dan nogmaals besproken door een groep van doktoren van Maastricht, en hopelijk weten zij dan wel iets.
Maar het ene probleem is niet weg en het volgende komt er alweer aan. Afgelopen weekend heb ik ontdekt dat waar vorige keer een klein knobbeltje onder mijn tepel zat, nu een groter knobbeltje zit. Hier ben ik vanochtend mee naar de huisarts geweest en hij denkt dat het een opgezwollen klier is. Maar hij vertelde me dat ik dit aanstaande vrijdag ook het beste in Maastricht kan laten zien.
Sorry dat het een redelijk lang verhaal is geworden, maar ik wil het ook even van me afschrijven. Want ik ben echt helemaal klaar met de situatie waar ik in zit. Het ene moment denk ik er gewoon helemaal klaar mee te zijn, en het andere moment zien ze weer iets of komt er iets bij. Je lijf zit vol met stress, ook al probeer ik zoveel leuke dingen te doen en van het leven te genieten. Maar ik denk dat je pas weer echt kunt genieten als ik zeker weet dat er niets met mij aan de hand is.
In die week ben ik op maandag ook door de scan geweest waarvan ik 3 dagen later de uitslag zou krijgen. Deze uitslag liep voorspoedig, we kregen te horen dat er niets aan de hand was, en we stonden al bijna klaar om onze jas weer aan te doen. Tot dat de dokter zei: "oh ik zie dat ze toch iets hebben gevonden". De moed zakt dan direct in je schoenen en mijn verjaardag die twee dagen later zou plaats vinden en waar ik heel erg naar uitkeek was ineens een dag om snel te vergeten. Ik kreeg toen ook te horen dat de oncoloog niet wist wat dit was en dat we het hier even mee zouden moeten doen.
En na dat gesprek word je boos, heel erg boos. Niet op de uitslag, maar je wordt heel erg boos door het handelen van de dokter. Dat hij zo'n grote fout kan maken, dat kan echt niet door de beugel.
De volgende dag zou hij bellen wat het vervolgtraject zou worden. Voordat hij het vervolgtraject kon uitleggen, heb ik hem eerst haarfijn uitgelegd dat ik het niet eens was met zijn manier van werken. Dat dit niet door de beugel kon en ik de volgende keer niet meer zo behandeld wil worden. Hij heeft toen ook zijn excuses aangeboden en gevraagd of ik hem nog één kans kon geven. Dat was moeilijk, maar uiteindelijk heb ik dit toch gedaan.
Na dit gezegd te hebben, kwamen we toch uit wat het vervolgtraject zou worden. Dat was na drie weken alweer door de scan gaan. De uitslag van deze scan was hetzelfde, alleen zat nu het vlekje op een heel andere plek. En nog steeds wist deze dokter niet wat het was. Tijdens dit gesprek heeft hij ook meerdere malen zijn excuses aangeboden en gezegd dat hij fout zat en mij daarom graag naar Maastricht wou sturen voor een second opinion. Deze heb ik geaccepteerd.
Het begin van 2013 ben ik dus naar Maastricht geweest om nog een keer naar de foto's te kijken en om me te laten onderzoeken. Ook deze arts wist op dat moment niet wat het was, maar hij zou nog met de radioloog kijken of hij wist wat het was.
Een week later kreeg ik via de telefoon de uitslag. De uitslag was niet veranderd, ook hij wist niet wat er op mijn longen te zien is. Nu moet ik aanstaande vrijdag weer naar Maastricht om een volgende uitslag te gaan halen. Ik ben dan nogmaals besproken door een groep van doktoren van Maastricht, en hopelijk weten zij dan wel iets.
Maar het ene probleem is niet weg en het volgende komt er alweer aan. Afgelopen weekend heb ik ontdekt dat waar vorige keer een klein knobbeltje onder mijn tepel zat, nu een groter knobbeltje zit. Hier ben ik vanochtend mee naar de huisarts geweest en hij denkt dat het een opgezwollen klier is. Maar hij vertelde me dat ik dit aanstaande vrijdag ook het beste in Maastricht kan laten zien.
Sorry dat het een redelijk lang verhaal is geworden, maar ik wil het ook even van me afschrijven. Want ik ben echt helemaal klaar met de situatie waar ik in zit. Het ene moment denk ik er gewoon helemaal klaar mee te zijn, en het andere moment zien ze weer iets of komt er iets bij. Je lijf zit vol met stress, ook al probeer ik zoveel leuke dingen te doen en van het leven te genieten. Maar ik denk dat je pas weer echt kunt genieten als ik zeker weet dat er niets met mij aan de hand is.
BraboMeneer zie je topic nu pas, heb ook je andere topic ook gelezen. Ik heb zelf 4 BEP kuren gehad (vermoed dat jij ook zoiets gehad hebt) dus ik weet waar je het over hebt! Je laatste vier zinnen zijn erg herkenbaar!
De stress en angsten herken ik ook ik sta 10 jaar onder controle en elke keer als ik naar het AVL ga voor mijn afspraken dan word mijn afkeer voor die plaats groter en groter, ondanks dat ze mijn leven gered hebben wil ik niet terug naar die plaats en opgenomen worden (niet zo gek gezien wat we meegemaakt hebben).
In mijn eerste jaar moest ik elke maand op controle in het 2e jaar elke twee maanden en nu 1 keer in de drie maanden dat maakt het ook makkelijker, het vertrouwen is niet helemaal bij mij niet terug gekomen, ik zit in mijn derde jaar nu en ik heb het wel een betere plaats gegeven, de onzekerheid blijft altijd wel maar het gaat steeds meer naar de achtergrond in dit geval echt "tijd heelt alle wonden".
Heel veel sterkte vrijdag! Ik weet (echt) hoe moeilijk het is maar probeer tot dan gewoon te leven en genieten van de dingen die je leuk vind!
De stress en angsten herken ik ook ik sta 10 jaar onder controle en elke keer als ik naar het AVL ga voor mijn afspraken dan word mijn afkeer voor die plaats groter en groter, ondanks dat ze mijn leven gered hebben wil ik niet terug naar die plaats en opgenomen worden (niet zo gek gezien wat we meegemaakt hebben).
In mijn eerste jaar moest ik elke maand op controle in het 2e jaar elke twee maanden en nu 1 keer in de drie maanden dat maakt het ook makkelijker, het vertrouwen is niet helemaal bij mij niet terug gekomen, ik zit in mijn derde jaar nu en ik heb het wel een betere plaats gegeven, de onzekerheid blijft altijd wel maar het gaat steeds meer naar de achtergrond in dit geval echt "tijd heelt alle wonden".
Heel veel sterkte vrijdag! Ik weet (echt) hoe moeilijk het is maar probeer tot dan gewoon te leven en genieten van de dingen die je leuk vind!
Hè wat vreselijk kut. Vooral dat niet weten lijkt me verschrikkelijk. Heel veel sterkte met het wachten op de uitslag, ik hoop dat het positief gaat zijn.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
|
|
