Palestijnen & Israël #93

quote:

Op maandag 5 november 2012 14:05 schreef Aloulou het volgende:

[..]

3 jaar is een lange tijd. Ik snap dat je hem graag ziet als gewenste gesprekspartner en liever dan Hamas bijv. Maar dat neemt niet weg dat drie jaar na het verlopen van zijn mandaat hij gewoon niet "de Palestijnen" vertegenwoordigt, of geloofwaardig kan vertegenwoordigen.

Wie schuldig is aan het feit dat er nog geen verkiezingen zijn geweest ligt er maar net aan aan welke partij je het vraagt of wie je liever ziet. Geen legitieme bewindvoerder dus.

Hoe je het ook bekijkt, genoeg reden voor Abbas om gematigd te zijn tegenover Israel, wanneer Hamas dat niet is.

Wat een onzin Kees22, God bestaat, weet jij ook wel.
Hoe dan ook, zolang er soennieten sjiieten en Christen onder de Palestijnen zijn zal een Palestijnse staat toch niet zo snel komen tenzij ze de Syrische kant op willen gaan natuurlijk wat niet geheel ondenkbaar is.

quote:

Op dinsdag 6 november 2012 01:59 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Zo een beetje de constructie van Irak, Libanon, Iran en Azerbaijdjan bedoel je?

Ik denk dat constructie inderdaad het juiste woord is.

quote:

Op dinsdag 6 november 2012 02:03 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Bizarre constructies, maar zijn wel staten, de genoemde landen.

Zo worden ze geaccepteerd, heeft veel mensenlevens gekost, maar diezelfde genoemde staten kunnen ieder moment weer uiteen vallen dat is hun interne dreiging, niet extern, dat is een groot verschil.

quote:

Op dinsdag 6 november 2012 02:08 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Hetzelfde gaat op voor Israel, Christenen, Seculieren, Joden, Moslims, Arabieren, de niet-Joden planten zich sneller en meer voort dan de Joden, en nu?

Dat kan een bedreiging worden in de toekomst, dat is echter niet het geval, ik denk dat jij de sektarische strijd binnen de Islam onderschat.

quote:

Op dinsdag 6 november 2012 02:13 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Wat is echter niet het geval? De Israelische staat houdt daar nu al rekening mee, dat de Joden een minderheid worden in de eigen staat. Ik denk dat jij de sektarische strijd in de Islam overschat, zelfs onder Saddam had je multi-sektarische huwelijken, handel en buren, toen de Britten en Fransen binnenvielen, streden ze gezamelijk tegen de Westerse machten, maar divide en conquer is niets nieuws. Ook in de Irak-Iran oorlog, liepen de Sjietische troepen niet masaal over naar Iran, maar was het beschermen van 1 Irak belangrijker.

Je ziet hoe de sektarische strijd er nu voor zorgt dat de Islamitische volkeren elkaar de kelen doorsnijden in plaats van zich te verenigen tegen Israel, in de tijd van het Arabische nationalisme kon dit veel makkelijker worden bewerkstelligd, Islamitisch geweld onderling blijft echter een groot probleem. De tijd die jij beschrijft was dus de tijd van het pan-Arabisme, maar die tijd is voorbij, tegenwoordig is het voor de moslims een religieus conflict geworden en daar is het sektarische geweld een belangrijk onderdeel van geworden.

Iran en Egypte zullen op die manier niet bepaald snel vrienden worden. Wat betreft Israel, ik denk dat dat wel meevalt dat die groep 'te groot' zou worden, dat is wel eens een issue geweest inderdaad maar tegenwoordig hoor je er vrijwel niets meer over zelfs.

quote:

Op dinsdag 6 november 2012 02:23 schreef Triggershot het volgende:

[..]

De Arabische landen waren verenigd met een tal van verschillende contstructies met o.a Soenitisch Palestina, Alawitisch Syrie, Soenitisch Egypte, Sjietisch-Christelijk Libanon, wat heeft dat voor goeds met zich gebracht? Ze hebben een flinke pak slaag gekregen van Israel voor meerdere keren. Opvallend op z'n minst is te noemen dat sektarisch geweld in bijvoorbeeld Irak tot onmeetbare niveau's is gestegen onder de bezetting van de VS en niet onder bijvoorbeeld een Saddam. Verdeeldheid was ongetwijfeld een belangrijk factor voor waarom Saddams bewind zo snel uit elkaar viel, maar er was zeker geen sektarisch geweld van bendes op zo een niveau als onder de VS.

Iran en Egypte zullen niet snel vrienden worden, maar dat is ook omdat het een ander volk, cultuur etc is, Egypte en Libanon zie ik wel sneller vrienden worden, Assad en Mubarak waren ook gewoon vrienden, ondanks dat de een seculier-Soenitisch was en de ander Seculier-Alawitisch.

Ik zeg niet of het ze veel goeds heeft opgeleverd, ik zeg dat de staten als staat stabieler waren, omdat sektarisch geweld ondergeschikt werd gemaakt aan een bepaalde vorm van nationalisme. Dat is iets wat de Islam nog niet heeft weten te bewerkstelligen momenteel, ondanks dat je Iran verwoede pogingen ziet doen, om het alsnog zover te krijgen.

Het geweld en de onrust die je momenteel ziet heeft met sektarische verschillen te maken, dat Egypte en Iran elkaar niet echt zullen vertrouwen eveneens, de keuze tussen Assad of de rebellen wordt voor veel moslims op basis van dit onderscheid gemaakt. Als Islam momenteel voor hun het belangrijkste is binnen de staat, dan zullen deze staat verscheurd raken, en ik denk dat de huidige oorlogen toch genoeg zeggen.

Wat betreft Irak is dat helemaal zo raar want Saddam hield er stevig de druk op en onder de Amerikanen ontstond een gevoel dat ze nu wel iets konden bereiken. Daarnaast was er onder Saddam ook voldoende geweld, maar daarnaast was voor Saddam ook nog steeds de Arabische identiteit belangrijker, dan de sektarische identiteit dat lijkt me duidelijk.

quote:

Op woensdag 7 november 2012 00:53 schreef Kees22 het volgende:
Deze discussie gaat over een schijnargument: Arabieren/moslims/Palestijnen zijn niet in staat een stabiele staat te bouwen. Dat is een schijnargument/drogreden omdat het recht op een eigen staat niet afhangt van de inrichting van die staat door de eigen burgers.
Het is vergelijkbaar met het ontzeggen van stemrecht aan vrouwen (zijn te instabiel) of de lagere klassen (zijn te dom).

Waar is het recht op een eigen staat dan wèl op gebaseerd?
Heeft iemand daar een antwoord op?

Zeg dan maar eens tegen de Arabieren dat ze Israel als staat mogen beginnen te erkennen .