LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Nee, trance.quote:Op zondag 28 oktober 2012 01:14 schreef k_man het volgende:
Ah, juist. De tegenhanger is sdm, veronderstel ik.
What's it going to be then, eh?
ZO; DE HAAG MOOI TWEE NUL GEWONNEN GEK. HIER, PAK AN.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Eigenlijk kan ik alleen maar schrijven als ik heel erg dronken ben. Sinds ik van de whiskey af ben gestapt heb ik geen fatsoenlijke tekst meer voortgebracht. Wel ben ik enkele kilo's aangekomen, word ik vader en heb ik een baantje bij de gemeente. Zou het zo goed zijn? Natuurlijk niet. Eén en al leed en lijden.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Sinds ik gestopt ben met blowen, geloof ik ook minder dat ik een kunstenaar zou kunnen zijn. Och, ja. Zo gaat dat. Nu fotografeer ik alleen nog maar. En verzamel ik analoge camera's. Een burgermanneke met een hobby.
He's simple, he's dumb, he's the pilot.
Dat is natuurlijk zo. Maar het extatische gevoel dat het nu allemaal niet beter kan dan het zou moeten gaan is ook best prettig.
He's simple, he's dumb, he's the pilot.
Vrijdagochtend om 10.45 uur had ik een verplicht college van het vak Psychologie van de veiligheid. De tafels waren alvast in groepjes neergezet. ‘Was je gisteravond bij een halloweenfeestje?’ vroeg een meisje, omdat ik de schmink niet van mijn gezicht gewassen gehad. De docent begon het college met de mededeling dat hij ons vandaag niet ging beoordelen, en dat we hier alleen voor onszelf zaten. We gingen in groepjes van vijf een casus analyseren, theorieën uit het vak toepassen, oplossingen aandragen en dat vervolgens presenteren. De casus was Project X Haren, een actueel en relevant onderwerp volgens de docent. Mijn groepje was niet onvoorbereid van huis gegaan; de dames haalden laptops en schrijfblokken te voorschijn en gingen aan de slag. Ik pakte een pakje taksi uit mijn jaszak en ging whatsappen. Af en toe vroeg ik: ‘Lukt het een beetje?’ Daarop zeiden de dames: ‘Vind je jezelf nou leuk?’ Een meisje dat ik toevallig kende antwoordde: ‘Dat maakt hem echt helemaal niets uit.’ Ik informeerde bij de dames wat zij eigenlijk voor hun deeltentamen hadden gehaald. De een had een vijf, de ander een vier. Ze bevestigden dat ze naar alle colleges waren geweest. ‘Ik had een zeven,’ zei ik, ‘en ik ben naar geen enkel college geweest.’
De docent kwam gehurkt naast me zitten, een onverstandig besluit want ik rook absoluut niet fris, en vroeg: ‘Waarom doe jij niet mee?’ ‘Ik heb weerstand tegen verplichte colleges,’ zei ik. Na wat heen en weer gepraat kwam hij erachter dat ik toch echt niets ging doen. De aftekenlijst ging rond. Onder ‘aanwezig’ had iedereen naast zijn naam een vinkje neergezet. Ik zette mijn handtekening neer. Toen de docent het blaadje ophaalde, hield hij het in de lucht en zei: ‘Die vinkjes waren niet de bedoeling.’ ‘Ben ik nou de enige die het goed heeft gedaan?’ vroeg ik aan mijn groepje. De dames keken me aan met dezelfde haat waarmee ze later naar hun kinderen zouden kijken. Om tien minuten voor de pauze kwam iemand het lokaal binnen. ‘Sorry,’ zei hij, ‘ik ben door mijn wekker heen geslapen.’ ‘Ga maar weer naar huis,’ zei de docent, ‘je mag het tentamen niet doen.’
De docent vroeg wie bij ons zou gaan presenteren. Unaniem werd besloten dat ik het moest doen, omdat ik niets had gedaan. Ik vond het prima. We kregen een groot wit vel van een flipover waarop ik de presentatie moest tekenen. Terwijl de andere groepjes aan de slag gingen met verschillende kleuren stiften, maakte ik met mijn telefoon foto’s van de tekst die de dames geschreven hadden voor de opdracht, zodat ik die voor de klas voor kon lezen.
Toen ik aan de beurt was kondigde ik mezelf aan met: ‘Hallo, ik moest presenteren omdat ik niets had gedaan, ik heb geen verstand van de inhoud dus voor vragen moeten jullie bij hen zijn.’ Ik las de foto’s voor, waarin dingen stonden als: ‘De volgende keer dat een Project X Haren dreigt te gebeuren, moeten er op Facebook waarschuwingen komen voor jongeren.’ Dat is een volstrekt normaal idee op de universiteit, maar ik kon mijn lachen niet inhouden. Nadat ik alles had voorgelezen gaf de docent mij een serieuze beoordeling. ‘Je hebt zeker presentatievaardigheden in huis, maar ik denk dat ze nog beter uit de verf zouden komen als je presenteert over een onderwerp dat dichter bij je staat.’
's Avonds stond ik in Groningen te kijken naar vrouwen van midden twintig die de Gangnam Style dansten.
De docent kwam gehurkt naast me zitten, een onverstandig besluit want ik rook absoluut niet fris, en vroeg: ‘Waarom doe jij niet mee?’ ‘Ik heb weerstand tegen verplichte colleges,’ zei ik. Na wat heen en weer gepraat kwam hij erachter dat ik toch echt niets ging doen. De aftekenlijst ging rond. Onder ‘aanwezig’ had iedereen naast zijn naam een vinkje neergezet. Ik zette mijn handtekening neer. Toen de docent het blaadje ophaalde, hield hij het in de lucht en zei: ‘Die vinkjes waren niet de bedoeling.’ ‘Ben ik nou de enige die het goed heeft gedaan?’ vroeg ik aan mijn groepje. De dames keken me aan met dezelfde haat waarmee ze later naar hun kinderen zouden kijken. Om tien minuten voor de pauze kwam iemand het lokaal binnen. ‘Sorry,’ zei hij, ‘ik ben door mijn wekker heen geslapen.’ ‘Ga maar weer naar huis,’ zei de docent, ‘je mag het tentamen niet doen.’
De docent vroeg wie bij ons zou gaan presenteren. Unaniem werd besloten dat ik het moest doen, omdat ik niets had gedaan. Ik vond het prima. We kregen een groot wit vel van een flipover waarop ik de presentatie moest tekenen. Terwijl de andere groepjes aan de slag gingen met verschillende kleuren stiften, maakte ik met mijn telefoon foto’s van de tekst die de dames geschreven hadden voor de opdracht, zodat ik die voor de klas voor kon lezen.
Toen ik aan de beurt was kondigde ik mezelf aan met: ‘Hallo, ik moest presenteren omdat ik niets had gedaan, ik heb geen verstand van de inhoud dus voor vragen moeten jullie bij hen zijn.’ Ik las de foto’s voor, waarin dingen stonden als: ‘De volgende keer dat een Project X Haren dreigt te gebeuren, moeten er op Facebook waarschuwingen komen voor jongeren.’ Dat is een volstrekt normaal idee op de universiteit, maar ik kon mijn lachen niet inhouden. Nadat ik alles had voorgelezen gaf de docent mij een serieuze beoordeling. ‘Je hebt zeker presentatievaardigheden in huis, maar ik denk dat ze nog beter uit de verf zouden komen als je presenteert over een onderwerp dat dichter bij je staat.’
's Avonds stond ik in Groningen te kijken naar vrouwen van midden twintig die de Gangnam Style dansten.
Wat een wonderlijk saaie vertelling toch weer, MP. De voornaamste reden dat dagboekjes geheim worden gehouden is uit schaamte; voornamelijk deelgenoot te worden van de plaatsvervangende schaamte van een ander. Dat heeft zo zijn functie. Wellicht een interessant onderwerp voor een volgend college spiegologie.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Voorheen kon ik altijd op http://www.fok.nl/gm/volgteltool kijken hoeveel publiek ik had... Maar dat ding doet het dus niet meer
Ik las dat ’s avonds een toneelstuk van Arnon Grunberg vertoond zou worden. Ik haalde mijn gratis kaartje een uur van te voren op, omdat ik bij de Sam Sam de nieuwe Maarten wilde lezen. Toen ik echter mijn banksaldo checkte bleek er achttien euro op mijn naam te staan, dus ik ging de Maarten maar een andere keer lezen. Ik besloot een kopje koffie te drinken op de vide, een plek waar vrijwilligers rondhangen die niets te doen hebben. Daar stond een man met opvallend lichte ogen die ik niet kende en zich meteen voorstelde:
“Majoor Niels Roelen.”
“M., vrijwilliger.”
Ik vroeg hem of hij voor het inleidende gesprek gekomen was. Dat was het geval.
“Zeg maar ‘je’ hoor,” voegde hij eraan toe.
“Volgens mij komen er niet zoveel mensen,” floepte ik eruit.
Hij antwoordde dat het kan vriezen en kan dooien, maar dan zonder het spreekwoord te gebruiken. Ik vroeg of hij een sigaret wilde, omdat ik dacht dat militairen op die manier elkaar hun goede wil tonen.
“Ik zit niet op roken,” zei hij.
Daarna waren we uitgepraat en ging ik met mijn jas aan op een stoel zitten. Er kwamen een boel mensen voorbij lopen. Majoor Niels Roelen verdween naar beneden en opeens was ik alleen. De theatercoördinatrice liep langs. Ze vroeg of ik ook bij het inleidende gesprek kwam zitten. “Daarvoor heb ik geen kaartje,” zei ik. “Sst,” antwoordde ze.
Aan tafel zaten de majoor, twee acteurs, de theatercoördinatrice en drie mensen die een kaartje hadden gekocht voor het inleidende gesprek. De acteurs vertelden hoe het toneelstuk tot stand was gekomen en in het bijzonder hoe Arnon Grunberg zich eraan verbonden had. Ik leerde dat Arnon Grunberg hun was opgevallen door zijn voetnoten in de Volkskrant, en niet omdat ze een boek van hem hadden gelezen. Ik leerde ook dat hij er eigenlijk bij geweest zou zijn, maar verhinderd was door de orkaan Sandy. Na een tijdje gingen de acteurs weg om zich voor te bereiden en werd de aanwezigheid van de majoor duidelijk. Arnon Grunberg was als embedded journalist in Uruzgan begeleid door Niels Roelen. Ze waren vrienden geworden en hadden later samen reizen gemaakt.
Niels Roelen las voor uit eigen werk over de periode nadat hij thuiskwam, waarin hij eigenlijk zijn hele ziel blootlegde. Het was een intiem moment: er zaten vijf mensen zwijgend te luisteren naar hoe zijn relatie met zijn vrouw en kinderen stukliep, de tranen stonden in zijn ogen. Na afloop ging het gesprek niet over zijn zojuist gehouden levensverhaal, maar over het belang van inleidende gesprekken. Na twee minuten meldde de theatercoördinatrice dat de voorstelling zo begon. Niels Roelen keek naar een poster op de muur en zei: “Jagten, dat lijkt me een mooie film.”
Bij de voorstelling werd er voortdurend op gehamerd dat er ‘je’ gezegd moest worden. Ook zag ik de acteur die zojuist bij mij aan tafel zat naakt Alabama Song (whisky bar) van The Doors zingen.
Na afloop ging ik met A. in de R. mijn laatste achttien euro weg pissen.
“Majoor Niels Roelen.”
“M., vrijwilliger.”
Ik vroeg hem of hij voor het inleidende gesprek gekomen was. Dat was het geval.
“Zeg maar ‘je’ hoor,” voegde hij eraan toe.
“Volgens mij komen er niet zoveel mensen,” floepte ik eruit.
Hij antwoordde dat het kan vriezen en kan dooien, maar dan zonder het spreekwoord te gebruiken. Ik vroeg of hij een sigaret wilde, omdat ik dacht dat militairen op die manier elkaar hun goede wil tonen.
“Ik zit niet op roken,” zei hij.
Daarna waren we uitgepraat en ging ik met mijn jas aan op een stoel zitten. Er kwamen een boel mensen voorbij lopen. Majoor Niels Roelen verdween naar beneden en opeens was ik alleen. De theatercoördinatrice liep langs. Ze vroeg of ik ook bij het inleidende gesprek kwam zitten. “Daarvoor heb ik geen kaartje,” zei ik. “Sst,” antwoordde ze.
Aan tafel zaten de majoor, twee acteurs, de theatercoördinatrice en drie mensen die een kaartje hadden gekocht voor het inleidende gesprek. De acteurs vertelden hoe het toneelstuk tot stand was gekomen en in het bijzonder hoe Arnon Grunberg zich eraan verbonden had. Ik leerde dat Arnon Grunberg hun was opgevallen door zijn voetnoten in de Volkskrant, en niet omdat ze een boek van hem hadden gelezen. Ik leerde ook dat hij er eigenlijk bij geweest zou zijn, maar verhinderd was door de orkaan Sandy. Na een tijdje gingen de acteurs weg om zich voor te bereiden en werd de aanwezigheid van de majoor duidelijk. Arnon Grunberg was als embedded journalist in Uruzgan begeleid door Niels Roelen. Ze waren vrienden geworden en hadden later samen reizen gemaakt.
Niels Roelen las voor uit eigen werk over de periode nadat hij thuiskwam, waarin hij eigenlijk zijn hele ziel blootlegde. Het was een intiem moment: er zaten vijf mensen zwijgend te luisteren naar hoe zijn relatie met zijn vrouw en kinderen stukliep, de tranen stonden in zijn ogen. Na afloop ging het gesprek niet over zijn zojuist gehouden levensverhaal, maar over het belang van inleidende gesprekken. Na twee minuten meldde de theatercoördinatrice dat de voorstelling zo begon. Niels Roelen keek naar een poster op de muur en zei: “Jagten, dat lijkt me een mooie film.”
Bij de voorstelling werd er voortdurend op gehamerd dat er ‘je’ gezegd moest worden. Ook zag ik de acteur die zojuist bij mij aan tafel zat naakt Alabama Song (whisky bar) van The Doors zingen.
Na afloop ging ik met A. in de R. mijn laatste achttien euro weg pissen.
Jij bent wel blij met de PvdA zeker?quote:Op zaterdag 3 november 2012 21:33 schreef Mainport het volgende:
Ik las dat ’s avonds een toneelstuk van Arnon Grunberg vertoond zou worden. Ik haalde mijn gratis kaartje een uur van te voren op, omdat ik bij de Sam Sam de nieuwe Maarten wilde lezen. Toen ik echter mijn banksaldo checkte bleek er achttien euro op mijn naam te staan, dus ik ging de Maarten maar een andere keer lezen. Ik besloot een kopje koffie te drinken op de vide, een plek waar vrijwilligers rondhangen die niets te doen hebben. Daar stond een man met opvallend lichte ogen die ik niet kende en zich meteen voorstelde:
“Majoor Niels Roelen.”
“M., vrijwilliger.”
Ik vroeg hem of hij voor het inleidende gesprek gekomen was. Dat was het geval.
“Zeg maar ‘je’ hoor,” voegde hij eraan toe.
“Volgens mij komen er niet zoveel mensen,” floepte ik eruit.
Hij antwoordde dat het kan vriezen en kan dooien, maar dan zonder het spreekwoord te gebruiken. Ik vroeg of hij een sigaret wilde, omdat ik dacht dat militairen op die manier elkaar hun goede wil tonen.
“Ik zit niet op roken,” zei hij.
Daarna waren we uitgepraat en ging ik met mijn jas aan op een stoel zitten. Er kwamen een boel mensen voorbij lopen. Majoor Niels Roelen verdween naar beneden en opeens was ik alleen. De theatercoördinatrice liep langs. Ze vroeg of ik ook bij het inleidende gesprek kwam zitten. “Daarvoor heb ik geen kaartje,” zei ik. “Sst,” antwoordde ze.
Aan tafel zaten de majoor, twee acteurs, de theatercoördinatrice en drie mensen die een kaartje hadden gekocht voor het inleidende gesprek. De acteurs vertelden hoe het toneelstuk tot stand was gekomen en in het bijzonder hoe Arnon Grunberg zich eraan verbonden had. Ik leerde dat Arnon Grunberg hun was opgevallen door zijn voetnoten in de Volkskrant, en niet omdat ze een boek van hem hadden gelezen. Ik leerde ook dat hij er eigenlijk bij geweest zou zijn, maar verhinderd was door de orkaan Sandy. Na een tijdje gingen de acteurs weg om zich voor te bereiden en werd de aanwezigheid van de majoor duidelijk. Arnon Grunberg was als embedded journalist in Uruzgan begeleid door Niels Roelen. Ze waren vrienden geworden en hadden later samen reizen gemaakt.
Niels Roelen las voor uit eigen werk over de periode nadat hij thuiskwam, waarin hij eigenlijk zijn hele ziel blootlegde. Het was een intiem moment: er zaten vijf mensen zwijgend te luisteren naar hoe zijn relatie met zijn vrouw en kinderen stukliep, de tranen stonden in zijn ogen. Na afloop ging het gesprek niet over zijn zojuist gehouden levensverhaal, maar over het belang van inleidende gesprekken. Na twee minuten meldde de theatercoördinatrice dat de voorstelling zo begon. Niels Roelen keek naar een poster op de muur en zei: “Jagten, dat lijkt me een mooie film.”
Bij de voorstelling werd er voortdurend op gehamerd dat er ‘je’ gezegd moest worden. Ook zag ik de acteur die zojuist bij mij aan tafel zat naakt Alabama Song (whisky bar) van The Doors zingen.
Na afloop ging ik met A. in de R. mijn laatste achttien euro weg pissen.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
[on Orson Welles] For me he's just a hoax. It's empty. It's not interesting. It's dead. Citizen Kane (1941), which I have a copy of, is all the critics' darling, always at the top of every poll taken, but I think it's a total bore. Above all, the performances are worthless. The amount of respect that movie's got is absolutely unbelievable.
Ingmar Bergman
If men only knew what's appealing to a woman is how a man makes her feel about herself.
Sally Field
Een nieuwe aflevering van de avonturen van M. versus de universiteit
Ik volg een vak over conflictescalatie. Je moet tegenwoordig bij het tentamen kennelijk je jas vooraan de zaal op een hoop gooien. Ik deed dat natuurlijk niet. Er kwam een surveillant naar me toe, zo'n arme afgekeurde man, die zei dat ik daar mijn jas neer moest gooien. Ik zei dat ik dat niet ging doen. Toen kwam er een vrouwtje in een fleecevest die begon over mijn jas. Ik zei dat ze maar een document moest laten zien waarin dat stond. Daarop begon dat vrouwtje panisch te roepen dat ik anders de zaal moest verlaten. De sportzaal was op dat moment bomvol en muisstil. "Je hoeft niet zo opgewonden te doen," zei ik. Nouja, toen gooide ik mijn jas maar op de hoop. Na het tentamen hoorde ik dat dat vrouwtje de docente van het vak was. In de conflictescalatie dus, dat vond ik grappig.
Nog grappiger was dat mijn 'opdracht' van 1 a4-tje afgekeurd was omdat ik hem niet uitgeprint had maar via de mail had bezorgd. Ik werd verwezen naar de herkansing in januari. Het was mijn beurt om opgewonden te doen. Nu moet ik op gesprek komen bij de professor doctor in de conflictescalatie. Dat is het mooie aan de universiteit, dat hoef je lekker niet te doen. Ha!
Ingmar Bergman
If men only knew what's appealing to a woman is how a man makes her feel about herself.
Sally Field
Een nieuwe aflevering van de avonturen van M. versus de universiteit
Ik volg een vak over conflictescalatie. Je moet tegenwoordig bij het tentamen kennelijk je jas vooraan de zaal op een hoop gooien. Ik deed dat natuurlijk niet. Er kwam een surveillant naar me toe, zo'n arme afgekeurde man, die zei dat ik daar mijn jas neer moest gooien. Ik zei dat ik dat niet ging doen. Toen kwam er een vrouwtje in een fleecevest die begon over mijn jas. Ik zei dat ze maar een document moest laten zien waarin dat stond. Daarop begon dat vrouwtje panisch te roepen dat ik anders de zaal moest verlaten. De sportzaal was op dat moment bomvol en muisstil. "Je hoeft niet zo opgewonden te doen," zei ik. Nouja, toen gooide ik mijn jas maar op de hoop. Na het tentamen hoorde ik dat dat vrouwtje de docente van het vak was. In de conflictescalatie dus, dat vond ik grappig.
Nog grappiger was dat mijn 'opdracht' van 1 a4-tje afgekeurd was omdat ik hem niet uitgeprint had maar via de mail had bezorgd. Ik werd verwezen naar de herkansing in januari. Het was mijn beurt om opgewonden te doen. Nu moet ik op gesprek komen bij de professor doctor in de conflictescalatie. Dat is het mooie aan de universiteit, dat hoef je lekker niet te doen. Ha!
Mooier vind ik Karyakin's drie overwegingen die hij maakt voor het doen van een zet (in het schaakspel dus):
1. I want to play this. 2. This is bad. 3. Who cares?
1. I want to play this. 2. This is bad. 3. Who cares?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Schaak is spel noch sport. Het is een puzzel. Er is geen verschil tussen een goede schaker en iemand die hele moeilijke sudoku's kan oplossen.
Het wezenlijke verschil is dat je met schaken een tegenstander hebt, die reageert op jouw zetten en met een sudoko niet. Dat is statisch.quote:
Schaak is spel noch sport. Het is een puzzel. Er is geen verschil tussen een goede schaker en iemand die hele moeilijke sudoku's kan oplossen.
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Sinds het niet meer over kinderen, huishouden, wonen of carriere mag gaan eigenlijk nergens meer over. Daarom wordt er ook nauwelijks nog in gepost.quote:
Waar gaat deze topicreeks over, als ik vragen mag?
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Ahquote:
[..]
Sinds het niet meer over kinderen, huishouden, wonen of carriere mag gaan eigenlijk nergens meer over. Daarom wordt er ook nauwelijks nog in gepost.
Schaken doe je met je handen en sudoku's maak je met een pen. Het blijven allebei puzzels.quote:
[..]
Het wezenlijke verschil is dat je met schaken een tegenstander hebt, die reageert op jouw zetten en met een sudoko niet. Dat is statisch.
0-1,5 : vertrouwen vs. wantrouwen
1,5-3 : autonomie vs. schaamte en twijfel
3-6 : initiatief vs. schuld
6-12 : vlijt vs. minderwaardigheid
12-20 : identiteit vs. identiteitsverwarring
20-40 : intimiteit vs. isolement
40-60 : generativiteit versus stagnatie
60-?? : integriteit vs. wanhoop
Dit is wel confronterend hoor
1,5-3 : autonomie vs. schaamte en twijfel
3-6 : initiatief vs. schuld
6-12 : vlijt vs. minderwaardigheid
12-20 : identiteit vs. identiteitsverwarring
20-40 : intimiteit vs. isolement
40-60 : generativiteit versus stagnatie
60-?? : integriteit vs. wanhoop
Dit is wel confronterend hoor
Wanneer conformeren mensen?
De situatie ambigue is
Als ze het gevoel krijgen incompetent te zijn of onzeker zijn
De groep tenminste 3 personen heeft
De groep unaniem is
Ze de status van de groep bewonderen
Ze niet vooraf een bepaalde commitment aan een respons hebben
Hun cultuur respect voor groepsnormen voorschrijft
Dat is toch machtig interessant wat ik vandaag allemaal leer
De situatie ambigue is
Als ze het gevoel krijgen incompetent te zijn of onzeker zijn
De groep tenminste 3 personen heeft
De groep unaniem is
Ze de status van de groep bewonderen
Ze niet vooraf een bepaalde commitment aan een respons hebben
Hun cultuur respect voor groepsnormen voorschrijft
Dat is toch machtig interessant wat ik vandaag allemaal leer
Niemand is geïnteresseerd in je kinderen en je huis. Als je wat over je carrière wilt vertellen, graag.quote:
[..]
Sinds het niet meer over kinderen, huishouden, wonen of carriere mag gaan eigenlijk nergens meer over. Daarom wordt er ook nauwelijks nog in gepost.
Ah, zo ken ik er ook nog wel een paar:quote:
[..]
Schaken doe je met je handen en sudoku's maak je met een pen. Het blijven allebei puzzels.
Handballen doe je met je handen en schrijven met een pen. Het blijven allebei nutteloze bezigheden.
What's it going to be then, eh?
Are you being thick? Je snapt toch zelf wel dat een interactief element niets afdoet aan het feit dat schaak een puzzel is. Een moeilijkere vorm van boter kaas en eieren.quote:
[..]
Ah, zo ken ik er ook nog wel een paar:
Handballen doe je met je handen en schrijven met een pen. Het blijven allebei nutteloze bezigheden.
Ik ben al 33 uur wakker, goede trip levert dat op
Wanneer hij met een klein pruttelend pannetje en geroosterd brood de keuken uitkomt, steken de twee jachthonden, Sappho 5 en 6, hun neuzen in de lucht. „Raad maar eens.” Het is crostini di beccaccia, toast met houtsnip – zelf geschoten, natuurlijk. In de cucina olandese hebben we ook ‘houtsnip’, zeg ik: een snee witbrood, kaas, roggebrood. Emilio schudt zijn hoofd. „Nog wat espresso met grappa?” Zelf gestookt. Uiteraard.quote:
Op 