Op vrijdag 19 oktober 2012 16:51 schreef TwenteFC het volgende:[..]
Wilde net zeggen was een mooi verhaal, literair hoogstandje.
Jammer dat ik hem poste wanneer het topic al bijna dicht was daarom ga ik hem nog een keer spammen.
Littlerabbit's dagboekVanmorgen vroeg al van huis gegaan om op jacht te gaan naar de draak die al weken onze buurt terroriseert. Mijn stalen ros gepakt en een beetje aan het surveilleren geweest en na een klein uurtje rond baggeren zag ik op eens iets voorbij schieten dus ik croste er achteraan.
Die verdraaide draak was snel, maar ik was sneller. Na 10 minuten had ik hem ingesloten, en kon ik de draak eens van dichtbij bekijken. Wat bleek? Het was mijn schoonmoeder, we hadden altijd al een vermoeden dat ze draak was maar die twijfel is nu weg.
Nadat de eerste angst uit mijn lichaam was verdwenen twijfelde ik geen moment en pakte ik mijn satéprikker om deze draak te lijf te gaan, het was een zwaar gevecht maar mijn jaren lange ervaring in de oost Indische saté vechtsport liet mij niet in de steek en onthoofde de draak.
Als bewijs voor het nageslacht stopte ik het hoofd in een boterhamzakje en liep terug naar mijn stalenros die op de hoek van de straat nog stond te glinsteren in licht van de ondergaande zon.
Op het moment dat ik op wilde stappen hoorde ik op eens raar geluid uit een boom komen en dapper dat ik ben besloot ik op onderzoek uit te gaan.
Er hing iets ondersteboven en van wat ik kon vertellen was deze verschijning absoluut niet in een goede stemming. Op het moment dat ik een stap terug deed kwam het met veel kabaal en geluid uit de boom vliegen en probeerde me aan te vallen.
Door mijn formidabele snelheid kon ik deze aanval net op tijd ontwijken, en haalde snel weer mijn satéprikker uit mijn schede.
Ik keek nog eens goed en ik realiseerde me dat ik oog in oog stond met een vampier, maar dat was nog niet eens het engste van alles, het was mijn schoonvader! Hij zag hoe ik de draak had verslagen en kookte van woede omdat hij haar niet kon helpen in het felle zonlicht.
Het was ondertussen al redelijk donker geworden, en ik bereide me voor op een episch gevecht. Ik realiseerde me dat ik geluk had dat ik voor deze uitdaging op pad ben gegaan met een oldskool houten satéprikker.
Het gevecht barstte los maar de vampier nam de overhand, ik besloot om me even terug te trekken en sprintte richting mijn fiets om te maken dat ik weg kwam. Ik fietste hard, zo hard had ik nog nooit gefietst een Lance Armstrong aan de epo zou me nog kunnen bijhalen.
Maar toen ging het mis, ik maakte een scherpe bocht en de standaard van mijn fiets vloog in mijn spaken waardoor ik niet meer verder kon fietsen. Dit moest wel een teken zijn van God, Hij wilde natuurlijk dat deze vampier een langzame dood zou sterven.
Vanuit mijn val gooide ik de satéprikker richting de vampier en raakte hem recht in zijn hart. Wat een genot om dat ding te horen schreeuwen van pijn.
Vervolgens liep ik met mijn fiets huiswaarts waar de prachtige prinses op mij zat te wachten en de gehaktballen al op tafel had staan.
En we leefden nog lang en gelukkig, maar zonder mijn mooie fiets godverdomme.