De kunst van het loslaten van je ex #214 - Reboundseks!

4 november 2011 toen is mn drama begonnen...wellicht eerder maar voor mn gevoel is dat het datum!
mn moeder belt me met de mededeling dat ze longkanker heeft...mn wereld werd in eens erg klein...van af die dag ben ik gaan denken, voelen waar ik sta ik in het leven....paar maanden later februari...zeg ik op een ochtend tegen mijn vrouw, waar ik al 12 jaar mee samen ben dat dit niet is wat ik wil...maak er een einde aan deze relatie maakt me somber en incompleet...ze snapt er niks van ...ze zegt hoe kan dit...jij is ik en ik is jij...hoe , waarom, wanneer wat??? ik besluit om dezelfde dag uit huis te gaan...trek voorlopig bij mn moeder in kan ik ook nog iets voor haar betekenen...ik en mn vrouw hebben samen 2 kids van nu 9 en 5 die wisten niet wat ze mee maakten...in het begin ging het stroef en moeilijk kids ophalen bij mn moeder in huis logeren enz enz...geen tof situatie...begon wel op te leven...ging weer voor mezelf denken en mn vrouw toch ook wel al voelde ik me elke dag schuldig...begin april ga ik met mn broer naar het levenslied...hij wil me koppelen aan alles wat bennen heeft, heb ik totaal geen trek in...en later op de avond raak ik in gesprek met een meid 3 jaar jonger dan ik zelf...wisselen tlfnrs uit ...maar dezelfde avond nog om technische reden raak ik haar nr kwijt en kom tot het besef dat ze de mijne niet heeft...had haar naam dus opgezocht via facebook...gevonden! stuur haar een bericht ze wist nog wie ik was...week later spreken we af om wat te gaan drinken...heel gezellig allemaal en ik liet er geen gras over groeien...ze hield me een beetje op afstand...met mn ex was immers nog niks geregeld...we waren alleen uit elkaar...

het begin van een romance is ontstaan...we hebben gesprekken op niveau en ik vind haar een mooi mens...haar innerlijk daar val ik het meeste voor ook al is ze ook gewoon mooi om te zien...ieder man kijkt ze na...merk wel dat ze een compleet ander leven leid dan datgene wat ik tot nu toe heb gedaan..ze heeft veel vriendinnen en niet direct een man in haar leven nodig...geen kids of wat dan ook reist veel...merk dat haar onafhankelijkheid me intimideert met tijden...dit was juist wat ik zocht dacht ik...en nu wist ik niet er mee om te gaan...merk dat ik jaloers begin te worden om niks....lang geleden dat ik daar het besef van had...na een maand denk ik ...nee dit is het niet! zeg tegen mn nieuw vriendin joch...allemaal leuk en zo maar ik denk dat het beter is als ik terug keer naar mn gezin...vind je erg tof je bent echt een droom vrouw maar mn gevoel voor mijn vrouw is er nog steeds en ik heb 2 kids...spijt me ik ga terug...ze toont vol begrip...geen kwaad woord...zegt enkel noodzakelijke en we nemen afscheid...binnen 24 uur dacht ik gek te worden en een giga fout te hebben begaan...terug gegaan...mn nr had ze gewist en ik die van haar dus wederom via fb ...please neem me terug wist niet wat ik zei...please please ...het spijt me zo...na een week weer met elkaar afgesproken...weer bij elkaar weer fijn praten met elkaar leuke dingen doen en mn vrouw bleef niet stil zitten ondanks haar verdriet...ze had iemand ontmoet via lexa...dacht dat ik gek werd...dat wilde ik niet...was zo onredelijk...ging alles na wat mn vrouw deed...immers het huis en de kids bleven we delen...zo kon ik vrij eenvoudig alles achterhalen wat ze deed...en met mn nieuwe vriendin ging het allemaal moeilijk voor mn gevoel...die ging op vakantie met der vriendinnen lol en lekker op stap en lol en ik zat tussen 2 mensen waar ik geen keus in kon maken...en met mn moeder ging het ondertussen steeds slechter...

na een anderhalve maand zei ik weer tegen mn nieuwe liefje...kan dit niet moet stoppen met jou...heb 2 kids zie jou daar geen deel van maken en nog wat meer verwijt enz enz...ze was er niet blij mee en vertelde me toen hoe ze over kids dacht en dat ik het helemaal mis had...daardoor kreeg ik weer het idee het verkeerde beslissing te nemen...ze was wel lief en ze wilde wel samen met mij en mn kids enz...ik weer smeken neem me terug...daat duurde weer een week of wat voelde me bijna dood...maar uiteindelijk weer bij elkaar...na twee drie weken blijkt mn vrouw inmiddels iemand te hebben puur voor het lichamelijk zei ze...maar daar werd ik helemaal gek van...dit wilde ik niet...en mn vriendin ging weer is op vakantie...ik dacht nu moet ik een beslissing nemen....zeg tegen mn vrouw nu of nooit...en ze ging ervoor en ik ook mn vriendin stuurde ik een appbericht ze zat weer is bij een vriendin in het land.....salsa dansen enz enz...daar werd ik erg jaloers van...denk als je aan mij niet genoeg hebt dan hoeft het ook niet van mij...het was einde relatie...ze zei van af die dag niks meer tegen me...alles geblokeerd....totdat ik haar smeekte om nog een keer met me te praten om eea uit te leggen...en nu ben ik 2 maanden weer met mn vrouw...die doet ontzettend der best..en ik mis en denk elke dag 24/7 aan mn afgestoten liefje...die niks meer met me te maken wil hebben...daardoor kan ik me niet vol geven aan mn vrouw...en mn leven is een puinhoop....zelfs met me kids tijd doorbrengen vindt ik moeilijk...en inmiddels blijkt dat mn moeder nog een paar weken heeft....en het is weer bijna 4 november...:(

Ik snap haar wel en eigenlijk heel eerlijk mag je vrouw die je ondanks alles weer teruggenomen heeft wat beter behandelen.

Kijk met je moeder kan je niets aan doen en dat is erg genoeg maar man oh man leer eens gewoon beslissingen te maken en dan ook voor die beslissing te gaan want ik zie hier alleen maar iemand die beslissingen maakt en het later weer terug neemt.
Die vriendin snapt het want die is het gedraaikont zat en eigenlijk vind ik het nog een wonder dat je vrouw je heeft terug genomen want iemand die zo met mij had omgegaan had op een gegeven moment echt einde oefening geweest

Dude sorry hoor maar zo te lezen heb je het er wel naar gemaakt.
Een beetje van 2 walletjes mee-eten, en wel jaloers worden als diegene dan even geen aandacht meer aan jou besteedt.
Ik zou eerst eens goed gaan beseffen wat jij zélf wilt voordat je één van die vrouwen weer in jouw onzekerheid meesleurt, waar je nu eigenlijk al weer mee bezig bent.

No offense maar ik heb medelijden met je vrouw.

Sorry hoor, maar mensen die kinderen hebben en dan in een moeilijke periode (ziekte moeder) zulke drastische beslissingen nemen en niet eens bereidt zijn om te vechten en te kijken of er nog wat is al is het alleen maar voor de kinderen . Lees hier al een tijd en volgens mij is dit de eerste keer dat ik iemand die hier post echt alles gun wat hem overkomen is (daarmee bedoel ik niet het overlijden van je moeder overigens). Verschrikkelijk voor je vrouw en kinderen en ze verdienen allebei beter. Wat jouw situatie betreft eigen schuld dikke...

Ik zou maar eens naar de psycholoog gaan. Kennelijk weet je niet hoe je de kennis van de ziekte van je moeder normaal moet verwerken en wat je nu doormaakt klinkt verdacht veel als een midlife crisis.

quote:

Op woensdag 3 oktober 2012 00:00 schreef Gary_Oak het volgende:
Ik heb haar al weer een weekje niet gezien en het gaat weer uitstekend met me. Alle 'herstel' hangt dus af van of ik haar zie of niet. Helaas ga ik haar binnenkort dus weer regelmatig zien (lees: minstens twee keer per week).

Dat is wel een karig vooruitzicht zeg. Ken niet het hele verhaal (lees: ben te lui om te zoeken), maar je ex zien, ik kan dat persoonlijk echt niet tot ik er eigenlijk niet meer bij stil sta. Ben zelf paar maanden uit elkaar ondertussen en ik denk nog regelmatig aan haar dus weet dat haar zien ontzettend kut is. Het gekke is dat ik haar pas weer wil zien wanneer het me 'niks meer uit maakt' dat ik haar zie. Klinkt bot en zo bedoel ik het niet want hoop uiteindelijk relaxt contact met haar te kunnen hebben, waren naast vriend/vriendin gewoon beste maatjes en ik mis het serieus. Maar zolang ik haar mis weet ik dat dat niet kan. Heb het geluk dat 'k haar niet zie maar twee keer per week, damn, sterkte alvast..

Je ex zo vaak zien kan inderdaad echt killing zijn, vooral als er helemaal geen hoop meer is voor een nieuwe relatie tussen jullie.

Ik ben mezelf ondertussen gek aan het maken, en ik hoop even heel hard dat zij dit niet leest. Ik heb namelijk het gevoel dat zij me heeft gedumpt omdat ze problemen had met zichzelf. En ik ben dus heel erg bang dat ze me eigenlijk gewoon dumpte om even een tijd alleen te kunnen zijn en voor zichzelf zaken op een rijtje te kunnen zetten (ze is nogal een einzelgänger). Stiekem wil ik haar ook wel terug, maar ergens voel ik ook wel dat het er dan alleen nog maar moeilijker op gaat worden.

Het weerzien van een ex is altijd minder helemaal als je nog gevoelens hebt, ik heb er meerdere waar ik geen gevoelens meer voor heb, en jaren later zelfs denk van What was I thinking.
Maar mijn recente ex is dat niet , ben al meerdere keren zo geweest dat het over was , tot we elkaar weer zagen , dan werd ik waarschijnlijk weer even dom en beginnen we weer opnieuw.
Ik blijf dat moeilijk vinden.

Dat het terugzien van je ex moeilijk is kan ik helaas ook al bevestigen. Nadat ze het uit had gemaakt heb ik haar drie weken niet gezien en gesproken. Ik voelde me met de dag wat beter. Nog steeds niet geweldig natuurlijk, maar ik begon de situatie te accepteren. Kwam haar afgelopen weekend echter weer onverwachts tegen tijdens het uitgaan. Ik probeerde haar te negeren (ook al merkte ik dat ik haar toch geregeld in de gaten hield) en zij mij volgens mij ook. Totdat het wat later werd en we in een dronken bui toch weer met elkaar gingen praten. Dit heeft er zelfs toe geleid dat we weer met elkaar in bed zijn beland

Nou, ik ben er wel achter dat dat het domste is wat ik had kunnen doen. In eerste instantie was het wel weer echt fijn en vertrouwd, maar begin nu wel te merken dat het verwerken weer van nul af aan begint. Ik voel me weer precies hetzelfde als de eerste week nadat het uit was Meer mensen deze fout gemaakt?

quote:

Op woensdag 3 oktober 2012 10:48 schreef pnl129 het volgende:
Dat het terugzien van je ex moeilijk is kan ik helaas ook al bevestigen. Nadat ze het uit had gemaakt heb ik haar drie weken niet gezien en gesproken. Ik voelde me met de dag wat beter. Nog steeds niet geweldig natuurlijk, maar ik begon de situatie te accepteren. Kwam haar afgelopen weekend echter weer onverwachts tegen tijdens het uitgaan. Ik probeerde haar te negeren (ook al merkte ik dat ik haar toch geregeld in de gaten hield) en zij mij volgens mij ook. Totdat het wat later werd en we in een dronken bui toch weer met elkaar gingen praten. Dit heeft er zelfs toe geleid dat we weer met elkaar in bed zijn beland

Nou, ik ben er wel achter dat dat het domste is wat ik had kunnen doen. In eerste instantie was het wel weer echt fijn en vertrouwd, maar begin nu wel te merken dat het verwerken weer van nul af aan begint. Ik voel me weer precies hetzelfde als de eerste week nadat het uit was Meer mensen deze fout gemaakt?

Ja, ik heb er zelfs weer een jaar een relatie mee gehad Blijkbaar voelen jullie nog iets voor elkaar, je moet je alleen afvragen of je dat nog genoeg vindt om ermee door te gaan. Bij mij leek het vorige keer uitzichtloos, en vervolgens hebben we toch weer een jaar iets met elkaar gehad, dus als je echt wilt dat het nog goed komt kun je daar nog best ver mee komen. Anders moet je haar nu gewoon écht uit je leven verbannen.

quote:

Op woensdag 3 oktober 2012 10:48 schreef pnl129 het volgende:
Dat het terugzien van je ex moeilijk is kan ik helaas ook al bevestigen. Nadat ze het uit had gemaakt heb ik haar drie weken niet gezien en gesproken. Ik voelde me met de dag wat beter. Nog steeds niet geweldig natuurlijk, maar ik begon de situatie te accepteren. Kwam haar afgelopen weekend echter weer onverwachts tegen tijdens het uitgaan. Ik probeerde haar te negeren (ook al merkte ik dat ik haar toch geregeld in de gaten hield) en zij mij volgens mij ook. Totdat het wat later werd en we in een dronken bui toch weer met elkaar gingen praten. Dit heeft er zelfs toe geleid dat we weer met elkaar in bed zijn beland

Nou, ik ben er wel achter dat dat het domste is wat ik had kunnen doen. In eerste instantie was het wel weer echt fijn en vertrouwd, maar begin nu wel te merken dat het verwerken weer van nul af aan begint. Ik voel me weer precies hetzelfde als de eerste week nadat het uit was Meer mensen deze fout gemaakt?

Guilty, je ziet elkaar niet en denkt dan oh het is over maar dan praat je dus weer en ook al denk je ik heb het helemaal gehad met hem en ik denk niet dat het deze keer over is en dan zie je elkaar en ja hoor dan slaat de vlam in de pan en kan je weer helemaal opnieuw beginnen.
Het zien van elkaar valt wel mee, maar als je die oude gevoelens nog steeds hebt en ja ook al ben je trots soms stink je er gewoon weer in.

Na ruim 2 jaar heeft mijn vriend een dag of 5 geleden gezegd te twijfelen en is het nu soort van uit. Dit is voor mij heel plots gekomen, voor mijn gevoel ging het juist goed (beter dan normaal). Ik moest huilen en heb hem later ook weer gesproken (hij belde mij na een paar dagen maar wist het nog steeds niet) en heb toen aangegeven dat ik het echt zonde vind van zo'n leuk stelletje.

Ik wil hem ontzettend graag terug en ben op zoek naar tips. Nu laat ik dus bewust niets van mij horen en ga ook niet lopen smsen of whatever want ik weet hoe averechts het werkt. Ik zit eraan te denken als hij mij belt (en dat gaat hij doen, zei hij) om dan een dag of twee niet terug te bellen. Gewoon om verwarring te schoppen en te kijken wat dat met hem doet, wellicht dat dit hem aan het denken zit. Wat vinden jullie hiervan of denken jullie dat ik hem daarmee juist nog verder weg stoot.

Ik vraag me altijd af of dat zin heeft...

Gaat hij dan echt anders denken/voelen of is het "uitstel van executie". Het is een beetje de vraag of hij echt hele sterke twijfels heeft of hij een klein beetje twijfelt en dit te snel heeft uitgesproken.

Iig een mooi staaltje vrouwen logica

( ik hoop dat je niet echt agent(e) bent)

[ Bericht 12% gewijzigd door DEVIEZEMAN. op 04-10-2012 12:29:40 ]

In principe gaat het heel erg goed met mij, ik ben hartstikke blij. Ik denk dat het gevoel ook wel langer weg was dan ik aanvankelijk dacht. Het scheelt misschien ook dat het mijn beslissing was om de relatie te verbreken, ondanks dat ik me de eerste dag nogal kut voelde. Maar dat is misschien gewoon het feit dat het erg jammer was, ik zag toch al een toekomst met hem ... We kennen elkaar al ruim zes jaar, waarvan we ongeveer vijf jaar bij elkaar zijn geweest (met een pauze van anderhalf jaar).

Het enige wat wel een beetje zeer deed, was het feit dat hij sinds zondag alweer een nieuwe vriendin heeft, nog geen drie weken na de break-up. Het ging allemaal zo snel, hij leerde haar kennen in de periode dat het slecht ging. Vier dagen nadat het uit was had hij een date met haar gepland en diezelfde zaterdag gingen ze nog uit. Ik was wel verbaasd toen ik het hoorde, pas de zondag erna. Vooral omdat we uit noodzaak nog even bij elkaar wonen.
Ik vind het heel begrijpelijk dat er andere personen in je leven zijn (ik mag immers ook niet klagen), maar dat het meteen zo serieus, in de vorm van een relatie is, vind ik toch even anders. Ik weet niet goed hoe ik dat uit moet leggen. Ik voelde me toch een beetje een wegwerpartikel op de een of andere manier.

Maar goed, alles zal vast beter gaan als ik straks weg ben uit dit huis. Nog één nachtje hier slapen en dan hoef ik voor een hele lange tijd iig niet dicht bij hem te zijn. Want we kunnen nog steeds goed met elkaar overweg, maar het voelt wel awkward nu hij een vriendin heeft.

quote:

Op donderdag 4 oktober 2012 10:16 schreef Fera het volgende:
In principe gaat het heel erg goed met mij, ik ben hartstikke blij. Ik denk dat het gevoel ook wel langer weg was dan ik aanvankelijk dacht. Het scheelt misschien ook dat het mijn beslissing was om de relatie te verbreken, ondanks dat ik me de eerste dag nogal kut voelde. Maar dat is misschien gewoon het feit dat het erg jammer was, ik zag toch al een toekomst met hem ... We kennen elkaar al ruim zes jaar, waarvan we ongeveer vijf jaar bij elkaar zijn geweest (met een pauze van anderhalf jaar).

Het enige wat wel een beetje zeer deed, was het feit dat hij sinds zondag alweer een nieuwe vriendin heeft, nog geen drie weken na de break-up. Het ging allemaal zo snel, hij leerde haar kennen in de periode dat het slecht ging. Vier dagen nadat het uit was had hij een date met haar gepland en diezelfde zaterdag gingen ze nog uit. Ik was wel verbaasd toen ik het hoorde, pas de zondag erna. Vooral omdat we uit noodzaak nog even bij elkaar wonen.
Ik vind het heel begrijpelijk dat er andere personen in je leven zijn (ik mag immers ook niet klagen), maar dat het meteen zo serieus, in de vorm van een relatie is, vind ik toch even anders. Ik weet niet goed hoe ik dat uit moet leggen. Ik voelde me toch een beetje een wegwerpartikel op de een of andere manier.

Maar goed, alles zal vast beter gaan als ik straks weg ben uit dit huis. Nog één nachtje hier slapen en dan hoef ik voor een hele lange tijd iig niet dicht bij hem te zijn. Want we kunnen nog steeds goed met elkaar overweg, maar het voelt wel awkward nu hij een vriendin heeft.

Als ik dat zo lees is dat vaak geen lang leven beschoren, heel vaak gaan de relaties die net nadat het uit is weer gauw uit.
Het is wel prettig dat je straks weer je eigen ruimte hebt en je nieuwe leven kan beginnen.

quote:

Op donderdag 4 oktober 2012 07:42 schreef agentstarling het volgende:
Na ruim 2 jaar heeft mijn vriend een dag of 5 geleden gezegd te twijfelen en is het nu soort van uit. Dit is voor mij heel plots gekomen, voor mijn gevoel ging het juist goed (beter dan normaal). Ik moest huilen en heb hem later ook weer gesproken (hij belde mij na een paar dagen maar wist het nog steeds niet) en heb toen aangegeven dat ik het echt zonde vind van zo'n leuk stelletje.

Ik wil hem ontzettend graag terug en ben op zoek naar tips. Nu laat ik dus bewust niets van mij horen en ga ook niet lopen smsen of whatever want ik weet hoe averechts het werkt. Ik zit eraan te denken als hij mij belt (en dat gaat hij doen, zei hij) om dan een dag of twee niet terug te bellen. Gewoon om verwarring te schoppen en te kijken wat dat met hem doet, wellicht dat dit hem aan het denken zit. Wat vinden jullie hiervan of denken jullie dat ik hem daarmee juist nog verder weg stoot.

Iemand moet met jou zijn om jou....

Spelletjes spelen lijkt me niet zo verstandig als je geen 16 meer wil zijn.

laten we eerlijk zijn, wil jij de rest van je leven met iemand zijn die niet voor de volle 100% voor jou gaat? Goodluck with that.

quote:

Op donderdag 4 oktober 2012 12:21 schreef ManageTheAnger het volgende:

[..]

Iemand moet met jou zijn om jou....

Spelletjes spelen lijkt me niet zo verstandig als je geen 16 meer wil zijn.

laten we eerlijk zijn, wil jij de rest van je leven met iemand zijn die niet voor de volle 100% voor jou gaat? Goodluck with that.

Dat is wel een goeie om vast te houden. Maar toch denk ik dat hij nu gewoon in de war is zichzelf aan het gekmaken is want twee dagen daarvoor was alles nog echt koek en ei

quote:

Op donderdag 4 oktober 2012 12:03 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Als ik dat zo lees is dat vaak geen lang leven beschoren, heel vaak gaan de relaties die net nadat het uit is weer gauw uit.
Het is wel prettig dat je straks weer je eigen ruimte hebt en je nieuwe leven kan beginnen.

Klopt, ben ik erg blij mee. Ik gun hem een goede relatie, maar verder maakt t me allemaal niet zoveel uit of het kort of lang duurt.

quote:

Op donderdag 4 oktober 2012 12:28 schreef agentstarling het volgende:

[..]

Dat is wel een goeie om vast te houden. Maar toch denk ik dat hij nu gewoon in de war is zichzelf aan het gekmaken is want twee dagen daarvoor was alles nog echt koek en ei

Hier heb ik een perfect antwoord voor jou op:

Derde afweerlaag: onterechte macht en onterechte hoop

Tegen de tijd dat het kind de cognitieve fase bereikt zal het constateren dat er andere mogelijkheden zijn om de pijn van onvervulde behoeften niet meer te hoeven voelen en ontwikkelt het kind een nieuwe laag van afweer die bestaat uit twee mogelijkheden. Enerzijds de mogelijkheid van onterechte macht (ik kan krijgen wat ik wil als de ander maar verandert) en anderzijds de mogelijkheid van onterechte hoop (ik kan krijgen wat ik wil als ik maar verander).
De kern van de illusie van onterechte macht is dat je krijgt wat je nodig hebt, als de ander nou maar eens zou veranderen (liever zou zijn, beter z’n best zou doen, niet zo zou zeuren of slimmer zou zijn......etc.). Binnen deze vorm van afweer voelen wij ons verheven boven de schuldige ander, die er voor zorgt dat wij ons onprettig voelen. In het heden houden we met deze strategie de illusie in stand dat onze behoeften hiermee vervuld kunnen worden. Onterechte macht is te herkennen aan irritatie, agressief of intimiderend gedrag en een veroordelende, superieure houding.
Kenmerk van onterechte Hoop als vorm van afweer is de gedachte dat het wél mogelijk is je behoeften vervuld te krijgen als je zelf verandert. Onterechte Hoop beschermt het kind met de illusie: ‘ik kan wél krijgen wat ik nodig heb, als ik maar... (liever ben, beter mijn best doe, slimmer ben, beter ben, zorg dat anderen zich goed voelen, enzovoort)’. Bij de volwassene is deze afweer te herkennen aan aanhoudende pogingen iets tot stand te brengen dat uiteindelijk nooit of niet blijvend succesvol is. In plaats van de oude, pijnlijke realiteit onder ogen te zien, dat we onze behoeften niet vervuld kunnen krijgen, blijven we liever in de realiteit van het heden hoop koesteren.

Ik heb dat met mijn ex ook gehad:

"ze zit een fase man, ze denkt niet helder na... en dan straks denkt ze wel helder na maar heeft ze al een ander gehad en dan is het al kapot en wordt het nooit meer zoals het was, ik snap niet dat ze het niet doorheeft"

blablabla...

De realiteit is... die persoon wil jou niet meer.... dat is het NU... of het een fase is of niet, is niet belangrijk want je hebt het er NU mee te doen.

Dus doorgaan, en accepteren en loslaten is NU het enige wat je kan doen...

Sowieso moet je eerst los van iemand komen, voordat je weer tot iemand kan komen.

quote:

Op donderdag 4 oktober 2012 07:42 schreef agentstarling het volgende:
Na ruim 2 jaar heeft mijn vriend een dag of 5 geleden gezegd te twijfelen en is het nu soort van uit. Dit is voor mij heel plots gekomen, voor mijn gevoel ging het juist goed (beter dan normaal). Ik moest huilen en heb hem later ook weer gesproken (hij belde mij na een paar dagen maar wist het nog steeds niet) en heb toen aangegeven dat ik het echt zonde vind van zo'n leuk stelletje.

Ik wil hem ontzettend graag terug en ben op zoek naar tips. Nu laat ik dus bewust niets van mij horen en ga ook niet lopen smsen of whatever want ik weet hoe averechts het werkt. Ik zit eraan te denken als hij mij belt (en dat gaat hij doen, zei hij) om dan een dag of twee niet terug te bellen. Gewoon om verwarring te schoppen en te kijken wat dat met hem doet, wellicht dat dit hem aan het denken zit. Wat vinden jullie hiervan of denken jullie dat ik hem daarmee juist nog verder weg stoot.

Spelletjes spelen met elkaar heeft sws geen zin...Als je echt nog iets wilt kan je beter eerlijk zijn...Kan je op je bek vallen als hij echt niet meer wil, maar dan heb je iig geen what if...verhalen daarna