Hey guys! Ik kom hier ook even wat steun en advies of whatever zoeken.
Ik heb 4 maanden een relatie gehad. Dat is in principe niks, en ik kwam net uit een relatie van 3,5 jaar en hij net uit een relatie van 6,5 jaar (+ 3 jaar getrouwd en een kind van 5). Best wel rebound dus, allebei.
Maar we kenden elkaar al langer en zijn gewoon super hevige gevoelens voor elkaar gaan ontwikkelen. Het ging echt perfect, van beide kanten. Super gelukkig met elkaar, alles wat we wilden had de ander. Gewoon echt hoe een relatie moest zijn.
Omdat die gevoelens ineens zo sterk waren is het allemaal ook wel heel snel gegaan. Hij woont 115 km verderop dus vaak heen-en-weer reizen is niet echt een optie, en langer dan een week elkaar missen ook niet. Dus ben ik de afgelopen 2 maanden erg veel bij hem geweest, tussendoor misschien 4/5x een paar dagen thuis geweest. Was op zijn uitnodiging telkens, en 2 weken geleden stond hij onverwacht ineens voor mijn deur (was hij het hele stuk komen rijden) en liet me ook 2 weken niet meer naar huis gaan
Het was ook al op zo'n punt dat zelfs z'n dochtertje zei (hoewel we aan zowel z'n ex als z'n dochtertje niet vertelden dat we een relatie hadden) dat papa wel een beetje verliefd op me was en dat papa alléén mij als nieuw vriendinnetje mocht, niemand anders.
Dit weekend ging 't alleen niet zo heel strak meer, we hadden allebei wel weer behoefte aan even alleen zijn. Maargoed, dat vond ik logisch dat je dat hebt na een tijd achter elkaar samen zijn en zo hebben we dat ook afgesproken.
Dinsdagochtend weer met de trein terug naar huis gegaan.
Gister zei hij alleen dat hij het allemaal echt te snel vond gaan (via whatsapp!), en dat hij eigenlijk nog helemaal niet toe was aan een relatie. Hij heeft het dus eigenlijk uit gemaakt, met de mededeling dat hij ook heel erg in de war is en nog erg veel aan zijn ex denkt, en niet weet wat hij nog voor haar voelt. Het was zijn keuze om van haar te scheiden en daar staat hij voor zover ik weet ook nog steeds achter. Maar hij heeft niet echt die tussenperiode gehad om eraan te wennen dat hij ineens niet meer getrouwd was enzo. Dat ging bij mij wel wat makkelijker omdat mijn ex gewoon een klootzak is
Ik zit er nu behoorlijk doorheen omdat ik bij hem gewoon echt het gevoel was dat dit écht was en een langdurige relatie niet moeilijk zou zijn voor ons samen.
Ik wist wel dat hij nog wel eens met zijn ex zat, wat logisch is als het de moeder van je kind is, dus dat verwachtte ik ook niet anders. Maar dat hij misschien nog wel gevoelens aan haar heeft en wie weet misschien wel weer naar haar terug wil is best een shocker voor mij (ik ken zijn ex ook en hij heeft me zo vaak verteld wat er allemaal mis was in die relatie dat het niet verder kon enzo).
En hij had spijt dat hij een relatie met mij is begonnen, daar had hij nog even mee moeten wachten.
Dat snap ik allemaal prima, is ook logisch enzo. Alleen zit ik nu wel met de gebakken peren. Omdat hij een verkeerde keuze heeft gemaakt ben ik nu gewoon mijn maatje (en zoals het voor mij voelt, 'mijn toekomst') kwijt.
Hij zegt ook dat het best kan zijn dat hij gewoon even tijd voor zichzelf nodig heeft om alles weer op een rijtje te zetten, en als dan z'n vorige relatie verwerkt is dat hij dan wél weer verder kan met mij. Want ik ben nog steeds dat geweldige persoon waar hij voor is gevallen enzo.
Maar nu zit ik een beetje in dubio met hoe ik nu verder moet. Ik wil ook niet kansloos op hem wachten enzo, maar ik wil wel de optie open houden dat er de kans is dat hij over een tijdje weer bij me aan klopt. Ik hoop gewoon zó dat dat gebeurt...
Ik voel me gewoon echt bagger omdat ik niet weet wat ik verder moet.. Ik weet gewoon niet goed waar ik aan toe ben. Ja, ik ben weer 'vrijgezel', maar dat wil ik helemaal niet zijn, en ik wil ook geen andere vriend of whatever.
Ik kan hem echt niet zomaar loslaten, ik kan niet zo maar van de één op de andere dag niet meer van hem houden en hem niet meer missen enzo.
Whaaaaaaaaa