Ik heb dat vroeger wel eens gedaan, maar vind het maar raar om te kijken naar iemand die je kent maar dan als een lijk
Heb m'n opa zo gezien en ben zo geschrokken omdat ik 'm eigenlijk onverwachts ineens zag liggen, dat ik nooit meer naar iemand ga kijken. Heeft maanden geduurd voor ik dat beeld een beetje uit m'n hoofd had.Hier sluit ik me bij aan.quote:Op dinsdag 28 augustus 2012 19:58 schreef Flappe-du-Pomme het volgende:
Ik heb één keer gekeken en vond het totaal niet lijken op een slapend persoon, zoals veel mensen zeggen. Vond het maar een naar gezicht. Bij iemand die me dichterbij staat zou ik het zéker niet doen, dat beeld krijg je nooit meer van je netvlies af.
Dat werd mij ook verteld, dat het op een slapend persoon zou lijken. Nou dat was inderdaad niet het gevalquote:
Ik heb één keer gekeken en vond het totaal niet lijken op een slapend persoon, zoals veel mensen zeggen.
Mijn vriend houdt er ook niet van om in de kist te kijken, die heeft dus bij zijn oma niet gekeken.
Bij mijn oma heb ik het niet gedaan, destijds, was ook de enige begrafenis waar de kist open was. Bij alle andere begrafenissen die ik heb meegemaakt was de kist altijd gesloten.
.
Gewoon zomaar. Ik sta er niet bij stil of heb er geen afschuw van en wil gewoon de persoon zien waar ik afscheid van neem.quote:
Jup, ik kijk wel altijd. Soms raak ik ze nog even aan, gewoon omdat het kan en omdat ik de laatste wil zijn die hem/haar aanraakt
Bij zebrapaden, sta je dan ook alleen op de witte vlakken?quote:
Altijd
-weg-
[ Bericht 14% gewijzigd door BrandX op 01-09-2012 20:20:22 ]
HA hA HAhH!HHhaAH ZO GRAPPIGGZGZGZGZGZquote:
[ Bericht 6% gewijzigd door BrandX op 01-09-2012 20:20:48 ]
Met als gevolg een woordewisseling met m'n tante die eistte dat ik dat wel ging doen toen m'n oma in d'r kist lag jaren later.
Mij respectloos noemen, en eisen dat ie toch ging kijken. Over respect gesproken.
Nog los van het feit dat ik de rouwkaart niet wilde waar ze ook op stond om in een plakboek te stoppen. Ik had er geen gekregen omdat m'n adres niet bekend was. En ook dat resulteerde op een stevige woordewisseling.
Het is zo jammer dat sommige mensen totaal geen respect hebben voor anderen als ze op hun eigen manier er mee om willen gaan.
Nee, ik kijk niet in een kist, einde discussie, en als je het er niet mee eens bent, prima, maar hou je commentaar voor je als je het nog enigsinds "gezellig" wil houden.
Aanraken doe ik dan weer niet trouwens 
Overigens lijkt een persoon in de kist inderdaad totaal neit op een slapend persoon
Misschien wel als hij/zij net dood is maar na 5 dagen ziet het er wel klinisch kil uit vind ik.wat doe je dan als er na jou nog iemand het lijk aanraakt? Ga je dan een tweede ronde doen ofzoquote:
Jup, ik kijk wel altijd. Soms raak ik ze nog even aan, gewoon omdat het kan en omdat ik de laatste wil zijn die hem/haar aanraakt
Mijn oma heb ik in de kist gezien, maar daar weet ik niet veel meer van. Mijn opa jaren later ook in zijn kist gezien, maar daar vond ik eigenlijk niks raars aan. Mijn neefje, die op zijn zestiende werd geschept door een auto heb ik niet in zn kist gezien, maar lag wel thuis opgebaard. Daar heb ik hem wel gezien. Ze hadden hem wel goed opgemaakt en aangekleed, dus van het ongeluk was niets te zien. (moest er nog eens bijkomen :/ )
Mijn tante heb ik niet gezien na haar dood. Die had kanker, en woog nog maar 40-45 kilo ofzo. Dan heb ik liever de herinnering.
Gebeurt niet, want ik zorg altijd dat ik (vrijwel) achteraan de rij staquote:
[..]
wat doe je dan als er na jou nog iemand het lijk aanraakt? Ga je dan een tweede ronde doen ofzo
. en mensen die ik goed heb gekend die raak ik meestal nog even aan. Niet uitgebreid aaien, maar gewoon even laatste keer de handen aanraken ofzo, even vaarwel zeggen..- Ik zie een persoon als een ziel, niet als een lichaam. Ik heb dus niets met het stoffelijk restant.
- Ik herinner de persoon liever zoals hij/zij was dan als rottend, grauw restant van het transportmiddel (wat een lichaam voor mij is).
- Ik zie er de meerwaarde niet van in. In het beste geval ziet het lijk er nog redelijk herkenbaar uit. En dan? Voor het afscheidsproces is het voor mij niet nodig: ik realiseer mij direct dat ik de desbetreffende persoon niet meer in dit leven zal tegenkomen. Vrede met dat feit krijgen is iets anders: de tijd dat dat duurt verschilt tussen een paar maanden en nooit (in geval van een 'oneerlijke' dood). Hier heb ik het uiteraard over directe familie en vrienden; iedereen waar ik niet zoveel mee heb ga ik simpelweg niet naar de uitvaart.
quote:
Ben net bij de memorial geweest. Indrukwekkend om dat op zijn Chinees mee te maken. Hij was overigens een Buddhist qua geloof.
We kregen allemaal een envelopje, moest je wat geld indoen, maar het moest een oneven getal zijn, dus 101, 305, 511 dollar, etc. Onder geen enkel beding mag je geld lenen daarvoor.
Dat overhandig je aan de familie (ouders, grootouders en verloofde waren er). Die condoleer je dan persoonlijk, met een grote buiging en - hoe moet ik het omschrijven - een soort van hug.
Dan langs een tafel waar voedsel aan de monikken geschonken werd (fruit e.d.) en dan via een omweg naar een soort altaar met een grote foto van JS. Daar stukjes wierook aansteken, moment berusten, weer diepe buiging en naast de foto in een soort potje steken.
Daarna had je de keus om het lichaam te bezoeken - achter de foto en een gordijntje - maar daar heb ik voor bedankt. Zie hem liever voor me zoals ik hem kende, vrijwel niemand heeft dat gedaan volgens mij. De zaal zat ondertussen al vol met collega's en vrienden (alhoewel het bij dit project heel erg naar elkaar toegroeit).
Dan ga je in de zaal zitten, zolang je wilt, haaks op de kist en de foto.
Als je weggaat krijg je een envelopje met daarin een snoepje, een zakdoekje en een muntje van 1 dollar. Het snoepje moet je meteen opeten, bij het verlaten van de zaal je gezicht 'reinigen' met het zakdoekje als teken van 'ik spoel het nu weg' en onmiddellijk weggooien. Als je buiten bent moest je meteen die 1 dollar uitgeven, maakt niet uit hoe, dus heb er maar een Mars voor gekocht.
Anyway, we berusten er min of meer allemaal in nu. Al zal hij altijd gemist worden.
RIP, buddy. You'll be sorely missed.
Bij vreemden zou ik 't geen probleem vinden.
Waarom zo'n verhaal ophangen, zeg gewoon dat je bang bent om te kijken.quote:
Nope, om meerdere redenen:
- Ik zie een persoon als een ziel, niet als een lichaam. Ik heb dus niets met het stoffelijk restant.
- Ik herinner de persoon liever zoals hij/zij was dan als rottend, grauw restant van het transportmiddel (wat een lichaam voor mij is).
- Ik zie er de meerwaarde niet van in. In het beste geval ziet het lijk er nog redelijk herkenbaar uit. En dan? Voor het afscheidsproces is het voor mij niet nodig: ik realiseer mij direct dat ik de desbetreffende persoon niet meer in dit leven zal tegenkomen. Vrede met dat feit krijgen is iets anders: de tijd dat dat duurt verschilt tussen een paar maanden en nooit (in geval van een 'oneerlijke' dood). Hier heb ik het uiteraard over directe familie en vrienden; iedereen waar ik niet zoveel mee heb ga ik simpelweg niet naar de uitvaart.
Natuurlijk zijn er ook vele mortuariums (mortuaria?) waar dit helemaal anders aangepakt wordt, maar sindsdien heb ik er geen behoefte meer aan.
Bij iemand die ernstig ziek was kan het soms juist zo zijn dat het er veel vrediger uit ziet in ruste.quote:
Ik heb één keer gekeken en vond het totaal niet lijken op een slapend persoon, zoals veel mensen zeggen. Vond het maar een naar gezicht. Bij iemand die me dichterbij staat zou ik het zéker niet doen, dat beeld krijg je nooit meer van je netvlies af.
En ik kijk altijd wel. Geeft mij een afsluitend gevoel.
Ook een keer bij de begrafenis van een collega geweest en daar mocht je naar de kamer waar ie lag. Ben daar niet heen geweest.
Maar een gesloten kist zie je voornamelijk bij slachtoffers van een ongeluk/zelfdoding.quote:
Het is hier de gewoonte om een foto bij een gesloten kist te hebben staan, waar de persoon er op staat zoals deze op zijn mooist is.
Dat lijkt me veel erger, dat je als familie afscheid wilt nemen maar dat niet kan.
Zielig machojochie.quote:
[..]
Waarom zo'n verhaal ophangen, zeg gewoon dat je bang bent om te kijken.
Ik heb meer lijken in mijn leven gezien dan mij lief is. Maar als jij het stoere, maar stiekem onzekere, jongetje wilt uithangen: prima. Als jij denkt dat dit bij uitstek een onderwerp is waarbij jij je zogenaamde mannelijkheid wilt tentoonstellen: prima. Ik weet wel beter, als volwassen man zijnde.
Ik gaf alleen mijn kijk op zaken; niet iedereen is zo simpel dat hij zijn ideeën en gevoelens niet onder woorden kan brengen.
dat had ik ook wel bij mijn oma.quote:
Ik ga ook liever niet kijken. Bij mn opa wilde mn ouders graag dat ik meeging, dus even gekeken, maar had er totaal niks mee en leek ook niet op wie hij was.
Dus bij mensen die dichtbij me staan kijk ik wel, maar bij minder goede bekenden kijk ik niet.
Toen mijn oom overleed (één van mijn vaders broers, die het dichtst bij hem stond) vroeg mijn vader of ik mee ging kijken in het mortuarium, maar dat durfde ik toen echt niet. Ik was toen een jaar of 20. Toen mijn vader overleed, ik was 26, heb ik hem wel regelmatig gezien in de kist voor de begrafenis. Hij zag er toen in ieder geval een stuk beter uit dan toen hij net was overleden. Helaas ziet hij er alsnog anders uit dan je je wilt herinneren (in dit geval vanwege medicijnen/chemo). Dat beeld gaat er nooit meer uit. Ik vond het toch fijn om hem nog te zien.
Aanvulling:
Bij mensen die wat verder van mij weg staan (bijv ouders van vrienden oid) zie ik de lijken ook liever niet. Bij ooms en tantes zal ik waarschijnlijk nog wel even gaan kijken.
Zelfs bij mijn opa niet, die herinner ik liever levend. Naar om iemand die zo dichtbij je staat te verliezen.
En blauwpaarse plekken van de bloedverdunners en heeeel dun nog maar met zn 43 kg Mijn dinnie heb ik bewust niet gezien, je kon, heb ik nadien gehoord, wel zien dat ze zelfmoord had gepleegd, dr hand stond nog stijf in een vreemde houding Mijn tante is doodgebloed (kanker, bloedverdunnende medicatie, gevallen..) en zag er uit als minimaal 75 in plaats van 57, ze was helemaal op en dat was heel goed te zien. Ik weet niet wat ik zou doen als één van mijn ouders komt te overlijden, vind het 'in de kist kijken' nogal naar.
[ Bericht 46% gewijzigd door DX11 op 30-08-2012 02:56:21 ]
Wat naaste familieleden heb ik wel gezien, maar bij vrienden of familie wat verder weg staat kijk ik absoluut niet.
Puur om het feit dat ik er gewoon niet van hou en durf ook wel toe te geven dat ik me totaal niet op mijn gemak voel in een crematorium of kerk.
heb bij mn opa's gekeken en mn oma die wilde ze niet opbaren maar uiteindelijk toch 1 dagje gedaan zodat mensen afscheid konden nemen.
bij mn andere oma zal ik ook wel gaan kijken als de tijd daar is
kut moment. Maar dat is het sowieso.
dat lijkt me inderdaad zo naar!quote:Op woensdag 29 augustus 2012 07:50 schreef fotostarter het volgende:
Bij mijn vader en broer de kist zelfs gesloten.
kut moment. Maar dat is het sowieso.
Wel gezien hoe mn moeder dat deed bij haar ouders / mijn opa en oma. Moeilijkste moment van de begrafenis. inderdaad. Moeilijker dan de begrafenis zelf.quote:
[..]
dat lijkt me inderdaad zo naar!
Sowieso vind ik rouwende familie het zwaarste aan begrafenissenquote:
[..]
dat lijkt me inderdaad zo naar!
Om je ouders, broer en opa's en oma's verdrietig te zien
quote:
[..]
inderdaad. Moeilijker dan de begrafenis zelf.
das natuurlijk ook even moeilijk...Moet wel zeggen dat ik het fijn vond. Bij de aanblik van zo'n dood lichaam had ik niet meer de gedachte van 'das Opa, of das mn vader'. Maar eigenlijk meteen 'oh het is dood. het is niet meer wie het was' Dat lichaam zelf had verder geen betekenis meer.
Mij oom daarintegen heeft een lijdensweg van een jaar gehad (kanker) hij was altijd erg vors en dik,toen ik even snel in de kist keek schrok ik toch wel even, zen hoofdje was zo klein en ingetrokken, erg vermagerd, alleen zijn buik was nog vors.
Zag er naar uit maarja...
En vervolgens met alle kleinkinderen de deksel erop doen en ieder een sluitpen erin draaien. Geen nare herinneringen aan overgehouden Verder nog wel meer overledenen gezien.. ik vind het niet moeilijk om de persoon voor me te zien toen hij/zij nog leefde, het is niet zo dat het beeld van de persoon als opgebaarde de rest heeft verdrongen ofzo.
Dit inderdaad.quote:Op dinsdag 28 augustus 2012 21:00 schreef Specularium het volgende:
[..]
Bij iemand die ernstig ziek was kan het soms juist zo zijn dat het er veel vrediger uit ziet in ruste.
En ik kijk altijd wel. Geeft mij een afsluitend gevoel.
Heb het bij mijn moeder meegemaakt, jarenlang ziek geweest en 2 jaar aan 1 stuk door in het ziekenhuis gelegen.
Ik heb bij haar wel in de kist gekeken en daar zag ze er een stuk vrediger uit dan de jaren ervoor waar ik haar alleen maar zag vechten voor haar leven.
Ik vond het toen erg fijn om haar zo vredig te zien en te zien dat ze eindelijk echt kon rusten.
Maar kan me ook voorstellen dat wanneer iemand echt plotseling overlijdt terwijl diegene daarvoor gewoon gezond was, dat het dan een stuk minder prettig is om diegene daar dan dood te zien liggen.
Vind ik niet. Begrafenis is in mijn ogen de laatste dag zeg maar. Kist sluiten deden we een dag ervoor.quote:
[..]
En dan zit ik als grote stoere jongen als een kind van 3 te janken. Althans bij mijn vader en broer.
Daarna zul je hem/haar echt nooit nooit weder zien Dit dus.quote:
Ligt eraan, bij m'n ene opa en oma wel gekeken en toen was ik een jaar of acht, bij mijn andere opa was ik veertien maar niet gekeken omdat hij na een lang ziekbed niet meer op mijn opa leek en ik dat beeld inderdaad niet als laatste herinnering wilde hebben.
Na een lang ziekbed herinner ik mensen liever zoals ik ze heb gekend.
Ik onthou liever iemand hoe hij was dan als laatste keer het lijk van iemand te zienquote:
Kist dicht is inderdaad wel een definitief einde inderdaad
Toen hij doodging had hij zijn kunstgebit dwars door zijn mond en daardoor lag zijn mond open en raar.
Toen hij door mijn moeder en uitvaartverzorger in zijn kist was gelegd, zag hij er zo 'mooi' uit, eindelijk zonder pijn
Sinds dien kijk ik altijd wel maar raak het lichaam niet aan want het is inderdaad niet meer dan een omhulsel
Buurmeisje was dan gewoon in de huiskamer en dat was anders, maar ook gewoon alsof je naar iets van was zit te kijken, en niet naar de 'schil' of 'slapende versie' van iemand die je ooit kende. Erg bizar allemaal.Dit dan weer wel.quote:
Ik kijk wel, geen problemen mee. Vooral bij mensen die me erg dierbaar waren (oom en oma) nog best lang bij de open kist gebleven met familie, ik ben blij dat we dat moment nog gedeeld hebben.
Maar ik zou er niet graag in mijn eentje mee 'werken' ofzo, met overledenen. Dat zou ik toch best wel matig trekken.Hangt er heel er van af denk ik. Alle begrafenissen waar ik ben geweest was de kist gesloten en er waren toch geen enkele ongeluk/zelfdoding gevallen bij hoor.quote:
[..]
Maar een gesloten kist zie je voornamelijk bij slachtoffers van een ongeluk/zelfdoding.
Dat lijkt me veel erger, dat je als familie afscheid wilt nemen maar dat niet kan.
Dus ook nooit bij begrafenis voor de keuze gestaan. Toen mijn oma was overleden heb ik geen afscheid meer genomen van haar, de avond ervoor hadden we samen Sinterklaas gevierd en was er niets aan de hand. Die mooie herinnering kon ik dan toch beter vasthouden.
gedeeltelijk fascinatie, anderzijds is het een onderdeel van het leven toch ...
Zolang dat het geval niet is ga ik wel kijken afhankelijk van de persoon, m'n oma bijvoorbeeld. Ook zelf de kist met de rest van de familie gesloten.
Bij hindoes loopt iedereen aan het einde voor de crematie nog langs de kist, en dat strooien we bloemen om het gezicht heen.. Heb dat altijd gedaan omdat mijn ouders dat zo hebben geleerd, ik kijk dan ook altijd in de kist om ervoor te zorgen dat ik de bloemen netjes uitstrooi..
Dus nee, ik heb er geen probleem mee bij directe familie. Andere gevallen heb ik nog niet meegemaakt in mijn leven...
Inderdaad, tenzij je de persoon (zoals in mijn geval mijn opa) in de maanden voor zijn dood al van dichtbij achteruit hebt zien gaan. Dan schrik je er ook niet meer van.quote:
Bij iemand die een kankervorm heeft gehad een maag/darm en daardoor veel gewicht is verloren raad ik het je echt af om te gaan kijken.
Mijn opa was ook vel over been die laatste weken, maar ik vond het juíst veel prettiger om hem daarna opgebaard in een mooi pak te zien liggen. Precies zoals ik mijn opa herinnerde; vroom, netjes, altijd strak in pak.
Dat was een prettiger beeld dan mijn uitgemergelde, onverzorgde opa in een ziekenhuisbed met slangetjes in een te oude, te grote pyjama. Dat vond ik een tergend beeld...
Bij andere uitvaarten niet gekeken omdat ik die mensen nauwelijks kende.
Ik vind het ook helemaal niks, een beetje naar een lijk staan kijken, en daarna met een lekker bakje koffie en een plak cake keuvelen met de andere bezoekers over hoe mooi ze er bij ligt. Bah.
Ik ben trouwens wel eens geforceerd om te kijken. Opmerkelijk hoe weinig respect mensen soms kunnen hebben voor anderen, tijdens een begrafenis. Ik zou dat nu niet meer doen.
Zoiets doe ik dus nooit meer, kon niks meer herkennen aan de persoon die ik 2 dagen eerder nog levend sprak. Krijg er nu al weer de rillingen van als ik er aan denk.
Al vond ik dat laatste wel akelig, het feit dat het nog zo een jong iemand was, nog vol in het leven.
Op zijn verjaardag zijn vriendin thuisgebracht, afscheid van haar genomen en nooit meer thuisgekomen.
Rond middernacht reed hij een sloot in, kwam op de kop in de sloot en is in feite verdronken.
De volgende morgen werd hij pas gevonden.
Het duurde ook even voordat ik dat beeld (levensloos in een kist) uit mijn netvlies was.
Al heb ik er geen spijt van dat ik heb gekeken.
Toen mn oma overleden was en opgebaard in de kist lag, betrapte ik mezelf erop dat ik zat te zoeken naar zichtbare sporen van de sectie. Meen dat ze de schedel opengemaakt hebben, maar ben daar nu niet eens meer zeker van.
Als het echt te erg is, dan is de kist wel gesloten, denk ik dan en de paar dode mensen die ik nu heb gezien zagen er in die zin 'toonbaar genoeg' uit. Niet eng ofzo.
[ Bericht 59% gewijzigd door Inlognaam op 01-09-2012 16:15:10 ]
Ik heb eens een omwisseling meegemaakt (andere man i.p.v. mijn opa) en dat vergeet je niet meer.
Ik wil iemand graag herinneren zoals ze levend waren, niet dat nare bleke gezicht dat in een kist ligt.
soms kan het mooi slapen zijn en soms niet.
dat de ouders van een vriend voor een open kist kozen na zelfmoord door verhanging heb ik niet begrepen.
hij had veel make-up, een hoge kraag maar het was nog steeds zichtbaar.
Dat lijkt me heel naar om te zien. De overledenen die ik heb gezien waren allemaal oud en gestorven door een natuurlijke oorzaak.quote:
ja.
soms kan het mooi slapen zijn en soms niet.
dat de ouders van een vriend voor een open kist kozen na zelfmoord door verhanging heb ik niet begrepen.
hij had veel make-up, een hoge kraag maar het was nog steeds zichtbaar.
Bij die laatste was ik er dan wel weer bij toen ze op de intensieve care lag aan de machines,we waren door de behandelende arts opgeroepen dat het niet zo goed ging en ben daar samen met mijn neef en zijn vrouw naar toe gegaan,ze was nadat ze op latere leeftijd was getrouwd over gegaan naar het katholieke geloof en ik vroeg of er een priester kon komen om haar te bedienen,helaas was de priester van haar kerk in het buitenland voor een trouwerij,na overleg met het ziekenhuis is er toen een priester opgeroepen die wel vaker inviel in dit soort gevallen.
Toen die gekomen was is er eerst een gesprek geweest (koetjes en kalfjes) daarna is ze door de priester bediend,daarna is de medicatie gestopt,terwijl we nog met de behandelende arts stonden te overleggen of we wilden dat ze erbij bleef is ze overleden.
Mijn moeder was wel bij de begravenis van haar eerste zuster geweest maar kon het niet meer opbrengen om bij nummer 2 te zijn,ik ben toen samen met mijn zuster en haar latere man erbij geweest.
Na de mis naar het huis toe,mijn tante had nog een kat,die is door mijn zuster meegenomen naar hun boerderij in Friesland daar heeft hij nog ongeveer een jaar geleefd totdat hij van ouderdom is overleden,hij heeft daar nog wel een mooi leven gehad.