Ik herken dat gevoel dat je beschrijft. Dat het altijd wachten op de volgende ronde instorten is ofzo... Ik heb de boel lekker op orde. Ik heb een baan die de rekeningen betaalt (ben druk op zoek naar iets dat oook LEUK is), een leuk appartement en een sociaal leven waar ik tot een aantal jaar niet van had durven dromen.
Waar ik vroeger uitkeek naar dat ene uitje over een week of 2, kijk ik nu uit naar die ene avond in de week dat ik gewoon alleen thuis ben. Dus het gevoel komt niet voort uit geen vrienden hebben of geen sociaal leven hebben... Ik heb ook een heel gevarieerde vriendengroep. Met een aantal deel ik hysterie, met een ander de goede gesprekken, met de een bezoek ik pillenfeesten, met de ander een literair festival etc. etc. Dus dat gevoel komt bij mij iig niet voort uit een eenzaamheid of een gebrek aan tijdsvulling... Het is er ook altijd geweest en ik vrees dat ik er altijd alert op zal moeten zijn. Ik zal er idd altijd tegen moeten "vechten" door goed voor mezelf te zorgen, streng voor mezelf te zijn en eerlijk tegen mezelf te zijn, maar het LUKT gewoon niet altijd er volledig alert op te zijn en zodra ik er wat onzorgvuldiger mee omga is het hek weer van de dam...
Nahjah, hier heb je dus niet zo veel aan, maar dit is de uitgebreidere versie van de tvp
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors