Ik denk dat op kamers gaan wel een verrijking is, maar dan moet je er wel klaar voor zijn. Ik had er zelf heel veel zin in en het is me ook absoluut niet tegengevallen

Het fijnste vond ik dat ik een plek had om mensen uit te nodigen, als je nog bij je ouders woont neem je niet zo snel mensen mee de trein in om bij je ouders in de woonkamer een drankje te doen. Resultaat was dat ik steeds bij de ander moest afspreken of ergens in de stad (en na een poos voelde dat voor mij als jezelf uitnodigen, werd er ongemakkelijk van iig). Het voelt als een verademing dat ik nu gerust en spontaan tegen iemand kan zeggen: "heb je zin om bij mij te komen eten?"
Daarnaast is het inderdaad makkelijk met borrels en feestjes, voordat ik op kamers woonde en naar een bepaald feestje wilde, moest ik eerst uitzoeken of ik wel op tijd weg zou kunnen ivm laatste trein of dat ik bij iemand kon slapen. En dan zul je altijd zien dat de persoon bij wie je slaapt óf vroeg weg wil terwijl jij het nog wel naar je zin hebt óf het juist heel laat wil maken terwijl jij de volgende ochtend om 9:00 een belangrijk college hebt

Ben blij dat ik daar vanaf ben in ieder geval.
Maar naast de praktische zaken denk ik niet dat je extreem veel mist van het studentenleven als je nog thuis woont hoor

Mijn sociale leven is wel verder opgebloeid omdat het gewoon makkelijker afspreken is, maar het magische studentenleven dat jij in de OP beschrijft lijkt mij een fabeltje. Als je je nu beter voelt bij thuiswonen, dan doe je dat toch? Op kamers gaan kan altijd nog als je dat wil