Ik zat vandaag weer eens in de trein. Zoals altijd las ik een boek, deze keer Een Circusjongen, ook een verhaal dat je liever niet leest wanneer anderen over je schouders meekijken. Gelukkig was dat deze reis niet het geval en kon ik rustig de verhalen over homoseksuele relaties vol sadomasochisme lezen. Een uitkomst gedurende een treinreis, dat kan ik jullie wel vertellen, de tijd lijkt werkelijk waar te vliegen!
Enfin, op een gegeven moment kwam er een lelijke treinconductrice tegenover me zitten. Enigszins opgelaten - ik voel mij aldoor opgelaten in de trein wanneer het om een kaartjescontrole gaat, ondanks ik altijd in het bezit ben van een geldig vervoersbewijs - keek ik op van mijn boek. Zij staarde mij aan. Ik voelde me verplicht te laten zien dat ik legaal reisde, maar iets hield me tegen. Ik las weer verder.
Na enkele minuten kon ik het toch niet laten om weer op te kijken en wederom staarde ze me aan, al weet ik niet of dit een toevalligheid was, of dat ze me daadwerkelijk al een aantal minuten aan het bekijken was. Ik gaf er aan toe en liet - het is onvergeeflijk, ik weet het - mijn kaartje zien. Zij keek wat twijfelachtig en zei met een gulle glimlach `dat dat toch allemaal niet hoefde`. Het vervelende was dat ik al had gegrepen naar mijn kortingskaart en ik mijn handen, wat ongelukkig, beide `documenten` vasthoudend, voor haar gezicht liet zweven. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en stopte alles maar weer weg.
De klacht is dat ik me heel autistisch voelde en ik daadwerkelijk aan mijn gedrag begon te twijfelen. Soms denk ik dat ik de sociale etiquette beheers en dat ik sociaal gewoon `gebakken` zit, maar dit soort situaties bewijst toch altijd weer het tegendeel.
[ Bericht 0% gewijzigd door Woelrat op 29-07-2012 01:38:57 ]