![UuF6R.jpg]()
Het is tijd om de gebeurtenissen van vrijdagavond in perspectief te zien. Al vanaf het moment dat ruim een jaar geleden werd aangekondigd dat McCartney onderdeel zou zijn van de openingsceremonie van de Olympische Spelen voelde ik de bui al hangen: de man komt opdraven voor 'Hey Jude', het Engelse publiek heeft massaal het gevoel dat McCartney wéér uit de mottenballen gehaald wordt om het oude liedje te zingen, en dit zal toegevoegd worden aan de eindeloze reeks slecht ontvangen massale optredens en evenementen in eigen land in de afgelopen paar jaar. En zo geschiedde, maar het werd ze wel érg makkelijk gemaakt om haat te spuien. Wie had verwacht dat zijn playback-tape verkeerd werd ingezet, nét nu ze er ongetwijfeld dagen op hadden geoefend om het juist feilloos te laten verlopen? Wat er precies mis ging kom ik later op terug. Ik vond het zó lullig. En McCartney wist het ook. In dat opzicht snapt Ringo het trouwens veel beter. Dít is dus de reden dat hij gewoon niet meer over komt vliegen voor dit soort evenementen: niets meer te bewijzen, het kan alleen maar slechter worden. Het is gewoonte geworden, zeker als je dan ook weer het aloude liedje komt zingen. Al is de vergelijking die ik trok natuurlijk geen competitie. De blunder in het begin van 'Hey Jude' heeft met de receptie bij het Engelse volk vrij weinig te maken. Dat was sowieso wel gebeurd, waardoor ik mij afvraag waarom McCartney nog zo gul blijft. Zingt hij de uber-klassiekers zegt men dat ze het nou wel gehoord hebben, zou hij een obscure track doen is het hek helemaal van de dam. Wie had deze spot anders moeten nemen, met welk liedje?
Het gênante moment uit het begin in de televisie-uitzending viel eigenlijk allemaal wel mee. Het is natuurlijk wel wat, voor een wereldwijd publiek van 1 miljard zo de mist in gaan op een song die hij kan dromen. Maar er moet ook weer niet al te zwaar aan getild worden, want wat gebeurde er nou eigenlijk helemaal. Het grote publiek dacht aan een technisch foutje, en heeft de rest van de song genoten. Net zoals de pers, die zoals altijd unaniem te spreken was over de legendarische Beatle die een evenement afsloot. De grote monden van proleten op Twitter en fora zijn niet de hele wereld. McCartney speelt altijd alles live. Het enige wat niet door een van de bandleden op het podium gespeeld wordt zijn samples in de crescendo van 'A Day In The Life' en hier en daar wat triggers zoals de toeters in 'All You Need Is Love', de atmosferische geluiden in 'Sing The Changes' of de claps in 'Band On The Run'. Nooit loopt er een bandje met instrumenten mee, de vocalen zijn live, en de enige digitale pitch-correctie is in mindere mate te horen op de studio-nummers vanaf 'Memory Almost Full', en op desastreuze wijze op de live-release 'Good Evening Auto-Tune City'. Maar live op het podium niet.
Voor grote evenementen is het gebruikelijk of vaak technische noodzaak om een 'backing track' te gebruiken. Neem als voorbeeld zijn optredens tijdens de Superbowl 2002 in 2005. Zo'n show is van seconde tot seconde geregisseerd, en een goede geluidstechnische representatie kan veel beter gegarandeerd worden als er al bepaalde elementen vooraf zijn opgenomen. Plus, al zou alles ter plekke falen, hebben ze altijd wat op om terug te vallen: de show moet door. Ja, het is nep, maar wat is de andere optie? Je kunt alles live doen, maar dan heb je de kans dat ergens, op een locatie die niet gemaakt is voor muzikale optredens, iets misgaat en je op zo'n evenement voor honderden miljoenen kijkers niet kunt spelen. Stel je voor. De 99,99% tevreden luisteraars zijn in zo'n geval belangrijker dan de 0,01 snobs, áls ze het al merken. Het is niet alsof zo'n artiest ineens een Milli Vanilli is. De Olympics waren tot in de puntjes voorbereid, zo ook het muzikale gedeelte. Niets werd aan de twijfel over gelaten. Toch, Arctic Monkeys gingen
"live, live, live", zeer gewaagd. Dit resulteerde in de niet geheel toonvaste vocalen op het hoge 'Come Together', maar ook in een volledig live ijzersterke en foutloze versie van hun moderne klassieker 'I Bet You Look Good On The Dancefloor'. McCartney had de keuze gemaakt, of ik vermoed opgedragen gekregen, om dit optreden in ieder geval gedeeltelijk te playbacken. Ik denk zelfs dat het een directe aanleiding was van de receptie op het Jubilee-concert.
'The End' ging vlekkeloos. Drummer Abe Jr. hoorde ongetwijfeld een zogenoemde 'click-track' meelopen in zijn 'in-ear monitors'. Simpel gezegd: de drummer hoort in zijn oortjes een metronoom meelopen zodat hij, en daardoor dus de gehele band, exact in de maat blijft met de vooraf opgenomen elementen, en in dit geval de complete vooraf opgenomen versie die op televisie te horen zou zijn geweest. Nogmaals, normaal gesproken maken ze hier
nooit gebruik van. Hij tikte zeer nadrukkelijk af richting McCartney, inclusief een dirigerende wijs. De 3 zinnen die McCartney 'zong' klonken perfect. Maar wat ging er toen mis? Heel simpel: het was McCartney's eigen fout. Niet van de techniek, niet van de band, maar de meest doorgewinterde live-artiest ter wereld lette niet op de directies van zijn drummer, of misinterpreteerde ze in ieder geval, wat resulteerde in dat hij anderhalve maat te vroeg begon met spelen. Abe Jr. zwaaide gelijk richting de frontman, een hevig
"neeee!!!" gebarend, maar wist na een fractie al dat het kwaad geschied was, en ging verder met het houden van de maat in het intro. Gitaristen Brian en Rusty waren er ook nog niet klaar voor, maar liepen simultaan heel rustig richting het publiek alsof ze niet verrast werden. Wix, die dan weer in leiding van de meelopende band was, probeerde nog te redden wat er te redden viel, concluderend uit zijn heftige bewegingen richting zijn apparatuur. Al bij het tweede blokje met de tekst 'hey Jude' was er alsof er niets aan de hand was: de band speelde live zoals ze dat altijd deden, en als je pas op dat moment zou zijn ingevallen was je niets opgevallen.
Tijdens de live-uitzending op televisie hoorde we precies wat we tijdens 'The End' hoorden: 'omgevingsgeluid' van het publiek uit het stadion, en de vooraf opgenomen versie op de voorgrond. Maar gezien die tape niet meer in de maat liep met wat McCartney live deed, leverde dat de rampzalige eerste seconden van het nummer op zoals de 1 miljard live-kijkers hem in de huiskamer te zien kregen. Het is nog een wonder dat de techniek zo gauw in de gaten had wat er gebeurde, en de vooraf opgenomen tape liet plaatsmaken voor het daadwerkelijke live-geluid vanaf het podium. McCartney lachte (te horen in de Amerikaanse uitzending die pas later werd uitgezonden, die de fout had 'opgelost' en hem vanaf het begin volledig live liet spelen) tijdens de eerste gezongen zin. Wix is al zichtbaar aan het lachen 10 seconden na het feit. En na afloop kwamen Abe Jr. en McCartney niet meer bij van het lachen. Om eerlijk te zijn doet me dit hem alleen maar meer waarderen, het gemak waarmee hij dit van zich deed afschudden. En de rest van de band, zeer professioneel opgelost.
Zijn vocale prestatie, geheel live, op 'Hey Jude' gisterenavond en tijdens de Jubilee was precies zoals het al jaren en jaren is. Men lijkt nog steeds elke keer te moeten wennen aan hoe hij als 70-jarige klinkt. Hij wás 'bij stem'. Dit ís hoe het is, niets meer en niets minder. Maar kijk niet gek op als hij als dit zijn laatste grote evenement in Engeland was, en hij eind dit jaar lachend verder gaat aan zijn triomftocht door Zuid-Amerika, welke gepland zou staan voor november/december dit jaar.
quote:
Do you still get nervous before gigs?Generally I don’t. I rationalise it. I’ll say to Barry Marshall, my promoter, just put one show on and he’ll say, “I want to do two.” And I’ll say, “Put one on and let’s see how it goes.” And I’ll get an email from him saying, “Chicago sold out in two minutes!” So the thing I rationalise is, I know they want to see me and that helps me not be nervous. But having said that, you never quite know. You can do something such as the Jubilee or the Olympics and get the old collywobbles.
And like you said, it doesn’t matter if you make a mistake…Oh God, that’d be good, wouldn’t it? Make a mistake at the Olympics. “Hi there. Listen, welcome to Britain. I just wanted to stop the song, just for a minute. We’ll start again…”
http://www.shortlist.com/entertainment/music/paul-mccartney