quote:
Ik zal hem netjes mixen met het theater om hem hier relevant te houden. Goed?
Mijn reviewtje:
Een musical op het witte doek/het tv scherm is me al eerder goed bevallen, bijvoorbeeld met The Phantom, dus ik had erg veel zin in deze Les Mis, die ik ook in 2008 al in het theater had gezien.
Qua verhaal zijn ze erg trouw gebleven, dus niets dan goeds daarover.
Uiteraard geeft film weer hele andere mogelijkheden, bijvoorbeeld door het werken met grotere massa’s figuranten, decors enz. En dat kon het verhaal alleen maar geloofwaardiger maken. Ik vind het in het theater altijd knap als een klein ensemble een heel volk neer kan zetten. Vaak is dat een kwestie van het podium slim gebruiken, met veel beweging en grote koren met veel verschillende soorten stemmen. Hier op film kunnen ze gewoon handig framen en bepalen waar de kijker de aandacht op dient te vestigen.
Nog steeds is One day more een van de highlights van de musical. Niet-musicalfans zullen vast met hun vingers in hun oren gezeten. Ik kan nog steeds genieten van dit opstand-nummer vol chaos waar allerlei motivaties samenkomen.
Het decor zag er prima uit (ook hier weer meer mogelijkheden, bijvoorbeeld met de boot en het water). Zelfde geldt voor de kostuums. Ik werd er meteen weer door in het verhaal gezogen.
Als je vergelijkingsmateriaal hebt, ga je (of in ieder geval ik) ook vergelijken.
Maar ik ga de kinderen eerst noemen, want die hebben een behoorlijke indruk op me gemaakt.
Gavroche: Daniel Huttlestone. Daar straalt de musical ervaring nu al vanaf. Want ervaring heeft hij ook op de planken. Ga er lekker voor zitten als hij in beeld is. Bijvoorbeeld bij Look down.
Young Cosette: Isabelle Allen. Schrijft een van de mooiste liedjes op haar naam: Castle on a cloud. Ze zingt dat zo mooi en zacht. Hoe ze haar eigen naam fluistert. Ook haar uitstraling (op de poster) spreekt me aan. Ogen met power en pijn.
Jean Valjean: Hugh Jackman - René van Kooten
Ik was best onder de indruk van Jackman. Ik wist uiteraard dat hij ervaring heeft op dit gebied, maar had er nog niets van gezien. Niets mis met zijn acteerkunsten, maar zijn zang vond ik toch wat tekortschieten.
Van Kooten’s Bring him home was een regelrechte tranentrekker. Zo mooi. Ik miste net dat bij Jackman. Want ook deze man kan Valjean goed vertolken.
Javert: Russell Crowe - Wim van den Driessche
Ik geloof dat in die tijd iedereen wat had tegen Van den Driessche in deze rol. Ik vind ze nu eigenlijk redelijk vergelijkbaar. Bij Crowe viel het me (eerder gelezen) op dat hij moeite leek te hebben met het zingen van de korte zinnen, maar hij was wat beter in zijn eigen nummers. Het duurde bij beide wat tijd om wat warmte voor ze te vinden. De zelfmoord van Van den Driessche vond ik aangrijpender.
Fantine: Anne Hathaway - Nurlaila Karim
Daar kan ik kort over zijn. Hathaway was beter. Haar stem in I dreamed a dream, door haar tranen en pijn heen, was veel breekbaarder en daarmee mooier.
Enjolras: Aaron Tveit - Freek Bartels
Beide een schot in de roos en muzikaal gezien een hoogtepunt van de musical. Tveit maakt het gemis aan alrounders snel goed. Bartels (stadsgenoot, lang leve de musicalopleiding hier) zijn manier van belten (en ook die van Tveit dus) geeft je meteen zin om samen met hen op de barricades te gaan staan.
Éponine: Samantha Barks - Céline Purcell
In de versie van Purcell een van mijn favorieten in de musical. Zo heerlijk zuur was ze als 2e keus met een top stem. Wat is er gebeurd? Bij Barks was ze gewoon een zielig gedumpt meisje die een mooi liedje zingt. Weinig interessant.
Cosette: Amanda Seyfried - Suzan Seegers
Ik heb een hekel aan het hoge gepiep van Seegers, dus ook deze is gemakkelijk: Seyfried. Door haar is mijn hekel aan Cosette een stuk gedaald. Ja, ik vond haar meteen een stuk prettiger als persoon.
Marius: Eddie Redmayne - Jamai Loman
Redmayne was zeker niet vervelend, maar ik zweer hier bij Loman. Jep, ik was zwaar onder de indruk van wat onze Idol hier liet horen en zien.
Thénardier: Sacha Baron Cohen - Carlo Boszhard
Ik vond ze beide leuk, maar bij Boszhard zag ik steeds Boszhard er doorheen, en dat had ik bij Baron Cohen een stuk minder. Beide hebben goede komedie timing.
Madame Thénardier: Helena Bonham Carter - Marjolein Algera
Ik had een beetje een ‘jammer’gevoel bij Bonham Carter. Zeker omdat ik haar eigenlijk zo leuk vind. Algera was ik al weer vergeten. Ik weet niet wat erger is.
Omdat niet elke acteur/trice een even prettig stemgeluid heeft, trek ik 1* van het punt af.
Dus 4* voor deze mooie verfilming van Les Mis.
Ik moest ook lachen toen ik de post zag van een forumlid op Musicalworld met deze inhoud:
Rene van Kooten heeft hem samen met Musicalworld gezien. Zijn mening erover: