Conflict in Mali

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 14:45 schreef Viajero het volgende:

[..]

Ik had al verwacht dat je Maleisie en SIngapore zou negeren.

quote:

En de grenzen van Brazilie zijn toch echt grotendeels door Europeanen getrokken, op wat minieme correcties na.

quote:

En bedankt voor je acceptatie van andere factoren, dat hoor ik nu pas voor het eerst van je.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 14:59 schreef Weltschmerz het volgende:

ik vraag me af waar ik de indruk zou hebben gewekt dat er maar een factor is in dit soort conflicten. Ik zou niet een conflict in de geschiedenis aan kunnen wijzen met maar één factor dus dat lijkt mij nogal een open deur.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 15:08 schreef Scrutinizer het volgende:
Het bestaan van meerdere etnische groeperingen binnen Mali is ook niet de kern van het probleem in Mali, dat heeft in de moderne geschiedenis ook nooit een grote rol gespeeld. Dat de Toearegs zich willen afscheiden van Mali en een onafhankelijk Azawad willen ligt merendeels aan het feit dat die etnische groep door de nieuwe grenzen verdeeld is geraakt over meerdere landen. Volgens mij dus niet echt te vergelijken met de voorbeelden waar jullie het nu over hebben (als ik het goed begrijp.)

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 15:08 schreef Scrutinizer het volgende:
Het bestaan van meerdere etnische groeperingen binnen Mali is ook niet de kern van het probleem in Mali, dat heeft in de moderne geschiedenis ook nooit een grote rol gespeeld. Dat de Toearegs zich willen afscheiden van Mali en een onafhankelijk Azawad willen ligt merendeels aan het feit dat die etnische groep door de nieuwe grenzen verdeeld is geraakt over meerdere landen. Volgens mij dus niet echt te vergelijken met de voorbeelden waar jullie het nu over hebben (als ik het goed begrijp.)

quote:

Unicef: toenemend geweld tegen kinderen in Mali

door Judith Laanen
BUITENLAND Unicef maakt zich ernstige zorgen over toenemend geweld tegen kinderen in het noorden van Mali, meldt persbureau AP. Sinds de bezetting van het gebied door twee rebellenbewegingen eind maart zijn jongens gerekruteerd als soldaat en zijn er ook meisjes misbruikt.
Volgens Unicef zijn sinds eind maart zeker 175 jongens tussen de 12 en 18 jaar oud gerekruteerd in de gelederen van radicaalislamitische strijders en Toeareg-rebellen die de macht hebben gegrepen in dit deel van het land. Daarnaast zijn tenminste acht meisjes misbruikt, en zijn twee jongens om het leven gekomen door landmijnen. Niet-geëxplodeerde munitie zorgde voor verminking bij achttien kinderen.

SLUITING SCHOLEN MAAKT KINDEREN EXTRA KWETSBAAR
Driehonderdduizend kinderen in Noord-Mali lopen het risico slachtoffer te worden van geweld of tot kindsoldaten te worden gemaakt, omdat veel scholen in Noord-Mali na de machtsgreep in maart de deuren hebben gesloten, zei Unicef-woordvoerster Marixie Mercado. De situatie is zeker reden tot zorg, vervolgde ze, omdat de getallen slechts een ‘deel van het plaatje zijn’.

AANTAL GEVALLEN CHOLERA NEEMT IN ALARMEREND TEMPO TOE
Een bijkomend probleem is de ziekte cholera, waarvan het aantal gevallen schrikbarend snel toeneemt, aldus een woordvoerder van het bureau van de Verenigde Naties voor de Coördinatie van Humanitaire Zaken. Er zijn al 24 gevallen geconstateerd. Volgens de woordvoerder is de situatie zorgelijk vanwege de beperkte toegang die internationale hulpverleners hebben tot schoon water en sanitaire voorzieningen. Hierdoor kan de ziekte zich snel verspreiden.

quote:

Mali wacht op de wereld

De VN Veiligheidsraad geeft voorlopig geen steun aan een interventiemacht in Mali. Die interventiemacht zou moeten komen van West-Afrikaanse landen, maar zij hebben de steun gevraagd van de VN.

De West-Afrikaanse Economische Gemeenschap Ecowas, bestaande uit vijftien West-Afrikaanse landen, wil 3000 militairen naar het noorden van Mali sturen. Daar heeft de radicaal-islamitische beweging Ansar Dine, die banden heeft met al-Qaida, de macht gegrepen.

Ansar Dine-strijders verwoestten afgelopen week verschillende heilige gebouwen in de Malinese stad Timboektoe. Daarmee werd de roep om een interventiemacht steeds groter. Bij de internationale gemeenschap is de angst groot dat Mali verandert in een tweede Afghanistan, een land waar islamitische terroristen de vrije hand hebben. Mali staat bovendien niet op zichzelf; in verschillende landen in de regio krijgen radicaal-islamitische bewegingen steeds meer macht.

Haalbaarheid
Toch blijft VN-steun aan een Ecowas-missie vooralsnog uit. De VN Veiligheidsraad zegt eerst meer informatie te willen over de doelen en de haalbaarheid van de missie voor ze steun geeft. Frankrijk pleit binnen de Veiligheidsraad al langer voor steun, maar een aantal andere landen binnen de VN is terughoudender.

De VN Veiligheidsraad kwam wel met een resolutie waarin het de verwoesting van heilige gebouwen in de Malinese stad Timboektoe veroordeelt. Ook pleit de Veiligheidsraad voor sancties tegen radicaal-islamitische strijders in het noorden van Mali.

Genocide
Maar volgens de inwoners van Mali zijn de woorden van de VN niet voldoende. Afgelopen dagen gingen in de hoofdstad Bamako honderden mensen de straat op. Ze eisen een militair ingrijpen in het noorden van Mali. Volgens hen is er geen tijd te verliezen. "We vragen de internationale gemeenschap om direct in te grijpen om een einde te maken aan de chaos en de genocide die elk moment kan beginnen", stelt een van de organisatoren van de demonstratie.

Onder de demonstranten zijn veel gevluchte inwoners uit het noorden. "We hebben alles verloren. Onze bezittingen en onze cultuur. Het is genoeg geweest nu, we willen vrijheid voor het noorden", zegt de uit Timboektoe afkomstige Mohamed Ben Ashim. Volgens Ecowas neemt het aantal radicaal-islamitische strijders en het aantal wapens in het noorden toe. Ecowas-voorzitter Kadre Desire Ouedraogo: "De situatie wordt iedere dag slechter. De humanitaire situatie in het noorden wordt gekenmerkt door mensenrechtenschendingen en schendingen van de vrijheid van burgers, en door de verwoesting van cultureel erfgoed".

De hoop van de Malinezen is nu gevestigd op een bijeenkomt van Ecowas komend weekend. De vijftien landen komen dan bij elkaar in Burkino Faso.

quote:

Buurlanden doen beroep op Mali

De leiders van de West-Afrikaanse Ecowas-landen op de bijeenkomst in Burkina Faso

West-Afrikaanse landen hebben Mali opgeroepen de VN om militaire steun te vragen bij het heroveren van het noorden van Mali op moslimstrijders.

Het noorden van Mali is sinds maart in handen van extremistische moslims die banden hebben met al-Qaida. De coupplegers hebben beelden en graftombes van oude islamitische heiligen stukgeslagen. Ze beschouwen de heiligdommen als afgoderij.

Ecowas
De gemeenschap van West-Afrikaanse landen Ecowas was in Burkina Faso bijeen om de crisis in Mali te bespreken.

De landen roepen Mali ook op om voor het eind van deze maand een regering van nationale eenheid te vormen.

Strafhof
Verder wil Ecowas dat het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag oorlogsmisdadigers uit Mali gaat berechten. De ICC-hoofdaanklaagster zei eerder deze week al dat de vernietiging van religieuze en historische gebouwen een oorlogsmisdaad kan zijn.

Voor vervolging heeft het ICC wel een aangifte van een staat of de VN-Veiligheidsraad nodig.

De graftombes en begraafplaatsen staan op de werelderfgoedlijst van de Unesco. De stad Timboektoe in Mali staat bekend als de Stad van de 333 heiligen.

quote:

During the 9th century, Muslim Berber and Tuareg merchants brought Islam southward into West Africa. Islam also spread in the region by the founders of Sufi brotherhoods (tariqah).

[...]

Islam as practiced in the country is reported to be relatively tolerant and adapted to local conditions. Women participate in economic and political activity, engage in social interaction, and generally do not wear veils. Islam in Mali has absorbed mystical elements, ancestor veneration and the traditional animist beliefs that still thrive. Many aspects of Malian traditional society encourage norms consistent with democratic citizenship, including tolerance, trust, pluralism, the separation of powers and the accountability of the leader to the governed.

Relations between the Muslim majority and the Christian and other religious minorities—including practitioners of traditional indigenous religions are reported to be generally stable, although there has been a few cases of instability and tension in the past. It is relatively common to find adherents of a variety of faiths within the same family. Many followers of one religion usually attend religious ceremonies of other religions, especially weddings, baptisms, and funerals.

[...]

Status of religious freedom
The constitution provides for freedom of religion and does not permit any form of religious discrimination or intolerance by the government or individual persons. There is no state religion as the constitution defines the country as a secular state and allows for religious practices that do not pose a threat to social stability and peace.

http://en.wikipedia.org/wiki/Islam_in_Mali

quote:

Geweer biedt in Noord-Mali enige kans op overleven
10-07-2012 09:53

GOSSI (Al Jazeera) — Te midden van de woestijnvorming en de droogte in het noorden van Mali stijgen de spanningen ten top nu rivaliserende gewapende groepen er strijden om de controle over de verarmde regio.

Luidsprekers schallen vanaf de moskee. In de lege straten weerklinken de Koranpassages in het Arabisch en in het Tamasheq (de taal van de Toearegs): „Waar je ook bent, de dood zal je achterhalen, zelfs als je je verschanst in versterkte torens.” De zon en de hitte zijn zo intens dat ademhalen moeilijk is.

Het noorden van Mali zit in de greep van een ontvlambare mix van armoede, droogte, wapens, corruptie, marginalisering en destabilisatie sinds de val van de Libische leider Muammar Gaddafi – én misschien wel de belangrijkste reden voor de chaos: het lange lijden van de Toearegs.

Zij waren het die het huidi-
ge conflict in januari van dit jaar begonnen, toen Toeareg­rebellen van de Nationale 
Beweging voor de Bevrijding 
van Azawad (MNLA) in opstand kwamen tegen de Malinese staat. De MNLA-strijders zeggen dat hun mensen een halve eeuw lang werden onderdrukt en gemarginaliseerd. Ze eisen nu hun eigen land.

De dorpen van de Toearegs zijn verlaten, de geur van de dood is overal, de stank onhoudbaar. Tienduizenden koeien en schapen zijn omgekomen, uitgehongerd als gevolg van de droogte van dit jaar – hun karkassen smelten in het stof.

Bij het islamitische politiebureau van Timboektoe stapt een lange, Senegalese man met korte broek uit de politiewagen, machinegeweer in de ene hand, munitieriem in de andere. Zijn naam is Abu Darr Darr, en hij staat erom bekend dat hij rond gaat in Timboektoe met een kamelenleren zweep om vrouwen aan te pakken die het wagen om zonder hidjab (hoofddoek) buiten te komen, een baan die steeds minder nodig wordt.

Jongeren uit Mali, Mauritanië, Senegal, Niger, het noorden van Nigeria en de Sahelregio komen hier naartoe om zich bij de islamitische politie van Ansar al-Din, een tak van al-Qaida, aan te sluiten. De woordvoerder vertelt dat in tegenstelling tot de seculiere rivalen van de MNLA, Ansar al-Din geen enkel belang heeft bij de vorming van een eigen staat. „We houden niet vast aan het idee van een emiraat of een eigen staat”, zegt Sanda Uld Bumana. „Onze missie is simpelweg om de shariawetgeving door te voeren in de gebieden die we controleren en de gebieden die we zullen controleren in de toekomst, insjallah.”

Het werk bij de politie geeft de jongeren iets omhanden en is beter dan maar te zitten in een dorp, lijdzaam toekijkend hoe je dieren creperen. Wie wil eindigen zoals de oude mannen die met hun halfdode schapen naar de markt trekken, als je wapens, geld, auto’s, internationale contacten en macht kunt hebben? Wanneer je iemand kunt zijn en deel kunt uitmaken van de broederschap die alles doet in de naam van Allah?

Zelfs vóór de recente conflicten was het noorden van Mali een van ’s werelds ruwste, meeste wetteloze regio’s. En dat was nog in normale tijden.

Nu, na de totale terugtrekking van de staat, en het falen van de MNLA om een vervangingsregime te installeren, is het noorden van Mali uitgegroeid tot een wereld van zwervende, gewapende groeperingen. Een wereld waarin het hebben van een geweer en het behoren bij een bende de enige kans biedt op overleven. Veel jongeren grijpen die kans met beide handen aan.

quote:

Waarom islamisten in Mali in alle rust een sharia-staat kunnen opbouwen
Door: Sacha Kester − 12/07/12, 14:50

De wereld haalde weinig geïnteresseerd de schouders op toen er in april in het noorden van Mali een islamitische heilstaat werd uitgeroepen. Het was ver weg van alles, er lag alleen maar zand en het was toch al geen strak geregeerd gebied waar goede zaken mee werden gedaan.

Maar nu de nieuwe machthebbers het historische erfgoed van Timboektoe aan gort slaan, raakt de internationale gemeenschap enigszins bezorgd. De achteloosheid waarmee eeuwenoude heiligdommen worden vernield, doet denken aan de Taliban die in 2001 de torenhoge Boeddhabeelden opbliezen.

Maar er zijn meer overeenkomsten met Afghanistan die reden zijn tot zorg voor de internationale gemeenschap.

De Toeareg-rebellen die in het noorden van Mali voor een eigen staat vochten, hebben de handen ineen geslagen met de strijders van Ansar Dine, een groepering die gelieerd is aan Al Qaeda. Een paar dagen nadat Timboektoe was veroverd, werd de komst van de buitenlanders op de radio aangekondigd. 'Wees niet bang', zo luidde de boodschap, 'verwelkom hen!' Kort daarop reed een konvooi van jeeps de stad binnen, bemand door bebaarde mannen die uit de hele islamitische wereld afkomstig zijn. Algerije, Nigeria, Somalië en Pakistan.

Muziek en mystiek
In het gebied waar zeer gematigde moslims wonen voor wie muziek en mystiek een belangrijke rol spelen, is nu de sharia ingevoerd. Alcohol en muziek zijn verboden en ooggetuigen vertellen over lijfstraffen die in het openbaar worden uitgevoerd.

De nieuwe islamitische staat is 480.000 vierkante kilometer groot (ter vergelijking: Duitsland telt grofweg 357.000 vierkante kilometer) en er bevinden zich vliegvelden, militaire bases en trainingskampen. Bovendien loopt er een route door het gebied die gebruikt wordt om cocaïne naar Europa te smokkelen, waar degene die de regio beheerst veel geld aan kan verdienen.

Ook het materiaal dat de Verenigde Staten aan Mali had gedoneerd om de islamisten mee te bestrijden (zoals jeeps, satelliettelefoons en navigatiesystemen) zijn nu in handen van Ansar Dine, evenals de wapenopslagplaatsen waar artillerie, granaatwerpers en munitie in werden bewaard.

De kans dat het Malinese leger terug kan slaan is marginaal. Het land bevindt zich in een machtsvacuüm nadat president Amadou Toumani Toure in april door een militaire coup uit het zadel is gewerkt. De interim-leider die het land naar nieuwe verkiezingen moest leiden, ligt in een Frans ziekenhuis bij te komen van een aanval op zijn kantoor.

Goed getraind door Libië
Bovendien zijn de rebellen erg goed getraind en bewapend. Dat komt met name door de ontwikkelingen in buurland Libië. Zo had Muammer Kadaffi duizenden Toearegs onder de wapenen gebracht: een divisie van het Libische leger bestond volledig uit dit zwarte woestijnvolk. Na de val van Kadaffi keerden zij terug naar hun moederland, namen hun wapens met zich mee en vormden al snel de ruggengraat van de rebellen. Libië werd op dat moment bovendien 's werelds grootste bron van illegale wapens. Zowel Ansar Dine als de Toeareg-rebellen roken hun kans en hadden al snel meer materieel dan het nationale leger van Mali.

De VN-Veiligheidsraad heeft vorige week donderdag een resolutie aangenomen waarin de rebellen met sancties wordt gedreigd als zij het culturele erfgoed blijven vernielen, maar niemand gelooft dat zij hier erg van onder de indruk zullen zijn. Internationale interventie van bijvoorbeeld het West-Afrikaanse regionale blok Ecowas is vooralsnog ook niet erg waarschijnlijk - al was het maar omdat Nigeria vreest op dat moment nog grotere problemen te krijgen met Boko Haram, de islamisten waar het in eigen land nu al de handen vol aan heeft.

En dus kan Ansar Dine de nieuwe islamitische heilstaat in alle rust opbouwen - al betekent dit in de praktijk dat ze voornamelijk dingen afbreken. Met de kolf van hun geweren, pikhouwelen en scheppen hebben de strijders van Ansar Din nu ook de ingang van de Sidi Yahia moskee ingeslagen. Volgens de legende zou de verzegelde deur hiervan pas opengaan, als de laatste dag van de wereld was aangebroken.

quote:

Op donderdag 12 juli 2012 22:08 schreef RobertoCarlos het volgende:
Senegal stuurt gelukkig geen troepen naar Mali... zeggen ze vandaag..

quote:

Toearegs geven afscheiding op

De Toearegrebellen die in april het noorden van Mali hebben veroverd, zijn bereid af te zien van afscheiding. Ze verklaren dat ze genoegen willen nemen met een andere vorm van onafhankelijk bestuur. De rebellen hebben dit besloten omdat hun strijd tegen het leger van Mali is gekaapt door een groep die is gelieerd aan al-Qaida.

De groep, die de sharia wil invoeren, was aanvankelijk de bondgenoot van de Toearegs. De Toearegs en hun voormalige bondgenoten riepen in het noorden de onafhankelijke staat Azawad uit, maar die werd niet erkend door de Afrikaanse Unie.

Hongerdood
De plaatsvervangend secretaris-generaal van de Verenigde Naties waarschuwt intussen voor een dramatische crisis in Mali. Op de topconferentie van de Afrikaanse Unie in Addis-Abeba, in Ethiopië, zei hij dat miljoenen mensen met de hongerdood worden bedreigd.

Hij vindt dat de Afrikaanse Unie en de Verenigde Naties moeten samenwerken om een regering van nationale eenheid in Mali mogelijk te maken.

quote:

De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties steunt militair ingrijpen van Afrikaanse landen in Mali. Islamitische extremisten houden daar sinds een half jaar het noorden bezet, een gebied zo groot als Duitsland. De Veiligheidsraad heeft unaniem een resolutie aangenomen die de omringende landen toestemming geeft om het bezette gebied te heroveren. Maar dan moet er wel een goed plan liggen.

quote:

Frankrijk wil snel ingrijpen in Mali

PARIJS - Er wordt spoedig militair ingegrepen in Mali volgens de Franse minister van Defensie Yves Le Drian.

Hij zei dinsdag dat er eerder binnen enkele weken dan binnen enkele maanden actie wordt ondernomen tegen de extremisten die zich meester hebben gemaakt van het noorden van Mali.

Zaterdag sprak de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties al zijn steun uit voor militair ingrijpen door andere Afrikaanse landen.

Le Drian noemde het gebied een vrijhaven voor terroristen en zei dat het bijeenhouden van Mali de veiligheid van Europa dient. De Europese ministers van Buitenlandse Zaken hebben maandag ingestemd met het trainen van de strijdkrachten van Mali.

Op 22 maart pleegden militairen een staatsgreep in de hoofdstad Bamako in het zuidwesten van het land.

Op 6 april verklaarde een gewapende beweging van de nomadische Toearegs, de MNLA, het noordoosten onafhankelijk. Korte tijd later werd de regio overgenomen door groepen jihadisten.

quote:

Meisje Mali gegeseld wegens praten met mannen

(Novum/AP) - BAMAKO - Een tienermeisje in de Malinese stad Timboektoe heeft zestig zweepslagen gekregen. Het meisje werd door islamitische extremisten, die in het gebied de dienst uitmaken, schuldig bevonden aan het praten met mannen op straat.

Volgens de islamisten van Ansar Dine stond het meisje, van zo'n vijftien jaar, op straat met mannen te praten en werd haar meermaals gewaarschuwd hier mee op te houden, aldus een inwoner van Timboektoe. Toen het meisje geen gehoor gaf aan de bevelen van de islamisten kreeg ze er zestig keer van langs met een zweep. Volgens de inwoner van de stad, die per telefoon verslag deed van het voorval, trok de voltrekking van de straf niet veel bekijks.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 13:41 schreef Viajero het volgende:

[..]

Het is natuurlijk een factor, dat ontken ik absoluut niet. Maar als dat de enige factor is dan zouden Maleisie, Singapore, Brazilie, Chile enz enz ook enorme problemen moeten hebben, die grenzen zijn ook door Europeanen getrokken.

quote:

'Jihadisten massaal naar Mali'
Honderden buitenlandse jihadisten zijn afgelopen weekeinde naar het noorden van Mali getrokken, waar de centrale regering de macht kwijt is geraakt aan rebellen. Zowel inwoners van de steden Timboektoe en Gao en rebellencommandanten hebben dat gezegd.

Het regionale blok Ecowas bereidt een militaire interventie voor in het noorden van Mali. De net aangekomen strijders zijn afkomstig uit onder meer Sudan. Ze komen de islamistische rebellengroepen versterken die eerder de macht grepen.

quote:

Africa and the War on Drugs – a review by Stephen Ellis

quote:

Stephen Ellis is Professor in the African Studies Centre, University of Leiden.

quote:

Islamic terrorists with interests in the cocaine trade have taken over northern Mali. Fuelled by narco-dollars, they are threatening further mayhem. Perhaps these same people are also the brains behind human trafficking through the Sahara to Europe, another source of misery.

Something along these lines is probably the most widely diffused message concerning the drug trade in Africa today.

It is the sort of image that Neil Carrier and Gernot Klantschnig seek to rectify by supplying us with a short, tightly organised and well informed book that provides a dispassionate view of Africa’s long relationship with psychoactive substances. Their account provides historical depth and, above all, it strives to understand the matter from an African standpoint.

The two authors, both academics with extensive experience researching the drug trade in East and West Africa respectively, discuss a wide range of relevant matters from different parts of sub-Saharan Africa in just 138 pages of text. As befits the African Arguments series, their book, while fair in its approach, is polemical in intent. Its declared target is the war on drugs that began when President Richard Nixon declared “total war” on America’s “public enemy number one” in 1972.

The war on drugs waged by successive US governments for 40 years has failed to eliminate drug consumption in the USA. It is probably the main reason for the country’s grotesque level of imprisonment, which now stands at over two million people behind bars, more than the number held in Stalin’s gulag at its height. Many professionals involved in the fight against drugs, whether law-enforcement officers or public health professionals, believe that the campaign was lost long ago.

Destroying drug production in one area simply pushes up the price of drugs in consumer markets, thereby creating higher profits for dealers. Disrupting a supply route induces traders to find a new one. Most damaging of all, the war on drugs has caused ruling elites in some states to develop close connections with professional criminals, notably in Latin America.

The ultimate nightmare for US policy-makers is of drug traders making common cause with political militants. Hence the fevered images of Al Qaeda in the Islamic Maghreb (AQIM), the official designation adopted by a militant group of Algerian origin that currently enjoys influence in northern Mali and adjacent regions of the Sahara.

People who follow world affairs quite closely, but who are not professional Africanists, probably first became aware of Africa’s role in the international drug trade when the United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC) produced a string of reports and statements in the late 2000s pinpointing a surge in exports of cocaine from South America to West Africa, and most notably to Guinea-Bissau, which soon gained a reputation as a “narco-state”.

The UNODC, as its name tells us, is dedicated to the study of the relationship between the drugs business and its criminal aspects. Although UNODC reports are written in a restrained bureaucratic style and make careful use of statistics, their law-and-order approach inevitably trails in its path other documents and newspaper articles that make extravagant use of a familiar vocabulary concerning “scourges”, “menaces” and “drug barons”. Close your eyes and you may think of Al Pacino in the film Scarface, transposed to Africa.

While trade in cocaine and heroin receives the most international attention, Carrier and Klantschnig take care to provide extensive information on the historical use, trade and cultivation of other drugs including notably cannabis and khat as well as the internationally legitimated stimulants alcohol and caffeine. They tell us that probably the main pharmaceutical threat to the health of African societies comes from pirated or fake prescription drugs, although this is not a subject they pursue at any length.

Their general thrust is to contest the widespread view that the trade in cocaine and heroin is in itself a deadly threat to Africa. Concentration on this trade obscures the question of local addiction to dangerous drugs, which appears to be quite high in South Africa and parts of East Africa. The policy of suppression adopted at American behest in Nigeria, for example, is ineffective in suppressing the trade and draws attention away from debates on local consumption and other domestic aspects of drug use and abuse.

Many Africanists, generally sympathetic to African societies and sceptical of both the moral justification and the effects of America’s insistence that other countries follow its lead in the war on drugs, will probably agree with the sentiments expressed by Carrier and Klantschnig in this book, the best general introduction to its subject by some way. Nevertheless, in the opinion of this reviewer the two authors rather underestimate the degree of political involvement in drug trading by African governments.

The one case they examine in detail is that of Guinea-Bissau, whose politics was marked by violent competition between rival factions long before large cargoes of cocaine started arriving in the country from South America. So it was, but few observers doubt that the wish to maintain pole position in the cocaine trade has now added to the problem by providing a massive incentive to new struggles. In South Africa, a chief of police has been convicted of having passed confidential information to a leading drug dealer whom he had befriended.

The drug trade perhaps risks becoming a source of sometimes violent political competition in Africa to a degree the two authors seem rather reluctant to conceive. Still, thanks to this book future debates can now assume a breadth and depth that has been lacking to date.