R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De afgelopen 6 jaar heb ik vanwege dingen uit het verleden, mijn recidiverende depressie, negatieve/irrationele/suïcidale gedachten, onzekerheid en laag zelfbeeld en zo nog wat dingen verschillende therapieën, trainingen, gespreksgroepen etc gehad. De volledige lijst:
- Gesprekken met psycholoog
- Gesprekken met psychiater
- Gespreksgroep voor jongvolwassenen met identiteitsproblemen
- EMDR(Eye Movement Desensitization and Reprocessin)- therapie
- RET (Rationeel Emotieve Therapie)
- Mindfulnesstraining
- Assertiviteitstraining
- Training Voluit leven (gebaseerd op Acceptence and Commitment Therapie (ACT) en mindfulness)
- Depressiegroep (combinatie van cognitieve therapie, interpersoonlijke therapie, activering en wandelen)
- Crisisgroep (vooral gericht op structuur en afleiding van de crisis)
- Opname op een open afdeling van een aantal maanden
- Structurerende deeltijd (gericht op structuur/dagplanning/activiteiten, maar ook werken met doelen en blokken die ook in de depressiegroep aan bod kwamen zoals cognitieve gedragstherapie, netwerkontwikkeling)
Op het moment heb ik alleen gesprekken met mijn psychiater (1x in de 3 maanden om te kijken hoe het met mijn medicatie gaat) en zorgcoördinator. Eigenlijk zou ik met langdurige intensieve (1 keer per week) psychotherapie beginnen, maar aangezien het niet klikte met de psychotherapeute die ik had, ben ik na een aantal sessies gestopt.
Maar nu twijfel ik of ik wel met die psychotherapie moet beginnen. Al die therapieën, trainingen en gesprekken hebben wel iets geholpen steeds, maar om nou te stellen dat het een structurele verandering heeft opgeleverd, nee... En wie zegt dat die psychotherapie wel voor een structurele verandering zorgt? Voorbeeld van cognitieve gedragstherapie, ik kan heel goed zo'n 5G-schema invullen waarbij ik irrationele gedachten omzet in rationele gedachten, maar hoe vaak ik die rationele gedachten ook tegen mezelf zeg, het landt niet, ik kan er gewoon niet ECHT in geloven zeg maar.
Misschien verwacht ik ook wel teveel, zal ik nooit een stabiel persoon worden. Maar ook al ben ik hulpverleningsmoe en weet ik niet of ik wel met die psychotherapie moet beginnen bijvoorbeeld, aan de andere kant zie ik het ook niet zitten om helemaal geen hulp meer te krijgen, aangezien ik dan bang ben dat het echt goed mis gaat. Nu word ik toch nog een beetje in de gaten gehouden zeg maar.
Vrijdag heb ik een gesprek met mijn zorgcoördinator hierover, maar open dit topic in de hoop dat mensen zich herkennen in het hulpverleningsmoe zijn, maar toch ook weer niet zonder durven en advies hebben
[ Bericht 5% gewijzigd door _Hestia_ op 04-07-2012 22:16:31 ]
- Gesprekken met psycholoog
- Gesprekken met psychiater
- Gespreksgroep voor jongvolwassenen met identiteitsproblemen
- EMDR(Eye Movement Desensitization and Reprocessin)- therapie
- RET (Rationeel Emotieve Therapie)
- Mindfulnesstraining
- Assertiviteitstraining
- Training Voluit leven (gebaseerd op Acceptence and Commitment Therapie (ACT) en mindfulness)
- Depressiegroep (combinatie van cognitieve therapie, interpersoonlijke therapie, activering en wandelen)
- Crisisgroep (vooral gericht op structuur en afleiding van de crisis)
- Opname op een open afdeling van een aantal maanden
- Structurerende deeltijd (gericht op structuur/dagplanning/activiteiten, maar ook werken met doelen en blokken die ook in de depressiegroep aan bod kwamen zoals cognitieve gedragstherapie, netwerkontwikkeling)
Op het moment heb ik alleen gesprekken met mijn psychiater (1x in de 3 maanden om te kijken hoe het met mijn medicatie gaat) en zorgcoördinator. Eigenlijk zou ik met langdurige intensieve (1 keer per week) psychotherapie beginnen, maar aangezien het niet klikte met de psychotherapeute die ik had, ben ik na een aantal sessies gestopt.
Maar nu twijfel ik of ik wel met die psychotherapie moet beginnen. Al die therapieën, trainingen en gesprekken hebben wel iets geholpen steeds, maar om nou te stellen dat het een structurele verandering heeft opgeleverd, nee... En wie zegt dat die psychotherapie wel voor een structurele verandering zorgt? Voorbeeld van cognitieve gedragstherapie, ik kan heel goed zo'n 5G-schema invullen waarbij ik irrationele gedachten omzet in rationele gedachten, maar hoe vaak ik die rationele gedachten ook tegen mezelf zeg, het landt niet, ik kan er gewoon niet ECHT in geloven zeg maar.
Misschien verwacht ik ook wel teveel, zal ik nooit een stabiel persoon worden. Maar ook al ben ik hulpverleningsmoe en weet ik niet of ik wel met die psychotherapie moet beginnen bijvoorbeeld, aan de andere kant zie ik het ook niet zitten om helemaal geen hulp meer te krijgen, aangezien ik dan bang ben dat het echt goed mis gaat. Nu word ik toch nog een beetje in de gaten gehouden zeg maar.
Vrijdag heb ik een gesprek met mijn zorgcoördinator hierover, maar open dit topic in de hoop dat mensen zich herkennen in het hulpverleningsmoe zijn, maar toch ook weer niet zonder durven en advies hebben
[ Bericht 5% gewijzigd door _Hestia_ op 04-07-2012 22:16:31 ]
Zei het in het andere topic ook al, dit is erg herkenbaar. Het uitblijven van echt resultaat, het vele wachten, eindeloze gesprekken, onderzoeken, medicatie....
En voor mijn gevoel zit ik er nog net zo bij als aan het begin. Da laatste is natuurlijk niet zo, want ik heb r ook wel veel aan gehad.
Misschien idd te hoge verwachtingen. Het intense verlangen om ook gewoon mee te doen met de rest. Leuke baan, gezinnetje, sporten, hobbies, etc. En wat maar niet lukt.
En voor mijn gevoel zit ik er nog net zo bij als aan het begin. Da laatste is natuurlijk niet zo, want ik heb r ook wel veel aan gehad.
Misschien idd te hoge verwachtingen. Het intense verlangen om ook gewoon mee te doen met de rest. Leuke baan, gezinnetje, sporten, hobbies, etc. En wat maar niet lukt.
Hulpverleningsmoe... weet niet.
Maar wel het gebrek aan vertrouwen dat het nu wel duidelijk verandering teweeg gaat brengen...
Maar wel het gebrek aan vertrouwen dat het nu wel duidelijk verandering teweeg gaat brengen...
Fake it till you make it...
Moet uiteindelijk ook uit jezelf komen. Hun kunnen alleen maar advies geven. Maar logisch dat je na jaren hulpverlening het zat bent. Elke dag biefstuk eten gaat ook vervelen. En anders gewoon aan de AD, als je dat al niet geprobeerd hebt.
Ja ik weet dat ik het zelf moet doen en ik doe ook goed mee tijdens de therapieën en trainingen hoor. Is niet zo dat ik verwacht dat die hulpverleners me beter maken ofzoquote:Op woensdag 4 juli 2012 22:38 schreef Bombshell het volgende:
Moet uiteindelijk ook uit jezelf komen. Hun kunnen alleen maar advies geven. Maar logisch dat je na jaren hulpverlening het zat bent. Elke dag biefstuk eten gaat ook vervelen. En anders gewoon aan de AD, als je dat al niet geprobeerd hebt.
En aan de AD zit ik al.
Gewoon aan de AD, zo'n wondermiddel is het niet. Heb al veel geprobeerd...
Fake it till you make it...
Idd, zou wel makkelijk zijn als het met dat ene pilletje per dag opgelost zou zijn.quote:
Gewoon aan de AD, zo'n wondermiddel is het niet. Heb al veel geprobeerd...
Herkenbaar ja! Ik ben begonnen aan schematherapie, vers, aangemeld voor intensieve klinisische therapie, nu bij 4 verschillende instanties gezeten.
Het ergste is nog dat het niet duidelijk is wat er met me aan de hand is. De 1 zegt dat ik een psychotische kwetsbaarheid zegt, maar de psychiater die daar gespecialiseerd in is zegt weer van niet, ook al heb ik alle kenmerken van een psychose gehad. Volgens hem ligt het meer aan stemmingsproblematiek, 1 ding wat vast staat is uit onderzoek is dat ik last heb van een ptss, maar dat ontken ik zelf het liefst. Heb me toevallig laatst uitgeschreven bij de laatste instantie waar ik zat (speciaal voor jongeren met een psychotische kwetsbaarheid) want na 3 kwart jaar ben ik niet voorruit gegaan. Ze willen me helpen met opleiding dit dat, maar dat gaat hem niet worden als niet eerst die problemen in m'n hoofd opgelost worden. En misschien verwacht ik wel dingen die niet kunnen van de hulpverlening, maar ik ben ze in ieder geval spuug zat en hoef ook geen hulp meer en voel me er prima bij. Medicatie blijf ik trouw slikken, en voor de rest zoek ik het zelf wel uit, zo als ik me hele leven heb gedaan
Soms heb ik ook het idee dat ik net zoveel weet als hulpverleners die ik heb gehad, door mijn obsessie met psychologie. Daarom valt het me vaak op als ze iets zeggen dan denk ik (ja zo zeggen ze dat, want dit is een speciale gesprekstechniek om zo verder te gaan dit, dat) dus ik zal ook niet liegen er over, het ligt ook deels aan mezelf.
Het ergste is nog dat het niet duidelijk is wat er met me aan de hand is. De 1 zegt dat ik een psychotische kwetsbaarheid zegt, maar de psychiater die daar gespecialiseerd in is zegt weer van niet, ook al heb ik alle kenmerken van een psychose gehad. Volgens hem ligt het meer aan stemmingsproblematiek, 1 ding wat vast staat is uit onderzoek is dat ik last heb van een ptss, maar dat ontken ik zelf het liefst. Heb me toevallig laatst uitgeschreven bij de laatste instantie waar ik zat (speciaal voor jongeren met een psychotische kwetsbaarheid) want na 3 kwart jaar ben ik niet voorruit gegaan. Ze willen me helpen met opleiding dit dat, maar dat gaat hem niet worden als niet eerst die problemen in m'n hoofd opgelost worden. En misschien verwacht ik wel dingen die niet kunnen van de hulpverlening, maar ik ben ze in ieder geval spuug zat en hoef ook geen hulp meer en voel me er prima bij. Medicatie blijf ik trouw slikken, en voor de rest zoek ik het zelf wel uit, zo als ik me hele leven heb gedaan
Soms heb ik ook het idee dat ik net zoveel weet als hulpverleners die ik heb gehad, door mijn obsessie met psychologie. Daarom valt het me vaak op als ze iets zeggen dan denk ik (ja zo zeggen ze dat, want dit is een speciale gesprekstechniek om zo verder te gaan dit, dat) dus ik zal ook niet liegen er over, het ligt ook deels aan mezelf.
''Je kunt over alles nadenken, maar het helpt natuurlijk niet''
Ik ben er zelf ook erg tegenstrijdig in. Aan de ene kant wil ik juist over die problemen hebben, en daarbij ook aan dingen uit het verleden, een luisterend oor hebben, iemand die me begrijpt en me wil helpen om van al die belachelijke angsten af te komen, maar als ik me dan zo kwetsbaar opstel voel ik me weer zo;'n slachtoffer en dan heb ik het idee dat de hulpverlening je alleen in zo'n slachtoffer rol duwen en je je daar uit beter gaat voelen ofzo door de begrip en het luisterend oor die je krijgt. En op zo'n moment ga ik juist weer in de aanval en komt er geen normaal gesprek meer op gang. Het ligt natuurlijk niet zo zwart/wit, maar ik heb het in ieder geval opgegeven.
''Je kunt over alles nadenken, maar het helpt natuurlijk niet''
Misschien moet je (als het mogelijk is) even rust nemen van de hulpverlening? Of het gewoon even houden bij die gesprekken met de psychiater. Je kunt het later altijd nog oppakken, misschien heeft het dan wat meer effect. Nu komt de hulpverlening je waarschijnlijk je keel uit.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Zo goed als zo kwaad proberen te studeren op het HBO (2 studies) maar dat was vanwege de depressies dus geen succes en begin in september met een versnelde mbo-studie. En heb wel een lieve vriend met wie ik samenwoonquote:Op woensdag 4 juli 2012 23:14 schreef VacaLoca het volgende:
Wat heb je gedurende de periode van al die hulpverlening gedaan met je leven?
EMDR was geen succes. Dat is meer voor als je 1 "trauma" hebt. Er werden maar 12 behandelingen vergoed en in mijn geval schoot dat dus niet op omdat ik meerdere "trauma's" heb.
Misschien idd een goed idee om even een pauze te houden en het alleen bij gesprekken met psychiater/zoco te houden.
Skitzo, dat is idd vervelend als er geen duidelijke diagnose is gesteld. En het is idd herkenbaar dat je op een gegeven moment denkt meer te weten dan de hulpverleners. Helpen je medicijnen wel goed?
Totaal geen dagstructuur hebben (ene dag om 11 uur uit bed, andere dag om 15 uur) slecht slapen, geen plezier in dingen, niet komen tot activiteiten (maar in een goede bui maak ik het huis in 1 keer schoon) veel piekeren, negatieve gedachten, doemdenken. Erg onzeker, laag zelfbeeld/zelfvertrouwen, afhankelijkheid, slecht kunnen concentreren. Dat zijn wel de belangrijkste dingen op dit moment.
Ik heb dat nu ook wel af en toe. Je hebt misschien gewoon een doel nodig, een droom. Wat zou je willen zijn/kunnen? Dan kan je daar, langzaam, aan gaan werken.
En probeer dan te genieten van het bezig zijn met dat doel ipv dat je de hele tijd bezig gaat zijn met slagen en falen enzo. Leer jezelf afremmen zodat je iets om de juiste redenen blijft doen (omdat je het leuk/interessant vind en niet omdat het moet).
En probeer dan te genieten van het bezig zijn met dat doel ipv dat je de hele tijd bezig gaat zijn met slagen en falen enzo. Leer jezelf afremmen zodat je iets om de juiste redenen blijft doen (omdat je het leuk/interessant vind en niet omdat het moet).
je had daar toch hulp voor in de huishouding en toen zei je dat het weer goed ging?quote:
Totaal geen dagstructuur hebben (ene dag om 11 uur uit bed, andere dag om 15 uur) slecht slapen, geen plezier in dingen, niet komen tot activiteiten (maar in een goede bui maak ik het huis in 1 keer schoon) veel piekeren, negatieve gedachten, doemdenken. Erg onzeker, laag zelfbeeld/zelfvertrouwen, afhankelijkheid, slecht kunnen concentreren. Dat zijn wel de belangrijkste dingen op dit moment.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Misschien komt dat omdat een ander jouw 'problemen' niet kan oplossen. Dat moet je zelf doen. Je kunt niet eeuwig naar een psycholoog of iater kijken in de hoop dat hij een wonderbaarlijk knopje vindt.
Probleem kan dan zijn dat je gelukkig zijn ziet als een mogelijk optie voor de toekomst en voorbij gaat aan wat nu weer kan zijn; je zit dan met je hoofd in de toekomst. Daarnaast is heel hard aan een doel werken om je huidige situatie te vergeten een manier om weg te lopen voor jezelf en uiteindelijk des te harder weer bij jezelf aan te komen wat nogal een klap kan zijn wanneer je het in je heden nog niet echt naar je zin hebt.quote:Op donderdag 5 juli 2012 07:20 schreef Mishu het volgende:
Ik heb dat nu ook wel af en toe. Je hebt misschien gewoon een doel nodig, een droom. Wat zou je willen zijn/kunnen? Dan kan je daar, langzaam, aan gaan werken.
Sylvana, zou je je meer kunnen richten op nu gelukkig zijn door dankbaar te zijn voor wat je nu hebt? Hoe klein dat ook is. Dus ipv bezig te zijn met een beeld in je hoofd van ''later dan zou het zus en zo moeten/zullen zijn'' af en toe de tijd nemen om het nu naar je zin te hebben. Wellicht kan dat je focus wat veranderen. Kan me ook goed voorstellen dat er meteen een luide ''ER IS NU NIKS OM BLIJ VOOR TE ZIJN'' stem bij je opkomt maar misschien kan juist samen met die stem op zoek te gaan naar de leuke dingen nu, wat meer lol te hebben en meer te ontspannen.
Je hebt al zoveel gedaan vanuit een in de toekomst gelukkig zijn dat dit daarnaast zetten eventueel wat zou kunnen helpen. Zijn er denken waar je nu eventueel dankbaar voor zou kunnen zijn? Het mooie van dankbaarheid is je er actief mee aan de slag kunt om dat gevoel te laten toe nemen en meer te gaan voelen, dat is altijd fijn
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Grappig, ik heb ooit precies hetzelfde gezegd in een topique van Sylvana (of in een reeks waar zij postte)quote:
[..]
Probleem kan dan zijn dat je gelukkig zijn ziet als een mogelijk optie voor de toekomst en voorbij gaat aan wat nu weer kan zijn; je zit dan met je hoofd in de toekomst. Daarnaast is heel hard aan een doel werken om je huidige situatie te vergeten een manier om weg te lopen voor jezelf en uiteindelijk des te harder weer bij jezelf aan te komen wat nogal een klap kan zijn wanneer je het in je heden nog niet echt naar je zin hebt.
Sylvana, zou je je meer kunnen richten op nu gelukkig zijn door dankbaar te zijn voor wat je nu hebt? Hoe klein dat ook is. Dus ipv bezig te zijn met een beeld in je hoofd van ''later dan zou het zus en zo moeten/zullen zijn'' af en toe de tijd nemen om het nu naar je zin te hebben. Wellicht kan dat je focus wat veranderen. Kan me ook goed voorstellen dat er meteen een luide ''ER IS NU NIKS OM BLIJ VOOR TE ZIJN'' stem bij je opkomt maar misschien kan juist samen met die stem op zoek te gaan naar de leuke dingen nu, wat meer lol te hebben en meer te ontspannen.
Je hebt al zoveel gedaan vanuit een in de toekomst gelukkig zijn dat dit daarnaast zetten eventueel wat zou kunnen helpen. Zijn er denken waar je nu eventueel dankbaar voor zou kunnen zijn? Het mooie van dankbaarheid is je er actief mee aan de slag kunt om dat gevoel te laten toe nemen en meer te gaan voelen, dat is altijd fijn
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik zou hulpverlener-vakantie nemen. Op een gegeven moment draait je leven volgens mij alleen nog maar om het oplossen van problemen en om te dromen wat je daarna allemaal wel kan gaan doen als je beter in je vel zit of angst dat het nooit over gaat.
Zelf heb ik een fysiek medisch traject, want ik val buiten de boekjes en ze weten dus niet meer wat ze met me moeten doen. Mijn advies is geweest: "wachten en hopen dat het vanuit zichzelf verbeterd'. Dat is best wel cru als het al jaren duurt en ze ook niet weten wat het met je lijf doet als je al zo lang buiten de normale bloedwaarden valt.
Toen ben ik zelf veel dingen alternatief gaan doen en dat heeft zeker ook wel wat verbeterd. Maar af en toe nam ik gewoon 'vakantie' om te genieten van wat ik wel kon ipv weer te zoeken naar de volgende hulpverlener om de boel een stapje te verbeteren. En af en toe probeerde ik dus weer te studeren om te kijken waar ik stond.
Zorg er wel voor dat je gewone vangnet er wel is, als je dat nodig hebt.
Zelf heb ik een fysiek medisch traject, want ik val buiten de boekjes en ze weten dus niet meer wat ze met me moeten doen. Mijn advies is geweest: "wachten en hopen dat het vanuit zichzelf verbeterd'. Dat is best wel cru als het al jaren duurt en ze ook niet weten wat het met je lijf doet als je al zo lang buiten de normale bloedwaarden valt.
Toen ben ik zelf veel dingen alternatief gaan doen en dat heeft zeker ook wel wat verbeterd. Maar af en toe nam ik gewoon 'vakantie' om te genieten van wat ik wel kon ipv weer te zoeken naar de volgende hulpverlener om de boel een stapje te verbeteren. En af en toe probeerde ik dus weer te studeren om te kijken waar ik stond.
Zorg er wel voor dat je gewone vangnet er wel is, als je dat nodig hebt.
Uhm, lijkt alsof je gewoon een baan nodig hebt, zodat je een fatsoenlijke dagstructuur hebt en je met je gedachten eens niet heel de tijd loopt te malen (want daar heb je dan geen tijd voor).quote:
Totaal geen dagstructuur hebben (ene dag om 11 uur uit bed, andere dag om 15 uur) slecht slapen, geen plezier in dingen, niet komen tot activiteiten (maar in een goede bui maak ik het huis in 1 keer schoon) veel piekeren, negatieve gedachten, doemdenken. Erg onzeker, laag zelfbeeld/zelfvertrouwen, afhankelijkheid, slecht kunnen concentreren. Dat zijn wel de belangrijkste dingen op dit moment.
Of is dat nu heel kort door de bocht en cru?
En ik vind het nogal een lijst zeg, is er ook iets waar je wel vertrouwen in hebt? Volgens mij heb je echt een zelfbeeld niveautje marianentrog. Als je negatief over jezelf denkt, dan komt het natuurlijk nooit goed.
Daar kan die huidige versnelde MBO opleiding bij helpen. Het zou mooi zijn als je, omdat dit relatief makkelijk is, in een situatie komt waarbij je werk uiteindelijk gewoon echt goed lukt en je kunt uitblinken. Ook al is het onder je niveau. Het geeft namelijk toch rust en voldoening.quote:
[..]
Uhm, lijkt alsof je gewoon een baan nodig hebt, zodat je een fatsoenlijke dagstructuur hebt en je met je gedachten eens niet heel de tijd loopt te malen (want daar heb je dan geen tijd voor).
En verder inderdaad die hulpverlenersvakantie. Tijd om het eens te laten bezinken en er wat mee te gaan doen, en dat is iets waar je niet echt aan toe komt tijdens al die trajecten. Misschien kun je een tweemaandelijkse afspraak met een psycholoog die je vertrouwd in blijven plannen. Op die manier heb je ook iets van hete adem en tegelijkertijd bijsturing, en kun je het voor de rest zelf proberen.
Wat zijn je doelen in je leven. En waarom ben je gestopt met je HBO studies? Waarom denk je dat het MBO jou beter ligt dan het HBO? Omdat je minder moet leren, maar meer aanwezig moet zijn? Waar is de uitdaging dan?
BlaBlaBla
