quote:
PEARL JAM DEEL II: DE FANS ZIJN DE BAAS
28 JUNI 2012
Het is toch wat. De Ziggo Dome is nog maar net open, of Pearl Jam probeert ‘m resoluut weer af te breken. Vanavond is de laatste van hun twee shows in het hoofdstedelijke poppaleis en waar de lat op avond één al erg hoog werd gelegd, springt de band er vanavond zonder aanloop met gemak overheen. Twee back-to-back optredens in één zaal betekent steevast een totaal andere setlist, met misschien een heel kleine overlap, maar vooral veel verrassingen tussen de publieksfavorieten die een dag eerder niet gespeeld werden. Zo verwachten we nu wél Alive, Better Man, Daughter en Jeremy. Waarschijnlijk ook Once, Rearviewmirror en State Of Love And Trust. Release wellicht als opener. Yellow Ledbetter natuurlijk als afsluiter. Er zal ook wel weer een handvol covers tussen zitten. En wat er tussen de pijlers door aan zeldzaamheden en albumtracks in het hoofd van Eddie Vedder opborrelt? Dat is van te voren altijd de grote vraag. Joost mag het weten.
Al heet de man van de setlist van vanavond geen Joost, maar Brian F. Hij is lid van de Ten Club en uitverkoren om vanuit Amerika naar de beide Amsterdam-shows te vliegen en ze van achter de schermen mee te maken. Brian F. mocht voor de gelegenheid een droomsetlist samenstellen en Pearl Jam volgt vanavond zijn wensen, dwars door hun eigen heden en verleden heen, in een twee uur durende viering van hun bestaan. Wat knap is van Brian F. – en goed aangevoeld door de band zelf – is dat hij zeventienduizend man, van velerlei allooi, op hun wenken bedient. Want voor zowel de gewone als de die-hard fan komen vanavond dromen uit.
Allereerst bekijken we het vanuit onszelf, de liefhebber die Pearl Jam nooit overslaat als ze in Nederland zijn en nog wel eens een Werchtertje of Ruhrgebied meepikt. Alle bovengenoemde songs, behalve Jeremy, komen inderdaad langs, met ook nog Dissident, Glorified G, Deep, Animal, Hail Hail, Last Exit en Corduroy (samen met The Fixer de enige dubbel van de Amsterdam-reeks) voor de mensen met stevige trek. Wie er op avond één ook bij was, heeft alle songs die je van Pearl Jam moét zien, ook daadwerkelijk gehad – behalve Jeremy dan. Bovendien lijkt er vanavond minder ter plekke in de lijst geschrapt en gewisseld te worden en is Pearl Jam gefocust en constanter van energie. De frisse wind door het selectieproces doet de band zicht- en hoorbaar wonderen, Pearl Jam schiet met scherp vanavond.
Dit tot groot genoegen van ook die andere doelgroep van de droomsetlist: de trouwe harde kern, de Ten Club. Van Australië tot Brazilië zijn ze gekomen, we zien Poolse, Spaanse en Portugese vlaggen op de vloer en horen Frans, Duits, Engels en Italiaans om ons heen. Het lijkt wel of de tweede avond nog meer rarities-jagers heeft getrokken dan de eerste. Ze zijn niet voor niets naar de Ziggo Dome afgereisd, want de verzamelwaarde van Amsterdam II is aanzienlijk. Openen met Wash gebeurt bijvoorbeeld zelden – het b-kantje van Alive is in Europa sowieso al vijftien jaar niet meer gespeeld. We krijgen State Of Love And Trust al vroeg in de set voor de kiezen, terwijl Release, een van de vaste openingssongs, juist de eerste toegift aftrapt. Niet alleen Alive en Once, maar ook Footsteps komt voorbij, waarmee de gehele Momma-Son-trilogie (naar het tapeje met deze drie songs dat Vedder in 1990 als introductie naar de band stuurde) in één show vertegenwoordigd is. Duizenden mensen vinken Bugs, dat aparte accordeonliedje van Vitalogy, af van hun verlanglijstje – Vedder speelt het vanavond solo op gitaar, volgens de statistieken voor de tweede keer ever.
En verroest, beginnen ze de tweede encore nou met een liedje van Mother Love Bone, de legendarische voorganger van Pearl Jam met Jeff Ament en Stone Gossard in de gelederen? Jawel, het is Crown Of Thorns, een nummer dat voor de die-hards als code geldt dat het een bijzondere avond is. De band leeft zich tot slot nog uit in Sonic Reducer van de Dead Boys, Alive en The Who’s Baba O’Riley, waarbij Vedder zich meermalen over de monitorboxen heen katapulteert, alsof de eindsprint nog gewonnen moet worden. En dan is er de finish, vertrouwd, met Yellow Ledbetter. De jongens verlaten een voor een het podium totdat Mike McCready overblijft en op z’n knieën het licht uit doet – of liever gezegd áán doet, want ook vanavond staat tijdens de laatste minuten het zaallicht gewoon vol open.
We lopen nog even een klein rondje door de Ziggo Dome en bekijken zaal en publiek na twee uur Pearl Jam; ze maken het goed. Het knelpunt bij de toegang naar de front-of-stage is opgelost door ingangen aan de zijkant toe te voegen, plus schermen die de zichtlijn belemmeren zodat er niemand in die hoeken gaat staan. Jammer voor wie gisteravond zo prettig bij het voorbarretje stonden te kijken, maar het helpt de doorstroming absoluut. De zijkanten van de zaal blijven begaanbaar, van voor naar achteren, en het is te hopen dat de organisatoren in de toekomst de vloercapaciteit zo houden: dit is een zeer prettige bezettingsgraad. De enige tegenvaller van twee avonden Pearl Jam in deze nieuwe zaal spreekt boekdelen: de broodjes kroket voor 1,5 munt (3,75) ogen als luxe ‘croquetten’ van een van de bekende merken, maar zijn gewoon vermomd draadjesvlees. En o ja, pas als we weer naar buiten lopen floept het bereik op de mobiele telefoon weer aan. Maar tijdens een show als deze hebben we dat onding geen seconde gemist. Het kan even duren eerdat Pearl Jam weer terugkomt naar onze contreien, zo merkte Vedder eerder vanavond nog op. Dat zou jammer zijn. Maar zijn andere mededeling vanaf het podium stemt tot grote vreugd: gisteravond heeft iemand in de zaal bij de uitgang flink staan overgeven, en het niet zelf opgeruimd. De Ziggo Dome is vanaf nu een officiële rock & rollzaal. Aldus Eddie Vedder. We respectfully agree.