Je eerste liefde vergeet je nooit?

quote:

Op zaterdag 2 juni 2012 14:32 schreef Isabeau het volgende:
Nav dit topic eens gekeken of mijn eerste liefde ook iets als facebook oid heeft: nee, dus.
Maar verder denk ik eigenlijk nooit meer aan hem. We waren jong en achteraf was het best wel een loser (maar ik vond hem heel spannend ).

Maar meisjes hebben doorgaans niet zo'n rotsvaste identiteit. Hoeveel vrouwen hoor je ooit over hun jeugd praten zonder zich er een miljard keer voor te excuseren?

Zonde.

Ik sta overal nog voor de volle 100% achter.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2012 14:49 schreef Kper_Norci het volgende:

[..]

Zo "speciaal" zijn ze anders voor jou ook niet geweest, aangezien het nooit wederzijds was. Toevallig dat ik het meisje waar ik voor het eerst verliefd op was nog ken, maar er zijn ook een hoop exen waar ik dus echt de naam niet meer van weet.

Misschien niet 'speciaal' als in de zin van Relatie of iets in die trand, ook al wilden ze niks van me weten zijn ze toch onderdeel geweest van mijn leven en zijn ze mede verantwoordelijk voor de kerel die ik nu ben. (niet dat ik daar erg blij mee ben maar dat terzijde )

Snap dus ook niet dat mensen die het geluk hebben gehad wel wederzijdse liefde te hebben ontvangen zo gemakkelijk die mensen weer vergeten.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2012 14:59 schreef Karina het volgende:

[..]

Mag je zelf uitmaken, verliefdheid, echte liefde

Maar dan zitten we appels met peren te vergelijken.

Mijn eerste liefde zal ik nooit vergeten, maar dat komt ook deels omdat ik altijd spijt heb gehad van hoe het gelopen is. Na drie jaar wordt het steeds duidelijker dat ik toen iets heel moois heb laten lopen en tot nu toe nooit meer heb gevoeld. Zal nu in ieder geval niet meer voor mijn gevoelens weglopen (hoop ik). Ik denk dat ik mijn hopelijk toekomstige liefde(s) nog zal gaan herinneren maar de eerste is toch wel speciaal. Ben je nog zo heerlijk onschuldig,

Extra:
Geloof het of niet maar ik kreeg een halfuur geleden een berichtje van de jongen waar ik het over heb na meer dan een halfjaar geen contact. Net alles opgerakeld door dit topic en dan opeens dit.

[ Bericht 19% gewijzigd door Casie op 03-06-2012 03:33:36 ]

quote:

Op zaterdag 2 juni 2012 16:16 schreef Karina het volgende:

[..]

Vind ik niet, als je op de kleuterschool verliefd was, dan was dat toch ook een eerste liefde? Anders had ik in de OP gezet, je eerste ECHTE liefde. Het kan zijn dat het allebei is, dat je eerste verliefdheid ook de eerste echte liefde was natuurlijk.

Ik vind dat ie op zich wel een punt heeft hoor, ik vind dat wanneer je het over liefde hebt, het wederzijds is, dus een relatie zeg maar. Verliefdheid is dan toch wat anders vind ik. Maar goed, ik ken ze allebei nog, mijn eerste verliefdheid en mijn eerste liefde

Dat interview heb ik ook gehoord. Was een leuk interview.

Er is inderdaad wel een duidelijk verschil tussen een eerste verliefdheid en een eerste liefde. Mijn eerste verliefdheid had ik in klas 3 van de basisschool maar ik was nog zo'n smurf dat ik toen helemaal niet door had dat ik verliefd was.

De mannen die ik als een Liefde benoem, ben ik sowieso niet vergeten. Het zijn ook echt leuke en lieve mannen die het waard waren lief te hebben. Ik ga er ook vanuit dat ik op mijn 70ste nog net zo hartstochtelijk en onvergetelijk verliefd zal kunnen zijn als op mijn 21ste. Als ik dat niet zou denken of geloven dan zou ik mezelf cynisch gaan vinden. Of een uitgeblust oud wijf. .

Ik denk af en toe nog weleens terug aan mijn eerste liefde en vraag me dan af wat er van hem geworden is. 13 was ik toen ik hem leerde kennen en 14 toen hij me eindelijk zag staan

Mijn eerste echte liefde met bijbehorende hevige puberale verliefdheid (ik was 16) herinner ik me nog heel goed.

Ik ben ruim 1,5 jaar ontzettend, tot over mijn oren, stotterend, blozend en wanhopig verliefd op hem geweest, terwijl hij met twee vriendinnen van me verkering kreeg. Gelukkig duurde dat beide keren niet zo lang, maar de kwelling (hij zat in de pauzes van school bij mij en m'n vriendinnen, ik kon geen hap door m'n keel krijgen en geen woord uitbrengen ) was behoorlijk erg. Menig tussenuur (en menig lesuur, en menig gespijbeld uur...) heb ik zwijmelend over hem tegen mijn beste vriendin doorgebracht. Ook buiten school kwam ik met hem in aanraking omdat hij met die vriendinnen van me verkering had en ook toen het uit was vriendschappelijk met hen bleef omgaan. Alle dingen die hij deed ten opzichte van mij analyseerde ik helemaal kapot. We keken met z'n allen een film en ik zat/lag tegen hem aan (omg, gespreksstof voor twee volle weken met mijn bff). We waren met een groep uit gegaan en bij het afscheid gaf hij me twee zoenen op m'n wangen (pfff, ik bleef er bijna in!), etc. etc.

Na een jaar kreeg ik zelf (uit wanhoop ) een ander vriendje wat de aandacht een beetje afleidde. Dat was een behoorlijke sukkel, en omdat er van mijn kant eigenlijk totaal geen sprake was van verliefdheid/liefde op hem was het heel vlot over. Ondertussen smachtte ik nog steeds naar die onbereikbare jongen, die op dat moment ook geen relatie had. Ik kwam hem nog wel eens tegen ook al was hij al van school en sprak hem vrij vaak op msn. Uiteindelijk heb ik hem uitgenodigd voor een feestje bij een gezamenlijke kennis, waarna we allebei na afloop bij mijn bff konden blijven slapen. Ik had uiteraard met haar geregeld dat hij en ik één tweepersoons matras zouden delen, samen op zolder. En toen na dat feestje, EINDELIJK! gefaciliteerd door de nodige alcohol, mijn eerste echte zoen van hem... Vlinders! op de achterbank van de auto op weg naar het huis van mijn bff. Die nacht was het erg gezellig, de volgende ochtend tamelijk ongemakkelijk. Uiteindelijk na twee maanden wel/geen verkering vroeg hij me, en zei ik (uiteraard) ja. Daarna volgende de eerste 'ik hou van je', de eerste keer echte sex, de eerste ruzie, voor het eerst samen wonen, samen een puppy kopen, en nu ruim 8 jaar later zijn we getrouwd

quote:

Op zaterdag 2 juni 2012 21:31 schreef Miss_Isis het volgende:
Mijn eerste echte liefde met bijbehorende hevige puberale verliefdheid (ik was 16) herinner ik me nog heel goed.

Ik ben ruim 1,5 jaar ontzettend, tot over mijn oren, stotterend, blozend en wanhopig verliefd op hem geweest, terwijl hij met twee vriendinnen van me verkering kreeg. Gelukkig duurde dat beide keren niet zo lang, maar de kwelling (hij zat in de pauzes van school bij mij en m'n vriendinnen, ik kon geen hap door m'n keel krijgen en geen woord uitbrengen ) was behoorlijk erg. Menig tussenuur (en menig lesuur, en menig gespijbeld uur...) heb ik zwijmelend over hem tegen mijn beste vriendin doorgebracht. Ook buiten school kwam ik met hem in aanraking omdat hij met die vriendinnen van me verkering had en ook toen het uit was vriendschappelijk met hen bleef omgaan. Alle dingen die hij deed ten opzichte van mij analyseerde ik helemaal kapot. We keken met z'n allen een film en ik zat/lag tegen hem aan (omg, gespreksstof voor twee volle weken met mijn bff). We waren met een groep uit gegaan en bij het afscheid gaf hij me twee zoenen op m'n wangen (pfff, ik bleef er bijna in!), etc. etc.

Na een jaar kreeg ik zelf (uit wanhoop ) een ander vriendje wat de aandacht een beetje afleidde. Dat was een behoorlijke sukkel, en omdat er van mijn kant eigenlijk totaal geen sprake was van verliefdheid/liefde op hem was het heel vlot over. Ondertussen smachtte ik nog steeds naar die onbereikbare jongen, die op dat moment ook geen relatie had. Ik kwam hem nog wel eens tegen ook al was hij al van school en sprak hem vrij vaak op msn. Uiteindelijk heb ik hem uitgenodigd voor een feestje bij een gezamenlijke kennis, waarna we allebei na afloop bij mijn bff konden blijven slapen. Ik had uiteraard met haar geregeld dat hij en ik één tweepersoons matras zouden delen, samen op zolder. En toen na dat feestje, EINDELIJK! gefaciliteerd door de nodige alcohol, mijn eerste echte zoen van hem... Vlinders! op de achterbank van de auto op weg naar het huis van mijn bff. Die nacht was het erg gezellig, de volgende ochtend tamelijk ongemakkelijk. Uiteindelijk na twee maanden wel/geen verkering vroeg hij me, en zei ik (uiteraard) ja. Daarna volgende de eerste 'ik hou van je', de eerste keer echte sex, de eerste ruzie, voor het eerst samen wonen, samen een puppy kopen, en nu ruim 8 jaar later zijn we getrouwd

Aah... wat lief!

quote:

Op zaterdag 2 juni 2012 12:27 schreef motorbloempje het volgende:
Ja, dat herinner ik me nog wel en als ik er aan terug denk is dat altijd met een ' ' gezicht.

Ach, ik was nog jong, en dan maak je fouten

Haha, same here.

Ik weet nog, was 10 en had een oogje op een meisje uit mijn klas, vooral op d'r blonde haren.
Ik vroeg d'r om verkering in de bosjes, ze zei nee, lachte mij uit en de volgende dag werd ik door de hele klas uitgelachen

Ik was 16. Uiteindelijk 6 jaar mee gehad. Mooie herinneringen, en minder mooie herinneringen aan bewaard.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2012 21:31 schreef Miss_Isis het volgende:
Mijn eerste echte liefde met bijbehorende hevige puberale verliefdheid (ik was 16) herinner ik me nog heel goed.

Ik ben ruim 1,5 jaar ontzettend, tot over mijn oren, stotterend, blozend en wanhopig verliefd op hem geweest, terwijl hij met twee vriendinnen van me verkering kreeg. Gelukkig duurde dat beide keren niet zo lang, maar de kwelling (hij zat in de pauzes van school bij mij en m'n vriendinnen, ik kon geen hap door m'n keel krijgen en geen woord uitbrengen ) was behoorlijk erg. Menig tussenuur (en menig lesuur, en menig gespijbeld uur...) heb ik zwijmelend over hem tegen mijn beste vriendin doorgebracht. Ook buiten school kwam ik met hem in aanraking omdat hij met die vriendinnen van me verkering had en ook toen het uit was vriendschappelijk met hen bleef omgaan. Alle dingen die hij deed ten opzichte van mij analyseerde ik helemaal kapot. We keken met z'n allen een film en ik zat/lag tegen hem aan (omg, gespreksstof voor twee volle weken met mijn bff). We waren met een groep uit gegaan en bij het afscheid gaf hij me twee zoenen op m'n wangen (pfff, ik bleef er bijna in!), etc. etc.

Na een jaar kreeg ik zelf (uit wanhoop ) een ander vriendje wat de aandacht een beetje afleidde. Dat was een behoorlijke sukkel, en omdat er van mijn kant eigenlijk totaal geen sprake was van verliefdheid/liefde op hem was het heel vlot over. Ondertussen smachtte ik nog steeds naar die onbereikbare jongen, die op dat moment ook geen relatie had. Ik kwam hem nog wel eens tegen ook al was hij al van school en sprak hem vrij vaak op msn. Uiteindelijk heb ik hem uitgenodigd voor een feestje bij een gezamenlijke kennis, waarna we allebei na afloop bij mijn bff konden blijven slapen. Ik had uiteraard met haar geregeld dat hij en ik één tweepersoons matras zouden delen, samen op zolder. En toen na dat feestje, EINDELIJK! gefaciliteerd door de nodige alcohol, mijn eerste echte zoen van hem... Vlinders! op de achterbank van de auto op weg naar het huis van mijn bff. Die nacht was het erg gezellig, de volgende ochtend tamelijk ongemakkelijk. Uiteindelijk na twee maanden wel/geen verkering vroeg hij me, en zei ik (uiteraard) ja. Daarna volgende de eerste 'ik hou van je', de eerste keer echte sex, de eerste ruzie, voor het eerst samen wonen, samen een puppy kopen, en nu ruim 8 jaar later zijn we getrouwd

Wat een zoet-sappig verhaal. Ben zo blij voor je meid

quote:

Op zaterdag 2 juni 2012 23:47 schreef Karina het volgende:

[..]

Wat een mooi verhaal

Jep, ik herinner me m'n eerste liefde nog wel en hij zal ook altijd een klein speciaal plekje in m'n hart hebben. Ruim 2.5 jaar samen geweest. Héél soms nog wel eens de 'wat als-vraag' die door m'n hoofd speelt, maar verder vooral goede herinneringen.

Mwah, meer benieuwd wat ze met haar leven doet. Niet met heimwee ofzo, zeker niet.

Mijn eerste 'liefde' was op m'n 14e t/m 16e ik was o zo verliefd op hem en heb ook heel lang moeten 'afkicken' (nu kijk ik naar die leeftijd en lach er om, maar toendertijds waren m'n gevoelens intens)
Maar als je me nu naar hem vraag, lach ik gewoon om het idee al.
Geen gevoelens meer voor hem, alleen maar medelijden met de jongen die hij toen was en hoop voor m dat hij nu anders is.
No-regrets though, heb mn echte liefde gevonden en het had niet anders moeten lopen.


**excuses voor eventuele grammatica fouten, typ op m'n telefoon**

Mijn eerste liefde heeft nog steeds een plekje in mijn hartje
Achteraf gezien jammer dat we niet bij elkaar zijn gebleven.. Ik zie en spreek haar af en toe nog wel eens. Het blijft een schatje

Nee ik zal hem nooit vergeten.

Af en toe kom ik hem nog tegen en ik ben altijd blij om te zien en te horen dat het hem goed gaat.

Ik denk er amper aan.
Weet voor mijzelf wel de redenen waarom ik gevoelens voor haar heb gehad, maar als ik terugkijk denk ik alleen maar: "Waarom?"

Misschien komt dat ook wel doordat je na de jaren meer vergelijkend materiaal krijgt. Op zich wel jammer, dat je de eerste relatie niet helemaal zo kan verheerlijken zoals andere mensen kunnen.

Aan de andere kant heeft het ook zo weer zijn voordelen. Totaal geen drang om vrienden te blijven als de relatie voorbij is. Vind het pijnlijker als je weet, of doorkrijgt, dat een relatie op zijn einde loopt. Dan dat het uit is en je met liefdesverdriet zit.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2012 21:31 schreef Miss_Isis het volgende:
Mijn eerste echte liefde met bijbehorende hevige puberale verliefdheid (ik was 16) herinner ik me nog heel goed.

Ik ben ruim 1,5 jaar ontzettend, tot over mijn oren, stotterend, blozend en wanhopig verliefd op hem geweest, terwijl hij met twee vriendinnen van me verkering kreeg. Gelukkig duurde dat beide keren niet zo lang, maar de kwelling (hij zat in de pauzes van school bij mij en m'n vriendinnen, ik kon geen hap door m'n keel krijgen en geen woord uitbrengen ) was behoorlijk erg. Menig tussenuur (en menig lesuur, en menig gespijbeld uur...) heb ik zwijmelend over hem tegen mijn beste vriendin doorgebracht. Ook buiten school kwam ik met hem in aanraking omdat hij met die vriendinnen van me verkering had en ook toen het uit was vriendschappelijk met hen bleef omgaan. Alle dingen die hij deed ten opzichte van mij analyseerde ik helemaal kapot. We keken met z'n allen een film en ik zat/lag tegen hem aan (omg, gespreksstof voor twee volle weken met mijn bff). We waren met een groep uit gegaan en bij het afscheid gaf hij me twee zoenen op m'n wangen (pfff, ik bleef er bijna in!), etc. etc.

Na een jaar kreeg ik zelf (uit wanhoop ) een ander vriendje wat de aandacht een beetje afleidde. Dat was een behoorlijke sukkel, en omdat er van mijn kant eigenlijk totaal geen sprake was van verliefdheid/liefde op hem was het heel vlot over. Ondertussen smachtte ik nog steeds naar die onbereikbare jongen, die op dat moment ook geen relatie had. Ik kwam hem nog wel eens tegen ook al was hij al van school en sprak hem vrij vaak op msn. Uiteindelijk heb ik hem uitgenodigd voor een feestje bij een gezamenlijke kennis, waarna we allebei na afloop bij mijn bff konden blijven slapen. Ik had uiteraard met haar geregeld dat hij en ik één tweepersoons matras zouden delen, samen op zolder. En toen na dat feestje, EINDELIJK! gefaciliteerd door de nodige alcohol, mijn eerste echte zoen van hem... Vlinders! op de achterbank van de auto op weg naar het huis van mijn bff. Die nacht was het erg gezellig, de volgende ochtend tamelijk ongemakkelijk. Uiteindelijk na twee maanden wel/geen verkering vroeg hij me, en zei ik (uiteraard) ja. Daarna volgende de eerste 'ik hou van je', de eerste keer echte sex, de eerste ruzie, voor het eerst samen wonen, samen een puppy kopen, en nu ruim 8 jaar later zijn we getrouwd

Ik lijk wel een wijf, het eerste wat ik voel is jaloezie