Het grote "rammelaars"-topic deel 35

quote:

Op maandag 6 augustus 2012 15:39 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Ik rammel wel hoor! Maar kan er niets mee doen.
Ben nu net thuis van een weekje kamperen en als ik dan zie hoe makkelijk het ons af gaat met 2.
En hoe groot de jongste is.. Maar willen absoluut maarja mogelijk totaal niet.

Ik ken je niet genoeg, maar waarom is het totaal onmogelijk?

Lichaam dat niet goed werkt, thuissituatie en noem maar op.
Als ik dat allemaal magisch anders kon toveren dan zou ik echt graag willen.
Maar dat is niet zo. En dat is best wel zuur.

Al zou ik de thuissituatie ook anders wel prima vinden alleen ben ik niet de enige die daar over gaat.

Niet fijn dat je lichaam niet mee werkt Maar thuissituatie is misschien makkelijker aan te passen, dus er is misschien nog hoop voor de nabije toekomst

Mochten we een ander en groter huis hebben waar het allemaal in zou passen en baantechnisch allemaal kan dan wil mijn vriend ook wel. Dat ik niet hoef te werken en mijn lichaam te overwerken en dat het financieel mogelijk is.

Rammel wel.... rammel niet.
We hebben een dochter van net 2 (afgelopen maandag jarig geweest).
Het lijkt me heerlijk hoor, weer zo'n bewegende buik, lief klein baby'tje maar zucht, ik twijfel ZO ernom en sja, dan moet je het natuurlijk niet doen.

Wat ik hier in dit topic ook al gelezen heb, ruimtgebrek. Dat telt ook een beetje mee.
We hebben een redelijk leuk huis, 3 slaapkamers, grote badkamer en ben perfect tevreden. Alleen die '3e' slaapkamer is logeer/werkruimte/rommelhok. We hebben weinig opslagruimte, kleine zolder dus daar kan ik niets extra's plaatsen. Ik hou die '3e kamer' liever gewoon als 'hok' zoals het nu is en wil graag het 2e kindje een eigen kamer bieden. Zie het sowieso niet zitten om 2 kinderen op 1 kamer te hebben en daar is dochters kamer ook te klein voor.

Verhuizen, sja willen we wel maar toch ook niet. We hebben hier nu zo'n enorme leuke buurt, leuke buren en een auto-vrije straat. Allemaal leuke mensen en kindjes. Het is hier echt TE leuk om weg te gaan maar ondertussen willen we zoooo graag een grotere woning met zeker 4 slpkamers en een grote tuin. Maar dan heb ik zo enorm het gevoel opnieuw te moeten beginnen met 'buurtmensen'. Ja in de nabije omgeving gaan wonen van hier maar dan stap je niet even je voordeur uit en voilla!

En dan heb ik ook nog eens een verschrikkelijke bevalling gehad en ben meer ziek dan beter gweest tijdens mijn zwangerschap. De momenten waarop ik kon genieten deed ik dat voluit maar zucht, zwaar.

Meer tegens dan voor @ the moment. We zijn (ik) 27 en 30 dus leeftijd is geen probleem.
Ik 'worstel' er al een tijdje mee (in mezelf) maar heb het nu eens van me afgeschreven! Boem. Want rammelen doe ik zo vaak, als ik baby's zie, aangekondigde zwangerschappen van anderen en blabla

Dat zouden voor mij allemaal geen tegens zijn.
Ik zou sowieso je vorige zwangerschap en bevalling buiten de beslissing laten.
Het kan allemaal zo enorm anders zijn.

Zeer mee oneens.
Een helse bevalling en zwangerschap wegen juist enorm mee in zo'n beslissing.
Ja misschien gaat het deze keer anders maar zo nee ben je niet de enige die daar mee moet dealen nu.

Maar Pvoesss een groter huis is voor jou toch ook een reden waarom je het niet onmiddellijk zou doen?

Wat DML zegt. De zwangerschap is voor mij juist een heel belangrijke reden geweest in de beslissing om het niet te doen!

Ik had ook een helse bevalling (en nasleep met kind op ic), maar was binnen 3 maanden weer zwanger, ook omdat ik zoiets had van als ik wacht dan durf ik nooit weer.
-edit- moet wel zeggen dat ik fluitend door mn zwangerschappen heen ben gegaan

Zo, nu ga ik me dan toch ook eens laten horen in dit topic. Ik (over een maandje 25) en mijn lief (28) rammelen allebei. Hij nog meer dan dat ik doe op sommige momenten hihi. Maar we zijn beiden net afgestudeerd en aangezien we beiden een onderwijs diploma hebben en hij daarnaast nog een theatertechniek diploma is het hard zoeken naar een vaste baan. Ja, er is werk zat, maar daar krijg je geen contract. Het huis waar we nu wonen is groot zat, maar we mogen hier nog pak hem beet anderhalf jaar blijven wonen. Daarna moeten we weg, maar waarheen. Zonder contract wordt een hypotheek niks en we verdienen wel teveel (ongeacht dat contract, want daar kijken ze dan ineens niet meer naar) voor een sociale huurwoning (wachttijd is lang genoeg maar we moeten nog tot volgende zomer wachten voor een binding met de regio). Dus dan kom je al uit bij de vrije sector en die is in de randstad niet leuk voor een huisje waar je een kinderkamer wilt hebben.

Ow en mochten we wel voor sociale huur in aanmerking komen dan krijgen we alleen een appartementje met 1 slaapkamer toegewezen want voor een grotere woning moet je al kinderen hebben *zucht*

Dus wij rammelen lekker door maar er zijn teveel dingen nog onzeker. We hebben ook nog wel even dus dat is fijn maar owwww.....

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 09:54 schreef leonieke het volgende:
Maar Pvoesss een groter huis is voor jou toch ook een reden waarom je het niet onmiddellijk zou doen?

Nee een ander huis. Op een andere locatie.
Of in ieder geval het huis wat er nu is moet verkocht zijn

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 09:51 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Zeer mee oneens.
Een helse bevalling en zwangerschap wegen juist enorm mee in zo'n beslissing.
Ja misschien gaat het deze keer anders maar zo nee ben je niet de enige die daar mee moet dealen nu.

Dat snap ik maar als het je enige nee is dan vind ik het zo zonde.
Je stapt een 2e bevalling heel anders in en het verloopt sowieso anders.
Want echt geen 2 zwangerschappen en bevallingen zijn hetzelfde.

En je weet nu wat er mis ging en als dat je angst is dan kan daar rekening mee gehouden worden.
Ik vind echt dat dit niet de reden zou moeten zijn om nee te zeggen

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 10:01 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Dat snap ik maar als het je enige nee is dan vind ik het zo zonde.
Je stapt een 2e bevalling heel anders in en het verloopt sowieso anders.
Want echt geen 2 zwangerschappen en bevallingen zijn hetzelfde.

En je weet nu wat er mis ging en als dat je angst is dan kan daar rekening mee gehouden worden.
Ik vind echt dat dit niet de reden zou moeten zijn om nee te zeggen

De kans op een (pre- of post) natale depressie is groter als je die al hebt gehad. En dat is niet echt iets om zomaar overheen te stappen. Ik moet er werkelijk niet aan denken dat ik zwanger ben en me hetzelfde voel als ik deed, en dat daar nu een klein meisje mede de dupe van wordt. Want dat ga ik geen voleldige zwangerschap verborgen kunnen houden. Tel daarbij op dat de kans op een postnatale depressie groter is als je een prenatale depressie hebt gehad, en dan heb je het over een flinke tijd waarin het kind dat ik al heb, geen fijne moeder heeft. Ik vind dat een hele goede reden om het wel mee te laten tellen.

Ja wat sly zegt. Plus dat het herstel van de bevalling 1,5 jaar geduurd heeft. Dat is lang! En dan is er nog de kans dat mijn lichaam een volgende klap niet meer kan herstellen.

Nee dat zijn geen dingen om buiten beschouwing te laten.

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 10:19 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ja wat sly zegt. Plus dat het herstel van de bevalling 1,5 jaar geduurd heeft. Dat is lang! En dan is er nog de kans dat mijn lichaam een volgende klap niet meer kan herstellen.

Nee dat zijn geen dingen om buiten beschouwing te laten.

Ik had dan het geluk dat ik een prima bevalling heb gehad en lichamelijk dus weer snel in orde was. Als je dat er ook nog bij hebt, kan ik me heel goed voorstellen dat je dat ook meeneemt in je beslissing. 1,5 jaar herstel dat is lang!

Ik denk dat elke situatie hierin verschillend is. Een zware zwangerschap met een zware bevalling, waarna je wel weer snel op de been bent is alweer anders dan een goede zwangerschap met fijne bevalling, maar wel een ontzettend lange herstelperiode, maar beiden kunnen (want het is en blijft natuurlijk persoonlijk) wel redenen zijn om het niet nog een keer te willen.

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 10:07 schreef miss_sly het volgende:

[..]

De kans op een (pre- of post) natale depressie is groter als je die al hebt gehad. En dat is niet echt iets om zomaar overheen te stappen. Ik moet er werkelijk niet aan denken dat ik zwanger ben en me hetzelfde voel als ik deed, en dat daar nu een klein meisje mede de dupe van wordt. Want dat ga ik geen voleldige zwangerschap verborgen kunnen houden. Tel daarbij op dat de kans op een postnatale depressie groter is als je een prenatale depressie hebt gehad, en dan heb je het over een flinke tijd waarin het kind dat ik al heb, geen fijne moeder heeft. Ik vind dat een hele goede reden om het wel mee te laten tellen.

Maar ik praat niet op over een pre of postnatale depressies of 1,5 jaar herstel ik heb het tegen haar..
Niet tegen jullie beide.

Ik vind dat je niet teveel moet denken aan de klachten van 1 zwangerschap.
Dat jullie dat wel doen zal in jullie geval vast de juiste keus zijn en dat is prima maar sommige dingen hoeven niet hetzelfde te zijn..

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 00:56 schreef ChilllayD het volgende:

En dan heb ik ook nog eens een verschrikkelijke bevalling gehad en ben meer ziek dan beter gweest tijdens mijn zwangerschap. De momenten waarop ik kon genieten deed ik dat voluit maar zucht, zwaar.

En ik lees hier geen depressie, of ernstige lichamelijke gevolgen.
Ik lees hier een zware zwangerschap. En het is zonde dat je dat te hoog hebt staan.
Want voor wij hier allemaal zwanger waren wisten we ook wat er kon gebeuren en wat de klachten waren en dat hield ons toen ook niet tegen. Dan denk ik dat je bepaalde ervaringen het beste los kan laten. Want was je bij de 1 heel ziek hoef je dat niet te zijn.
Kon je bij de 1 niet meer lopen van de bekkenpijn hoeft het nu niet te zijn.

Ik vind zwangerschap nummer 1 die zwaar is anders heel anders dan nummer twee waar een kindje de dupe is als jij maanden niks kan.

Tja, je kunt heel veel ervaringen die je opdoet in het leven het beste los laten. Maar he, zo simpel is dat niet altijd en ervaringen kunnen heel lang doorwerken.

Sowieso vind ik iedere reden die iemand voor zichzelf legitiem vindt, een goede om (nog) niet aan een (volgend) kind te beginnen.

Je hoeft inderdaad niet dezelfde klachten te hebben bij een tweede zwangerschap, maar volgens mij is de kans wel redelijk aanwezig in geval van extreme misselijkheid, depressies en bekkenklachten.

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 11:03 schreef miss_sly het volgende:
Sowieso vind ik iedere reden die iemand voor zichzelf legitiem vindt, een goede om (nog) niet aan een (volgend) kind te beginnen.

Ik had een hele uitleg geschreven (die ik dan kwijt gespeeld ben door te veel op backspace te drukken ), maar dit vat alles wat ik wou zeggen samen

_{(En mijn nuchtere ik kon/kan zich daar soms over frustreren, want dat geldt dan ook voor mijn man ).}

Tja, dat is heel jammer, maar zo werkt het inderdaad. Je kunt hooguit proberen door erover te praten op een lijn te komen ofzo, maar daar houdt het op.

@Pvoesss: Niks hoeft natuurlijk, maar de kans op herhaling van klachten tijdens je eerste zwangerschap, en zelfs een verhevigde vorm daarvan, is helaas heel hoog. Zowel als het gaat om bekkenklachten als overmatig braken is die kans op basis van wat ik heb gelezen minimaal 90%. Voor depressies geldt ook een herhalingskans van rond de 50%. En wat te denken van de kans op herhaling van extreme vermoeidheid, hoge bloeddruk of prenatale depressie? Allemaal geen dingen om gemakkelijk overheen te stappen, zeker omdat het niet alleen jezelf beinloedt, maar je hele gezin en vaak bijvoorbeeld ook je werk, sociale kring e.d.).

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 12:15 schreef miss_sly het volgende:
Tja, dat is heel jammer, maar zo werkt het inderdaad. Je kunt hooguit proberen door erover te praten op een lijn te komen ofzo, maar daar houdt het op.

Inderdaad Helemaal mee eens.