Rufus Wainwright

Las op de webiste van Paradiso dat het een dubbel-optreden is van Loudon met Dolf Jansen. Deel Loudon, deel Dolf, deel samen...
Hou mijn hart vast wat dat moet worden! Kan het zelf niet gaan zien omdat ik voor mijn werk in Johannesburg zit. Laat je weten hoe het was?

quote:

Op donderdag 14 april 2005 10:19 schreef Sammy3000 het volgende:
Las op de webiste van Paradiso dat het een dubbel-optreden is van Loudon met Dolf Jansen. Deel Loudon, deel Dolf, deel samen...
Hou mijn hart vast wat dat moet worden! Kan het zelf niet gaan zien omdat ik voor mijn werk in Johannesburg zit. Laat je weten hoe het was?

Ik ga Loudon in Utrecht(Tivoli) bekijken. Dus ik kan je niets over zijn optreden met Dolf zeggen.

Dolf heeft toch slechts een half liedje vertaald van Loudon?

geen idee

quote:

Op donderdag 14 april 2005 10:19 schreef Sammy3000 het volgende:
Las op de webiste van Paradiso dat het een dubbel-optreden is van Loudon met Dolf Jansen. Deel Loudon, deel Dolf, deel samen...
Hou mijn hart vast wat dat moet worden! Kan het zelf niet gaan zien omdat ik voor mijn werk in Johannesburg zit. Laat je weten hoe het was?

Ja en in nighttown speelt Loudon samen met Lebbis (geen geintje).

L&J hebben in hun laatste Ouderjaarsshow het nummer 'I'ts been a Hard day on the Planet' gecovered en voorzien van Nederlandse tekst.

Cigarettes and chocolate milk blijft favoriet hier.

Haha, we kunnen de topictitel beter veranderen

Ik heb al zin in maandag. . Eerst naar Rachael Yamagata en dan naar Rufus. Dat is tof.

Ik heb er zin in . Ik draai zijn muziek al een tijdje grijs.

Dan maar weer terug naar waar het topic begon... RUFUS!!!

Wat een geweldig concert, zeg! Ben erg onder de indruk van Rufus én zijn band (zes man & vrouw sterk!). Grandioos concert, dat niet lang genoeg kon duren. Helaas moesten ze snel weg omdat om 23:20 een nieuw concert begon. Hoewel Rufus ruim twee uur op het podium heeft gestaan/gezeten.

De setlist die ik meeplukte van het podium:
Angnus Dei
Crumb by Crumb
Peach Trees
Hometown Walz
Vibrate
Grey Gardens
The Art Teacher
This Love Affair
The One You Love
Gay Messiah
Want
Beautiful Child
Mepmhis Skyline
Hallelujah
Across The Universe
Beauty Mark
Little Sister
Dinner At Eight
Waiting For A Dream
Cigarerettes And Chocolatemilk
14th Street
Old Whore's Diet
Oh What A World
I Don't Know What It Is
California

...Een hele lijst! Ik ben niet erg sterk in het onthouden van titels (vandaar dat ik de setlist wilde hebben), maar ik weet zeker dat er nog een paar andere nummers gespeeld zijn. In ieder geval ook nog "Pretty Things"...
De eerstvolgende keer als Rufus weer komt, zal ik er weer zijn! Ik wil nog zo'n mooie avond beleven!

Het was echt geweldig. Wat een stem heeft die vent, ik was zwaar onder de indruk. Maar goed, als je een ode aan . Jeff Buckley. . doet kan het al niet meer fout gaan.
De dragqueenact op het einde ging me misschien net iets te ver, maar ik heb genoten.

Wat wel jammer was, ik was eerst naar het concert van Rachael Yamagata. geweest waarvoor het kaartje 7 euro kostte. Ik had ook een apart kaartje voor Rufus gekocht, maar dat kaartje is helemaal niet gecontroleerd en was 17,50. Dus eigenlijk had ik heel goedkoop naar 2 concerten gekund. Maar ach, een gebruikt concertkaartje met controlestrook is best uniek, toch?

Rufus was Hoewel de blauwe glittertanga niet per sé had gehoeven van mij

Iemand foto's gemaakt?

Vanavond stond er een mooie recensie in het NRC:

Wainwright is veelzijdig man
Door Hester Carvalho

Concert: Rufus Wainwright.
Gehoord: 18/4 Paradiso, Amsterdam.

Er is wel wat veranderd sinds Rufus Wainwright anderhalf jaar geleden in de bovenzaal van Paradiso optrad. Toen speelde hij de liedjes in zijn eentje achter de piano.
Hij droeg een verwassen Tshirt met in hoofdletters ‘sex’ voorop. Nu stond Wainwright in de grote zaal, begeleid door zes muzikanten. Hij droeg een zwart fluwelen kostuum met diamanten corsage. Weliswaar stond het hagelwitte overhemd tot aan de onderste rib open, maar toch: keurig.
Het bijzondere aan Rufus Wainwright is zijn ambivalentie. Hij heeft een hang naar het verleden (Wenen, Wagner, Mozart) zoals blijkt uit zijn opera-neigingen en met klassieke expertise opgebouwde instrumentaties – en tegelijk zingt hij over eigentijdse verschijnselen als ‘electroclash’ en vibrerende telefoons. Hij maakt symfonie-achtige orchestraties voor zijn liedjes – en voert ze even makkelijk uit in zijn eentje op piano of gitaar. Wainwright is een oogverblindende charmeur met esthetische ambities, en evengoed een dellerige showman die in de toegift zijn fluwelen pak uitstroopt om verder te zingen op rode lakpumps, in een blauwe glitterstring en roodwit gestreepte kniekousen, compleet met tiara en een sjerp met de tekst ‘Miss Amsterdam’.
Dat de in even serieus zwart gestoken mede-muzikanten hem hierin volgden en met uitgesymfonie- achtige orchestraties streken gezichten hun strings, netpanty’s en feestneuzen onthulden, maakte het een hallucinerende uitsmijter.
Bijna tweeëneenhalf uur waren ze toen al bezig. Wainwright is voor het eerst op tournee met een band die iets van de grandeur van zijn cd’s kan weergeven. In het begin ging het stroef. Zoals hij in interviews zelf ooit zei, is bij de cdopnamen zoveel techniek en mankracht nodig dat het live niet te realiseren is. De subtiele bouwwerkjes van achtergrondstemmen, percussie en strijkers, gecombineerd met Wainwrights bonkende piano en behaagzieke diepe stembuigingen, laten zich niet zomaar op elkaar aansluiten. Dan waren de nummers die hij solo op de vleugel speelde zeker zo trefzeker.
Tijdens dat intermezzo zong hij drie liedjes over zijn muzikale verwanten: Beauty Mark over moeder Kate McGarrigle, Little Sister over zus Martha Wainwright en Dinner At Eight over vader Loudon Wainwright III, een liedje over vadermoord waarbij hij toch wilde aantekenen dat Loudon ondanks de berichten een ‘geweldige vader’ is.
Samen met de inmiddels hechter klinkende band zong hij het aan de paus opgedragen Gay Messiah, en Memphis Skyline (over Jeff Buckley) dat naadloos overging in het ooit door Buckley gezongen Leonard Cohen-nummer Hallelujah. Ook na de striptease tijdens het weergaloze Old Whore’s Diet kon Wainwright er geen genoeg van krijgen. Er volgden nog meer verkleedpartijen en toegiften. Aan Wainwright zijn meer kanten dan op een avond te onthullen zijn.

NRC is een van de weinige kranten die royaal zijn met hun aandacht voor Rufus en de rest van de familie. Vorige maand schreven ze ook prominent over "Want Two". Een mooie recensie die ik ook maar citeer:

Vol verlangen
Jan Vollaard

Hymnen, requiems en belcanto zijn niet de meest gangbare stijlvormen in de popmuziek. Rufus Wainwright brengt daar verandering in, want opera en kerkmuziek zijn hem net zo dierbaar als de singer-songwritertraditie die hem als pianowonderkind door zijn vader (Loudon Wainwright III) en moeder (Kate McGarrigle) met de paplepel werd ingegoten. Zijn muziek is ambitieus, gedragen en niet zelden orkestraal, gezongen met een geëxalteerde stem die grote intervallen en ingewikkelde melodische wendingen niet uit de weg gaat. Dat klinkt allemaal moeilijker dan het is, want Rufus Wainwrights vierde album Want Two is van een grote schoonheid. Liet hij zich op de verpakking van voorganger Want One nog afbeelden als een geharnaste ridder; nu gaat de openlijk homoseksuele zanger op de hoes verkleed als middeleeuwse deerne in soepjurk. Want Two vertegenwoordigt zijn kwetsbare kant, met teksten die handelen over verlangen en mysterie. Het heden kan hem gestolen worden, wanhoopt hij in `Waiting for a dream' over het onheil dat de wereld bedreigt en de boeman in het Witte Huis, die de zanger elke avond doet verlangen naar het moment dat hij zich naar dromenland kan verplaatsen. Andere dromen behelzen de `Gay Messiah' die verlossing zal komen brengen, de `Little sister' (niet per definitie zijn zingende zuster Martha Wainwright) die hij voor onheil wil behoeden en de `Memphis Skyline' die figureert in een hommage aan Wainwrights overleden geestverwant Jeff Buckley. Het duet `Old whore's diet' met Antony van The Johnsons brengt twee van de meest uitgesproken stemmen uit het huidige popspectrum samen, op een plaat die met zijn `klassieke' ouverture en een Franstalige hymne aan het slot niet tot de hapklare brokken van consumptiepop behoort. Een mooier lied van verlangen dan `The art teacher', waarin Wainwright zich verplaatst in het verloren ideaal van een hunkerend schoolmeisje, moet deze eeuw nog geschreven worden.

Rufus Wainwright: Want Two
(Dreamworks/Universal)
* * * *

ken hem niet nee

Ik wel!

This Love Affair van Want two vind ik erg mooi, en ook The One You Love. Wel allebei heel verschillend.

Als toevoeging aan de setlist: speelde Rufus als laatste niet 'Pretty things' alleen op de piano?

Nee, Pretty Things kwam na I Don't Know What It Is.
Daarna moesten we weg, dus ik heb California gemist. .

Dan kwam daarna nog iets... of was California nu echt de laatste? Ik dacht van niet... Hmmz..

Maar goed. Ik heb genoten. Jammer genoeg was ik er niet meteen, dus ik kwam ook niet echt meer vooraan.
Maar hij zong mooi, maakte een paar leuke grappen tussendoor en kon lachen om zijn eigen foutjes (de verkeerde tekst zingen in The Art Teacher, een hoge noot niet halen in Little Sister ).
En de striptease, de verkleedkist en de 5 toegiften waren a bit much, maar toch wel erg leuk.
Knap dat hij zijn toch wat aparte muziek live goed weet over te brengen.

In de Volkskrant van woensdag stond een recensie. Heb er alleen geen ¤ 1,15 voor over om het van het net te plukken...
Zijn er abonnees van de Volkskrant die de recensie hier kunnen copy/pasten?

HEADLINE: Fenomenale zanger is begeleid door een band nog beter

BYLINE: GIJSBERT KAMER

BODY:
Vaak was Rufus Wainwright al in Nederland te zien, maar altijd alleen. Daar kleefden bezwaren aan. Hoe verheven zijn stemook klonk, en hoe tintelend zijn pianospel: na een liedje of zes wist je het wel. De barokke opzet van zijn songs en de soms even overdadige arrangementen zijn nu eenmaal niet gediend met soberheid. Het irriteerde ook een beetje. Je wist dat Rufus in heel Europa met band of orkest stond, maar Nederland uit financiele overwegingen maar weer trakteerde op een soloperformance.

Gelukkig: met een zesmansband kwam Rufus maandag naar een goed gevuld Paradiso, en dat maakte meteen verschil. Wainwright blijkt namelijk niet alleen te zwelgen in de aandacht van het publiek, ook zijn band inspireert. Prachtig zuiver gaat hij van start in Agnus Dei, een vocaal hoogstandje, vanuit de tenen gezongen.

Probleem is alleen dat het bandgeluid nauwelijks van het podium afkomt, de hele avond niet. Onbegrijpelijk dat zo'n aanstootgevend slechte geluidsmix een zaal als Paradiso zo vaak overkomt. Het zal een goed deel van de twee uur durende show vergallen. Zit Rufus achter de piano, is er niks aan de hand. Staat hij met gitaar achter de microfoon midden op het podium, klinkt het beroerd.

En dan de twee zangeressen voor de kijkers links van hem, die de boel ook nogal eens overschreeuwen. Doodzonde en ook funest, wanneer het repertoire van Rufus Wainwright niet zo divers en rijk van klankkleur is als vanavond. Vier albums heeft hij inmiddels op zijn naam staan. In Paradiso krijgt vooral zijn laatste, Want Two, veel aandacht. Mooi solo in The Art Teacher en groots met band klinkt hij in Old Whore's Diet, een liedje dat op plaat wordt gezongen met Antony, die daags eerder zelf zoveel indruk had gemaakt, op Motel Mozaique.

Een gezellig artistiek hoogstaand nichtenclubje heeft zich daar in New York inmiddels ontwikkeld, denk je dan: Scissor Sisters, Antony & The Johnsons en Rufus Wainwright, allemaal even bijzonder. En Rufus lijkt met het jaar meer de last van een muzikaal nest af te werpen. Zoon van Loudon Wainwright III heette hij ooit. Nu denk je: Loudon wie?

Zoon Rufus draagt nog wel een paar mooie liedjes aan zijn familie op. Moeder Kate McGarrigle wordt bezongen in het kleine Beauty Mark, zuster Martha in Little Sister en zijn vader krijgt het schitterende Dinner At Eight ter verzoening. Nee, zo expliceerde Rufus, 'ik wil geen seks met mijn vader', om er aan toe te voegen: 'Misschien als hij jonger was.'

De muzikaal meest begaafde Wainwright sluit zijn show, waarin narcisme knap wordt afgewisseld met uitbundigheid, af met een flauwe striptease, waaraan de complete band deelneemt. Het verraadt veel van Rufus Wainwrights theatrale ambities. Acteur, poseur - hij is het allebei, maar bovenal is hij een fenomenaal zanger. In Leonard Cohens Hallelujah doet hij zelfs Jeff Buckley vergeten, beste vertolker van dit lied. Dan kun je wat.

Rufus Wainwright. Paradiso, Amsterdam, 18 april.

dank u!

Dank, Man_in_a_Shed.
Tof om ok deze recensie gelezen te hebben...

KIJKTIP: Maandag 23 mei om 21:00 uur: Het Uur Van De Wolf.

Die aflevering zal een portret schetsen van Rufus Wainwright. Weet niet zeker of dit de documentaire is die eind deze maand op DVD zal verschijnen onder de titel "All I Want", maar zou goed mogelijk zijn...

Je kunt het maar weten!

Meer info op http://www.omroep.nl/nps/uurvandewolf/