Wie heeft een burn-out gehad?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:44 schreef Maanvis het volgende:
hoe maak je jezelf mentaal weerbaar tegen een burnout? dus niet afwachten tot ie komt maar vantevoren iets doen om hem te voorkomen?

Hm lastig,
Ik herken nu de eerste symptomen wel. En dan trek ik aan de rem. je er echt weerbaar voor maken is denk ik niet mogelijk.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:42 schreef Canillas het volgende:

[..]

Ik denk dat het erg belangrijk is voor iedereen die in een dergelijke situatie zit te begrijpen dat niemand jou dat gevoel kan geven behalve jijzelf. De meningen en oordelen van anderen kunnen alleen iets van een bedreiging (in welke vorm dan ook) zijn wanneer je eigen mening over jezelf wankel is, dan ga je zelf ook letterlijk en figuur wankelen door het leven en ben je voor van alles vatbaar.

Heel veel van wat ik hier lees heeft te maken met het idee te moeten voldoen aan verwachtingen van anderen omdat je anders niet goed genoeg zou zijn en dat is iets wat je pas helemaal los kan laten wanneer je leert vinden dat je er mag zijn, gewoon zoals je bent en je met begrip en compassie met jezelf omgaat. Het antwoord voor je leven zit nooit in een iets buiten je maar in jezelf en wanneer je vrij wordt in het zijn van jezelf dan wordt je ook vrijer in die externe dingen maar het begint intern

Je klinkt als een wijze man

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:36 schreef Maanvis het volgende:

[..]

ik vraag me af hoe dat tijdens de 2e wereldoorlog was..

Mensen die in bed bleven liggen werden gewoon uit huis gebombardeerd en gingen dood.

Nu bijna zo'n 6 maanden geleden is het bij echt mis gegaan.. ik kon me nergens meer op concentreren, erg afwezig.. vaak moe, en dan ook echt hele dagen letterlijk kunnen slapen..
op het werk ging het ook steeds meer berg afwaards...
Uiteindelijk had ik eind vorig jaar 2 weken vakantie opgenomen en van de vakantie zelf is niks gekomen lag hele dagen in bed en deed niks, Ik kreeg zware hartkloppingen en hevige hoofdpijnen..en vooral ook veel paniek aanvallen.. heel bizar, niet meer in drukke omgevingen kunnen zijn waar je normaal geen last van had
In de laatste week toch de huisarts maar gebeld en sinds dien is het balletje gaan rollen..
Nu inmiddels onder behandeling van een psycholoog en aan de ad..
Moet zeggen dat het wel ok gaat met ups en downs natuurlijk, paar weken terug weer een hele depresieve periode gehad maar sinds een aantal dagen gaat het wel redelijk.. begin nu pas een beetje te beseffen wat ik daadwerkelijk heb en kan.. en vooral wat ik niet kan..

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:57 schreef MsMelkboer het volgende:
Sterke post! Moeilijk moeilijk moeilijk! Vooral als je als kind heb te horen gekregen dat je incompleet bent. Ook al was het ''voor je bestwil''.

Ja, maar je hebt daar wel een ontzettend belangrijk stukje informatie; je wil met prestaties (iets externs en los van wie je echt bent) iets weg krijgen wat in jou zit....werkt niet! Maar helaas is dat wel het dode spoort waar veel mensen zichzelf op zetten.

Mensen lijden door wat ze zichzelf opleggen, en vraag jezelf eens af; heeft de buitenwereld ooit echt gemerkt dat je op die manier bezig was? Je vecht dan tegen de buitenwereld om hetgeen wat binnen je speelt niet onder ogen te hoeven komen, dat is een eindelijk gevecht tegen jezelf en het echt zijn van jezelf.

Denk eens na/fantaseer eens over hoe iemand die van zichzelf houdt en die zichzelf goed vinden zoals hij/zij is met zichzelf omgaat, wat zou diegene tegen zichzelf zeggen, hoe be/veroordeelt zo'n iemand zichzelf etc, misschien dat je daarin ideeën vind van op een fijnere manier met jezelf omgaan

ik vind het altijd een beetje inefficiënt om de oorzaak voor je problemen buiten jezelf te zoeken. dat maakt het lastiger om uit de put te komen.

[ Bericht 39% gewijzigd door Knowledge_seeker op 08-05-2012 14:22:16 ]

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:52 schreef MsMelkboer het volgende:

[..]

Dit heb ik ook! Ik woon al sinds mijn 21e niet meer thuis, maar als ik 's nachts laat op ben door het piekeren e.d. verbeeld ik mijn ouders met '''s Nachts slaap je niet, overdags slaap je, wtf moet ik met jou??? Nutteloos kind''!

Zelf wist ik dat het niet lag aan dat ik ongemotiveerd en lui was, maar door me ouders ben ik veel aan mezelf gaan twijfelen en hoge prestatie druk gaan krijgen.

Tja het zal wel overgaan.. toch?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 14:09 schreef Maanvis het volgende:
ik vind het altijd een beetje inefficiënt om de oorzaak voor je problemen buiten jezelf te zoeken. dat maakt het lastiger om uit de put te komen.

True, er zit daar echter wel een stuk valse hoop in; als ik me maar genoeg bezig hou met iets buiten me dan ontsnap ik aan mezelf en dus ook wat ik werkelijk voel. Dat kan voor veel mensen aantrekkelijk lijken, het is echter niet mogelijk en vroeg of laat kom je altijd bij jezelf terug uit, kan ook niet anders en hoort ook niet anders.

In die zin kan je een burnout zien als een schreeuw van je psyche ''Hou aub op met zo met jezelf omgaan!!!'' Leer van jezelf houden en ga leven voor jezelf!!''

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:44 schreef Maanvis het volgende:
hoe maak je jezelf mentaal weerbaar tegen een burnout? dus niet afwachten tot ie komt maar vantevoren iets doen om hem te voorkomen?

Leren loslaten, dat vaak een regelmatig oefenen, vooral met kleine dingen, des te makkelijker zal het gaan met grotere dingen.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 14:17 schreef MsMelkboer het volgende:
Ik moet hier even over nadenken. Weet even niets te zeggen.

Dat hoeft ook niet en ik bedoelde het niet als in ''zet dat hier neer'' was meer als iets voor jezelf bedoeld als het iets is wat je aanstaat

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 11:00 schreef Knowledge_seeker het volgende:

[..]

Voornamelijk door keuzestress en het hieruit voortkomende gevoel van verlies van controle:

http://www.ted.com/talks/(...)e_is_everything.html

En ook door te hoge verwachtingen mede veroorzaakt door de media ( vooral tv).

Er zullen ongetwijfeld meerdere oorzaken aan te wijzen zijn, maar ik denk dat een belangrijke te maken heeft met de grote vrijheid en vrijwel onbeperkte mogelijkheden die men tegenwoordig heeft. Met vrijheid komt verantwoordelijkheid: omdat je de mogelijkheid hebt alles te doen, voel je de druk om dat alles ook daadwerkelijk te doen en waar te maken. Waarom heb je geen universitaire studie, er is toch stufi? Waarom speel je geen muziekinstrument, er zijn toch betaalbare lessen om de hoek en Pietje volgt die ook? Waarom heb je geen rijbewijs, dat heeft iedereen in de familie toch gehaald? Waarom ben je geen lid van een sportclub zoals wij, je ziet toch aan ons dat het leuk is en goed voor je? Waarom kun je niet koken, dat moet tegenwoordig toch iedereen kunnen? Waarom ben je niet elke dag stijlvol gekleed, er zijn toch goede winkels en als je geen geld hebt kun je een prachtige garderode uit tweedehands winkels halen, kijk maar naar mijn zus, die doet dat ook. Waarom ben je niet elke dag vrolijk, alles is toch goed in het leven hier, je kunt alles doen en worden wat je wilt? Waarom ga je niet naar alle feestjes. ben je soms niet sociaal? Etc. etc.

Als je alles moet doen wat je kunt doen, krijg je al heel snel een burnout. Dit zijn verwachtingen die door maatschappelijke druk op mensen worden gelegd. Het is natuurlijk je eigen keuze om die druk te accepteren en op je te nemen. Dat hoeft niet, mensen kunnen je niet dwingen om te voldoen aan hun verwachtingen tenzij je dat toelaat. Maar (en dit is een essentiële maar die vaak wordt genegeerd); het weigeren of pareren van die druk kost óók energie, want je moet jezelf verdedigen of mensen uit je leven kappen die dit soort druk op je blijven zetten. Of je nu accepteert of weigert, de verwachtingen die zijn ontstaan door alle mogelijkheden, kosten altijd energie. Niet iedereen heeft voldoende energie om zich door dit leven vol verwachtingen te manoeuvreren.

Zie ook de links naar een aantal documentaires hier: De beperkingen van de vrijheid - een ode aan vroeger .

Ik ben verder van mening dat bovenstaande op zichzelf al een volledige verklaring kan zijn, en dat een burn-out je dus gemakkelijk kan overkomen zónder het mechanisme dat Canillas omschrijft; dat je aan jezelf probeert te ontsnappen. Dat kán erbij komen, maar het is niet noodzakelijk. Het is belangrijk om jezelf niet meer problemen aan te praten, dan dat je hebt.

[ Bericht 3% gewijzigd door Polarcat op 08-05-2012 15:38:22 ]

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 14:57 schreef Polarcat het volgende:

[..]

[..]

Er zullen ongetwijfeld meerdere oorzaken aan te wijzen zijn, maar ik denk dat een belangrijke te maken heeft met de grote vrijheid en vrijwel onbeperkte mogelijkheden die men tegenwoordig heeft. Met vrijheid komt verantwoordelijkheid: omdat je de mogelijkheid hebt alles te doen, voel je de druk om dat alles ook daadwerkelijk te doen en waar te maken. Waarom heb je geen universitaire studie, er is toch stufi? Waarom speel je geen muziekinstrument, er zijn toch betaalbare lessen om de hoek en Pietje volgt die ook? Waarom heb je geen rijbewijs, dat heeft iedereen in de familie toch gehaald? Waarom ben je geen lid van een sportclub zoals wij, je ziet toch aan ons dat het leuk is en goed voor je? Waarom kun je niet koken, dat moet tegenwoordig toch iedereen kunnen? Waarom ben je niet elke dag stijlvol gekleed, er zijn toch goede winkels en als je geen geld hebt kun je een prachtige garderode uit tweedehands winkels halen, kijk maar naar mijn zus, die doet dat ook. Waarom ben je niet elke dag vrolijk, alles is toch goed in het leven hier, je kunt alles doen en worden wat je wilt? Waarom ga je niet naar alle feestjes. ben je soms niet sociaal? Etc. etc.

Als je alles moet doen wat je kunt doen, krijg je al heel snel een burnout. Zie ook De beperkingen van de vrijheid - een ode aan vroeger

Ik ben verder van mening dat bovenstaande op zichzelf al een volledige verklaring is, en dat een burn-out je dus gemakkelijk kan overkomen zónder het mechanisme dat Canillas omschrijft; dat je aan jezelf probeert te ontsnappen. Dat kán erbij komen, maar het is niet noodzakelijk. Het is belangrijk om jezelf niet meer problemen aan te praten, dan dat je hebt.

Dat is inderdaad wat me ook heel erg duidelijk werd tijdens een reis door Uganda in Afrika. De mensen daar hebben veel minder keuzes dan hier, maar zijn er geen moment ongelukkiger door. Sterker nog: ze leken veel gelukkiger daar dan de mensen hier dagelijks rondlopen. Ze hebben geen cent en moeten maar kijken dat ze dagelijks genoeg te eten hebben, maar er is geen druk om maar alles perfect te moeten en daardoor zijn de mensen veel gelukkiger dan hier. (ondanks alle armoede, ziektes en slechte vooruitzichten)

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 12:56 schreef MsMelkboer het volgende:
Eens met hierboven vermelde uitspraken.

@Gary,

Heb jij ook in de eerste weken/maanden lopen dromen over alles wat je niet meer kon? Ik ging me vaak verbeelden dat ik sportte en alles wat ik deed toen ik energie had. Alsof ik aftelde en elk moment weer alles kon hervatten. Maar hoe langer het duurde hoe pessimistischer ik werd en ik het idee kreeg dat het voor altijd was. Ook sommige mensen beweerden dat ik nu 'ouder' was geworden en je dan niet meer zo energiek bent. Maar dat 'ouder' worden loopt gelijdelijk op. Met jaaaarren. Ik voelde het de afgelopen zomer al komen en in het najaar was het raak. Ik dacht dat me lichaam me nooit in de steek zou laten. Of ik liet mijn lichaam in de steek. Ik zat ermee dat ik door depressie (vanwege studie faal en relatiebreuk(en) te weinig ondernam en ging gewoon hard van stapel.

Ja! Ik had toen ik net ging studeren enorme plannen! Toen ik op een gegeven moment in bed lag, begon ik gewoon te malen over de dingen die ik op dat moment zou moeten doen... "Morgen ga ik die sollicitatiebrief schrijven, écht!" Ook afgelopen jaar keer op keer afgewezen worden tijdens sollicitaties heeft niet echt geholpen. Tuurlijk kan ik weleens een tegenslag verwerken, maar als die structureel een jaar aan de gang gaan, ga je toch echt twijfelen aan jezelf: stelde ik gewoon te hoge eisen of ben ik een mislukking?

Theo Maassen heeft het mooi verwoord : "Weet je wat het met mij is? Ik weet nooit zo goed wat ik moet doen... Ik weet het nooit. Ik doe meestal ook maar niks, dan kan er ook niks fout gaan. Als je een vel wit papier hebt en je hebt kleurpotloden en je doet niks, dan kan het nog altijd een mooie tekening worden. Ja, daarom doe ik niks..."

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 15:06 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Dat is inderdaad wat me ook heel erg duidelijk werd tijdens een reis door Uganda in Afrika. De mensen daar hebben veel minder keuzes dan hier, maar zijn er geen moment ongelukkiger door. Sterker nog: ze leken veel gelukkiger daar dan de mensen hier dagelijks rondlopen. Ze hebben geen cent en moeten maar kijken dat ze dagelijks genoeg te eten hebben, maar er is geen druk om maar alles perfect te moeten en daardoor zijn de mensen veel gelukkiger dan hier. (ondanks alle armoede, ziektes en slechte vooruitzichten)

Precies, zo heb ik het ook gezien. Daarnaast merk je dan heel sterk dat het principe "alles is relatief" ook op het geluksgevoel van mensen van toepassing kan zijn. Als je bijna alles al hebt (zoals wij), kun je bijna niet meer stijgen. Als je vrijwel niets hebt, stijgt je bezit meteen met 500% zodra je een koe erft.

Het is niet alleen relatief t.o.v. jouw huidige positie, het is ook relatief t.o.v. de andere mensen in je directe omgeving. Als je in de westerse wereld woont, is er altijd wel iemand die ook al zo'n superauto had, of zo goed kon gitaarspelen, of zo'n leuke baan had, etc. Als je zelf studeert, dan lijkt vrijwel iedereen in je omgeving een HBO of uni papiertje te hebben. In een 3e wereld land is dit wel anders. De documentaire "status anxiety" (in de link in mijn vorige post) documenteert dit effect van relativiteit op je geluksgevoel.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 15:06 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Dat is inderdaad wat me ook heel erg duidelijk werd tijdens een reis door Uganda in Afrika. De mensen daar hebben veel minder keuzes dan hier, maar zijn er geen moment ongelukkiger door. Sterker nog: ze leken veel gelukkiger daar dan de mensen hier dagelijks rondlopen. Ze hebben geen cent en moeten maar kijken dat ze dagelijks genoeg te eten hebben, maar er is geen druk om maar alles perfect te moeten en daardoor zijn de mensen veel gelukkiger dan hier. (ondanks alle armoede, ziektes en slechte vooruitzichten)

Teveel keuzes is inderdaad helemaal niet goed.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:44 schreef Maanvis het volgende:
hoe maak je jezelf mentaal weerbaar tegen een burnout? dus niet afwachten tot ie komt maar vantevoren iets doen om hem te voorkomen?

Geen ervaring mee maar ik denk: goed naar jezelf luisteren en eerlijk zijn over wat je voelt.
Heb je bijvoorbeeld beloofd een bepaalde taak op je te nemen en heb je het idee dat het teveel wordt... aangeven en (deels) uit handen geven. Veel mensen nemen met plezier wat van je over, maar vaak vindt de persoon het kwestie het moeilijk om dat te vragen. Omdat ze sterk willen zijn of zelf de controle willen houden.

Verder: met ambities is niks mis maar als je altijd zoveel doet als dat je wil, hebben de ambitieuze mensen natuurlijk een grote kans om zichzelf uit te putten. De belangrijkste richting om te volgen is denk ik: "wat kan ik aan?" in plaats van "wat zou ik allemaal aan willen komen"

En... quality-time met jezelf... Beetje 'lief' zijn voor jezelf. In gedachte houden dat je lijf en geest nog zo'n tachtig jaar meemoeten. Ze verdienen af en toe een pauze. En vooral niet laten beïvloeden door mensen die je misschien het idee geven dat je lui zou zijn. Met rusten is helemaal niks mis!!!

Maar wat ik hier zo lees liggen persoonlijke problemen er ook wel vaak aan ten grondslag? Dan wordt het wel lastig om te voorkomen denk ik.

Het probleem met het pareren van maatschappelijke druk is vooral dat die druk niet door één persoon of collectief wordt opgelegd. Al die vragen die ik in mijn eerste post hier opsom, worden niet door dezelfde persoon op hetzelfde moment gesteld. Je vader wil dat je je rijbewijs haalt, je moeder pusht je om te leren koken, je partner geeft steeds aan dat het wel leuk zou zijn als je ook een instrument kon bespelen, je beste vriendin vindt dat je je wel wat stijlvoller mag kleden, je baas wil dat je een diploma haalt, etc. etc. Los van elkaar gezien zijn die eisen niet zomaar weg te wuiven als excessief. Als je zegt "geen tijd", dan zegt iedereen "wat nou geen tijd, je kunt toch wel 3 uurtjes per week vrij maken om ... te doen". Je kan dus vaak niemand aanwijzen en zeggen dat hij/zij onredelijke verwachtingen heeft - alleen de maatschappij als een geheel probeert excessieve verwachtingen te plaatsen, maar je kunt de maatschappij als geheel er niet zomaar op aanspreken. Dat zal geen veranderingen brengen in wat je vader van je verwacht.

De enige oplossing die ik ken, is het pareren van die verwachingen zodat je je eigen baas blijft en je niet teveel aantrekt van wat andere mensen van je willen. Maar - en dit moet erkend worden - ook dat kost energie. Het probleem ligt dus niet volledig in het hoofd van de mensen met een burn-out, dat zij zichzelf gewoon zouden moeten accepteren en niets aan moeten trekken van andere mensen. De huidige maatschappij is wel degelijk deels oorzaak van het probleem.

Sterker nog, ik vermoed dat deze sociale druk bij de aanwezigheid van enorme mogelijkheden een onvermijdelijk gevolg is van de menselijke natuur. Dit heeft o.a. te maken met rationalisaties en het alles-is-relatief principe: mensen zullen hun sterke punten en prestaties gaan zien als algemene verwachtingen en die ook zo presenteren in hun sociale cirkel, omdat zij dan aan die verwachtingen voldoen en zich zodoende goed kunnen voelen. Dus zullen ze zeggen: "Waarom ben je geen lid van een sportclub zoals wij, je ziet toch aan ons dat het leuk is en goed voor je?"

Kortom, je zult dus wel je comfort zone uitmoeten, maar het is niet simpelweg jouw schuld omdat je jezelf niet genoeg zou accepteren.

[ Bericht 5% gewijzigd door Polarcat op 08-05-2012 15:49:01 ]

Wat een topic hee. Zoveel herkenning.. Sjah.. Drie jaar lang geen idee hebben wat ik moest doen met mijn leven want er was zo veel keus maar wat was de goede? Ik ging op mezelf wonen, het ging uit met mijn vriendin. Een hele hoop persoonlijke sores en ben mezelf tegen gekomen waar ik niet zo blij mee was.

Heel veel en lang in bed gelegen en niet veel uitgevoerd tot ik op een dag besloot dat het niet zo meer kon gaan. Dus na twee jaar maar een beetje sukkelen ging ik eens bedenken wat nou gewoon doenbaar was.

Ik stortte me op mijn eigen hobby, zonder er bij na te denken. Alles kon de tering krijgen. Na een tijd kroop ik uit het dal, voelde ik me echt vet gemotiveerd en kon het leven weer aan. Er kwam weer een leuk persoon mn leven in en alles leek op rolletjes te lopen. Zo lekker heb ik me lang niet gevoeld.

Nu is die tijd ook weer voorbij en weet ik het even niet meer. Maar het gevoel dat je er zelf uit kan stappen als je maar de prestatiedruk weg laat, is belangrijk om te weten.

Het kan op alle vlakken fout lopen. Relaties, sociale aangelegenheden, sollicitaties, feesten, zomer, vakantie....

Als je constant gaat hopen en verwachten dat er meer uit te halen is, leef je je leven niet. Dus zet wat simpele plannen op voor je zelf en niemand anders. Doe het en ga er voor. Want je leeft in het hier en nu, niet morgen of gister. Ga er voor!

Het helpt om te begrijpen waar dit alles vandaan komt. Dan kun je makkelijker strategieën om de verwachtingen te pareren ontwikkelen / van andere mensen afkijken. Hoe beter je daarin wordt, hoe minder energie het kost.

Hoewel ik vind dat zijn achterliggende verklaring niet in alle gevallen klopt (zoals ik heb uitgelegd), komt dit advies in essentie overeen met

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 14:24 schreef Canillas het volgende:

Leren loslaten, dat vaak een regelmatig oefenen, vooral met kleine dingen, des te makkelijker zal het gaan met grotere dingen.