Wie heeft een burn-out gehad?

1. Op kamers gegaan. Het ging toen heel chaotisch en er veranderde ontzettend veel. Opeens moest ik alles zelf doen. In het begin ging het prima, maar na een tijdje moest ik ook aan school denken. Ik begon te beseffen dat nevenactiviteiten belangrijk waren voor op je cv. Zodoende heb ik er enorm veel genomen. Dit zorgde voor tegenvallende prestaties op school en zo kreeg ik nóg meer werk te doen. Op een gegeven moment kon ik het niet meer aan en lag ik in mijn vrije dagen alleen maar in bed. Ook op privé-gebied ging het niet goed (liefde enzo ). Dit allemaal zorgde voor een sociaal isolement, waar ik nu pas uit begin te komen. Maar nog steeds doe ik weinig aan school en lig ik voor het grootste gedeelte van de tijd in bed te... niksen. Zelfs opstaan en het licht uitdoen om te gaan slapen is al teveel. Het licht brandt hier dan ook dag en nacht. Volgens mij denk ik dat ik bij TS een gevoel van herkenning oproep als ik haar vertel dat ik werkelijk voor niks meer energie had. Niet meer het licht uitdoen, niet meer afwassen, niet meer schoonmaken, niet meer één vies kopje wegzetten... M'n ouders belde ik ook niet meer op...

2. Verschrikkelijk. Het enorme pessimistische gevoel en de demotiverende houding elke dag. Ik gun het mijn ergste vijand niet (ok, misschien wel ). Dingen pas uitvoeren als ze pas écht moesten. Minder eten, ook zoiets. Doordat ik de hele dag in bed lag, had ik genoeg aan één maaltijd per dag.

3. Mee bezig. Het is nooit officieel bij me vastgesteld, omdat ik nooit hulp heb gezocht. Maar ik begin weer uit mijn sociaal isolement te kruipen en ik krijg weer plezier met andere mensen. FOK! is een goed middel om te kletsen met vreemden en mensen te ontmoeten.

[ Bericht 2% gewijzigd door Gary_Oak op 08-05-2012 08:56:19 ]

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 03:50 schreef MsMelkboer het volgende:
Hey!

Wuaaa ik kan me echt helemaal vinden in je verhaal. Bedankt voor het posten. Lucht echt op!!!

Wat me opvalt is dat mijn zelfstandig wonen ook paralel loopt met mijn burn out. Ik ging van kamers naar een studio. Toen ging ik nog veel kletsen met mijn kamergenootje. Dronken we gezellig thee e.d. Sportte ik zo en dan. Toen ik begon met werken kwam ik niet meer toe aan naar sporten, dus stopte ik de sportschool. Ik ging vroeger vaak naar me ouders, maar nu ik in de Randstad woon was werken het enige wat ik deed in het weekend. Door tekort aan personeel roosterden ze me ook dubbel zoveel in. Ook al had ik school. Ik kon er gewoon niets van zeggen. Ik deed het wel, maar ik kwam gewoon niet door. Net zoals alle andere collega's (die of zijn gestopt of ontslagen).

Tjah, heb nu niks meer om uit te geven. Misschien in de toekomst nog een keer proberen bijbaan te nemen. Maar nu echt helemaal niets. Want ook ik vind een kopje in de vaatwasser doen al zwaar. Ik spaar energie door veel te rusten en die 'besteed' ik weer aan een middag of avond iets leuks doen.

Dat van stoppen met sporten herken ik ook heel goed! Voordat ik ging studeren was ik een fanatieke sporter. Sinds ik ben gaan studeren heb ik letterlijk niks meer aan sport gedaan. School en cv-building gingen voor álles. Ik kwam helemaal niet meer toe aan ontspanning. Het was gewoon wakker worden, naar school of werk, naar huis, boodschappen doen, eten en dan slapen. Alleen op FOK! kon ik nog een beetje ontspannen, maar dat is nogal laagdrempelig. Ik heb nu ook moeite om weer te beginnen met sporten. Ik wil heel graag weer de sportschool in, maar ik heb echt het geld daar niet voor. Ik ben ook maar een arme student en ik sta structureel al enkele honderden euro's rood en dat bedrag loopt elke maand op (alles wordt duurder! ). En ik loop ook al studievertraging op, dus de druk wordt er niet minder op.

Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

It's a dog-eat-dog world...

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:25 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

It's a dog-eat-dog world...

ik vraag me af hoe dat tijdens de 2e wereldoorlog was..

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout?

Bron?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:36 schreef eleusis het volgende:

[..]

Bron?

TV, kranten.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

Voornamelijk door keuzestress en het hieruit voortkomende gevoel van verlies van controle:

http://www.ted.com/talks/(...)e_is_everything.html

En ook door te hoge verwachtingen mede veroorzaakt door de media ( vooral tv).

[ Bericht 5% gewijzigd door Knowledge_seeker op 08-05-2012 13:12:51 ]

Opstapeling van ingebouwd verzet tegen het leven en bijbehorende onverwerkte emoties die van generatie op generatie wordt doorgegeven net zolang tot het teveel wordt, dan is het of dingen werkelijk anders gaan doen of barsten.

Elke situatie kan voor elke persoon met de tijd een burnout veroorzaken als je je er tegen verzet, een situatie zelf leidt niet tot een burnout, het is het verzet wat ervoor zorgt dat men als een lopende tijdbom van gevoel en emoties rondloopt.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 11:00 schreef Knowledge_seeker het volgende:

[..]

Voornamelijk door keuzestress en het hieruit voortkomende gevoel van verlies van controle:

http://www.ted.com/talks/(...)e_is_everything.html

Daaraan voorafgaand zit de illusie dat er controle zou moeten zijn, controle is een illusie, controle willen is verzetten tegen wat er is en wat er gebeurt; verzet = stress.

Helaas heb ik er al 2 op mijn naam staan.

Eerste was rond mijn 17
Mijn moeder was ernstig ziek, mijn opa was ernstig ziek, mijn tante was ernstig ziek. En ik probeerde 2 schooljaar en 2 niveau's in 1 schooljaar te doen. Want zo kon ik mooi op dat hogere niveau blijven en mijn achterstand zou dan ook weg zijn. Toen ik daarnaast ook nog veel te veel ging werken knapte het lijntje en kon ik eigenlijk alleen nog maar slapen. Ik was enorm moe, kon echt niks meer hebben en werd zo passief als het maar zijn kon.

Mijn tweede keer is nu anderhalf jaar geleden en ik moet zeggen ik ben er nog niet overheen. Bij mijn ouders thuis was het altijd ruzie. Niks was goed en ik had ook een enorme prestatie dwang. Omdat als ik bijvoorbeeld ergens een 9 voor haalde het toch jammer was volgens mijn ouders dat ik dan ene puntje voor een 10 had laten liggen. Toen ik anderhalf jaar geleden uit huis ging kwam dat er allemaal uit. We hadden een huis wat half gerenoveerd moest worden en ook dat hadden we een beetje onderschat. En ik werkte toentertijd nog zo'n 70 uur per week. De stress die ik opgebouwd had bij mijn ouders thuis kwam er uit en samen met de stress van de verbouwing en het vele werken werd dat weer te veel. Volgens de psych zal ik er altijd wel gevoelig voor blijven en moet ik gewoon opletten met wat ik doe. Dat lukt me nu aardig goed en merk ook dat ik weer in veel dingen zin krijg. Ga weer graag sporten en heb weer meer energie. Let er nu ook wel echt heel erg goed op. Want ik wil het niet nog een keer echt echt echt niet.

Nu een jaar geleden, is het moment geweest dat ik echt op mijn bek ging, Maar een burn-out sluimert dan al veel langer, Bij mij is het een opbouw geweest van studeren, werken, zorgen voor mijn familieleden, en mezelf daarbij compleet vergeten, En dat bijna 2 jaar lang,

De eerste tekenen heb ik ook volledig genegeerd, De hartkloppingen, Het hele slechte slapen, en de concentratiestoornis, Tja ik moest mijn studie afronden, dus ik weet het daar aan, Uiteindelijk mijn diploma gehaald, En daarna een week vakantie genomen, maar ik ging mij alleen maar slechter voelen, Na een week weer aan het werk, en daar kon ik helemaal niks meer, Na een uur naar huis gegaan, En mij onderweg bijna doodgereden, Ik had totaal geen benul meer van de wereld om mij heen, Mijn geest was zogezegd vastgelopen.

Diezelfde week zat ik bij de huisarts, en werd mij geadviseerd om rust te nemen, en ik kreeg een verwijzing voor een psycholoog,

En nu ben ik een jaar verder, en ik ben er nog niet, Er is de afgelopen 3 maanden veel veranderd in mijn leven, en terug vallen in het altijd maar doorzetten is heel makkelijk, want het is de bekende weg, Het is zwaar, en ik hoop ook zeker, dat er meer bekendheid voor gaat komen, maar vooral veel begrip, Hoevaak ik niet gehoord heb,: Tja ik ben ook wel eens moe, En ja een burn-out op je 24e? Ja ik heb een burn-out op mijn 24e, en op sommige dagen zou ik graag willen ruilen met mensen die 'wel eens moe zijn'

Mijn burn-out is officieel vastgesteld door de psycholoog, en ik ben door mijn burn-out ook mijn baan kwijt geraakt,Maar ik ben nog steeds aan het vechten, en aan het leren, en als ik hier doorheen ben, dan kom ik er ongetwijfeld sterkter uit.

Onder de spoiler staat een stukje wat ik geschreven heb op een moment dat ik mij heel sterk voelde, en ook voor mij beschrijft hoe ik erin sta!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

Omdat je continu wordt blootgesteld aan duizend en één keuzes, maar ook omdat het idee leeft dat het leven maakbaar is en succes een keuze. Daardoor krijg je heel erg het gevoel dat het je eigen schuld is als iets niet lukt en dat levert een hele hoop stress op.

Ik was ook op weg richting een burnout, maar heb gelukkig de tekenen heel erg op tijd kunnen herkennen zodat ik het tij kon keren. Bij mij zat het voornamelijk in mijn werk, ik ben toen geswitched van baan. Of dat een blijvende oplossing is zal nog blijken, maar tot nu toe is het de juiste keuze op dat moment geweest.

Hoe ben jij het ''opgelopen''?
Alles thuis en op het werk zelf willen doen, mezelf wegcijferen voor anderen.

Hoe ervaar(de) je het?
Niet grappig, maar achteraf wel veel van geleerd. Over bepaalde zaken kan ik me nou echt niet mee druk maken en trek anders op tijd aan de rem.
Hoe het toen voelde: Nergens zin in, geen eetlust, geen slaap en achteraf hoor ik van verschillende mensen dat ik ook heel stil was.
Ik wist wel dat er iets niet lekker zat, eerst netjes gewacht tot al mijn collega's terug waren van vakantie en toen naar de huisarts. Die zei blijf maar eens een week thuis. Ik dacht huh waarom? maarja oke ook wel lekker. Toen kwam alles eruit. Mijn werkgever die zelf ook een burnout gehad heeft had het al door en heeft me alle tijd gegeven.
Ik heb dingen gedaan en gevoeld wat ik helemaal niet ken van mezelf! Veel ruzie maken met mijn man, ik kon echt niks hebben.

Hoe heb je het overwonnen?
Met hulp van een bedrijfsmaatschappelijk werkster, ingeschakeld en betaald door mijn werkgever.
Je leert je grenzen beter kennen, en komt er zeker sterker uit!
Ik heb ook afleiding gezocht in hobby's waarbij je niet kunt nadenken. Zeg maar tijd nemen om te denken en tijd waar je dat niet doet.
Als reactie op je laatste post, ik ben thuis geweest van eind september tot juni.
Ging vanaf januari weer aan te werk, maar dat is onder druk van de maatschappelijk werkster heel langzaam opgebouwd, had zelf het idee dat het wel iets sneller kon.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:05 schreef MsMelkboer het volgende:
@ Think pink,

Bedankt voor je reactie. Bij jou herken ik mezelf ook. Ouders die je pushen hoog te presteren. Ruzies etc. Dé reden waarom ik uit huis ging, maar het heeft me nooit losgelaten. Ik wou nog steeds bewijzen wat ik allemaal wel niet kon. Maar nu voor de hele wereld alsof die mijn ouders zijn. Overcompenseren op school, werk, relaties. En dat voor erkenning en bevestiging die je eigenlijk van je ouders verlangt. Ben op alle 3 gebieden niet succesvol geworden. Er werd gewoon over me heen gewalst. Qua relatie heb ik nu een goede vent, waardoor ik mijn grenzen niet extreem hoef te bewaken. Maar ik moet dat 'assertiviteit' alsnog leren.

Hoofdprobleem van burn out gevoelige mensen lijkt hierop: "Ik wil gewoon alles perfect doen, want dan pas krijg ik een goed gevoel over mezelf. Ik weet dan zeker dat het goed is. Maar toch blijf ik de lat hoger leggen, want het kan altijd beter. Ik heb er gewoon geen controle over".

Ik merk nu aan mijn ouders dat ze minder van me verwachten. Maar nu krijg ik de druk dat ik snel beter moet worden /%+&:+#/%&+

Jep ik ben altijd enorm bezig met presteren. Qua sport, school of wat dan ook. Merk nu ook vaak dat ik heb bijvoorbeeld bij scouting te goed wil doen. Dingen te pressies regelen. Maar ik ben daar dan ook weer een enorme zenuwaar in. Nu komt zomerkamp eraan. Ik wil alles geregeld hebben en het liefst doe ik het zelf zodat ik weet dat het gebeurd en goed. maar dat kan niet en dat moet ik ook leren loslaten denk ik. Met sporten duwde ik me ook altijd een stapje hoger. Met werken iedere keer als de baas vroeg of ik langer kon blijven of een vrije dag op kon geven om te werken "ja is goed" Want je wilt het immers goe ddoen. Die baan was belangrijk voor mij. Maarja het sloopt je enorm als je niet genoeg rust krijgt. Ook je vrienden nog wilt zien, je studie hebt en een huis hebt wat nog niet af is. Daar ben ik nu gelukkig vanaf

Maar merk nog wel. Af en toe lig ik op bed en dan hoor ik opeens geschreeuw van mijn moeder die weer is tegen me staat te schreeuwen van onder aan de trap. Dit is dan niet zo want ik woon op mezelf. Maar in m'n hoofd komt dat weleens terug. Heel vreemd is dat en weet ook niet zo goed wat ik er mee moet.

Moet ook gaan lessen voor m'n auto. Ik wil dit niet. Ik heb al een rijbewijs daar in 1 keer voor geslaagd. maar ik weet nu al dat mijn ouders verwachten van mij dat ik dit makkelijk in 1 keer haal. En anders zullen ze zich daar wel weer mee gaan bemoeien.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 12:58 schreef Metalfreak het volgende:
Omdat je continu wordt blootgesteld aan duizend en één keuzes, maar ook omdat het idee leeft dat het leven maakbaar is en succes een keuze. Daardoor krijg je heel erg het gevoel dat het je eigen schuld is als iets niet lukt en dat levert een hele hoop stress op.

Ik denk dat het erg belangrijk is voor iedereen die in een dergelijke situatie zit te begrijpen dat niemand jou dat gevoel kan geven behalve jijzelf. De meningen en oordelen van anderen kunnen alleen iets van een bedreiging (in welke vorm dan ook) zijn wanneer je eigen mening over jezelf wankel is, dan ga je zelf ook letterlijk en figuur wankelen door het leven en ben je voor van alles vatbaar.

Heel veel van wat ik hier lees heeft te maken met het idee te moeten voldoen aan verwachtingen van anderen omdat je anders niet goed genoeg zou zijn en dat is iets wat je pas helemaal los kan laten wanneer je leert vinden dat je er mag zijn, gewoon zoals je bent en je met begrip en compassie met jezelf omgaat. Het antwoord voor je leven zit nooit in een iets buiten je maar in jezelf en wanneer je vrij wordt in het zijn van jezelf dan wordt je ook vrijer in die externe dingen maar het begint intern

hoe maak je jezelf mentaal weerbaar tegen een burnout? dus niet afwachten tot ie komt maar vantevoren iets doen om hem te voorkomen?