Haaai... Nog steeds behoorlijk in shock en toch maar even onder een kloon meld ik me hier ook.....
![2012-04-23120943.jpg?t=1335175946]()
Ik heb tot ongeveer anderhalve week geleden absoluut niet gemerkt dat ik zwanger was...
Ben in februari ( toen er een dik pak sneeuw lag) behoorlijk onderuit gegaan met mn fiets en heb daar een hersenschudding aan over gehouden....
Omndat ik vage klachten bleef houden, steeds maar hoofdpijn... enorm moe, duizelig enz... Al een paar keer naar de dokter geweest...Ik was te ongeduldig, te snel weer dingen gaan doen ( druk met kids enzo) maar laatst ging ik weer en trof een vervanger...Zij vroeg me voor de gein of ik niet zwanger kon zijn, ik lachte het weg maar deed toch een test..... Diezelfde avond mocht ik naar het ziekenhuis voor een echo en bleek ik 21 weken zwanger te zijn!
het is niet mijn eerste zwangerschap en ik snapte nooit dat er dames waren die niet wisten dat ze zwanger waren... Zelf was ik er altijd heel vlug bij... had vage klachten, reukvermogen versterkte, hormonen kickte meteen hard in, lichaam begon meteen drastisch te veranderen enz....
Maar deze keer..... buiten de hoofdpijnen en zulks, helemaal niets.... Nog niets aangekomen ( ik was wel aan het proberen wat op mn eten te letten ivm een kilo of 15 te veel) en was gewoon "wat dikkig"
Alles was heel onwerkelijk... Ik ging naar de dokter voor die hoofdpijn en kwam terug met een baby in mn buik! En dat niet alleen ik was gewoon al over de helft van de zwangerschap!
Vader en ik zijn al even niet meer samen, maar hebben al wel kinderen samen en omdat het allemaal zo onwerkelijk was hebben we besproken of de zwangerschap niet afgebroken kon worden... De echomevrouw vertelde me dat dat eventueel tot 24 weken kon. En zonder een discussie aan te willen zwengelen over het wel of niet moeten mogen daarvan leek dat ons op dat moment de beste beslissing. Buiten de 3 kids die ik samen met hem heb, heb ik er nog 2, dit zou dus nr 6 worden.... alles was zo onwerkelijk, ik voelde me niet zwanger, had niet het idee dat er een kindje in mn buik groeide en had ook op de echo niet echt durven kijken... Ik heb mezelf nog wat bedenktijd willen geven om alles te laten bezinken en in die tijd begon mijn lichaam en het kleine prulleke ook al die tijd dat ik niets gevoeld had in te halen.... Ik begon de vetrouwde zwangerschapsklachten te krijgen en voelde ook het kindje bewegen. Op internet ben ik gaan zoeken naar info over het afbreken van een ver gevorde zwangerschap en werd meteen misselijk bij wat ik las en zag...Ik heb nog wel klinieken gebeld voor informatie en toen bleek ook dat ze na 22 weken niets meer deden..... Ik denk ook niet dat ik er mee door had kunnen gaan, mocht het wel tot een afspraak zijn gekomen... Sinds de klachten duidelijker op zwangerschapsklachten lijken en ik het kindje voel bewegen is het "echt" geworden.... En hoewel mn verstand nog steeds heel hard NEE schreeuwt en ik me enorm af vraag hoe ik dit allemaal voor elkaar moet gaan boksen kan ik heel stiekem steeds wat meer genieiten van dat geschop in mn buik...
Mocht ik meteen herkend worden, ( wat ik absoluut niet uitsluit)
Ik hou dit graag nog even binnen Fok en niet op Hyves of Facebook ofzo, omdat buiten de papa nog niemand iets weet en ik het vooral de kinderen zelf graag vertel... PM staat open uiteraard...[ Bericht 4% gewijzigd door babykloon op 23-04-2012 12:44:21 ]