Zwanger... en dan gaat het mis #10

Moeijk zeg TukTuk. Nare zaak voor jou en heel raar van die arts. Ik hoop dat je nu wel aan een goede diagnose geholpen wordt, maar dat net niet weg dat dit waarschijnlijk nog een lang verhaal gaat worden. Rechtsbijstand inschakelen? Jammer dat het je ook hindert in je kinderwens.

En nu alweer over mij. Het ging de afgelopen dagen lichamelijk heel aardig. Na thuiskomst uit het ziekenhuis geen pijnstillers hoeven nemen. Maar vanmorgen ineens pijn in/bij m'n buik, links een stukje boven m'n lies, naast het uitstekende stukje heupbot. Het is dat m'n blinde darm rechts zit... Daarnaast al wel een aantal dagen aandrang tot poepen; dat blijft ook als ik echt geweest ben. Tel daar koppijn en bekkenpijn bij op (gisteren m'n nooit meer verdwenen nedteldrang laten overheersen) en er ligt nu een wrak op de bank. Wel met twee paracetamol en een arcoxia op. Vraag me af of zo'n terugval normaal is. Voel me een beetje een aansteller om de poli te bellen, maar heb van m'n man al de opdracht om sowieso te bellen....en wat ga ik dan zeggen...waarom ben ik daar zo slecht in...

Kursor, je mag altijd bellen hè! Vertel je twijfels en waar je pijn hebt en je hoort vanzelf wat ze zeggen. Echt waar, ze vinden je heus geen aansteller! Het is nogal wat wat je hebt meegemaakt en als jij je zorgen maakt moet je bellen. Zij zijn er voor om jou te helpen

Gebeld naar de poli: kan goed dat ik nu pas pijn heb van de ingreep, iedereen reageert anders. Rest van de dag maar paracetamol innemen. Mocht het echt erger worden ondanks de pijnstilling of bij koorts zeker weer bellen. Voor nu doen de pijnstillers het goed.

kursor, is het niet je eisprong?
zo voelt dat bij mij wel iig. of weeen, zoiets voelen weeen ook
kan je het wegpuffen?

Eisprong heb ik nog nooit gevoeld, dus dat is het denk ik niet. En vrijdag pas de curettage gehad; zou dan toch wel snel zijn (zeker omdat ik toen nog heel hoog hCG had).

Weeën, denk het niet, maar misschien dat het wel krampen waren. Er zat niet echt een piek in, het was meer constante pijn. Misschien wel een soort menstruatiekramp (maar daar ben ik zelf helemaal niet mee bekend;ongesteld zijn vind ik alleen onhandig).

Wel lief dat je met me meedenkt Simmu!
Ik ga vandaag in ieder geval door met de pijnstillers en kom niet meer van de bank af (ook al gaat het dus nu met alle pillen binnen best aardig, maar als ik opsta dan stort m'n bloeddruk in en dat is ook niet tof).

lekker blijven liggen idd! ik hoop dat je snel opknapt
en bellen als je het niet vertrouwt!

Kursor

Goed dat je gebeld hebt. Als t ondanks pijnstillers zeer blijft doen zou ik toch weer bellen hoor. Ik heb ook best pijn gehad maar dat was te onderdrukken. En idd geen koorts krijgen.

Tuktuk .. ook met verbazing jouw verhaal van de ziekenhuisperikelen gelezen. Zou je oude arts daarom zo moeilijk hebben gedaan? Omdat ie wist dat ie fout zat?

Zo'n diagnose is natuurlijk super vervelend, maar als je leven dan ook nog eens zo beinvloed wordt qua studie, qua werk ... jeetje, geen woorden voor. Sterkte!

Kursor ik hoop voor je dat de pijn en het vervelende gevoel gauw minder worden!

Stom lijf! Waarom nu ineens nog beginnen met vloeien.

Ook lastig dat ik nu absoluut niet kan inschatten wanneer ik weer ongesteld wordt. Als vervanging voor onze zomervakantie willen we een weekend met z'n tweetjes weg en dan ook sauna...maar of dat dan kan? Bleh, baal van al die onzekerheden. Originele plan van twee weken op de bonnefooi naar Italië kan zeker niet nu met wekelijks bloedprikken. Maar duimen dat ik in het najaar op maandelijks zit, dan kunnen we toch nog op vakantie....terwijl we juist vroeg wilden omdat ik verder in de zwangerschap geen stap meer zou kunnen zetten. Het is zo tegenstrijdig allemaal.

Dat late vloeien had ik ook Kursor, stom is dat! Je wordt wss pas ongesteld als je hcg weer op 0 is? En met dat regelmatige prikken zou je moeten weten wanneer dat is. Maar als ik me vergis, sorry.

Echt rot dat gewoon alles op losse schroeven staat nu. Inderdaad maar hopen dat je van t najaar er lekker tussenuit kan. Dat je dit hele gedoe snel (zo snel mogelijk) achter je kan laten.

Oh Kursor, wat heftig allemaal! Ik had wel eens van een mola zwangerschap gehoord, maar ik wist ook niet precies wat het allemaal inhield. Ik wens je veel kracht en licht toe

-Tuktuk-, ik lees ook je verhaal hier nu, wow! Heel logisch dat je het echt gewoon allemaal even niet meer weet. Neem je rust en je tijd, daar heb je alle recht op

Stom dat je nu nog een bloeding krijgt Kursor blijkbaar komt het vaker voor maar dan nog.. Je wil niet nog weer opnieuw bloedingen krijgen als het al weg was.
Het lijkt mij erg rot om zoveel onzekerheid te hebben. Misschien kun je bij je volgende afspraak in het ziekenhuis vragen of je op vakantie kan en wanneer? Ik moet veel aan jullie denken, vind het zo erg

Hoe is het nu Kursor?

Ik denk dat het voor mij nu zo goed als over is. Ik vloei (eindelijk!) niet meer, tenminste niet meer dan dat ik vroeger gewoon 'normale afscheiding' zou hebben genoemd. Nu nog wachten totdat ik weer 'gewoon' ongesteld ben, en dan beginnen we vol goede moed opnieuw. We gaan hier nog steeds in sneltreinvaart, met afgelopen weekend een weekendje Centerparcs, en komend weekend de verjaardag van onze dreumes.

Ik ga deze kloon maar weer in de ijskast zetten, en hopen dat ik hem nóóóit meer nodig ga hebben.

voor alle lieve dames hier!

Dag Amoriel, veel plezier met de verjaardag van je zoontje! Ik gun je snel een nieuwe en voorspoedige zwangerschap!

Fijn dat je vol goede moed verder kunt en dit hoofdstuk nu kan sluiten Amoriel. Bedankt voor alle steun die jij mij ook gegeven hebt. Hoop je snel weer in streepjes/ zwanger te zien

Hmm.. net weer op facebook een berichtje van een kennisje dat ze zwanger is. Vind dat toch wel nog erg moeilijk hoor... misschien dat het emotionele stuk toch nog niet over is... Maar goed... naar WOHTS dan toch maar.

Shandaly dat is zeker moeilijk. Denk dat dat tot je zelf weer zwanger bent blijft steken.
_{En daarna hou je natuurlijk nog de pijn van het verlies...}

Shandaly, lief dat je naar me vraagt. Het gaat hier best aardig volgens mij.

Fysiek weinig klachten in ieder geval en psychisch kan ik de mola tot nu toe best behappen. Kort gezegd...het gaat goedkomen met me, alleen weet ik nog niet hoe (alleen volgen of toch ook nog behandelen) en hoe lang het gaat duren. Maar ik denk dat als het prikken echt gaat beginnen dat ik er dan heel anders in sta in plaats van zo gelaten/berustend zoals nu. Er is niets dat ik kan doen.

Komende week ga ik maar weer eens naar m'n werk...even opnieuw kennismaken denk, want dan ben ik er bijna drie weken niet geweest. Ik heb mezelf voorgenomen om heel open te zijn over de situatie als mensen er naar vragen. Ik wil niet dat ze zelf van alles gaan verzinnen en dat er naar een eventuele tweede gevraagd gaat worden op termijn (aangezien ze dan dus weten dat dit helaas niet goed is afgelopen). Gaat dus pittig worden denk ik, daarom hou ik het denk ik bij halve dagen (moet ook nog naar het ziekenhuis). Maar ik wil graag dat collega's het weten zodat ze ook begrip kunnen hebben als het wat minder zou gaan tijdens het hele volgproces bijvoorbeeld. (ik vind/vond het erg moeilijk dat twee haar terug niemand wist dat ik depressief uit m'n verlof weer aan het werk ging; daar kan ik met niemand over praten)

Wat je (Shandaly) ook zegt...emotioneel is het moeilijk. Praten over de mola en de consequenties lukt me best aardig, alleen de powerpoint ontbreekt zeg maar. Maar als ik denk over dat het begon met de wens naar een tweede kindje en dat we hoopten om begin november een kleintje mee naar huis te nemen en dat we dan weer een gevulde wieg op onze kamer zouden hebben staan dan breek ik iedere keer. Die gedachten stop ik weg en ik ben vang dat ik daar dan niet goed meer bij ga komen om het te kunnen verwerken; dat het me later op gaat breken. (of klinkt dit heel raar?)

Ik wil jullie allemaal heel veel succes wensen met het realiseren van jullie kinderwens, want volgens mij posten jullie ondertussen weer in WOHTS. Ik ga jullie helaas niet volgen. Ik hoop dat ik begin 2013 nog durf aan te sluiten...

Ik ga jullie hier (of moet dat in weer een ander topic?) wel op de hoogte houden van het proces en hoop ook het een en ander van me af te kunnen schrijven.

Kursor, dat mag gewoon hier hoor...

Emotioneel blijf je voorlopig nog wel even houden ben ik bang.

stomme vraag: wat is het WOHTS eigenlijk?

WOHTS: Wachten Op Het Tweede Streepje; een ander topic hier in OUD

Kursor, het klinkt wel goed hè, naar de omstandigheden dan natuurlijk. Het is gewoon heel rot (ik dacht iets anders maar ja, openbaar forum he ) en ik kan me zo voorstellen dat je het nog wel erg moeilijk gaat krijgen, het is en blijft een emotionele tijd.
Ik begrijp wel waar je het over hebt met het opbreken van verdriet. Ik kan je ook als enige tip geven om te blijven probeten om er over te praten, niet alleen over de mola maar over jouw verdriet en gedachtes. En als dat niet lukt, misschien helpt het opschrijven wel.
Het is iets heel anders maar toen mijn moeder plotseling overleed toen ik 15 was ging ik ook maar door. Ik huilde af en toe wel maar echt verdriet toestaan lukte niet. Natuurlijk komt die klap vroeg of laat wel maar toen was ik al veel te ver heen zeg maar, begrijp je?
Pas goed op jezelf en wil je iets kwijt, mijn PM staat voor je open en in dit topic staat ook iedereen voor je klaar!

Trouwens, ik ben in juni jarig en ik heb alvast een cadeautje van mijn man gehad. Een armbandje met 3 bedeltjes, een E omdat dat de eerste letter van de naam van mijn moeder was, een hartje die staat voor het huwelijk met mijn man en een vlindertje die staat voor ons kindje die we verloren hebben bij de miskraam.
De juwelier krijgt hem binnenkort binnen, zal dan een foto laten zien. Ik ben er zo blij mee, hij is nu al waardevol!

Kursor, schrijf hier maar van je af. Denk dat dit het aangewezen topic is juist.
Blijf het ontzettend rot voor je vinden dat er zo'n lange nasleep aan vast zit.
Ik stop de gedachtes aan oktober (mijn uitgerekende datum) ook ver weg. Tegen die tijd zal het wel bovenkomen, maar nu even niet. Denk ook niet dat het goed is om daar te lang in blijven hangen.
Je moet wel verdriet hebben en rouwen (is dat het goede woord) maar ook afscheid nemen en dan vooruit kijken.
Hoop dat je zo snel mogelijk weer verder kunt. Sterkte

Sparkling, wat een mooi cadeautje van je man

Mooi aandenken Sparkling!

De berusting is helemaal verdwenen
Van me afzetten lukt niet echt; ik ga er nog zoveel aan herinnerd/mee geconfronteerd worden. Ik voel me een aansteller en een fantast, maar ik weet ook wel dat dat niet waar is. Ik kan er niet goed woorden aan geven aan wat me allemaal is overkomen...het is zo'n enorm verhaal dat niet samen te vatten is, want niemand weet wat een mola is. Was ik wel zwanger, heb ik het niet verzonnen? Ik ga er zelf aan twijfelen. Feit is dat ik echt wel zwanger was, maar helaas niet van een kindje, maar van een tumor die ontstaan is door een foutje bij de bevruchting. Het klinkt zo ontzettend naar.
Zie op tegen woensdag. Ik ga expres maar vroeg naar m'n werk zodat er nog maar een paar mensen zijn en ik niet gelijk iedereen over me heen krijg. Ze weten namelijk niet waarom ik bijna drie weken ziek thuis was (m'n leidinggevende heeft het niet verteld).

Kursor, kun je het bij de mensen die iets verder van je af staan niet 'gewoon' op een miskraam houden? Dat snappen de mensen en voorkomt misschien veel vragen. En dat is het toch ook, mis-kraam. Nou ja, als je dat prettiger vindt natuurlijk. Ik had dat toen met mijn missed abortion, daar kwamen al veel vragen over wat ik toen erg lastig vond.

Ik snap overigens precies wat je bedoelt hoor en je gevoelens daaromheen zijn begrijpelijk. Dat kost tijd. Er veel over praten helpt hopelijk.