ADD&ADHD #51 Met zonder vergoeding :P

quote:

Op dinsdag 19 juni 2012 09:24 schreef Tommelaer het volgende:

[..]

Het is niet geestesziek. Het is uberhaupt geen ziekte. Het is meer dat de mensen met de "labetjes" anders reageren en denken dan de rest van de grote kudde van de mensheid. Dit wordt/kan dan gedeeltelijk onderdrukt worden met medicatie. En bij medicatie heb ik wel mijn vraagtekens omdat er dus niks te genezen valt. Maar het ondersteunt dus wel in de maatschappij. Het is vergelijkbaar met harddrugs en het werkt verslavend(rebound effect bij uitwerking etc..).

Niet praten over dingen waar je geen verstand van hebt. De medicatie (tenzij je zo'n strip in één keer opeet alsof het M&Ms zijn ) is niet verslavend, en het rebound effect treed alleen op als je slordig bent en niet op tijd je volgende dosis inneemt. Bij langzame afgifte varianten als concerta treed het rebound effect overigens uberhaupt niet op. En er valt niks te genezen. Nou en? Psoriasis kun je ook niet genezen. Dan dus maar geen zalfjes voorschrijven en de patienten onder de uitslag en met gruwelijke jeuk laten rondlopen? Doe normaal.

quote:

Op dinsdag 19 juni 2012 13:16 schreef Selyn het volgende:

[..]

De enige die hier labeltjes aan het uitdelen is ben jij.

Arme kerel is gek gemaakt door Big Pharma chemtrails van de new world order. Ik wed dat een vitaminekuur met wat visolie en helende energie van de kosmos hem goed zou doen. Laat ik dat nou nét verkopen in mijn webshop? Ga naar www.goddamnhippies.nl en download meteen mijn e-book (slechts 59,95 euro) getiteld: "Het ligt nooit aan mij! Hoe je verantwoordelijkheid te ontlopen in slechts tien simpele stappen". Bestel binnen tien minuten en krijg een gratis aluminiumhoedje kado!

_{Noem me niet gewetenloos, ik moet mijn concerta toch ergens van betalen?}

quote:

Op woensdag 13 juni 2012 00:41 schreef EenDroom het volgende:

[..]

Dat zegt hij denk ik ook niet; het is meer dat je het niet automatisch als redmiddel moet zien. Ook ik heb na mijn diagnose bewust gekozen voor verandering van mijn leven in plaats van medicijnen, puur en alleen omdat het altijd nodig is je gedrag te veranderen om optimale resultaten te behalen. Net zoals je ook niks op schiet van light voeding als je te dik bent en toch niet meer gaat bewegen. Dus kan je maar beter beginnen met gedragsverandering ipv dure medicijnen waaraan je lichaam moet wennen en bijwerkingen aan zitten.

Voor mij heeft het besef van ADHD, meer rust (na 21:00u tv/pc uit), routine (elke dag 07:00 op, 22:30 naar bed), veel fysieke inspanning (3x per week sporten) en mezelf trainen in sociale vaardigheden nu al na 4 weken een enorm goed resultaat/gevoel. De ADHD'er raakt overprikkeld door een gebrek aan een rem, zolang je jezelf hier maar bewust van bent kan je er zelf veel aan doen denk ik. En bedenk ook eens wat voor voordeel je hebt van die momenten waarop je je hyperactiviteit nog wel nodig hebt (scherp uit de hoek komen, sporten, enz.).

Kortom als de lijn zich voortzet zoals hij nu gaat raad ik iedereen aan vooral eerst gedragsverandering te proberen, er zijn veel goede boeken over te vinden (ook voor volwassenen).

Met ritme, een fysiek zware baan en inmiddels 4-5 keer per week sporten ben ik er nog steeds niet. Het is lekker hoor, maar de suggestie dat ik daarmee van mn klachten af raak kan ik verwerpen.

Het blijft enorm grillig en leeg. Het blijft een gemis aan... Tsja... Iets dat moeilijk onder woorden te brengen is, maar voelbaar ontbreekt. Een gemis aan connectie, een gemis aan opvulling. Een gemis aan de rust om echt dingen op te pakken/aan te pakken, zelfs dingen die ik graag wil doen. Ja, fysieke zaken lukken wel. Zolang ik loop te zeulen en beulen voel ik me wel lekker.

Maar daarmee kom je niet ver.

quote:

Op dinsdag 19 juni 2012 09:24 schreef Tommelaer het volgende:

[..]

Het is niet geestesziek. Het is uberhaupt geen ziekte. Het is meer dat de mensen met de "labetjes" anders reageren en denken dan de rest van de grote kudde van de mensheid. Dit wordt/kan dan gedeeltelijk onderdrukt worden met medicatie. En bij medicatie heb ik wel mijn vraagtekens omdat er dus niks te genezen valt. Maar het ondersteunt dus wel in de maatschappij. Het is vergelijkbaar met harddrugs en het werkt verslavend(rebound effect bij uitwerking etc..).

Onderdrukken? Ik zie het meer zo dat medicatie kán helpen de gedachtenstroom wat te 'normaliseren', zoals het bij 'normale' mensen verloopt.

Verder hou je er meerdere vreemde ideeen op na, geen medicatie wanneer iets niet te genezen is? Hoe kom je er op.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2012 20:43 schreef yavanna het volgende:

[..]

Onderdrukken? Ik zie het meer zo dat medicatie kán helpen de gedachtenstroom wat te 'normaliseren', zoals het bij 'normale' mensen verloopt.

Verder hou je er meerdere vreemde ideeen op na, geen medicatie wanneer iets niet te genezen is? Hoe kom je er op.

Ik schaamde me vroeger ook als ik meer medicijnen nodig had (leuk joh, zo'n groeispurt ), maar mijn psychiater wist het heel goed uit te drukken: stel, je hebt een kind die brilsterkte -5 nodig heeft om goed te kunnen zien. Geef je zo'n kind dan fatsoenlijke glazen? Of scheep je hem af met -2 en het advies om hééééél hard z'n best te doen? Wat voor sadistische beul ben je dan? En waarom zou je jezelf zoiets wél aandoen?

quote:

Op dinsdag 26 juni 2012 20:43 schreef yavanna het volgende:

[..]

Onderdrukken? Ik zie het meer zo dat medicatie kán helpen de gedachtenstroom wat te 'normaliseren', zoals het bij 'normale' mensen verloopt.

Verder hou je er meerdere vreemde ideeen op na, geen medicatie wanneer iets niet te genezen is? Hoe kom je er op.

ADHD is geen aandoening het is a-typische manier van de gegevens verwerking in de hersenen.
De medicatie is voor regulering en ondersteuning. Het geneest niks. Mijn medicatie is mijn bewust zijn van het feit dat ik een ADD diagnose heb. Ik heb me er zeer in verdiept en mijn eigen problemen op papier gezet en daarbij mogelijke oplossingen bijgeschreven. Bij PsyQ gaven ze me daar zelfs nog een compliment voor.

Wat mij betreft is de medicatie een commercieel feestje. Ik werd erg depressief van zowel concerta als dexamfetamine terwijl mijn wereld steeds kleiner werd en mijn motivatie voor wat dan ook kleiner en kleiner werd. Sinds ik gestopt ben zie ik weer veel meer details in de omgeving om me heen.
Ik ben veel relaxter, slaap veel beter en kan mijn kinderen beter handelen. Dit laatste was tijdens mijn medicatieperiode ook een groot probleem. Ik kreeg door die medicatie een behoorliijk kort lontje.
Ik kon wel anti-depresiva krijgen maar waarom een probleem aanpakken met meer medicatie als het probleem met geen medicatie de boel oplost. Ik heb ook verschillende doseringen geprobeerd btw.

Mijn collega's vinden me nu ook scherper. Ik heb dan wel een (coach)collega die mij scherp houdt en zorgt dat ik niet verzand in bijzaken en details maar het is minder nodig dan met.

@Lente_ninja; medicatie met brilsterkte vergelijken is een beetje hetzelfde als de bekende fruitsoorten vergelijken. Mijn medicijnman zei dat medicatie maar voor ongeveer 30% ondersteuning biedt en bij sommige niet. (Bij mij dus).
Als bij jouw medicatie het middel is, en je bent er tevreden mee, dan is dat toch prima?

quote:

Op woensdag 27 juni 2012 22:56 schreef Tommelaer het volgende:

[..]

ADHD is geen aandoening het is a-typische manier van de gegevens verwerking in de hersenen.
De medicatie is voor regulering en ondersteuning. Het geneest niks. Mijn medicatie is mijn bewust zijn van het feit dat ik een ADD diagnose heb. Ik heb me er zeer in verdiept en mijn eigen problemen op papier gezet en daarbij mogelijke oplossingen bijgeschreven. Bij PsyQ gaven ze me daar zelfs nog een compliment voor.

Wat mij betreft is de medicatie een commercieel feestje. Ik werd erg depressief van zowel concerta als dexamfetamine terwijl mijn wereld steeds kleiner werd en mijn motivatie voor wat dan ook kleiner en kleiner werd. Sinds ik gestopt ben zie ik weer veel meer details in de omgeving om me heen.
Ik ben veel relaxter, slaap veel beter en kan mijn kinderen beter handelen. Dit laatste was tijdens mijn medicatieperiode ook een groot probleem. Ik kreeg door die medicatie een behoorliijk kort lontje.
Ik kon wel anti-depresiva krijgen maar waarom een probleem aanpakken met meer medicatie als het probleem met geen medicatie de boel oplost. Ik heb ook verschillende doseringen geprobeerd btw.

Mijn collega's vinden me nu ook scherper. Ik heb dan wel een (coach)collega die mij scherp houdt en zorgt dat ik niet verzand in bijzaken en details maar het is minder nodig dan met.

@Lente_ninja; medicatie met brilsterkte vergelijken is een beetje hetzelfde als de bekende fruitsoorten vergelijken. Mijn medicijnman zei dat medicatie maar voor ongeveer 30% ondersteuning biedt en bij sommige niet. (Bij mij dus).
Als bij jouw medicatie het middel is, en je bent er tevreden mee, dan is dat toch prima?

ADD en ADHD zijn toch echt iets anders, dat is een.

Blijkbaar heb je al die tijd al dezelfde baan gehad. Hele volksstammen aan ADHD patienten die de luxe niet eens hebben het zo lang uit te houden

Ik denk dat jij en je medicijnman nogal makkelijk jouw situatie projecteren op anderen.

Iemand uit mijn groep van schematherapie vertelde mij dat psyq zijn behandeling zou stoppen als hij geen adhd medicatie zou slikken

Ik vind het belachelijk!

Bij mij deden ze ook al vervelend. Ik slik nu gewoon heel weinig, dat haalt de scherpste randjes eraf en verder adhd ik gewoon verder.

wat was het argument van PsyQ om de behandeling te stoppen dan?

PsyQ doet alleen behandeling als je ook aan de medicatie gaat. Dat werd mij verteld tenminste.
De psychiater vertelde mij ook dat hij ADHD en ADD als hetzelfde zag. Toen had ik al mijn vraagtekens. Maar dat heb ik gehoord van meer mensen. Ik heb dus geen hoge hoed op van psyq.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 05:57 schreef Seksgod_beta_v1 het volgende:

[..]

Ik denk dat jij en je medicijnman nogal makkelijk jouw situatie projecteren op anderen.

Dit. Hoevaak ik wel niet commentaar krijg van (jaloerse) adhd-ers die één, hooguit twee soorten medicatie hebben geprobeerd zonder succes. De dosis aanpassen of een van de andere tien miljoen soorten (non)stimulatica proberen is te veel werk. Dan is het makkelijker om gewoon te roepen dat het troep is. Het ligt altijd aan de rest van de wereld.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 11:27 schreef Tommelaer het volgende:
PsyQ doet alleen behandeling als je ook aan de medicatie gaat. Dat werd mij verteld tenminste.
De psychiater vertelde mij ook dat hij ADHD en ADD als hetzelfde zag. Toen had ik al mijn vraagtekens. Maar dat heb ik gehoord van meer mensen. Ik heb dus geen hoge hoed op van psyq.

Hmm, volgens mij zijn ze wel bezig de term 'ADD' te schrappen en in plaats daarvan te spreken over ADHD type 1, 2 of 3, afhankelijk van welke symptomen het meest dominant zijn. Maar dat staat nog grotendeels in de steigers.

Even tussendoor een nieuwsbericht dat mij persoonlijk heel blij maakt. 'Rijbewijs voor ADHD'er zonder keuring' http://www.nu.nl/politiek(...)-zonder-keuring.html

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 12:41 schreef Clerxify het volgende:
Even tussendoor een nieuwsbericht dat mij persoonlijk heel blij maakt. 'Rijbewijs voor ADHD'er zonder keuring' http://www.nu.nl/politiek(...)-zonder-keuring.html

Dit geld voor mensen die behandeld worden (en nee, energie van de kosmos telt niet ).

Het zal tijd worden ook! Met medicijnen kan ik prima opletten en snel reageren op b.v. een kind dat opeens de weg opschiet. Zonder medicijnen zou ik het nog niet opmerken als er een complete kleuterklas onder mijn wielen lag. Nee, dan ben je veilig bezig

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 08:54 schreef Murmeli het volgende:
Iemand uit mijn groep van schematherapie vertelde mij dat psyq zijn behandeling zou stoppen als hij geen adhd medicatie zou slikken

Ik vind het belachelijk!

Ik niet. Je hebt genoeg figuren die geen zin hebben om medicatie een eerlijke kans te geven, maar vervolgens wel het leven voor de mensen om hen heen onmogelijk maken. Als je niet serieus verantwoordelijkheid voor je problemen (van welke aard dan ook) wil nemen, waarom zou zo'n behandelaar dan tijd aan die persoon verspillen? Genoeg mensen op de wachtlijst die zich wel voor de volle 100% willen inzetten.

quote:

Op woensdag 27 juni 2012 22:56 schreef Tommelaer het volgende:

[..]

ADHD is geen aandoening het is a-typische manier van de gegevens verwerking in de hersenen.
De medicatie is voor regulering en ondersteuning. Het geneest niks. Mijn medicatie is mijn bewust zijn van het feit dat ik een ADD diagnose heb. Ik heb me er zeer in verdiept en mijn eigen problemen op papier gezet en daarbij mogelijke oplossingen bijgeschreven. Bij PsyQ gaven ze me daar zelfs nog een compliment voor.

Wat mij betreft is de medicatie een commercieel feestje. Ik werd erg depressief van zowel concerta als dexamfetamine terwijl mijn wereld steeds kleiner werd en mijn motivatie voor wat dan ook kleiner en kleiner werd. Sinds ik gestopt ben zie ik weer veel meer details in de omgeving om me heen.
Ik ben veel relaxter, slaap veel beter en kan mijn kinderen beter handelen. Dit laatste was tijdens mijn medicatieperiode ook een groot probleem. Ik kreeg door die medicatie een behoorliijk kort lontje.
Ik kon wel anti-depresiva krijgen maar waarom een probleem aanpakken met meer medicatie als het probleem met geen medicatie de boel oplost. Ik heb ook verschillende doseringen geprobeerd btw.

Mijn collega's vinden me nu ook scherper. Ik heb dan wel een (coach)collega die mij scherp houdt en zorgt dat ik niet verzand in bijzaken en details maar het is minder nodig dan met.

@Lente_ninja; medicatie met brilsterkte vergelijken is een beetje hetzelfde als de bekende fruitsoorten vergelijken. Mijn medicijnman zei dat medicatie maar voor ongeveer 30% ondersteuning biedt en bij sommige niet. (Bij mij dus).
Als bij jouw medicatie het middel is, en je bent er tevreden mee, dan is dat toch prima?

Medicatie hoeft niet te genezen om behulpzaam te zijn, dat zou grote onzin zijn. Je beschrijft prima waarom het voor jou nu geen goede optie was en wellicht ook nooit een goede optie zal zijn. Uiteraard neemt dat niet weg dat een ander wel baat kan hebben bij goed passende medicatie.

Wat PsyQ betreft, ik hekel hun medicatiebeleid. Ik ben het absoluut niet eens met de stelling? dat medicatie altijd noodzaak is en dat er zonder medicatie nimmer een goed resultaat kan worden behaald. Medicatie is sowieso geen wondermiddel en velen hebben er geen baat bij, hebben teveel nadelen er van enz.

Ik ken mensen met een bipolaire stoornis die het slecht doen op AD, Lithium e.d. en prima doen op Ritalin ( wat ''niet zou kunnen ') en mensen met AD(H)D die het prima doen zonder medicatie met wat steun van naasten en acceptatie dat niet alles gaat zoals ze graag zouden willen.

Persoonlijkheid/ karakter, type AD(H)D, omgevingsfactoren, hoe graag wil je iets, zie je jezelf als slachtoffer enz enz spelen allemaal een rol bij hoe iets je leven ''beheerst'.

Het is erg prettig dat er medicatie is voor degene die er baat bij hebben. Een verplichting zou het nimmer mogen zijn.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 14:35 schreef yavanna het volgende:

[..]

Een verplichting zou het nimmer mogen zijn.

Daar zit ook wel wat in (al vind ik het wel extreem onverantwoord als je zonder medicatie bijvoorbeeld buschauffeur wordt, want dan breng je ook anderen in gevaar). Zelf zit ik overigens bij de GGZ en dat bevalt mij prima. Misschien een idee? Soms klikt het gewoon niet.

Qua 'verplichting' tot medicijnen vind ik trouwens dat je vooral moet kijken naar de aard van de patient en heftigheid van de ADHD. Hebben we het over iemand die zonder medicijnen daar vooral zelf onder te lijden heeft als -ie weer eens drie uur erover doet om een schone onderbroek uit de kast te halen (die 'vriend van me' moet misschien niet allemaal interessante boeken langs de route laten slingeren )? Of hebben we het over een ex-verslaafde die een beetje hoofdpijn heeft van de medicijnen, maar zonder deze binnen de kortste keren weer gaat zelfmedicineren met alcohol? En daar vervolgens mee gaat rijden?

Dat laatste is ooit een echte zaak geweest geloof ik. De dronkaard kon prima van de drank afblijven met ritalin, maar zonder was het binnen de kortste keren weer mis. Hij kreeg van de rechter een voorwaardelijke straf, maar alleen als hij beloofde zich voor zijn AHDH te laten behandelen. Dat vind ik niet meer dan terecht. Iemand die bijziend is laat je ook niet rijden zonder bril.

[ Bericht 21% gewijzigd door Lente_ninja op 28-06-2012 14:53:50 ]

@Lente_ninja
Natuurlijk zijn er extreme gevallen maar dat heb je bij elke tak van "sport".
Ik ben eerder een gevaar op de weg met medicatie.

ADD is in het DSM IV geen aparte groep maar wordt ADHD type 1 genoemd.
In DSM 5 die in mei 2013 uitkomt is het weer anders. Meer info op http://www.dsm5.org.
Alle sub diagnoses van ASS komen onder 1 noemer in iedergeval.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 09:21 schreef Maanvis het volgende:
wat was het argument van PsyQ om de behandeling te stoppen dan?

Dat weet ik niet. Ik heb er niet in detail op doorgevraagd.

Op zich snap ik wel dat je medicatie een extra kans kan geven, maar sommige mensen kunnen er echt niet tegen. Ik zou het jammer vinden als zij worden uitgesloten van behandeling. Als dat dus inderdaad gebeurt.
Verder heeft psyq best goede therapien enzo, het zou jammer zijn om dat niet te kunnen doen puur omdat ze zo gehecht zijn aan het gebruiken van medicatie

quote:

Op dinsdag 26 juni 2012 19:46 schreef Lente_ninja het volgende:

[..]

Arme kerel is gek gemaakt door Big Pharma chemtrails van de new world order. Ik wed dat een vitaminekuur met wat visolie en helende energie van de kosmos hem goed zou doen. Laat ik dat nou nét verkopen in mijn webshop? Ga naar www.goddamnhippies.nl en download meteen mijn e-book (slechts 59,95 euro) getiteld: "Het ligt nooit aan mij! Hoe je verantwoordelijkheid te ontlopen in slechts tien simpele stappen". Bestel binnen tien minuten en krijg een gratis aluminiumhoedje kado!

_{Noem me niet gewetenloos, ik moet mijn concerta toch ergens van betalen?}

Oeh, wat leuk! Als BNW-mod én AD(H)D'er spreekt deze post mij erg aan!

Ook ik heb bij PsyQ gelopen (voor 1,5 maand) en medicatie als Ritalin en Concerta gebruikt (5 weken lang), maar ben in wederzijds goedkeuren met de gehele therapie gestopt. De medicijnen werkten wel degelijk, maar gaven mij zelfs bij de laagste dosering een aantal keer per dag een opvlieger. Het effect woog voor mij niet op tegen de bijwerkingen, zeker niet toen ik de 'genormaliseerde' mindset zonder medicatie wist op te roepen wanneer nodig. Het effect van de medicatie hielp mij de 'normale' mindset te herkennen.
Wat betreft het psychologische deel van de therapie wisten psycholoog en psychiater mij ook niet te helpen, aangezien mijn kennis die van hen in veel aspecten te boven ging blijkbaar (heb altijd veel interesse gehad voor de materiële en immateriële werking van het brein/de geest). Toen ik de vraag van mijn psychiater kreeg om na de afronding van de therapie wilde lunchen, omdat ze meer van mijn ideeën wilde horen, wist ik dat ik daar niet langer goed zat. Zij feliciteerden mij met de snelle ontwikkeling die ik daar doormaakt, en ik bedankte hen voor de ervaring en de tijd die zij in mij gestoken hadden.

Sindsdien ben ik op een andere manier gaan kijken naar de werking van mijn brein, en heb ik nog flink wat vorderingen gemaakt. Al ging dat niet over een leien dakje, aangezien ik een jaar later nog eens in een diepe diepe depressie geraakte. Later bleek dit een van de belangrijkste ervaringen uit mijn leven te zijn, maar dat is een heel ander verhaal.
Inmiddels zijn zowel AD(H)D als depressie geen problemen meer, en ben ik niet afhankelijk van verdovende middelen, of medicatie. Vorige week nog gestopt met roken (moest maar eens gebeuren ) en het gaat me heel goed af. Het enige waaraan ik nu nog merk dat ik AD(H)D heb is bijvoorbeeld bij een medicijn als morfine, dat ik laatst voor een therapeutische trial toegediend kreeg. Blijkbaar maakt het me energiek. De artsen vroegen ook direct of ik AD(H)D had en waren bij bevestiging niet verbaasd.

Met dit verhaal wil ik niemand aanmoedigen eenzelfde pad te bewandelen, of het beoordelen als iets wat beter is in het algemeen, maar slechts mijn ervaring neer te schrijven. Persoonlijk zie ik AD(H)D niet als een stoornis/ziekte, maar kan het slechts heel storend zijn in een omgeving waar het niet past. Oplossingen kunnen dan zijn: het aanpassen van je omgeving, of het aanpassen van jezelf bijvoorbeeld door medicatie.

Hoe dan ook, je kwaliteit van leven verhogen is het doel, en de manier waarop is voor iedereen anders. Wat je ook doet, maak een keuze en wees niet bang om daarop terug te komen als je het nodig acht.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 20:01 schreef Gray het volgende:

[..]

Oeh, wat leuk! Als BNW-mod én AD(H)D'er spreekt deze post mij erg aan!

Ook ik heb bij PsyQ gelopen (voor 1,5 maand) en medicatie als Ritalin en Concerta gebruikt (5 weken lang), maar ben in wederzijds goedkeuren met de gehele therapie gestopt. De medicijnen werkten wel degelijk, maar gaven mij zelfs bij de laagste dosering een aantal keer per dag een opvlieger. Het effect woog voor mij niet op tegen de bijwerkingen, zeker niet toen ik de 'genormaliseerde' mindset zonder medicatie wist op te roepen wanneer nodig. Het effect van de medicatie hielp mij de 'normale' mindset te herkennen.
Wat betreft het psychologische deel van de therapie wisten psycholoog en psychiater mij ook niet te helpen, aangezien mijn kennis die van hen in veel aspecten te boven ging blijkbaar (heb altijd veel interesse gehad voor de materiële en immateriële werking van het brein/de geest). Toen ik de vraag van mijn psychiater kreeg om na de afronding van de therapie wilde lunchen, omdat ze meer van mijn ideeën wilde horen, wist ik dat ik daar niet langer goed zat. Zij feliciteerden mij met de snelle ontwikkeling die ik daar doormaakt, en ik bedankte hen voor de ervaring en de tijd die zij in mij gestoken hadden.

Sindsdien ben ik op een andere manier gaan kijken naar de werking van mijn brein, en heb ik nog flink wat vorderingen gemaakt. Al ging dat niet over een leien dakje, aangezien ik een jaar later nog eens in een diepe diepe depressie geraakte. Later bleek dit een van de belangrijkste ervaringen uit mijn leven te zijn, maar dat is een heel ander verhaal.
Inmiddels zijn zowel AD(H)D als depressie geen problemen meer, en ben ik niet afhankelijk van verdovende middelen, of medicatie. Vorige week nog gestopt met roken (moest maar eens gebeuren ) en het gaat me heel goed af. Het enige waaraan ik nu nog merk dat ik AD(H)D heb is bijvoorbeeld bij een medicijn als morfine, dat ik laatst voor een therapeutische trial toegediend kreeg. Blijkbaar maakt het me energiek. De artsen vroegen ook direct of ik AD(H)D had en waren bij bevestiging niet verbaasd.

Met dit verhaal wil ik niemand aanmoedigen eenzelfde pad te bewandelen, of het beoordelen als iets wat beter is in het algemeen, maar slechts mijn ervaring neer te schrijven. Persoonlijk zie ik AD(H)D niet als een stoornis/ziekte, maar kan het slechts heel storend zijn in een omgeving waar het niet past. Oplossingen kunnen dan zijn: het aanpassen van je omgeving, of het aanpassen van jezelf bijvoorbeeld door medicatie.

Hoe dan ook, je kwaliteit van leven verhogen is het doel, en de manier waarop is voor iedereen anders. Wat je ook doet, maak een keuze en wees niet bang om daarop terug te komen als je het nodig acht.

Ben het helemaal met je eens!

Op een punt na.

ADHD is wel degelijk een stoornis. Dit is talloze keren bewezen en uit scans blijkt zelfs dat de hersenen van ADHD-ers fysiek anders zijn. En AHDH gaat niet om onrust die irritant is voor de omgeving, het gaat om onrust in je kop. Daarom heb ik ook zo'n schurfthekel aan ouders die een kind met ADD (dus zonder stuiteren) niet behandelen. Wij kunnen zónder medicijnen ons kind in het gareel houden, zeggen ze dan vol arrogante trots, alsof ze eigenlijk een standbeeld verdienen. Dat het kind intussen elke dag een oneerlijke strijd voert tegen zijn eigen brein, ervan overtuig raakt dat hij dom is en huilend van frustratie in slaap valt, maakt niet uit. Zolang junior maar de schone schijn op kan houden bij de buren, zal het de ouders een hol schelen dat ze hun kind beroven van de medische zorg die hij nodig heeft. Godver, wat kan ik daar kwaad om worden. "Wij lossen het op ONZE manier op", zeggen ze minachtend tegen de arts terwijl hun kind wegkwijnt in een hoekje met verdriet en wanhoop in die arme oogjes, zichzelf afvragend waarom hij nou niet braaf kan zijn terwijl hij zó hard zijn best doet en alles wat hij doet gedoemd is tot mislukken.
GRRRRR!!!!
Een standbeeld?! Een rotschop zul je bedoelen!
Wat zou ik dat soort mensen graag een onder handen nemen. En laat ik ze niet schaken dat ze 'Big Pharma' inschakelen voor het behandelen van hun verwondingen. Die vertrouwden ze toch niet? Plak je been er maar weer aan met een visoliepreparaat.

Zo, dat lucht op zeg. Had ik echt even nodig.

[ Bericht 18% gewijzigd door Lente_ninja op 28-06-2012 21:41:07 ]

Mwah, ik heb het idee dat het voor de omgeving wel degelijk storend kan zijn. Je bent toch een rare en dat merken mensen. Je bent toch net altijd effe te aanwezig, te afwijkend, slaat te ver door, etc.

Maar er is ook wel een positieve kant aan denk ik in dat opzicht. Ligt aan de context.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 21:31 schreef Lente_ninja het volgende:

[..]

Ben het helemaal met je eens!

Op een punt na.

ADHD is wel degelijk een stoornis. Dit is talloze keren bewezen en uit scans blijkt zelfs dat de hersenen van ADHD-ers fysiek anders zijn. En AHDH gaat niet om onrust die irritant is voor de omgeving, het gaat om onrust in je kop. Daarom heb ik ook zo'n schurfthekel aan ouders die een kind met ADD (dus zonder stuiteren) niet behandelen. Wij kunnen zónder medicijnen ons kind in het gareel houden, zeggen ze dan vol arrogante trots, alsof ze eigenlijk een standbeeld verdienen. Dat het kind intussen elke dag een oneerlijke strijd voert tegen zijn eigen brein, ervan overtuig raakt dat hij dom is en huilend van frustratie in slaap valt, maakt niet uit. Zolang junior maar de schone schijn op kan houden bij de buren, zal het de ouders een hol schelen dat ze hun kind beroven van de medische zorg die hij nodig heeft. Godver, wat kan ik daar kwaad om worden. "Wij lossen het op ONZE manier op", zeggen ze minachtend tegen de arts terwijl hun kind wegkwijnt in een hoekje met verdriet en wanhoop in die arme oogjes, zichzelf afvragend waarom hij nou niet braaf kan zijn terwijl hij zó hard zijn best doet en alles wat hij doet gedoemd is tot mislukken.
GRRRRR!!!!
Een standbeeld?! Een rotschop zul je bedoelen!
Wat zou ik dat soort mensen graag een onder handen nemen. En laat ik ze niet schaken dat ze 'Big Pharma' inschakelen voor het behandelen van hun verwondingen. Die vertrouwden ze toch niet? Plak je been er maar weer aan met een visoliepreparaat.

Zo, dat lucht op zeg. Had ik echt even nodig.

Zijn niet alle hersenen anders? Die van man, vrouw, kind of oudere, hetero of homo, linkshandig of rechtshandig, ADHD en niet-ADHD?

Ik denk dat het pas een stoornis is op het moment dat het stoort. Hoe de boekjes het noemen interesseert me niet, die waren er vroeger niet, terwijl de mensen er wel waren.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 22:49 schreef Gray het volgende:

[..]

Zijn niet alle hersenen anders? Die van man, vrouw, kind of oudere, hetero of homo, linkshandig of rechtshandig, ADHD en niet-ADHD?

Ik denk dat het pas een stoornis is op het moment dat het stoort. Hoe de boekjes het noemen interesseert me niet, die waren er vroeger niet, terwijl de mensen er wel waren.

Ik denk dat vele decennia van gedegen wetenschappelijk onderzoek door honderden artsen, psychiaters, neurologen en wetenschappers die experts zijn op het gebied, betrouwbaarder zijn dan iemand die puur gebaseerd op zijn eigen ervaringen maar even het tegendeel roept. Daar kan ik, sorry, met mijn hoofd niet bij. Dan kan je ook wel gaan beweren dat de Aarde plat is.

Ik ben zo boos en verdrietig. Uiterlijke handicaps worden nooit in twijfel getrokken, maar als je geestelijk iets mankeert mag je jezelf keer op keer verdedigen. Bewijs wordt van tafel geveegd, wetenschappelijk onderzoek genegeerd, ervaringen van tienduizenden experts aan de kant geschoven... want die-en-die heeft een buurmeisje die spontaan is genezen na meer fruit eten en een goed pak slaag!

Chronisch vermoeid? Je komt te weinig buiten. Dyslexie? Te lui om te oefenen. ADHD? Slechte opvoeding. Autistisch? Tja, dat krijg je ervan als je je kind als peuter in de crèche dumpt, jij grote boze tweeverdiener!

Mijn psycholoog zegt dat ik me niet hóef te verdedigen, dat het de verantwoordelijkheid is van de bekritiserende partij om bestaand onderzoek te weerleggen op een wetenschappelijke manier als ze denken dat ze het beter weten. En met mensen die zelf ADHD hebben en zich op stang hebben laten jagen door een stel aluhoedjes op internet (waar die zich druk om maken weet ik niet, de wereld vergaat toch in december?), heb ik ook geen medelijden. Hun commentaar op mijn medicijnen gaat compleet langs me heen. Zij zijn degene die niet weten wat ze missen. Laat ze maar lekker in hun sop gaarkoken, zijn weer een paar concurrenten minder op de banen en relatiemarkt. .

Maar als ik van die vreselijk naïeve ouders zie die zich hebben volgezogen met vooroordelen, dan heb ik het gevoel dat ik MOET vechten. Ik weet dat het geen zin heeft, dat dat soort oliedomme figuren gretig alles slikken dat griezels als de scientology church hen vertellen, omdat het precies is wat ze willen horen. Namelijk, dat hun kind normaal is, dat ze geen vervelende aanpassingen in hun leven door hoeven te voeren zoals strikte regelmaat, huiswerkbegeleiding en steeds in de gaten houden of je kind zijn medicijnen wel inneemt. De meeste ouders zouden dat wel over hebben voor het welzijn van hun kind, maar sommige figuren betalen elke prijs om alles bij het oude te kunnen houden zonder schuldgevoel. Dat wil zeggen... tot het kind aan de drank of drugs raakt of zelfmoord pleegt van ellende. Maar ja, voor aluhoedjes is dat laatste eigenlijk een bonus. Want er is vast wel een ander medicijn dat we daarvan de schuld kunnen geven, om vervolgens op de proppen te komen met een stinkend duur alternatief!

Dat soort ouders... Jezus, ik weet dat het geen zin heeft. Dat het me alleen maar energie kost omdat ik toch niet door dat bord voor hun kop heen kom. Maar ik heb het gevoel dat als ik het niet probeer en dat kind vervolgens niet de medische zorg krijgt die het nodig heeft, het dan mijn schuld is. Ik heb hem of haar niet kunnen redden. Het spijt me zo, kleintje

[ Bericht 27% gewijzigd door Lente_ninja op 28-06-2012 23:48:05 ]

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 23:19 schreef Lente_ninja het volgende:

[..]

Ik denk dat vele decennia van gedegen wetenschappelijk onderzoek door honderden artsen, psychiaters, neurologen en wetenschappers die experts zijn op het gebied, betrouwbaarder zijn dan iemand die puur gebaseerd op zijn eigen ervaringen maar even het tegendeel roept. Daar kan ik, sorry, met mijn hoofd niet bij. Dan kan je ook wel gaan beweren dat de Aarde plat is.

Voorlopig kunnen diezelfde mensen nog niet goed verduidelijken wat bewustzijn uberhaupt is, of leven wat dat betreft. Hoe kunnen ze dan zeggen wat de juiste vorm van een persoonlijkheid is en wanneer het een stoornis betreft?
Bovendien stellen ze elk jaar de definitie bij. Het is geen harde natuurkunde, maar meer een keuze overgeleverd aan de grillen van de mens(en) in het vakgebied.
Daarbij komt nog dat een aanzienlijk deel van die mensen zelf ook 'lijden' aan zogenaamde persoonlijkheids'stoornissen'.

Daarom: zolang het niet stoort heb je slechts een persoonlijkheid.