ADD&ADHD #51 Met zonder vergoeding :P

quote:

Op dinsdag 26 juni 2012 20:43 schreef yavanna het volgende:

[..]

Onderdrukken? Ik zie het meer zo dat medicatie kán helpen de gedachtenstroom wat te 'normaliseren', zoals het bij 'normale' mensen verloopt.

Verder hou je er meerdere vreemde ideeen op na, geen medicatie wanneer iets niet te genezen is? Hoe kom je er op.

ADHD is geen aandoening het is a-typische manier van de gegevens verwerking in de hersenen.
De medicatie is voor regulering en ondersteuning. Het geneest niks. Mijn medicatie is mijn bewust zijn van het feit dat ik een ADD diagnose heb. Ik heb me er zeer in verdiept en mijn eigen problemen op papier gezet en daarbij mogelijke oplossingen bijgeschreven. Bij PsyQ gaven ze me daar zelfs nog een compliment voor.

Wat mij betreft is de medicatie een commercieel feestje. Ik werd erg depressief van zowel concerta als dexamfetamine terwijl mijn wereld steeds kleiner werd en mijn motivatie voor wat dan ook kleiner en kleiner werd. Sinds ik gestopt ben zie ik weer veel meer details in de omgeving om me heen.
Ik ben veel relaxter, slaap veel beter en kan mijn kinderen beter handelen. Dit laatste was tijdens mijn medicatieperiode ook een groot probleem. Ik kreeg door die medicatie een behoorliijk kort lontje.
Ik kon wel anti-depresiva krijgen maar waarom een probleem aanpakken met meer medicatie als het probleem met geen medicatie de boel oplost. Ik heb ook verschillende doseringen geprobeerd btw.

Mijn collega's vinden me nu ook scherper. Ik heb dan wel een (coach)collega die mij scherp houdt en zorgt dat ik niet verzand in bijzaken en details maar het is minder nodig dan met.

@Lente_ninja; medicatie met brilsterkte vergelijken is een beetje hetzelfde als de bekende fruitsoorten vergelijken. Mijn medicijnman zei dat medicatie maar voor ongeveer 30% ondersteuning biedt en bij sommige niet. (Bij mij dus).
Als bij jouw medicatie het middel is, en je bent er tevreden mee, dan is dat toch prima?

quote:

Op woensdag 27 juni 2012 22:56 schreef Tommelaer het volgende:

[..]

ADHD is geen aandoening het is a-typische manier van de gegevens verwerking in de hersenen.
De medicatie is voor regulering en ondersteuning. Het geneest niks. Mijn medicatie is mijn bewust zijn van het feit dat ik een ADD diagnose heb. Ik heb me er zeer in verdiept en mijn eigen problemen op papier gezet en daarbij mogelijke oplossingen bijgeschreven. Bij PsyQ gaven ze me daar zelfs nog een compliment voor.

Wat mij betreft is de medicatie een commercieel feestje. Ik werd erg depressief van zowel concerta als dexamfetamine terwijl mijn wereld steeds kleiner werd en mijn motivatie voor wat dan ook kleiner en kleiner werd. Sinds ik gestopt ben zie ik weer veel meer details in de omgeving om me heen.
Ik ben veel relaxter, slaap veel beter en kan mijn kinderen beter handelen. Dit laatste was tijdens mijn medicatieperiode ook een groot probleem. Ik kreeg door die medicatie een behoorliijk kort lontje.
Ik kon wel anti-depresiva krijgen maar waarom een probleem aanpakken met meer medicatie als het probleem met geen medicatie de boel oplost. Ik heb ook verschillende doseringen geprobeerd btw.

Mijn collega's vinden me nu ook scherper. Ik heb dan wel een (coach)collega die mij scherp houdt en zorgt dat ik niet verzand in bijzaken en details maar het is minder nodig dan met.

@Lente_ninja; medicatie met brilsterkte vergelijken is een beetje hetzelfde als de bekende fruitsoorten vergelijken. Mijn medicijnman zei dat medicatie maar voor ongeveer 30% ondersteuning biedt en bij sommige niet. (Bij mij dus).
Als bij jouw medicatie het middel is, en je bent er tevreden mee, dan is dat toch prima?

ADD en ADHD zijn toch echt iets anders, dat is een.

Blijkbaar heb je al die tijd al dezelfde baan gehad. Hele volksstammen aan ADHD patienten die de luxe niet eens hebben het zo lang uit te houden

Ik denk dat jij en je medicijnman nogal makkelijk jouw situatie projecteren op anderen.

Iemand uit mijn groep van schematherapie vertelde mij dat psyq zijn behandeling zou stoppen als hij geen adhd medicatie zou slikken

Ik vind het belachelijk!

Bij mij deden ze ook al vervelend. Ik slik nu gewoon heel weinig, dat haalt de scherpste randjes eraf en verder adhd ik gewoon verder.

wat was het argument van PsyQ om de behandeling te stoppen dan?

PsyQ doet alleen behandeling als je ook aan de medicatie gaat. Dat werd mij verteld tenminste.
De psychiater vertelde mij ook dat hij ADHD en ADD als hetzelfde zag. Toen had ik al mijn vraagtekens. Maar dat heb ik gehoord van meer mensen. Ik heb dus geen hoge hoed op van psyq.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 05:57 schreef Seksgod_beta_v1 het volgende:

[..]

Ik denk dat jij en je medicijnman nogal makkelijk jouw situatie projecteren op anderen.

Dit. Hoevaak ik wel niet commentaar krijg van (jaloerse) adhd-ers die één, hooguit twee soorten medicatie hebben geprobeerd zonder succes. De dosis aanpassen of een van de andere tien miljoen soorten (non)stimulatica proberen is te veel werk. Dan is het makkelijker om gewoon te roepen dat het troep is. Het ligt altijd aan de rest van de wereld.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 11:27 schreef Tommelaer het volgende:
PsyQ doet alleen behandeling als je ook aan de medicatie gaat. Dat werd mij verteld tenminste.
De psychiater vertelde mij ook dat hij ADHD en ADD als hetzelfde zag. Toen had ik al mijn vraagtekens. Maar dat heb ik gehoord van meer mensen. Ik heb dus geen hoge hoed op van psyq.

Hmm, volgens mij zijn ze wel bezig de term 'ADD' te schrappen en in plaats daarvan te spreken over ADHD type 1, 2 of 3, afhankelijk van welke symptomen het meest dominant zijn. Maar dat staat nog grotendeels in de steigers.

Even tussendoor een nieuwsbericht dat mij persoonlijk heel blij maakt. 'Rijbewijs voor ADHD'er zonder keuring' http://www.nu.nl/politiek(...)-zonder-keuring.html

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 12:41 schreef Clerxify het volgende:
Even tussendoor een nieuwsbericht dat mij persoonlijk heel blij maakt. 'Rijbewijs voor ADHD'er zonder keuring' http://www.nu.nl/politiek(...)-zonder-keuring.html

Dit geld voor mensen die behandeld worden (en nee, energie van de kosmos telt niet ).

Het zal tijd worden ook! Met medicijnen kan ik prima opletten en snel reageren op b.v. een kind dat opeens de weg opschiet. Zonder medicijnen zou ik het nog niet opmerken als er een complete kleuterklas onder mijn wielen lag. Nee, dan ben je veilig bezig

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 08:54 schreef Murmeli het volgende:
Iemand uit mijn groep van schematherapie vertelde mij dat psyq zijn behandeling zou stoppen als hij geen adhd medicatie zou slikken

Ik vind het belachelijk!

Ik niet. Je hebt genoeg figuren die geen zin hebben om medicatie een eerlijke kans te geven, maar vervolgens wel het leven voor de mensen om hen heen onmogelijk maken. Als je niet serieus verantwoordelijkheid voor je problemen (van welke aard dan ook) wil nemen, waarom zou zo'n behandelaar dan tijd aan die persoon verspillen? Genoeg mensen op de wachtlijst die zich wel voor de volle 100% willen inzetten.

quote:

Op woensdag 27 juni 2012 22:56 schreef Tommelaer het volgende:

[..]

ADHD is geen aandoening het is a-typische manier van de gegevens verwerking in de hersenen.
De medicatie is voor regulering en ondersteuning. Het geneest niks. Mijn medicatie is mijn bewust zijn van het feit dat ik een ADD diagnose heb. Ik heb me er zeer in verdiept en mijn eigen problemen op papier gezet en daarbij mogelijke oplossingen bijgeschreven. Bij PsyQ gaven ze me daar zelfs nog een compliment voor.

Wat mij betreft is de medicatie een commercieel feestje. Ik werd erg depressief van zowel concerta als dexamfetamine terwijl mijn wereld steeds kleiner werd en mijn motivatie voor wat dan ook kleiner en kleiner werd. Sinds ik gestopt ben zie ik weer veel meer details in de omgeving om me heen.
Ik ben veel relaxter, slaap veel beter en kan mijn kinderen beter handelen. Dit laatste was tijdens mijn medicatieperiode ook een groot probleem. Ik kreeg door die medicatie een behoorliijk kort lontje.
Ik kon wel anti-depresiva krijgen maar waarom een probleem aanpakken met meer medicatie als het probleem met geen medicatie de boel oplost. Ik heb ook verschillende doseringen geprobeerd btw.

Mijn collega's vinden me nu ook scherper. Ik heb dan wel een (coach)collega die mij scherp houdt en zorgt dat ik niet verzand in bijzaken en details maar het is minder nodig dan met.

@Lente_ninja; medicatie met brilsterkte vergelijken is een beetje hetzelfde als de bekende fruitsoorten vergelijken. Mijn medicijnman zei dat medicatie maar voor ongeveer 30% ondersteuning biedt en bij sommige niet. (Bij mij dus).
Als bij jouw medicatie het middel is, en je bent er tevreden mee, dan is dat toch prima?

Medicatie hoeft niet te genezen om behulpzaam te zijn, dat zou grote onzin zijn. Je beschrijft prima waarom het voor jou nu geen goede optie was en wellicht ook nooit een goede optie zal zijn. Uiteraard neemt dat niet weg dat een ander wel baat kan hebben bij goed passende medicatie.

Wat PsyQ betreft, ik hekel hun medicatiebeleid. Ik ben het absoluut niet eens met de stelling? dat medicatie altijd noodzaak is en dat er zonder medicatie nimmer een goed resultaat kan worden behaald. Medicatie is sowieso geen wondermiddel en velen hebben er geen baat bij, hebben teveel nadelen er van enz.

Ik ken mensen met een bipolaire stoornis die het slecht doen op AD, Lithium e.d. en prima doen op Ritalin ( wat ''niet zou kunnen ') en mensen met AD(H)D die het prima doen zonder medicatie met wat steun van naasten en acceptatie dat niet alles gaat zoals ze graag zouden willen.

Persoonlijkheid/ karakter, type AD(H)D, omgevingsfactoren, hoe graag wil je iets, zie je jezelf als slachtoffer enz enz spelen allemaal een rol bij hoe iets je leven ''beheerst'.

Het is erg prettig dat er medicatie is voor degene die er baat bij hebben. Een verplichting zou het nimmer mogen zijn.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 14:35 schreef yavanna het volgende:

[..]

Een verplichting zou het nimmer mogen zijn.

Daar zit ook wel wat in (al vind ik het wel extreem onverantwoord als je zonder medicatie bijvoorbeeld buschauffeur wordt, want dan breng je ook anderen in gevaar). Zelf zit ik overigens bij de GGZ en dat bevalt mij prima. Misschien een idee? Soms klikt het gewoon niet.

Qua 'verplichting' tot medicijnen vind ik trouwens dat je vooral moet kijken naar de aard van de patient en heftigheid van de ADHD. Hebben we het over iemand die zonder medicijnen daar vooral zelf onder te lijden heeft als -ie weer eens drie uur erover doet om een schone onderbroek uit de kast te halen (die 'vriend van me' moet misschien niet allemaal interessante boeken langs de route laten slingeren )? Of hebben we het over een ex-verslaafde die een beetje hoofdpijn heeft van de medicijnen, maar zonder deze binnen de kortste keren weer gaat zelfmedicineren met alcohol? En daar vervolgens mee gaat rijden?

Dat laatste is ooit een echte zaak geweest geloof ik. De dronkaard kon prima van de drank afblijven met ritalin, maar zonder was het binnen de kortste keren weer mis. Hij kreeg van de rechter een voorwaardelijke straf, maar alleen als hij beloofde zich voor zijn AHDH te laten behandelen. Dat vind ik niet meer dan terecht. Iemand die bijziend is laat je ook niet rijden zonder bril.

[ Bericht 21% gewijzigd door Lente_ninja op 28-06-2012 14:53:50 ]

@Lente_ninja
Natuurlijk zijn er extreme gevallen maar dat heb je bij elke tak van "sport".
Ik ben eerder een gevaar op de weg met medicatie.

ADD is in het DSM IV geen aparte groep maar wordt ADHD type 1 genoemd.
In DSM 5 die in mei 2013 uitkomt is het weer anders. Meer info op http://www.dsm5.org.
Alle sub diagnoses van ASS komen onder 1 noemer in iedergeval.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 09:21 schreef Maanvis het volgende:
wat was het argument van PsyQ om de behandeling te stoppen dan?

Dat weet ik niet. Ik heb er niet in detail op doorgevraagd.

Op zich snap ik wel dat je medicatie een extra kans kan geven, maar sommige mensen kunnen er echt niet tegen. Ik zou het jammer vinden als zij worden uitgesloten van behandeling. Als dat dus inderdaad gebeurt.
Verder heeft psyq best goede therapien enzo, het zou jammer zijn om dat niet te kunnen doen puur omdat ze zo gehecht zijn aan het gebruiken van medicatie

quote:

Op dinsdag 26 juni 2012 19:46 schreef Lente_ninja het volgende:

[..]

Arme kerel is gek gemaakt door Big Pharma chemtrails van de new world order. Ik wed dat een vitaminekuur met wat visolie en helende energie van de kosmos hem goed zou doen. Laat ik dat nou nét verkopen in mijn webshop? Ga naar www.goddamnhippies.nl en download meteen mijn e-book (slechts 59,95 euro) getiteld: "Het ligt nooit aan mij! Hoe je verantwoordelijkheid te ontlopen in slechts tien simpele stappen". Bestel binnen tien minuten en krijg een gratis aluminiumhoedje kado!

_{Noem me niet gewetenloos, ik moet mijn concerta toch ergens van betalen?}

Oeh, wat leuk! Als BNW-mod én AD(H)D'er spreekt deze post mij erg aan!

Ook ik heb bij PsyQ gelopen (voor 1,5 maand) en medicatie als Ritalin en Concerta gebruikt (5 weken lang), maar ben in wederzijds goedkeuren met de gehele therapie gestopt. De medicijnen werkten wel degelijk, maar gaven mij zelfs bij de laagste dosering een aantal keer per dag een opvlieger. Het effect woog voor mij niet op tegen de bijwerkingen, zeker niet toen ik de 'genormaliseerde' mindset zonder medicatie wist op te roepen wanneer nodig. Het effect van de medicatie hielp mij de 'normale' mindset te herkennen.
Wat betreft het psychologische deel van de therapie wisten psycholoog en psychiater mij ook niet te helpen, aangezien mijn kennis die van hen in veel aspecten te boven ging blijkbaar (heb altijd veel interesse gehad voor de materiële en immateriële werking van het brein/de geest). Toen ik de vraag van mijn psychiater kreeg om na de afronding van de therapie wilde lunchen, omdat ze meer van mijn ideeën wilde horen, wist ik dat ik daar niet langer goed zat. Zij feliciteerden mij met de snelle ontwikkeling die ik daar doormaakt, en ik bedankte hen voor de ervaring en de tijd die zij in mij gestoken hadden.

Sindsdien ben ik op een andere manier gaan kijken naar de werking van mijn brein, en heb ik nog flink wat vorderingen gemaakt. Al ging dat niet over een leien dakje, aangezien ik een jaar later nog eens in een diepe diepe depressie geraakte. Later bleek dit een van de belangrijkste ervaringen uit mijn leven te zijn, maar dat is een heel ander verhaal.
Inmiddels zijn zowel AD(H)D als depressie geen problemen meer, en ben ik niet afhankelijk van verdovende middelen, of medicatie. Vorige week nog gestopt met roken (moest maar eens gebeuren ) en het gaat me heel goed af. Het enige waaraan ik nu nog merk dat ik AD(H)D heb is bijvoorbeeld bij een medicijn als morfine, dat ik laatst voor een therapeutische trial toegediend kreeg. Blijkbaar maakt het me energiek. De artsen vroegen ook direct of ik AD(H)D had en waren bij bevestiging niet verbaasd.

Met dit verhaal wil ik niemand aanmoedigen eenzelfde pad te bewandelen, of het beoordelen als iets wat beter is in het algemeen, maar slechts mijn ervaring neer te schrijven. Persoonlijk zie ik AD(H)D niet als een stoornis/ziekte, maar kan het slechts heel storend zijn in een omgeving waar het niet past. Oplossingen kunnen dan zijn: het aanpassen van je omgeving, of het aanpassen van jezelf bijvoorbeeld door medicatie.

Hoe dan ook, je kwaliteit van leven verhogen is het doel, en de manier waarop is voor iedereen anders. Wat je ook doet, maak een keuze en wees niet bang om daarop terug te komen als je het nodig acht.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 20:01 schreef Gray het volgende:

[..]

Oeh, wat leuk! Als BNW-mod én AD(H)D'er spreekt deze post mij erg aan!

Ook ik heb bij PsyQ gelopen (voor 1,5 maand) en medicatie als Ritalin en Concerta gebruikt (5 weken lang), maar ben in wederzijds goedkeuren met de gehele therapie gestopt. De medicijnen werkten wel degelijk, maar gaven mij zelfs bij de laagste dosering een aantal keer per dag een opvlieger. Het effect woog voor mij niet op tegen de bijwerkingen, zeker niet toen ik de 'genormaliseerde' mindset zonder medicatie wist op te roepen wanneer nodig. Het effect van de medicatie hielp mij de 'normale' mindset te herkennen.
Wat betreft het psychologische deel van de therapie wisten psycholoog en psychiater mij ook niet te helpen, aangezien mijn kennis die van hen in veel aspecten te boven ging blijkbaar (heb altijd veel interesse gehad voor de materiële en immateriële werking van het brein/de geest). Toen ik de vraag van mijn psychiater kreeg om na de afronding van de therapie wilde lunchen, omdat ze meer van mijn ideeën wilde horen, wist ik dat ik daar niet langer goed zat. Zij feliciteerden mij met de snelle ontwikkeling die ik daar doormaakt, en ik bedankte hen voor de ervaring en de tijd die zij in mij gestoken hadden.

Sindsdien ben ik op een andere manier gaan kijken naar de werking van mijn brein, en heb ik nog flink wat vorderingen gemaakt. Al ging dat niet over een leien dakje, aangezien ik een jaar later nog eens in een diepe diepe depressie geraakte. Later bleek dit een van de belangrijkste ervaringen uit mijn leven te zijn, maar dat is een heel ander verhaal.
Inmiddels zijn zowel AD(H)D als depressie geen problemen meer, en ben ik niet afhankelijk van verdovende middelen, of medicatie. Vorige week nog gestopt met roken (moest maar eens gebeuren ) en het gaat me heel goed af. Het enige waaraan ik nu nog merk dat ik AD(H)D heb is bijvoorbeeld bij een medicijn als morfine, dat ik laatst voor een therapeutische trial toegediend kreeg. Blijkbaar maakt het me energiek. De artsen vroegen ook direct of ik AD(H)D had en waren bij bevestiging niet verbaasd.

Met dit verhaal wil ik niemand aanmoedigen eenzelfde pad te bewandelen, of het beoordelen als iets wat beter is in het algemeen, maar slechts mijn ervaring neer te schrijven. Persoonlijk zie ik AD(H)D niet als een stoornis/ziekte, maar kan het slechts heel storend zijn in een omgeving waar het niet past. Oplossingen kunnen dan zijn: het aanpassen van je omgeving, of het aanpassen van jezelf bijvoorbeeld door medicatie.

Hoe dan ook, je kwaliteit van leven verhogen is het doel, en de manier waarop is voor iedereen anders. Wat je ook doet, maak een keuze en wees niet bang om daarop terug te komen als je het nodig acht.

Ben het helemaal met je eens!

Op een punt na.

ADHD is wel degelijk een stoornis. Dit is talloze keren bewezen en uit scans blijkt zelfs dat de hersenen van ADHD-ers fysiek anders zijn. En AHDH gaat niet om onrust die irritant is voor de omgeving, het gaat om onrust in je kop. Daarom heb ik ook zo'n schurfthekel aan ouders die een kind met ADD (dus zonder stuiteren) niet behandelen. Wij kunnen zónder medicijnen ons kind in het gareel houden, zeggen ze dan vol arrogante trots, alsof ze eigenlijk een standbeeld verdienen. Dat het kind intussen elke dag een oneerlijke strijd voert tegen zijn eigen brein, ervan overtuig raakt dat hij dom is en huilend van frustratie in slaap valt, maakt niet uit. Zolang junior maar de schone schijn op kan houden bij de buren, zal het de ouders een hol schelen dat ze hun kind beroven van de medische zorg die hij nodig heeft. Godver, wat kan ik daar kwaad om worden. "Wij lossen het op ONZE manier op", zeggen ze minachtend tegen de arts terwijl hun kind wegkwijnt in een hoekje met verdriet en wanhoop in die arme oogjes, zichzelf afvragend waarom hij nou niet braaf kan zijn terwijl hij zó hard zijn best doet en alles wat hij doet gedoemd is tot mislukken.
GRRRRR!!!!
Een standbeeld?! Een rotschop zul je bedoelen!
Wat zou ik dat soort mensen graag een onder handen nemen. En laat ik ze niet schaken dat ze 'Big Pharma' inschakelen voor het behandelen van hun verwondingen. Die vertrouwden ze toch niet? Plak je been er maar weer aan met een visoliepreparaat.

Zo, dat lucht op zeg. Had ik echt even nodig.

[ Bericht 18% gewijzigd door Lente_ninja op 28-06-2012 21:41:07 ]

Mwah, ik heb het idee dat het voor de omgeving wel degelijk storend kan zijn. Je bent toch een rare en dat merken mensen. Je bent toch net altijd effe te aanwezig, te afwijkend, slaat te ver door, etc.

Maar er is ook wel een positieve kant aan denk ik in dat opzicht. Ligt aan de context.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 21:31 schreef Lente_ninja het volgende:

[..]

Ben het helemaal met je eens!

Op een punt na.

ADHD is wel degelijk een stoornis. Dit is talloze keren bewezen en uit scans blijkt zelfs dat de hersenen van ADHD-ers fysiek anders zijn. En AHDH gaat niet om onrust die irritant is voor de omgeving, het gaat om onrust in je kop. Daarom heb ik ook zo'n schurfthekel aan ouders die een kind met ADD (dus zonder stuiteren) niet behandelen. Wij kunnen zónder medicijnen ons kind in het gareel houden, zeggen ze dan vol arrogante trots, alsof ze eigenlijk een standbeeld verdienen. Dat het kind intussen elke dag een oneerlijke strijd voert tegen zijn eigen brein, ervan overtuig raakt dat hij dom is en huilend van frustratie in slaap valt, maakt niet uit. Zolang junior maar de schone schijn op kan houden bij de buren, zal het de ouders een hol schelen dat ze hun kind beroven van de medische zorg die hij nodig heeft. Godver, wat kan ik daar kwaad om worden. "Wij lossen het op ONZE manier op", zeggen ze minachtend tegen de arts terwijl hun kind wegkwijnt in een hoekje met verdriet en wanhoop in die arme oogjes, zichzelf afvragend waarom hij nou niet braaf kan zijn terwijl hij zó hard zijn best doet en alles wat hij doet gedoemd is tot mislukken.
GRRRRR!!!!
Een standbeeld?! Een rotschop zul je bedoelen!
Wat zou ik dat soort mensen graag een onder handen nemen. En laat ik ze niet schaken dat ze 'Big Pharma' inschakelen voor het behandelen van hun verwondingen. Die vertrouwden ze toch niet? Plak je been er maar weer aan met een visoliepreparaat.

Zo, dat lucht op zeg. Had ik echt even nodig.

Zijn niet alle hersenen anders? Die van man, vrouw, kind of oudere, hetero of homo, linkshandig of rechtshandig, ADHD en niet-ADHD?

Ik denk dat het pas een stoornis is op het moment dat het stoort. Hoe de boekjes het noemen interesseert me niet, die waren er vroeger niet, terwijl de mensen er wel waren.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 22:49 schreef Gray het volgende:

[..]

Zijn niet alle hersenen anders? Die van man, vrouw, kind of oudere, hetero of homo, linkshandig of rechtshandig, ADHD en niet-ADHD?

Ik denk dat het pas een stoornis is op het moment dat het stoort. Hoe de boekjes het noemen interesseert me niet, die waren er vroeger niet, terwijl de mensen er wel waren.

Ik denk dat vele decennia van gedegen wetenschappelijk onderzoek door honderden artsen, psychiaters, neurologen en wetenschappers die experts zijn op het gebied, betrouwbaarder zijn dan iemand die puur gebaseerd op zijn eigen ervaringen maar even het tegendeel roept. Daar kan ik, sorry, met mijn hoofd niet bij. Dan kan je ook wel gaan beweren dat de Aarde plat is.

Ik ben zo boos en verdrietig. Uiterlijke handicaps worden nooit in twijfel getrokken, maar als je geestelijk iets mankeert mag je jezelf keer op keer verdedigen. Bewijs wordt van tafel geveegd, wetenschappelijk onderzoek genegeerd, ervaringen van tienduizenden experts aan de kant geschoven... want die-en-die heeft een buurmeisje die spontaan is genezen na meer fruit eten en een goed pak slaag!

Chronisch vermoeid? Je komt te weinig buiten. Dyslexie? Te lui om te oefenen. ADHD? Slechte opvoeding. Autistisch? Tja, dat krijg je ervan als je je kind als peuter in de crèche dumpt, jij grote boze tweeverdiener!

Mijn psycholoog zegt dat ik me niet hóef te verdedigen, dat het de verantwoordelijkheid is van de bekritiserende partij om bestaand onderzoek te weerleggen op een wetenschappelijke manier als ze denken dat ze het beter weten. En met mensen die zelf ADHD hebben en zich op stang hebben laten jagen door een stel aluhoedjes op internet (waar die zich druk om maken weet ik niet, de wereld vergaat toch in december?), heb ik ook geen medelijden. Hun commentaar op mijn medicijnen gaat compleet langs me heen. Zij zijn degene die niet weten wat ze missen. Laat ze maar lekker in hun sop gaarkoken, zijn weer een paar concurrenten minder op de banen en relatiemarkt. .

Maar als ik van die vreselijk naïeve ouders zie die zich hebben volgezogen met vooroordelen, dan heb ik het gevoel dat ik MOET vechten. Ik weet dat het geen zin heeft, dat dat soort oliedomme figuren gretig alles slikken dat griezels als de scientology church hen vertellen, omdat het precies is wat ze willen horen. Namelijk, dat hun kind normaal is, dat ze geen vervelende aanpassingen in hun leven door hoeven te voeren zoals strikte regelmaat, huiswerkbegeleiding en steeds in de gaten houden of je kind zijn medicijnen wel inneemt. De meeste ouders zouden dat wel over hebben voor het welzijn van hun kind, maar sommige figuren betalen elke prijs om alles bij het oude te kunnen houden zonder schuldgevoel. Dat wil zeggen... tot het kind aan de drank of drugs raakt of zelfmoord pleegt van ellende. Maar ja, voor aluhoedjes is dat laatste eigenlijk een bonus. Want er is vast wel een ander medicijn dat we daarvan de schuld kunnen geven, om vervolgens op de proppen te komen met een stinkend duur alternatief!

Dat soort ouders... Jezus, ik weet dat het geen zin heeft. Dat het me alleen maar energie kost omdat ik toch niet door dat bord voor hun kop heen kom. Maar ik heb het gevoel dat als ik het niet probeer en dat kind vervolgens niet de medische zorg krijgt die het nodig heeft, het dan mijn schuld is. Ik heb hem of haar niet kunnen redden. Het spijt me zo, kleintje

[ Bericht 27% gewijzigd door Lente_ninja op 28-06-2012 23:48:05 ]

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 23:19 schreef Lente_ninja het volgende:

[..]

Ik denk dat vele decennia van gedegen wetenschappelijk onderzoek door honderden artsen, psychiaters, neurologen en wetenschappers die experts zijn op het gebied, betrouwbaarder zijn dan iemand die puur gebaseerd op zijn eigen ervaringen maar even het tegendeel roept. Daar kan ik, sorry, met mijn hoofd niet bij. Dan kan je ook wel gaan beweren dat de Aarde plat is.

Voorlopig kunnen diezelfde mensen nog niet goed verduidelijken wat bewustzijn uberhaupt is, of leven wat dat betreft. Hoe kunnen ze dan zeggen wat de juiste vorm van een persoonlijkheid is en wanneer het een stoornis betreft?
Bovendien stellen ze elk jaar de definitie bij. Het is geen harde natuurkunde, maar meer een keuze overgeleverd aan de grillen van de mens(en) in het vakgebied.
Daarbij komt nog dat een aanzienlijk deel van die mensen zelf ook 'lijden' aan zogenaamde persoonlijkheids'stoornissen'.

Daarom: zolang het niet stoort heb je slechts een persoonlijkheid.

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 23:37 schreef Gray het volgende:

[..]

Voorlopig kunnen diezelfde mensen nog niet goed verduidelijken wat bewustzijn uberhaupt is, of leven wat dat betreft. Hoe kunnen ze dan zeggen wat de juiste vorm van een persoonlijkheid is en wanneer het een stoornis betreft?
Bovendien stellen ze elk jaar de definitie bij. Het is geen harde natuurkunde, maar meer een keuze overgeleverd aan de grillen van de mens(en) in het vakgebied.
Daarbij komt nog dat een aanzienlijk deel van die mensen zelf ook 'lijden' aan zogenaamde persoonlijkheids'stoornissen'.

Daarom: zolang het niet stoort heb je slechts een persoonlijkheid.

Het gaat niet om bewustzijn of leven. Het gaat om een deel van de hersenen dat bij ADHD-ers duidelijk kleiner is en minder tot helemaal geen activiteit vertoont. Dit gedeelte zorgt bij gezonde mensen ervoor dat hun kop niet op hol slaat, maar moet bij AHDH-ers handmatig geactiveerd worden met stimulerende middelen. Daarom raken onbehandelde AHDH-ers zo vaak aan de drugs of roken ze dertig pakjes per dag als een vorm van zelfmedicatie, omdat middelen als cocaine en nicotine ook dat deel activeren. Maar waar methylfenidaat en andere stimulatica bij normaal gebruik niet schadelijk of verslavend zijn (en er is 50 jaar studie om dit te bewijzen), zijn drugs en kankerstokjes dat wel. Daarom is het zo belangrijk dat mensen accepteren dat ADHD geen modeziekte is, maar een echte hersenaandoening die zo snel mogelijk moet worden opgespoord en behandeld. Is dat nou echt zo moeilijk?

quote:

Op donderdag 28 juni 2012 23:52 schreef Lente_ninja het volgende:

[..]

Het gaat niet om bewustzijn of leven. Het gaat om een deel van de hersenen dat bij ADHD-ers duidelijk kleiner is en minder tot helemaal geen activiteit vertoont. Dit gedeelte zorgt bij gezonde mensen ervoor dat hun kop niet op hol slaat, maar moet bij AHDH-ers handmatig geactiveerd worden met stimulerende middelen. Daarom raken onbehandelde AHDH-ers zo vaak aan de drugs of roken ze dertig pakjes per dag als een vorm van zelfmedicatie, omdat middelen als cocaine en nicotine ook dat deel activeren. Maar waar methylfenidaat en andere stimulatica bij normaal gebruik niet schadelijk of verslavend zijn (en er is 50 jaar studie om dit te bewijzen), zijn drugs en kankerstokjes dat wel. Daarom is het zo belangrijk dat mensen accepteren dat ADHD geen modeziekte is, maar een echte hersenaandoening die zo snel mogelijk moet worden opgespoord en behandeld. Is dat nou echt zo moeilijk?

Juist die veelzijdigheid in de vorm van hersenen is een belangrijk onderdeel van ontwikkeling van de mens. Ik denk dat het beperkte perspectief dat je hier tentoonstelt een veel grotere stoornis of ziekte is dan een spectrum aan hersenvormen die niet het gros van de mensen betreft.

Wellicht is het wel geheel andersom: zijn het de 'normale' mensen die de zieken zijn met een overgroeid gedeelte in de hersenen dat maakt dat zij op een lineaire manier denken, in een wereld waar lineair alleen in de wiskunde (ideeënwereld) voorkomt.
Dat de 'normale' mensen de meerderheid vormen maakt niet dat zij het alleenrecht hebben op de waarheid, maar slechts op de term 'normaal'. Je gelijk toeschrijven aan 'de meerderheid van de stemmen geldt' is een drogreden.
En al wordt het DSM handboek op een semi-democratische manier samengesteld, de maatschappij bestaande uit de verschillende soorten mensen die geboren worden, wordt dat niet.

Ik ben een ADHD'er en vind dat de normaalste zaak van de wereld. Ik ben supernormaal.

amen aan beiden

@Lente_ninja ADHD/ADD is geen stoornis maar a-typische gedrag. Een stoornis wordt het door PsyQ ed. genoemd.
Medicatie kan maar rond de 30% van de onrust oplossen, alleen moet je op een gegeven moment wel antidepresiva en melatonine gaan bij slikken omdat je alles wat negatiever ziet en slapen niet zo makkelijk meer gaat. Dus als je niet oppast is je ontbijt grotendeels gesponsord.
Ik ben blij dat ik van de medicatie af ben.

Je hartslag gaat o.a omhoog en als je die pomp meer gaat belasten gaat de werkingsduur dus ook achteruit. Das logisch.

@Gray Ook Psyq heeft mij de indruk achtergelaten dat ze nog niet veel weten van wat ADHD/ADD nu precies is.

quote:

Op vrijdag 29 juni 2012 02:24 schreef Gray het volgende:

[..]

Juist die veelzijdigheid in de vorm van hersenen is een belangrijk onderdeel van ontwikkeling van de mens. Ik denk dat het beperkte perspectief dat je hier tentoonstelt een veel grotere stoornis of ziekte is dan een spectrum aan hersenvormen die niet het gros van de mensen betreft.

Wellicht is het wel geheel andersom: zijn het de 'normale' mensen die de zieken zijn met een overgroeid gedeelte in de hersenen dat maakt dat zij op een lineaire manier denken, in een wereld waar lineair alleen in de wiskunde (ideeënwereld) voorkomt.
Dat de 'normale' mensen de meerderheid vormen maakt niet dat zij het alleenrecht hebben op de waarheid, maar slechts op de term 'normaal'. Je gelijk toeschrijven aan 'de meerderheid van de stemmen geldt' is een drogreden.
En al wordt het DSM handboek op een semi-democratische manier samengesteld, de maatschappij bestaande uit de verschillende soorten mensen die geboren worden, wordt dat niet.

Ik ben een ADHD'er en vind dat de normaalste zaak van de wereld. Ik ben supernormaal.

Mooi stukje, je vergeet alleen dat de meerderheid van de volstrekt mensen met ADHD met de grootste moeite functioneert in de wereld van de onaangepasten zonder ADHD....

Waarin ADHD wel een modegril is, is wellicht dat mensen die prima functioneren ook dat labeltje hebben gekregen.

Die komen hier dan vertellen hoe goed ze bezig zijn zonder medicatie.

Misschien iets om over na te denken?

quote:

Op zaterdag 30 juni 2012 02:52 schreef Tommelaer het volgende:
@Lente_ninja ADHD/ADD is geen stoornis maar a-typische gedrag. Een stoornis wordt het door PsyQ ed. genoemd.
Medicatie kan maar rond de 30% van de onrust oplossen, alleen moet je op een gegeven moment wel antidepresiva en melatonine gaan bij slikken omdat je alles wat negatiever ziet en slapen niet zo makkelijk meer gaat. Dus als je niet oppast is je ontbijt grotendeels gesponsord.
Ik ben blij dat ik van de medicatie af ben.

Je hartslag gaat o.a omhoog en als je die pomp meer gaat belasten gaat de werkingsduur dus ook achteruit. Das logisch.

@Gray Ook Psyq heeft mij de indruk achtergelaten dat ze nog niet veel weten van wat ADHD/ADD nu precies is.

goh, wist niet dat toen ik meds gebruikte ik ook depressief ervan werd. Niks van gemerkt joh!
Gek genoeg voelde ik me juist heel erg positief!
Slapen deed ik altijd al slecht, maar door de meds werd ik actiever overdag waardoor ik beter sliep.

Dat jij dit allemaal gelooft betekent niet dat het ook zo is

Ik zelf geloof wel dat het een stoornis is, het a-typische gedrag komt daarbij.

Maar ik vraag me toch af: Als het alleen maar a-typisch gedrag is, geloof je dan ook dat het te wijten valt aan opvoeding en dat het te genezen is?

quote:

Op zaterdag 30 juni 2012 08:34 schreef Selyn het volgende:

[..]

goh, wist niet dat toen ik meds gebruikte ik ook depressief ervan werd. Niks van gemerkt joh!
Gek genoeg voelde ik me juist heel erg positief!
Slapen deed ik altijd al slecht, maar door de meds werd ik actiever overdag waardoor ik beter sliep.

Dat jij dit allemaal gelooft betekent niet dat het ook zo is

Ik zelf geloof wel dat het een stoornis is, het a-typische gedrag komt daarbij.

Maar ik vraag me toch af: Als het alleen maar a-typisch gedrag is, geloof je dan ook dat het te wijten valt aan opvoeding en dat het te genezen is?

De een wordt wel depressief van meds de andere niet. Het zij zo.
Ik sliep ook slecht met meds maar zonder altijd erg goed en vast.

Dat jij je graag als gestoort classificeert vindt ik best maar ik vindt dat wel vrij kortzichtig.
En als je gestoord bent is dat niet de ADD of ADHD.
Of ben je werknemer bij psyq of een andere adhd-diagnose en medicatie leverancier?

Je laatste alinea slaat echt als een varken op een tang.
Iedereen weet dat men aan neemt dat het genetisch bepaald is en dat het niet te "genezen" is.
Het is geen ziekte dus er valt niks te genezen. Het is een manier waarop de hersenen werken.

Tja, lastig concept het één vind het zo de ander weer net iets anders, Dat is opzich wel klote aan het concept adhd/add het is niet een probleem waarop een simpele oplossing voor is. de een ziet het probleem zo de ander zo en weer iemand anders ziet het niet als een probleem. De één heeft geen behoefte aan een oplossing en de ander ziet het ene als de oplossing en een ander juist weer iets anders. zoveel meningen, zoveel definities dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet. Voor mijzelf, het intereseert me niet wat het ook mag zijn: aangeleerd gedrag, een stoornis of een kleine hersenen( zal bij mij toch niet zoveel zijn #zelfspot). Ik slik medicatie, ik stond er eerst niet voor open maar omdat ik het probeerde, en gewoon als een pijl boven water stond dat ze mij gewoon goed doen, dat ervaar ik niet alleen zelf maar ook de mensen om mij heen, blijf ik medicatie slikken tot op de dag dat het verstandig is om het niet meer te slikken. Het is voor mij ook goed, dat ik nu snap wat er nu voor mijn gevoel echt aan de hand is. Wel klote om 20 jaar te horen dat je een domme sukkel bent, terwijl dat eigenlijk niet echt zo is.

quote:

Op zaterdag 30 juni 2012 13:44 schreef Tommelaer het volgende:

[..]

De een wordt wel depressief van meds de andere niet. Het zij zo.
Ik sliep ook slecht met meds maar zonder altijd erg goed en vast.

Dat jij je graag als gestoort classificeert vindt ik best maar ik vindt dat wel vrij kortzichtig.
En als je gestoord bent is dat niet de ADD of ADHD.
Of ben je werknemer bij psyq of een andere adhd-diagnose en medicatie leverancier?

Je laatste alinea slaat echt als een varken op een tang.
Iedereen weet dat men aan neemt dat het genetisch bepaald is en dat het niet te "genezen" is.
Het is geen ziekte dus er valt niks te genezen. Het is een manier waarop de hersenen werken.

nou nou, is geen reden om gemeen te gaan doen
Ik bedoelde alleen dat je overkomt alsof jouw mening feit is, vandaar die laatste opmerking.

Ikzelf gebruik overigens geen meds meer. Niet omdat ze niet goed werkten, maar omdat ik er op den duur dusdanig duizelig van werd dat het averechts begon te werken: kon door de duizeligheid weinig meer doen. *constante wagenziekte idee*

Daarnaast geen enkele verbinding met psyq of wat dan ook. Ik krijg in mijn buurt therapie.. 2 jaar erop zitten en in augustus de laatste sessie *trots* en enorm veel vooruitgang geboekt. Zonder meds dus, met therapie en daarnaast nog een coach.

Ik vind wel dat psyq verkeerd bezig is als ze iedereen meds opleggen. werkt het labeltjessyndroom alleen maar in de hand. vind het een eigen keuze als iemand besluit het niet aan te gaan.
Iets anders zou zijn als een ad(h)d-er al maanden therapie krijgt zonder meds en geen vooruitgang boekt om het nog eens een keer voor te stellen/eraan te herinneren dat die optie (in combinatie met therapie en evt. coaching) er ook nog is.

Bij mij werden de opties duidelijk uitgelegd en ik kreeg een week om er over na te denken of ik het niet of wel wilde. aan mij de keuze!

quote:

Op zaterdag 30 juni 2012 07:33 schreef Seksgod_beta_v1 het volgende:

[..]

Mooi stukje, je vergeet alleen dat de meerderheid van de volstrekt mensen met ADHD met de grootste moeite functioneert in de wereld van de onaangepasten zonder ADHD....

Waarin ADHD wel een modegril is, is wellicht dat mensen die prima functioneren ook dat labeltje hebben gekregen.

Die komen hier dan vertellen hoe goed ze bezig zijn zonder medicatie.

Misschien iets om over na te denken?

Nee hoor, dat schreef ik al eerder. Een stoornis is een stoornis.