Wat betreft de discussie over medicijnen wel of niet nemen heb ik een paar dingen op te merken vanuit mijn eigen ervaring.
Ik zelf ben met andere medicijnen begonnen 6 jaar geleden. Ik zelf vond het redelijk lastig om te accepteren dat ik waarschijnlijk voor de rest van mijn leven medicijnen moet slikken. Iedereen wil normaal/gezond zijn. Voor veel mensen inclusief mezelf is het toch een deuk op je ego. Vroeger had ik moeite om mijn medicijnen in het openbaar in te nemen en vragen te beantwoorden daarover. Laatst is daar dus de diagnose adhd bij gekomen. Ik denk dat bij de discussie over medicijnen wel of niet nemen deze stap vaak wordt overgeslagen.
Wat betreft adhd medicatie in het specifiek. Op mijzelf heb ik gemerkt dat de medicijnen werken. Ook hebben ze af en toe nare bijwerkingen. Voor mij wegen de voordelen meer op dan de nadelen. Wat mij af en toe tegen de borst stoot is dat af en toe best wel lachwekkend omgegaan wordt met adhd. Vaak heb ik het gevoel dat omdat het niet bij iedereen even zichtbaar is, mensen het niet als een volwaardige ziekte beschouwen. En dan zijn er bepaalde mensen die daar misbruik van willen maken door allerlei methodes aan te bieden waardoor adhd zou verdwijnen zonder medicijnen. Laatst liet me moeder een artikel in Libelle zien het ging dat je met de juiste voeding adhd kon laten verdwijnen. Ik ging helemaal uit mijn plaat toen ze ook nog eens voorstelde om het te gaan proberen. Mijn moeder is de type die denkt baat het niet, dan schaadt het niet. Ik zelf niet. Ik heb vroeger op een redelijk hoog niveau een sport gedaan, waarbij gewicht en eten een grote rol daarbij speelt. Die flauwekul tips gaan me echt niet helpen om mijn adhd verschijnselen weg te nemen, want ik weet al wat ik eet en ik eet gezond. Het zijn de types zoals mijn moeder die zich door deze zogenaamde tips in de luren laten leggen.
Laatste alinea voordat het boekvorm wordt. Zoals ik al eerder schreef. Iedereen moet voor zichzelf nagaan wat de voordelen en de nadelen van de medicatie zijn en wat zijn keuze is. Ik heb redelijk veel boeken over self help en therapievormen gelezen/gedaan. Sociologische/psychologische boeken you name it. NLP, affirmaties, tapping, power of now, sedona method alles wel een keer geprobeerd. 2 Jaar bij psycholoog geweest over allerlei vage klachten. Na mijn diagnose viel het kwartje. Het rare is waarschijnlijk heeft mijn vader ook adhd alleen is het bij hem nooit vastgesteld omdat het toen simpelweg niet bestond. Mijn vader functioneert zonder medicijnen al heel zijn leven, kan prima en hoeft geen belemmering voor je te zijn. Alleen bijna iedereen in de familie van zijn leeftijd heeft universitaire studie gehaald, behalve hij, wel begonnen, afgehaakt. Hij heeft ook liever dat je hem van Groningen naar Maastricht laat rijden met een opdracht, dan dat je hem een brief laat schrijven. Doet mijn moeder beter

Ik dreigde ook af te haken van mijn studie terwijl ik met gemak blowend/zuipend/spijbelend mijn gymnasium heb gehaald. Na jaren zoeken omdat ik mijzelf niet erbij wilde neerleggen dat ik in bepaalde dingen faalde, terwijl ik toch redelijk slim ben, op adhd uitgekomen. Therapie en boeken is leuk voor het inzicht en de emotionele opluchting van de gesprekken, nog leuker is om het gewoon te kunnen doen zonder dat het je moeite kost. Ik had altijd conflicten met mijn vader. Na de diagnose en de gestarte medicatie begon het kwartje bij mij te vallen. Ik had duizend jaar met een psycholoog kunnen praten en diagrammen kunnen maken over mijn relatie met mijn vader en waar het elke keer weer misging en allerlei andere vage klachten. Pas toen ik medicatie begon te slikken begreep ik het. Waarom mijn vader altijd begon te ratelen over dingen die mij niet boeide en ik dan tegen hem zei: hou eens op het intereseert me niet. Dan was hij geschokt en boos en kregen we ruzie. Hij omdat hij zo in zijn verhaal zit dat hij niet doorheeft dat het mij niet boeit, en ik reageerde dan weer impulsief en zei wat ik erover dacht. Ik mocht bijna nooit doelloos zappen op tv, mijn vader werd boos op mij omdat ik dat deed en ik vond dat hij een controlefreak was en mij controleerde. Hij werd erdoor afgeleid, ik vond het heerlijk doelloos zappen. Zo kan ik nog een hele lijst maken van waarover we conflicten hadden. Ook mijn onverklaarbare angst verdween als sneeuw voor de zon. Ik kan zo nog wel tig voorbeelden aanhalen. Laatst zegt mijn pa, misschien moet ik ook zo'n pilletje

Oude bomen moet je niet verplaatsen denk ik dan en ik ga hem ook niet stimuleren dat hij zich laat onderzoeken. Ik denk dat leven met adhd zonder medicatie prima mogelijk, het is alleen iets makkelijker met medicatie en het hangt per persoon af of hij het waard vindt de bijwerkingen van de medicijnen in vergelijking met de behaalde resultaten. Ik persoonlijk denk dat hoe slimmer een persoon is, hoe meer resultaat medicatie in het leven geeft. Er is simpelweg meer winst te behalen. Allerlei alternatieve vormen van therapie lijkt voor mij persoonlijk een vorm van bezigheidstherapie wat ik heel lang gedaan heb. Leuk om het allemaal te lezen/bespreken en het dan uiteindelijk niet te kunnen toepassen omdat je afgeleid bent door iets anders en je aandacht helemaal inneemt

. Therapie vormen bij GGZ, ik heb afgesproken met de psychiater dat ik erheen ga, meer om beetje contact met lotgenoten, dan dat ik er iets van ga leren. Ben nu begonnen met medicijnen en de groep start in september. Voor die tijd heb ik al uitgevogeld hoe ik bepaalde dingen moet doen.
Just my 2 cents.
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.