Het Duitse Freikorps

De Freikorpsen waren paramilitaire organisaties die veelal na de Eerste Wereldoorlog werden gevormd door militairen van de Duitse krijgsmacht. Deze eenheden stonden vaak onder leiding van generaals en andere hoge (ex-)officieren. Niet zelden werden Freikorpsen verbonden aan een politieke partij. Toch is de geschiedenis van de Freikopsen vrij onderbelicht. In dit topic kan informatie worden geplaast over de verschillende eenheden en hun onstaanswijze. Iedere aanvulling is welkom.

Reichswehr - The Armed Forces 1918-1935
The period between the end of World War I in 1918 and the rise of the Third Reich in 1933 was a time of tremendous transition and great change for the German military. This period saw the end of the Imperial German armed forces, the fall the of the Kaiserreich, the establishment of the Weimar Republic, the rise of numerous ad-hoc, volunteer, paramilitary, counter-revolutionary Freikorps units, and the formation of 3 major versions of the official German armed forces culminating in the Reichswehr that would become the Wehrmacht in 1935.

Germany signed an armistice ending World War I on November 11th, 1918. After the armistice was signed the Imperial German armed forces withdrew from their various fronts and began returning to a defeated Germany en masse. It didn't take long before returning German units began to dissolve as the toll of war on soldiers and civilians alike pulled apart any remaining shroud of discipline that once kept them intact.

With the end of World War I also came a sweeping wave of revolution and counter-revolution across most all of Western and Eastern Europe. Germany was not immune to the fervor of revolution and experienced numerous uprisings, coup attempts, counter-revolutionary assaults, street battles, and territorial land grabs. The front soliders that largely disbanded and dissolved upon returning home to Germany fought on both sides of these revolutionary struggles.


"Gepanzerter Kampfwagen in Bayern (?) mit Maschinengewehr, Beschriftung "Raudi", Totenkopf und markierten Einschusslöchern. Stempel: "F.J.M. Rehse, Archiv für Zeitgeschichte und Publizistik, München."
^{Deutsches Bundesarchiv, Bild 146-1984-012-01}

A great number of former WWI soldiers went on to form or join ad-hoc volunteer units collectively known as Freikorps. Freikorps units could consist of small groups of less than 100 men loosely thrown together along quasi-military lines to defender local areas, while others were divisional sized formations consisting of infantry, artillery, machine gun and motorized units, logistical support, engineers, and air power. Estimates put the number of Freikorps units formed during the period 1918-1923 at about 200-300. Freikorp units served as the basis for combating communist revolution across Germany, saw service in the Baltic region and fought the Poles along the eastern frontier defending against various Polish territorial incursions.

Since most vestiges of the Imperial German army had all but disappeared shortly after the end of WWI a formal military force was needed by the new Weimar Republic, aside from the largely independent and unregulated Freikorps. on March 6th, 1919 a new German armed forces was formed through official German decree known as the Vorläufige Reichswehr, or Provisional German Defense Force. The Provisional German Defense Force consisted of the Vorläufige Reichsheer and the Vorläufige Reichsmarine. Many Freikorp units served partly or entirely as the basis of the Vorläufige Reichsheer which consisted of about 400,000 men in nearly 50 Brigade sized units.

On September 30th, 1919, all ties with the Imperial era were broken when a totally new army was formed, now known as the Übergangsheer, or Transitional Army. Again, Freikorp units served partly as its basis which consisted of 30 Brigade sized units. The Vorläufige Reichsmarine continued to be known as such until 1921.

On June 28th, 1919, Germany signed the formal Peace Treaty sealing the previous armistice of November 11th - this was the well known Treaty of Versailles. According to the treaty Germany was allowed a standing armed forces of 100,000 men. This new and highly regulated force was to be known simply as the Reichswehr which was officially formed on January 1st, 1921. It consisted of the newly named Reichsmarine and Reichsheer. The Reichsheer consisted of 2 Group Commands, 7 Infantry Divisions and 3 Cavalry Divisions. The Reichswehr and Reichsmarine would exist until 1935 when the WWII-era Wehrmacht was formed. (bron)

Een bijna complete lijst van Freikorps eenheden, met een korte geschiedenis: http://www.axishistory.com/index.php?id=5773

Meer links:
http://www.britannica.com/EBchecked/topic/218844/Freikorps
http://www.kriegsreisende.de/relikte/freikorps.htm
http://www.scribd.com/doc/85055453/The-German-Freikorps-1918-1923 (ebook)
http://www.historylearningsite.co.uk/weimar_republic_problems.htm

[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 01-03-2016 20:05:45 ]

De Totenkopf hoorde al bij de Pruisische militaire traditie sinds Frederick de Grote, voornamelijk bij huzaren en stormtroepen (1917-18). Door veel Freikorpsen werd het embleem geadopteerd als voortzetting van de traditie van het Kaiserreich: later zou het evolueren in het welbekende embleem van de Schutzstaffel of SS.
Terug te zien op Duitse postkaarten:



[ Bericht 9% gewijzigd door Nibb-it op 01-03-2016 20:05:21 ]

De Kapp Putsch
De Kapp-Putsch, of preciezer aangeduid de Kapp-Lüttwitz-Putsch, was een poging tot staatsgreep in Duitsland en had tot doel de Weimarrepubliek omver te werpen. De putsch was een direct gevolg van de bepalingen van het Verdrag van Versailles.


"Kapp-Putsch (13.-17.3.1920). - Provisorisch gepanzertes Fahrzeug der Truppen der neuen Regierung Kapp, Berlin, Potsdamer Straße"
^{Deutsches Bundesarchiv, Bild 146-1972-033-17}

1920-1923 THE KAPP PUTSCH TO THE BEER HALL PUTSCH
In March 1920 the Erhardt brigade, wearing swastikas and supported by the prominent Reichswehr Generals Lüttwitz and Ludendorff, chased the SPD-led government from Berlin. The putsch installed a retired civil servant, Kapp, as the new Chancellor. (Three years later Ludendorff would jointly lead the "Beer Hall putsch" with Hitler). Kapp like Hitler, warned of the threat of "destruction and violation by war-like Bolshevism." He too claimed his government would "not be a one-sided capitalist one. It will rather save German work from the hard fate of slavery to international big business... In the best German tradition the State must stand above the conflict of classes and parties, [although] striking is treason to the nation, the Fatherland and the future." The seriousness of this ruling class effort was underlined by the refusal of von Seekt, chief of the Army High Command to lift a finger against Kapp. The army had supported the republican government against the revolutionary left and the militant workers, but now that the Freikorps had accomplished its gruesome task, might it perhaps be safe to dispose of the SPD too? Seekt was unsure of the answer and decided to bide his time to see if Kapp could succeed. The same attitude prevailed in industry where "the leading men of big business" proclaimed their 'neutrality', which amounted to according the new government parity with the old. Only when the failure of the venture became evident did they distance themselves from the putschists." The putsch was defeated when the ADGB unions launched a massive general strike. Not only was Kapp's government forced to resign, soon the workers' offensive, which had been subdued by a year of Freikorps bloodletting, resumed. Kapp's tactics had failed, but this did not rule out future attempts under other leaders.

In Bavaria, however, the outcome was different. Only here did the putsch succeed. During Kapp's brief rule a right-winger called Kahr took over. When the putschists were finally swept away in Berlin and elsewhere, Kahr remained in office. From this point on Bavaria was even better disposed towards extreme right-wing groups, among them the NSDAP.

Lees verder: http://www2.stevenson.ac.(...)ism/uk_dg/naz_1e.htm

[ Bericht 4% gewijzigd door Nibb-it op 01-03-2016 20:06:09 ]

quote:

Op zondag 8 april 2012 03:11 schreef Cobra4 het volgende:
Freikorp units served as the basis for combating communist revolution across Germany, saw service in the Baltic region and fought the Poles along the eastern frontier defending against various Polish territorial incursions.

Op een zelfde schaal als in '36 in Spanje?

Ik weet toevallig dat de Duitse troepen in het Baltische gebied in november 1918 herbewapend werden om de Baltische staten te beschermen tegen eventuele offensieven van het Rode Leger. Volledige terugtrekking zou nl. zorgen voor een vacuüm die de Russen konden vullen.

Bevelhebber Mannerheim wenste een zo grot mogelijke concentratie van Freikorpsen in het gebied. Hij wilde met zijn 50.000 vrijwilligers naar Petrograd marcheren, een pro-Duitse regering in Rusland installeren en Estland en Letland wederom inlijven als Pruisische kolonies. Omdat de Duitse regering druk was met binnenlandse kwesties kon hij enige tijd min of meer zijn gang gaan. Aanvankelijk ging het goed, er werden een aantal overwinningen op de Russen geboekt en Riga werd ingenomen.
In 1919 greep ook hier de Entente in: door het tekenen van het verdrag van Versailles werd het de vrijwilligers nu verboden nog door te vechten en tevens konden de Britten nu de Letten gaan bevoorraden met wapens en uitrusting. Sommige Duitse eenheiden weigerden op te geven en zij bleven dan ook doorvechten totdat zij teruggedrongen waren tot in Oost-Pruisen.
In dit boekje valt daar meer over te lezen, vanaf pagina 18: http://www.scribd.com/doc/85055453/The-German-Freikorps-1918-1923

In Polen waren de schermutselingen over het algemeen vrij kleinschalig: het waren eerder disputen om kleine stukjes land die traditioneel aan Pruisen toebehoord hadden dan complete veldslagen. Hiertoe is de Grenzschutz Ost opgericht, veel Freikorpsen zijn via dit initiatief 'geboren'. In Silesië echter is een vrij omvangrijk offensief van vrijkorpsen geweest (vanaf 2 februari 1919), na een kleine twee weken werden zij echter teruggefloten door Berlijn na klachten van de Entente.

Wat de capaciteiten van de nacionales waren weet ik niet, dat zal ik uitzoeken.

[ Bericht 2% gewijzigd door Nibb-it op 08-04-2012 04:18:35 ]

quote:

Op zondag 8 april 2012 03:11 schreef Cobra4 het volgende:
Freikorp units served as the basis for combating communist revolution across Germany, saw service in the Baltic region and fought the Poles along the eastern frontier defending against various Polish territorial incursions.

Op een zelfde schaal als in '36 in Spanje?

De Spaanse Burgeroorlog was van een grotere schaal. Het conflict duurde niet alleen veel langer, ook de buitenlandse inmenging was veel omvangrijker.
De Spaanse nationalisten ontvingen al in 1936 veel steun uit Nazi-Duitsland en Italië in de vorm van wapens en uitrusting, maar ook werden er vliegtuigen en tanks met bemanning geleverd. Italië leverde zo'n 50.000 vrijwilligers aan Franco.
De internationale brigades die steun gaven aan de republikeinen telden zo'n 35.000 manschappen van allerlei nationaliteiten, de inzet en rekrutering was vanuit de Komintern geregeld. De brigades waren georganiseerd naar Russisch voorbeeld en werden ook veelal met Russisch materiaal uitgerust.



Verder vond ik nog dit, dit beschrijft de situatie vóór de buitenlandse inmenging:
"In the early stages of the war, both sides were poorly organised, and in both there was a confusing mixture of regular soldiers, armed security forces and militias with limited or no military training. Regular soldiers wore the standard-issue greenish-khaki tunic, cap, trousers and brown boots of the prewar Spanish army, whichever side they ended up on. Especially in the first weeks and months of the war, it was easy to mistake the regular soldiers on both sides. Similarly, the Civil Guard had their distinctive green uniforms with black leather hats, the Assault Guards wore dark blue, and the carabineers pale green with a peaked cap.
Other forces existed only on one side. On Franco's side, the Spanish Foreign Legion wore grey-green, and the Moorish regulars wore khaki drill shirts, covered with a rough poncho in cold weather, baggy trousers and a brown turban and sometimes a red fez as well. The Foreign Legion and the Moorish forces often wore rope-soled canvas shoes, alpargatas, in the summer. The Falangists had dark blue or black caps, and blue shirts; the Carlists red berets, and khaki shirts and trousers, often with alpargatas. On the Republican side, workmen's overalls and shirts became the improvised uniform of the militias, first in denim blue, then dyed brown or khaki, given a military air by a cap. Gradually, a more military dress of trousers and shirt and jacket appeared. Both sides adopted whatever winter coats they could procure, including US army supplies, and both sides often lacked boots and socks.
Poor, old equipment, including rifles from the Spanish-American War of 1898, and pre-1914 bayonets, was common at the start. Food supplies were at first haphazard, then gradually regularised for both Nationalist and Republican troops, but there is no doubt that, as the war continued, the Nationalist armies were better fed than their opponents. They also had a steady supply of tobacco, from Morocco, which the Republicans lacked. Both sides had poor sanitary and washing conditions, and were plagued by lice."

Bron: F. Lannon, The Spanish Civil War 1936-1939 (Essential Histories 2002)

De Beierse Radenrepubliek en het Freikorps
Gedurende een periode van vier weken was de Beierse Radenrepubliek een kortstondige poging om een ​​socialistische staat te vestigen in de 'vrijstaat Beieren'. Niet alleen was dit utopische staatje gebaseerd op het bolsjewistische model, ook wilde het onafhankelijk worden van Weimar-Duitsland.
Op de eerste verjaardag van de Oktoberrevolutie in Rusland verklaart Kurt Eisner van de USPD (Unabhängige Sozialdemokratische Partei Deutschlands) in Beieren een soevereine staat, met München als hoofdstad. Deze verklaring wierp de Beierse monarchie omver en maakte Eisner minister-president van Beieren. Eisner pleitte voor een 'socialistische republiek', maar distantieerde zich van de wreedheden die op dat moment werden begaan in de Sovjet-Unie. Eisner verklaarde dat deze nieuwe regering eigendomsrechten zou beschermen.

Na het mislukken van Eisner's partij om verkiezingen te winnen, besloot hij om ontslag te nemen uit de politiek. Onderweg naar het parlement om zijn ontslag aan te kondigen, werd hij vermoord door de rechts-nationalistische Anton Graf von Arco auf Valley (21 februari 1919). De moord veroorzaakte grote maatschappelijke en politieke onrust, nog meer gevoed door het nieuws dat er in Hongarije een Sovjet-revolutie had plaatsgevonden. Hierdoor werden communisten en anarchisten in Beieren aangemoedigd om de macht te grijpen.
Op 6 april 1919 werd de Sovjet-republiek formeel opgericht. Het staatje werd in eerste instantie geregeerd door de USPD, met mannen als Ernst Toller, Gustav Landauer en Erich Musham. Ondanks het feit dat het capabele leiders waren lukt het uiteindelijk niet de orde te bewaren. Het bestuur van de republiek viel in korte tijd in handen van de spartakisten.
De KPD (Kommunistische Partei Deutschlands) onder leiding van Eugen Levine begon direct met communistische hervormingen zoals de herverdeling van eigendom onder de burgers en het omvormen van fabrieken en industrie in staatsbedrijven.

De communisten weigerden samen te werken met het reguliere Duitse leger. Er werd een eigen krijgsmacht opgericht. Deze zogenaamde 'Rote Armee' onder leiding van Rudolf Egelhofer telde in totaal ongeveer 20.000 gewapende arbeiders.
De nieuwe Rode Garde begon vermoedelijke rechtse en contrarevolutionaire mensen te arresteren.
Als antwoord op de 'rode' overname in Beieren en de standrechtelijke executies van burgers en militairen trok een Freikorps-contingent (Epp en Erhardt) van 30.000 man München binnen en versloeg de communisten in bittere stedelijke gevechten.
In totaal werden meer dan 1000 spartakisten en andere aanhangers van het communisme gedood in de gevechten. Er wordt geschat dat ongeveer 700 mensen werden gearresteerd en geëxecuteerd door Freikorps eenheden. De leider van de revolutie werd gearresteerd, ter dood veroordeeld wegens verraad en standrechtelijk geëxecuteerd.

Meer links:
http://chamara-sumanapala(...)iet-republic-a268969
http://www.firstworldwar.com/features/munich_six.htm
http://www.nicholasefstathiou.com/freikorpsvonepp.html
http://www.historicaleye.com/Munich1.html


"Freikorps soldiers in Berlin during the 1919 Communist Revolution and riots. It gives a good illustration of the soldier’s equipment with the later steel helmets, some badges, and potato-masher grenades, a favorite of the WWI Sturmtroopen/Stosstruppen. Note the very tall sailor with his hands on his hips at left. The Wilhelmshaven sailor’s mutinies effectively started the revolution, and the sailor’s soviets were one of the left-wing adversaries of the interim government and the Freikorps. The sign reads ‘Stop! Whoever goes further will be shot’."


"A heavily armed Krupp-Daimler Platformwagen used by the Freikorps to overcome the Communists in Munich in May 1919."

[ Bericht 2% gewijzigd door Nibb-it op 01-03-2016 20:07:10 ]

Revolutie in Duitsland
In West-Europa kwam Duitsland het dichtst bij een sociale revolutie. Evenals in Rusland speelde het ongunstige verloop van de oorlog en de economische problemen die deze met zich meebracht -hier vooral als gevolg van de Britse blokkade- een belangrijke rol. Deze incidentele factoren versterkten echter, evenals in Rusland, reeds bestaande spanningen in de Duitse samenleving. De ontevredenheid van e arbeiders leidde al tijdens de oorlog tot stakingsgolven; de kleine burgerij raakte steeds verder in het door haar zo gevreesde proces van proletarisering verzeild en neigde ertoe steeds nationalistischer te worden. De politiek verhoudingen waren ook door de militaire dictatuur van de doorlog nog niet gestabiliseerd. De volstrekt onverwachte militaire nederlaag bracht de traditionele autoriteiten een gevoelig gezichtsverlies; er brak iets in de Duitse samenleving.



Toch werd de aanzet tot de Duitse revolutie van buitenaf gegeven: de eis van President Wilson alleen met een democratische Duitse regering te onderhandelen bracht Ludendorff ertoe een democratische regering te inaugureren. De Duitse Revolutie begon als een 'revolutie van bovenaf', op tour gezet door de traditionele heersers met het doel een gunstige vrede te verkrijgen en een 'revolutie van onderaf' voor te zijn. Dat liep echter uit de hand, toen op 4 november 1918 de matrozen te Kiel en Wilhelmshaven begonnen te muiten en sovjets vormden. De sovjetbeweging greep snel om zich heen, Binnen enkele dagen waren in alle grote Duitse steden 'sovjets van arbeiders en soldaten' opgericht, naar het voorbeeld van de Russische Revolutie. Op 9 november had de revolutie Berlijn bereikt. Om greep op de gebeurtenissen te houden riep de sociaal-democraat Scheidemann toen de republiek uit. Op 10 november vluchtte kiezel Wilhelm II naar Nederland en werd de regering Ebert/Haase gevormd uit leden van de SPD en de USPD. In deze fase was de Duitse revolutie vooral een volksrevolutie, waarbij de grote meerderheid van de sovjets en de betrokken politieke partijen uit waren op de democratisering ban de Duitse samenleving en de geleidelijke hervormingen nastreefden. Het eerste doel van de revolutionairen was een Nationalversammlung, die Duitsland een nieuwe grondwet moest geven. Verkiezingen voor deze constituante werden op 19 januari 1919 gehouden en leverden een grote overwinning op voor de SPD (38%). De USPD kreef slechts 8%.
In januari radicaliseerde de revolutie echter. In december 1918 was het tot een breuk gekomen tussen de SPD en de USPD, omdat de SPD onder druk van de legerleiding aarzelde steun te geven aan een USPD-voorstel om het leger te vervangen voor een volksmilitie. Als het leger zijn steun aan het regime introk, zou de SPD even machteloos zijn geweest tegen extremisten van links en rechts a;s de Provisionele Regering dat in Rusland was geweest. Deze breuk en het uitblijven van directe hervormingen leidden tot escalatie.
In januari werd door kleine linkse groepen tot opstand aangezet. Hierop brachten Freikorps-soldaten de communistische leiders Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg om. Eind januari liet de sociaal-democratische minister van Binnenlandse Zaken Gustav Noske met behulp van de Freikorpsen deze opstand in Berlijn neerslaan. Op dezelfde manier werden dat voorjaar opstanden onderdrukt die in heel Duitsland waren uitgebroken. De revolutie kwam tot stilstand met het neerslaan van de Radenrepubliek in Beieren. (zie hierboven)

Deze tweede fase van de revolutie had veel meer het karakter van een klassenstrijd dan de eerste. Zij was radicaler van inhoud en actievormen: het ging hier duidelijk om anti-parlementaire stromingen, die en sovjet- of radenstelsel voorstonden. De aanhangers hiervan wilden dat de gehele bevolking aan de politieke macht deel zou hebben via een getrapt systeem van raden, waarbij elke arbeiders-, soldaten-, of boerenraad afgevaardigden naar overkoepelende raden zou sturen, en alle beslissingen zoveel mogelijk gedecentraliseerd werden genomen. Deze directe democratie staat tegenover de representatieve democratie, waarbij de bevolking periodiek leiders kiest. De raenbeweging berustte op de romantische fictie dat het aldus mogelijk zou zijn de heersers en de 'beheersten' te laten samenvallen en dat een conflictloze maatschappij zou ontstaan. Een van de zwakheden van dit systeem trad al spoedig aan de dag: het vereiste zoveel participatie van zijn aanhangers, dat deze het al spoedig niet meer op konden brengen. De beweging kende dan ook een vrij groot verloop; de meer gematigden keerden zich er spoedig van af. Om deze reden was niet alleen de repressie van het leger oorzaak van de ondergang van de sovjetgedachte in Duitsland. Het is bovendien de vraag of een dergelijke beweging in een moderne industriële maatschappij met haar bureaucratie überhaupt levensvatbaar is. Zelfs in de veel minder geïndustrialiseerde Sovjet-Unie werden de sovjets binnen een paar jaar aan de partij ondergeschikt gemaakt.

Na het mislukken van de sociale revolutie van me Nationalsammlung in augustus 1919 te Weimar een nieuwe grondwet aan, die van Duitsland een parlementaire democratie moest maken. Weimar was uitgekozen omdat het wat rustiger was dan het opstandige Berlijn. De nieuwe grondwet voorzag in een Rijksdag die golgens algemeen, evenredig kiesrecht gekozen zou worden, en die in tegenstelling tot de Wilhelminische Reichstag over alle legislatieve bevoegdheden zou beschikken en ook de regering naa huis kon sturen. Aan de andere kant kreeg de rijkspresident, die ook al door het volk verkozen werd, eveneens ruime bevoegdheden. Volgens Artikel 48 kon deze bijvoorbeeld bij sociale onrust de Staat van Beleg afkondigen, het leger inzetten en de burgerlijke vrijheden opschorten. Dat scheen zo vlak na de opstanden van het voorjaar een wijze maatregel; in de loop der jaren zou deze bepaling echter tegen de Duitse democratie keren. In deze machtige positie van de president (ook wel Ersatz-Kaiser genoemd) vind men toch ook een residu van de oude dualistische staatsopvatting van de Duitse liberalen, die wat terugschrokken voor een volledig soeverein parlement. Met deze constitutie moest de nieuwe Duitse democratie het in ieder geval doen, de Weimarrepubliek zou tot 1933 blijven functioneren.

J.C. den Hollander, De nieuwste geschiedenis. (Spectrum 1996)

Meer links:
http://www.bundestag.de/h(...)ember_revolution.pdf
http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/GERrevolution.htm
http://www.fsmitha.com/h2/ch09-sparticists.htm
http://books.google.nl/bo(...)alist%201919&f=false
http://encyclopedia.thefreedictionary.com/Eisner,+Kurt
http://www.tatsachen-uebe(...)weimar-republic.html



[ Bericht 3% gewijzigd door Nibb-it op 01-03-2016 20:07:48 ]

quote:

Op maandag 16 april 2012 23:33 schreef sp3c het volgende:

[..]

wat moet ik me hierbij voorstellen??

op een afstandje ziet het eruit als een soort weapon carrier (vergelijkbaar met onze MB's of de SAS Pinkies van vroegah) maar ik wist niet dat ze dit soort voertuigen in 1919 ook al gebruikten

was er sprake van enige vorm van standaardisatie (if so, wat was de standaard? ) of waren ze gewoon zelf machinegeweren op hun voertuigen aan het schroeven naar eigen inzicht?

(zelfde voertuig als in de foto in post #2?)

Dit was een standaardvoertuig, tijdens de Eerste Wereldoorlog werd hij ingezet als flak of SPG. Maar volgens mij was een groot deel van de pantservoertuigen wel geïmproviseerd.

Edit: "Auf Basis der Krupp/Daimler KD-1 Artilleriezugmaschine entstand 1918 der Krupp/Daimler KD-1 Geschützkraftwagen Kraftwagen 19, welcher mit einem 7,7cm Flakgeschütz bewaffnet war. Die Reichswehr schätzte den Wert dieser Fahrzeuge hoch ein, da sie sich sowohl zur Flugabwehr als auch zur Panzerabwehr eigneten. " - http://www.kfzderwehrmach(...)z__1/sd__kfz__1.html


[ Bericht 10% gewijzigd door Nibb-it op 17-04-2012 10:22:23 ]

Nazi Freikorpskämpfer
Master List of Nazis who served in the Freikorps in the immediate post-war period. I have tried to give the vital information for each name.



Adams, Josef, Oberschlessischer Selbstschutz; SS-Oberführer
Albrecht, Herbert, Halle Freikorps and Anhalt Freikorps; Black Reichswehr, editor for Völkischer Beobachter, DAF director, Reichstag deputy.
Alpers, Friedrich, Freiwillige Landesjägerkorps (Maercker’s Rifles); SA Standartenführer, State Minister in Brunswick, SS Obergruppenführer, Major der Luftwaffe.
Andreeson, Willy, various Baltic Freikorps; Baltic Cross, Kapp Putsch, NSDAP Gauredner, director of Strength Through Joy Movement.
Arent, Benno von, Machine gun officer in Ost-Preussische Freiwilligen Jägerkorps, adjutant in Von der Heyde Freikorps; SS Oberführer, Battle Society for German Culture.
Asmus, Georg, Freikorps Lichtschlag; SS-Brigadeführer
Aulock, Hubertus von, Freikorpsführer of Freikorps von Aulock; Aulock Labor Organization, NSKK Brigadeführer
Baumann, Hans, battalion commander Bayerischen Schtzenkorps (“Freikorps von Epp”); Gauarbeitsführer, Reichstag deputy, SS Standartenführer
Baur, Eleonore (“Sister Pia”), Freikorps Oberland
Baur, Hans, Bayerischen Schtzenkorps (“Freikorps von Epp”); SS Gruppenführer
Begus, Otto, Bund Oberland; SS-Sturmbannführer
Beiber, Rudolf, Freikorps Lichtschlang, Freikorps Düsseldorf, Viking Bund; Stahlhelm, SS Standartenführer
Belding, Robert, Maltzahn Freikorps; Black Reichswehr, DAF group leader
Bennecke, Heinrich, Freikorps Hassfurther
Benson, Kurt, Freikorps Oberland, Frontbann Ostpreußen and Kameradschaft Yorck; SS-Oberführer
Bergman, Robert, Bayerischen Schtzenkorps (“Freikorps von Epp”); Fehmemord, SA-Führer zur besonderen Verwendung, SS Gruppenführer, Reichstag deputy.
Berkelmann, Theodor, Freikorps Hülsen (Potsdam); Obergruppenführer
Berndt, Alfred-Ingemar, Grenzschutz Ost, Bataillon III Bromberg; SS-Brigadeführer
Bernhardt, Johannes Wachabteilung Bahrenfeld; SS Brigadeführer
Bierkamp, Dr Walter Wachabteilung Bahrenfeld; SS Brigadeführer
Bittrich, Willi, Freikorps Hülsen (Potsdam); SS Obergruppenführer
Böchenhauer, Arthur, Freikorpskampfer
Bormann, Martin, section leader and quartermaster for Freikorps Roßbach: Fehmemord, secretary to the Fürhrer, SS Obergruppenführer
Brand, Dr. Curd Gardkavallerieschutzendivision; SS Brigadeführer
Brass, Otto Gardkavallerieschutzendivision; SS Oberführer
Bruckner, Helmuth, Selbstschutz Oberschlesien; Oberpräsident of Silesia.
Brückner, Wilhelm, Bayerischen Schtzenkorps (“Freikorps von Epp”); SA-Obergruppenführer, adjutant to Hitler
Bubenzer, Karl, Freikorpskampfer.; Mitglied des Deutschen Reichstag, Wehrdienst, stellv. Reichstierärzteführer, Kreisleiter
Busch, Karl, Freikorpsführer Kompanie Busch; Strength Though Joy Movement

Lees verder: Axis History Forum

The Spartacists
The Spartacists, lead by Rosa Luxemburg and Karl Liebknecht, were a group of radical socialists who found 'fame' in the first few months after the November Armistice when Germany experienced its so-called 'Revolution'. The Spartacists were named after Spartacus who led a revolt by slaves against the might of the Romans in 73 B.C.

The Spartacists were actually founded in the summer of 1915 when both Luxemburg and Liebknecht left the SDP because of the party's support for Germany's participation in the First World War. The political philosophy of the Spartacists was determined by Rosa Luxemburg who wrote the "Junius Pamphlet" whilst serving a prison sentence in Germany.

In December 1918, some of the Spartacists - including Luxemburg and Liebknecht - founded the German Communist Party. Luxemburg had written numerous pamphlets about Lenin and how his leadership of the Russian Revolution would be of such great value to Russia.

While her political philosophy may well have merited such pamphlets, many Germans (and Europeans in general) were terrified of the 'Red Plague' in Russia and the adoption of the name 'communist' was fraught with danger. Many soldiers had returned from the war fronts massively disillusioned with the German government and hugely suspicious of anything that smacked of left-wing political beliefs. Many who had quit the German Army joined the right wing Free Corps (Freikorps). These would have been battle-hardened men who had been subjected to military discipline.

In January 1919, the Communists rose up in revolt in Berlin. In every sense it was a futile gesture against the government. Ebert withdrew his government to the safety of Weimar and allowed the Freikorps and what remained of the regular army to bring peace and stability back to Berlin once again. No mercy was shown to the Spartacists/Communists whose leaders were murdered after being arrested. The Freikorps was better organised and armed - they also had a military background. The majority of the Spartacists were civilians. No-one doubted who would win.

With the deaths of Liebknecht and Luxemburg, the party fell into temporary disarray though the Communist Party gained strength in the 1920's under the leadership of Thurman. In the 1919 election the Communists got no MP's into the Reichstag. In 1920, they got 4; in 1924 they got 62; in 1924 45 MP's and in 1928, 54 MP's. In each of these elections they did better than the Nazis. By 1928, the Spartacists/Communists had grown into a bona fide minority political party. (bron)