Met 29 FOK!ers naar het Nat. Songfestival 2012 #7

quote:

Op maandag 20 februari 2012 19:09 schreef Ingetje79 het volgende:


Ik heb ook alles gelezen

quote:

Op maandag 20 februari 2012 19:12 schreef Cat22 het volgende:

[..]

Ook al getraind.

quote:

Op maandag 20 februari 2012 19:19 schreef Ingetje79 het volgende:
Nee, ik ben een getraind topic bijhoudstert

quote:

Op maandag 20 februari 2012 19:24 schreef Cat22 het volgende:

[..]

Plas ophouden lukt je nog niet zo he?

quote:

Op maandag 20 februari 2012 19:39 schreef Ingetje79 het volgende:

[..]

Dat blijft lastig idd.
Maar goed, ik ben ook nog maar 32 zegt mama altijd, dus het is niets om me voor te schamen.

quote:

Op maandag 20 februari 2012 14:46 schreef Cat22 het volgende:

[..]

17.00 uur La Place
Pompoms op stoelen leggen om ze vrij te houden.

Maar iedereen moet gewoon op tijd komen.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2012 00:48 schreef Cosmo2.0 het volgende:
Mits iemand moi van Station naar LaPlace en LaPlace naar Mediapark kan rijden, dan eet ik mee. Maar ik ben bang dat alle auto's al vol zitten.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2012 12:57 schreef Ingetje79 het volgende:
Vanaf LaPlace naar Mediapark is er mi plek zat, maar de LaPlacers gaan niet eerst naar H'sum en dan weer terug naar LaPlace.
Tenminste, dat lijkt me onlogisch

quote:

Op maandag 31 januari 2011 16:16 schreef Tha_Erik het volgende:
Sfeerverslag van een ESF-moderator bij het NSF.

Als ware songfestivalliefhebber kon ik de kans om live bij het Nationale Songfestival te zijn natuurlijk niet voorbij laten schieten. Zeker niet wanneer er een heuse FOK!delegatie zou gaan. Want wat is er leuker dan naar het Nationale Songfestival gaan? Nee, niet thuis blijven, niet bier drinken, niets van dat. Het is leuker om met 16 van je beste vrienden van internet dat mee te maken.

Zo gezegd, zo gedaan. Enkele weken geleden hebben mijn lieftallige medemod Greys en mijn lieftallige vriendin Tombolafan een stel kaarten ingekocht en men kon zich inschrijven om mee te gaan. De plekken vlogen over de toonbank, figuurlijk gesproken, en het voorpretten kon beginnen.
Na lang aftellen was de grote dag dan al daar. De heenweg was hartstikke leuk, en mijn chauffeur Cat22 wist mijn huis goed te vinden en zonder brokken naar Hilversum te rijden. Ik had CD'tjes met daarom een reis door het songfestival, beginnend bij Corry Brocken met Een Beetje. Tegen de tijd dat Waterloo voorbij kwam zaten we met z'n allen luidkeels mee te zingen. Zoals het hoort, want geloof het of niet, erken het of niet, maar iedereen (ja heus!) is stiekem liefhebber van het songfestival. Jammer alleen dat men tot de conclusie was dat sinds het jaar dat ik geboren ben er geen reet meer aan is. Pertinent onwaar naar mijn mening. De jaren 90 zaten vol goede nummers, en de zeroties ook. Lekker puh!

Men zou in Hilversum verzamelen waar we gezamenlijk bij een heus snackbarretje onder de naam Vork zouden dineren (voor sommigen de eerste keer dat ze raspatat konden eten). Zo geschiedde, de mensen stroomden binnen en de bestellingen werden opgenomen (lees; men liep naar de toonbank om hun bestelling te plaatsen). Enkele minuten later zaten we te eten. Peter en Takkedinges romantisch aan een tweepersoonstafel en de rest er omheen aan grote ronde en langwerpige tafels. Goodbye begon zo'n 10 minuten later aan haar bananenmilkshake, welke vertraagd was om wat voor reden dan ook.

De outfits waren nog vrij normaal. Geen overdreven oranje, of rood-wit-blauwe overhemden en shirtjes. De enige die al in herkenbare stijl was, was Peter. Een chique oranje vlinderdasje en bretels.

Iets over 19.00 uur vertrokken we naar de studio. Onderweg in de auto draaien nog even snel mijn twee favoriete winnende songfestivalnummers aller tijden: Take me to your heaven, van Charlotte Nilsson en Fly on the wings of love, van de Olsen Brothers (beide nummers van na mijn geboorte en top, dus eerder opgeworpen stelling bij dezen ontkracht).

Er ontstond in de rij buiten Studio 21 lichte paniek toen we mensen verloren waren, maar ondertussen werden er vlaggetjes uitgedeeld (belangrijk!), een oranje en een rood-wit-blauwe. Met z'n allen in de rij en het was koud! Gelukkig duurde dat wachten niet zo ontzettend lang en al snel hadden we onze jassen opgehangen en stonden we in de wachtruimte waar vreselijk saaie muziek gedraaid werd.

Ons was bij het binnenkomen in die zaal ingefluisterd door een medewerkster die een foto van ons bij het TROS-bord maakte dat we achterin moesten wachten en we dan goede plaatsen konden krijgen. En wie zijn wij om goed advies in de wind te slaan? Oh, bij het binnenlopen van de zaal liep niemand minder dan Wesley Sneijder nog vlak langs ons! Echt waar! Ik kon 'm bijna aanraken. Helemaal glamourland zo.

Goed, wij dus wachten en mensen drukten zich van achteren tegen ons aan, drongen voor en wilde er langs. Wij lieten ons niet kennen, zwaaide met onze vlaggen en begonnen tot groot ongenoegen de saaie muziek maar mee te zingen. New York, New York klonk nooit... eh... ik wil zeggen mooier, maar houdt het op hysterischer. De mensen om ons heen waren ongeveer het tegenovergestelde van hysterisch. ik denk dat ik ze maar hersendood noem. Of gewoon saai. Dat kan ook.
Het was ondertussen al 20.00 uur en dan zou de zaal open gaan. Dat duurde toch minstens een half uur langer. Jammer, de voeten begonnen al pijn te doen bij verschillende mensen.
Nou goed, toen ging de zaal open en mensen stroomden binnen. We hadden binnen no time een plekje veroverd ongeveer tussen de J's en de Jury in (die er nog allemaal niet waren op dat moment). Snel even gekeken waar de camera's waren en schrikken van de zwevende camera boven onze hoofden waarvan we overtuigd waren dat wij vooral in beeld zouden komen. Die illusie hield aan (bij mij) tot ik de uitzending terugzag.

We konden Yolanthe nog even de leader zien oefenen in een mooi gekleurd maar erg kort jurkje en schoentjes waar je tenen spontaan van overlijden. De publieksopwarmer (Kees Tol) deed aardig zijn best om ons op te warmen. Eerlijk gezegd was de sfeer in de zaal niet echt dat je zegt "Tjonge! Wat een feest!" En toen de vraag kwam of er Songfestivalfans waren blees het angstvallig stil, op ons groepje na. Blijkbaar was de zaal voornamelijk gevuld met 3J'ers. Die allemaal geen vlaggetjes of iets dergelijks bij zich hadden.

We kregen instructies dat we vooral heel enthousiast moesten doen, en dat we enorm belangrijk waren en toen ongeveer begonnen we (21.20). Goed de camera's in de gaten houdend (vreemd, hoe je denkt dat je echt constant in beeld bent, en uiteindelijk nauwelijks) deden we alsof we enthousiast waren (toegegeven, ik zat er helemaal in en vond het prachtig allemaal).De jury werd snel even voorgesteld alleen was dat nauwelijks hoorbaar omdat het zaalgeluid enorm zacht stond. Eric van Tijn, Hind, Renée Froger, Annemieke (waarbij wij allemaal zo keken: ) en Daniël Dekker, zelfbenoemd Songfestivalkenner. Eigenlijk begonnen toen meteen de nummers, dat ging me snel (nou zou de show ook maar 50 minuten duren in totaal). Het eerste nummer was wel aardig. Beetje dertien in een dozijn. De zaal ging aardig mee, onze vlaggetjes waren natuurlijk onvermoeibaar en wapperden de volledige tijd in het rond. Enkele zijn er overleden, maar elke strijd kent zijn slachtoffers natuurlijk. Dit nummer viel niet echt in de smaak bij de jury en ook de zaal was gematigd enthousiast.
Het volgende nummer (de Stroom) was naar mijn mening beter, en een van de beste uptempo nummers. Het kon prima meegezongen worden en bleef echt goed hangen. De jury was ook vrij positief.
Het derde nummer was met heuse elektrische gitaar! Live ook nog! Met een opmerking van Yol (ik mag Yol zeggen) dat dit op het Songfestival zelf niet mag, dus het doel ontschoot me een klein beetje. Bij Eric van Tijn viel het in de smaak, maar niet voor het festival. Bij mij viel het niet zo in de smaak.
Vervolgens kwam mijn lievelingsnummer en hoogtepunt van de avond. Weelderig waardeloos. Alleen de titel al pakt me in, en het nummer zelf ook nog eens. Een aparte melodie, mooie tekst, akoestisch en gewoon erg mooi. We waren het er over eens dat dit een uniek nummer was, wat vast de aandacht trok tussen alle andere inzendingen. De jury daarentegen (oh, even tussendoor, als René niet in beeld is trekt ie me toch een chagrijnig gezicht! Daar heeft Yol ook een handje van trouwens) was wel enthousiast maar vonden het absoluut niet passen als songfestivalnummers. Maar wat weten zij er nou van, Hind haalde de finale niet, René ook niet.
Bij het laatste nummer gebeurde iets vreemds. Al vanaf het moment dat Yol zei dat het zou beginnen was de zaal opééns in leven. Zo leek het. Er werd gejoeld en gedaan. Mensen deden mee, werden enthousiast. Alsof er iets ingestudeerd was, en dat was absoluut niet het geval of de FOK!delegatie heeft de les gemist. Het was een aardig nummer, maar ik was niet zo lyrisch als de rest van de aanwezigen en jury. Dat waren alle nummers, het stemmen kon beginnen. Ik stemde (ja...) op Weelderig waardeloos. Maar dacht mocht bijna vanaf het begin al niet baten.

De pauzeact, zoals ik het maar even noem, was wel leuk. Wij songfestivalliefhebbers houden wel van een rondje geschiedenis van het ESF en zongen luidkeels mee. De Troubadour kwam voorbij en ik kreeg de "Melancholiek" maar niet op het juiste moment. Ook bij Waterloo had ik een leuk solo-optreden met een prachtige uithaal (WHOOOHOHOHO) op een moment waar het blijkbaar stil was in het nummer. Ach ja, ik pak mijn momentje wel.
Het was leuk om oude deelnemers weer te zien, onder wie Esther Hart die een van mij lievelingsinzendingen (One more night) zong. Sieneke kwam ook nog even langs en dat was voor iedereen een hoogtepunt en een emotioneel momentje, denk ik. Ook omdat toen (en dat zag ik later pas terug) de camera vol op ons gericht was en ik in de achtergrond aanwezig was ! Toen kreeg ik een sms'je van mijn moeder, dat ik vol in beeld was. Bedankt, ma.

De resultaten van de jury waren niet verrassend. onder luid boegeroep van ons was Weelderig Waardeloos op de laatste plaats geëindigd. De jury ging helemaal voor Je vecht niet alleen. Het publiek uiteindelijk ook. Dat was dat. De pers stroomde binnen en we zagen ons aller Juicyhill die zich kranig weerde tegen de familie van Tellingen (wat kunnen die vies kijken zeg!). Mooi moment was dat toen Juicyhill ons zag hij een foto van ons ging maken, en toen de andere pers opeens ook dacht dat wij enorm speciaal waren. Opeens waren er allerlei lenzen op ons gericht en wij wapperden vrolijk terug. Beroemd worden we, stuk voor stuk.
Eigenlijk was het toen vrij snel klaar. Geen bedankje dat we zo'n leuk publiek waren, niets van dat. Als vee werden we door de gangen gestuurd op weg naar buiten. Niet geheel onbelangrijk werden Greys en ik nog geinterviewed voor een of ander blaadje over het Songfestival. Blijkbaar hadden wij een aperte mening, we waren het niet eens met de uitslag. Fotootje er bij en we komen over een maand in een blad te staan, opiniemakers die we zijn!
Het langste wachten was bij de parkeerautomaat. Iedereen was uitgeteld, en de vlaggen hingen nog net niet halfstok. Het afscheid was emotioneel en prachtig, ik heb geen traan gelaten, tenminste, niet toen er iemand keek... Het was een hele belevenis en op de terugweg hebben we nog wat gezongen en gedaan op oude songfestivalnummers.

Eenmaal thuis aangekomen bleek dat men op FOK! de vlaggetjes luid en duidelijk gezien had. Ik ging meteen de aflevering terugkijken, wachtend op mijn grote moment! Ik zou in beeld komen! Het was een kleine deceptie, want tijdens zo'n show ga je er stilletjes van uit dat de camera constant gericht is op je. Maar bij terugkijken merk je zwaarmoedig op dat het helemaal niet om jou draait. Ach ja, we kunnen vol trots naar het Eurovisie Songfestival met de 3J's aan het roer. Of ik het nou wel of niet eens ben met de uitslag (niet dus), we staan dit jaar absoluut niet voor schut met deze inzending en ik weet zeker dat ik, zoals elk jaar, weer trots ga zijn en hoop op een finaleplek.

quote:

Op woensdag 22 februari 2012 17:20 schreef Steve het volgende:
Vooroordeel bevestigend bedenk ik me dat ik een roodwitblauw-geblokt overhemd heb, dus heb me vandaag bedacht die maar aan te doen. Past vast leuk bij de roodwitblauwe jurkjes.