quote:
Frans Verhoeven heeft er weer een dagje McGyveren opzitten in de Dakar 2012. In de achtste etappe verloor hij eerst zijn zadel en vervolgens kwam de hele opbouw naar beneden. Met tiewraps, tape, het hoesje van zijn Leatherman en uiteindelijk met één hand alles vasthoudend wist Verhoeven met de veertiende tijd de finish in Antofagasta te bereiken.
Eenmaal over de streep brak Verhoeven. Het moest er even allemaal uit. De wanhoopstranen stroomden over zijn wangen. Zijn goede vriend Willie van Wessel, voormalig motorcrosser, ving Verhoeven op. ,,Ik zat er helemaal doorheen,'' vertelde Verhoeven. ,,Ik werk me de hele dag te barsten. Ik lag zesde en er zat meer in. En toen flikkerde alles eraf, 35 kilometer voor de finish. Ik weet het niet meer. Ik kan zo niet rijden voor een topklassering.''
Van Wessel sprak zijn bewondering uit voor Verhoeven: ,,Ieder ander had die motor al lang op de bezemwagen gezet en gezegd: 'Bekijk het maar'. Hij gaat door, of het nu kan of niet. Ik weet niet of ik zo sterk in mijn schoenen zou staan als Frans.''
Verhoeven vindt dat hij niet anders kan. ,,Ik heb verplichtingen naar mijn sponsors en vooral naar mezelf. Ik heb een groot eergevoel. Opgeven komt niet in mijn woordenboek voor. Al moet ik met een halve motor rijden, dan moet dat maar. Ik vind het dieptriest. Aan Sherco ligt het niet; de motor is prima. Het blok loopt uitstekend, het rijwielgedeelte is goed. Het is alleen alles eromheen dat eraf valt. Elke dag iets anders. Het komt de sfeer binnen het team bepaald niet ten goede en dat is doodzonde.''
Na het eerste stuk van de proef van 477 kilometer door de Atacama in Chili verloor Verhoeven zijn zadel. ,,Op een lang recht stuk. Niet mijn terrein, maar ik kon mijn positie goed vasthouden. Ik lag achtste.'' Met tiewraps prutste hij zijn zadel weer vast.
Daarna volgde een technisch stuk. Wel het terrein van Verhoeven en dus ging hij vol in de aanval. Viladoms wist hij los te rijden en hij klom naar de zesde plaats. ,,Het zag er heel goed uit, maar toen begon de opbouw te schudden. Daarop zitten onder meer mijn ico's (afstandsmeters, red.), mijn roadbook en de gps. Ik keek of de ondersteun misschien los zat, maar dat was niet het geval. Op een heel slecht stuk vol gaten en sporen klapte ineens alles eraf. Inclusief de bedrading dus de hele motor stopte ermee. Ik heb de zekering gewisseld, maar de draadjes van het contact waren ook afgebroken. Die heb ik met tape geplakt en vervolgens met de hoes van mijn Leatherman bij elkaar gebonden.''
De laatste 30 kilometer reed Verhoeven met één hand om gas te geven. Met zijn linkerelleboog steunend in de handkap kon hij de opbouw vasthouden. ,,Er zitten zoveel belangrijke kabeltjes in. Dat moest blijven zitten. Maar met één hand mijn motor onder controle houden in die stenen, was geen sinecure. Ik heb een paar klappen gemaakt waarbij ik dacht: 'Nu gaan we'. Maar ik kon 'm net houden.''
Met zijn handen open van de blaren hobbelde Verhoeven naar de finish, zo goed en zo kwaad als het ging. Daar stond Van Wessel te wachten.
En hoe nu verder, met nog zes dagen te gaan? ,,Het zijn niet de kinderachtigste proeven die nog moeten komen, maar ik ga vol gas verder. Van dik hout zaagt men planken. Ik ga ervoor.''