OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Bevallingsverhalen Deel 1: 18-02-2003 t/m 07-07-2004
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11: 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 12: 02-12-2010 t/m 25-05-2011
Bevallingsverhalen Deel 13: 01-06-2011 t/m 17-11-2011
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11: 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 12: 02-12-2010 t/m 25-05-2011
Bevallingsverhalen Deel 13: 01-06-2011 t/m 17-11-2011
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Laatste twee bevallingsverhalen:
quote:Op vrijdag 11 november 2011 00:00 schreef LeNeHe het volgende:
Jipster, heftig hoor. Kan me helemaal invoelen in je verhaal. Wat fijn dat het allemaal goed is gekomen.
Ik wil mijn verhaal toch ook hier delen. Het voelt wel een beetje dubbel, alsof ik hier niet echt hoor ofzo. Maar heb toch behoefte om dit te doen.
Disclaimer: heel erg lang verhaal... (sorry daarvoor)
Op Tweede Kerstdag 2010 doe ik een zwangerschapstest; hoera!! Zwanger! Ik kan mijn geluk niet op en maak Z. wakker die heel verdwaasd reageert; 'beter... ik zei het toch dat het ging lukken. Nog een lange weg te gaan'. En hij valt weer in slaap.
Bij de termijnecho zien we een klein boksend mensje. Ik ben uitgerekend op 1 september.
De zwangerschap verloopt prima, de 20-weken echo geeft aan dat we een jongetje krijgen. Een jongen?? Roep ik heel verbaasd. Ik moet even wennen aan het idee. Zie mezelf meer als meisjes-mamma. Maar de volgende dag vind ik het helemaal prima. Ik durf wat te kopen; het wordt een paars rompertje met daarop 'Lady's man'. Want... uiteraard krijgen wij een knappe zoon
Op 28 mei, het is dan zaterdag en we zitten in een halve verbouwing, realiseer ik me dat ik de baby nog niet veel heb gevoeld. Ik bel mijn beste vriendin, (op dat moment is zij ook zwanger en 5 weken verder) en zij zegt dat ik even moet gaan liggen en porren. Zo gezegd, zo gedaan. Meneertje trapt een keer flink en die dag daarop voel ik hem regelmatig bewegen. Wel wat minder hard dan normaal, maar ik denk dan dat hij anders is gaan liggen en maak me geen zorgen.
Op 30 mei 'vier' ik mijn 30e verjaardag op de rand van het bed omdat dat de enige plek is waar we nog meubels hebben staan en ik fatsoenlijk kan zitten.
Op 31 mei hebben we de eerste avond van 'Samen Bevallen'. Er is één stel later, ze moesten naar het ziekenhuis omdat ze minder leven voelde, ze komen even later binnen en alles was gelukkig in orde met hun baby. We doen wat ademhalingsoefeningen en de mevrouw van Samen Bevallen zegt dat de baby'tjes heel actief worden van de oefening. Nou.. die van ons dus niet, maar ik denk 'het is net zo'n luilakje als zijn moeder'.
Dan is het 1 juni, ik zit op kantoor en realiseer me in de loop van de ochtend dat ik de baby nog niet heb gevoeld. Als ik goed bedenk wanneer de laatste keer is geweest bedenk ik me dat dat pas de vorige middag was. Ik plaats een berichtje in het Z&G topic want ik twijfel of ik nu moet bellen. Ik wil me geen zeur voelen tenslotte.
Mijn collega haalt me over de streep. Ze zegt; 'als jij je zorgen maakt, dan schijt aan wat anderen denken, gewoon bellen! Jij bent de moeder van je kind'.
Ik bel en mag om 13.35 uur langskomen bij de verloskundige om het hartje te luisteren. Het is dan 12.50 uur.
Om 13.30 stap ik op mijn fiets nadat ik tegen mijn collega's zeg; 'tot straks, ga even het hartje luisteren'.
Ik kom bij de verloskundige en mag meteen naar binnen en ga op de bank liggen. Ze zet de doptone op mijn buik, maar we horen geen babyhartje. Alleen een heel rustige hartslag waarvan ze denkt dat het de mijne is. Nog eens zet ze de doptone op een andere plek op mijn buik, weer hetzelfde. Ik wordt een beetje ongerust, er zou toch niks zijn?
Dan stopt ze en zegt ze tegen me; 'we stoppen ermee, we gaan naar het ziekenhuis.'
Nu begin ik me echt zorgen te maken, begin te trillen. Ik realiseer me nu dat er echt wel eens iets mis kan zijn. Ik moet Z. bellen, hij moet ook naar het ziekenhuis komen.
Met de verloskundige rijd ik naar het ziekenhuis, onderweg kletsen we over van alles en nog wat. Ik moet mijn werk bellen dat ik niet meer terugkom, ook als blijkt dat alles goed is.
Bij het ziekenhuis aangekomen rijden we naar de dienstingang. Arm in arm loop ik met de verloskundige naar binnen. We grappen nog over dat ik zomaar de VIP ingang mag gebruiken.
We komen bij de afdeling en we lopen een kamer binnen met zo'n 'stijgbeugelstoel'. Even later (het lijkt uren te duren) komt Z. hij is helemaal bezorgd maar ik stel hem gerust met mijn breedste smile en zeg dat alles heus wel goed komt. We zijn immers in het ziekenhuis?
Even later komen er 2 gynaecologen binnen. Ze stellen zich voor en zeggen dat ik in die stoel mag gaan liggen/hangen. Het licht gaat uit en ik denk 'dit is het moment van de waarheid' en ik kruis mijn vingers. De echo wordt gemaakt en ik zie aan de gezichten om me heen dat het mis is. Hoe mis weet ik nog niet, maar het is niet goed want ik zie geen opgeluchte gezichten.
Dan hoor ik iemand zeggen 'terminaal' en ik kijk om het hoekje naar het scherm van de echo en zie daar een stille baby. Dan stort mijn wereld in, maar nog steeds besef ik niet hóe ernstig het is. De gyn laat het hartje horen, 3x horen we een heel, heel langzaam geklop.
Het woord 'keizersnede' valt en ik denk; 'maar ik ben nog helemaal niet klaar, ik heb geen maxi cosi of kleertjes bij me en thuis zijn we nog niet klaar!' Ik zie dat Z. zijn hoofd naar beneden laat zakken.
Dan rent de gyn weg en komt weer terug. We moeten kiezen; niets doen of een spoedkeizersnede met een kleine kans. Ze zegt dat we geen minuten meer hebben om te beslissen maar dat het om seconden gaat. Ik denk; 'ik kan dit niet beslissen', mijn moeder moet het zeggen, die blijft altijd bij de grootste crisis kalm en besluitvaardig.' Maar ik ben moeder en ik moet kiezen
De gyn zegt dat ik moet bedenken dat ik een litteken krijg op mijn buik en ik denk; lekker belangrijk... al snij je mijn hoofd eraf en eventuele complicaties bij een volgende zwangerschap. Dat kan me ook niks schelen want ik kies voor mijn kind en zeg; 'als we niets doen gaat hij dood.' Dat wordt bevestigd en dan zeg ik; 'Haal mijn kind, alles voor mijn kind.'
Ineens is er een bed en ik ga erop liggen, de een trekt mijn schoenen uit, weer een ander pakt mijn ring, mijn horloge, bril. Dan gaat het in vliegende vaart door de gangen. Het voelt alsof ik live in Grey's Anatomy zit, ik doe een schietgebedje.
Dan kom ik aan op de OK en zie daar heel veel blauwe pakken en zeg 'nou nou, mijn eerste operatie en meteen spectaculair' en vind het heel raar dat niemand daarom moet lachen.
Er worden me veel vragen gesteld en met 4 man proberen ze me te prikken, dat gaat erg lastig en ik hoor iemand zeggen 'we moeten nú prikken, kom op! Ik ben in shock en laat alles maar gebeuren. De anestesist vraagt steeds of het wel gaat en ik mompel ja hoor. Ik krijg een ruggeprik wat ik doodeng vindt want ik zou in eerste instantie algehele narcose krijgen. Het valt mee, voordat ik het weet zit hij erin en voel ik mijn benen warm worden.
De anesthesist zeg dat ik wat kan voelen omdat er niet veel tijd is om de ruggeprik in te laten werken en ja... ik voel inderdaad wat; alsof ze met een staalborstel binnen in mijn buik bezig zijn. Ik kreun en zucht dat het een enorm rotgevoel is, daarna gaat gelukkig alle gevoel weg.
Ik krijg een zuurstofkapje op en hoor tellen; 1,2 blaas en dat achter elkaar door. Ik realiseer me dat ze aan het reanimeren zijn.
Ook ben ik Z. kwijt en vraag waar hij is. De anesthesist zegt 'hij is bij jullie zoontje'. Ik vraag hoe het met hem is en hij antwoord 'uw man heeft weleens betere dagen gehad zo te zien.'
Ik vraag of ze hem bij mij kunnen laten komen want ik vind het zo rot voor hem dat hij moet zien hoe ze ons kindje reanimeren. Dan komt Z. bij mijn hoofd zitten en ik zeg tegen hem dat het me zo spijt. We huilen samen. Dit is het moment waarop ik me realiseer dat het niet meer goed gaat komen. Ik wil dan ook zeggen dat ze maar moeten stoppen met reanimeren, maar ze gaan maar door.
Dan wordt het heel stil op de OK, alsof iedereen zijn adem inhoudt.
Het blijft stil, geen gehuil. Ze vragen of we al een naam hebben; nou nee, niet echt. Maar ik had wel een lijstje en dan wordt het David. Ik vraag of Z. dat goed vindt en hij vindt het prima.
Dus ik zeg dat hij David moet heten, omdat dat de geliefde betekent 'en dat zegt alles', zeg ik er achteraan. Ik denk nog; 'nu kan ik niet meer terug', nu heeft 'de baby' echt een naam.
Ze vragen of ik David vast wil houden, na enige twijfel zeg ik dat ik dat wil. En dan krijg ik mijn kind in mijn armen en ben op slag verliefd.
Nooit heb ik gedacht dat het echt waar is dat je je eigen kind het mooiste vindt. Maar het klopt echt, ik krijg een heel klein jongetje in mijn armen met heel veel zwarte haartjes. Wat is hij mooi. Ik zuig alles in me op en wil hem nooit meer loslaten. Wat ben ik trots!
Als ik naar de afdeling wordt gereden en een kamer alleen krijg is daar de verloskundige weer. Vol trots (en onder invloed van heel veel adrenaline) zeg ik; Nou we kunnen in ieder geval mooie kinderen maken he?!
Dat wordt beaamd door de vk, we krijgen van iedereen complimenten en ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde.
Dan moeten we onze ouders en familie bellen. Mijn ouders die net die dag op vakantie waren gegaan, ze komen meteen terug. Mijn schoonmoeder die heel hard 'neeeeee' gilt door de telefoon. Mijn vriendin die al heel veel sms'jes heeft gestuurd om te vragen hoe het gaat. Ik vind dit heel erg om te doen.
De echte klap komt pas de ochtend daarna, wanneer ik wakker wordt en me realiseer dat het geen nachtmerrie is geweest, maar dat die mooie droom van zwanger zijn en verwachting zo plotseling en definitief uiteen is gespat.
Het gemis is enorm, maar de liefde blijft..
quote:Op donderdag 17 november 2011 16:00 schreef innepin het volgende:
Zo. Ik lig met koorts in bed en dan moet je toch wat, hè. Dus het hele verhaal maar opgerakeld... ondanks dat het niet bepaald lang duurde, is het wel een lang verhaal geworden
We melden ons 's ochtends om 8 uur in de poli. Ik heb slecht geslapen, maar dat vind ik niet zo raar. Wel jammer dat ik wakker werd met kramp in mijn beenZo van, ja hoi, vandaag wordt een dag vol pijn, we beginnen er nu vast mee...
Eerst aan de ctg voordat ze gaan toucheren.
De ctg duurt eindeloos, ik snap dat de dokters meer te doen hebben, maar ik heb hier geen geduld voor. Ik ga ervan uit dat ik gel nodig zal hebben om de verweking te starten en vind eigenlijk dat ze dat best even eerst hadden mogen doen. Redelijkheid is niet mijn sterkste punt (en dat zal het gedurende de dag ook niet worden).
Om half 10 komt er eindelijk een verloskundige. Ze toucheert en zegt dat ze bekend staat om haar hele lange vingers, daar kan ze goed vliezen mee doorprikken (of nou ja, helpen, want het echte prikken doet ze niet met haar vingers natuurlijk). Ze heeft gelijk ook, ondanks weinig ontsluiting en weinig verweking krijgt ze het voor elkaar om de vliezen door te prikken. Woei! Dat had ik de komende 24 uur nog niet verwacht... spannend! Ze maakt me ook gelijk vast aan het infuus om de weeën op te wekken; afwachten doen we niet aan.
Pas na een paar uur wachten en het infuus ophogen gebeurt er wat en begin ik heel lichtjes wat te voelen. Weeën zou ik 't nog niet noemen. Nadat het infuus weer omhoog gegooid is, houden de weeën ineens op. Ik voel wel wat rugkramp, maar de buikkrampjes zijn weg. Muhhh wat nu!
De verloskundige komt om ongeveer kwart over 1 eens toucheren. Twee centimeter, oftewel, afgezien van wat extra verweking is er niks gebeurd. Dat viel te verwachten.
De magische vingers van de vk doen hun werk echter wel, ineens krijg ik weeën en flink ook. Ze worden gauw heftiger en zijn, net als bij Willow, net zo heftig in mijn buik als in mijn onderrug. Ik probeer allerlei houdingen aan om ze op te vangen, laat Dennis in mijn rug duwen en probeer braaf te puffen, wat niet zo heel erg goed lukt.
Heel lang houd ik dit niet vol. Om kwart voor 3 moet ik naar de wc, daarna word ik weer getoucheerd. Vijf centimeter. Dat gaat op zich best snel, en ik twijfel nog een minuut of tien voor het ineeens wel erg heftig wordt en ik bedenk dat ik toch maar een ruggenprik wil ("Mag ik al een ruggenprik?" vraag ik met een zielig hoofd).
Om kwart over 3 is de verloskundige er met een verhaaltje over de mogelijke complicaties van een ruggenprik, die me allemaal niet zo kunnen boeien. Ze toucheert en constateert 5 à 6 centimeter. Niet zo gigantisch opgeschoten dat het geen zin meer heeft om de prik te zetten dus, dus de anesthesist wordt gebeld.
Maar ja, de verloskundige is geweest met haar vingers en dan verandert alles meteenDe weeën komen erg snel op elkaar, zijn totaal niet op te vangen, ik krijg het niet voor elkaar om te puffen. Dennis probeert mee te puffen, de verpleegkundige ook, ze roepen dat ik het goed doe, en ik denk alleen maar: stelletje leugenaars. Ik weet namelijk dondersgoed dat mijn gepuf nergens meer op slaat. Ik huil, ik smeek of het alsjeblieft mag ophouden, ik vraag of de prik al eens komt, ik wil niet meer, roep ik. Niet mijn meest charmante moment.
De anesthesiste is er al na tien minuten. Ze houdt weer het verhaaltje over wat de ruggenprik allemaal inhoudt en het duurt me allemaal veel te lang; lekker belangrijk! Hierrrr die prik! Het uitstallen van alle dingen die ze erbij nodig heeft duurt ook al zo'n eeuwigheid. Bij elke wee verdwijnen mijn nagels diep in Dennis' armen en jank, schreeuw en huil ik weer dat ik écht niet meer wil, en ondertussen denk ik: weer een wee dichterbij de ruggenprik, nog heel eventjes...
Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en uiteindelijk zet de anesthesist de verdoving. Een wee later zet ze de prik zelf, maar ze wil nog wachten met het inspuiten van de verdoving tot ze het hartfilmpje van de baby goed kan beoordelen. En dan denk ik: Oh shit. Een perswee! Oh god. Wat nu? Als ik nu zeg dat ik een perswee heb, krijg ik mijn verdoving niet meer, en ik wil zo graag even pauze... en bovendien had ik pas 6 centimeter dus dat betekent dat ik nog een hele tijd persweeën weg moet gaan zuchten en ik heb begrepen dat dat écht de hel is, en daar heb ik dus al helemaal geen zin in. Dus, bedenk ik, als ik nou gewoon doe alsof het gewone weeën zijn, dan krijg ik zo die prik lekker toch, muahaha.
Nou ja dat werkt natuurlijk niet
Oh. Nou. Dan maar even toucheren... en tot ieders verbazing blijk ik 10cm te hebben en mag ik mee gaan persen. Gelukkig maar, want mijn hemel, ik kán ook niet anders.
Nu begrijp ik dat ik bij Willow echt nog wel wat van de ruggenprik had bij het persen, deze persdrang herken ik totaal niet. Ik vind het overweldigend. En pijnlijk, maar ja... ik kan tenminste wel wat dóen. Ze zien haartjes, zeggen ze. De verloskundige ratelt zo snel als ze kan een verhaaltje af dat ik heel goed naar haar moet luisteren en dat ik moet persen of puffen wanneer zij dat zegt. De verpleegkundige zegt dat ik me niet moet vastgrijpen in het bed, maar dat ik mijn benen moet vastpakken. "Moet dat?" vraag ik heel suf.
Een keer pers ik mee, twee persweeën pers ik mee, au, maar ik kan niet anders, mijn lichaam heeft het helemaal overgenomen. En dan zegt iemand: Kijk eens! Kijk eens! En ik denk alleen maar huuu? Nu al? En zo houden ze ineens een klein babylijfje boven me. Ik moet nog even terug op aarde komen, ben totaal overdonderd, een paar minuten geleden wachtte ik nog op een ruggenprik en nu is mijn dochter al geboren! Pas heel langzaam komen er flarden besef binnen - ik heb twee dochters! - ik heb het gedaan! - ohh mijn babytje! - oh thank god het is voorbij! - jeumig wat een bolletje
- okee okee en ook wel eventjes "Muahahaha 11-11-11!" en dan komt ook de liefde. Mijn mooie bolletje. <3
P.S. De anesthesist kijkt dan om het hoekje of ze nog wat kan betekenen en zegt verbaasd "Huh? Is het al geboren?" dus ik bied mijn verontschuldigingen aan; ze staat er zo mooi klaar voor in haar operatiekleding en had al zoveel voorbereid dat ik het helemaal lullig vind voor d'r
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Tussen alle drukte door, mijn verhaal maar eens op papier gezet.
Op 23 oktober rond de klok van 23:00 ga ik maar eens naar bed. Liefvheeft besloten om op de logeerkamer te slapen, want ik snurk de hele zwangerschap nogal en hij wil wel eens een nachtje goed slapen. Daarnaast is het omdraaien in bed ook alsof we op een waterbed slapen, dus beter voor hem ook.
Ik stap in bed en na een kwartier heb ik wat kramp in mijn onderbuik, ah verdorie, buikpijn. Misschien moet ik even poepen?
Ik ga naar de wc en vervolgens is de kramp weer weg... Wat raar zeg! Ik ga weer naar bed en de kramp komt weer terug. Het duurt vervolgens ongeveer 4 krampen voordat ik mij realiseer dat dit wel eens weeen kunnen zijn! Oh jee, het is begonnen!
Ik besluit lief te laten slapen, want zo erg is het ook nog niet en wie weet gaat het nog wel 24 uur duren, dan heb ik hem harder nodig op het eind! Om half 1 stap ik even onder de douche, want als het vals zou zijn, dan zou het weer weg gaan zeggen ze...dat doet het dus niet, maar de douche was wel even lekker. Ik installeer me lekker op de bank met een deken en zap wat langs de tv zenders, wat een bagger op tv midden in de nacht zeg! Ik eindig dus bij Southpark (Oh my, vreselijk vind ik dat eigenlijk!
) en die heb ik de hele nacht aan laten staan. Ik besluit de tussentijden maar eens te klokken en hoe lang een wee nu aanhoudt. Met een bloknootje naast mij en de klok van de video-recorder als timer probeer ik dit zo'n uurtje te doen. Al met al kom ik er pas om 5:00 achter dat het toch wel bijna een minuut aanhoudt en er niet langer dan 3 minuten tussen zit.
Ik besluit maar weer even te gaan douchen. Lief hoort mijn gestommel en vraagt of ik wel wijs ben, aangezien ik nergens naartoe hoef om 5:00 's morgens. Ik vertel hem maar even dat ik al sinds 23:00 in de weer ben en dat het begonnen is. Hierop gaat hij ook maar douchen en dacht om 5:45 nog even naar zijn werk te gaan
.... Dus niet, hij moest maar even wachten tot de vk er was. Die kwam om 6:00. Ik bleek al 3 cm te hebben! Ze komt terug tussen 10:00 en 10:30.
Ondertussen worden de weeen wat heftiger, maar nog steeds prima op te vangen. Ik hang wat over mijn bed (Thank god voor de klossen, want daardoor was mijn bed op heerlijke hoogte om op te hangen! ), sta wat te wiebelen van het ene been op het andere been en adem in en adem uit (yoga muts hier, maar het werkte wel!)
De vk komt terug, 8 cm! Joepie! Het zet zoden aan de dijk! Ze komt weer terug om 11:30 en dan zou ze mijn vliezen gaan breken. Ondertussen is lief de kamer alvast aan het versieren met roze ballonnen en slingers met "hoera een meisje" Zo lief!
Wanneer de vk terug komt blijk ik al op 9 cm te zitten en bedenk mij dat als het zo door gaat, dat ze er om 13:00 wel kan zijn! Wow, das een enge gedachte. Mijn vliezen worden gebroken en het vruchtwater ziet er goed uit (zelf niet gezien, maar wat een raar gevoel was dat zeg! Zo'n warm bad rond je kon
) De kraamverzorgster wordt gebeld, of er een stagiere mag mee mag komen? Ja hoor, dat mag. Zij moest nog een thuisbevalling mee maken. Ik blijf stug mijn yoga ademhaling toepassen en kan nog steeds de weeen goed opvangen en maak hier en daar wat grapjes tussendoor. Dat bevalt de vk blijkbaar niet, want ik blijf haken op 9 cm en de weeen nemen wat af. Ze geeft me nog tot 14:00 en dan zouden we naar het ziekenhuis moeten. Verdomme, dat wilde ik helemaal niet! Want dan wordt ze geen echte *insert woonplaats*. Mja, wat moet dat moet.
Om 14:00 maak ik mij klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ik met de vk in de auto (3 weeen moeten opvangen), en lief alleen. 14:30 komen we aan in het ziekenhuis, in de rolstoel gezet (wat voel je je een kneusje dan eigenlijk en iedereen kijkt ook naar je... ) en naar de verloskamer. Kennis gemaakt met de verpleegkundige en vk aldaar, om vervolgens weer afscheid te nemen om 15:00 in verband met dienstwisseling... ook zo handig. Maar toen kreeg ik wel een super verpleegkundige terug en de vk was ook ok!
De wee-opwekkers doen hun werk (maar nog steeds goed op te vangen, vond het echt geen drama ) en op een gegeven moment mag ik eindelijk gaan persen! Joepie.... maar helaas, mevrouw wil er niet uit. De vk was tijdens het persen best irritant, met opmerkingen als: "het gaat goed", "ja, we zien al wat", "goed zo meissie". Ik heb me zo goed in weten te houden door niet te zeggen: " je lult maar wat, anders was ze er al geweest". Lief dacht achteraf overigens hetzelfde. Gelukkig bevestigde mijn eigen vk dat ze inderdaad wat haar zag. Nou vooruit, ik was dus toch goed bezig. 
Alle standjes wel geprobeerd (baarkruk, op mijn zij etc), maar helaas... ze wilde er niet uit. Bleek dat ze niet met haar hoofdje naar beneden lag, maar opzij... dus ook niet helemaal omhoog! Dwarsliggertje, nu al?!
De gyn wordt geraadpleegd en die zou het kunstje wel even doen met de vacuum pomp. Oh nee toch, niet de pomp... mja, ook hier weer, wat moet dat moet. Maar wat een slager die gyn zeg! Zo'n grijze dakduif, met slonzige kleding en totaal geen vriendelijke uitstraling. Ze schijnt nog naar mijn lief te hebben geknipoogd en met gebaren hebben laten weten dat het wel goed komt. Ja ja... Anyway, verdoving in de doos, knip gezet en de pomp erop! Oke, weeen opvangen *check* persen *check*, maar op yoga heb ik niet geleerd hoe je moet omgaan met het inbrengen van zo'n pomp!
Auw zeg, dat was niet fijn! Persen dan maar, want dat kan ik wel! En goed ook, ook het andere 
komt gezellig mee, dus ik ben goed met mijn buik aan het persen. Volgens de papieren (want ik heb totaal geen tijdsbesef meer) heb ik 1 uur en 40 minuten totaal geperst, dus ook met de pomp en om 18:39 wordt er een hoopje meisje
op mijn buik gelegd!
"Euh, ben je daar?" Dat was mijn eerste gedachte! Zo'n grote baby, dat kan toch helemaal niet in mijn buik gezeten hebben? Wow...wat een koppie, wat een spekkies, ze doet al een oogje open: "dag meisje, dag Anouk, ik ben je mama en dat is papa" Lief geeft mij een zoen en is onder de indruk van alles. Het was voor hem heftiger dan dat het voor mij is geweest. 
Op 23 oktober rond de klok van 23:00 ga ik maar eens naar bed. Liefvheeft besloten om op de logeerkamer te slapen, want ik snurk
de hele zwangerschap nogal en hij wil wel eens een nachtje goed slapen. Daarnaast is het omdraaien in bed ook alsof we op een waterbed slapen, dus beter voor hem ook.Ik stap in bed en na een kwartier heb ik wat kramp in mijn onderbuik, ah verdorie, buikpijn. Misschien moet ik even poepen?
Ik ga naar de wc en vervolgens is de kramp weer weg... Wat raar zeg! Ik ga weer naar bed en de kramp komt weer terug. Het duurt vervolgens ongeveer 4 krampen voordat ik mij realiseer dat dit wel eens weeen kunnen zijn! Oh jee, het is begonnen! Ik besluit lief te laten slapen, want zo erg is het ook nog niet en wie weet gaat het nog wel 24 uur duren, dan heb ik hem harder nodig op het eind! Om half 1 stap ik even onder de douche, want als het vals zou zijn, dan zou het weer weg gaan zeggen ze...dat doet het dus niet, maar de douche was wel even lekker. Ik installeer me lekker op de bank met een deken en zap wat langs de tv zenders, wat een bagger op tv midden in de nacht zeg! Ik eindig dus bij Southpark (Oh my, vreselijk vind ik dat eigenlijk!
) en die heb ik de hele nacht aan laten staan. Ik besluit de tussentijden maar eens te klokken en hoe lang een wee nu aanhoudt. Met een bloknootje naast mij en de klok van de video-recorder als timer probeer ik dit zo'n uurtje te doen. Al met al kom ik er pas om 5:00 achter dat het toch wel bijna een minuut aanhoudt en er niet langer dan 3 minuten tussen zit.Ik besluit maar weer even te gaan douchen. Lief hoort mijn gestommel en vraagt of ik wel wijs ben, aangezien ik nergens naartoe hoef om 5:00 's morgens. Ik vertel hem maar even dat ik al sinds 23:00 in de weer ben en dat het begonnen is. Hierop gaat hij ook maar douchen en dacht om 5:45 nog even naar zijn werk te gaan
.... Dus niet, hij moest maar even wachten tot de vk er was. Die kwam om 6:00. Ik bleek al 3 cm te hebben! Ze komt terug tussen 10:00 en 10:30.Ondertussen worden de weeen wat heftiger, maar nog steeds prima op te vangen. Ik hang wat over mijn bed (Thank god voor de klossen, want daardoor was mijn bed op heerlijke hoogte om op te hangen!
), sta wat te wiebelen van het ene been op het andere been en adem in en adem uit (yoga muts hier, maar het werkte wel!)De vk komt terug, 8 cm! Joepie! Het zet zoden aan de dijk! Ze komt weer terug om 11:30 en dan zou ze mijn vliezen gaan breken. Ondertussen is lief de kamer alvast aan het versieren met roze ballonnen en slingers met "hoera een meisje" Zo lief!
Wanneer de vk terug komt blijk ik al op 9 cm te zitten en bedenk mij dat als het zo door gaat, dat ze er om 13:00 wel kan zijn! Wow, das een enge gedachte. Mijn vliezen worden gebroken en het vruchtwater ziet er goed uit (zelf niet gezien, maar wat een raar gevoel was dat zeg! Zo'n warm bad rond je kon
) De kraamverzorgster wordt gebeld, of er een stagiere mag mee mag komen? Ja hoor, dat mag. Zij moest nog een thuisbevalling mee maken. Ik blijf stug mijn yoga ademhaling toepassen en kan nog steeds de weeen goed opvangen en maak hier en daar wat grapjes tussendoor. Dat bevalt de vk blijkbaar niet, want ik blijf haken op 9 cm en de weeen nemen wat af. Ze geeft me nog tot 14:00 en dan zouden we naar het ziekenhuis moeten. Verdomme, dat wilde ik helemaal niet! Want dan wordt ze geen echte *insert woonplaats*. Mja, wat moet dat moet. Om 14:00 maak ik mij klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ik met de vk in de auto (3 weeen moeten opvangen), en lief alleen. 14:30 komen we aan in het ziekenhuis, in de rolstoel gezet (wat voel je je een kneusje dan eigenlijk en iedereen kijkt ook naar je...
) en naar de verloskamer. Kennis gemaakt met de verpleegkundige en vk aldaar, om vervolgens weer afscheid te nemen om 15:00 in verband met dienstwisseling... ook zo handig. Maar toen kreeg ik wel een super verpleegkundige terug en de vk was ook ok! De wee-opwekkers doen hun werk (maar nog steeds goed op te vangen, vond het echt geen drama
) en op een gegeven moment mag ik eindelijk gaan persen! Joepie.... maar helaas, mevrouw wil er niet uit. De vk was tijdens het persen best irritant, met opmerkingen als: "het gaat goed", "ja, we zien al wat", "goed zo meissie". Ik heb me zo goed in weten te houden door niet te zeggen: " je lult maar wat, anders was ze er al geweest". Lief dacht achteraf overigens hetzelfde. Gelukkig bevestigde mijn eigen vk dat ze inderdaad wat haar zag. Nou vooruit, ik was dus toch goed bezig. Alle standjes wel geprobeerd (baarkruk, op mijn zij etc), maar helaas... ze wilde er niet uit. Bleek dat ze niet met haar hoofdje naar beneden lag, maar opzij... dus ook niet helemaal omhoog! Dwarsliggertje, nu al?!
De gyn wordt geraadpleegd en die zou het kunstje wel even doen met de vacuum pomp. Oh nee toch, niet de pomp... mja, ook hier weer, wat moet dat moet. Maar wat een slager die gyn zeg! Zo'n grijze dakduif, met slonzige kleding en totaal geen vriendelijke uitstraling. Ze schijnt nog naar mijn lief te hebben geknipoogd en met gebaren hebben laten weten dat het wel goed komt. Ja ja... Anyway, verdoving in de doos, knip gezet en de pomp erop! Oke, weeen opvangen *check* persen *check*, maar op yoga heb ik niet geleerd hoe je moet omgaan met het inbrengen van zo'n pomp!
Auw zeg, dat was niet fijn! Persen dan maar, want dat kan ik wel! En goed ook, ook het andere komt gezellig mee, dus ik ben goed met mijn buik aan het persen. Volgens de papieren (want ik heb totaal geen tijdsbesef meer) heb ik 1 uur en 40 minuten totaal geperst, dus ook met de pomp en om 18:39 wordt er een hoopje meisje op mijn buik gelegd!
"Euh, ben je daar?" Dat was mijn eerste gedachte! Zo'n grote baby, dat kan toch helemaal niet in mijn buik gezeten hebben? Wow...wat een koppie, wat een spekkies, ze doet al een oogje open: "dag meisje, dag Anouk, ik ben je mama en dat is papa"
Lief geeft mij een zoen en is onder de indruk van alles. Het was voor hem heftiger dan dat het voor mij is geweest.
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Klinkt als een fijne bevalling Susie, behalve dat het stukje met de pomp... Goed gedaan hoor! (Ja, nu achteraf mag ik dat wel zeggen toch hihi)
hihi)
Nou inderdaad Innepin, als het namelijk zo goed ging, dan had ze wel gewoon geboren geworden toch?
Het was inderdaad ook een fijne bevallingm voor zover je het als fijn kan bestempelen natuurlijk, maar echt dramatisch was het dus niet. Gewoon goed te doen.
Het was inderdaad ook een fijne bevallingm voor zover je het als fijn kan bestempelen natuurlijk, maar echt dramatisch was het dus niet. Gewoon goed te doen.
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Ohh wat klinkt dat een fijne bevalling zeg! ondanks de vacuüm pomp en grijze duif!
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
quote:
"Euh, ben je daar?" Dat was mijn eerste gedachte! Zo'n grote baby, dat kan toch helemaal niet in mijn buik gezeten hebben? Wow...wat een koppie, wat een spekkies, ze doet al een oogje open: "dag meisje, dag Anouk, ik ben je mama en dat is papa"
Wat klinkt dat super zeg!!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ik ben een actieve FOKker met een zoontje van 10 weken en ik ontdek nu pas de vele jonge-ouders-topics 
En nu ik dit topic zie, wil ik wel graag mijn bevallingsverhaal delen. Ik heb een vaginale stuitbevalling gehad die bij 38 weken is ingeleid.
Mijn zwangerschap verliep heel goed. Vanwege mijn hoge bloeddruk was ik onder controle in het ziekenhuis.
Vanaf 24 weken lag de kleine in onvolkomen stuit, en hij draaide niet uit zichzelf. Bij 36 weken en 2 dagen hadden we een eerste draaipoging. Die lukte niet. De week erna hadden we een tweede poging. Die lukte ook niet omdat de kleine al te ver was ingedaald in mijn bekken. Daarop werden we voorgelicht over de keuze waar we voor stonden: een vaginale stuitbevalling of een keizersnee. We hadden hier in de weken ervoor ook al over gelezen en nagedacht, en we besloten op advies van de artsen voor een stuitbevalling te gaan met bij ook maar het kleinste risico in een vroeg stadium alsnog een keizersnee.
Toen we die beslissing kenbaar hadden gemaakt kregen we tot onze grote verrassing direct te horen dat ze de bevalling al snel zouden gaan inleiden vanwege mijn hoge bloeddruk. Ik kreeg meteen een inwendig onderzoek en de arts-assistent constateerde 2 cm ontsluiting en een goede indaling. Er werd een afspraak met ons gemaakt voor 5 dagen later al (bij 38 weken).
Die ochtend waren we om kwart over acht waren we in de verloskamer en werd ik aangesloten op het CTG. Om 9 uur begonnen ze met inleiden door het toedienen van weeënopwekkers via een infuus. Er gebeurde echter weinig en een paar uur lang verhoogden ze steeds de dosering. Om kwart over twee was de ontsluiting nog maar toegenomen tot 4 cm en besloten ze mijn vliezen te breken.
Toen sloegen de weeënopwekkers pas goed aan, en niet zo’n beetje ook! De eerste drie weeën waren meteen ontzettend heftig. De verpleegkundige zag hoe zwaar ik het had en de dosering weeënopwekkers werd teruggeschroefd. Na ongeveer anderhalf uur pijnlijke weeën gaf ik aan dat ik het zwaar had en dat ik graag pijnstilling wilde als het nog lang zou gaan duren. Een verloskundige deed een inwendig onderzoek en constateerde een ontsluiting van 9 cm. Dat was heel snel gegaan! Pijnstilling had nu geen zin meer.
Ik moest verplaatsen naar het bevallingsbed en op mijn zij de laatste ontsluitingsweeën opvangen, zodat de baby goed om zijn as kon draaien voor de weg naar buiten. Dat was zwaar. De pijn kwam steeds vanuit mijn rug en bovenbenen. Rond vijf uur was toen eindelijk de ontsluiting volledig en mocht ik op mijn rug draaien om te persen.
Al snel werd de eerste bil zichtbaar. Ik had het zwaar omdat de pijn tussen de persweeën door in mijn benen en rug schoot. Na vijf kwartier persen sprak de gynaecoloog de verlossende woorden: “Bij de volgende wee is de baby er.” Dat gaf extra kracht. Op het hoogtepunt van die laatste wee zette de arts-assistent een knip, en ons mannetje kwam er in één keer uitgegleden – om 18.23 uur.
Hij kwam huilend (en plassend) ter wereld en werd direct op mijn buik gelegd, grijs en glibberig maar meteen al zó lief en mooi! Mijn man mocht de navelstreng doorknippen. Een nurse practioner deed de Apgar-test en J. kreeg een score van 9 uit 10. Hij was kerngezond; alleen zijn voetjes en handjes waren wat blauw. Hij was wel een lichtgewichtje: slechts 2675 gram. We waren supertrots, omdat hij meteen al zo’n sterk mannetje was!
J. werd weer bij mij gelegd terwijl de nageboorte op gang gebracht werd. Die kwam helaas niet vanzelf. Ik kreeg twee injecties in mijn bovenbeen en toen na drie kwartier de placenta nog steeds niet geboren was, moest ik naar de operatiekamer voor een handmatige verwijdering. J. werd ondertussen gepoetst, aangekleed en naar mijn man gebracht. Toen ik wakker werd uit de narcose voelde ik me heel rozig, en ik had erge honger. Mijn man was naar de wakker-word-ruimte gekomen en liep naast mijn bed mee naar de afdeling. Daar lag J. in een ziekenhuiswiegje op me te wachten. Een prachtig mannetje.
Ik bleek veel bloed verloren te hebben en mijn HB was maar 3.9. Toch mocht ik na 2 nachtjes naar huis. Mijn herstel ging de eerste 2 weken langzaam maar daarna heel voorspoedig. J. is een fantastisch ventje dat al snel ging groeien als kool.
En nu ik dit topic zie, wil ik wel graag mijn bevallingsverhaal delen. Ik heb een vaginale stuitbevalling gehad die bij 38 weken is ingeleid.
Mijn zwangerschap verliep heel goed. Vanwege mijn hoge bloeddruk was ik onder controle in het ziekenhuis.
Vanaf 24 weken lag de kleine in onvolkomen stuit, en hij draaide niet uit zichzelf. Bij 36 weken en 2 dagen hadden we een eerste draaipoging. Die lukte niet. De week erna hadden we een tweede poging. Die lukte ook niet omdat de kleine al te ver was ingedaald in mijn bekken. Daarop werden we voorgelicht over de keuze waar we voor stonden: een vaginale stuitbevalling of een keizersnee. We hadden hier in de weken ervoor ook al over gelezen en nagedacht, en we besloten op advies van de artsen voor een stuitbevalling te gaan met bij ook maar het kleinste risico in een vroeg stadium alsnog een keizersnee.
Toen we die beslissing kenbaar hadden gemaakt kregen we tot onze grote verrassing direct te horen dat ze de bevalling al snel zouden gaan inleiden vanwege mijn hoge bloeddruk. Ik kreeg meteen een inwendig onderzoek en de arts-assistent constateerde 2 cm ontsluiting en een goede indaling. Er werd een afspraak met ons gemaakt voor 5 dagen later al (bij 38 weken).
Die ochtend waren we om kwart over acht waren we in de verloskamer en werd ik aangesloten op het CTG. Om 9 uur begonnen ze met inleiden door het toedienen van weeënopwekkers via een infuus. Er gebeurde echter weinig en een paar uur lang verhoogden ze steeds de dosering. Om kwart over twee was de ontsluiting nog maar toegenomen tot 4 cm en besloten ze mijn vliezen te breken.
Toen sloegen de weeënopwekkers pas goed aan, en niet zo’n beetje ook! De eerste drie weeën waren meteen ontzettend heftig. De verpleegkundige zag hoe zwaar ik het had en de dosering weeënopwekkers werd teruggeschroefd. Na ongeveer anderhalf uur pijnlijke weeën gaf ik aan dat ik het zwaar had en dat ik graag pijnstilling wilde als het nog lang zou gaan duren. Een verloskundige deed een inwendig onderzoek en constateerde een ontsluiting van 9 cm. Dat was heel snel gegaan! Pijnstilling had nu geen zin meer.
Ik moest verplaatsen naar het bevallingsbed en op mijn zij de laatste ontsluitingsweeën opvangen, zodat de baby goed om zijn as kon draaien voor de weg naar buiten. Dat was zwaar. De pijn kwam steeds vanuit mijn rug en bovenbenen. Rond vijf uur was toen eindelijk de ontsluiting volledig en mocht ik op mijn rug draaien om te persen.
Al snel werd de eerste bil zichtbaar. Ik had het zwaar omdat de pijn tussen de persweeën door in mijn benen en rug schoot. Na vijf kwartier persen sprak de gynaecoloog de verlossende woorden: “Bij de volgende wee is de baby er.” Dat gaf extra kracht. Op het hoogtepunt van die laatste wee zette de arts-assistent een knip, en ons mannetje kwam er in één keer uitgegleden – om 18.23 uur.
Hij kwam huilend (en plassend) ter wereld en werd direct op mijn buik gelegd, grijs en glibberig maar meteen al zó lief en mooi! Mijn man mocht de navelstreng doorknippen. Een nurse practioner deed de Apgar-test en J. kreeg een score van 9 uit 10. Hij was kerngezond; alleen zijn voetjes en handjes waren wat blauw. Hij was wel een lichtgewichtje: slechts 2675 gram. We waren supertrots, omdat hij meteen al zo’n sterk mannetje was!
J. werd weer bij mij gelegd terwijl de nageboorte op gang gebracht werd. Die kwam helaas niet vanzelf. Ik kreeg twee injecties in mijn bovenbeen en toen na drie kwartier de placenta nog steeds niet geboren was, moest ik naar de operatiekamer voor een handmatige verwijdering. J. werd ondertussen gepoetst, aangekleed en naar mijn man gebracht. Toen ik wakker werd uit de narcose voelde ik me heel rozig, en ik had erge honger. Mijn man was naar de wakker-word-ruimte gekomen en liep naast mijn bed mee naar de afdeling. Daar lag J. in een ziekenhuiswiegje op me te wachten. Een prachtig mannetje.
Ik bleek veel bloed verloren te hebben en mijn HB was maar 3.9. Toch mocht ik na 2 nachtjes naar huis. Mijn herstel ging de eerste 2 weken langzaam maar daarna heel voorspoedig. J. is een fantastisch ventje dat al snel ging groeien als kool.
wow sverbern, dat je voor de stuitbevalling hebt gekozen! Respect hoor!
En inderdaad een lichtgewichtje, maar ja, de mijne valt dan weer in de categorie zwaargewicht!
En inderdaad een lichtgewichtje, maar ja, de mijne valt dan weer in de categorie zwaargewicht!
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Nou zeker respect! 
Ik had zelf geen keuze ivm vroeggeboorte (34 weken), waarbij ze pas bij 8 cm constateerden dat ze toch in stuit lag. Ik had dat al die tijd al gedacht/gezegd, maar de VK wist toch wel bijna zeker dat ze goed lag en zelfs al een stukje ingedaald.
Is uiteindelijk ook goed gegaan hoor, maar ik weet niet of ik ervoor had gekozen als ik het van tevoren had geweten.
Ik had zelf geen keuze ivm vroeggeboorte (34 weken), waarbij ze pas bij 8 cm constateerden dat ze toch in stuit lag. Ik had dat al die tijd al gedacht/gezegd, maar de VK wist toch wel bijna zeker dat ze goed lag en zelfs al een stukje ingedaald.
Is uiteindelijk ook goed gegaan hoor, maar ik weet niet of ik ervoor had gekozen als ik het van tevoren had geweten.
Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hart
Uit liefde, een hart
Naar aanleiding van mijn verhaal en de reacties daarop het vervolg maar hier in het topic. Ik heb geen idee waar het anders past en ik vind het fijn om demensen die gereageerd hebben meer te laten weten ( en ik weet niet of die een eventueel ander topic volgen).
Afgelopen vrijdag ben ik, met ondersteuning van mijn man, naar de verloskundige geweest voor een soort pre-conceptiegesprek ( dekt niet echt de lading). Het was prettig om te horen dat het niet aan mij ligt en dat ze zich goed kon voorstellen dat ik er een nare ervaring aan over heb gehouden. Ze heeft goed uitgelegd wat de werkwijze van haar en haar collega is en dat ze luisteren naar wat de moeder te zeggen heeft. Daar werd in het ziekenhuis compleet aan voorbijgegaan 's nachts. Dat geeft al een beetje rust. Het is natuurlijk geen garantie, want ook zij kunnen ernaast zitten gaf ze aan. Maar luisteren, altijd.
Een volgende bevalling moet in het ziekenhuis ( wegens fluxus), maar is dn wel onder begeleiding van de eigen verloskundige. In overleg met een gynaecoloog wordt mogelijk vooraf een waaknaald geprikt en zeer zeker wordt er weet-niet-meer-wat geprikt om de geboorte van de placenta te bevorderen. Mocht ik tijdens de bevalling medisch worden (zoals bijvoorbeeld wegens meconiumhoudend vruchtwater zoals bij Marit) dan blijft ze op ons verzoek. Ze mag dan niets doen, maar ik denk dat ik het wel prettig vind dat er dan iemand voor me/ons is. Enige voorbehoud is dat als er een andere bevalling is, dat ze dan wel weggaat.
Afgelopen vrijdag ben ik, met ondersteuning van mijn man, naar de verloskundige geweest voor een soort pre-conceptiegesprek ( dekt niet echt de lading). Het was prettig om te horen dat het niet aan mij ligt en dat ze zich goed kon voorstellen dat ik er een nare ervaring aan over heb gehouden. Ze heeft goed uitgelegd wat de werkwijze van haar en haar collega is en dat ze luisteren naar wat de moeder te zeggen heeft. Daar werd in het ziekenhuis compleet aan voorbijgegaan 's nachts. Dat geeft al een beetje rust. Het is natuurlijk geen garantie, want ook zij kunnen ernaast zitten gaf ze aan. Maar luisteren, altijd.
Een volgende bevalling moet in het ziekenhuis ( wegens fluxus), maar is dn wel onder begeleiding van de eigen verloskundige. In overleg met een gynaecoloog wordt mogelijk vooraf een waaknaald geprikt en zeer zeker wordt er weet-niet-meer-wat geprikt om de geboorte van de placenta te bevorderen. Mocht ik tijdens de bevalling medisch worden (zoals bijvoorbeeld wegens meconiumhoudend vruchtwater zoals bij Marit) dan blijft ze op ons verzoek. Ze mag dan niets doen, maar ik denk dat ik het wel prettig vind dat er dan iemand voor me/ons is. Enige voorbehoud is dat als er een andere bevalling is, dat ze dan wel weggaat.
Kursor, wat fijn dat je het gesprek hebt gehad en dat je op bepaalde punten wat gerustgesteld kon worden. Je weet natuurlijk van tevoren nooit hoe het zal gaan, maar het is goed om te weten dat de verloskundige in ieder geval op de hoogte is en voor je gaat doen wat mogelijk is!
Kursor wat fijn dat je een fijn gesprek hebt gehad met de verloskundige en dat je een geruster gevoel hebt gekregen.
Inderdaad.... NTS, DF?quote:
Iemand nog een mooi verhaal?
Bitterend, Nirak????
Na weken van intense pijn en spuugellende kwam de gyn. met de woorden:
Meisje we gaan je inleiden.. hoewel mijn prioriteit altijd geweest is het welzijn van mijn kleine vriendje in de buik, was ik blij.. Want nu zou ik snel van de ellendige helse pijn , galspuugbuienetc. af zijn.
En dan ben je 38weken.. en besluit dienstdoende gyn. dat hij tegen is.. en je gaat verdrietig naar huis.. Dag erop naar eigen gyn. die was niet blij en maakte afspraak voor zaterdag dan had hij dienst..
En je belt op en is het vol.. weer teleurgesteld.. zondag dan maar? En zo geschiedde.. de VK.. een van de fijnste op dde poli ze brengt de ballon catheter in en adviseert me zoveel mogelijk te lopen.. En braaf als ik ben luisterde ik.
Wat heb ik de vloer in en rondom het zkh versleten n op de ctg was iig wat licht voorwerk te zien.. die volgende ochtend plopste zoals hoorde de catheter eruit..
dachten we.. maar 
nul komma nul ontsluiting.. dus hup naar huis en woesdag weer terug op controle bij de gyn.
Inmiddels 39w en de gyn besluit om poging twee te doen.. ditmaal brent hij zelf de catheter in.. en ja je merkt het verschil of er een vrouwenhand ingaat of iemand met heule grote handen
elijk al mini heuveltjes.. tegenover de drempeltjes van vorige keer..
Ik slijt nog verder de vloer en grond bij het ZKH..
Verlies de slijmprop.. en dan valt het stil..
zaterdag ochtend controle.. weer niks nada noppes.. weer faalt mijn lijf.. ik ben verslagen en op.. smeek of ze hem er asjeblieft uitsnijden.. k wil hem niet meer..
Maar ga uiteindelijk naar huis.. met e opdract maandag te bellen en een sectio in te plannen..
Zondag 27nov. ik heb me inmiddels herpakt en kijk zoals standaard de afgelopen zondag So you think you can dance.. en samen met o.a. Brenda en Diaan en par anderen geven we kritiek en ooeh's en aah's Een van hen maakte nog de opmerking dat mijn kleine vriendje waht tot So you think is afgelopen ( finale )
En n een half uur beginnen de harde buiken weer en de voorwee-en.. maar ik geloof er niet meer in, mijn lijf heeft me genoeg voor de gek gehouden.. dit was vast een grapje van mijn stomme lijf.. inmidels rond 4 uur s nachts en t komt wel heel snel achter elkaar.. en duurt wel heel lang.. ( om de 3 minuten en duurde zo 55 seconden.. )
Ik bel mijn moeder om te vragen hoe weeen voelen.. En zoals ik het bescreef en aan mijn stiltes te horen zegt ze dat ik maar moet bellen met de verloskamers. Ik belde en moest gaan douchen.. , inmiddels belde ik mijn paps op dat hij niet naar zijn werk hoefde te gaan..
In de douche versterken de weeen .. snel er onderuit.. ik ga naar beneden enloop rondjes.. of hang op de bank,, na 45 minuten zit er nog maar 2 minuten tussen en duurt het 1,5 minuut ik bel weer op en moet komen.. bel mijn pap dat hij moet komen en hang op..
*knap* ik ben ng nooit zo snel opgestaan gebroken vliezen no way back.. het gaat beginnen!!!
Op naar het zkh.. en welke vlos staat er aan mijn bed? Hork VK.. gelukkig moet ze doen wat de gyn zegt.. ene gaat me toucheren 1 cm! En gelijk door naar boven voor een ruggeprik in opdracht van de gyn.. want wee-en storm op de ctg.. en hij vond dat ik l pijn genoeg had.. dus mij niet onnodig extra pijn wilde laten lijden.
Ruggeprik gezet.. ik wordt er duizelig van.. een zeer aparte gewaarwording, alles zien maar alsof al het geluid om je heen weg is. En het spugen begint... mr naast water alleen gal.. veel gal..
De hartslag van mijn kleine vriendje dipt en moet op de zij liggen.. waardoor de ruggeprik maar niet omhoog komt.. uiteindelijk om 1 uur werkt hij en kan ik even mijn ogen sluiten.. een half uurtje maar want de VK zet de wee-opwekkers aan op volle stand.
Kotsmisselijk.. sindsdien blijf ik non stop gal spugen, heb buien dat hetschuim eruit komt. voor het eerst dathork VK ziet dat ik toch echt geen eetprobleem had, maareen serieus probleem rondom mijn maag. Ze verandert in een lieve vrouw.. om half 4 komt ze even kijken complimeteert meom mijn goed wegpuffen van de wee-en.
Omdat met het op de zij-draaien de ctg niet goed monitoren gaat, brengen ze inwendig iets aan. Ze toucheert en jay 5 cm
na 5 minuten komt ze terug met dat meetding en roept verrast 6 cm.. oh nee 7 cm.. Ineens wordt het bedje verwarmd met kruiken.. en er vanalles klaargelegd..
Omhlf vijf komt ze nog even kijken, en whoppa 10cm
Ruggeprik uit.. maar gan perswee te bekennen.. en daar lig je met heftige wee-en.. continu galkotsbuien..
om 7 uur mag ik dn eindelijk persen Het persen gaat goed, maar kleinde vriendje blijkt een sterrekijkertje en zijn hartslag dipt bij t persen.. de gyn wordt geroepen.. is toch net mijn eigen gyn naar huis nog geen hand niks.. hup spuit erin, knip erin, pomp op zijn hoofdje en met de volgende perswee gaat hij er helemaal uit.. op eigen kracht want de gyn heeft alleen de draai begeleidt.
Tranen als ze zijn kleine glibberige lijfje op me leggen.. mijn zoon.. mijn kleine vriendje. zelf gedaan.. helemaal zelf mijn lieve lief D. huilt ook.. want wat is hij trots op zijn zoon en mij
De gyn vertrekt weer en na een half uur krijg ik weer volop wee opwekkers want de placenta laat niet los.. een spuit erin om de baarmoeder sneller te laten krimpen.. niets werkt.. intussen verlies ik een hoop bloed.
Gyn weer terug.. en hechtingen weer snel los.
Enorme heisa er wordt nog een infuuslijn aangelegd in mijn andere arm.. er worden zakken vocht als een malle naar binnen gewerkt.. en er gebeurt vanalles. ik vloe gewroet en pijn.. maar et deert me niet.. ik heb mijn zoon!
Enorme opluchting van de gyn/vk en verpleeg. de placenta eruit en verder hechten en de bloeding is gestopt.
De placenta is manueel verwijderd ( lees: gyn gaat met zijn hand via je doos in de baarmoeder de placenta eruit scheppen) .Later is mij verteld dat ze snel moesten ingrijpen omdat ik een paar spuitaders had bij de knip.. en tijd om narcose en naar de ok hadden ze niet want dan zou ik zoveel verliezen dat ik bloedtransfusie zou moeten..
Ze waren ook ergonder de indruk van mijn spugen.. voor de statistieken : 30 van die bakjes vol met gal
Het was een even zo heftige bevlling als dat de zwangerschap was.. maar wat was en ben ik trots dat ik dit zelf heb kunnen doen. En mijn lief was onder de indruk dat ik geen traan liet en maar twee keer kutzooi zei ( beiden na enorme spuugsessie) Hij dacht dat vrouwen hoorden te gillen met het persenwant dat zie je in films.. maar ik was de kalmheid zelve
Mijn moeder intens gelukkig omdat ze er bij mocht zijn ( moeders is recent gediagnostiseerd met jong dementie/alzheimers en een epeleptischaanverwante stoornis.. en gaat enorm acteruit fysiek..)
Mijn papa die de navelstreng doorknipte.. ( hij was toen ik geboren werd te laat want stort bevalling..)
Intussen is hij alweer een maand oud mijn kleine vriendje, zo anders als grote zus, maar even zo geweldig.
het iseen lekker warrige boel geworden.. maar hey that's me
Meisje we gaan je inleiden.. hoewel mijn prioriteit altijd geweest is het welzijn van mijn kleine vriendje in de buik, was ik blij.. Want nu zou ik snel van de ellendige helse pijn , galspuugbuienetc. af zijn.
En dan ben je 38weken.. en besluit dienstdoende gyn. dat hij tegen is.. en je gaat verdrietig naar huis.. Dag erop naar eigen gyn. die was niet blij en maakte afspraak voor zaterdag dan had hij dienst..
En je belt op en is het vol.. weer teleurgesteld.. zondag dan maar? En zo geschiedde.. de VK.. een van de fijnste op dde poli
ze brengt de ballon catheter in en adviseert me zoveel mogelijk te lopen.. En braaf als ik ben luisterde ik. Wat heb ik de vloer in en rondom het zkh versleten
n op de ctg was iig wat licht voorwerk te zien.. die volgende ochtend plopste zoals hoorde de catheter eruit.. dachten we.. maar nul komma nul ontsluiting.. dus hup naar huis en woesdag weer terug op controle bij de gyn.Inmiddels 39w en de gyn besluit om poging twee te doen.. ditmaal brent hij zelf de catheter in.. en ja je merkt het verschil of er een vrouwenhand ingaat of iemand met heule grote handen
elijk al mini heuveltjes.. tegenover de drempeltjes van vorige keer..
Ik slijt nog verder de vloer en grond bij het ZKH..
Verlies de slijmprop.. en dan valt het stil..
zaterdag ochtend controle.. weer niks nada noppes.. weer faalt mijn lijf.. ik ben verslagen en op.. smeek of ze hem er asjeblieft uitsnijden.. k wil hem niet meer..
Maar ga uiteindelijk naar huis.. met e opdract maandag te bellen en een sectio in te plannen..
Zondag 27nov. ik heb me inmiddels herpakt en kijk zoals standaard de afgelopen zondag So you think you can dance.. en samen met o.a. Brenda en Diaan en par anderen geven we kritiek en ooeh's en aah's Een van hen maakte nog de opmerking dat mijn kleine vriendje waht tot So you think is afgelopen ( finale )
En n een half uur beginnen de harde buiken weer en de voorwee-en.. maar ik geloof er niet meer in, mijn lijf heeft me genoeg voor de gek gehouden.. dit was vast een grapje van mijn stomme lijf.. inmidels rond 4 uur s nachts en t komt wel heel snel achter elkaar.. en duurt wel heel lang.. ( om de 3 minuten en duurde zo 55 seconden.. )
Ik bel mijn moeder om te vragen hoe weeen voelen.. En zoals ik het bescreef en aan mijn stiltes te horen zegt ze dat ik maar moet bellen met de verloskamers. Ik belde en moest gaan douchen.. , inmiddels belde ik mijn paps op dat hij niet naar zijn werk hoefde te gaan..
In de douche versterken de weeen .. snel er onderuit.. ik ga naar beneden enloop rondjes.. of hang op de bank,, na 45 minuten zit er nog maar 2 minuten tussen en duurt het 1,5 minuut ik bel weer op en moet komen.. bel mijn pap dat hij moet komen en hang op..
*knap* ik ben ng nooit zo snel opgestaan
gebroken vliezen no way back.. het gaat beginnen!!!Op naar het zkh.. en welke vlos staat er aan mijn bed? Hork VK.. gelukkig moet ze doen wat de gyn zegt.. ene gaat me toucheren 1 cm! En gelijk door naar boven voor een ruggeprik in opdracht van de gyn.. want wee-en storm op de ctg.. en hij vond dat ik l pijn genoeg had.. dus mij niet onnodig extra pijn wilde laten lijden.
Ruggeprik gezet.. ik wordt er duizelig van.. een zeer aparte gewaarwording, alles zien maar alsof al het geluid om je heen weg is. En het spugen begint... mr naast water alleen gal.. veel gal..
De hartslag van mijn kleine vriendje dipt en moet op de zij liggen.. waardoor de ruggeprik maar niet omhoog komt.. uiteindelijk om 1 uur werkt hij en kan ik even mijn ogen sluiten.. een half uurtje maar want de VK zet de wee-opwekkers aan op volle stand.
Kotsmisselijk.. sindsdien blijf ik non stop gal spugen, heb buien dat hetschuim eruit komt. voor het eerst dathork VK ziet dat ik toch echt geen eetprobleem had, maareen serieus probleem rondom mijn maag. Ze verandert in een lieve vrouw.. om half 4 komt ze even kijken complimeteert meom mijn goed wegpuffen van de wee-en.
Omdat met het op de zij-draaien de ctg niet goed monitoren gaat, brengen ze inwendig iets aan. Ze toucheert en jay 5 cm
na 5 minuten komt ze terug met dat meetding en roept verrast 6 cm.. oh nee 7 cm.. Ineens wordt het bedje verwarmd met kruiken.. en er vanalles klaargelegd..
Omhlf vijf komt ze nog even kijken, en whoppa 10cm
Ruggeprik uit.. maar gan perswee te bekennen.. en daar lig je met heftige wee-en.. continu galkotsbuien..
om 7 uur mag ik dn eindelijk persen
Het persen gaat goed, maar kleinde vriendje blijkt een sterrekijkertje en zijn hartslag dipt bij t persen.. de gyn wordt geroepen.. is toch net mijn eigen gyn naar huis nog geen hand niks.. hup spuit erin, knip erin, pomp op zijn hoofdje en met de volgende perswee gaat hij er helemaal uit.. op eigen kracht want de gyn heeft alleen de draai begeleidt. Tranen als ze zijn kleine glibberige lijfje op me leggen.. mijn zoon.. mijn kleine vriendje. zelf gedaan.. helemaal zelf
mijn lieve lief D. huilt ook.. want wat is hij trots op zijn zoon en mij De gyn vertrekt weer en na een half uur krijg ik weer volop wee opwekkers want de placenta laat niet los.. een spuit erin om de baarmoeder sneller te laten krimpen.. niets werkt.. intussen verlies ik een hoop bloed.
Gyn weer terug.. en hechtingen weer snel los.
Enorme heisa er wordt nog een infuuslijn aangelegd in mijn andere arm.. er worden zakken vocht als een malle naar binnen gewerkt.. en er gebeurt vanalles. ik vloe gewroet en pijn.. maar et deert me niet.. ik heb mijn zoon!
Enorme opluchting van de gyn/vk en verpleeg. de placenta eruit en verder hechten en de bloeding is gestopt.
De placenta is manueel verwijderd ( lees: gyn gaat met zijn hand via je doos in de baarmoeder de placenta eruit scheppen
) .Later is mij verteld dat ze snel moesten ingrijpen omdat ik een paar spuitaders had bij de knip.. en tijd om narcose en naar de ok hadden ze niet want dan zou ik zoveel verliezen dat ik bloedtransfusie zou moeten.. Ze waren ook ergonder de indruk van mijn spugen.. voor de statistieken : 30 van die bakjes vol met gal
Het was een even zo heftige bevlling als dat de zwangerschap was.. maar wat was en ben ik trots dat ik dit zelf heb kunnen doen. En mijn lief was onder de indruk dat ik geen traan liet en maar twee keer kutzooi zei ( beiden na enorme spuugsessie) Hij dacht dat vrouwen hoorden te gillen met het persenwant dat zie je in films..
maar ik was de kalmheid zelve Mijn moeder intens gelukkig omdat ze er bij mocht zijn ( moeders is recent gediagnostiseerd met jong dementie/alzheimers en een epeleptischaanverwante stoornis.. en gaat enorm acteruit fysiek..)
Mijn papa die de navelstreng doorknipte.. ( hij was toen ik geboren werd te laat want stort bevalling..)
Intussen is hij alweer een maand oud
mijn kleine vriendje, zo anders als grote zus, maar even zo geweldig.het iseen lekker warrige boel geworden.. maar hey that's me
Engaging Infinite Improbability Drive..
Nou inderdaad evenstar. Alle respect voor jouquote:
Wat heb je het toch voor je kiezen gehad, Evenstar
Evenstar, wat een opstapeling van nare ervaringen zeg. Wat Fee-nix zegt, fijn dat het gevoel van trots er sterk is! Ik hoop dat je daar aan vast kunt houden...en ik zou nog veel meer tegen je willen zeggen. Je hebt mij een tijdje terug ook een stapje de weg terug op geholpen. Maar om nu jouw verhaal te lezen...het roept wat teveel op.
Jeetje wat onwijs heftig Evenstar, zowel je zwangerschap als de bevalling. Heel veel respect voor jou 
