OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Bevallingsverhalen Deel 1: 18-02-2003 t/m 07-07-2004
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11: 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 12: 02-12-2010 t/m 25-05-2011
Bevallingsverhalen Deel 13: 01-06-2011 t/m 17-11-2011
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11: 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 12: 02-12-2010 t/m 25-05-2011
Bevallingsverhalen Deel 13: 01-06-2011 t/m 17-11-2011
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Laatste twee bevallingsverhalen:
quote:Op vrijdag 11 november 2011 00:00 schreef LeNeHe het volgende:
Jipster, heftig hoor. Kan me helemaal invoelen in je verhaal. Wat fijn dat het allemaal goed is gekomen.
Ik wil mijn verhaal toch ook hier delen. Het voelt wel een beetje dubbel, alsof ik hier niet echt hoor ofzo. Maar heb toch behoefte om dit te doen.
Disclaimer: heel erg lang verhaal... (sorry daarvoor)
Op Tweede Kerstdag 2010 doe ik een zwangerschapstest; hoera!! Zwanger! Ik kan mijn geluk niet op en maak Z. wakker die heel verdwaasd reageert; 'beter... ik zei het toch dat het ging lukken. Nog een lange weg te gaan'. En hij valt weer in slaap.
Bij de termijnecho zien we een klein boksend mensje. Ik ben uitgerekend op 1 september.
De zwangerschap verloopt prima, de 20-weken echo geeft aan dat we een jongetje krijgen. Een jongen?? Roep ik heel verbaasd. Ik moet even wennen aan het idee. Zie mezelf meer als meisjes-mamma. Maar de volgende dag vind ik het helemaal prima. Ik durf wat te kopen; het wordt een paars rompertje met daarop 'Lady's man'. Want... uiteraard krijgen wij een knappe zoon
Op 28 mei, het is dan zaterdag en we zitten in een halve verbouwing, realiseer ik me dat ik de baby nog niet veel heb gevoeld. Ik bel mijn beste vriendin, (op dat moment is zij ook zwanger en 5 weken verder) en zij zegt dat ik even moet gaan liggen en porren. Zo gezegd, zo gedaan. Meneertje trapt een keer flink en die dag daarop voel ik hem regelmatig bewegen. Wel wat minder hard dan normaal, maar ik denk dan dat hij anders is gaan liggen en maak me geen zorgen.
Op 30 mei 'vier' ik mijn 30e verjaardag op de rand van het bed omdat dat de enige plek is waar we nog meubels hebben staan en ik fatsoenlijk kan zitten.
Op 31 mei hebben we de eerste avond van 'Samen Bevallen'. Er is één stel later, ze moesten naar het ziekenhuis omdat ze minder leven voelde, ze komen even later binnen en alles was gelukkig in orde met hun baby. We doen wat ademhalingsoefeningen en de mevrouw van Samen Bevallen zegt dat de baby'tjes heel actief worden van de oefening. Nou.. die van ons dus niet, maar ik denk 'het is net zo'n luilakje als zijn moeder'.
Dan is het 1 juni, ik zit op kantoor en realiseer me in de loop van de ochtend dat ik de baby nog niet heb gevoeld. Als ik goed bedenk wanneer de laatste keer is geweest bedenk ik me dat dat pas de vorige middag was. Ik plaats een berichtje in het Z&G topic want ik twijfel of ik nu moet bellen. Ik wil me geen zeur voelen tenslotte.
Mijn collega haalt me over de streep. Ze zegt; 'als jij je zorgen maakt, dan schijt aan wat anderen denken, gewoon bellen! Jij bent de moeder van je kind'.
Ik bel en mag om 13.35 uur langskomen bij de verloskundige om het hartje te luisteren. Het is dan 12.50 uur.
Om 13.30 stap ik op mijn fiets nadat ik tegen mijn collega's zeg; 'tot straks, ga even het hartje luisteren'.
Ik kom bij de verloskundige en mag meteen naar binnen en ga op de bank liggen. Ze zet de doptone op mijn buik, maar we horen geen babyhartje. Alleen een heel rustige hartslag waarvan ze denkt dat het de mijne is. Nog eens zet ze de doptone op een andere plek op mijn buik, weer hetzelfde. Ik wordt een beetje ongerust, er zou toch niks zijn?
Dan stopt ze en zegt ze tegen me; 'we stoppen ermee, we gaan naar het ziekenhuis.'
Nu begin ik me echt zorgen te maken, begin te trillen. Ik realiseer me nu dat er echt wel eens iets mis kan zijn. Ik moet Z. bellen, hij moet ook naar het ziekenhuis komen.
Met de verloskundige rijd ik naar het ziekenhuis, onderweg kletsen we over van alles en nog wat. Ik moet mijn werk bellen dat ik niet meer terugkom, ook als blijkt dat alles goed is.
Bij het ziekenhuis aangekomen rijden we naar de dienstingang. Arm in arm loop ik met de verloskundige naar binnen. We grappen nog over dat ik zomaar de VIP ingang mag gebruiken.
We komen bij de afdeling en we lopen een kamer binnen met zo'n 'stijgbeugelstoel'. Even later (het lijkt uren te duren) komt Z. hij is helemaal bezorgd maar ik stel hem gerust met mijn breedste smile en zeg dat alles heus wel goed komt. We zijn immers in het ziekenhuis?
Even later komen er 2 gynaecologen binnen. Ze stellen zich voor en zeggen dat ik in die stoel mag gaan liggen/hangen. Het licht gaat uit en ik denk 'dit is het moment van de waarheid' en ik kruis mijn vingers. De echo wordt gemaakt en ik zie aan de gezichten om me heen dat het mis is. Hoe mis weet ik nog niet, maar het is niet goed want ik zie geen opgeluchte gezichten.
Dan hoor ik iemand zeggen 'terminaal' en ik kijk om het hoekje naar het scherm van de echo en zie daar een stille baby. Dan stort mijn wereld in, maar nog steeds besef ik niet hóe ernstig het is. De gyn laat het hartje horen, 3x horen we een heel, heel langzaam geklop.
Het woord 'keizersnede' valt en ik denk; 'maar ik ben nog helemaal niet klaar, ik heb geen maxi cosi of kleertjes bij me en thuis zijn we nog niet klaar!' Ik zie dat Z. zijn hoofd naar beneden laat zakken.
Dan rent de gyn weg en komt weer terug. We moeten kiezen; niets doen of een spoedkeizersnede met een kleine kans. Ze zegt dat we geen minuten meer hebben om te beslissen maar dat het om seconden gaat. Ik denk; 'ik kan dit niet beslissen', mijn moeder moet het zeggen, die blijft altijd bij de grootste crisis kalm en besluitvaardig.' Maar ik ben moeder en ik moet kiezen
De gyn zegt dat ik moet bedenken dat ik een litteken krijg op mijn buik en ik denk; lekker belangrijk... al snij je mijn hoofd eraf en eventuele complicaties bij een volgende zwangerschap. Dat kan me ook niks schelen want ik kies voor mijn kind en zeg; 'als we niets doen gaat hij dood.' Dat wordt bevestigd en dan zeg ik; 'Haal mijn kind, alles voor mijn kind.'
Ineens is er een bed en ik ga erop liggen, de een trekt mijn schoenen uit, weer een ander pakt mijn ring, mijn horloge, bril. Dan gaat het in vliegende vaart door de gangen. Het voelt alsof ik live in Grey's Anatomy zit, ik doe een schietgebedje.
Dan kom ik aan op de OK en zie daar heel veel blauwe pakken en zeg 'nou nou, mijn eerste operatie en meteen spectaculair' en vind het heel raar dat niemand daarom moet lachen.
Er worden me veel vragen gesteld en met 4 man proberen ze me te prikken, dat gaat erg lastig en ik hoor iemand zeggen 'we moeten nú prikken, kom op! Ik ben in shock en laat alles maar gebeuren. De anestesist vraagt steeds of het wel gaat en ik mompel ja hoor. Ik krijg een ruggeprik wat ik doodeng vindt want ik zou in eerste instantie algehele narcose krijgen. Het valt mee, voordat ik het weet zit hij erin en voel ik mijn benen warm worden.
De anesthesist zeg dat ik wat kan voelen omdat er niet veel tijd is om de ruggeprik in te laten werken en ja... ik voel inderdaad wat; alsof ze met een staalborstel binnen in mijn buik bezig zijn. Ik kreun en zucht dat het een enorm rotgevoel is, daarna gaat gelukkig alle gevoel weg.
Ik krijg een zuurstofkapje op en hoor tellen; 1,2 blaas en dat achter elkaar door. Ik realiseer me dat ze aan het reanimeren zijn.
Ook ben ik Z. kwijt en vraag waar hij is. De anesthesist zegt 'hij is bij jullie zoontje'. Ik vraag hoe het met hem is en hij antwoord 'uw man heeft weleens betere dagen gehad zo te zien.'
Ik vraag of ze hem bij mij kunnen laten komen want ik vind het zo rot voor hem dat hij moet zien hoe ze ons kindje reanimeren. Dan komt Z. bij mijn hoofd zitten en ik zeg tegen hem dat het me zo spijt. We huilen samen. Dit is het moment waarop ik me realiseer dat het niet meer goed gaat komen. Ik wil dan ook zeggen dat ze maar moeten stoppen met reanimeren, maar ze gaan maar door.
Dan wordt het heel stil op de OK, alsof iedereen zijn adem inhoudt.
Het blijft stil, geen gehuil. Ze vragen of we al een naam hebben; nou nee, niet echt. Maar ik had wel een lijstje en dan wordt het David. Ik vraag of Z. dat goed vindt en hij vindt het prima.
Dus ik zeg dat hij David moet heten, omdat dat de geliefde betekent 'en dat zegt alles', zeg ik er achteraan. Ik denk nog; 'nu kan ik niet meer terug', nu heeft 'de baby' echt een naam.
Ze vragen of ik David vast wil houden, na enige twijfel zeg ik dat ik dat wil. En dan krijg ik mijn kind in mijn armen en ben op slag verliefd.
Nooit heb ik gedacht dat het echt waar is dat je je eigen kind het mooiste vindt. Maar het klopt echt, ik krijg een heel klein jongetje in mijn armen met heel veel zwarte haartjes. Wat is hij mooi. Ik zuig alles in me op en wil hem nooit meer loslaten. Wat ben ik trots!
Als ik naar de afdeling wordt gereden en een kamer alleen krijg is daar de verloskundige weer. Vol trots (en onder invloed van heel veel adrenaline) zeg ik; Nou we kunnen in ieder geval mooie kinderen maken he?!
Dat wordt beaamd door de vk, we krijgen van iedereen complimenten en ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde.
Dan moeten we onze ouders en familie bellen. Mijn ouders die net die dag op vakantie waren gegaan, ze komen meteen terug. Mijn schoonmoeder die heel hard 'neeeeee' gilt door de telefoon. Mijn vriendin die al heel veel sms'jes heeft gestuurd om te vragen hoe het gaat. Ik vind dit heel erg om te doen.
De echte klap komt pas de ochtend daarna, wanneer ik wakker wordt en me realiseer dat het geen nachtmerrie is geweest, maar dat die mooie droom van zwanger zijn en verwachting zo plotseling en definitief uiteen is gespat.
Het gemis is enorm, maar de liefde blijft..
quote:Op donderdag 17 november 2011 16:00 schreef innepin het volgende:
Zo. Ik lig met koorts in bed en dan moet je toch wat, hè. Dus het hele verhaal maar opgerakeld... ondanks dat het niet bepaald lang duurde, is het wel een lang verhaal geworden
We melden ons 's ochtends om 8 uur in de poli. Ik heb slecht geslapen, maar dat vind ik niet zo raar. Wel jammer dat ik wakker werd met kramp in mijn beenZo van, ja hoi, vandaag wordt een dag vol pijn, we beginnen er nu vast mee...
Eerst aan de ctg voordat ze gaan toucheren.
De ctg duurt eindeloos, ik snap dat de dokters meer te doen hebben, maar ik heb hier geen geduld voor. Ik ga ervan uit dat ik gel nodig zal hebben om de verweking te starten en vind eigenlijk dat ze dat best even eerst hadden mogen doen. Redelijkheid is niet mijn sterkste punt (en dat zal het gedurende de dag ook niet worden).
Om half 10 komt er eindelijk een verloskundige. Ze toucheert en zegt dat ze bekend staat om haar hele lange vingers, daar kan ze goed vliezen mee doorprikken (of nou ja, helpen, want het echte prikken doet ze niet met haar vingers natuurlijk). Ze heeft gelijk ook, ondanks weinig ontsluiting en weinig verweking krijgt ze het voor elkaar om de vliezen door te prikken. Woei! Dat had ik de komende 24 uur nog niet verwacht... spannend! Ze maakt me ook gelijk vast aan het infuus om de weeën op te wekken; afwachten doen we niet aan.
Pas na een paar uur wachten en het infuus ophogen gebeurt er wat en begin ik heel lichtjes wat te voelen. Weeën zou ik 't nog niet noemen. Nadat het infuus weer omhoog gegooid is, houden de weeën ineens op. Ik voel wel wat rugkramp, maar de buikkrampjes zijn weg. Muhhh wat nu!
De verloskundige komt om ongeveer kwart over 1 eens toucheren. Twee centimeter, oftewel, afgezien van wat extra verweking is er niks gebeurd. Dat viel te verwachten.
De magische vingers van de vk doen hun werk echter wel, ineens krijg ik weeën en flink ook. Ze worden gauw heftiger en zijn, net als bij Willow, net zo heftig in mijn buik als in mijn onderrug. Ik probeer allerlei houdingen aan om ze op te vangen, laat Dennis in mijn rug duwen en probeer braaf te puffen, wat niet zo heel erg goed lukt.
Heel lang houd ik dit niet vol. Om kwart voor 3 moet ik naar de wc, daarna word ik weer getoucheerd. Vijf centimeter. Dat gaat op zich best snel, en ik twijfel nog een minuut of tien voor het ineeens wel erg heftig wordt en ik bedenk dat ik toch maar een ruggenprik wil ("Mag ik al een ruggenprik?" vraag ik met een zielig hoofd).
Om kwart over 3 is de verloskundige er met een verhaaltje over de mogelijke complicaties van een ruggenprik, die me allemaal niet zo kunnen boeien. Ze toucheert en constateert 5 à 6 centimeter. Niet zo gigantisch opgeschoten dat het geen zin meer heeft om de prik te zetten dus, dus de anesthesist wordt gebeld.
Maar ja, de verloskundige is geweest met haar vingers en dan verandert alles meteenDe weeën komen erg snel op elkaar, zijn totaal niet op te vangen, ik krijg het niet voor elkaar om te puffen. Dennis probeert mee te puffen, de verpleegkundige ook, ze roepen dat ik het goed doe, en ik denk alleen maar: stelletje leugenaars. Ik weet namelijk dondersgoed dat mijn gepuf nergens meer op slaat. Ik huil, ik smeek of het alsjeblieft mag ophouden, ik vraag of de prik al eens komt, ik wil niet meer, roep ik. Niet mijn meest charmante moment.
De anesthesiste is er al na tien minuten. Ze houdt weer het verhaaltje over wat de ruggenprik allemaal inhoudt en het duurt me allemaal veel te lang; lekker belangrijk! Hierrrr die prik! Het uitstallen van alle dingen die ze erbij nodig heeft duurt ook al zo'n eeuwigheid. Bij elke wee verdwijnen mijn nagels diep in Dennis' armen en jank, schreeuw en huil ik weer dat ik écht niet meer wil, en ondertussen denk ik: weer een wee dichterbij de ruggenprik, nog heel eventjes...
Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en uiteindelijk zet de anesthesist de verdoving. Een wee later zet ze de prik zelf, maar ze wil nog wachten met het inspuiten van de verdoving tot ze het hartfilmpje van de baby goed kan beoordelen. En dan denk ik: Oh shit. Een perswee! Oh god. Wat nu? Als ik nu zeg dat ik een perswee heb, krijg ik mijn verdoving niet meer, en ik wil zo graag even pauze... en bovendien had ik pas 6 centimeter dus dat betekent dat ik nog een hele tijd persweeën weg moet gaan zuchten en ik heb begrepen dat dat écht de hel is, en daar heb ik dus al helemaal geen zin in. Dus, bedenk ik, als ik nou gewoon doe alsof het gewone weeën zijn, dan krijg ik zo die prik lekker toch, muahaha.
Nou ja dat werkt natuurlijk niet
Oh. Nou. Dan maar even toucheren... en tot ieders verbazing blijk ik 10cm te hebben en mag ik mee gaan persen. Gelukkig maar, want mijn hemel, ik kán ook niet anders.
Nu begrijp ik dat ik bij Willow echt nog wel wat van de ruggenprik had bij het persen, deze persdrang herken ik totaal niet. Ik vind het overweldigend. En pijnlijk, maar ja... ik kan tenminste wel wat dóen. Ze zien haartjes, zeggen ze. De verloskundige ratelt zo snel als ze kan een verhaaltje af dat ik heel goed naar haar moet luisteren en dat ik moet persen of puffen wanneer zij dat zegt. De verpleegkundige zegt dat ik me niet moet vastgrijpen in het bed, maar dat ik mijn benen moet vastpakken. "Moet dat?" vraag ik heel suf.
Een keer pers ik mee, twee persweeën pers ik mee, au, maar ik kan niet anders, mijn lichaam heeft het helemaal overgenomen. En dan zegt iemand: Kijk eens! Kijk eens! En ik denk alleen maar huuu? Nu al? En zo houden ze ineens een klein babylijfje boven me. Ik moet nog even terug op aarde komen, ben totaal overdonderd, een paar minuten geleden wachtte ik nog op een ruggenprik en nu is mijn dochter al geboren! Pas heel langzaam komen er flarden besef binnen - ik heb twee dochters! - ik heb het gedaan! - ohh mijn babytje! - oh thank god het is voorbij! - jeumig wat een bolletje
- okee okee en ook wel eventjes "Muahahaha 11-11-11!" en dan komt ook de liefde. Mijn mooie bolletje. <3
P.S. De anesthesist kijkt dan om het hoekje of ze nog wat kan betekenen en zegt verbaasd "Huh? Is het al geboren?" dus ik bied mijn verontschuldigingen aan; ze staat er zo mooi klaar voor in haar operatiekleding en had al zoveel voorbereid dat ik het helemaal lullig vind voor d'r
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Tussen alle drukte door, mijn verhaal maar eens op papier gezet.
Op 23 oktober rond de klok van 23:00 ga ik maar eens naar bed. Liefvheeft besloten om op de logeerkamer te slapen, want ik snurk de hele zwangerschap nogal en hij wil wel eens een nachtje goed slapen. Daarnaast is het omdraaien in bed ook alsof we op een waterbed slapen, dus beter voor hem ook.
Ik stap in bed en na een kwartier heb ik wat kramp in mijn onderbuik, ah verdorie, buikpijn. Misschien moet ik even poepen?
Ik ga naar de wc en vervolgens is de kramp weer weg... Wat raar zeg! Ik ga weer naar bed en de kramp komt weer terug. Het duurt vervolgens ongeveer 4 krampen voordat ik mij realiseer dat dit wel eens weeen kunnen zijn! Oh jee, het is begonnen!
Ik besluit lief te laten slapen, want zo erg is het ook nog niet en wie weet gaat het nog wel 24 uur duren, dan heb ik hem harder nodig op het eind! Om half 1 stap ik even onder de douche, want als het vals zou zijn, dan zou het weer weg gaan zeggen ze...dat doet het dus niet, maar de douche was wel even lekker. Ik installeer me lekker op de bank met een deken en zap wat langs de tv zenders, wat een bagger op tv midden in de nacht zeg! Ik eindig dus bij Southpark (Oh my, vreselijk vind ik dat eigenlijk!
) en die heb ik de hele nacht aan laten staan. Ik besluit de tussentijden maar eens te klokken en hoe lang een wee nu aanhoudt. Met een bloknootje naast mij en de klok van de video-recorder als timer probeer ik dit zo'n uurtje te doen. Al met al kom ik er pas om 5:00 achter dat het toch wel bijna een minuut aanhoudt en er niet langer dan 3 minuten tussen zit.
Ik besluit maar weer even te gaan douchen. Lief hoort mijn gestommel en vraagt of ik wel wijs ben, aangezien ik nergens naartoe hoef om 5:00 's morgens. Ik vertel hem maar even dat ik al sinds 23:00 in de weer ben en dat het begonnen is. Hierop gaat hij ook maar douchen en dacht om 5:45 nog even naar zijn werk te gaan
.... Dus niet, hij moest maar even wachten tot de vk er was. Die kwam om 6:00. Ik bleek al 3 cm te hebben! Ze komt terug tussen 10:00 en 10:30.
Ondertussen worden de weeen wat heftiger, maar nog steeds prima op te vangen. Ik hang wat over mijn bed (Thank god voor de klossen, want daardoor was mijn bed op heerlijke hoogte om op te hangen! ), sta wat te wiebelen van het ene been op het andere been en adem in en adem uit (yoga muts hier, maar het werkte wel!)
De vk komt terug, 8 cm! Joepie! Het zet zoden aan de dijk! Ze komt weer terug om 11:30 en dan zou ze mijn vliezen gaan breken. Ondertussen is lief de kamer alvast aan het versieren met roze ballonnen en slingers met "hoera een meisje" Zo lief!
Wanneer de vk terug komt blijk ik al op 9 cm te zitten en bedenk mij dat als het zo door gaat, dat ze er om 13:00 wel kan zijn! Wow, das een enge gedachte. Mijn vliezen worden gebroken en het vruchtwater ziet er goed uit (zelf niet gezien, maar wat een raar gevoel was dat zeg! Zo'n warm bad rond je kon
) De kraamverzorgster wordt gebeld, of er een stagiere mag mee mag komen? Ja hoor, dat mag. Zij moest nog een thuisbevalling mee maken. Ik blijf stug mijn yoga ademhaling toepassen en kan nog steeds de weeen goed opvangen en maak hier en daar wat grapjes tussendoor. Dat bevalt de vk blijkbaar niet, want ik blijf haken op 9 cm en de weeen nemen wat af. Ze geeft me nog tot 14:00 en dan zouden we naar het ziekenhuis moeten. Verdomme, dat wilde ik helemaal niet! Want dan wordt ze geen echte *insert woonplaats*. Mja, wat moet dat moet.
Om 14:00 maak ik mij klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ik met de vk in de auto (3 weeen moeten opvangen), en lief alleen. 14:30 komen we aan in het ziekenhuis, in de rolstoel gezet (wat voel je je een kneusje dan eigenlijk en iedereen kijkt ook naar je... ) en naar de verloskamer. Kennis gemaakt met de verpleegkundige en vk aldaar, om vervolgens weer afscheid te nemen om 15:00 in verband met dienstwisseling... ook zo handig. Maar toen kreeg ik wel een super verpleegkundige terug en de vk was ook ok!
De wee-opwekkers doen hun werk (maar nog steeds goed op te vangen, vond het echt geen drama ) en op een gegeven moment mag ik eindelijk gaan persen! Joepie.... maar helaas, mevrouw wil er niet uit. De vk was tijdens het persen best irritant, met opmerkingen als: "het gaat goed", "ja, we zien al wat", "goed zo meissie". Ik heb me zo goed in weten te houden door niet te zeggen: " je lult maar wat, anders was ze er al geweest". Lief dacht achteraf overigens hetzelfde. Gelukkig bevestigde mijn eigen vk dat ze inderdaad wat haar zag. Nou vooruit, ik was dus toch goed bezig. 
Alle standjes wel geprobeerd (baarkruk, op mijn zij etc), maar helaas... ze wilde er niet uit. Bleek dat ze niet met haar hoofdje naar beneden lag, maar opzij... dus ook niet helemaal omhoog! Dwarsliggertje, nu al?!
De gyn wordt geraadpleegd en die zou het kunstje wel even doen met de vacuum pomp. Oh nee toch, niet de pomp... mja, ook hier weer, wat moet dat moet. Maar wat een slager die gyn zeg! Zo'n grijze dakduif, met slonzige kleding en totaal geen vriendelijke uitstraling. Ze schijnt nog naar mijn lief te hebben geknipoogd en met gebaren hebben laten weten dat het wel goed komt. Ja ja... Anyway, verdoving in de doos, knip gezet en de pomp erop! Oke, weeen opvangen *check* persen *check*, maar op yoga heb ik niet geleerd hoe je moet omgaan met het inbrengen van zo'n pomp!
Auw zeg, dat was niet fijn! Persen dan maar, want dat kan ik wel! En goed ook, ook het andere 
komt gezellig mee, dus ik ben goed met mijn buik aan het persen. Volgens de papieren (want ik heb totaal geen tijdsbesef meer) heb ik 1 uur en 40 minuten totaal geperst, dus ook met de pomp en om 18:39 wordt er een hoopje meisje
op mijn buik gelegd!
"Euh, ben je daar?" Dat was mijn eerste gedachte! Zo'n grote baby, dat kan toch helemaal niet in mijn buik gezeten hebben? Wow...wat een koppie, wat een spekkies, ze doet al een oogje open: "dag meisje, dag Anouk, ik ben je mama en dat is papa" Lief geeft mij een zoen en is onder de indruk van alles. Het was voor hem heftiger dan dat het voor mij is geweest. 
Op 23 oktober rond de klok van 23:00 ga ik maar eens naar bed. Liefvheeft besloten om op de logeerkamer te slapen, want ik snurk
de hele zwangerschap nogal en hij wil wel eens een nachtje goed slapen. Daarnaast is het omdraaien in bed ook alsof we op een waterbed slapen, dus beter voor hem ook.Ik stap in bed en na een kwartier heb ik wat kramp in mijn onderbuik, ah verdorie, buikpijn. Misschien moet ik even poepen?
Ik ga naar de wc en vervolgens is de kramp weer weg... Wat raar zeg! Ik ga weer naar bed en de kramp komt weer terug. Het duurt vervolgens ongeveer 4 krampen voordat ik mij realiseer dat dit wel eens weeen kunnen zijn! Oh jee, het is begonnen! Ik besluit lief te laten slapen, want zo erg is het ook nog niet en wie weet gaat het nog wel 24 uur duren, dan heb ik hem harder nodig op het eind! Om half 1 stap ik even onder de douche, want als het vals zou zijn, dan zou het weer weg gaan zeggen ze...dat doet het dus niet, maar de douche was wel even lekker. Ik installeer me lekker op de bank met een deken en zap wat langs de tv zenders, wat een bagger op tv midden in de nacht zeg! Ik eindig dus bij Southpark (Oh my, vreselijk vind ik dat eigenlijk!
) en die heb ik de hele nacht aan laten staan. Ik besluit de tussentijden maar eens te klokken en hoe lang een wee nu aanhoudt. Met een bloknootje naast mij en de klok van de video-recorder als timer probeer ik dit zo'n uurtje te doen. Al met al kom ik er pas om 5:00 achter dat het toch wel bijna een minuut aanhoudt en er niet langer dan 3 minuten tussen zit.Ik besluit maar weer even te gaan douchen. Lief hoort mijn gestommel en vraagt of ik wel wijs ben, aangezien ik nergens naartoe hoef om 5:00 's morgens. Ik vertel hem maar even dat ik al sinds 23:00 in de weer ben en dat het begonnen is. Hierop gaat hij ook maar douchen en dacht om 5:45 nog even naar zijn werk te gaan
.... Dus niet, hij moest maar even wachten tot de vk er was. Die kwam om 6:00. Ik bleek al 3 cm te hebben! Ze komt terug tussen 10:00 en 10:30.Ondertussen worden de weeen wat heftiger, maar nog steeds prima op te vangen. Ik hang wat over mijn bed (Thank god voor de klossen, want daardoor was mijn bed op heerlijke hoogte om op te hangen!
), sta wat te wiebelen van het ene been op het andere been en adem in en adem uit (yoga muts hier, maar het werkte wel!)De vk komt terug, 8 cm! Joepie! Het zet zoden aan de dijk! Ze komt weer terug om 11:30 en dan zou ze mijn vliezen gaan breken. Ondertussen is lief de kamer alvast aan het versieren met roze ballonnen en slingers met "hoera een meisje" Zo lief!
Wanneer de vk terug komt blijk ik al op 9 cm te zitten en bedenk mij dat als het zo door gaat, dat ze er om 13:00 wel kan zijn! Wow, das een enge gedachte. Mijn vliezen worden gebroken en het vruchtwater ziet er goed uit (zelf niet gezien, maar wat een raar gevoel was dat zeg! Zo'n warm bad rond je kon
) De kraamverzorgster wordt gebeld, of er een stagiere mag mee mag komen? Ja hoor, dat mag. Zij moest nog een thuisbevalling mee maken. Ik blijf stug mijn yoga ademhaling toepassen en kan nog steeds de weeen goed opvangen en maak hier en daar wat grapjes tussendoor. Dat bevalt de vk blijkbaar niet, want ik blijf haken op 9 cm en de weeen nemen wat af. Ze geeft me nog tot 14:00 en dan zouden we naar het ziekenhuis moeten. Verdomme, dat wilde ik helemaal niet! Want dan wordt ze geen echte *insert woonplaats*. Mja, wat moet dat moet. Om 14:00 maak ik mij klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ik met de vk in de auto (3 weeen moeten opvangen), en lief alleen. 14:30 komen we aan in het ziekenhuis, in de rolstoel gezet (wat voel je je een kneusje dan eigenlijk en iedereen kijkt ook naar je...
) en naar de verloskamer. Kennis gemaakt met de verpleegkundige en vk aldaar, om vervolgens weer afscheid te nemen om 15:00 in verband met dienstwisseling... ook zo handig. Maar toen kreeg ik wel een super verpleegkundige terug en de vk was ook ok! De wee-opwekkers doen hun werk (maar nog steeds goed op te vangen, vond het echt geen drama
) en op een gegeven moment mag ik eindelijk gaan persen! Joepie.... maar helaas, mevrouw wil er niet uit. De vk was tijdens het persen best irritant, met opmerkingen als: "het gaat goed", "ja, we zien al wat", "goed zo meissie". Ik heb me zo goed in weten te houden door niet te zeggen: " je lult maar wat, anders was ze er al geweest". Lief dacht achteraf overigens hetzelfde. Gelukkig bevestigde mijn eigen vk dat ze inderdaad wat haar zag. Nou vooruit, ik was dus toch goed bezig. Alle standjes wel geprobeerd (baarkruk, op mijn zij etc), maar helaas... ze wilde er niet uit. Bleek dat ze niet met haar hoofdje naar beneden lag, maar opzij... dus ook niet helemaal omhoog! Dwarsliggertje, nu al?!
De gyn wordt geraadpleegd en die zou het kunstje wel even doen met de vacuum pomp. Oh nee toch, niet de pomp... mja, ook hier weer, wat moet dat moet. Maar wat een slager die gyn zeg! Zo'n grijze dakduif, met slonzige kleding en totaal geen vriendelijke uitstraling. Ze schijnt nog naar mijn lief te hebben geknipoogd en met gebaren hebben laten weten dat het wel goed komt. Ja ja... Anyway, verdoving in de doos, knip gezet en de pomp erop! Oke, weeen opvangen *check* persen *check*, maar op yoga heb ik niet geleerd hoe je moet omgaan met het inbrengen van zo'n pomp!
Auw zeg, dat was niet fijn! Persen dan maar, want dat kan ik wel! En goed ook, ook het andere komt gezellig mee, dus ik ben goed met mijn buik aan het persen. Volgens de papieren (want ik heb totaal geen tijdsbesef meer) heb ik 1 uur en 40 minuten totaal geperst, dus ook met de pomp en om 18:39 wordt er een hoopje meisje op mijn buik gelegd!
"Euh, ben je daar?" Dat was mijn eerste gedachte! Zo'n grote baby, dat kan toch helemaal niet in mijn buik gezeten hebben? Wow...wat een koppie, wat een spekkies, ze doet al een oogje open: "dag meisje, dag Anouk, ik ben je mama en dat is papa"
Lief geeft mij een zoen en is onder de indruk van alles. Het was voor hem heftiger dan dat het voor mij is geweest.
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Klinkt als een fijne bevalling Susie, behalve dat het stukje met de pomp... Goed gedaan hoor! (Ja, nu achteraf mag ik dat wel zeggen toch hihi)
hihi)
Nou inderdaad Innepin, als het namelijk zo goed ging, dan had ze wel gewoon geboren geworden toch?
Het was inderdaad ook een fijne bevallingm voor zover je het als fijn kan bestempelen natuurlijk, maar echt dramatisch was het dus niet. Gewoon goed te doen.
Het was inderdaad ook een fijne bevallingm voor zover je het als fijn kan bestempelen natuurlijk, maar echt dramatisch was het dus niet. Gewoon goed te doen.
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Ohh wat klinkt dat een fijne bevalling zeg! ondanks de vacuüm pomp en grijze duif!
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
quote:
"Euh, ben je daar?" Dat was mijn eerste gedachte! Zo'n grote baby, dat kan toch helemaal niet in mijn buik gezeten hebben? Wow...wat een koppie, wat een spekkies, ze doet al een oogje open: "dag meisje, dag Anouk, ik ben je mama en dat is papa"
Wat klinkt dat super zeg!!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ik ben een actieve FOKker met een zoontje van 10 weken en ik ontdek nu pas de vele jonge-ouders-topics 
En nu ik dit topic zie, wil ik wel graag mijn bevallingsverhaal delen. Ik heb een vaginale stuitbevalling gehad die bij 38 weken is ingeleid.
Mijn zwangerschap verliep heel goed. Vanwege mijn hoge bloeddruk was ik onder controle in het ziekenhuis.
Vanaf 24 weken lag de kleine in onvolkomen stuit, en hij draaide niet uit zichzelf. Bij 36 weken en 2 dagen hadden we een eerste draaipoging. Die lukte niet. De week erna hadden we een tweede poging. Die lukte ook niet omdat de kleine al te ver was ingedaald in mijn bekken. Daarop werden we voorgelicht over de keuze waar we voor stonden: een vaginale stuitbevalling of een keizersnee. We hadden hier in de weken ervoor ook al over gelezen en nagedacht, en we besloten op advies van de artsen voor een stuitbevalling te gaan met bij ook maar het kleinste risico in een vroeg stadium alsnog een keizersnee.
Toen we die beslissing kenbaar hadden gemaakt kregen we tot onze grote verrassing direct te horen dat ze de bevalling al snel zouden gaan inleiden vanwege mijn hoge bloeddruk. Ik kreeg meteen een inwendig onderzoek en de arts-assistent constateerde 2 cm ontsluiting en een goede indaling. Er werd een afspraak met ons gemaakt voor 5 dagen later al (bij 38 weken).
Die ochtend waren we om kwart over acht waren we in de verloskamer en werd ik aangesloten op het CTG. Om 9 uur begonnen ze met inleiden door het toedienen van weeënopwekkers via een infuus. Er gebeurde echter weinig en een paar uur lang verhoogden ze steeds de dosering. Om kwart over twee was de ontsluiting nog maar toegenomen tot 4 cm en besloten ze mijn vliezen te breken.
Toen sloegen de weeënopwekkers pas goed aan, en niet zo’n beetje ook! De eerste drie weeën waren meteen ontzettend heftig. De verpleegkundige zag hoe zwaar ik het had en de dosering weeënopwekkers werd teruggeschroefd. Na ongeveer anderhalf uur pijnlijke weeën gaf ik aan dat ik het zwaar had en dat ik graag pijnstilling wilde als het nog lang zou gaan duren. Een verloskundige deed een inwendig onderzoek en constateerde een ontsluiting van 9 cm. Dat was heel snel gegaan! Pijnstilling had nu geen zin meer.
Ik moest verplaatsen naar het bevallingsbed en op mijn zij de laatste ontsluitingsweeën opvangen, zodat de baby goed om zijn as kon draaien voor de weg naar buiten. Dat was zwaar. De pijn kwam steeds vanuit mijn rug en bovenbenen. Rond vijf uur was toen eindelijk de ontsluiting volledig en mocht ik op mijn rug draaien om te persen.
Al snel werd de eerste bil zichtbaar. Ik had het zwaar omdat de pijn tussen de persweeën door in mijn benen en rug schoot. Na vijf kwartier persen sprak de gynaecoloog de verlossende woorden: “Bij de volgende wee is de baby er.” Dat gaf extra kracht. Op het hoogtepunt van die laatste wee zette de arts-assistent een knip, en ons mannetje kwam er in één keer uitgegleden – om 18.23 uur.
Hij kwam huilend (en plassend) ter wereld en werd direct op mijn buik gelegd, grijs en glibberig maar meteen al zó lief en mooi! Mijn man mocht de navelstreng doorknippen. Een nurse practioner deed de Apgar-test en J. kreeg een score van 9 uit 10. Hij was kerngezond; alleen zijn voetjes en handjes waren wat blauw. Hij was wel een lichtgewichtje: slechts 2675 gram. We waren supertrots, omdat hij meteen al zo’n sterk mannetje was!
J. werd weer bij mij gelegd terwijl de nageboorte op gang gebracht werd. Die kwam helaas niet vanzelf. Ik kreeg twee injecties in mijn bovenbeen en toen na drie kwartier de placenta nog steeds niet geboren was, moest ik naar de operatiekamer voor een handmatige verwijdering. J. werd ondertussen gepoetst, aangekleed en naar mijn man gebracht. Toen ik wakker werd uit de narcose voelde ik me heel rozig, en ik had erge honger. Mijn man was naar de wakker-word-ruimte gekomen en liep naast mijn bed mee naar de afdeling. Daar lag J. in een ziekenhuiswiegje op me te wachten. Een prachtig mannetje.
Ik bleek veel bloed verloren te hebben en mijn HB was maar 3.9. Toch mocht ik na 2 nachtjes naar huis. Mijn herstel ging de eerste 2 weken langzaam maar daarna heel voorspoedig. J. is een fantastisch ventje dat al snel ging groeien als kool.
En nu ik dit topic zie, wil ik wel graag mijn bevallingsverhaal delen. Ik heb een vaginale stuitbevalling gehad die bij 38 weken is ingeleid.
Mijn zwangerschap verliep heel goed. Vanwege mijn hoge bloeddruk was ik onder controle in het ziekenhuis.
Vanaf 24 weken lag de kleine in onvolkomen stuit, en hij draaide niet uit zichzelf. Bij 36 weken en 2 dagen hadden we een eerste draaipoging. Die lukte niet. De week erna hadden we een tweede poging. Die lukte ook niet omdat de kleine al te ver was ingedaald in mijn bekken. Daarop werden we voorgelicht over de keuze waar we voor stonden: een vaginale stuitbevalling of een keizersnee. We hadden hier in de weken ervoor ook al over gelezen en nagedacht, en we besloten op advies van de artsen voor een stuitbevalling te gaan met bij ook maar het kleinste risico in een vroeg stadium alsnog een keizersnee.
Toen we die beslissing kenbaar hadden gemaakt kregen we tot onze grote verrassing direct te horen dat ze de bevalling al snel zouden gaan inleiden vanwege mijn hoge bloeddruk. Ik kreeg meteen een inwendig onderzoek en de arts-assistent constateerde 2 cm ontsluiting en een goede indaling. Er werd een afspraak met ons gemaakt voor 5 dagen later al (bij 38 weken).
Die ochtend waren we om kwart over acht waren we in de verloskamer en werd ik aangesloten op het CTG. Om 9 uur begonnen ze met inleiden door het toedienen van weeënopwekkers via een infuus. Er gebeurde echter weinig en een paar uur lang verhoogden ze steeds de dosering. Om kwart over twee was de ontsluiting nog maar toegenomen tot 4 cm en besloten ze mijn vliezen te breken.
Toen sloegen de weeënopwekkers pas goed aan, en niet zo’n beetje ook! De eerste drie weeën waren meteen ontzettend heftig. De verpleegkundige zag hoe zwaar ik het had en de dosering weeënopwekkers werd teruggeschroefd. Na ongeveer anderhalf uur pijnlijke weeën gaf ik aan dat ik het zwaar had en dat ik graag pijnstilling wilde als het nog lang zou gaan duren. Een verloskundige deed een inwendig onderzoek en constateerde een ontsluiting van 9 cm. Dat was heel snel gegaan! Pijnstilling had nu geen zin meer.
Ik moest verplaatsen naar het bevallingsbed en op mijn zij de laatste ontsluitingsweeën opvangen, zodat de baby goed om zijn as kon draaien voor de weg naar buiten. Dat was zwaar. De pijn kwam steeds vanuit mijn rug en bovenbenen. Rond vijf uur was toen eindelijk de ontsluiting volledig en mocht ik op mijn rug draaien om te persen.
Al snel werd de eerste bil zichtbaar. Ik had het zwaar omdat de pijn tussen de persweeën door in mijn benen en rug schoot. Na vijf kwartier persen sprak de gynaecoloog de verlossende woorden: “Bij de volgende wee is de baby er.” Dat gaf extra kracht. Op het hoogtepunt van die laatste wee zette de arts-assistent een knip, en ons mannetje kwam er in één keer uitgegleden – om 18.23 uur.
Hij kwam huilend (en plassend) ter wereld en werd direct op mijn buik gelegd, grijs en glibberig maar meteen al zó lief en mooi! Mijn man mocht de navelstreng doorknippen. Een nurse practioner deed de Apgar-test en J. kreeg een score van 9 uit 10. Hij was kerngezond; alleen zijn voetjes en handjes waren wat blauw. Hij was wel een lichtgewichtje: slechts 2675 gram. We waren supertrots, omdat hij meteen al zo’n sterk mannetje was!
J. werd weer bij mij gelegd terwijl de nageboorte op gang gebracht werd. Die kwam helaas niet vanzelf. Ik kreeg twee injecties in mijn bovenbeen en toen na drie kwartier de placenta nog steeds niet geboren was, moest ik naar de operatiekamer voor een handmatige verwijdering. J. werd ondertussen gepoetst, aangekleed en naar mijn man gebracht. Toen ik wakker werd uit de narcose voelde ik me heel rozig, en ik had erge honger. Mijn man was naar de wakker-word-ruimte gekomen en liep naast mijn bed mee naar de afdeling. Daar lag J. in een ziekenhuiswiegje op me te wachten. Een prachtig mannetje.
Ik bleek veel bloed verloren te hebben en mijn HB was maar 3.9. Toch mocht ik na 2 nachtjes naar huis. Mijn herstel ging de eerste 2 weken langzaam maar daarna heel voorspoedig. J. is een fantastisch ventje dat al snel ging groeien als kool.
wow sverbern, dat je voor de stuitbevalling hebt gekozen! Respect hoor!
En inderdaad een lichtgewichtje, maar ja, de mijne valt dan weer in de categorie zwaargewicht!
En inderdaad een lichtgewichtje, maar ja, de mijne valt dan weer in de categorie zwaargewicht!
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Nou zeker respect! 
Ik had zelf geen keuze ivm vroeggeboorte (34 weken), waarbij ze pas bij 8 cm constateerden dat ze toch in stuit lag. Ik had dat al die tijd al gedacht/gezegd, maar de VK wist toch wel bijna zeker dat ze goed lag en zelfs al een stukje ingedaald.
Is uiteindelijk ook goed gegaan hoor, maar ik weet niet of ik ervoor had gekozen als ik het van tevoren had geweten.
Ik had zelf geen keuze ivm vroeggeboorte (34 weken), waarbij ze pas bij 8 cm constateerden dat ze toch in stuit lag. Ik had dat al die tijd al gedacht/gezegd, maar de VK wist toch wel bijna zeker dat ze goed lag en zelfs al een stukje ingedaald.
Is uiteindelijk ook goed gegaan hoor, maar ik weet niet of ik ervoor had gekozen als ik het van tevoren had geweten.
Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hart
Uit liefde, een hart
Naar aanleiding van mijn verhaal en de reacties daarop het vervolg maar hier in het topic. Ik heb geen idee waar het anders past en ik vind het fijn om demensen die gereageerd hebben meer te laten weten ( en ik weet niet of die een eventueel ander topic volgen).
Afgelopen vrijdag ben ik, met ondersteuning van mijn man, naar de verloskundige geweest voor een soort pre-conceptiegesprek ( dekt niet echt de lading). Het was prettig om te horen dat het niet aan mij ligt en dat ze zich goed kon voorstellen dat ik er een nare ervaring aan over heb gehouden. Ze heeft goed uitgelegd wat de werkwijze van haar en haar collega is en dat ze luisteren naar wat de moeder te zeggen heeft. Daar werd in het ziekenhuis compleet aan voorbijgegaan 's nachts. Dat geeft al een beetje rust. Het is natuurlijk geen garantie, want ook zij kunnen ernaast zitten gaf ze aan. Maar luisteren, altijd.
Een volgende bevalling moet in het ziekenhuis ( wegens fluxus), maar is dn wel onder begeleiding van de eigen verloskundige. In overleg met een gynaecoloog wordt mogelijk vooraf een waaknaald geprikt en zeer zeker wordt er weet-niet-meer-wat geprikt om de geboorte van de placenta te bevorderen. Mocht ik tijdens de bevalling medisch worden (zoals bijvoorbeeld wegens meconiumhoudend vruchtwater zoals bij Marit) dan blijft ze op ons verzoek. Ze mag dan niets doen, maar ik denk dat ik het wel prettig vind dat er dan iemand voor me/ons is. Enige voorbehoud is dat als er een andere bevalling is, dat ze dan wel weggaat.
Afgelopen vrijdag ben ik, met ondersteuning van mijn man, naar de verloskundige geweest voor een soort pre-conceptiegesprek ( dekt niet echt de lading). Het was prettig om te horen dat het niet aan mij ligt en dat ze zich goed kon voorstellen dat ik er een nare ervaring aan over heb gehouden. Ze heeft goed uitgelegd wat de werkwijze van haar en haar collega is en dat ze luisteren naar wat de moeder te zeggen heeft. Daar werd in het ziekenhuis compleet aan voorbijgegaan 's nachts. Dat geeft al een beetje rust. Het is natuurlijk geen garantie, want ook zij kunnen ernaast zitten gaf ze aan. Maar luisteren, altijd.
Een volgende bevalling moet in het ziekenhuis ( wegens fluxus), maar is dn wel onder begeleiding van de eigen verloskundige. In overleg met een gynaecoloog wordt mogelijk vooraf een waaknaald geprikt en zeer zeker wordt er weet-niet-meer-wat geprikt om de geboorte van de placenta te bevorderen. Mocht ik tijdens de bevalling medisch worden (zoals bijvoorbeeld wegens meconiumhoudend vruchtwater zoals bij Marit) dan blijft ze op ons verzoek. Ze mag dan niets doen, maar ik denk dat ik het wel prettig vind dat er dan iemand voor me/ons is. Enige voorbehoud is dat als er een andere bevalling is, dat ze dan wel weggaat.
Kursor, wat fijn dat je het gesprek hebt gehad en dat je op bepaalde punten wat gerustgesteld kon worden. Je weet natuurlijk van tevoren nooit hoe het zal gaan, maar het is goed om te weten dat de verloskundige in ieder geval op de hoogte is en voor je gaat doen wat mogelijk is!
Kursor wat fijn dat je een fijn gesprek hebt gehad met de verloskundige en dat je een geruster gevoel hebt gekregen.
Inderdaad.... NTS, DF?quote:
Iemand nog een mooi verhaal?
Bitterend, Nirak????
Na weken van intense pijn en spuugellende kwam de gyn. met de woorden:
Meisje we gaan je inleiden.. hoewel mijn prioriteit altijd geweest is het welzijn van mijn kleine vriendje in de buik, was ik blij.. Want nu zou ik snel van de ellendige helse pijn , galspuugbuienetc. af zijn.
En dan ben je 38weken.. en besluit dienstdoende gyn. dat hij tegen is.. en je gaat verdrietig naar huis.. Dag erop naar eigen gyn. die was niet blij en maakte afspraak voor zaterdag dan had hij dienst..
En je belt op en is het vol.. weer teleurgesteld.. zondag dan maar? En zo geschiedde.. de VK.. een van de fijnste op dde poli ze brengt de ballon catheter in en adviseert me zoveel mogelijk te lopen.. En braaf als ik ben luisterde ik.
Wat heb ik de vloer in en rondom het zkh versleten n op de ctg was iig wat licht voorwerk te zien.. die volgende ochtend plopste zoals hoorde de catheter eruit..
dachten we.. maar 
nul komma nul ontsluiting.. dus hup naar huis en woesdag weer terug op controle bij de gyn.
Inmiddels 39w en de gyn besluit om poging twee te doen.. ditmaal brent hij zelf de catheter in.. en ja je merkt het verschil of er een vrouwenhand ingaat of iemand met heule grote handen
elijk al mini heuveltjes.. tegenover de drempeltjes van vorige keer..
Ik slijt nog verder de vloer en grond bij het ZKH..
Verlies de slijmprop.. en dan valt het stil..
zaterdag ochtend controle.. weer niks nada noppes.. weer faalt mijn lijf.. ik ben verslagen en op.. smeek of ze hem er asjeblieft uitsnijden.. k wil hem niet meer..
Maar ga uiteindelijk naar huis.. met e opdract maandag te bellen en een sectio in te plannen..
Zondag 27nov. ik heb me inmiddels herpakt en kijk zoals standaard de afgelopen zondag So you think you can dance.. en samen met o.a. Brenda en Diaan en par anderen geven we kritiek en ooeh's en aah's Een van hen maakte nog de opmerking dat mijn kleine vriendje waht tot So you think is afgelopen ( finale )
En n een half uur beginnen de harde buiken weer en de voorwee-en.. maar ik geloof er niet meer in, mijn lijf heeft me genoeg voor de gek gehouden.. dit was vast een grapje van mijn stomme lijf.. inmidels rond 4 uur s nachts en t komt wel heel snel achter elkaar.. en duurt wel heel lang.. ( om de 3 minuten en duurde zo 55 seconden.. )
Ik bel mijn moeder om te vragen hoe weeen voelen.. En zoals ik het bescreef en aan mijn stiltes te horen zegt ze dat ik maar moet bellen met de verloskamers. Ik belde en moest gaan douchen.. , inmiddels belde ik mijn paps op dat hij niet naar zijn werk hoefde te gaan..
In de douche versterken de weeen .. snel er onderuit.. ik ga naar beneden enloop rondjes.. of hang op de bank,, na 45 minuten zit er nog maar 2 minuten tussen en duurt het 1,5 minuut ik bel weer op en moet komen.. bel mijn pap dat hij moet komen en hang op..
*knap* ik ben ng nooit zo snel opgestaan gebroken vliezen no way back.. het gaat beginnen!!!
Op naar het zkh.. en welke vlos staat er aan mijn bed? Hork VK.. gelukkig moet ze doen wat de gyn zegt.. ene gaat me toucheren 1 cm! En gelijk door naar boven voor een ruggeprik in opdracht van de gyn.. want wee-en storm op de ctg.. en hij vond dat ik l pijn genoeg had.. dus mij niet onnodig extra pijn wilde laten lijden.
Ruggeprik gezet.. ik wordt er duizelig van.. een zeer aparte gewaarwording, alles zien maar alsof al het geluid om je heen weg is. En het spugen begint... mr naast water alleen gal.. veel gal..
De hartslag van mijn kleine vriendje dipt en moet op de zij liggen.. waardoor de ruggeprik maar niet omhoog komt.. uiteindelijk om 1 uur werkt hij en kan ik even mijn ogen sluiten.. een half uurtje maar want de VK zet de wee-opwekkers aan op volle stand.
Kotsmisselijk.. sindsdien blijf ik non stop gal spugen, heb buien dat hetschuim eruit komt. voor het eerst dathork VK ziet dat ik toch echt geen eetprobleem had, maareen serieus probleem rondom mijn maag. Ze verandert in een lieve vrouw.. om half 4 komt ze even kijken complimeteert meom mijn goed wegpuffen van de wee-en.
Omdat met het op de zij-draaien de ctg niet goed monitoren gaat, brengen ze inwendig iets aan. Ze toucheert en jay 5 cm
na 5 minuten komt ze terug met dat meetding en roept verrast 6 cm.. oh nee 7 cm.. Ineens wordt het bedje verwarmd met kruiken.. en er vanalles klaargelegd..
Omhlf vijf komt ze nog even kijken, en whoppa 10cm
Ruggeprik uit.. maar gan perswee te bekennen.. en daar lig je met heftige wee-en.. continu galkotsbuien..
om 7 uur mag ik dn eindelijk persen Het persen gaat goed, maar kleinde vriendje blijkt een sterrekijkertje en zijn hartslag dipt bij t persen.. de gyn wordt geroepen.. is toch net mijn eigen gyn naar huis nog geen hand niks.. hup spuit erin, knip erin, pomp op zijn hoofdje en met de volgende perswee gaat hij er helemaal uit.. op eigen kracht want de gyn heeft alleen de draai begeleidt.
Tranen als ze zijn kleine glibberige lijfje op me leggen.. mijn zoon.. mijn kleine vriendje. zelf gedaan.. helemaal zelf mijn lieve lief D. huilt ook.. want wat is hij trots op zijn zoon en mij
De gyn vertrekt weer en na een half uur krijg ik weer volop wee opwekkers want de placenta laat niet los.. een spuit erin om de baarmoeder sneller te laten krimpen.. niets werkt.. intussen verlies ik een hoop bloed.
Gyn weer terug.. en hechtingen weer snel los.
Enorme heisa er wordt nog een infuuslijn aangelegd in mijn andere arm.. er worden zakken vocht als een malle naar binnen gewerkt.. en er gebeurt vanalles. ik vloe gewroet en pijn.. maar et deert me niet.. ik heb mijn zoon!
Enorme opluchting van de gyn/vk en verpleeg. de placenta eruit en verder hechten en de bloeding is gestopt.
De placenta is manueel verwijderd ( lees: gyn gaat met zijn hand via je doos in de baarmoeder de placenta eruit scheppen) .Later is mij verteld dat ze snel moesten ingrijpen omdat ik een paar spuitaders had bij de knip.. en tijd om narcose en naar de ok hadden ze niet want dan zou ik zoveel verliezen dat ik bloedtransfusie zou moeten..
Ze waren ook ergonder de indruk van mijn spugen.. voor de statistieken : 30 van die bakjes vol met gal
Het was een even zo heftige bevlling als dat de zwangerschap was.. maar wat was en ben ik trots dat ik dit zelf heb kunnen doen. En mijn lief was onder de indruk dat ik geen traan liet en maar twee keer kutzooi zei ( beiden na enorme spuugsessie) Hij dacht dat vrouwen hoorden te gillen met het persenwant dat zie je in films.. maar ik was de kalmheid zelve
Mijn moeder intens gelukkig omdat ze er bij mocht zijn ( moeders is recent gediagnostiseerd met jong dementie/alzheimers en een epeleptischaanverwante stoornis.. en gaat enorm acteruit fysiek..)
Mijn papa die de navelstreng doorknipte.. ( hij was toen ik geboren werd te laat want stort bevalling..)
Intussen is hij alweer een maand oud mijn kleine vriendje, zo anders als grote zus, maar even zo geweldig.
het iseen lekker warrige boel geworden.. maar hey that's me
Meisje we gaan je inleiden.. hoewel mijn prioriteit altijd geweest is het welzijn van mijn kleine vriendje in de buik, was ik blij.. Want nu zou ik snel van de ellendige helse pijn , galspuugbuienetc. af zijn.
En dan ben je 38weken.. en besluit dienstdoende gyn. dat hij tegen is.. en je gaat verdrietig naar huis.. Dag erop naar eigen gyn. die was niet blij en maakte afspraak voor zaterdag dan had hij dienst..
En je belt op en is het vol.. weer teleurgesteld.. zondag dan maar? En zo geschiedde.. de VK.. een van de fijnste op dde poli
ze brengt de ballon catheter in en adviseert me zoveel mogelijk te lopen.. En braaf als ik ben luisterde ik. Wat heb ik de vloer in en rondom het zkh versleten
n op de ctg was iig wat licht voorwerk te zien.. die volgende ochtend plopste zoals hoorde de catheter eruit.. dachten we.. maar nul komma nul ontsluiting.. dus hup naar huis en woesdag weer terug op controle bij de gyn.Inmiddels 39w en de gyn besluit om poging twee te doen.. ditmaal brent hij zelf de catheter in.. en ja je merkt het verschil of er een vrouwenhand ingaat of iemand met heule grote handen
elijk al mini heuveltjes.. tegenover de drempeltjes van vorige keer..
Ik slijt nog verder de vloer en grond bij het ZKH..
Verlies de slijmprop.. en dan valt het stil..
zaterdag ochtend controle.. weer niks nada noppes.. weer faalt mijn lijf.. ik ben verslagen en op.. smeek of ze hem er asjeblieft uitsnijden.. k wil hem niet meer..
Maar ga uiteindelijk naar huis.. met e opdract maandag te bellen en een sectio in te plannen..
Zondag 27nov. ik heb me inmiddels herpakt en kijk zoals standaard de afgelopen zondag So you think you can dance.. en samen met o.a. Brenda en Diaan en par anderen geven we kritiek en ooeh's en aah's Een van hen maakte nog de opmerking dat mijn kleine vriendje waht tot So you think is afgelopen ( finale )
En n een half uur beginnen de harde buiken weer en de voorwee-en.. maar ik geloof er niet meer in, mijn lijf heeft me genoeg voor de gek gehouden.. dit was vast een grapje van mijn stomme lijf.. inmidels rond 4 uur s nachts en t komt wel heel snel achter elkaar.. en duurt wel heel lang.. ( om de 3 minuten en duurde zo 55 seconden.. )
Ik bel mijn moeder om te vragen hoe weeen voelen.. En zoals ik het bescreef en aan mijn stiltes te horen zegt ze dat ik maar moet bellen met de verloskamers. Ik belde en moest gaan douchen.. , inmiddels belde ik mijn paps op dat hij niet naar zijn werk hoefde te gaan..
In de douche versterken de weeen .. snel er onderuit.. ik ga naar beneden enloop rondjes.. of hang op de bank,, na 45 minuten zit er nog maar 2 minuten tussen en duurt het 1,5 minuut ik bel weer op en moet komen.. bel mijn pap dat hij moet komen en hang op..
*knap* ik ben ng nooit zo snel opgestaan
gebroken vliezen no way back.. het gaat beginnen!!!Op naar het zkh.. en welke vlos staat er aan mijn bed? Hork VK.. gelukkig moet ze doen wat de gyn zegt.. ene gaat me toucheren 1 cm! En gelijk door naar boven voor een ruggeprik in opdracht van de gyn.. want wee-en storm op de ctg.. en hij vond dat ik l pijn genoeg had.. dus mij niet onnodig extra pijn wilde laten lijden.
Ruggeprik gezet.. ik wordt er duizelig van.. een zeer aparte gewaarwording, alles zien maar alsof al het geluid om je heen weg is. En het spugen begint... mr naast water alleen gal.. veel gal..
De hartslag van mijn kleine vriendje dipt en moet op de zij liggen.. waardoor de ruggeprik maar niet omhoog komt.. uiteindelijk om 1 uur werkt hij en kan ik even mijn ogen sluiten.. een half uurtje maar want de VK zet de wee-opwekkers aan op volle stand.
Kotsmisselijk.. sindsdien blijf ik non stop gal spugen, heb buien dat hetschuim eruit komt. voor het eerst dathork VK ziet dat ik toch echt geen eetprobleem had, maareen serieus probleem rondom mijn maag. Ze verandert in een lieve vrouw.. om half 4 komt ze even kijken complimeteert meom mijn goed wegpuffen van de wee-en.
Omdat met het op de zij-draaien de ctg niet goed monitoren gaat, brengen ze inwendig iets aan. Ze toucheert en jay 5 cm
na 5 minuten komt ze terug met dat meetding en roept verrast 6 cm.. oh nee 7 cm.. Ineens wordt het bedje verwarmd met kruiken.. en er vanalles klaargelegd..
Omhlf vijf komt ze nog even kijken, en whoppa 10cm
Ruggeprik uit.. maar gan perswee te bekennen.. en daar lig je met heftige wee-en.. continu galkotsbuien..
om 7 uur mag ik dn eindelijk persen
Het persen gaat goed, maar kleinde vriendje blijkt een sterrekijkertje en zijn hartslag dipt bij t persen.. de gyn wordt geroepen.. is toch net mijn eigen gyn naar huis nog geen hand niks.. hup spuit erin, knip erin, pomp op zijn hoofdje en met de volgende perswee gaat hij er helemaal uit.. op eigen kracht want de gyn heeft alleen de draai begeleidt. Tranen als ze zijn kleine glibberige lijfje op me leggen.. mijn zoon.. mijn kleine vriendje. zelf gedaan.. helemaal zelf
mijn lieve lief D. huilt ook.. want wat is hij trots op zijn zoon en mij De gyn vertrekt weer en na een half uur krijg ik weer volop wee opwekkers want de placenta laat niet los.. een spuit erin om de baarmoeder sneller te laten krimpen.. niets werkt.. intussen verlies ik een hoop bloed.
Gyn weer terug.. en hechtingen weer snel los.
Enorme heisa er wordt nog een infuuslijn aangelegd in mijn andere arm.. er worden zakken vocht als een malle naar binnen gewerkt.. en er gebeurt vanalles. ik vloe gewroet en pijn.. maar et deert me niet.. ik heb mijn zoon!
Enorme opluchting van de gyn/vk en verpleeg. de placenta eruit en verder hechten en de bloeding is gestopt.
De placenta is manueel verwijderd ( lees: gyn gaat met zijn hand via je doos in de baarmoeder de placenta eruit scheppen
) .Later is mij verteld dat ze snel moesten ingrijpen omdat ik een paar spuitaders had bij de knip.. en tijd om narcose en naar de ok hadden ze niet want dan zou ik zoveel verliezen dat ik bloedtransfusie zou moeten.. Ze waren ook ergonder de indruk van mijn spugen.. voor de statistieken : 30 van die bakjes vol met gal
Het was een even zo heftige bevlling als dat de zwangerschap was.. maar wat was en ben ik trots dat ik dit zelf heb kunnen doen. En mijn lief was onder de indruk dat ik geen traan liet en maar twee keer kutzooi zei ( beiden na enorme spuugsessie) Hij dacht dat vrouwen hoorden te gillen met het persenwant dat zie je in films..
maar ik was de kalmheid zelve Mijn moeder intens gelukkig omdat ze er bij mocht zijn ( moeders is recent gediagnostiseerd met jong dementie/alzheimers en een epeleptischaanverwante stoornis.. en gaat enorm acteruit fysiek..)
Mijn papa die de navelstreng doorknipte.. ( hij was toen ik geboren werd te laat want stort bevalling..)
Intussen is hij alweer een maand oud
mijn kleine vriendje, zo anders als grote zus, maar even zo geweldig.het iseen lekker warrige boel geworden.. maar hey that's me
Engaging Infinite Improbability Drive..
Nou inderdaad evenstar. Alle respect voor jouquote:
Wat heb je het toch voor je kiezen gehad, Evenstar
Evenstar, wat een opstapeling van nare ervaringen zeg. Wat Fee-nix zegt, fijn dat het gevoel van trots er sterk is! Ik hoop dat je daar aan vast kunt houden...en ik zou nog veel meer tegen je willen zeggen. Je hebt mij een tijdje terug ook een stapje de weg terug op geholpen. Maar om nu jouw verhaal te lezen...het roept wat teveel op.
Jeetje wat onwijs heftig Evenstar, zowel je zwangerschap als de bevalling. Heel veel respect voor jou 
evenstar heldin
ik heb geen interessante verhaal dames...
heldin ik heb geen interessante verhaal dames...
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
Jawel! Ik vind elk verhaal interessant. Hup schrijven jij!quote:
ik heb geen interessante verhaal dames...
Evenstar, ik heb enorm met je meegeleefd in je achterlijk lange aanloopfase van de bevalling. Nu lees ik dat de bevalling zelf ook erg heftig was. Echt respect for you woman, je bent een bikkel
Het is altijd zo ontroerend om zulke verhalen terug te lezen.. mijn bevalling is inmiddels al 2,5 jaar geleden, maar nog steeds zoooooooooooooooooooooooo leuk om te vertellen!
Worrying won't keep the bad stuff from happening, it just prevents you from enjoying the good.
thnx en Bitterend lieverd ik ben wel erg benieuwd naar je verhal en nr hoe je het ervaren hebt etc
Kursor
Kursor
Engaging Infinite Improbability Drive..
Nou dames hier komt het!
Mijn zwangerschap verloopt niet zo heel makkelijk, veel onzekerheid, bekkenpijn waardoor ik thuis zit vanaf 32 weken en 7 keer blaasontsteking..
Rond 37-38 weken heb ik erg vaak menstruatie pijn overdag en af en toe harde buiken, ik googel me suf over hoe een bevalling begint en hoe het voelt en vraag de vk bij de wekelijks controle of ze kan kijken of ik al wat ontsluiting heb waarop ze "nee omdat we doen er niks mee" antwoordt.
Beetje teleurgesteld ben ik wel omdat ik toch erg nieuwsgierig ben.
sinds ik 36 weken ben vragen we elke ochtend en avond aan uk of ze vandaag naar buiten komt? mijn man heeft wel zin in vakantie zegt hij
19 November ben ik 39 weken! wanneer gaat het nou gebeuren? ik heb steeds die gekke zeurende pijn en veel afscheiding..
Dit weekend voel ik wel wat geks...een vervelende drukkend gevoel in mijn kont..probeert de kleine eruit te komen uit het verkeerde gat?
erg oncomfortabel is het..
ik besluit toch de vk te bellen..ze stelt de standaard vragen: verlies je bloed?vruchtwater? heb je weeën?
ik antwoord nee, nee en nee en ze concludeert dat er niks aan het handje is en dat ukkie waarschijnlijk nog aan het indalen is.
NOG steeds?! zeg ik dan...ze is toch volledig ingedaald?? straks valt ze spontaan uit! nee dat gebeurt echt niet verzekerd ze me...okee dan.
Donderdag 24 November : ik ben 39weken en 5 dagen en heb ik weer controle...
Ik heb veel menstruatie pijn zeg ik weer...zou ik wat ontsluiting hebben vraag ik?
Weet ik niet zegt de vlos...daar doen we niks mee
hmm kan het kwaad doen om te kijken? ik blijf het proberen
Wil je erg graag dat ik kijk vraagt ze?
Ja zeg ik, ik ben zo benieuwd of mijn lichaam wat doet!
...
3cm!! ja dus! mijn lichaam is aan het werk!
De vlos zegt "als je vanavond gaat bevallen heb ik dienst"
tot vanavond dan zeg ik lachend
mijn hart klopt wel snel...zou het toch nu gaan gebeuren?? ik bel mijn man met een trillende stem: ik heb 3 cm ontsluiting!! ik kan vanavond bevallen
mijn man schiet gelijk in de stress...moet ik naar huis komen vraagt ie? nee hoor zeg ik, het kan ook nog 2 weken duren! echt!
Thuis zitten we op de bank toch wel nerveus te zijn..zou ons uk echt binnenkort komen?
het is 19h en ik moet plassen...bloed bij het afwegen ik ben geschrokken...gelijk belt mijn man de vk..ze zit in overleg maar komt over een uur..het bloed is waarschijnlijk van het toucheren en is niet erg...ok ik ben rustiger geworden maar wil wel graag dat ze komt!
heb je weeën vraagt ze? nou dat weet ik niet zeg ik...wel veel harde buiken die pijn doen.
ze lacht..als je weeën hebt weet je het wel...hoe dan vraag ik me af ik heb het nog nooit gehad! maar ok we wachten het af
mijn man rent gelijk naar boven en zet de klossen alvast onder het bed je weet maar nooit he
de vk komt eindelijk rond kwart voor 9...ik zit op de bank en ze checkt mijn buik. hij voelt mooi soepel zegt ze. heb je nog bloed? ja bij het afwegen steeds
dat is niet erg...
gelukkig denk ik dan...ze stelt voor om weer te toucheren...op de bank of boven? ik zeg boven! we hebben de klossen nu wel
even op bed liggen...wat ben ik blij dat bokito netjes is gewaxt toucheren doet nu wel pijn!
hmm nog steeds 3cm zegt ze..ik voel wel dat ze langer toucheert dan in de middag..volgens mij wekt ze iets op
ze zegt dat het nu kan doorzetten of afzakken..ik krijg bel instructies en ze vertrekt.
even snel een foto van mijn buik wie weet kan het de laatste zijn!
Mijn zwangerschap verloopt niet zo heel makkelijk, veel onzekerheid, bekkenpijn waardoor ik thuis zit vanaf 32 weken en 7 keer blaasontsteking..
Rond 37-38 weken heb ik erg vaak menstruatie pijn overdag en af en toe harde buiken, ik googel me suf over hoe een bevalling begint en hoe het voelt en vraag de vk bij de wekelijks controle of ze kan kijken of ik al wat ontsluiting heb waarop ze "nee omdat we doen er niks mee" antwoordt.
Beetje teleurgesteld ben ik wel omdat ik toch erg nieuwsgierig ben.
sinds ik 36 weken ben vragen we elke ochtend en avond aan uk of ze vandaag naar buiten komt? mijn man heeft wel zin in vakantie zegt hij
19 November ben ik 39 weken! wanneer gaat het nou gebeuren? ik heb steeds die gekke zeurende pijn en veel afscheiding..
Dit weekend voel ik wel wat geks...een vervelende drukkend gevoel in mijn kont..probeert de kleine eruit te komen uit het verkeerde gat?
erg oncomfortabel is het..ik besluit toch de vk te bellen..ze stelt de standaard vragen: verlies je bloed?vruchtwater? heb je weeën?
ik antwoord nee, nee en nee en ze concludeert dat er niks aan het handje is en dat ukkie waarschijnlijk nog aan het indalen is.
NOG steeds?! zeg ik dan...ze is toch volledig ingedaald?? straks valt ze spontaan uit! nee dat gebeurt echt niet verzekerd ze me...okee dan.
Donderdag 24 November : ik ben 39weken en 5 dagen en heb ik weer controle...
Ik heb veel menstruatie pijn zeg ik weer...zou ik wat ontsluiting hebben vraag ik?
Weet ik niet zegt de vlos...daar doen we niks mee
hmm kan het kwaad doen om te kijken? ik blijf het proberen
Wil je erg graag dat ik kijk vraagt ze?
Ja zeg ik, ik ben zo benieuwd of mijn lichaam wat doet!
...
3cm!! ja dus! mijn lichaam is aan het werk!
De vlos zegt "als je vanavond gaat bevallen heb ik dienst"
tot vanavond dan zeg ik lachend
mijn hart klopt wel snel...zou het toch nu gaan gebeuren?? ik bel mijn man met een trillende stem: ik heb 3 cm ontsluiting!! ik kan vanavond bevallen
mijn man schiet gelijk in de stress...moet ik naar huis komen vraagt ie? nee hoor zeg ik, het kan ook nog 2 weken duren! echt!
Thuis zitten we op de bank toch wel nerveus te zijn..zou ons uk echt binnenkort komen?
het is 19h en ik moet plassen...bloed bij het afwegen
ik ben geschrokken...gelijk belt mijn man de vk..ze zit in overleg maar komt over een uur..het bloed is waarschijnlijk van het toucheren en is niet erg...ok ik ben rustiger geworden maar wil wel graag dat ze komt!heb je weeën vraagt ze? nou dat weet ik niet zeg ik...wel veel harde buiken die pijn doen.
ze lacht..als je weeën hebt weet je het wel...hoe dan vraag ik me af ik heb het nog nooit gehad! maar ok we wachten het af
mijn man rent gelijk naar boven en zet de klossen alvast onder het bed
je weet maar nooit hede vk komt eindelijk rond kwart voor 9...ik zit op de bank en ze checkt mijn buik. hij voelt mooi soepel zegt ze. heb je nog bloed? ja bij het afwegen steeds
dat is niet erg...
gelukkig denk ik dan...ze stelt voor om weer te toucheren...op de bank of boven? ik zeg boven! we hebben de klossen nu wel
even op bed liggen...wat ben ik blij dat bokito netjes is gewaxt
toucheren doet nu wel pijn!hmm nog steeds 3cm zegt ze..ik voel wel dat ze langer toucheert dan in de middag..volgens mij wekt ze iets op
ze zegt dat het nu kan doorzetten of afzakken..ik krijg bel instructies en ze vertrekt.
even snel een foto van mijn buik wie weet kan het de laatste zijn!
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.we gaan rond middernacht naar bed maar ik heb pijn...in mijn rug, in mijn buik...vage pijn!
ik ga in bad zitten..ukkie beweegt nog lekker en de pijn zakt weer weg..pff denk ik...ik heb wel zin om haar te ontmoeten!
slaapt al...want misschien moet hij morgen werken
ik slaap 2 uurtjes
het is 4uur en ik heb weer harde buiken
ik loop een beetje maar het wordt erger...ik ga in de woonkamer zitten...
De pijn wordt erger en erger...dit zijn geen harde buiken meer...
rond 5uur ga ik naar boven en maak ik mijn man wakker..je gaat niet naar werk zeg ik
uk komt!
mijn vraagt of ik weeën heb..JA!! dit zijn weeën!
ik blijf rond lopen van de baby kamer naar onze kamer en terug AUW AUW AUW
roep ik steeds
mijn man rent naar beneden...even wat eten hoor zegt ie en koffie drinken
het is inmiddels 6 uur...de weeën komen om de 5 minuten en blijven rond 40seconden houden
ik pak snel mijn zh tas en bel mijn moeder
maaaa ik ga bevallen zeg ik
ze wens me succes
daarna bel ik schoonma
hallooo oma roep ik om kwart over 6 inde telik ga bevallen!!
zij wenst me ook succes en vraagt of we later bellen als ze mag komen ja hooooor
het is half 7, de vk komt...dit zijn echte weeën roep ik weer erg enthousiast
ze toucheert...5-6cm!!
de weeën worden weer wat minder door alle commotie en dus voel ik me weer prima....we stappen in de auto.het is nog donker en er is niemand op de weg.
het is half 8 inmiddels :SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.ik vraag aan de vk tussen 2 weeen wanneer de vliezen gaan breken. ze zegt dat het hoeft niet spontaan te gebeuren...
geen 5 minuten later om 7:43 voel ik een enorme plens warme water stromen tussen mijn benen
mijn man en de vk helpen me uitkleden want alles is nat...daarna komen de weeën super snel achter elkaar en met veel kracht...ik begin te mopperen dat ik toch wel pijnbestrijding zou willen...want auw auw auw!!
eerst moet ik aan de ctg aangesloten worden...
liggend op bed lukt me niet de weeen goed op te vangen, ik raak in paniek en schreeuw het uit van de pijn...het is een overweldigend gevoel...ik kan nergens heen, ik lig met mijn benen wijd gekluisterd aan een bed...hoe lang gaat dit nog duren ???
ze gaan weer toucheren...het doet verdomme veel pijn! weg met die vingers roep ik! WEG!
te laat voor pijnbestrijding verteld de vk...je zit op 9cm
mijn man staat de hele tijd naast me en zegt geen woord...hij houdt me alleen vast..met elke wee hang ik aan zijn nek..arme lieverd hij heeft erg veel rug pijn hoor ik later want hangen zo boven het bed met nog een zwangere walvis van 100 kilo's die aan zijn nek hangt
Goed...9cm en een harde rand ofzo hoor ik..ik mag straks persen als ik moet
5 minuten later zakken de weeën weg maar mijn god wat moet ik persen! zweet breekt me uit
ik ben dood op
mijn man houdt mijn linker been vast, een zuster de rechter been en de vk zit tussen mijn benen
ze duwt met haar vingers tegen de baarmoeder mond..en zegt pers naar mijn vingers
GVD HAAL DIE VINGERS WEG roep ik want het doet wel erg veel pijn
het is inmiddels 9 uur...tussen de pers weeën ben ik uitgeput..ik roep weer dat ik niet meer kan, niet meer wil...heb de kracht niet...maar dan moet ik weer persen
ik voel het branden..het hoofd is er bijna!
en ineens hoor ik mijn man...ik zie haar hoofd!! ik zie zwarte haren! pers! pers!
ik voel en immens kracht die ik nooit eerder heb gevoeld en pers met alles mee...
ik hoor de vk zeggen haar hoofd is eruit! nu alleen het lichaam..geef me je handen..pak je dochter
ik reik mijn handen uit en voel iets glibberig...er wordt een hopje mens op mijn buik gelegd
uk!! jij bent het
we kijken allebei naar de kleine...wat is ze mooi!!!
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.jeetje beetje lang geworden
[ Bericht 1% gewijzigd door bitterend op 01-01-2012 16:06:54 ]**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.Liegbeest!quote:
ik heb geen interessante verhaal dames...
Echt goed om te lezen al die verhalen hier.In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetPrachtig Bitterend! Mooi hoe je beschrijft dat je alles op het moment zelf herkent, terwijl je van tevoren geen idee hebt hoe het moet voelenBedankt dames!
Ben toch blij dat ik het heb geschreven...was bang dat ik het niet zo goed kon vertellen maar denk dat het toch mee valt**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.Evenstar... Tjee wat een verhaal! Ben er stil van....
En Bitterend wat snel! wauw...
Wat een verschillende verhalen toch in dit topic... Een heeeel lange en een heel snelle na elkaar!We'll have love aplenty
We'll have joys outnumbered
We'll share perfect moments
You and me
Super die verhalen <3
De verhalen geven mij denk ik toch wel rustJe hebt heel mooi verteld!quote:
Bedankt dames!
Ben toch blij dat ik het heb geschreven...was bang dat ik het niet zo goed kon vertellen maar denk dat het toch mee valt
En wat Covie zegt is de juiste instelling!Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......Dinsdag 20-12, 17.00. Ik heb een controle afspraak bij verloskundige C. Alles is goed, af en toe rommelt het een uurtje, maar niks serieus. Mijn bloeddruk gaat wel ietsjes omhoog. Maar binnen de normale waardes aan het eind. Volgende keer gaat een collega toucheren om te kijken of er al een begin is. Daar heb ik weinig trek in vanwege vals voorwerk, maar dat bespreek ik de keer erna wel met die VK. We hebben het nog even over de late bevalling bij Chris (8 dagen overtijd) en de verwachting dat ik nu 2012 ook wel ga halen. We grappen nog dat ik bij Chris ook de dag ervoor een controle had, en de dag erna met lunchtijd een kindje in mijn armen....
De rest van de avond weinig bijzonders. Maar in de nacht, om half 3, wordt ik opeens wakker met het idee dat ik naar de wc moet. Op het moment dat ik echt wakker ben, besef ik me dat ik met mijn billen in een plas water lig. En de hoeveelheid is echt teveel voor een brakke blaas. Mijn vliezen zijn gebroken en er komt een hoop vruchtwater. Elke beweging die ik maak resulteert in een nieuwe golf.
Rond half 5 komen de eerste weeen. Heel licht en lief, maar duidelijk herkenbaar vergeleken met vorige keer. Een uur later heb ik goed weeen. Ik kan ze nog goed hebben, maar om 6 uur de VK gebeld, omdat ze toch regelmatig komen en bijna een minuut duren.
De oppas van Chris komt om half 7 binnenwandelen, en vlak daarna de VK Fmet stagiar. De VK toucheert me om kwart voor 7, en blijk ik 2 cm te hebben. Een mooi begin, maar de weeen verdwijnen door de drukte. F verteld me, dat C overdag dienst heeft. Dat is een doortastend type waar ik het goed mee kan vinden, en met de afspraak de dag ervoor ook een leuk toeval.
Rond 9 uur beginnen de weeen weer goed op gang te komen en om 10 uur de VK gebeld dat het toch wel weer door lijkt te zetten. Omdat het met Chris ook snel ging het laatste stukje, hebben we om half 11 afgesproken in het ziekenhuis.
Daar blijk ik om kwart voor 11 3 cm ontsluiting te hebben. De weeen zijn toch niet heel sterk, maar ze doen wel iets.
2 uur later, kwart voor 1, touchert de VK weer. En nu kan ze er met wat smokkelen net 4 cm van maken. Niet echt veel voor 2 uur werk. En de baarmoedermond staat nog ver naar achteren. Dus het toucheren is ook erg pijnlijk, ik vervloek de VK en duw haar weg. De VK loopt de opties even na: een wee-opwekkend infuus, een klysma, of gewoon afwachten. We gaan voor het klysma en afwachten, terwijl de VK&stagair gaan snel lunchen.
Ik merk sinds het toucheren dat de weeen nu erg vlot op elkaar komen en de pijn ook heftiger wordt. Veel heftiger. En door het klysma moet ik ook nog een paar keer naar het toilet lopen, en daar weeen opvangen. Dat hadden we geloof ik beter niet kunnen doen. De weeen worden erg heftig en ik kan ze amper opvangen. Ik denk dat ik weer hyperventileer (zoals bij Chris), maar bij het meten van mijn bloeddruk zit deze op 80/45, tsja, dan wordt je ook wel duizelig. Dus met zuurstofmasker op, en mijn hoofdeinde van het bed omlaag verder. Geen fijne houding, maar ik denk dat er geen enkele houding is waarin ik deze weeenstorm kan opvangen.
Rond 2 uur begin ik persweeen te voelen. Met een restje ontsluitingweeen. De VK toucheert en tot haar verbazing zit ik al op 10 cm, in 5 kwartier. Ik mag gewoon gaan persen. Eindelijk. De VK pakt snel de spullen. De persweeen zijn wel pittig, maar ertussen heb ik iets meer tijd om te ademen, en ik ben me weer een stuk bewuster van het hele gebeuren.
Het persen voelt zoals het hoort te voelen, niet fijn, maar wel nuttig. Vorige keer heeft de vacuumpomp geholpen, maar deze keer moet het op eigen kracht. Gelukkig gaat het met de hartslag van de kleine deze keer wel goed. Vlak voor de geboorte krijg ik nog een preventieve knip, en op 21-12 om 14:41 wordt Daan geboren.
Achteraf blijkt Daan een handje op het hoofdje te hebben tijdens de bevalling, en de navelstreng los om zijn nekje. Gelukkig is hij direct goed alert. Hij is 3930 gram en 52 cm. Iets kleiner dan zijn grote broer, maar ook 1,5 week eerder. Anders was het wel een acht ponder geworden.
Na de geboorte nog het hechten. Dat is erg vervelend, met de kleine naast me, smakkend in de armen van papa, en de verdoving die niet overal goed werkt door de littekens van de knip/totaal ruptuur van vorige keer. Na een half uur is dat eindelijk klaar en krijg ik Daan bij me. Hij hapt gelijk goed aan mijn borst en is lekker wakker. Heerlijk zo’n goede start voor de kleine..
Inmiddels zijn we 13 dagen verder en het loopt goed. Daan was snel afgevallen tot 3480(=-11,5%), maar is ook bijna weer terug op zijn begin gewicht. En bij mij is het vloeien bijna over, en ik zit al 2 kilo onder mijn startgewicht
Vergeleken met de bevalling van Chris lopen veel dingen wel hetzelfde. De tijdlijn klopt redelijk, als je die 2 uur zonder weeen weg zou laten. Dan is het bijna een kopie. Gelukkig deze keer geen gekke rupturen of kindjes in nood, maar gewoon een bevalling met een fatsoenlijk einde..Evenstar, wat een heftige zwangerschap en bevalling heb je achter de rug. Respect zeg!
Bitterend, zo herkenbaar dat pijnlijke toucheren. En inderdaad persen richting die vingers..
Maar als ik even erg boos moet worden kon ik me mooi even daar op focussenMooi verhaal DF en wat fijn dat het einde dit keer wel fatsoenlijk was. Daar kijk je dan toch op een andere manier op terug lijkt me!Mooi DF! Wat ging je snel van 4 naar 10 cm! Gelukkig dit keer inderdaad wel een fatsoenlijk einde. En ook nog een heerlijk tevreden mannetje!Zeker, het is heel fijn dat het gewoon wel goed kan gaan, zonder als die medische toestanden. Ook al lijken de jongens en de bevallingen erg op elkaar, dat de uitkomst dan toch zo anders kan zijn. En de kraamtijd ook gewoon veel relaxter. Nu is het gewoon genieten van de 2 jongensquote:
Mooi verhaal DF en wat fijn dat het einde dit keer wel fatsoenlijk was. Daar kijk je dan toch op een andere manier op terug lijkt me!Perfect DF! En lekker nuchter ook ondanks dat het een heel speciaal moment is.I'm so glamourous I piss glitter!Beetje lang verhaal geworden, dus ik heb het deel voor de datum van de inleiding tussen spoilers gezet.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Vrijdag 13 januari! Om 8 uur moeten we ons melden in het ziekenhuis. We installeren ons in de verloskamer met magazines en een laptop. Na de ervaring met de gyn heb ik een bevalplan geschreven, maar dat vergeet ik helemaal. De verloskundige doet weer een inwendig onderzoek en ik zit op 3 cm! Die heb ik mooi cadeau gekregen.
Rond half 11 wordt er een infuus ingebracht om de weeën op te wekken. Elk half uur komt de verloskundige om te controleren en het wat hoger te zetten. Helemaal prima. M’n man post op Fok! en om kwart voor 12 krijg ik de laptop. Ik post nog dat ik me verveel en we grappen dat we wel een potje worms kunnen doen. Maar dan om kwart over 12 gaat posten echt niet meer.
Op een gegeven ogenblik weet ik niet meer waar ik het zoeken moet. Overal snoertjes en ik wil opstaan en ergens overheen hangen. Ik ga op de rand van het bed zitten en hang tegen m’n man aan. Hij houdt de machine in de gaten, zodat hij weet wanneer hij stil moet zijn. En vanaf dat moment weet ik echt niet meer wat er allemaal gebeurd is en in welke volgorde. Ik heb geroepen dat ik dit nooit meer doe, dat we op de weg terug wel een extra baby meegrissen, zodat we direct klaar zijn. Ik heb m’n man om hulp gesmeekt, ik heb geroepen dat hij z’n mond moest houden, hem in z’n buik gebeten, enz, enz.
Er wordt gevraagd of een stagiaire mee mag kijken en ook onderzoek mag doen. ’t Kan me echt niks meer schelen, al maken ze er een livestream van. De verloskundige doet weer een inwendig onderzoek en… nog steeds op 3 cm! Op dat moment is de paniek echt heel groot, wat als dit nog 7 uur gaat duren? Ik denk aan de post van Kyara, dat de ruggeprik een verademing was en piep: ‘hoe zat het nou met die ruggeprik?’. Ik krijg een formulier met de risico’s om door te nemen en ga bijna onmiddellijk akkoord. Een op de zoveel duizend kans op dit en dat, wat kan mij het schelen..
Eenmaal terug op de kamer is het allemaal heel goed te doen. Alleen de toppen van de weeën moet ik wegzuchten. M’n man pakt er een extra stoel bij en onderuitgezakt kijken we samen op de laptop criminal minds. Rond 17.45 uur komt de verloskundige weer controleren. Ik zit dan op 8 cm en ben een beetje in paniek. Ik moet poepen en waar alles me eerder niks meer kon schelen ben ik me nu weer bewust van alles.
Ik vraag hem te kijken, omdat ik opeens bedenk dat de drang die ik heb om er een drol uit te persen, waarschijnlijk de baby is. Hij kijkt en roept in paniek: ‘ik zie het hoofdje!’In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetMooi verhaal Soempie! Heftig zeg. Ik herken het ook heel erg dat met zo'n infuus de weeen ineens bijna ondraaglijk worden. Gelukkig hielp de ruggeprik goed en kreeg je daarna wel ontsluitingOh, Fee, wat lief wat je zegt over de naam.
En over het inleiden. Hier zei de verloskundige later dat ze me er echt doorheen hebben gejaagd met dat infuus. Je leest het ook zo vaak he, dat het te hard gaat. Ik heb trouwens ook nog aan jou gedacht tijdens die weeen, aan wat je schreef over het ademhalen en dergelijke. Ik kreeg het alleen echt niet voor elkaar op dat moment. Maar als een bevalling vanzelf begint denk ik dat het wel een stuk beter gaat, natuurlijk. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe het bij jou zal gaan of je wat je geleerd hebt over hypnobirthing ook goed kunt gebruiken.In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetHeftig Soemp!! Wat zonde eigenlijk dat ze het infuus zo hoog hebben gezet en ook nog verhoogd hebben toen je al sky-high weeën had!.. hier is hij eigenlijk niet hoger dan de eerste stand geweest en zelfs nog een tijdje 'uit'...
En dat eindeJa bij mij waren ze ook continu aan t verhogen, Soemp. En ik kan je nu al vertellen dat ik in zo'n geval ook niet rustig zou kunnen blijven hoor, ook niet met hypnobirthing. Het is gewoon echt veel te heftig. Dus ik snap het helemaal als je niet 'netjes' kon blijven ademen enzo, ik lag ook te puffen als een gek toen. Dat is ook een van de redenen dat ik geen inleiding meer wil. En zelfs in het hypnobirthing boek zeggen ze dat het maar heel weinig moeders lukt om bij een inleiding kalm en ontspannen te blijven.
Dus ja, ik ben ook benieuwd hoe het mij nu zal vergaanWat mooi Soemp! Sommige dingen zijn heel herkenbaar in je verhaal. En wat is het snel gegaan op het laatst! Dat zal echt wel even flink schrikken zijn geweest!Jeetje Soempie, heftig! Mooie naam heeft je mannetje zeg
Wat ik me afvraag is of het inleiden zo anders gaat dan een aantal (in mijn geval bijna 11) jaar geleden. Ik lees tegenwoordig geloof ik altijd dat ze vliezen breken en er een infuus ingooien.
Bij mij werd er met gel gewerkt (moest ook 3 keer ingebracht worden voor het wat ging doen) en ik kreeg uiteindelijk ook een infuus maar pas tijdens het persen toen de weeén niet krachtig genoeg bleken (nee duh, ik had ze anderhalf uur in moeten houden omdat ze de dienst aan het overdragen waren
Ik zie in verhalen zoals het jouwe vaak zoveel heftigheid; dat er uiteindelijk een ruggeprik aan te pas moet komen, wat ik me trouwens ontzettend goed kan voorstellen, omdat het gewoon bijna niet te doen is. Het komt me zo over alsof je zelf geen zeggenschap meer hebt over je bevalling. Dat klinkt misschien een beetje raar want je weet in principe natuurlijk nooit hoe je bevalling gaat verlopen, maar op deze wijze lijkt het wat meer lopende band werk.Don't you love her madly?Lovechild, volgens mij doen ze als je nog geen ontsluiting hebt nog steeds die gel. Als er al wel iets ontsluiting is, prikken ze de vliezen door en gaat het infuus aan. Tenminste, zo heb ik het begrepen.
En ik had inderdaad heel erg het gevoel dat mijn bevalling niet meer van mij was. Ik voelde mijn lichaam totaal niet meer aan, het werd duidelijk gestuurd door die hormonen. En de vk bepaalde steeds van 'standje hoger.... nee toch weer een standje lager'. En dat onderging ik dan maar. Heel jammer achteraf. Ook dat ik zo slecht was ingelicht van tevoren en dat ik zelf niet mondiger ben geweest. Maarja ik was zo overrompeld door alles en uiteindelijk alleen nog bezig met overleven, dus ik neem het mezelf niet echt kwalijk.
Wat ernstig dat jij zo lang je weeen moest inhouden!!
Soempie ik lees net in het babytopic dat je je moet inhouden om het hele verhaal niet aan alle kraamvisite te vertellen. Zo herkenbaar!Komt ie dan:
Na 2 keer zonder resultaat gestript te zijn met 2 cm ontsluiting besluit ik in overleg met de verloskundige/gynaecoloog om de bevalling in te laten leiden. Ik heb dan al wekenlang flinke voorweeën 's nachts en kan geen kant meer op met mijn pijnlijke bekken. Beebje wordt al flink groot ingeschat dus de gyn wil me ook niet langer door laten lopen dan noodzakelijk, ook met het oog op de actieve dreumes die ook veel energie vraagt.
31 december om 7 uur 's ochtends staan we voor een dichte deur bij de afdeling verloskunde. We worden na een belletje naar binnen gelaten en na 15 minuten lig ik aan de CTG. Die laat zien wat we al verwacht hadden: baby doet het prima, mama heeft sporadisch een voorwee.
Zoals afgesproken breekt de verloskundige de vliezen en dan wachten we af of mijn lichaam het signaal oppikt, maar de weeën komen niet. Een uurtje na het breken van de vliezen word ik dan toch maar aan de oxitocine gehangen om de boel te kickstarten.
De weeën komen snel op gang en worden al snel pittig. Na een uur besluit ik dat ik een ruggenprik wil als er weinig vordering in ontsluiting is. Na een toucher blijk ik nog altijd op 2 cm te zitten en het huilen staat me nader dan het lachen. Die heftige weeën hebben dus NIETS gedaan
Helaas blijkt de anesthesist net op weg te zijn naar een keizersnee en gaat het dus nog zeker een uur duren voordat de ruggenprik gezet kan worden. De verloskundige verteld ook nog even dat het bizar druk is met bevallingen in het ziekenhuis en dat ze hun best doen om z.s.m. bij ons te zijn als we iets nodig hebben. Geweldig
De vlos stelt voor dat ik tot de ruggenprik zolang aan het remifentanil pompje kan. Als ze dan zegt dat dit misschien zelfs wel genoeg voor me is kijk ik haar ongelovig aan. De vorige bevalling werd remifentanil me immers afgeraden omdat het effect na verloop van tijd af neemt. Maar ik grijp uiteraard alles aan om de weeën een beetje te verlichten dus een kwartier later heb ik een slangetje in mijn infuus erbij en een groene knop in mijn hand.
Ondertussen worden de weeënopwekkers nog wat hoger gezet en volgen de weeën elkaar erg snel op. Op mijn zij probeer ik de weeën op te vangen, en daarna hangend over het bed, verstrikt in de wirwar van infuusslangetjes, het elektrodekabeltje op het hoofdje van de beeb en de CTG kabels. Het (heldere) vruchtwater gutst bij elke wee in golfjes over de vloer. De halve kamer staat blank. De verloskundige en stagiaire komen binnen om te checken en gaan eerst even dweilen en bedmatjes verwisselen.
De weeën zijn echt heel heftig, zelfs met de remifentanil. Ik concentreer me op de knop in mijn hand. Zodra die groen is en ik een wee voel opkomen wordt die meteen ingedrukt. De diensten zijn inmiddels gewisseld en er komt een andere verloskundige binnen. Ik ben inmiddels helemaal kapot en half in paniek bij de gedachte dat ik zo misschien nog wel uren door moet. Ik smeek om de ruggenprik.
De verloskundige doet een toucher en vraagt me wat ik denk dat de stand is. Ik durf niets te hopen dus ik zeg 5 centimeter. Het blijkt 8 te zijn. Ik ben dus in 2 uur van 2 cm naar 8 cm gegaan. De remifentanil heeft dus toch zijn werk heel goed gedaan!
De verloskundige zegt dat ze even naar een andere kamer moet en dat ze z.s.m. weer terug is. Nog geen 10 seconden nadat ze de deur uit is krijg ik persweeën. Geen twijfel mogelijk. Ik schreeuw het uit! Ik kan het niet tegenhouden, mijn lichaam lijkt te ontploffen.
Gelukkig komt de andere verloskundige met de stagiaire snel binnen. Ze hadden van hun collega al een seintje gehad dat het eraan zat te komen.
En dan het persen. Een miljoen keer heftiger dan bij mijn eerste bevalling. Mijn benen in de steunen (zoals ik in mijn bevalplan had aangegeven) en ik begin op volle kracht. Al snel gaat mijn hele lijf trillen van de inspanning en verlies ik even de moed. Ik kan het niet bijhouden, ik heb geen ruimte om op adem te komen. Bij Hannah zat ik tussen de persweeën door grapjes te maken (begonnen met de ruggenprik nog aan). Nu was ik aan het vloeken en jammeren.
Ik MOET schreeuwen, maar het mag niet van de verloskundige. Ik moet al mijn energie steken in het persen en niet in het maken van geluid. "Bitch" denk ik dan nog. Laat me lekker schreeuwen! De verloskundige spreekt me vermanend toe als ik een halfslachtige perswee wegpuf, maar ik moet heel even rusten.
Op een gegeven moment roept het mens dat ze een knip gaat zetten als het de volgende wee niet lukt. Het doet me niet zoveel. Achteraf vertelde ze me dat ze daarmee alleen maar dreigde zodat ik nog even alle zeilen bij ging zetten. Het heeft geen indruk gemaakt, een knip kon me niet schelen.
Dan staat bij de perswee ineens het hoofdje (en voel ik het naar achteren en voren uitscheuren
De stagiaire grijp het fototoestel uit S. zijn handen en maakt een serie foto's van de geboorte van het hoofdje bij de volgende wee. Ik moet even inhouden omdat de vlos de schoudertjes even moet checken. Die blijken goed te liggen, en bij de volgende wee floept de beeb eruit en wordt op mijn buik gelegd. Ik heb dan 23 minuten geperst.
Mia!
13.06 uur is ze geboren, dus ik heb er vanaf het breken van de vliezen ongeveer 5 uur over gedaan (een uur korter als je rekent vanaf de eerste weeën).
De navelstreng wordt geknipt, de placenta pers ik er en passant ook nog even uit en de dames verloskundigen excuseren zich. Ze zijn even ergens anders nodig en komen later nog terug voor het hechten. Het kan me niet schelen, ik heb mijn meisje op mijn borst. Mia gaat meteen op zoek naar mijn tepel en hapt zich als een pitbull vast als ze hem gevonden heeft.
Een halfuur later word ik dan alsnog gehecht. Naar achteren is geen probleem. Het stukje gescheurde schaamlip is verschrikkelijk. Ik zit bijna tegen het plafond als ze het probeert te verdoven en een verdieping hoger als ze er met de naald doorheen gaat. Het is erg moeilijk te verdoven en ik moet even hartgrondig vloeken. Sjees, wat is dat afschuwelijk!
Na een paar uur word ik dan eindelijk gedouched en aangekleed en komen mijn ouders met mijn grote dochter. Die heb ik 3 dagen moeten missen! Na veel geknuffel mogen we naar huis en daar vieren we dan nog een gezellig oud en nieuw met oliebollen en champagne en veel vuurwerk.Mooi beschreven Octo!Octo ook al zo'n heftige! En dat inscheuren en hechten iddWat een heftige verhalen zo achter elkaar!
Soempie, kijk je er wel positief op terug?
Octo, waarom ben je voor je uitgerekende datum ingeleid?*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.Octo, jouw bevalling was veel heftiger. Knap vind ik het, zonder ruggeprik. Het persen was erg heftig en dan ook nog het scheuren en hechten.
En ik weet niet hoe ik terug kijk op de bevalling. Het is allemaal veel te dubbel. Ik vraag me vooral af hoe een bevalling gaat als het uit zichzelf begint. Zit er dan echt wat tijd tussen de weeën? En hoe voelt het persen dan? Is dat te doen zonder ruggeprik? Ik voel me nog steeds een beetje een aansteller, terwijl ik rationeel gezien wel weet dat het niet normaal was.
En het eind moet ik eigenlijk alleen maar om lachen. Als m'n man wat langer in de rij had gestaan bij het wegbrengen van z'n dienblad, was hij er niet eens bij geweest. En ik krijg ook nog steeds te horen: 'het hoofdje was er half uit en jij maakt je druk over of er wel haar op zit of niet?!'.Klopt, dat is ook wat ze mij hebben verteld voor ze het inwendig onderzoek deden.quote:
Lovechild, volgens mij doen ze als je nog geen ontsluiting hebt nog steeds die gel. Als er al wel iets ontsluiting is, prikken ze de vliezen door en gaat het infuus aan. Tenminste, zo heb ik het begrepen.
Fee, ik las in Z&G dat je er even helemaal doorheen zat gister. Ik duim voor je dat het uit zichzelf begint en dat je kunt bevallen zoals je het graag wilt. En dan wil ik heel graag je verhaal hier lezen, natuurlijk.In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetSoempie, t is allemaal zo herkenbaar wat je schrijft. Dat je je afvraagt hoe weeen bij een 'normale' bevalling voelen en of er dan tijd tussen zit. En dat je je een mietje voelt, maar ook weet dat dit niet normaal was. Precies al die gevoelens heb ik ook gehad. En soms nog steeds. Maar we zijn echt geen mietjes hoor! Ik ken vrouwen die uit zichzelf begonnen waren en op het eind stimulatie van de weeen nodig hadden en stuk voor stuk zeggen ze dat de infuus-weeen hels waren. Dus daar hou ik me nu ook maar aan vast.
Dank voor je lieve woordenSoempie, ik had een weeënstorm, en mijn weeën waren niet regelmatig, er zat max 45 seconden en minimaal 5 seconden tussen 2 weeën. Het vervelende was dat als er meer tijd tussen de weeën zat deze ook heeeeeel heftig waren.
Bevallen is heel persoonlijk en ikzelf heb voor mn bevalling destijds geroepen dat als ik ingeleid zou worden dat ze me meteen een ruggeprik mochten geven, ingeleide bevallingen schijnen erger te zijn dan natuurlijk opgewekte bevallingen, mede doordat het psychische aspect ("elk half uur komt er iemand binnen die het erger maakt") ervoor zou zorgen dat je slecht tot rust komt.Soempie en octo wat een heftige bevallingen..
Soemp, jammer dat ze niet eerst even gecheckt hebben of die banden wel goed zaten.. Had je misschien iets ellende gescheelt. Maar misschien ook wel weer meer tijd gekost?
Ik had ook een weeenstorm op natuur.. Had amper tijd om op adem te komen, zat misschien 15 seconden max tussen. En soms net 2 keer ademhalen... Maar dan had ik misschien wat meer profijt van de natuurlijke hormonen om het gevoel te verzachten?
Octo, dat hechten
Herken het zo. Door mijn 1e bevalling was er nogal wat litteken weefsel en daar konden ze gewoon niet goed verdoven. Dat was echt naar pijnlijk, vergeleken met de bevalling.. Dat laatste had nog nut tenminste..Oké, dat klinkt logisch. Ik had inderdaad nog geen centimeter ontsluiting. Ondanks voorweeën vanaf de 36e week (en ik was voorbij de ud)quote:
Lovechild, volgens mij doen ze als je nog geen ontsluiting hebt nog steeds die gel. Als er al wel iets ontsluiting is, prikken ze de vliezen door en gaat het infuus aan. Tenminste, zo heb ik het begrepen.Nou dat je niet mondiger was begrijp ik hoor! Je was gewoon aan de vk overgeleverd. En ik weet niet of het je eerste was maar dan weet je al sowieso niet wat je allemaal overkomt. Je moet toch eerst dit mee hebben gemaakt om te kunnen weten hoe je het een volgende keer niet meer wilt. Niks om jezelf kwalijk te nemen inderdaad!quote:En ik had inderdaad heel erg het gevoel dat mijn bevalling niet meer van mij was. Ik voelde mijn lichaam totaal niet meer aan, het werd duidelijk gestuurd door die hormonen. En de vk bepaalde steeds van 'standje hoger.... nee toch weer een standje lager'. En dat onderging ik dan maar. Heel jammer achteraf. Ook dat ik zo slecht was ingelicht van tevoren en dat ik zelf niet mondiger ben geweest. Maarja ik was zo overrompeld door alles en uiteindelijk alleen nog bezig met overleven, dus ik neem het mezelf niet echt kwalijk.Vanaf dat ik mijn tweede kind kreeg, heb ik me echt nooit meer voor kunnen stellen dat het me gelukt is. Zij en de twee erna zijn tien minuten na het begin van de persweeën geboren, de laatste zelfs voordat de vk er was; zo hard ging het.quote:Wat ernstig dat jij zo lang je weeen moest inhouden!!
Het was echt heel jammer want het inhouden heeft me zoveel van mijn krachten gekost, dat de pomp er uiteindelijk aan te pas moest komen. Ik kreeg hem er niet meer zelf uit. Maar goed, dat heb ik daarna dus nog drie keer beter kunnen doenDon't you love her madly?Ja klopt Lovechild, ik denk ook dat je het eerst eens meegemaakt moet hebben voor je precies kunt weten wat je wel en niet wilt. En inlezen over een inleiding heb ik toen expres niet gedaan, omdat ik niet al angstig heen wilde gaan. Ik wilde een 'open mind' houden en gewoon kijken wat mijn ervaring was. Terwijl ik normaal gesproken dus wel veel meer van t voorbereiden ben. Maarja, geen ervaring, dus je weet inderdaad niet wat je kunt verwachten en wat je eventueel niet zou willen.
Haha, blij dat het de drie volgende keren beter gingZaterdag 17 september. Heel vroeg in de ochtend. Ik word wakker van lichte kramp. Omdat het vandaag mijn do day is ga ik er niet vanuit dat het echt wat is. Want 2 keer op de uitgetelde dag bevallen is wel heel toevallig. Toch maak ik lief wakker met de mededeling dat hij waarschijnlijk snel vakantie heeft.
In de loop van de dag zetten de weeen goed door. Ook onder de douche komen ze geregeld. De kinderen spelen lekker buiten dus ik kan in alle rust de bevalling op me af laten komen. Ik wil eigelijk al de vlos bellen want vind het toch allemaal wel heel heftig. Dit is niet wat ik herken van de bevalling van Leander. Net als we op het punt staan om te bellen zie ik Leander in de speeltuin van de glijbaan vallen. Een behoorlijke klap van zo'n 2 meter naar beneden. Mijn hart slaat een paar keer over en lief vliegt naar buiten. Leander is echt even helemaal weg. Net als mijn weeen. Snel de hap bellen, lief mag langs komen met Leander. Ik zit thuis te wachten, weeen weg, kind weg en lief weg.
Als na een uurtje lief en Leander weer thuis komen is bij mij nog alles rustig. Met Leander is gelukkig alles ok. Beetje moe van alles maar dat is gelukkig alles.
's Avonds gaan we maar op tijd naar bed. Ik hoop dat de weeen weer wat op gang gaan komen als ik tot rust kom. En inderdaad helpt het. Tegen 00:00 spring ik maar weer onder de douche. Ik moet weer spugen en daardoor weet ik net als de vorige keren dat het snel gaat. Ook verlies ik bloed en slijm, ik roep lief uit bed om de vlos te bellen. Ik vind het ondertussen niet leuk meer en het doet heel erg pijn. Alles is veel erger dan met Leander toen. Ik moet mezelf even toespreken dat ik niet moet gaan vergelijken. De vlos kan nog niet meteen komen want ze is net bij iemand anders. Als ze daar klaar is komt ze meteen onze kant op. Tegen half 3 is ze er. Ze ziet meteen dat het goed op gang is en wil de vliezen breken. Eigenlijk wil ik dat niet want ben bang dat we naar het ziekenhuis moeten. Ik wil zo graag deze laatste keer thuis bevallen. Uiteindelijk ga ik toch overstag. Ze moet veel moeite doen want de vliezen zijn behoorlijk stug. Als het toch lukt voel ik het al. Lijkt wel modder wat eruit komt zo dik. Dus ik vraag: Poep zeker he? Moet moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Daar gaat mijn thuisbevalling. Mijn vlos is meer van doorzetten dan ik ben: "Wat als het weer zo mis gaat als met Leander? Wil je dan thuis zijn of in het ziekenhuis?" Beng terug op aarde. We hebben geen keus, zelfs niet stiekum. Spullen pakken en op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen word de vlos gebeld door het vrouwtje waar ze voor me was. De weeen komen nu wel heel snel of ze aub wilde komen. Eigelijk wil ik dat niet maar ze gaat toch. De vlos van het ziekenhuis neemt het over. Als ik goed op en wel op de kamer lig en aangesloten ben gaat ze weg, dan is het bijna 3 uur. De vlos van het ziekenhuis komt kennismaken. Ik heb er allemaal ruk aan. Ik heb pijn en wil de bevalling zo snel mogelijk achter de rug hebben. De vlos gaat weer even weg en de zuster blijft. De deur valt dicht en ik voel dat er iets aankomt. Ik roep dat de kleine eraan komt en de zuster belt snel de vlos. Die komt binnen doet der handschoenen aan. Ik kan nog net iets moppelen van sorry maar ik doe niks als daar onze derde zoon is. Tis echt weer een jongentje. Onze derde zoon. Matthias!! Het is kwart over 3. Hij had zijn navelstreng 4 keer om zijn enkels en 2 handjes naast zijn hoofd. Hij kwam bungeejumpend de wereld in. Dat beloofd nog wat. Onze waaghals. Gelukkig doet ie het meteen goed en mag ie lekker bij me blijven. Wat is ie vreemd, zo niet zijn broer. Ik had echt een kloon verwacht, maar niks is waar. Ik herken hem niet en voel me een beetje schuldig. Dan kijkt ie me aan, meteen krijgt ie een lachstuipje. Ja dat is onze zoon. Ik hou van hem, zal hem altijd beschermen. Mijn kleinste.
Ik hoef niet gehecht te worden. Geen scheurtje helemaal niks. Daar komen we mooi makkelijk vanaf. De vlos en zuster laten ons lekker met zijn drieen. Als ik wil douchen enzo moet ik maar bellen. Tegen 05:00 ben ik er klaar mee. Heb het koud, voel me vies en wil het liefst naar huis. Dus lekker onder de douche en toch vragen of je niet naar huis mag. Ik mag wel maar Matthias moet blijven. Ja logisch dat ik dan ook blijf. Over een paar uur komt de ka Matthias na kijken en als het goed is mag ie mee naar huis. De rest van de nacht lig ik met Matthias op mijn buik te genieten en te kijken of ie echt niet op zijn broer lijkt. Slapen lukt niet, mijn buurvrouw is ook nogal luidruchtig. Maar ja dat halen we thuis wel weer in.
Tegen 09:00 is mijn lief er weer. Ik heb net te horen gekregen dat de ka pas tegen 11:00 komt. Het is zondag en dan zijn ze er nooit om 09:00. Ik baal enorm. Ik wil naar huis, naar mijn andere 2. Die moeten hun broertje ook zien. Maar gelukkig komt om 09:05 de ka binnen en ze neemt meteen Matthias mee. 10 Minuten later haalt ze mijn lief dat ze hem mag aankleden en dat we naar huis mogen. Eindelijk...Good mums have sticky floors, dirty ovens and happy kids!!Mooi verhaal MeNicole2! En wat bijzonder hoe je lijf dan in tijden van stress gewoon stopt met bevallen, he. En t dan weer mooi oppakt.Hier ook eindelijk mijn verhaal op papier gekregen. Het is nogal een lap tekst geworden. Maar goed, de bevalling duurde dan ook 28 uur.
Wat er aan vooraf ging:SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Dinsdag 10 januari, 3 dagen na mijn uitgerekende datum, begint zoals de voorgaande dagen. Ik word wakker en merk teleurgesteld op dat er weer niets is gebeurd vannacht (bevallingen beginnen immers vooral ’s nachts heb ik me laten vertellen). Bij het uit bed stappen check ik of er al vruchtwater lekt. Maar nee, mijn vliezen zijn nog steeds intact. Op het toilet begint het broekloeren, slijmprop al verloren? Ook al niet. Ik verwacht een dag zoals de voorgaande. Niets is minder waar….
Rond half 2 begin ik iets te voelen, heftige krampen. Zouden dit weeën zijn? Ik bedenk me dat er gezegd wordt dat als je echt weeën hebt, je het zeker weet. Ik twijfel, dus zijn het dan geen weeën? (en bedankt Bitterend….) Op Fok krijg ik de tip om onder de douche te gaan, als het daarna afzwakt, zijn het oefenweeën, blijft het zo dan is het het echte werk. Goed idee, dus onder de douche. Daarna lijkt het even weg te zakken maar vervolgens komt het terug. Geen twijfel over mogelijk, dit zijn weeën. Om 15.15 uur sms ik Argento dat hij toch maar naar huis moet komen. Ik probeer te timen en merk dat de weeën al om de 6 minuten komen en toch wel zo'n 45 seconden aanhouden. Dat gaat de goede kant op! De weeën zijn redelijk sterk en ik moet ze toch wel wegzuchten. Ik besluit om maar weer onder de douche te gaan, dit keer met een stoel zodat ik kan zitten en er dus wat langer onder kan blijven. Om 17.00 uur is Argento thuis. Hij neemt het timen over en al snel blijkt dat de weeën om de 5 minuten komen en een minuut aanhouden. Tijd om het ziekenhuis te bellen dus. We bellen de verloskamers en we mogen komen. We pakken nog wat laatste spulletjes in, nemen de maxicosi mee en om half 7 gaan we op weg naar het ziekenhuis. Ik kijk nog een laatste keer om en denk "de volgende keer als ik hier weer ben, zijn we met zijn drietjes en dragen we onze zoon over de drempel".
Rond 19.00 uur zijn we in het ziekenhuis. Ik wil geen rolstoel dus we lopen –nou ja, strompelen en af en toe stoppen om een wee weg te puffen) naar de verloskamers op de 1e verdieping. We krijgen verloskamer 1 toegewezen. In deze kamer gaat het dus gebeuren, hier wordt onze zoon geboren. Ik overhandig mijn bevalplan. Volgens de verloskundige staan hier geen dingen in die niet geregeld kunnen worden.
De weeën worden heviger. Ik installeer me op bed. Mijn bloeddruk wordt opgemeten en ik word aan de ctg gehangen. Rond 20.00 uur komt de dienstdoende verloskundige kennismaken. Ze toucheert en ik blijk 2 cm ontsluiting te hebben. Dat komt overeen met wat ik had verwacht. Daarna weer onder de douche maar na een half uurtje heb ik dat ook wel gezien. Daarna probeer ik allerlei houdingen om de (rug)weeën op te vangen. Uiteindelijk beland ik toch weer op bed maar eigenlijk werkt geen enkele houding. De weeën zijn inmiddels behoorlijk heftig. Om 22.00 uur komt de verloskundige weer, en wat een tegenvaller, nog steeds 2 cm ontsluiting. Ik begin me af te vragen of ik dit wel vol ga houden in dit tempo. De verloskundige is ook niet blij met de vorderingen en overlegt met de gynaecoloog. Ze komt terug met 2 opties: de eerste optie is met een sterk slaapmiddel slapen en hopen dat het morgen beter gaat, de andere optie is een ruggeprik en daarna aan de weeopwekkers en doorpakken. Optie 1 wordt afgeraden omdat de weeën te sterk zijn om met een slaapmiddel te bestrijden en zelf willen we ook graag door. De verloskundige wijst me er wel op dat ik met een ruggeprik niet kan bevallen op een baarkruk zoals in mijn bevalplan staat maar op dat moment kan dat hele plan me gestolen worden.
Rond 22.30 uur worden mijn vliezen gebroken en wordt een inwendige ctg geinstalleerd door middel van een een draadje op het hoofd van de baby. De slijmprop is volgens de verloskundige behoorlijk taai. Daarna wordt alles gereed gemaakt voor de ruggeprik en wordt het infuus aangelegd. We moeten echter wachten want de anesthesist is nog bij een keizersnede van een tweeling aanwezig. De weeën zijn nu bijna ondraaglijk en ik heb het echt zwaar. Argento coacht me goed en herinnert me er regelmatig aan dat ik moet blijven ademen. Ondertussen vindt de overdracht plaats en hebben we een nieuwe verloskundige en verpleegkundige. Rond 00.30 uur krijgen we bericht dat we door mogen. Met bed en al word ik naar de ruimte gereden waar de ruggeprik gezet zal worden. Ondanks de pijn vind ik het heel eng. Uit angst dat er iets verkeerd gaat hang ik muisstil in Argento’s armen. De anesthesist is hier wel blij mee. Tussen de weeën door wordt de ruggeprik gezet en ik voel meteen verlichting. Het neemt de weeën niet weg maar de scherpe randjes zijn er absoluut vanaf. Wat een opluchting! Ik blijf de rest van de nacht helemaal lyrisch over de ruggeprik. Om 01:30 uur zijn we weer terug in de verloskamer krijg ik een blaaskatheter en wordt het oxytocine-infuus aangesloten. De dosering zal elke 20 minuten worden opgehoogd. Mijn bloeddruk wordt om de 5 minuten opgemeten. De verpleegkundige hoopt dat de baby voor 7 uur wordt geboren zodat zij het nog mee kan maken. Dit hopen wij ook! Ontsluiting is rond 3 uur 4 cm te zijn.
Rond 03:30 is er wat paniek, de hartslag van de baby dipt door een wee die blijft hangen. De monitor wordt blijkaar ook buiten de verloskamer goed in de gaten gehouden want al snel komen verloskundige en verpleegkundige binnen spoeden. Ik moet op mijn zij gaan liggen en krijg extra zuurstof. Gelukkig klimt zijn hartslag snel weer op naar de normale waarden.
De rest van de nacht verloopt rustig, het infuus wordt steeds hoger gezet en soms een stapje terug als het te hard gaat. We proberen wat te slapen maar dat lukt niet echt doordat er voortdurende in- en uitgelopen wordt om het infuus bij te stellen en mijn bloeddruk steeds automatisch wordt opgemeten. Voor 7 uur bevallen hebben we inmiddels opgegeven, we hopen nu op 9 uur. De ochtendploeg arriveert en komt zich voorstellen. Mijn ruggeprik begint te piepen: het infuus is bijna leeg. Ik raak bijna in paniek maar gelukkig wordt er snel een nieuwe aangesloten.
Rond 10 uur wordt er weer getoucheert: de ontsluiting schiet nog steeds niet op. Het is nu 5 centimeter. Ik begin het zat te worden. Ik kan bijna geen houding meer vinden door het vele liggen en ik ben zo ontzettend moe. Ook komt de vraag bij me op waar dit eindigt. Hoe lang moet het nog duren? Ik zie het eigenlijk niet meer zo zitten. Het is nog steeds wachten op voldoende ontsluiting maar ik denk inmiddels “haal hem maar”.
Rond de dienstwisseling van 15.00 uur is de ontsluiting bijna 7 centimeter. Dit begint ergens op te lijken. Ik begin ook al wat persdrang te voelen. Er wordt een echo gemaakt om te kijken hoe de baby ligt. Eigenlijk gaat dit nogal langs me heen.
Ik lijk persweeën te hebben maar de ontsluiting is nog niet helemaal volledig, 9 centimeter en er zitten nog randjes. Ik moet op mijn zij gaan liggen in de hoop dat de randjes weg gaan. Rond 16.00 wordt de beslissing genomen: we gaan om 16.45 proberen te persen ondanks de nog niet volledige ontsluiting. Als dat niet lukt dan wordt het een keizersnede. De OK wordt op de hoogte gebracht, mijn bloedgroep wordt gecheckt zodat er reservebloed klaargelegd kan worden. De ph waarde van de baby wordt ook gecheckt om te kijken of hij het allemaal nog aan kan. Dit gebeurt door bloed af te nemen uit het hoofdje. Gelukkig is dit helemaal in orde. Jammergenoeg moet de ruggeprik uit.
Om 16:45 wordt voeteneinde van het bed neergeklapt en komen de beugels. Met alle kracht die ik nog in me heb, begin ik mee te persen onder aanmoediging van de aanwezigen, 3 keer persen in elke wee. Ik sluit mijn ogen en trek me terug in mezelf, ik ben te moe om mijn ogen open te houden en heb al mijn energie nodig. Maar het gaat goed! We kunnen door. De verloskundige meldt dat het hoofdje zichtbaar is en dat hij veel haar heeft! Inmiddels is duidelijk geworden dat de baby niet helemaal goed ligt waardoor de vacuümpomp er aan te pas moet komen. De gynaecoloog en arts-assitent komen erbij. De gyneacoloog maakt me duidelijk dat de pomp slechts ter sturing is, ik moet hem er echt zelf uitpersen. Argento en de gynaecoloog houden allebei een been vast en het persen gaat verder. Dan is het tijd voor de verdoving voor de knip, dat doet zeer! En het is niet 1 prikje, het zijn er meerdere. Ik pak de hand van Argento om hem fijn te knijpen maar het blijkt de hand van de verloskundige te zijn. Oeps, sorry. Ondertussen gaat ook nog mijn mobiel die nog op het nachtkastje ligt en die ik niet uitgezet heb. Briljante timing. Dan is het tijd voor de knip, in 1 wee geef ik alles wat ik in me heb. De knip wordt gezet, wat een pijn! Er komen geluiden uit mijn mond die ik nu niet meer kan produceren. Een kruising tussen een grom, een kreun en een schreeuw geloof ik. Dan hoor ik de verloskundige zeggen: “Kyara, kijk eens wie daar aan komt?” Ik doe mijn ogen open en daar wordt een prachtige baby in mijn armen gelegd. Luid krijsend, bloederig en glibberig maar het is het mooiste jongetje wat ik ooit heb gezien. Ik had in de pijn niet eens gevoeld dat hij er al helemaal uit was! Het is 11 januari 2012, 18:02 uur en Midas Robin is geboren, onze zoon. Ik ben mama en Argento is papa! Wat is hij groot! En wat een boel haar! Zijn naam hardop uitspreken tegen andere mensen voelt nog vreemd. Argento sprint snel de kamer door om de camera te pakken en maakt de eerste foto’s. Ondanks dat hij het niet van plan was, knipt hij toch de navelstreng door. De gynaecoloog maakt de foto’s.
Dan moet de placenta en nog uit. Ik krijg een spuit met hormonen in mijn infuus en er wordt flink op mijn buik gedrukt. De placenta blijft zitten. Dit betekent dat deze manueel verwijderd moet worden in de OK. Ik heb hier al over gelezen en zie meteen de positieve kant: gehecht worden onder narcose. Ik word snel klaargemaakt voor de OK en moet afscheid nemen van man en kind. In de OK krijg ik weer een ruggeprik, al is deze veel sterker, en een slaapmiddel. Tijdens de ingreep verlies ik veel bloed, 2x zoveel als normaal (fluxus). In de tussentijd wordt Midas gewassen, gewogen, gemeten en aangekleed. Argento krijgt beschuit met muisjes en brengt tijd met zijn zoon door in afwachting tot ik uit de OK ben. In de verkoeverkamer worden we weer herenigd. Al ben ik nog redelijk van de wereld. Om 21:30 uur worden we naar de kraamafdeling gebracht en kunnen we de familie op de hoogte brengen.
Helaas heeft Midas tijdens de bevalling een infectie opgelopen. Op vrijdag 13 januari wordt hij opgenomen op de mediumcare van neonatologie voor een ab kuur. Ik breng mijn kraambed dus ook in het ziekenhuis door. Helaas word ik wel eerder ontslagen waardoor ik letterlijk met lege handen in een mooi versierd huis thuis kom. Op 20 januari mogen we Midas ophalen en zijnwe eindelijk compleet.Heftig Kyara. Op sommige punten wel herkenbaar, zoals de paniek als het infuus bijna leeg is.
Hoe denk je nu trouwens over zo'n bevalplan? Ik had er wel een geschreven, maar ben hem helemaal vergeten af te geven en achteraf ging alles precies zoals ik zelf al aan had willen geven.In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetSoemp, ja ik heb toen wel ana jou gedacht. Op fok spieken naar jouw vorderingen was mijn afleiding.
Bevalplan heeft voor mij vooral vooraf veel goed gedaan. Er over nadenken wat je wil en verwacht. In het ziekenhuis werd het ook heel serieus genomen. Elke ploeg kwam er steeds weer op terug waaruit bleek dat het ook echt gelezen werd. Dat was wel heel fijn.
Ze proberen moeder en kind zoveel mogelijk samen te houden maar het was topdrukte in het ziekenhuis en ze hadden bedden te kort. Ik lag daar zonder medische noodzaak dus dan gaan anderen voor. Rationeel heel begrijpelijk, ook toen, maar ik heb tranen met tuiten gehuild toen ik naar huis moest. Ik mocht nog wel naar zo'n overnachtingskamer in het ziekenhuis maar dat vond ik te emotioneel (mijn vader is ook in dat ziekenhuis overleden en mijn moeder heeft toen een tijdje in die kamers geslapen) en bovendien was het alleen maar voor de nacht en zo ver wonen we nou ook weer niet van het ziekenhuis.Durfde nu pas weer de verhalen te lezen , maar jeetje kyara , octo, soemp en wie vergeet ik nu?Engaging Infinite Improbability Drive..Kyara....
Maar petje af voor jou hoor! Je bent echt een bikkel! En je hebt een prachtig mannetje op de wereld gezetJeetje Kyara. Wat heftig! Ik herken veel. De urenlange ontsluitingsfase, paniek toen het infuus wegging, opeens verkeerde ligging, knip, de pomp. Wat een nasleep ook. Ik hoop dat je het een plek kunt geven.Hier mijn verhaal:
Al 2 dagen heb ik last van oefenweeen. Steeds hoop ik dat het doorzet, maar nee.
6 februari 's avonds.
Weer last van buikkrampen, ik bel toch maar even de verloskundige.
Ik krijg de assistente, en leg mijn verhaal uit. Of het misschien ook een blaasontsteking kan zijn.
Ik moet heel vaak naar de wc, en dan de buikkrampen. Ze kan er niks over zeggen. Het kan ook komen doordat de baby helemaal is ingedaald. Maar als ik het niet vertrouw, moet ik maar even wat urine naar de huisarts brengen om te laten controleren. Ik besluit vannacht nog even af te wachten, en anders morgen naar de huisarts te gaan.
Om 23.00 uur gaan we naar bed en ik val al snel in slaap.
7 februari 01.00 uur
Ik word wakker van de buikkrampen, ze zijn nog erg onregelmatig.
02.00 uur
Hmmm... de krampen worden iets erger. Zou het dan toch begonnen zijn?
Ik pak de Ipod erbij om te kijken of er regelmaat in zit, en hoe lang de weeen duren.
03.00 uur
De weeen komen om de 5 minuten en worden sterker. Slapen lukt me toch niet meer, dus ik stap voorzichtig uit bed.
Ik wil Michael niet wakker maken, maar met dat ik de sleutels pak om beneden het alarm uit te zetten word Michael ook wakker. Hij vraagt wat ik ga doen, dus ik zeg dat ik denk dat het is begonnen.
En dat ik maar even de verwarming op de babykamer aan ga zetten, en de kruiken ga controleren.
Van mij mocht hij nog even blijven liggen, maar nee. Michael doet het licht aan, en gaat ook uit bed.
04.00 uur
De weeen komen weer iets onregelmatiger, misschien omdat ik wat aan het rondlopen ben.
Ik besluit toch de verloskundige te bellen en ze komt zo snel mogelijk.
Ondertussen ga ik vast op het kraambed liggen met sudoku, de Ipod en klets nog vrolijk met Michael.
04.20 uur
De verloskundige is er. Ze zet de spullen klaar en daarna toucheert ze me. 2 cm ontsluiting.. hmmm.. dat is niet veel! Omdat ik nog zo vrolijk was, dacht ze al, dat het niet zo ver kon zijn.
04.30 uur
De verloskundige wil proberen om mijn vliezen te breken. En het lukt! Ze verwacht dat de weeen nu sneller en heftiger zullen worden.
Michael belt het kraambureau dat er een kraamverzorgster moet komen.
Ik moet nog regelmatig naar de wc en ga dan weer op bed liggen om de weeen op te vangen. Elke wee wordt heftiger.
05.30 uur
De kraamverzorgster is er. Ik moet weer naar de wc, en moet een wee staand opvangen. Hmm.. dat voelt ook wel fijn.
Ik besluit om niet meer te gaan liggen en staand de weeen op te vangen. Tussen de weeen door klets ik nog met de verloskundige en kraamverzorgster.
06.00 uur
Michael belt mijn ouders, zodat zij op tijd zijn om Sarah en Kevin op te halen.
Mijn moeder komt zo snel mogelijk, maar het zal toch minimaal 1,5 uur duren voordat ze hier kan zijn. De weeen zijn nog op te vangen, maar ik merk dat het steeds moeilijker gaat.
06.30 uur
ooooowww wat een pijn! Maar ik weet dat het nog pijnlijker en heftiger gaat worden. Ik vang de weeen nog steeds staand op, maar nu met mn onderarmen leunend op het bed.
Ook moet ik overgeven. De verloskundige en kraamverzorgster zijn ondertussen even naar beneden gegaan, zodat ik alleen met Michael de weeen kan opvangen.
06.55 uur
De verloskundige wil weer toucheren. 7 cm. Nog even dus..
07.00 uur
Ik kan niet meer. Ik ben zo moe. De weeen vang ik nog steeds staand op, maar ik kan soms niet eens meer op mijn benen staan.
Na elke wee ga ik gauw zitten op bed, maar soms komt ook gelijk een volgende wee waardoor ik geregeld door mn benen zak van vermoeidheid.
Ik ben nog steeds misselijk, de lucht is ook zo droog in de kamer dat ik een vreselijk droge mond heb door het puffen.
Ik ben ook erg duizelig, en heb het gevoel alsof ik moet flauwvallen. Ik zie ook erg wit, dus ze halen snel wat ranja omdat ik geen Dextro in huis heb. Gelukkig helpt dat.
De verloskundige zegt dat ik de weeen heel goed en rustig opvang.
Ondertussen zijn Sarah en Kevin ook wakker geworden. Michael kleed ze aan en brengt ze naar beneden zodat ze een broodje kunnen eten. Hij rent heen en weer tussen mij en onze kinderen.
07.30 uur
Ik ben kapot. Ik vraag me af of ik nog de kracht heb om te persen straks. De weeen komen steeds sneller achter elkaar.
Vaak lukt het rustig puffen me niet meer, ik maak nu ook meer geluid en soms is een wee zo sterk dat ik bijna moet hyperventileren door het puffen.
07.50 uur
Michael besluit Sarah en Kevin naar de buren te brengen, zodat mijn moeder ze daar kan ophalen.
07.55 uur
Ineens een perswee! Ik sta nog steeds en probeer te puffen maar dat lukt bijna niet. Ik grom, ik puf, ik schreeuw.
Ik moet snel op bed gaan liggen en er komt gelijk nog een perswee, de verloskundige ziet het hoofdje al.
De kraamverzorgster rent snel naar Michael die net Sarah en Kevin bij de buren heeft gebracht.
Omdat ik de vorige keren ben ingeknipt, wil de verloskundige nu proberen dat te vermijden. Ik moet dus veel zuchten zodat het niet te snel gaat. Al snel staat het hoofdje en moet ik zuchten. Bij de volgende perswee wordt het hoofdje geboren, maar omdat de verloskundige niet wil dat het te snel gaat moet ik de perswee wegzuchten. Maar ow, wat doet dat pijn! Ik schreeuw het uit, zoveel pijn heb ik nog nooit gehad!
08.02 uur
En dan bij de volgende perswee mag ik weer meepersen en word om 08.02 uur ons kindje geboren. Ik hoor de verloskundige zeggen: "een jongetje".
Het dringt nog niet tot me door, pas een paar seconden later reageer ik verbaasd met: "is het echt een jongetje?"
We hebben nog een zoontje gekregen, en hij heet Lucas!
Michael mag weer de navelstreng doorknippen.
Omdat ik erg veel last van naweeen heb, mag Michael al snel Lucas vasthouden. Ondertussen probeert de verloskundige of de placenta wil komen, maar die heeft nog geen zin om geboren te worden.
Om ongeveer 8.30 uur word Lucas gecontroleerd en alles is goed met ons mannetje. Hij weegt 3660 gram en is 52 cm. Apgar score is eerst een 8 (hij had het wat benauwd omdat hij vruchtwater binnen had gekregen), na 5 minuten een 9 en na 10 minuten een 10! Hij krijgt dan ook zijn eerste kleertjes aan.
De placenta wil nog steeds niet komen, en ik krijg een spuit. Na 10 minuten is daar dan ook de placenta. Hij is helemaal compleet.
En dan moet ik nog worden gehecht.
En als alles klaar is, en opgeruimd, mogen Sarah en Kevin dan eindelijk hun broertje ontmoeten. Wat heerlijk is dat, en ze zijn zo trots!
Mijn moeder was ondertussen ook al aangekomen, dus die kwam gelijk mee kijken. Kevin heeft al snel Lucas mogen vasthouden, en ook oma heeft Lucas mogen knuffelen.
Omdat ik na de bevalling gelijk besloot om geen borstvoeding te gaan geven, maakte de kraamverzorgster zijn eerste flesje klaar en die heeft Lucas heerlijk opgedronken.
Wat is het toch weer heerlijk, zo'n klein mannetje!Wow dat klinkt ook heftig CrazyMoon! Lijkt me wel een heerlijk momentje als alles achter de rug is, je in je eigen bed ligt en de kids komen kijkenWow, wat blijft het toch bijzonder! Had ook nog wat andere verhalen gemist, maar hoe heftig ook allemaal, we hebben het wel geflikt!Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......Aventura, ja, kan het wel een plek geven. Wat heel erg scheelt is dat ik me tijdens de bevalling heel veilig heb gevoeld in het ziekenhuis. Echt petje af voor Rijnstate. Ondanks dat we 4 shifts hebben meegemaakt was de communicatie altijd prima. Pijn vergeet je. Ik weet niet eens meer hoe een wee voelt (nou okey, de knip kan ik me nog wel voor de geest halen
Crazymoon, elke bevalling is heftig! Mooi om thuis te bevallen en dat de andere kinderen dan ook zo snel kennis kunnen maken in hun vertrouwde omgeving. Hebben Sarah en Kevin nog veel meegekregen van de bevalling?
Fee,
Ik geloof alleen niet dat ik nog thuis mag bevallen bij een eventuele volgende.M'n verhaal..
Hoop dat er een verhaallijn in zit, het is nog kort geleden maar in m'n hoofd soms nog wat warrig.
Een tijdje voor de bevallingSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.De dag van de bevalling
(11 en 12 mei)SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 2% gewijzigd door Zoë23 op 29-05-2012 14:58:15 ]Late reactie, maar lees je vraag nu pas hahaquote:
Crazymoon, elke bevalling is heftig! Mooi om thuis te bevallen en dat de andere kinderen dan ook zo snel kennis kunnen maken in hun vertrouwde omgeving. Hebben Sarah en Kevin nog veel meegekregen van de bevalling?
Nee, ik geloof het niet. Toen ze uit hun kamer kwamen hoorden ze mij wel, en wilden ze naar me toe. Michael kon ze nog net tegenhouden.
(denk dat ze wel zouden schrikken, als ze me hadden gezien).
Ik maakte ook pas meer geluid vanaf een uur of half 8. En toen waren ze beneden, en maakten ze zelf ook veel geluid
Bij de bevalling van Kevin had Sarah het wel door. Ik probeerde me groot te houden, maar in de auto bij mn moeder zei ze: 'oma, mama had au he?'
En ik vond het geweldig, toen Sarah en Kevin kwamen om hun broertje te zien. Ze waren ook zo trots!
Nog een paar foto's:SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Prachtige foto's Crazymoon! *rammel*
Mooi verhaal Zoe.... zo te lezen was je nog behoorlijk assertief (weigeren toucheren enzo). Goed zo! Hoop dat het opschrijven helpt om het een plekje te geven (heeft voor mij heel erg geholpen).Dank je Kyara
Nou, daar gaat ie dan, mijn bevallingsverhaal:
Woensdagmiddag 6 juni 2012. Ik had dochter uit school gehaald en bij mijn moeder gebracht om een middagje te spelen. Zelf was ik erg moe, dus om half drie ben ik boven naar bed gegaan. Heerlijk geslapen, om vijf uur werd ik wakker. Rond kwart over vijf was ik beneden en heb ik op msn nog met vriendlief een boodschapje besproken wat hij even moest halen, hij zou dochter ophalen bij mijn moeder dus zou dan even langs de supermarkt gaan.
Om half zes kreeg ik een fikse harde buik. Ik dacht nog zo, dat lijkt er meer op! Vier minuten later ongeveer weer 1. Vijf minuten daarna weer. En ze waren direct flink pijnlijk en hielden erg lang aan. Tegen zes uur dacht ik nouhou dit gaat aanhouden denk ik! Dus ik heb vriendlief gebeld, die stond bij de supermarkt met dochter. Ik heb gezegd dat het begonnen was en dat we zo maar dochter terug naar mijn moeder moesten gaan brengen en dan richting ziekenhuis. Dus hij zou naar huis komen. Ik ben toen mijn ziekenhuiskaart op gaan zoeken, de camera gepakt, het telefoonnummer van de verloskamers opgezocht, en zo zuchte ik om de drie a vier minuten een fikse wee weg terwijl ik dus wat rondliep in de woonkamer.
Om 18:12 heb ik de laatste wee opgeschreven. Een perswee. Ik dacht huh?! dit kan niet, wat is dit? Ik ben toen naar het toilet gelopen, waar ik mijn broek op mijn knieen heb getrokken, weer een perswee kreeg en ik heb gevoeld. Ik voelde het hoofdje! Dan volgen er een paar ogenblikken van blinde paniek. Maar die maakte al vrij snel plaats voor een oerkracht waarvan ik niet wist dat ik hem had. De natuur werkt zo mooi op zulke momenten.
Ik kreeg weer een perswee en voordat ik eigenlijk goed had beseft wat er zou gaan gebeuren was M.art geboren. Hij is in het toilet gevallen. Ja het klinkt bijna als zo'n verhaal van de de tv, zulke dingen gebeuren alleen in amerika denk ik dan altijd.
Tussen mij en de pot heeft hij een buiteling gemaakt, hij lag niet ondersteboven maar een beetje dwars in de pot. Ik heb onder me gegraait, en zo stond ik dus opeens in het toilet met een glibberig babytje in mijn handen. Ik heb met mijn vingers zijn gezichtje schoon geveegd en hij begon daarop te huilen. Hij was ook mooi roze.
Ik ben daar maar gewoon gebleven, mijn broek hing nog steeds op mijn knieen en er lag inmiddels een bloedbad om mij heen dus tja waar had ik naartoe gemoeten ook. Zo heb ik een minuut of drie tot vijf gestaan.
Toen hoorde ik vriendlief binnen komen, met dochter! Die heeft dus behoorlijk wat dingen gezien die een vijfjarige absoluut niet hoort te zien. Maar ja zo was het nu eenmaal.
Vriendlief is zich natuurlijk helemaal het ik-weet-niet-wat geschrokken toen hij mij daar zag staan. Met een babytje in mijn handen en een bloedbad daar omheen.
Dochter heeft hij toen in de woonkamer 'geparkeerd', die heeft de hele scene dus ook gezien. Later hebben we haar zelfs nog even terug gehaald, het haar 'gewoon' maar laten zien. Ik had even geen weeen tussen de jongens in, dus ik kon haar ook heel rustig vertellen dat het niet erg was, dat het zo hoorde en dat het best goed kwam.
Vriendlief heeft ondertussen 112 gebeld, waarop de eerste ambulance onze kant op is gekomen. Ook zijn ouders heeft hij gebeld om dochter weg te komen halen.
Hij heeft toen de navelstreng van M.art af moeten binden met een schoenveter (instructies van de 112-mevrouw) en prompt kreeg ik weer weeen. Ik moest toen op de grond gaan liggen, op dat moment kwamen mijn schoonouders binnen rennen. Schoonmoeder is direct naar buiten gegaan naar de achterburen met dochter, schoonvader is bij ons op de grond in het toilet en half in de gang komen zitten, M.art zat natuurlijk nog aan mij vast. Die heeft hij vast gehouden, en in de volgende perswee heeft vriendlief P.uck ter wereld geholpen.
Direct daarna was de eerste ambulance ter plaatse. Hun hebben toen de navelstreng van P.uck afgeklemd, en beide jongens van mij losgeknipt.
P.uck is trouwens 'met de helm op' geboren.
Daarna is het voor mij wazig(er). Ik heb zuurstof gekregen, een infuus. De jongens zijn bij vriendlief en zijn vader op ontblote borst gelegd. Een tweede ambulance is opgeroepen voor de jongens, waarbij extra een kinderarts uit het ziekenhuis is meegekomen. Dus er stond op een gegeven moment vijf man medisch personeel bij ons binnen.
Het ambulance personeel was diep onder de indruk bleek later, ze hadden geen van allen ooit een bevalling gedaan, laat staan van een tweeling.
Vorige week vrijdag toen we thuis zijn gekomen is 1 van de ambu broeders zelfs nog thuis langs gekomen, om te vragen hoe het verder was gegaan en hij had twee knuffeltjes voor de jongens bij zich. Echt heel bijzonder!
Nou ja uiteindelijk zijn we allemaal afgevoerd, ik alleen en met gillende sirenes (das raar joh!) want de placenta kwam niet. Ja uiteindelijk op het nippertje in het ziekenhuis met wee-opwekkers... Jippie...
M.art heeft ongeveer drie kwartier in de couveuse gelegen die was onderkoeld. Maar al snel mocht hij bij zijn broertje in een gewoon bedje met kruiken.
Uiteindelijk is het met iedereen helemaal goed gegaan. We waren erg beduust. Een bevalling van drie kwartier had ik niet verwacht. Ook een kind krijgen helemaal in mijn eentje, het gaat je niet in de koude kleren zitten.
Maar ik moet zeggen, we praten er veel over en ik kan het goed een plek geven.Wauw Bijtje, wat een onwijs heftig en indrukwekkend verhaal!I found myself alone,
Alone above the raging sea
That stole the only boy I loved
And drowned him deep inside of meJeetje, wat een verhaal Bijtje...logisch dat het indruk maakte. Poeh. Fijn dat alles goed is gegaan!Winnares Dione-award '05, '06 en '07!Jeetje Bjjtje wat een verhaal!
Bizar en bijzonder!
Hoe is het met je dochter?♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.Jeeee, wat een verhaal Bijtje!!! Inderdaad net een verhaal uit een film ofzo... Goed gedaan hoor!Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hartJeetje Bijtje wat onwijs heftig; zo'n heftige snelle bevalling en dan ook nog de eerste helft in je eentje! Goed gedaan!
Heb je trouwens nog een tijdje met je jongens in het ziekenhuis moeten blijven? En hoe gaat het eigenlijk met jullie dochter? Heeft zij er nog last van gehad?Wow, jemig Bijtje, wat een verhaal
[ Bericht 3% gewijzigd door Cantare op 16-06-2012 00:27:43 ]
Forum Opties Forumhop: Hop naar:
